Πολιτικά ορθός ολοκληρωτισμός

Μέσα στην ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης των εκλογών, οι διεθνείς ειδήσεις περνάνε σε δεύτερη μοίρα στη χώρα μας. Μάλλον, πιο σωστά, περνάνε μονίμως σε δεύτερη μοίρα εκτός αν μπορούν να τύχουν εσωτερικής πολιτικής εκμετάλλευσης από το γνωστό φαιοκόκκινο ιδεολογικό κατεστημένο. Γι'αυτό δεν έχει δωθεί καμία σημασία σε μια πολύ επικίνδυνη τάση που συνεχίζει να αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Την αυξανόμενη ποινικοποίηση της διαφορετικής άποψης. Πρόσφατα η Γαλλία προστέθηκε στις χώρες όπου απαγορεύεται με νόμο η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ένας νόμος που δεν καταδικάζει απλά την γενοκτονία ως γεγονός και τους αυτουργούς της ως εγκληματίες (αυτό έγινε το 1998 αν θυμάμαι καλά), αλλά τιμωρεί ποινικά όποιον τολμήσει να εκφράσει διαφορετική γνώμη για το γεγονός!

Η γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και πολλών άλλων εθνοτήτων της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (πχ των Ελλήνων του Πόντου κτλ), είναι ένα ιστορικό γεγονός, τεκμηριωμένο σε μεγάλο βαθμό και αποδεκτό από όλους τους σοβαρούς μελετητές της ιστορίας της περιόδου. Το να την αρνείται κάποιος πλησιάζει τα όρια του γελοίου. Το να είναι όμως κάποιος γελοίος, οφείλει να αποτελεί μια σεβαστή από το κράτος προσωπική επιλογή. Όχι μια ποινικά κολάσιμη πράξη! Το κράτος δεν έχει καμία δουλειά να επιβάλλει δια της βίας του νόμου καμία πολιτική ή ιστορική άποψη. Οι πολιτικές θέσεις ή οι ιστορικές απόψεις σε μια δημοκρατική χώρα δεν γράφονται με νόμους, αλλά αποτελούν προϊόν του ελεύθερου διαλόγου εντός της κοινωνίας και της ατομικής βούλησης του κάθε πολίτη χωριστά. Εξίσου απαράδεκτη είναι πχ η άρνηση του Ολοκαυτώματος, που επίσης απαγορεύεται ως άποψη σε Ευρωπαϊκές χώρες!

Όσο απαράδεκτη και αν είναι μια άποψη, μια δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει με μόνα όπλα τον διάλογο, την λογική και τα επιχειρήματα, αλλιώς παύει να είναι δημοκρατία. Διότι τελικά, θεμέλιο της δημοκρατίας μας δεν είναι η κρατική επιβολή της στης πολίτες. Είναι η εθελούσια συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφία των πολιτών. Και η εθελούσια αυτή συναίνεση είναι αποτέλεσμα της ελευθερίας της άποψης, της ελευθερίας του διαλόγου και της ελευθερίας της πολιτικής συμμετοχής. H κρατική επιβολή οποιασδήποτε πολιτικής άποψης με την μορφή νόμου, όσο σωστής και να είναι αντικειμενικά, καταργεί τον πυρήνα αυτό της δημοκρατίας. Τον ελεύθερο διάλογο μεταξύ όλων των απόψεων για να μπορεί το κάθε άτομο χωριστά να σχηματίζει αβίαστα και ανεμπόδιστα την προσωπική του πολιτική στάση.

Σήμερα βλέπουμε ότι ποινικοποιούνται όχι πράξεις αλλά πολιτικές απόψεις. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν αντιδρούν διότι οι απόψεις που ποινικοποιούνται είναι περιθωριακές και σχετίζονται με έντονες ιστορικές μνήμες (πχ. ο ναζισμός και τα εγκλήματά του). Όμως ανοίγει έτσι μια Κερκόπορτα για την καταπάτηση των πολιτικών μας ελευθεριών και των δημοκρατικών θεμελιών των κοινωνιών μας, διότι παραχωρείται στο κράτος το δικαίωμα να αποφασίζει τί είναι επιτρεπτό να πιστεύουμε και τί όχι. Είναι ένας αντίστροφος ολοκληρωτισμός και μάλιστα στο όνομα της προστασίας από τα δεινά του ολοκληρωτισμού! Μπορεί σήμερα να καταπατάται το δικαίωμα μιας ελάχιστης μειοψηφείας να διαφωνεί, αλλά ανοίγει ο δρόμος για την επιβολή του κράτους στη σκέψη των πολιτών του, αναβιώνοντας τις χειρότερες πολιτικές εμπειρίες της Ευρώπης.

Είναι άλλο ένα βήμα πάνω στον "Δρόμο προς την Δουλεία". Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι χώρες όπου κατά κύριο λόγο εμφανίζεται η κρατική παρεμβατικότητα στις πολιτικές απόψεις των πολιτών τους είναι η χώρες με την μεγαλύτερη παρεμβατικότητα στην οικονομική δραστηριότητα των πολιτών τους. Οι πολίτες που έχουν συνηθίσει το κράτος να καθορίζει τις οικονομικές τους υποθέσεις είναι πολύ πιο δεκτικοί στην αποδοχή του κράτους ως ρυθμιστή και τω πολιτικών τους απόψεων. Χώρες με σοσιαλδημοκρατικά/συντηρητικά παρεμβατικά συστήματα όπως το Βέλγιο, η Γαλλία ή Γερμανία πρωτοστατούν σε αυτές τις τάσεις. Ο περιορισμός της οικονομικής ελευθερίας είναι ο δρόμος για τον περιορισμό της πολιτικής. Η προστασία μας από την μετατροπή των κάθε λογής ολοκληρωτισμών σε κυρίαρχο ρεύμα είναι η ύπαρξη ισχυρών μεγάλων κοινωνικών ομάδων που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους όχι με το κράτος αλλά με τον ελεύθερο ανταγωνισμό στον στίβο των σχέσεων αμοιβαίας συναίνεσης και εθελοντικής συνεργασίας, που μακροπρόθεσμα μόνο σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας μπορεί να υπάρξει.

Γι'αυτό ισχυρότερος φραγμός για την προάσπιση της δημοκρατίας σε μια χώρα είναι η κοινωνία των πολιτών, όλοι δηλαδή οι εξωκρατικοί θεσμοί που αναπτύσσονται σε μια κοινωνία από τους πολίτες της για τη βελτίωση της λειτουργικότητας και της συνοχής της και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους. Η ανάπτυξη αυτών των ανεξάρτητων θεσμών είναι αντιστρόφως ανάλογη της επέμβασης του κράτους στην κοινωνία και του βαθμού ανάληψης από αυτό πατερναλιστικού ρόλου. Εκεί που οι ανεξαρτησία του ατόμου και η αυτονομία του από το κράτος περιορίζονται ο ολοκληρωτισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και εισβάλλει από την πίσω πόρτα. Φυσικά με μια αρχική επικάλυψη δημοκρατικότητας και πολιτικής ορθότητας, που όμως πολύ εύκολα μπορεί μετά να απομακρυνθεί αφού έχουν περιοριστεί αντιστάσεις των ανεξάρτητων θεσμών. Χωρίς ισχυρούς ανεξάρτητους θεσμούς που να επιτρέψουν στους πολίτες να αντισταθούν, και πολιτικά και ιδεολογικά, η κοινωνία γίνεται ευάλωτη στην άνοδο ολοκληρωτικών ιδεολογιών και των πολιτικών φορέων τους. Αντίθετα, σε ισχυρές κοινωνίες πολιτών στηριγμένων στην οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία από το κράτος, η κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, ο περιορισμός των πολιτικών ελευθεριών και η ποινικοποίηση της άποψης είναι ασύγκριτα δυσκολότερες.

Στον αντίποδα τη επιβολής αυτού του ολοκληρωτισμού της πολιτικής ορθότητας, έρχεται η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης να επιτρέψει την σύσταση πολιτικού κόμματος από υποστηρικτές μια παράνομης πράξης (το κόμμα των παιδοφίλων). Mια πραγματική γροθιά στον πολιτικά ορθό ολοκληρωτισμό. Προσωπικά πιστεύω ότι η παιδοφιλία ξεπερνάει τα όρια της διαστροφής και ως πράξη παραβιάζει θεμελιακά ανθρώπινα δικαιώματα, αφού δεν μπορεί να θεωρείται ότι υπάρχει αμοιβαία συναίνεση σε μια πράξη όπου ο ένας συμβαλλόμενος δεν είναι ολοκληρωμένος σεξουαλικά.

Αλλά μια δημοκρατία οφείλει να επιτρέπει σε έναν υποστηρικτή της αντίθετης άποψης να υπερασπίζεται την δική του άποψη, ακόμα και αν είναι ανέφικτη η νομιμοποίηση των πράξεων που ζητάει (λόγων των θεμελιακών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Όπως δέχομαι την ύπαρξη κομμουνιστικών ή φασιστικών κομμάτων, παρότι πιστεύω προσωπικά ότι μια επικράτησή τους θα οδηγούσε σε παραβιάσεις θεμελιακών μου δικαιωμάτων. Διότι πιστεύω ότι σε μια ανεξάρτητη δημοκρατία ο διάλογος, τα επιχειρήματα και η κοινωνία των πολιτών είναι αρκετά ισχυρά για αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Ή όπως αντίστοιχα η χρήση νάρκωτικών είναι παράνομη, αλλά έχω κάθε δικαίωμα να υποστηρίζω μέσω ενός κόμματος την νομιμοποίησή τους. Η πράξη είναι παράνομη και δεν χρησιμοποιώ ναρκτωτικά, αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να παλεύω για την αποποινικοποίηση της χρήσης τους.

Η ανοχή μας στην διαφορετική άποψη, όσο αποκρουστική, απαράδεκτη, μη-ανεκτική και αν είναι, είναι το μέτρο της πραγματικής έκτασης των ελευθεριών μας και της ουσιαστικής δύναμης της δημοκρατίας μας. Δεν έχουμε να φοβηθούμε από ειρηνικές εκδηλώσεις ή τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή οποιασδήποτε περίεργης ή ακραίας τάσης ή άποψης, εφόσον στηρίζουμε την κοινωνία μας σε γερά θεμέλια. Η Ευρώπη σήμερα κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τον ολοκληρωτισμό των υπερασπιστών της πολιτικής ορθότητας, παρά από τους ίδιους τους αρνητές της. Ας μην καταστρέφουμε τις άμυνές μας υπονομεύοντας τις ελευθερίες μας.