Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

Πολιτικά ορθός ολοκληρωτισμός

Μέσα στην ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης των εκλογών, οι διεθνείς ειδήσεις περνάνε σε δεύτερη μοίρα στη χώρα μας. Μάλλον, πιο σωστά, περνάνε μονίμως σε δεύτερη μοίρα εκτός αν μπορούν να τύχουν εσωτερικής πολιτικής εκμετάλλευσης από το γνωστό φαιοκόκκινο ιδεολογικό κατεστημένο. Γι'αυτό δεν έχει δωθεί καμία σημασία σε μια πολύ επικίνδυνη τάση που συνεχίζει να αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Την αυξανόμενη ποινικοποίηση της διαφορετικής άποψης. Πρόσφατα η Γαλλία προστέθηκε στις χώρες όπου απαγορεύεται με νόμο η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ένας νόμος που δεν καταδικάζει απλά την γενοκτονία ως γεγονός και τους αυτουργούς της ως εγκληματίες (αυτό έγινε το 1998 αν θυμάμαι καλά), αλλά τιμωρεί ποινικά όποιον τολμήσει να εκφράσει διαφορετική γνώμη για το γεγονός!

Η γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και πολλών άλλων εθνοτήτων της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (πχ των Ελλήνων του Πόντου κτλ), είναι ένα ιστορικό γεγονός, τεκμηριωμένο σε μεγάλο βαθμό και αποδεκτό από όλους τους σοβαρούς μελετητές της ιστορίας της περιόδου. Το να την αρνείται κάποιος πλησιάζει τα όρια του γελοίου. Το να είναι όμως κάποιος γελοίος, οφείλει να αποτελεί μια σεβαστή από το κράτος προσωπική επιλογή. Όχι μια ποινικά κολάσιμη πράξη! Το κράτος δεν έχει καμία δουλειά να επιβάλλει δια της βίας του νόμου καμία πολιτική ή ιστορική άποψη. Οι πολιτικές θέσεις ή οι ιστορικές απόψεις σε μια δημοκρατική χώρα δεν γράφονται με νόμους, αλλά αποτελούν προϊόν του ελεύθερου διαλόγου εντός της κοινωνίας και της ατομικής βούλησης του κάθε πολίτη χωριστά. Εξίσου απαράδεκτη είναι πχ η άρνηση του Ολοκαυτώματος, που επίσης απαγορεύεται ως άποψη σε Ευρωπαϊκές χώρες!

Όσο απαράδεκτη και αν είναι μια άποψη, μια δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει με μόνα όπλα τον διάλογο, την λογική και τα επιχειρήματα, αλλιώς παύει να είναι δημοκρατία. Διότι τελικά, θεμέλιο της δημοκρατίας μας δεν είναι η κρατική επιβολή της στης πολίτες. Είναι η εθελούσια συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφία των πολιτών. Και η εθελούσια αυτή συναίνεση είναι αποτέλεσμα της ελευθερίας της άποψης, της ελευθερίας του διαλόγου και της ελευθερίας της πολιτικής συμμετοχής. H κρατική επιβολή οποιασδήποτε πολιτικής άποψης με την μορφή νόμου, όσο σωστής και να είναι αντικειμενικά, καταργεί τον πυρήνα αυτό της δημοκρατίας. Τον ελεύθερο διάλογο μεταξύ όλων των απόψεων για να μπορεί το κάθε άτομο χωριστά να σχηματίζει αβίαστα και ανεμπόδιστα την προσωπική του πολιτική στάση.

Σήμερα βλέπουμε ότι ποινικοποιούνται όχι πράξεις αλλά πολιτικές απόψεις. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν αντιδρούν διότι οι απόψεις που ποινικοποιούνται είναι περιθωριακές και σχετίζονται με έντονες ιστορικές μνήμες (πχ. ο ναζισμός και τα εγκλήματά του). Όμως ανοίγει έτσι μια Κερκόπορτα για την καταπάτηση των πολιτικών μας ελευθεριών και των δημοκρατικών θεμελιών των κοινωνιών μας, διότι παραχωρείται στο κράτος το δικαίωμα να αποφασίζει τί είναι επιτρεπτό να πιστεύουμε και τί όχι. Είναι ένας αντίστροφος ολοκληρωτισμός και μάλιστα στο όνομα της προστασίας από τα δεινά του ολοκληρωτισμού! Μπορεί σήμερα να καταπατάται το δικαίωμα μιας ελάχιστης μειοψηφείας να διαφωνεί, αλλά ανοίγει ο δρόμος για την επιβολή του κράτους στη σκέψη των πολιτών του, αναβιώνοντας τις χειρότερες πολιτικές εμπειρίες της Ευρώπης.

Είναι άλλο ένα βήμα πάνω στον "Δρόμο προς την Δουλεία". Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι χώρες όπου κατά κύριο λόγο εμφανίζεται η κρατική παρεμβατικότητα στις πολιτικές απόψεις των πολιτών τους είναι η χώρες με την μεγαλύτερη παρεμβατικότητα στην οικονομική δραστηριότητα των πολιτών τους. Οι πολίτες που έχουν συνηθίσει το κράτος να καθορίζει τις οικονομικές τους υποθέσεις είναι πολύ πιο δεκτικοί στην αποδοχή του κράτους ως ρυθμιστή και τω πολιτικών τους απόψεων. Χώρες με σοσιαλδημοκρατικά/συντηρητικά παρεμβατικά συστήματα όπως το Βέλγιο, η Γαλλία ή Γερμανία πρωτοστατούν σε αυτές τις τάσεις. Ο περιορισμός της οικονομικής ελευθερίας είναι ο δρόμος για τον περιορισμό της πολιτικής. Η προστασία μας από την μετατροπή των κάθε λογής ολοκληρωτισμών σε κυρίαρχο ρεύμα είναι η ύπαρξη ισχυρών μεγάλων κοινωνικών ομάδων που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους όχι με το κράτος αλλά με τον ελεύθερο ανταγωνισμό στον στίβο των σχέσεων αμοιβαίας συναίνεσης και εθελοντικής συνεργασίας, που μακροπρόθεσμα μόνο σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας μπορεί να υπάρξει.

Γι'αυτό ισχυρότερος φραγμός για την προάσπιση της δημοκρατίας σε μια χώρα είναι η κοινωνία των πολιτών, όλοι δηλαδή οι εξωκρατικοί θεσμοί που αναπτύσσονται σε μια κοινωνία από τους πολίτες της για τη βελτίωση της λειτουργικότητας και της συνοχής της και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους. Η ανάπτυξη αυτών των ανεξάρτητων θεσμών είναι αντιστρόφως ανάλογη της επέμβασης του κράτους στην κοινωνία και του βαθμού ανάληψης από αυτό πατερναλιστικού ρόλου. Εκεί που οι ανεξαρτησία του ατόμου και η αυτονομία του από το κράτος περιορίζονται ο ολοκληρωτισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και εισβάλλει από την πίσω πόρτα. Φυσικά με μια αρχική επικάλυψη δημοκρατικότητας και πολιτικής ορθότητας, που όμως πολύ εύκολα μπορεί μετά να απομακρυνθεί αφού έχουν περιοριστεί αντιστάσεις των ανεξάρτητων θεσμών. Χωρίς ισχυρούς ανεξάρτητους θεσμούς που να επιτρέψουν στους πολίτες να αντισταθούν, και πολιτικά και ιδεολογικά, η κοινωνία γίνεται ευάλωτη στην άνοδο ολοκληρωτικών ιδεολογιών και των πολιτικών φορέων τους. Αντίθετα, σε ισχυρές κοινωνίες πολιτών στηριγμένων στην οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία από το κράτος, η κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, ο περιορισμός των πολιτικών ελευθεριών και η ποινικοποίηση της άποψης είναι ασύγκριτα δυσκολότερες.

Στον αντίποδα τη επιβολής αυτού του ολοκληρωτισμού της πολιτικής ορθότητας, έρχεται η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης να επιτρέψει την σύσταση πολιτικού κόμματος από υποστηρικτές μια παράνομης πράξης (το κόμμα των παιδοφίλων). Mια πραγματική γροθιά στον πολιτικά ορθό ολοκληρωτισμό. Προσωπικά πιστεύω ότι η παιδοφιλία ξεπερνάει τα όρια της διαστροφής και ως πράξη παραβιάζει θεμελιακά ανθρώπινα δικαιώματα, αφού δεν μπορεί να θεωρείται ότι υπάρχει αμοιβαία συναίνεση σε μια πράξη όπου ο ένας συμβαλλόμενος δεν είναι ολοκληρωμένος σεξουαλικά.

Αλλά μια δημοκρατία οφείλει να επιτρέπει σε έναν υποστηρικτή της αντίθετης άποψης να υπερασπίζεται την δική του άποψη, ακόμα και αν είναι ανέφικτη η νομιμοποίηση των πράξεων που ζητάει (λόγων των θεμελιακών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Όπως δέχομαι την ύπαρξη κομμουνιστικών ή φασιστικών κομμάτων, παρότι πιστεύω προσωπικά ότι μια επικράτησή τους θα οδηγούσε σε παραβιάσεις θεμελιακών μου δικαιωμάτων. Διότι πιστεύω ότι σε μια ανεξάρτητη δημοκρατία ο διάλογος, τα επιχειρήματα και η κοινωνία των πολιτών είναι αρκετά ισχυρά για αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Ή όπως αντίστοιχα η χρήση νάρκωτικών είναι παράνομη, αλλά έχω κάθε δικαίωμα να υποστηρίζω μέσω ενός κόμματος την νομιμοποίησή τους. Η πράξη είναι παράνομη και δεν χρησιμοποιώ ναρκτωτικά, αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να παλεύω για την αποποινικοποίηση της χρήσης τους.

Η ανοχή μας στην διαφορετική άποψη, όσο αποκρουστική, απαράδεκτη, μη-ανεκτική και αν είναι, είναι το μέτρο της πραγματικής έκτασης των ελευθεριών μας και της ουσιαστικής δύναμης της δημοκρατίας μας. Δεν έχουμε να φοβηθούμε από ειρηνικές εκδηλώσεις ή τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή οποιασδήποτε περίεργης ή ακραίας τάσης ή άποψης, εφόσον στηρίζουμε την κοινωνία μας σε γερά θεμέλια. Η Ευρώπη σήμερα κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τον ολοκληρωτισμό των υπερασπιστών της πολιτικής ορθότητας, παρά από τους ίδιους τους αρνητές της. Ας μην καταστρέφουμε τις άμυνές μας υπονομεύοντας τις ελευθερίες μας.

13 σχόλια:

gb είπε...

Oφειλαν και οι σοσιαλιστές γάλλοι να βάλουν το λιθαράκι της υποταγής τους στην απόκρουση της Τουρκίας απο την Ε.Ε., τώρα που αυτή αποκτά νοτιανατολικό πυλώνα και η χώρα μας αναμένει οφέλη και απο την ένταξη Ρουμανίας-Βουλγαρίας. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα κάποιοι θα προσέτρεχαν σε αναζήτηση ψήφων της άλλης πλευράς. Εκεί τα πράγματα έχουν μία μονοκομματική αίσθηση εξόχως Αντί-διαφωτιστική, η οποία συναντάται
και στους εντοπίους "γαλλολιγούρηδες".

Ecumene είπε...

@Roark
Καταρχην ο νόμος μαλλον δεν
πρόκειται να περάσει
απο την γερουσία..

Πως σου φανηκε το παζάρι του Σαρκοζι;

-Αποσυρουμε το νομοσχεδιο-
-αποσυρετε το αρθρο 301-

Greg είπε...

Έστειλα κάποιο μήνυμα δεν φάνηκε, είμαι βέβαιος ότι φταίει ο blogger.

Επανέρχομαι με ένα ερώτημα που η απάντησή του θα μου δώσει το έναυσμα να το ξαναγράψω:

"γιατί δεν ζητάτε στην πολιτική διακύρηξή σας την καθιέρωση δημοψηφισμάτων και ανέχεσθε την χειραγώγηση της πολιτικής σκέψης του λαού μας από τις Κυβερνητικές εξουσιαστικές μειοψηφίες;"

Όταν μάλιστα - και καλά κάνετε - βλέπετε τη συνάφεια του παραπάνω με την οικονομική χειραγώγηση;

Roark είπε...

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Εγώ δεν διαφωνώ με την κρατική χειραγώγη της σκέψης του ατόμου και τον περιορισμό της ελευεθίας του λόγου επειδή την επιβάλλουν μειοψηφίες. Ακόμα και με δημοψήφισμα να επιβάλλονταν, θα ήταν εξίσου απαράδεκτες.

Harry Peitsinis είπε...

Roark Roark με πρόλαβες πάνω που σκεφτόμουν να γράψω ένα άρθρο για το θέμα :))

Το ζήτημα είναι θεμελιώδους σημασίας για τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της δύσης. Το δικαίωμα στη διαφωνία υφίσταται ανεξαρτήτως της ποιότητας του πολιτικού λόγου αυτού που διαφωνεί.

Υπερασπίζοντας την ελευθερία του λόγου κάθε ΄πολίτη , δίχως ιδεολογικές σταθμίσεις και κριτήρια πολιτικής ορθότητας οξυγονώνουμε τον πλουραλιστικό χαρακτήρα των δημοκρατιών μας. Μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει μια αληθινά ελεύθερη κοινωνία.

Αλλά και ταυτοχρόνως, μόνο έτσι μπορούν να εκτεθούν και να απομονωθούν τα πολιτικά άκρα , με τη ελεύθερη συμμετοχή τους στην πνευματική ζωή της καθε χώρας και τη συνειδητή απόρριψη των ανιστόρητων θέσεων τους από τους πολίτες της. Η απαγόρευση γεννά πάντα μια ακατανίκητη έλξη...

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που κατακεραυνώνεις ένα ζήτημα για το οποίο πολλοί συμπατριώτες σου θα πανηγύριζαν. Είναι η κλισέ έκφραση "αν και δε συμφωνώ με όσα λες θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες". Δηλαδή στην Ελλάδα πάνω σε αυτή τη λογική θα μπορούσε να επιβληθεί μία και μόνο άποψη για την εισβολή , για τον εμφύλιο. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένα πολιτικό παιχνίδι ψηφοθηρίας.

Greg είπε...

Επειδή θα μπλέξουμε σε ατέρμονες συζητήσεις, ας επικεντρωθώ στο συγκεκριμένο της Αρμενικής γενοκτονίας.

Η προσβολή του άλλου -ζώντος ή και τεθνεώντος - λόγω ελευθερίας της άποψης, είναι κολάσιμη;

Γιατί το να αρνείσαι σε κάποιον ότι τον σφαγίασες, να λοιδωρείς το οικογενειακό του δράμα και να ισχυρίζεσαι (όπως κάνει και ο Ελληνικός εκσυγχρονισμός για τους Πόντιους και τους Σμυρνιούς) ότι απλά "συνωστίσθηκες" στα λιμάνια για να εγκαταλείψεις τη χώρα... είναι ή δεν είναι άμεση ύβρις που σε απλούστερες περιπτώσεις (πχ. είσαι ψεύτης, χαζός κλπ.) ο ποινικός κώδικας προβλέπει ποινές;

Roark είπε...

Όχι, αυτό που περιγράφεις είναι πολιτική άποψη, όχι εξύβριση. Δεν μπορείς να συμπεραίνεις ότι κάποιος σε βρίζει επειδή αρνείται έστω και το προφανές το οποίο εσύ πιστεύεις, και δεν είναι δυνατόν αυτό να τιμωρείται ποινικά.

Επίσης η εξύβριση δεν είναι συλλογική. Αν πω οι δεξιοί είναι βλάκες, δεν είναι προσβολή σου. Αν πω ο Greg είναι βλάκας, αποτελεί εξύβριση με τυχόν νομικές συνέπειες.

Greg είπε...

Είναι θέμα εκτίμησης...

Αν εμένα μου αρνηθείς ότι τον παππού μου τον σκότωσαν οι γερμανοί και ισχυρισθείς ότι μπήκε μπροστά στη σφαίρα μόνος του, θα το θεωρήσω ύβρι.

Ανώνυμος είπε...

Den mporeis omos, kai eutuxos, na ton kinigiseis nomika giati mia tetoiou eidous uvri.

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

@Roark
Έχεις γίνει πια ενοχλητικός. Όλο συμφωνώ μαζί σου και δε βρίσκω ούτε λεπτομέρεια να γκρινιάξω.

@greg
«Γιατί το να αρνείσαι σε κάποιον ότι τον σφαγίασες, να λοιδωρείς το οικογενειακό του δράμα και να ισχυρίζεσαι (όπως κάνει και ο Ελληνικός εκσυγχρονισμός για τους Πόντιους και τους Σμυρνιούς) ότι απλά "συνωστίσθηκες" στα λιμάνια για να εγκαταλείψεις τη χώρα... είναι ή δεν είναι άμεση ύβρις που σε απλούστερες περιπτώσεις (πχ. είσαι ψεύτης, χαζός κλπ.) ο ποινικός κώδικας προβλέπει ποινές;»

Ας ξεκινήσουμε από τα προφανή. Δε μπορείς de facto να αρνείσαι σε κάποιον ότι τον έσφαξες, γιατί δε ζει πια – δε μπορείς ούτε να του αρνηθείς τίποτε, ούτε να συμφωνήσεις μαζί του. Τα υπόλοιπα που λες δε μπορούνε να οδηγήσουνε πουθενά αλλού παρά μόνο στην απόλυτη λογοκρισία. Πχ. Είμαι σίγουρος ότι αρκετοί έλληνες πιστεύουν ότι αυτά που πολλές φορές γράφουμε εδώ πέρα ισοδυναμούν με λοιδορία του οικογενειακού δράματος κάποιας μερίδας των πολιτών. Δεν έχει νόημα να το προεκτείνω άλλο γιατί πιστεύω καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Πιο κάτω μόνος σου παραδέχεσαι ότι είναι «θέμα εκτίμησης», κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το νόημα της υπόθεσης. Μπορώ κι εγώ πολύ εύκολα να ισχυριστώ ότι είναι ύβρη να συζητάς ότι υπάρχουν λόγοι για τους οποίους θα μπορούσε η λογοκρισία να είναι αποδεκτή. Το αποτέλεσμα, αν ακολουθήσουμε τη λογική σου, είναι πολύ σύντομα να κυκλοφορούμε με τα στόματά μας κλειστά.

Ακόμα και για θέματα που μπορεί η απόλυτη πλειοψηφία να συμφωνεί ότι ΔΕΝ είναι «θέμα εκτίμησης», ο μόνος τρόπος να προοδεύουμε και να ανακαλύπτουμε την αλήθεια είναι να διαφωνούμε ανοιχτά και χωρίς πάθος. Δε μπορώ να φανταστώ καμία περίπτωση όπου η λογοκρισία μπορεί να είναι αποδεκτή.

Ανώνυμος είπε...

προσυπογράφω το κείμενό σου - άλλωστε πριν το διαβάσω έγραψα και εγώ παρόμοιο στο δικό μου blog..www.gnostos-agnostos.blogspot.com

Greg είπε...

@ Sarigiannidis

O νεκρός δεν είναι res στο σύγχρονο δίκαιο!

Η ελευθερία της γνώμης είναι στα περισσότερα κράτη συνταγματικό δικαίωμα!

Αν η γνώμη προσβάλει νεκρούς, έχουμε μια αντίφαση. Αυτή καταδεικνύω, αν και δεν ψηφίστηκε ο νόμος στην Γαλλία για να άρει αυτήν ακριβώς...

Την αντίφαση της "ευρωπαϊκής" Τουρκίας προσπάθησε να άρει!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock