Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006

Ο θάνατος δεν είναι ποινή, είναι εκδίκηση

Πριν λίγες ώρες εκτελέστηκε με απαγχονισμό ο Σαντάμ Χουσεϊν, μετά τη καταδίκη του για εγκλήματα σε βάρος του κουρδικού πληθυσμού του (όπως ο βομβαρδισμός με χημικά κουρδικών πόλεων το 1988). Τα αραβικά δίκτυα μετέδωσαν εικόνες πανηγυρισμών σε κεντρικές πλατείες και στο σιϊτικό τμήμα της Βαγδάτης. Όσο ανακουφισμένος και να αισθάνεται ένας λαός (ή ένα τμήμα του) από την εκτέλεση του ανθρώπου που βρισκόταν στην κορυφή ενός μηχανισμού που δολοφόνησε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες (μπορεί να μην βρέθηκαν όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά οι μαζικοί τάφοι αγνοούμενων αντιφρονούντων είναι άφθονοι), η θανατική ποινή δεν είναι ούτε απάντηση στα εγκλήματά του, ούτε απόδοση δικαιοσύνης, ούτε βάση για ένα διαφορετικό καθεστώς.

H θανατική ποινή δεν είναι απλά αντιφιλελεύθερη. Είναι απάνθρωπη, αντιδημοκρατική και συχνά άδικη. Είναι μια πράξη εκδίκησης της κοινωνίας επί του εγκληματία και καταργεί τον σωφρονιστικό προορισμό της δικαιοσύνης. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ως διαθέσιμη επιλογή από κανένα δικαστήριο. Δε πρέπει κανένα νομοθετικό πλαίσιο, καμίας χώρας να την καθιερώνει ως ποινή. Κανένα κράτος δεν μπορεί να έχει δικαιώμα ζωής ή θανάτου επί των πολιτών του, και δεν μπορεί να εκχωρείται στο κράτος μια τόσο σημαντική εξουσία. Και επιπλέον, δεν είναι καθόλου σπάνιο το δικαστήριο να έχει σφάλει, και δεν θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να επιβάλλει μια μη-αναστρέψιμη και μη-επανορθώσιμη ποινή (στις ΗΠΑ τα δικαστικά λάθη φτάνουν περίπου στο 10% των περιπτώσεων καταδίκης σε θάνατο, απαράδεκτο και επικίνδυνο ποσοστό).

Η καταδίκη σε θάνατο και η εκτέλεση του Χουσεϊν ήταν ένα πολιτικό σφάλμα. Ήταν λάθος το ότι το νομοθετικό σύστημα επιστρέπει τέτοιες ποινές. Ήταν λάθος γιατί μετατρέπει έναν εγκληματία σε ήρωα, γιατί εμποδίζει την συμφιλίωση και την συνύπαρξη των διαφόρων φυλετικών και πολιτικών ομάδων σε μια χώρα σε καθεστώς αποσταθεροποίησης και εμφυλίου και γιατί παρεμπόδισε την δίκη του εγκληματία για μια σειρά ακόμα βαρύτερων εγκλημάτων. Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε και ούτε ήταν ποτέ να αποδοθεί για τον υπεύθυνο εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών. Καμία ποινή δεν ισοφαρίζει τέτοιου μεγέθους εγκλήματα. Όπως δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε στην Νυρεμβέργη, ούτε θα μπορούσε αν είχαν δικαστεί ο Πολ Ποτ, ο Στάλιν, ο Λένιν ή ο Μάο. Αυτό που έγινε ήταν απλά η συμβολική εκδίκηση των πολιτικών και φυλετικών ομάδων του Ιράκ, που βρίσκονται σήμερα σε θέση ισχύος, για όσα υπέστησαν από τον Χουσεϊν όσο τους καταπίεζε. Και απλά θα διαιωνίσει τις πράξεις εκδίκησης και αποσταθεροποίησης (μέχρι της αιματηρής πλήρους επικράτησης της μίας πλευράς ή του διαμελισμού της χώρας).

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θυμήθηκα σήμερα το "Επί Ασπαλάθων" του Σεφέρη, το οποίο μεταφέρω παρακάτω. Το ποίημα του Σεφέρη, σε καμιά περίπτωση δεν υποστηρίζει την θανατική ποινή. Ο Αρδιαίος, μας λέει ο Πλάτωνας (Πολιτεία, β. 10ο) είναι ήδη νεκρός. Το ποίημα περιγράφει το μαρτύριο της ψυχής.

Με την ευκαιρία: καλή και δημιουργική χρονιά!


Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού."

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,χορδές μιας άρπας που αντηχούν

ακόμη...

Γαλήνη

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,χαμένη στου μυαλού τ'αυλάκια.

τ' όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει

"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

Θέμης Λαζαρίδης είπε...

Η βλακεία τους δεν έχει τελειωμό. Με την εκτέλεση του Χουσεΐν εξάλλειψαν και τις τελευταίες ελπίδες να αποφευχθεί ο εμφύλιος πόλεμος.

Η θανατική ποινή είναι βλακώδης για δύο λόγους: α) είναι σαφώς λιγότερο σκληρή ποινή από την ισόβια κάθειρξη β) όπως λέει ο Roark, είναι μη αναστρέψιμη σε περίπτωση λάθους.

S G είπε...

παντα ημουν και ειμαι με ολη μου την ψυχη και το ειναι, εναντιος στην θανατικης ποινης.

Για ανθρωπιστικους λογους (δεν δεχομαι τετοια βασανιστηρια στο ονομα καμμιας δικαιοσυνης), σεβασμο της αξιοπρεπειας του ατομου κτλ

για λογους κοινης λογικης (αν κανουμε λαθος τι λεμε? συγγνωμη και ελπιζουμε σε καλη μετενσαρκωση?)

για φιλοσοφικους λογους: κανενα πολιτευμα δεν μπορει να παταει τους κανονες τους οποιους εχει αναγκη για να υπαρχει και να νομιμοποιειται. Το πρωτο ατομο που βασανιζουμε, ακυρωνει καθε νομιμοποιηση μιας δημοκρατικης κυβερνησης!

αλλα στην συγκεκριμενη περιπτωση ειναι και ενα πολιτικο λαθος:

σκοτωνουν ενα ατομο αδυναμο πολιτικα, αλλα το κανουν συμβολο για καθε κολλημενο και καθε παμφλεταριο! αν ζουσε σημερα ο σταλιν ή ο χιτλερ, θα τον φτυνανε ολοι καθημερινα. δεν ζει, οποτε υπαρχουν καθιζηματα που πιστευουν οτι ηταν "παρεξηγημενος" και δεν τον καταλαβαμε καλα.

ειναι απολυτα ηλιθιο απο τον ολοκληρωτικο, λέρα δικτατορισκο Σανταμ να φτιαξουμε ενα ακομα "μυστυριωδες" και "αμφιλεγομενο" ατομο της ιστοριας.

gb είπε...

"Ο θάνατος δεν είναι ποινή είναι εκδίκηση".
Αυτό το σύνθημα ταιριάζει να το αφιερώσετε στα ανώνυμα θύματα της Βαγδάτης και των άλλων πόλεων.

Moνoδιάστατη η οπτική "Φιλελευθέρων"!
άνευ αμφιβολιών
Είναι σίγουροι ότι
"Με την εκτέλεση του Χουσεΐν εξάλλειψαν και τις τελευταίες ελπίδες να αποφευχθεί ο εμφύλιος πόλεμος"Θ.Λ.
Μήπως φταίνε οι ενοχές;

Φιλελεύθεροι δεν σημαίνει δεν αντιστεκόμαστε στον Οσάμα επειδή αν τον νικήσουμε κινδυνεύει να υποστεί την θανατική καταδίκη.
Η αύρα ή η αίγλη των δημοκρατικών της Αμερικής δεν κερδίζεται εν ελλάδι με την υιοθέτηση της κατάργησης της θανατικής ποινής διότι στην ελλάδα δεν υφίσταται θανατική καταδίκη οπότε κρούεται ανοικτάς θύρας από περισσή ευγένεια!

" αν ζουσε σημερα ο χιτλερ, θα τον φτυνανε ολοι καθημερινα. δεν ζει, οποτε υπαρχουν καθιζηματα που πιστευουν οτι ηταν "παρεξηγημενος" και δεν τον καταλαβαμε καλα."SG

Προφανώς άν η επιστήμη μπορεί να τον αναστήσει να γίνει κι' αυτό να το δούμε. Διότι κάλιστα θα είχε πάρει άσυλο εκεί όπου τον επευθυμούν σήμερα.
Εκτός άν μιλάμε γιά Σαντάμ και σκεφτόμαστε Πινοσέτ.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απόλυτα και γω μαζί σας ότι η θανατική ποινή είναι μια βλακώδης τιμωρία και δεν αρμόζει σε κανένα σύγχρονο και δημοκρατικό Κράτος.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση του Σαντάμ και γω νομίζω ότι θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα και δεν έπρεπε να επιβληθεί μόνο και μόνο για το "λαικό αίσθημα".
Ωστόσο, έτσι για την ιστορία και επειδή νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον θα ήθελα να αναφέρω στη συζήτηση κάποια στοιχεία για την ιστορία της θανατικής ποινής...
Πολλοί είναι αυστηροί επικριτές των Η.Π.Α επειδή κάποιες Πολιτείες τους εφαρμόζουν ακόμα αυτό το είδος τιμωρίας. Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη τη διαφορά αντίληψης που υπάρχει ανάμεσα στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α γι' αυτό το θέμα (αν και τα τελευταία χρόνια τείνει να υπάρχει ταύτιση απόψεων για αυτό το ζήτημα και συνεχώς μειώνονται οι Πολιτείες που εφαρμόζουν τη θανατική ποινή).
Η Ευρώπη είναι πιο πολύ επηρεασμένη από τη φιλοσοφική προσέγγιση του ΡΟΥΣΣΩ ο οποίος θεωρούσε ότι καμιά κοινωνία δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή μέλλους της οτιδήποτε και αν είχε διαπράξει καθώς η ίδια έχει την ευθύνη να συμμορφώσει και να σωφρονίσει το δράστη αφού είναι αναπόσπαστο στοιχείο αυτής. Από τη στιγμή που η ζωή είναι κάτι που δεν προσφέρεται από την κοινωνία δεν είχε και το δικαίωμα να την αφαιρέσει.
Αντιθέτως οι Η.Π.Α είναι (ή ήταν) πιο πολύ επηρεασμένες από τον φιλοσοφικό στοχασμό του ΛΟΚ ο οποίος θεωρούσε ότι ο δράστης κάποιου επαχθούς εγκλήματος αυτομάτως έθετε τον εαυτό του εκτός κοινωνίας και μάλιστα τον καθιστούσε σε εμπόλεμη κατάσταση μαζί της έτσι ώστε αυτή είχε το δικαίωμα να του αφαιρέσει τη ζωή αφού στον πόλεμο δεν ισχύουν κανόνες.
Δεν πρέπει λοιπόν να μας παραξενεύει το γεγονός ότι μια υποδειγματική δημοκρατία όπως οι Η.Π.Α εφαρμόζουν εν μέρη ακόμα αυτήν την ποινή.

Ανώνυμος είπε...

Στον Στάλιν αποδίδεται το " ο θάνατος ενος ανθρώπου είναι τραγωδία, ενός εκατομμυρίου είναι απλώς στατιστική".
Η ανακοίνωση του "Μπάαθ"-κόμμα του αραβικού εθνικισμού, με μή θρησκευτικούς προσανατολισμούς και εργαλείο του Σαντάμ-λίγες ώρες μετά τον απαγχονισμό του, με την οποίαν καλεί τους σουνίτες να στραφούν κατά των ΗΠΑ και των σιϊτών του Ιράκ, προδιαγράφει την επερχόμενη τραγωδία στην περιοχή. ΟΠως ο Κλίντον διαβάζοντας ένα βιβλίο του Ρ. Κάπλαν "Τα φαντάσματα των Βαλκανίων", αποφάσισε να καθημάξει την Σερβία, έτσι και ο Μπούς, ακολουθώντας τις ονειρώξεις των νεοσυντηρητικών και όχι την σοφία των Μπέηκερ-Χάμιλτον-όπως αποτυπώνεται στη κοινή έκθεση τους-άνοιξε τον δρόμο της τρέλλας.
Αλλοίμονο μας, τα χειρότερα έρχονται.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώντας με τα σχόλια για τη θανατική ποινή, να φέρω ωστόσο ένα ελαφρυντικό για τη στάση του Μπους στο συγκεκριμένο. Αν επενέβαιναν οι ΗΠΑ για να αποτρέψουν την εκτέλεση, θα ήταν αντιμέτωπες με τους Σιίτες και Κούρδους που την περίμεναν πως και πως, και οι οποίοι θα κατηγορούσαν τις ΗΠΑ διότι παρεμβαίνουν στην Ιρακινή δικαιοσύνη. Τώρα έχουν προκαλέσει την οργή των Σουνιτών. Πάντως καθαρή λύση δεν υπήρχε.

Ανώνυμος είπε...

Μήπως όλη αυτή η ιστορία με την εσπευσμένη εκτέλεση του Χουσείν έίναι μέρος ενός σατανικού σχεδίου. Οταν κάποιοι δεν μπορούν να πολεμήσουν και να διαλύσουν τους Ιρανούς σιίτες (προς το παρόν) υποδαυλίζουν την διχόνοια και βάζουν τους σουνίτες να το κάνουν.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Να ρωτήσω λίγο γιατί είναι απαραβίαστη η ανθρώπινη ζωή από το κράτος ; Αν το δεχθούμε μεταφυσικώς, έχει καλώς. Αλλά για ορθολογιστές, αυτό δεν μπορεί να φθάνει. Χρειάζεται αιτιολόγηση.
Ιστορικώς, οι φατρίες, η πρώτη μορφή κοινωνικής οργανώσεως, καθόλου δεν δίσταζαν να σκοτώσουν και μέλη τους. Το κράτος, με πρώτη την Αθήνα του Δράκοντος, αφαίρεσε το δικαίωμα της αντεκδικήσεως από τις φατρίες. Αν δεχθούμε τις θεωρίες για τον περιορισμένο ρόλο του κράτους και δεχθούμε, επι πλέον, ότι δεν έχει το κράτος το δικαίωμα της αντεκδικήσεως, μήπως αυτό σημαίνει ότι το δικαίωμα αυτό επιστρέφει στα πρόσωπα ; Διότι το δόγμα "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" είναι εγγεγραμμένο στα ανθρώπινα γονίδια ή, τουλάχιστον, εμφυτεύεται στον άνθρωπο από την μάνα του όσο είναι πολύ μικρός. Με δεδομένο αυτό, η επιλογή θα ήταν είτε να δώσει το κράτος τον Σαντάμ στον όχλο (με δεδομένους τους αριθμητικούς συσχετισμούς πολλοί θα σκοτώνονταν και ο Σαντάμ μαζί) ή να κάνει μόνο του την εκτέλεση. Απεχθής, λοιπόν, ο απαγχονισμός, αλλά δέχεται ορθολογική ερμηνεία.
Άλλωστε και το επαναστατικό καθεστώς της Γαλλίας κατά την Γαλλική Επανάσταση, ενώ ευαγγελιζόταν τον ορθολογισμό, εξόντωσε βαθμηδόν όλους τους ηγέτες του.

Ανώνυμος είπε...

"Αν δεχθούμε τις θεωρίες για τον περιορισμένο ρόλο του κράτους και δεχθούμε, επι πλέον, ότι δεν έχει το κράτος το δικαίωμα της αντεκδικήσεως, μήπως αυτό σημαίνει ότι το δικαίωμα αυτό επιστρέφει στα πρόσωπα ;" γιατί υποχρεωτικά πρέπει κάποιος να έχει αυτό το δικαίωμα;
"ιότι το δόγμα "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" είναι εγγεγραμμένο στα ανθρώπινα γονίδια ή, τουλάχιστον, εμφυτεύεται στον άνθρωπο από την μάνα του όσο είναι πολύ μικρός."
διαφωνώ, βασίζεται αυτή η διαπίστωση σε κάποιο ορθολογικό συλλογισμό; Προσωπικά ,και δεν νομίζω να είμαι ο μόνος ποτέ δεν πίστευα στην εκδίκηση.
"Άλλωστε και το επαναστατικό καθεστώς της Γαλλίας κατά την Γαλλική Επανάσταση, ενώ ευαγγελιζόταν τον ορθολογισμό, εξόντωσε βαθμηδόν όλους τους ηγέτες του." γιατί καλύτεροι ήταν οι Γάλλοι τότε; Ομοίως και αυτοί έλυναν τις προσωπικές τους διαφορές και εκδικόντουσαν την αριστοκρατία επειδή μπορούσαν να το κάνουν.
Πάντως ας μην αφήνουμε και τις ΗΠΑ έξω από το παιχνίδι. Θα μπορούσαν να τον δικάσουν όπως το Μιλόσεβιτς σε διεθνές δικαστήριο να τον κλείσουν σε κανένα Γκουαντάναμο, αλλά δεν ήθελαν να δημιουργήσουν (ακόμη περισσότερους) εχθρούς στο Ιράκ.
Τώρα για τους Χουσεϊνικούς ,δε νομίζω ότι περίμεναν αυτό ακριβώς το γεγονός για να στραφούν εναντίον των Αμερικανών ,πότε ήταν υπέρ δηλαδή;
Το μόνο που απέφερε αυτός ο απαγχονισμός είναι κάποιοι άνθρωποι να νοιώσουν χαρά επειδή μισούσαν το Σαντάμ ,ούτε στο Ιράκ θα αποκατασταθεί η τάξη, ούτε ο κόσμος θα γίνει πιο δίκαιος.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Για να εξηγούμαι, απλώς διετύπωσα την συλλογιστική της εκτελέσεως του Σαντάμ με βάση τις αρχές του φυσικού δικαίου και του ορθολογισμού. Φυσικό δικαίωμα το απαραβίαστο της ζωής, φυσικό δικαίωμα και η άμυνα ενάντια σε όσους την επιβουλεύονται. Μέχρι θανάτου, αν χρειάζεται. Τώρα η άμυνα αυτή ενδεχομένως να συνεπάγεται και την εκτέλεση όσων υποστηρίζουν την επιβουλή κατά της ζωής των συμπολιτών τους με μόνο τον λόγο. Ιδού, λοιπόν, πώς από το φυσικό δικαίωμα της ζωής πάμε στις καρατομήσεις, όχι αριστοκρατών, αλλά του Δαντόν και του Ροβεσπιέρρου. Ομοίως πάμε και στα Γκουλάγκ.
Επειδή, δε, ο γιαλός δεν μπορεί να είναι στραβός, μάλλον στραβά αρμενίζουμε με βάση το φυσικό δίκαιο και τον ορθολογισμό. Ο μεν ορθολογισμός καλός είναι, αλλά λίγος για να εξηγήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Το δε λεγόμενο φυσικό δίκαιο δεν είναι στ' αλήθεια φυσικό αλλά οι προκαταλήψεις εκείνου που αναγορεύει εαυτόν σε μύστη της φύσεως και των αρχών της επειδή διάβασε δύο βιβλία παραπάνω από τους συγχρόνους του.

J95 είπε...

"Να ρωτήσω λίγο γιατί είναι απαραβίαστη η ανθρώπινη ζωή από το κράτος ; Αν το δεχθούμε μεταφυσικώς, έχει καλώς. Αλλά για ορθολογιστές, αυτό δεν μπορεί να φθάνει. Χρειάζεται αιτιολόγηση."

το κράτος είναι παιχνίδι ρόλων ανάμεσα σε ελεύθερα άτομα. Αν είναι να κινδυνεύω να με καθαρίσουνε, δεν παίζω.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πάντα πίστευα και θα πιστεύω όσο ζω ότι ο κάθε ένας έχει δικαίωμα απολογίας και μεταμέλειας. Ο θάνατος αποτελεί εκδίκηση που μάλιστα δεν μπορεί να ανεραιθεί με κανένα τρόπο. Η τιμωρία λειτουργεί παραδειγματικά και σωφρονηστικά, αλλά ο θάνατος τελεσιδικεί (σχετικά έχω γράψει τόσα και τόσα σε δικό μου post που δεν αρμόζει να τα μεταφέρω).

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

"το κράτος είναι παιχνίδι ρόλων ανάμεσα σε ελεύθερα άτομα. Αν είναι να κινδυνεύω να με καθαρίσουνε, δεν παίζω."
Τα άτομα δηλαδή, είναι κάτι σαν Ταρζάν που συμβλήθηκαν με κοινωνικό συμβόλαιο και συνέστησαν κράτος. Μόνο που δεν συνέβη έτσι! Φατρίες ήταν και ενώθηκαν με τον φόβο άλλων συνασπισμένων φατριών. Και οι μανάδες ανάθρεφαν τα παιδιά με την τυφλή πίστη στην φάρα τους και στα ήθη της και την δυσπιστία σε κάθε ξένο. Για λόγους βιολογικούς, αλλά και τάξεως μεσα στην φάρα, έπρεπε το παιδί να κλέψει την μέλλουσα γυναίκα ή γυναίκες του από άλλη φάρα. Σε κάθε περίπτωση, ο κίνδυνος να καθαρίσουν κάποιον είναι πολλαπλάσιος όταν δεν υπάρχει κράτος.
"Πάντα πίστευα και θα πιστεύω όσο ζω ότι ο κάθε ένας έχει δικαίωμα απολογίας και μεταμέλειας."
Και τα θύματα του φονιά, αυτά που δεν απήλαυσαν το δικαίωμα απολογίας και μεταμελείας (για το έγκλημα να είναι Κούρδοι, ας πούμε) ;
Ας αφήσουμε που ο Σαντάμ εμφανίσθηκε αμετανόητος.
"Ο θάνατος αποτελεί εκδίκηση που μάλιστα δεν μπορεί να ανεραιθεί (sic) με κανένα τρόπο."
Η εκδίκηση προβλέπεται από το φυσικό δίκαιο. Αλλά και το έγκλημα του φονιά δεν μπορεί να αναιρεθεί με κανένα τρόπο, οπότε η θανατική ποινή παρουσιάζει μια συμμετρία ως προς το έγκλημα.
"Η τιμωρία λειτουργεί παραδειγματικά και σωφρονηστικά (sic), αλλά ο θάνατος τελεσιδικεί"
Η θανατική ποινή λειτουργεί παραδειγματικά, αυτό είναι βέβαιον. Πιο συχνά, βέβαια, λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Υπάρχουν ακόμα πολλοί νυχτωμένοι που λατρεύουν μεταφυσικώς την ζωή.
Για το σωφρονιστικό μέρος, όσοι το μελέτησαν λένε ότι το λουρί της μάνας (μεταφορικώς, εννοούμε η ανατροφή του παιδιού στο πρώτο 12μηνο της ζωής του) έχει πολλαπλασίως μεγαλύτερο σωφρονιστικό αποτέλεσμα. Εξ ου και οι ποινές ισοβίου καθείρξεως σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ για τρία εγκλήματα, συχνά ασήμαντα. Ο εγκληματίας κρίνεται ανεπαρκώς προσαρμοσμένος στην ζωή σε ελεύθερη κοινωνία. Για αν ζήσουν, λοιπόν, οι άλλοι ελεύθεροι, αυτός πρέπει να κάτσει μέσα. Ορθολογικώτατον !

Κοινότητα Εκάλης είπε...

Καλημερα και καλή χρόνια.

Θελω να επισημανω ενα λαθος στο κειμενο. Γραφετε "Πριν λίγες ώρες εκτελέστηκε με απαγχονισμό ο Σαντάμ Χουσεϊν, μετά τη καταδίκη του για εγκλήματα σε βάρος του κουρδικού πληθυσμού του (όπως ο βομβαρδισμός με χημικά κουρδικών πόλεων το 1988)."

Ο Σανταμ εκτελεστηκε για την δολοφονια 144 σιιτων στο πολεμο με το Ιραν. Η δικη για την δολοφονία των κούρδων που έγινε με τα χημικα του ραμσφελντ δεν έγινει ποτέ και μάλλον αυτός ήταν ο λόγος της εκτέλεσης μιας και στην δίκη για τους κούρδους θα έλεγε πολλά ο σανταμ και δεν συμφερε τους συντηριτικους αυτό.

J95 είπε...


Τα άτομα δηλαδή, είναι κάτι σαν Ταρζάν που συμβλήθηκαν με κοινωνικό συμβόλαιο και συνέστησαν κράτος.


Θα σταθώ λίγο εδώ: τα άτομα ξεκινούν σαν Ταρζάν, εκτός αν νομίζεις ότι ένα νήπιο αμερικανών ολομόναχο σε ένα έρημο νησί θα ανακαλύψει την κόκα-κόλα και το εμπράγματο δίκαιο μέσα στα επόμενα 30 χρόνια, ή αν πιστεύεις ότι *δεν* υπάρχει στ' αλήθεια η δυνατότητα για τον καθένα μας να τα γράψει όλα στ' αρχίδια του και να πάει να μείνει μόνος του σε μια έρημο ή ένα δάσος.

Ακολουθεί η κυρίως απάντηση:


Μόνο που δεν συνέβη έτσι! Φατρίες ήταν και ενώθηκαν με τον φόβο άλλων συνασπισμένων φατριών. Και οι μανάδες ανάθρεφαν τα παιδιά με την τυφλή πίστη στην φάρα τους και στα ήθη της και την δυσπιστία σε κάθε ξένο. Για λόγους βιολογικούς, αλλά και τάξεως μεσα στην φάρα, έπρεπε το παιδί να κλέψει την μέλλουσα γυναίκα ή γυναίκες του από άλλη φάρα. Σε κάθε περίπτωση, ο κίνδυνος να καθαρίσουν κάποιον είναι πολλαπλάσιος όταν δεν υπάρχει κράτος.


α) δεν το ξέρεις ότι έγιναν έτσι τα πράγματα.
β) δε με νοιάζει τι ήταν οι άνθρωποι πριν εκατό χιλιάδες χρόνια, με νοιάζει τι οφείλουν να είναι από τη στιγμή που έχουν ανακαλυφθεί πράγματα όπως τα ατομικά δικαιώματα.
γ) το ότι ο κίνδυνος να σκοτωθεί κάποιος είναι πολλαπλάσιος αν δεν υπάρχει κράτος, δε σημαίνει ότι το κράτος πρέπει αναγκαστικά να εφαρμόζει θανατική ποινή. Για να αποδείξεις το τελευταίο, πρέπει να αποδείξεις ότι η θανατική ποινή μειώνει το συνολικό κίνδυνο για την κοινωνία (πράγμα που δεχόμαστε αναγκαστικά σαν ορθολογική επιδίωξη μια και την επικαλέστηκες ο ίδιος). Οπότε 1ον πήγαινε πες τους στο Ιράκ ότι από την προηγούμενη Παρασκευή μειώθηκε ο συνολικός κίνδυνος για την κοινωνία τους (χαχα) και 2ον φέρε μου στατιστικά που να αποδεικνύουν ότι οι χώρες με θανατική ποινή έχουν μικρότερη εγκληματικότητα από τις χώρες άνευ (χαχαχα).

Roark είπε...

Στα λινκ που έχει το κείμενο αναφέρεται η καταδίκη και για τον βομβαρδισμό της Χαλάμτζα το 1988.

Επειδή για το ζήτημα πάλι ξεσηκώθηκαν οι γνωστοί πολιτικοί υποκριτές, ο Πάσχος έψαξε τι έλεγαν στην δική μας αντίστοιχη περίπτωση:

Ποιοι φασίστες στου Γουδή; - Του Πάσχου Μανδραβέλη

Hταν φρικτή πράξη η εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν. Ο, τι κι αν έκανε ? και η αλήθεια είναι πως έκανε πολλά και μαζικά εγκλήματα. Κανείς στην πολιτισμένη Δύση δεν μπορεί να είναι υπέρ της θανατικής ποινής. Ακόμη και των πιο αδίστακτων εγκληματιών. Ακόμη και των δικτατόρων που μακελέψαν μέχρι και τους πολίτες της ίδιας τους της χώρας.

Δίκαιες λοιπόν οι διαμαρτυρίες για το νέο έγκλημα στο Ιράκ ακόμη και του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδος που ξεχώρισε για τον συνήθη καταγγελτικό του τόνο. Αυτό δείχνει ότι η χώρα προόδευσε, έγινε κοινή πεποίθηση ότι η θανατική ποινή δεν αποτελεί μέσο απονομής Δικαιοσύνης, αλλά προσθέτει ένα ακόμη έγκλημα στα προηγούμενα των καταδικασθέντων. Η Ελλάδα μοιάζει να κατανοεί ότι η θανατική ποινή δεν είναι τιμωρία, είναι εκδίκηση.

Δεν ήταν όμως πάντα τα πράγματα έτσι. Πριν από 32 χρόνια και η Ελλάδα έκανε τα πρώτα βήματα για το στέριωμα της Δημοκρατίας. Στις 23 Αυγούστου του 1975 το Πενταμελές Εφετείο που συνεδρίαζε στον Κορυδαλλό, υπό την προεδρία του Γιάννη Ντεγιάννη καταδίκασε τους τρεις πρωταίτιους της δικτατορίας Γ. Παπαδόπουλο, Στ. Παττακό, και Ν. Μακαρέζο σε θάνατο. Με απόφαση της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή η ποινή μετετράπη σε ισόβια. Σύσσωμη η αντιπολίτευση (αν και ομολογουμένως με αρκετή αμηχανία) καταδίκασε την αναστολή της εκτέλεσης των δικτατόρων, άσχετα αν αυτοί δεν βαρύνονταν με τόσο στυγερά εγκλήματα σαν του Σαντάμ Χουσεΐν.

Η Ενωση Κέντρου το είδε ως «κατάφωρη επέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης».

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε πρόωρες εκλογές, διότι η χάρη στους πρωταίτιους της χούντας «δεν έχει προηγούμενο στην πολιτική ιστορία οποιασδήποτε χώρας».

Ο «Ριζοσπάστης» της 26ης Αυγούστου 1975 κυκλοφόρησε με οκτάστηλο τίτλο «Παλλαϊκή Αξίωση η εκτέλεση της απόφασης για τους πρωτοδικτάτορες», ενώ η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ σε ανακοίνωσή της επεσήμανε ότι: «Η απόφαση της κυβέρνησης για απονομή χάρης στους πρωταιτίους της χουντικής δικτατορίας επιβεβαιώνει, κατά τρόπο ωμό ότι στην Ελλάδα υπάρχουν και λειτουργούν η αμερικανοκρατία κκαι οι χουντικοί μηχανισμοί, επιβεβαιώνει τη θέση ότι η πολιτική συμβιβασμού με τον αμερικανοχουντισμό... Θεωρεί την εκτέλεση της απόφασης του πενταμελούς εφετείου σαν απαραίτητο στοιχείο μιας πολιτικής ουσιαστικής αποχουντοποίησης και εξουδετέρωσης κινδύνων φασιστικών εκτροπών, σαν ένα ΟΧΙ στον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό».

Το τότε ΚΚΕ Εσωτερικού εξεπλάγη από την κυβερνητική ανακοίνωση διότι «οι ποινές που επεβλήθησαν για τους τρεις κορυφαίους θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν δίκαιες και για τους υπόλοιπους πρωταιτίους επιεικείς». Για το ΚΚΕ (εσ.) το μεγάλο ερώτημα ήταν αν «αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση πόσο μια απαράδεκτη ελαστικότητα, που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως προϊόν πιέσεων, είναι δυνατόν να ενθαρρύνει επίδοξους δικτάτορες;»

Για την ιστορία, πάντως πρέπει να σημειώσουμε ότι όλα τα παραπάνω κόμματα ζήτησαν να κατοχυρωθεί συνταγματικά η κατάργηση της θανατικής ποινής, κάτι που δείχνει αφενός πόσο δύσκολες είναι οι πολιτικές αποφάσεις σε φορτισμένους καιρούς και το σθένος του Κωνσταντίνου Καραμανλή να πάει ενάντια στο λαϊκό αίσθημα και να μην προχωρήσει στην εκτέλεση των πρωταίτιων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Αθήνα τότε συγκλονιζόταν από διαδηλώσεις με κύριο σύνθημα «οι φασίστες στο Γουδί», ενώ στην κυβέρνηση Καραμανλή είχε κολλήσει η λάσπη περί «αλλαγής νατοϊκής φρουράς».

Χρόνια μετά μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι η απόφαση υπήρξε ορθή και ανθρωπιστικά και πολιτικά. Απόφαση που δυστυχώς δεν πήρε η κυβέρνηση του Ιράκ και είδαμε το έγκλημα στις οθόνες μας.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.01.2007

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

"... τα άτομα ξεκινούν σαν Ταρζάν"
Δεν υπάρχουν εμπειρικά στοιχεία γι' αυτό. Για το αντίθετο υπάρχουν εν ζωή σήμερα μερικά δισεκατομμύρια περιπτώσεις.
"εκτός αν νομίζεις ότι ένα νήπιο αμερικανών ολομόναχο σε ένα έρημο νησί θα ανακαλύψει την κόκα-κόλα και το εμπράγματο δίκαιο μέσα στα επόμενα 30 χρόνια"
Είναι σχεδόν απολύτως βέβαιο ότι δεν θα ζήσει τριάντα χρόνια, οπότε και δεν θα τα ανακαλύψει.
"ή αν πιστεύεις ότι *δεν* υπάρχει στ' αλήθεια η δυνατότητα για τον καθένα μας να τα γράψει όλα στ' αρχίδια του και να πάει να μείνει μόνος του σε μια έρημο ή ένα δάσος."
Πρώτα θα μεγαλώσει με τις προκαταλήψεις της μάνας του και μετά θα πάει, αν πάει μόνος του στην έρημα ή στο δάσος. Αν βρεθεί εξ αρχής μόνος του και νήπιος στην έρημα ή στο δάσος, γρήγορα θα εκλείψει.

"α) δεν το ξέρεις ότι έγιναν έτσι τα πράγματα."
Οι ανθρωπολόγοι, όμως, και οι κοινωνιολόγοι αυτό έχουν παρατηρήσει.

"β) δε με νοιάζει τι ήταν οι άνθρωποι πριν εκατό χιλιάδες χρόνια, με νοιάζει τι οφείλουν να είναι από τη στιγμή που έχουν ανακαλυφθεί πράγματα όπως τα ατομικά δικαιώματα."
Οφείλουν να είναι; Τι θα πάθουν αν επιμένουν να μην είναι και παραμένουν νυχτωμένοι; Μήπως θα τους πάνε εξορίστους στην Σιβηρία επειδή δεν συμμορφώνονται προς τις νέες ανακαλύψεις ;

"γ) το ότι ο κίνδυνος να σκοτωθεί κάποιος είναι πολλαπλάσιος αν δεν υπάρχει κράτος, δε σημαίνει ότι το κράτος πρέπει αναγκαστικά να εφαρμόζει θανατική ποινή. Για να αποδείξεις το τελευταίο, πρέπει να αποδείξεις ότι η θανατική ποινή μειώνει το συνολικό κίνδυνο για την κοινωνία (πράγμα που δεχόμαστε αναγκαστικά σαν ορθολογική επιδίωξη μια και την επικαλέστηκες ο ίδιος). Οπότε 1ον πήγαινε πες τους στο Ιράκ ότι από την προηγούμενη Παρασκευή μειώθηκε ο συνολικός κίνδυνος για την κοινωνία τους (χαχα) και 2ον φέρε μου στατιστικά που να αποδεικνύουν ότι οι χώρες με θανατική ποινή έχουν μικρότερη εγκληματικότητα από τις χώρες άνευ (χαχαχα)."
Δεν νομίζω ότι από τα γραφόμενα μου προκύπτει ότι είμαι υπέρ της θανατικής ποινής. Η θέση μου είναι ότι ο ορθολογισμός και το φυσικό δίκαιο δεν αποκλείουν την θανατική ποινή. Προσωπικώς έχω σοβαρές επιφυλάξεις και για τον ορθολογισμό και για το φυσικό δίκαιο.

Ανώνυμος είπε...

Το ερώτημα όμως είναι ένα και παραμένει αναπάντητο: Γιατί η σημερινή δημοκρατική κυβέρνηση του ΙΡΑΚ δεν αποφάσισε να καταργήσει πλήρως την θανατική ποινή, αλλά συνέχισε με τις ίδιες τακτικές που εφάρμοζε και το πρώην τυρανικό καθεστώς?

Λογικό είναι, ότι δεν τίθεται λόγος αν ήταν σωστή ή όχι η εκτέλεση του Σαντάμ Χουσείν, εφόσον η νέα δημοκρατική κυβέρνηση έχει επιλέξει να κρατάει ακόμα και σήμερα τη χώρα στην μεσαιωνική εποχή.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock