«Εβραίοι, έξω από την Παλαιστίνη»

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις στο Παλαιστινιακό ζήτημα - παρά μόνο για τους φανατικούς και τους παράφρονες.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η όποια λύση θα πρέπει να περιλαμβάνει τη συνύπαρξη δύο κρατών – ενός Ισραηλινού κι ενός Παλαιστινιακού, καθώς και την έμπρακτη αφοσίωση και των δύο πλευρών στις ιδέες της ειρήνης και της συνύπαρξης. Κι ενώ όλος ο πλανήτης αντιλαμβάνεται την περιπλοκότητα του ζητήματος, η κυρίαρχη αντίληψη στη χώρα μας φαίνεται να περιορίζεται στο – στα όρια του ανόητου – απλοϊκό κλισέ: «οι αιμοδιψείς Ισραηλινοί σφάζουν πάλι χιλιάδες Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας».

Στο Σουδάν, το Κονγκό, τη Σομαλία, οι νεκροί μετριούνται στις εκατοντάδες χιλιάδες. Σχεδόν σε όλο τον Αραβικό κόσμο οι γυναίκες βιώνουν καθημερινά τη σκλαβιά και την εξαθλίωση. Η ανελευθερία, η φτώχεια και η βαρβαρότητα κυριαρχούν σε πολύ περισσότερες περιοχές του κόσμου μας απ’ ότι η συνείδησή μας θα έπρεπε να επιτρέπει. Κι όμως. Οι δήθεν ειρηνιστές συμπολίτες μας, που με μεγάλη ευκολία υποστηρίζουν τον κάθε Ισλαμιστή ρουκετοφόρο, παραμένουν σιωπηλά αδιάφοροι. Υποπτεύομαι ότι πίσω από αυτό το φαινομενικά παράδοξο κρύβεται δυστυχώς η πραγματική εξήγηση του τόσο μεγάλου ενθουσιασμού του δήθεν φιλοπαλαιστινιακού κινήματος στη χώρα μας.

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι «τοκογλύφοι» Εβραίοι έπιναν το αίμα μικρών παιδιών και συνωμοτούσαν ενάντια σε κάθε τι Καλό. Σήμερα, οι Εβραίοι - που ελέγχουν το τραπεζικό σύστημα, κινούν τα νήματα του καπιταλισμού και ελέγχουν την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. – δεν έχουν άλλο στόχο παρά την ανεξέλεγκτη σφαγή αθώων Παλαιστινίων. Ανάμεσα στους Εβραίους και τον οποιονδήποτε άλλο, η επιλογή είναι απλή - δε χρειάζεται καν μελέτη των γεγονότων ή προβληματισμός.

Ο δήθεν φιλοπαλαιστινιακός ειρηνισμός των πολιτικών άκρων της χώρας μας αποτελεί απλά τη μασκαρεμένη αναβίωση του αντισημιτισμού των πολιτικών άκρων του προηγούμενου αιώνα. Τότε, Χίτλερ και Στάλιν εξοντώσανε εκατομμύρια Εβραίων από το πρόσωπο της γης με την ανοχή των υποστηρικτών τους. Σήμερα, οι διάδοχοί τους υποστηρίζουν όσους επιδιώκουν τη συνέχιση αυτού του εφιαλτικού εγκλήματος.

Ο Εβραίος νομπελίστας Άμος Οζ σημειώνει (Άμος Οζ, Κατά του Φανατισμού, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2005) πολύ εύστοχα:

Όταν ο πατέρας μου ήταν μικρός στην Πολωνία, οι δρόμοι της Ευρώπης ήσαν γεμάτοι από συνθήματα στους τοίχους: «Εβραίοι, πηγαίνετε πίσω στην Παλαιστίνη». Ή, μερικές φορές με ακόμη χειρότερα, του τύπου: «Βρομεροί Εβραίοι, πηγαίνετε στα τσακίδια, στην Παλαιστίνη». Όταν ο πατέρας μου επισκέφτηκε ξανά την Ευρώπη ύστερα από πενήντα χρόνια, οι τοίχοι ήσαν καλυμμένοι από νέα συνθήματα: «Εβραίοι, έξω από την Παλαιστίνη».

Ποιος φοβάται το Barack Obama;

Κλασσικοί φιλελεύθεροι, φονταμενταλιστές χριστιανοί και στη μέση μια παραδοσιακή πτέρυγα ελαφρώς υπέρ της ελεύθερης οικονομίας αλλά συντηρητική σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα. Αυτή η παράτονη συμμαχία αποτελούσε τον κορμό του ρεπουμπλικανικού κόμματος τα τελευταία 50 περίπου χρόνια. Μετά την επαναστατική της παρουσία τη δεκαετία του 1980 με την προεδρία Reagan και τον ριζοσπαστισμό του ‘Συμβολαίου με την Αμερική’ του Newt Gingrich τη δεκαετία του 1990, οδηγήθηκε στην παρακμή της τελευταίας οκταετίας με την κυριαρχία των νεοσυντηρητικών και των φονταμενταλιστών χριστιανών του Νότου.

Ο John McCain, από την αρχή της προεκλογικής του καμπάνιας, προσπάθησε (αναπόφευκτα ίσως) να προσεγγίσει τη χριστιανική βάση του κόμματός του. Είναι αλήθεια ότι χωρίς την υποστήριξή τους, ή έστω την ανοχή τους, δεν θα μπορούσε να βρεθεί στο Λευκό Οίκο. Η επιλογή της Sarah Palin ήταν ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση – ήρθε να καθησυχάσει τη Χριστιανική Δεξιά από τις εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει το μετριοπαθές παρελθόν του. Ακολουθώντας όμως αυτή την πορεία, αποξένωσε μέρος των κλασσικών φιλελεύθερων, καθώς και τη μεγάλη μερίδα των αναποφάσιστων που είδαν στο πρόσωπό του – ίσως αδικαιολόγητα – μια επανάληψη της τραγικής προεδρίας Bush.

Από την άλλη μεριά, ο Barack Obama δεν φόβισε το αμερικάνικο κέντρο με αριστερίστικες κορώνες. Ίσα-ίσα. Σε συνέντευξή του, για παράδειγμα, τον περασμένο Γενάρη, προτίμησε να τοποθετήσει τον εαυτό του στην παράδοση του αισιόδοξου δυναμισμού του Ronald Reagan, και κατάφερε (με τη βοήθεια φυσικά της Sarah Palin) να κερδίσει την υποστήριξη επιφανών συνεργατών του πιο ριζοσπάστη προέδρου της τελευταίας 50ετίας.

Οι κλασσικοί φιλελεύθεροι, καθώς και οι μετριοπαθείς συντηρητικοί ψηφοφόροι του ρεπουμπλικανικού κόμματος, βρέθηκαν μπροστά στο φυσικό δίλλημα. Από τη μία, η επιλογή της υποψηφιότητας McCain. Ενός υποψηφίου που ξεκίνησε ως οπαδός της ελεύθερης οικονομίας και ενός μετριοπαθούς πολιτικού φιλελευθερισμού, αλλά κατέληξε να θυμίζει έντονα τον κρατικισμό του Bush και – κυρίως με την επιλογή της συνυποψήφιου του – το συντηρητισμό του χριστιανικού Νότου. Από την άλλη, η επιλογή Obama. Αν και πολιτικά αρκετά πιο φιλελεύθερος από τον John McCain, στα οικονομικά ζητήματα βρίσκεται όντως αριστερότερά του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Obama είναι ο σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος που παρουσιάζουν τα ελληνικά media – η πίστη του στην ελεύθερη οικονομία και οι πολιτικές του δεσμεύσεις θα τον τοποθετούσαν εύκολα στη δεξιά πλευρά του Ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος.
Αν συνυπολογίσει κανείς και τη δυσαρέσκεια που δημιούργησε η νεοσυντηρητική εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Bush, με αποκορύφωμα τον ανόητο πόλεμο στο Ιράκ, το παραπάνω δίλλημα απαντήθηκε πολύ πιο εύκολα απ’ ότι θα περίμενε κανείς πριν από μερικούς μήνες.

Οι κλασσικοί φιλελεύθεροι δεν φοβήθηκαν την υποψηφιότητα Obama. Οι μετριοπαθείς αναποφάσιστοι στήριξαν την υποψηφιότητα Obama. Οι παραγκωνισμένες μειονότητες πίστεψαν στην υποψηφιότητα Obama. Και ο John McCain έγινε θύμα της αδυναμίας του να συγκρουστεί την ώρα της κρίσης με το κατεστημένο που πολεμούσε σε όλη τη διάρκεια της μέχρι σήμερα σταδιοδρομίας του.

Η εκλογική αυτή ήττα, δίνει σήμερα την ευκαιρία στο ρεπουμπλικανικό κόμμα να ξανασκεφτεί τις προτεραιότητές του και να ανασυντάξει τις συμμαχίες του. Αν παραμείνει στον έλεγχο των νεοσυντηρητικών και της Θρησκευτικής Δεξιάς, πολύ δύσκολα θα επιστρέψει ξανά στην εξουσία. Αν επιστρέψει στην παράδοση του ‘εξτρεμισμού υπέρ της ελευθερίας’ του Barry Goldwater και την αισιοδοξία του Ronald Reagan, ίσως τότε να καταφέρει να ξαναχτίσει τη συμμαχία που κατέστρεψε χτες η εκλογική νίκη του Barack Obama.

Ας τελειώσουμε επιτέλους με το Μακεδονικό

Πριν από 16 χρόνια, μας δόθηκε η ευκαιρία με το πακέτο Πινέιρο να κλείσουμε την υπόθεση προς όφελός μας. Αν είχαμε αποδεχτεί τότε το ‘Nova Macedonia’, το θέμα του ονόματος θα είχε ήδη ξεχαστεί κι η χώρα μας θα ήταν ο ισχυρός παράγοντας της περιοχής με ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα στο πλευρό της. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη όμως δείλιασε. Φοβούμενη την εσωκομματική αντιπολίτευση της δεξιάς της πτέρυγας, καθώς και τις αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση της ΝΔ δεν κατάφερε να δώσει τη λύση.

Οι συναισθηματισμοί, οι ακρότητες και οι φανφάρες των συλλαλητηρίων της εποχής εγκλώβισαν όλες τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν. Το αποτέλεσμα ήταν η άσκοπη ανάλωση διπλωματικού κεφαλαίου σε μια αδιέξοδη υπόθεση – οι περισσότερες χώρες του ΟΗΕ έχουν πλέον αναγνωρίσει τη γειτονική χώρα ως ‘Δημοκρατία της Μακεδονίας’, κι η αντιστροφή αυτής της κατάστασης είναι μάλλον απίθανη. Κι όσο κι αν επιμένουμε να μιλάμε για την ‘αδιαλλαξία’ των γειτόνων μας, ας μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε οι πρώτοι που αρνηθήκαμε το συμβιβασμό.

Σήμερα μας δίνεται ακόμη μια ευκαιρία να γυρίσουμε σελίδα. Αν φοβηθούμε ξανά να δώσουμε λύση, θα αναζητούμε - γι' ακόμη μια φορά - μετά από 16 χρόνια τις ευθύνες σε συνωμοσίες, φανταστικούς εχθρούς και γεωπολιτικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας για να δικαιολογήσουμε τον επαρχιωτισμό και τις υπερβολές του ερασιτεχνισμού μας.

Απαγόρευσαν τα γερούνδια στην Μπραζίλια.

Φαντάζεστε να απαγορεύαμε στην Ελλάδα την χρήση της λέξης «θα» στον δημόσιο τομέα ώστε να αυξήσουμε την αξιοπιστία των δημόσιων λειτουργών; Κάτι παρόμοιο φαίνεται έκαναν στην Brasília:

Ο Κυβερνήτης της πολιτείας της Brasília, José Roberto Arruda, έβγαλε φιρμάνι απαγορεύοντας στους δημόσιους υπαλλήλους της πολιτείας να χρησιμοποιούν τον μορφότυπο του γερούνδιου για λόγους «αποδοτικότητας»! Όπως λένε οι τοπικές αρχές, η χρήση αυτών των μορφών, με κατάληξη «ndo» στα πορτογαλλικά ή αντίστοιχα «ing» στα Αγγλικά, έχει καταστεί «μάστιγα» λόγω του ότι επιτρέπει την δημιουργία δικαιολογιών για ανεπίλυτα προβλήματα. Ο κυβερνήτης είπε ότι έχει χάσει την υπομονή του με τους υφιστάμενους του που χρησιμοποιούν την γλωσσική μορφή αυτή για να υποδηλώσουν ότι επιδίδονται σε διαδικασίες (όπως μελέτες, προετοιμασίες, κ.λπ.) οι οποίες όμως δεν έχουν ποτέ τέλος.

Στα ελληνικά δεν έχουμε το γερούνδιο και αντ'αυτού χρησιμοποιούμε ορισμένες φορές το απαρέμφατο, το οποίο όμως σε αντίθεση με το γερούνδιο δεν είναι ρηματικός τύπος. Π.χ. το απαρέμφατο «σταθμεύειν» δεν μπορεί να αποδώσει το γερούνδιο «parking».

Τέτοιες κολληματικές επεμβάσεις στη γλώσσα μπορεί να είναι αστείες (έχετε ακούσει για τους «Grammar Nazis»; δέιτε και το XKCD) αλλά θα πρέπει και να μας θυμίζουν και κάποια πιο σοβαρά πράγματα όπως το Newspeak.

Μια μικρή βαλκανική ιστορία

Νέο Άρθρο

Η επ’αόριστον αναβολή των επώδυνων λύσεων είναι τακτική δοκιμασμένη. Τα πλεονεκτήματά της ακαταμάχητα: απομακρύνει τα δυσάρεστα, εξασφαλίζει μια ψευδαίσθηση ηρεμίας και συναίνεσης. Εχει ένα μόνο ελάττωμα: κάποια στιγμή αναπόφευκτα το μέλλον γίνεται παρόν. Τότε τα προβλήματα που κουκουλώθηκαν κάτω από προσωρινές διευθετήσεις επιστρέφουν γιγαντωμένα. Και η πραγματικότητα που επί χρόνια απωθούσαμε μας χτυπά αλύπητα στο πρόσωπο.

Δεκαέξι χρόνια πριν, η αυτοαποκαλούμενη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» έγινε η μόνη στην πρώην Γιουγκοσλαβία που κήρυξε ανεξαρτησία χωρίς την αντίσταση του Βελιγραδίου. Η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με μια κατάσταση που περιέκλειε κινδύνους και ευκαιρίες. Η ευκαιρία: μια χώρα αδύναμη, που με τη γειτονία, τις επενδύσεις, τη στήριξη της ισχυρής Ελλάδας μπορούσε να εξελιχθεί σε προνομιακό πεδίο ελληνικής πολιτικής επιρροής. Οι κίνδυνοι: μια ατροφική βαλκανική δημοκρατία στο χείλος της εθνοτικής σύγκρουσης, επιρρεπής στον εθνικισμό, δυνητική πηγή χρόνιας περιφερειακής αστάθειας.

Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε

Republikα Μakedonija-Skopje, αμετάφραστο

Νέο Άρθρο

Τις τελευταίες ημέρες λαμβάνω κατά δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα από αγανακτισμένους ομογενείς κυρίως, από τις ΗΠΑ, αλλά και από την Ελλάδα και από αλλού. H αγανάκτηση οφείλεται στην πρόθεση της κυβέρνησης να δεχθεί την ονομασία Republikα Makedonija-Skopje για τη FYROM, όπως προτείνει ο μεσολαβητής του ΟΗΕ κ. Νίμιτς. Όπως μου γράφει ένας εξ αυτών, «Εάν τα Σκόπια ονομασθούν “Μακεδονία”, η Ελλάδα θα έχει ανοίξει την πόρτα, όχι πλέον μόνο σε ισχυρούς διεκδικητές, αλλά και σε μικρότερους για την τελική της διάσπαση. Ως γνωστό, οι διεκδικητές της (μικρής) χώρας μας είναι ουκ ολίγοι και δεν χρειάζονται ενθάρρυνση». Από παρόμοια συναισθήματα διακατέχονται οι περισσότεροι, έστω και αν οι πολλές ανησυχίες τους είναι πιο αόριστα διατυπωμένες.

Το πρόβλημα της ονομασίας της FYROM απασχολεί την ελληνική κοινή γνώμη και τις ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν έχει λυθεί επειδή κανένα από τα εμπλεκόμενα μέρη δεν είναι πρόθυμο να παράσχει στο άλλο αυτό που εκείνο επιθυμεί...

*κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Τουρκία, Ελλάδα και Ε. Ε.

Νέο Άρθρο

Η Τουρκία, ως κράτος, είναι “συνεταιρικό” μέλος της Ευρώπης από το 1964. Η πρώτη απόπειρα ένταξης της Τουρκίας στην, τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα, χρονολογείται στις 14 Απριλίου 1987. Στις 10 Δεκεμβρίου 1999 στο Helsinki, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αναγνωρίζει κι επίσημα την Τουρκία ως υποψήφιο μέλος για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι διαπραγματεύσεις για την είσοδο της Τουρκίας στην Ε. Ε. αρχίζουν στις 3 Οκτωβρίου 2005, υπό την καθοδήγηση του Τούρκου πρωθυπουργού Recep Tayyip Erdoğan...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Αυξάνεται πράγματι η βία;

Αν πιστέψω τα ΜΜΕ, ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο βίαιος. Φαινόμενα βίας πράγματι υπάρχουν και σίγουρα δε θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι από τη σημερινή κατάσταση ούτε στη χώρα μας, ούτε αλλού. Ακόμη κι αν είχαμε προσεγγίσει το βέλτιστο επίπεδο, πάλι θα απαιτείτο διαρκής επαγρύπνηση.

Ωστόσο η διαχρονική τάση είναι η μείωση της βίας, ιδιαίτερα στον δυτικό πολιτισμό.

Όλες οι ως σήμερα συστηματοποιημένες προσπάθειες καταγραφής του παγκόσμιου επιπολασμού της βίας κατά τη διάρκεια αιώνων, χιλιετηρίδων ή των τελευταίων 50 ετών έχουν δείξει πτωτική τάση (παρόλο που προφανώς ανά εποχές υπήρχαν παροδικές ανακάμψεις). Η πιο γνωστή κι έγκυρη επιστημονική μελέτη είναι το «The History of Force» του James Payne. Αλλά μπορείτε να διαβάσετε πολλές ακόμη, όπως το «Homicide» των Martin Daly και Margo Wilson, το «Constant Battles» των Stephen Leblanc και Katherine Register και το «War Before Civilization» του Lawrence Keeley.

Μία εξαιρετική ανάλυση του ιστορικού της βίας μπορείτε να διαβάσετε σε πρόσφατο άρθρο του καθηγητή Ψυχολογίας του Harvard, Steven Pinker (συγγραφέα των Blank Slate και How the Mind Works μεταξύ άλλων)

Ο θάνατος δεν είναι ποινή, είναι εκδίκηση

Πριν λίγες ώρες εκτελέστηκε με απαγχονισμό ο Σαντάμ Χουσεϊν, μετά τη καταδίκη του για εγκλήματα σε βάρος του κουρδικού πληθυσμού του (όπως ο βομβαρδισμός με χημικά κουρδικών πόλεων το 1988). Τα αραβικά δίκτυα μετέδωσαν εικόνες πανηγυρισμών σε κεντρικές πλατείες και στο σιϊτικό τμήμα της Βαγδάτης. Όσο ανακουφισμένος και να αισθάνεται ένας λαός (ή ένα τμήμα του) από την εκτέλεση του ανθρώπου που βρισκόταν στην κορυφή ενός μηχανισμού που δολοφόνησε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες (μπορεί να μην βρέθηκαν όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά οι μαζικοί τάφοι αγνοούμενων αντιφρονούντων είναι άφθονοι), η θανατική ποινή δεν είναι ούτε απάντηση στα εγκλήματά του, ούτε απόδοση δικαιοσύνης, ούτε βάση για ένα διαφορετικό καθεστώς.

H θανατική ποινή δεν είναι απλά αντιφιλελεύθερη. Είναι απάνθρωπη, αντιδημοκρατική και συχνά άδικη. Είναι μια πράξη εκδίκησης της κοινωνίας επί του εγκληματία και καταργεί τον σωφρονιστικό προορισμό της δικαιοσύνης. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ως διαθέσιμη επιλογή από κανένα δικαστήριο. Δε πρέπει κανένα νομοθετικό πλαίσιο, καμίας χώρας να την καθιερώνει ως ποινή. Κανένα κράτος δεν μπορεί να έχει δικαιώμα ζωής ή θανάτου επί των πολιτών του, και δεν μπορεί να εκχωρείται στο κράτος μια τόσο σημαντική εξουσία. Και επιπλέον, δεν είναι καθόλου σπάνιο το δικαστήριο να έχει σφάλει, και δεν θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να επιβάλλει μια μη-αναστρέψιμη και μη-επανορθώσιμη ποινή (στις ΗΠΑ τα δικαστικά λάθη φτάνουν περίπου στο 10% των περιπτώσεων καταδίκης σε θάνατο, απαράδεκτο και επικίνδυνο ποσοστό).

Η καταδίκη σε θάνατο και η εκτέλεση του Χουσεϊν ήταν ένα πολιτικό σφάλμα. Ήταν λάθος το ότι το νομοθετικό σύστημα επιστρέπει τέτοιες ποινές. Ήταν λάθος γιατί μετατρέπει έναν εγκληματία σε ήρωα, γιατί εμποδίζει την συμφιλίωση και την συνύπαρξη των διαφόρων φυλετικών και πολιτικών ομάδων σε μια χώρα σε καθεστώς αποσταθεροποίησης και εμφυλίου και γιατί παρεμπόδισε την δίκη του εγκληματία για μια σειρά ακόμα βαρύτερων εγκλημάτων. Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε και ούτε ήταν ποτέ να αποδοθεί για τον υπεύθυνο εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών. Καμία ποινή δεν ισοφαρίζει τέτοιου μεγέθους εγκλήματα. Όπως δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε στην Νυρεμβέργη, ούτε θα μπορούσε αν είχαν δικαστεί ο Πολ Ποτ, ο Στάλιν, ο Λένιν ή ο Μάο. Αυτό που έγινε ήταν απλά η συμβολική εκδίκηση των πολιτικών και φυλετικών ομάδων του Ιράκ, που βρίσκονται σήμερα σε θέση ισχύος, για όσα υπέστησαν από τον Χουσεϊν όσο τους καταπίεζε. Και απλά θα διαιωνίσει τις πράξεις εκδίκησης και αποσταθεροποίησης (μέχρι της αιματηρής πλήρους επικράτησης της μίας πλευράς ή του διαμελισμού της χώρας).

Η επίδειξη δύναμης των ΜΜΕ

Αν κάτι έχουν να δείξουν τα πρόσφατα αποτελέσματα στις εκλογές στις ΗΠΑ, είναι ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ διατηρούν ακόμα ισχυρές δυνάμεις χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Η προβολή από τα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα των Δημοκρατικών υποψηφίων ήταν συντριπτικά μεγαλύτερη. Και όχι μόνο ποσοτικά, αλλά και τα 3 από 4 δημοσιεύματα του 77% ήταν θετικά σχόλια, ενώ για τους Ρεπουμπλικανούς μόλις 1 στα 8 δημοσιεύματα του 12% ήταν θετικά! Τύφλα να έχει η Ελευθεροτυπία.



Και για να μην νομίζει κανείς ότι οι μεν είναι μια παρέα αγγέλων που αντιπαρατίθενται με μια συμμορία τεράτων (όπως περίπου προκύπτει από τις ειδήσεις), ας δούμε την κάλυψη σχεδόν ίδιων σκανδάλων όταν αφορά Ρεπουμπλικανό και την κάλυψη όταν αφορά Δημοκρατικό.

Αυτήν την εποχή ο Ρεπουμπλικανός Foley κατηγορείται για το ίδιο αδίκημα με αυτό που είχε διαπράξει ένας Δημοκατικός συνάδερφός του πριν 12 χρόνια. Για τον πρώτο υπήρξαν 152 δημοσιεύματα σε 12 μέρες ενώ για τον δεύτερο μόλις 19 σε έναν ολόκληρο χρόνο. Αυτή είναι η μονόπλευρη παρουσίαση των Δημοκρατικών από τα ΜΜΕ.



Αλλά η διαστέβλωη της δημόσιας εικόνας των υποψηφίων δεν είναι η μόνη παρέμβαση των ΜΜΕ.

Κοιτάξτε πώς παρουσιάζεται η κατάσταση δύο παρόμοιων σε δείκτες οικονομιών και σε πόσο διαφορετικά συμπεράσματα οδηγεί.



Προσωπικά δεν ξέρω τι θα ψήφιζα αν ήμουν ψηφοφόρος (ακόμα και καθαρά θεωρητικά, χωρίς δηλαδή τοπικούς επηρεασμούς). Πολλοί libertarians είναι εντελώς απογοητευμένοι και από την διακυβέρνηση Μπους και από την επικράτηση των χριστιανοδεξιών εντός του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Το θέμα εδώ είναι πόσο πιθανό ήταν το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό, με τέτοια μονόπλευρη ενημέρωση;

Κάνει ζέστη στην Κορέα ή μου φαίνεται;

«Ελπίζουμε σε μια διευθέτηση της κατάστασης πριν εκτοξεύσουμε πύραυλο με πυρηνική κεφαλή»
βορειοκορεάτης αξιωματούχος

Το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας, η μακράν καταπιεστικότερη χώρα στον κόσμο, είναι πλέον πυρηνική δύναμη. Ίσως περάσει ακόμα καιρός μέχρι να έχει αξιοποιήσιμα πυρηνικά όπλα, αλλά χθες διέσχισε τον Ρουβίκωνα, πραγματοποιώντας πυρηνική δοκιμή. Ενέργεια που ακόμα και η στενότερη σύμμαχός της, η Κίνα, καταδίκασε και ζήτησε την επιβολή αυστηρών κυρώσεων από το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Την ώρα που τα παιδιά στην Βόρεια Κορέα κυριολεκτικά λιμοκτονούσαν και έχαναν τη ζωή τους από υποσιτισμό, η μεγαλομανής ηγεσία της Κορέας ξόδεψε τους ελάχιστους πόρους της στην ανάπτυξη πυρηνικών, ενώ εφάρμοσε άγρια καταστολή σε όσους έψαχναν τροφή! Και πλεόν τα κατάφερε αφού, από μια μηχανή καταπίεσης των πολιτών της από το διαρκές έγκλημα του ολοκληρωτικού καθεστώτος της, πλέον αποκτά δυνατότητες εξωτερίκευσης της απειλής της εναντίον των κατοίκων όλης της ευρύτερης περιοχής. Μια απειλή που μπορεί λαμβάνει και την μορφή ευθείας στρατιωτικής δράσης με πυρηνικά όπλα και της διασποράς πυρηνικής τεχνολογίας σε εξίσου επικίνδυνες χώρες (όπως αντίστοιχα με την βαλιστική της τεχνολογία). Αυτό το flash (από το Ιστολόγιο) είναι πλεόν μια ρεαλιστική πιθανότητα ενός κοντινού μέλλοντος.

O Μότσαρτ και η ελευθερία της έκφρασης

Η διεύθυνση της Deutsche Oper ακύρωσε το ανέβασμα του «Ιδομενέα», επειδή σε μια σκηνή παρουσιάζονταν τα κομμένα κεφάλια του Βούδα, του Ιησού Χριστού, του Ποσειδώνα και του Μωάμεθ, κάτι που θεωρήθηκε πως μπορεί να προκαλέσει το Ισλάμ. Ο λόγος για την παραγωγή του κλασικού έργου από τον Χαμς Νόενφελς, στην οποία είχε ασκηθεί έντονη κριτική όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το 2003. Η αστυνομία του Βερολίνου προειδοποίησε πως το έργο θα μπορούσε να προκαλέσει αντιδράσεις από τη μουσουλμανική κοινότητα της χώρας. Η κριτική είχε επικεντρωθεί σε μία σκηνή όπου ο βασιλιάς Ιδομενέας παρουσιάζει τα κομμένα κεφάλια του Ποσειδώνα, του Ιησού, του Βούδα και του Μωάμεθ. Η αμφιλεγόμενη σκηνή αποτελεί δημιουργική προσθήκη του Νόενφελς στην αρχική παραγωγή του έργου.

Η διευθύντρια της Deutsche Oper, Κίρστεν Χαρμς, τόνισε πως η αστυνομία πρότεινε, αλλά δεν επέβαλε, είτε την αφαίρεση της επίμαχης σκηνής από την παραγωγή του έργου είτε την ακύρωση ολόκληρης της παραγωγής. Τόσο ο Νόενφελς όμως όσο και οι λοιποί συντελεστές αρνήθηκαν να γίνει οποιαδήποτε τροποποίηση στο έργο οπότε, όπως κατέληξε η Χαρμς, αναγκάστηκε να αποφασίσει την ακύρωση της παραγωγής, «έχοντας ζυγίσει την καλλιτεχνική ελευθερία και την ελευθερία μιας όπερας να χρησιμοποιεί όποιες εικόνες θέλει για να αφηγηθεί μια ιστορία, έναντι του ζητήματος ασφάλειας για τη ζωή ανθρώπων, που ανακύπτει».

Οργή για την απόφαση που έλαβε η διεύθυνση της Όπερας εξέφρασαν οι περισσότεροι Γερμανοί πολιτικοί. Ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ, ξέσπασε χαρακτηρίζοντας την απόφαση «τρελή» και «μη αποδεκτή», ενώ σημείωσε πως όταν ο μη μουσουλμανικός κόσμος ξεπερνά τα όρια κάνοντας υπερβολικά πολλούς συμβιβασμούς σε τέτοια θέματα, τότε «δεν θα καταφέρει να πείσει τους Μουσουλμάνους πως η ελευθερία του λόγου και η ανοχή είναι καλύτερα από τον φονταμενταλισμό». Ο Σόιμπλε καταδίκασε και «την τάση ορισμένων ακραίων Μουσουλμάνων που λειτουργούν με τρελό τρόπο στην παραμικρή πρόκληση».

Επίσης, ο δήμαρχος του Βερολίνου Κλάους Βοβεράιτ τόνισε πως «η αυτολογοκρισία δίνει σε όσους πολεμούν τις αξίες μας μία εκ των προτέρων επιβεβαίωση πως δεν θα αγωνιστούμε γι' αυτές» και ο Μπερντ Νόιμαν, υπουργός Πολιτισμού της Γερμανίας, τόνισε ότι «όταν ο φόβος για πιθανές αντιδράσεις οδηγεί σε αυτολογοκρισία, τότε τίθεται σε κίνδυνο η δημοκρατική κουλτούρα της ελευθερίας του λόγου».

Την απόφαση της διεύθυνσης της Όπερας χαιρέτισε ο αρχηγός του Ισλαμικού Συμβουλίου της Γερμανίας, σημειώνοντας πως η απεικόνιση του κομμένου κεφαλιού του Μωάμεθ «σίγουρα θα προσέβαλε τους Μουσουλμάνους». Την ανακούφισή της για την απόφαση εξέφρασε και η αστυνομία του Βερολίνου.

Aπό ΤΑ ΝΕΑ (και αντίστοιχο από την Καθημερινή με σχόλια και της Μέρκελ).

Η επιτυχία της ισλαμοφασιστικής τρομοκρατίας στις δυτικές κοινωνίες είναι παραπάνω από εμφανής πλέον. Όχι ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όχι ζητήματα θρησκευτικού προσδιορισμού, όχι ζητήματα προκλητικών ή ενοχλητικών απόψεων/σχολίων/σκίτσων, αλλά ακόμα και έργα τέχνης τεράστιας καλλιτεχνικής αξίας εξαρτώνται πλέον όχι από την ελεύθερη βούληση των δημιουργών και των πολιτών, αλλά από τις διαθέσεις των ακραίων φασιστών φονταμενταλιστών. Αυτών, που πριν λίγες μέρες, για να αποδείξουν πόσο λάθος έκανε ο πάπας χαρακτηρίζοντάς τους επιθετικούς, δολοφόνησαν γριές καλόγριες που τους προσέφεραν χρόνια τώρα ιατρικές υπηρεσίες!

Αρνούμενοι να υπερασπιστούμε την ελεύθερία της έκφρασής μας, ανοίγουμε όλο και περισσότερο την πόρτα της παρεμβατικότητας στους ισλαμοφασίστες. Υποθηκεύουμε όλο και περισσότερες ελευθερίες μας με την συγκαταβατικότητά μας, και δεχόμαστε να καθορίζονται, από τις ευαισθησίες των σκοταδιστών, οι επιλογές μας ακόμα και στο ποιά όπερα θα παρακολουθήσουμε! Δεχόμενοι τον ισλαμικό σκοταδισμό, παραδίδουμε όλες τις κατακτήσεις μας από τον αγώνα για την απεξάρτηση από τον χριστιανικό σκοταδιστικό μεσαίωνα όπως κατακτήθηκαν με την Μεταρρύθμιση, τον Διαφωτισμό, την Βιομηχανική Επανάσταση και με τους αγώνες ενάντια στους ολοκληρωτισμούς της Καθολικής Εκκλησίας, και του δεσποτισμού, αλλά και πιο πρόσφατα εναντίον του φασισμού και του κομμουνισμού. Τις κατακτήσεις της ελευθερίας της ατομικής έκφρασης, της προστασίας της ελευθεροτυπίας και της τέχνης, του σεβασμού της ιδιωτικότητας, του περιορισμού της παρέμβασης του κράτους, της ανεξιθρησκείας, του χωρισμού κράτους-εκκλησίας και της εξάλειψης του κοσμικού πολιτικού ρόλου της οργανωμένης θρησκείας.

In any compromise between good and evil, it is only evil that can profit.
Ayn Rand

Περισσότερα:
Ελευθερία Έκφρασης & Τζιχάντ
Καταδικασμένοι ερήμην
Ελευθερία του Λόγου, γιατί όμως;
Karim El-Gawhary. Απο το Μόναχο στο Κάιρο
MANIFESTO: Together facing the new totalitarianism

Οι Ούγγροι ξεσπούν

“We lied during the last one-and-a-half or two years. It was obvious that whatever we said was untrue….We have not taken any important government measures that we can be proud of apart from bringing back power from the deep shit,”
Ferenc Gyrucsány

Τάδε έφη ο σοσιαληστής πρωθυπουργός της Ουγγαρίας σε δήλωσή του που μαγνητοφωνήθηκε από ένα εσωκομματικό του αντίπαλο στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και βγήκε την Κυριακή στην ιστοσελίδα του κρατικού ραδιοφώνου. Η δημοσιοποίηση αυτής της παραδοχής οδήγησε στο ξέσπασμα χιλιάδες Ούγγρους οι οποίοι κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας την παραίτησή του, και για δεύτερη νύχτα χθες οι αντιδράσεις τους κατέληξαν σε βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία.

Η δήλωση αυτή δεν ήταν παρά η σπίθα που άναψε την φωτιά της αντίδρασης, αλλά το καυσιμο υλικό, η λαϊκή δυσαρέσκεια, μεγάλωνε καιρό τώρα. Το Deutschlandfunk Radio πρόσφατα χαρακτήρισε τη οικονομική κατάσταση στην Ουγγαρία ως επείγουσα κρίση. Το ΔΝΤ στην πρόσφατη "World Economic Outlook" έκθεσή του χαρακτήρισε την Ουγγαρία ως την οικονομία με την μεγαλύτερη ανάγκη σταθεροποίησης από όλες τις αναδυώμενες αγορές της Ευρώπης. Η κρίση της ουγγρικής οικονομίας είναι το επακόλουθο της ατολμίας των κυβερνήσεών της 16 χρόνια τώρα να προχωρήσουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Η κυριάρχη πολιτική τάση όλα αυτά τα χρόνια ήταν η προσπάθεια συνδυασμού της οικονομίας της αγοράς με έναν κρατικό παρεμβατικό εξισωτισμό. Το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμα το 25% του εργατικού δυναμικού δουλεύει για το κράτος, το έλλειμα προσεγγίζει το 10%, η φορολογία διατηρείται σε αντιαναπτυξιακά επίπεδα και η διαφθορά είναι εκτεταμένη.

Όπως γράφει η Katharine Cornell Gorka από το Institute for Transitional Democracy and International Security, οι Ούγγροι όλα αυτά τα χρόνια είδαν τις υποσχέσεις του τέλους τις δεκετίας το '80 να απομακρύνονται. Η Ουγγαρία ήταν η πρώτη χώρα του Ανατολικού Μπλοκ που άρχισε την πορεία προς τον εκδημοκρατισμό. Το 1989 ο ιδιωτικός τομέας ήταν υπεύθυνος για περίπου το 20% του ΑΕΠ, η χώρα είχε τον υψηλότερο δείκτη άμεσων ξένων επενδύσεων και από τα υψηλότερα κατακεφαλήν εισοδήματα μεταξύ των χωρών του παραπετάσματος. Ωστόσο οι υποσχέσεις για μαι διαφορετική πολιτική όλα αυτά τα χρόνια διαβρώθηκαν. Όλες οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, είτε αριστερές είτε δεξιές, διατήρησαν το πατερναλιστικό κράτος πρόνοιας της εποχής του υπαρκτού σοσιαλισμού, και αντί να μειώσουν δραματικά το μέγεθος του κράτους, σταδιακά το αύξησαν! Επιπλέον όλες οι κυβερνήσεις, αντί να στραφούν στην αγορά, προσπάθησαν να αναπτύξουν την οικονομία μέσω του κρατικού σχεδιασμού, λες και δεν διδάχτηκαν τίποτα από 40 χρόνια αποτυχιών. Αργά ή γρήγορα όμως τα προβλήματα γίνονται τόσα μεγάλα που το χαλί δεν φτάνει για να κρυφτούν από κάτω.

Svensk val 2006

Jag är mycket glad! Έστω και με μια μικρή διαφορά, ο κεντροδεξιός συνασπισμός πήρε την εντολή για αλλαγές στην απαράδεκτα υψηλή φορολογία και στο προβληματικό κράτος πρόνοιας της Σουηδίας. Όπως και στην αρχή της δεκαετίας του '90 με τον Καρλ Μπλιντ, το έχουν κάνει έθιμο κάθε λίγα χρόνια η κεντροδεξιά να κάνει μεταρρυθμίσεις για να σώσει την σουηδική οικονομία, και μετά να εμφανίζονται πάλι οι Σοσιαλδημοκράτες να φάνε πάλι τα έτοιμα.
Narrow win for Swedish opposition
Ο μύθος του σκανδιανβικού μοντέλου
The Myth of the Scandinavian Model
Admire the best, forget the rest
Äntligen! Σουηδικές Εκλογές '06

Οι δικαιολογίες της τρομοκρατίας.

H ενδεκάτη Σεπτεμβρίου δεν ήταν απλά μια επίθεση εναντίων των ΗΠΑ. Δεν ήταν απλά το σύγχρονο Περλ Χάρμπορ, που έδωσε υπόσταση στην απειλή του τρίτου ολοκληρωτικού κινήματος που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι δυτικές κοινωνίες. Η τρομακτική ισχύς του ωστικού της κύματος σάρωσε τα κουκούλια δημοκρατικότητας, πίσω από τα οποία κρύφτηκαν οι εχθροί της ελευθερίας στις δυτικές κοινωνίες μετά το 1989-91. Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, εμφανίστηκαν και πάλι πρόθυμοι να καβαλήσουν οποιοδήποτε όχημα (ή αεροπλάνο) προκειμένου να πάρουν την ιδεολογική και πολιτική τους ρεβάνς.

Δεν αναφέρομαι σε όσους αυθόρμητα χάρηκαν με τον φόνο 3.500 αθώων ανθρώπων και την τρομοκράτηση μερικών εκατοντάδων εκατομυρίων. Αυτοί είναι διεστραμένοι καννίβαλοι που χρειάζονται ψυχιατρική βοήθεια. Αναφέρομαι σε όσους δικαιολογούν τον φόνο παρά την ίσως ειλικρινή τους συμπάθεια στα θύματα. Και η πρώτη δικαιολογία είναι ότι όλοι οι συμμετέχοντες στην αμερικανική κοινωνία, οι οποίοι αποκομίζουν οφέλη από τις πράξεις της αμερικανικής κυβέρνησης και των αμερικανικών εταιριών διεθνώς, είναι συνυπεύθυνοι για τα "εγκλήματα" απέναντι στις ισλαμικές χώρες.

Ας παραγνωρίσουμε το γεγονός αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν διακατατεχόταν από κανένα μονομερές μίσος απέναντι στους μουσουλμάνους ή του Άραβες αλλά εμφανίζε, όπως κάθε χώρας άλλωστε μικτά στοιχεία. Το χτύπημα ήρθε μετά από 8 χρόνια της πιο φιλομουσουλμανικής διακυβέρνησης των ΗΠΑ, που προσπάθησε με κάθε τρόπο να λύσει το Παλαιστινικό (Όσλο, Ντέιτον), που έσωσε χιλιάδες μουσουλμάνους της Βοσνίας το 1994 από εκκαθαρίσεις όπως της Σρεμπρένιτσα, που έσωσε τους μουσουλμάνους του Κοσόβου από εθνοκάθαρση, αλλά πριν από αυτήν πχ οι ΗΠΑ έσωσαν το Κουβέιτ από την ιρακινή κατοχή και βοήθησαν τους μουσουλμάνους του Αφγανιστάν απέναντι στην σοβιετική εισβολή.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι το αμερικανικό κράτος έχει φταίξει, πόση ευθύνη αναλογεί σε κάθε ένα από τα θύματα; Πώς μπορεί μπορεί να αξιολογηθεί αυτή η ευθύνη; Ποιός καθορίζει το ύψος του τιμήματος για την όποια μικρή ευθύνη του καθένα; Όποιος δέχεται ότι είναι δικαιολογημένο ένας πολίτης να πληρώσει με την ζωή του για το μικρό κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί για τις πράξεις τις κυβέρνησής του, έχει ήδη εγκαταλείψει και το τελευταίο φύλλο συκής δημοκρατικότητάς του. Έχει απαρνηθεί την αρχή της αναλογικότητας για χάρη του ναζιστικού και σταλινικού συλλογισμού της συλλογικής ευθύνης, έχει απαρνηθεί το δίκαιο για χάρη της αυτοδικίας, έχει τελικά αρνηθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα για χάρη της εκδίκησης. Καμία πράξη ή ευθύνη του (όσο μεγάλη και αν είναι υποθετικά) δεν δικαιολογεί την αυθαίρετη δολοφονία του χωρίς δίκη στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου που έχει έστω και ελάχιστα μια φιλελεύθερη δημοκρατική οπτική. Οι μόνοι που δικαιολογούν τον θάνατο κάθε πολίτη χωριστά, είναι όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να εξολοθρευτούν πλήρως αυτές οι κοινωνίες (και από κοντά και η υπόλοιπη Δύση). Η ίδια φασίζουσα λογική του θα νομιμοποιούσε μια απάντηση των ΗΠΑ με πυρηνικά από το Μαρόκο ως την Ινδονησία.

Πολύ συγγενική με αυτήν την λογική είναι ο εξίσου ολοκληρωτικός ισχυρισμός, ότι ο φόνος πολιτών έχει στόχο "να βάλουν μυαλό". Πέραν του προφανώς ηλίθιου ότι υπάρχει "συλλογικό μυαλό", ακόμα και στην εκδοχή του ότι θέλει να περάσει ένα μύνημα στην αμερικανική κυβέρνηση ότι οι πράξεις της στο εξωτερικό θα έχουν και τέτοιες εσωτερικές συνέπειες ή στον αμερικανικό λαό ότι διαλέγοντας κυβέρνηση θα πρέπει λαμβάνει υπόψη ότι η επιλογή του μπορεί να του κοστίσει τη ζωή του, δείχνει και πάλι την αντιδημοκρατικότητα των εκφραστών αυτού του ισχυρισμού. Νομιμοποιούν την χρήση βίας προκειμένου να νοθεύεται η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και νομιμοποιούν την τρομοκρατία ως μηχανισμού επιρροής στις πολιτικές αποφάσεις. Αυτή η νομιμοποίηση, μέσω της δικαιολόγησης, είναι που ενθάρρυνε την επέκταση της χρήσης της τρομοκρατίας και άλλα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, όπως της μαντήλας στα σχολεία στη Γαλλία ή την ελευθερία του λόγου στη Δανία.

Ακόμα εξωφρενικότερη είναι η δικαιολόγηση του χτυπήματος ως "μόνο μέσο αντίδρασης" στην "παγκόσμια υπερδύναμη". Ποιόν εκφράζουν οι τρομοκράτες; Ποιός τους εξουσιοδότησε να απαντήσουν για λογαρισμό του; Πώς νομιμοποιούνται να "αντιδρούν" για οποιονδήποτε πέρα του ισλαμοφασιστικού του κύκλου; Η αντιδημοκρατικότητα της αυθαίρετης εκπροσώπησης είναι παραπάνω από προφανής. Ταυτόχρονα όμως καταργεί και κάθε έννοια δικαίου (και στερεί από τους εκφραστές της κάθε επιχείρημα όταν πλέον ούτε οι εχθροί τους δεσμεύονται από αυτό) και μετατρέπει τις διεθνείς σχέσεις σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Απαξιώνουν την ελευθερία, τους δημοκρατικούς θεσμούς ή την ανθρώπινη ζωή και νομιμοποιούν την προσβολή τους στη λογική της πάλης πλαστών συλλογικοτήτων (που ο καθένας κιόλλας αντιλαμβάνεται διαφοτερικά). Πράγμα που επιδιώκουν οι εχθροί του συστήματος συνεργασίας και αλληλεπίδρασης των λαών που έχει αναπτυχθεί και που έχει προσφέρει πρωτοφανή ευημερία σε όσους λαούς το έχουν αγκαλιάσει.

Εύχομαι όλοι αυτοί που τότε δικαιολόγησαν τον θάνατο τόσων αθώων να μην χρειαστεί να έρθουν ποτέ στη θέση του θύματος (για όποιον νομίζει ότι η χώρα μας δεν δίνει αφορμές για την ισλαμική τρομοκρατία απλά αναφέρω την στηριξή μας στην γενοκτονία των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσόβου, την καταπίεση των Αλβανών και των άλλων μουσουλμάνων μεταναστών, την μη ύπαρξη τζαμιών στην Αττική, τις ακραίες αντιμουσουλμανικές θέσεις μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας λόγω ταύτισής του ισλαμισμού με την Τουρκία, την χρήση της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ κτλ κτλ).

Μερικά ερωτήματα για την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία που δεν έχουν πάριε ποτέ ικανοποιητική απάντηση: γιατί έχουμε εξίσου (μάλλον πολύ πιο άγρια) κρούσματα επιθετικού ισλαμισμού εναντίον ανθρώπων και λαών που δεν ασκούν καμία πολιτική ανάλογη των ΗΠΑ ή τηνς "Δύσης" (πχ Αφρικανοί στο Νταρφούρ, ινδουϊστές στο Μπαλί, αθώοι υπήκοοι τρίτων χωρών στα χτυπήματα ΝΥ, Μαδρίτης, Λονδίνου κτλ); Γιατί χώρες που έχουν υποστεί απείρως χειρότερα από την εξωτερική πολιτική των δυτικών, ή πολύ φτωχότερες και εξαθλιωμένες χώρες δεν οδηγούνται στην τυφλή τρομοκρατία; Γιατί τα μέλη της Αλ Κάιντα είναι κυρίως Σαουδάραβες ή ευκατάστατοι Άραβες άλλων χωρών; Γιατί στους κόλπους μόνο του ισλαμικού φονταμενταλισμού κυριαρχεί η λογική τη εξόντωσης των αντίπαλων κοινωνιών;

Οι τρομοκράτες έχουν καταδικάσει ερήμην, στο δικαστήριο του ισλαμικού φονταμενταλιστικού παραλογισμού, το σύνολο των κοινωνίων μας, όχι κάτι που έκαναν κάποιοι συγκεκριμένοι ανθρωποι αλλά γι’αυτό που είμαστε όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή), για το πώς ζούμε και για το πώς ορίζουμε τις κοινωνίες μας . Δεν χρειάζεται καμία άλλη δικαιολογία για αυτούς. Όλα τα άλλα είναι για να προσεταιρίζονται όσους επίσης μισούν τον πολιτιστικό και ιδεολογικό πυρήνα των ανοιχτών δημοκρατικών κοινωνιών και να εφαρμόζουν το «διαίρει και βασίλευε» στην δυτική σκέψη.

Κάποια στιγμή ας βγάλουμε τα παραμορφωτικά γυαλιά των ιδεοληψιών μας και ας δούμε την ισλαμοφασιστική βαχαμπιστική (και όχι μόνο) βαρβαρότητα για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα μας άρεσε να είναι. Για μια καλή συλλογή των πιο εμετικών κειμένων της ελληνικής "δημοσιογραφίας" μετά το χτύπημα, διαβάστε το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη "Καλά να πάθουν". Οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλάνε για ηθική, να εμφανίζονται ως υπερασπιστές της νομιμότητας, της ανθρωπίνης ζωής, της αδικίας είναι όλοι όσοι είναι έτοιμοι να καταδικάσουν έναν άνθρωπο σε θάνατο επειδή είναι πολίτης μιας χώρας που δεν του αρέσει η πολιτική της και μετά να διασκεδάσουν με την εκτέλεση της ποινής. Αν οι μισάνθρωποι δικηγόροι του δολοφονικού ισλαμοφασισμού είναι η έκφραση της σύγχρονης κοινωνίας μας, τότε πράγματι ο πολιτισμός μας δεν έχει καμία τύχη. Ο ισλαμικός μεσαίωνας και οι σκοταδιστές του έχουν ήδη κερδίσει.

H σύγχρονη Hitlerjugend

Σας θυμίζει τίποτα να βλέπετε παιδάκια ντυμένα με ομοιόμορφες στρατιωτικές στολές και να χαιρετάνε με τον συγκεκριμένο χαιρετισμό; Πρόκειται για παιδιά 8-12 ετών στρατολογημένα στις παιδικές μονάδες της Χεζμπολά, όπως η Αλ-Μαχντί. Παιδιά που ποτέ δεν θα μπορέσουν να κρίνουν για τον εαυτό τους τα κηρύγματα μίσους εναντίον "εχθρών", την προσωπολατρεία των ηγετών τους, τις σκοπιμότητες των ξένων δυνάμεων που κρύβονται πίσω τους και φυσικά τον ανορθόλογο σκοταδισμό της φασιστικής ιδεολογίας τους (όποιος έχει αμφιβολλίες για τον ολοκληρωτικό/θεοκρατικό χαρακτήρα της Χεζμπολά, μπορεί να διαβάσει τις αρχές του προγράμματός της). Θα μεγαλώσουν για να γίνουν πιστά (αυτοανατιναζόμενα) στρατιωτάκια, όπως τα μέλη της Hitlerjugend στελέχωσαν τις πιο φανατικές μονάδες των SS. Τις ομοιότητες των μεθόδων της Χεζμπολά με αυτές της Χιτλερικής Νεολαίας τις επισημαίνει ο Γερμανός ψυχολόγος και ειδικός σε θέματα φανατισμού Peter Conzen.

Είναι χαρακτηριστικό όλων των ολοκληρωτικών ιδεολογιών να εκμεταλλεύονται τα παιδιά, τον ενθουσιασμό τους, την έλλειψη ολοκληρωμένης προσωπικότητας και την αδυναμία κριτικής αντίστασης στην προπαγάνδα προκειμένου οι ηγεσίες του να αποκτήσουν πιστά, πειθαρχημένα μελλοντικά πρόβατα. Η Χιτλερική Νεολαία, η Φασιστική Νεολαία στην Ιταλία, η Κομσομόλ, οι Πιονέροι και οι Νεαροί Οκτωβριστές της ΕΣΣΔ, οι Ερυθροφρουροί του Μάο, η Νεολαία Μεταξά ή τα παιδιά-στρατιώτες των διαφόρων δικτατόρων ή πολέμαρχων της Αφρικής είναι απλά λίγα από τα ανάλογα παραδείγματα της σημερινής πολιτικής της Χεζμπολά (και άλλων παρόμοιων οργανώσεων).



Πρόκειται για μια από τις εγκληματικότερες μορφές μαζικής παιδικής κακοποίησης. Χιλιάδες παιδιά που στερούνται την αθωώτητα της ηλικίας τους, την αυτόνομη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, τις πιθανότητες μιας φυσιολογικής ζωής και τελικά το μέλλον τους, για να γίνουν γρανάζια της εξωτερικής πολιτικής των θεοκρατών μουλάδων του Ιράν (αυτών που στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ δεν δίστασαν να στρατολογήσουν σχεδόν ένα εκατομμύριο παιδιά τα οποία έστελναν άοπλα σε μάζες για να καθαρίσουν ναρκοπέδια, με την Unicef το 1993 να υπολογίζει τις απώλειές τους σε 200.000-500.000) και πιόνια για την επιβολή της φασιστικής Χεζμπολά επί της υπόλοιπης κοινωνίας.


Η Αλ-Μαχντί προσποιείται ότι είναι ομάδα προσκόπων. Έχετε δει πολλές προσκοπικές ομάδες με στολές παραλλαγής και όπλα;

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, ο ισλαμοφασισμός, είναι μπροστά στα μάτια μας. Και ακόμα όταν χρησιμοποιεί παρόμοιες μεθόδους με τα 2 ολοκληρωτικά κινήματα τα οποία ο κόσμος αντιμετώπισε τον 20ο αιώνα, εξασφαλίζει διεθνή υποστήριξη δείχνοντας ότι η γοητεία του ολοκληρωτισμού (των ιδεολογημάτων του, των υποστηρικτών του και των μεθόδων του) είναι ακόμα ισχυρή όσο ποτέ.

Äntligen! Σουηδικές Εκλογές '06

Οι σουηδικές εκλογές απέχουν πλέον λιγότερο από ένα μήνα και φυσιολογικά δεν θα απασχολούσαν ιδιαίτερα (ούτε καν τους ίδιους τους Σουηδούς) αν δεν υπήρχε η σοβαρή προοπτική πλέον ήττας των σοσιαλδημοκρατών, αν και το αποτέλεσμα είναι ακόμα αμφίρροπο. Και όχι μόνο είναι πιθανή η πτώση της μακρόχρονης διακυβέρνησης των σοσιαλδημοκρατών και των σοσιαλιστών, αλλά η συμμαχία που ετοιμάζεται να αναλάβει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει έντονα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά.

Όπως άλλωστε είναι και αναμενόμενο, η συνεχής εφαρμογή των πολιτικών των σοσιαλδημοκρατών, και των σοσιαλιστών και οικολόγων συμμάχων τους (με εξαίρεση μια μικρή περίοδο στις αρχές της δεκαετίας του '90), δεν θα μπορούσε παρά να έχει τραγικές μακροπρόθεσμες συνέπειες για την οικονομία. Συνέπειες τις οποίες βιώνουν καθημερινά Σουηδοί, ειδικά οι νέοι, και επιζητούν πλέον μια άλλη πολιτική πρόταση που θα τους βγάλει από τα αδιέξοδα, πράγμα που διαπίστωσα και ο ίδιος σε όσες συζητήσεις έκανα. Τα τελευταία 20 χρόνια η Σουηδία έχει από τις υψηλότερες φορολογίες στην ΕΕ, τις μεγαλύτερες κρατικές δαπάνες και σαν συνέπεια μια από τις χειρότερες επιδόσεις ανάπτυξης και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (το 2002 είχε λιγότερες θέσεις εργασίας από το 1984!).



Η "Συμμαχία για την Σουηδία", που διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία και αμφισβητεί την πολιτική των σοσιαλδημοκρατών, είναι ένα συνασπισμός των 4 κεντροδεξιών κομμάτων της Σουηδίας:

Το Folkpartiet Liberalerna είναι το πλέον φιλελεύθερο κόμμα στη Σουηδία βασισμένο στις αρχές της ατομικής ελευθερίας και της οικονομίας της αγοράς. Είναι επίσης και το πιο κοινωνικά φιλελεύθερο κόμμα και το κόμμα με την πιο ανοιχτή πολιτική στο ζήτημα της ένταξης των μεταναστών. Επίσης όμως υποστηρίζει τον κοινωνικό ρόλο του κράτους, και ειδικά την αυξημένη συμμετοχή του σε ζητήματα παιδείας και εκπαίδευσης. Υπάρχουν δύο πόλοι εντός του, οι κλασικοί φιλελεύθεροι/νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλφιλελεύθεροι (που μοιάζουν μάλλον με την αμερικάνικη έννοια του όρου liberals). Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του Αυγούστου του δίνουν 8,4-11,1%.

Οι Moderaterna είναι επίσης φιλελεύθερο κόμμα, δίνοντας όμως μεγαλύτερη βάση στην οικονομία ενώ είναι πιο συντηρητικό κοινωνικά σε σχέση με το Folkpartiet. Παλαιότερα η πολιτική του ήταν πιο καθαρόαιμη κλασική φιλελεύθερη, αλλά με την νέα του ηγεσία τα τελευταία χρόνια έχει μια πιο μετριοπαθή προσέγγιση. Παρ'ολα αυτά είναι το κόμμα που υποστηρίζει την μεγαλύτερη μείωση των φόρων και τον μεγαλύτερο περιορισμό του κράτους από όλα τα υποψήφια κόμματα. Εντός του κυρίρχες τάσεις είναι οι νεοφιλελεύθεροι και οι παραδοσιακοί συντηρητικοί. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τους δίνουν από 26,9% μέχρι 30,4%.

Το Centerpartiet είναι το κεντρώο κόμμα και παραδοσιακά το κόμμα των αγροτών. Τελευταία έχει και αυτό αποκτήσει μια πιο φιλελεύθερη πλατφόρμα, μάλιστα υποστήριξε προτάσεις για την ανεργία των νέων ανάλογες με το νομοσχέδιο της πρώτης εργασίας στη Γαλλία. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του δίνουν 4,6-6,1%.

Οι Kristdemokraterna είναι το κλασικό δεξιό/συντηρητικό κόμμα στη Σουηδία. Στην Σουηδία δεν υπάρχει τέτοια παράδοση στο ρουσφέτι, την διαπλοκή και την εξαγορά ψήφων όπως στην Ελλάδα, οπότε η δύναμη του παραδοσιακού δεξιού κόμματος ήταν 9,1% στις τελευταίες εκλογές και φέτος δεν αναμένεται να ξεπεράσει το 5%. H εκλογική του βάση είναι βασικά οι προτεσταντικές εκκλησίες. Μάλλον το αναγκαίο κακό στην όλη συμμαχία.

Όταν ξεκίνησε πέρισυ η συμμαχία ήταν σταθερά μπροστά σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Το κλίμα άλλαξε κάπως από τον Ιανουάριο και τον Μάιο και τον Ιούνιο σε όλες τις δημοσκοπήσεις ήταν μπροστά η συμμαχία σοσιαλδημοκρατών-σοσιαλιστών-οικολόγων. Και πάλι όμως τα πράγματα αντιστράφηκαν τελευταία και στις δημοσκοπήσεις του Αυγούστου η "Συμμαχία για την Σουηδία" έχει πλέον στις 4 από τις 5 μεγάλες έρευνες μια διαφορά 3-6,5%.

Πρωτού λοιπόν να εκθειάσουμε ή να αντιγράψουμε το "σουηδικό μοντέλο", ας δούμε καλύτερα τι άποψη θα έχουν για αυτό στην κάλπη οι ίδιοι οι Σουηδοί!

Ναι μεν, αλλά...

Οι ισλαμοφασίστες τρομοκράτες έδειξαν για άλλη μια φορά το πρόσωπό τους, ανατινάζοντας 7 τραίνα στην ινδική επαρχία του Μουμπάι με 183 νεκρούς και 714 τραυματίες. Αν και οι δράστες δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί, η ίδια πρακτική δεν αφήνει και πολλά περιθώρια λάθους. Απόλυτα πιστοί σε αυτό που διακυρύσσουν σε όλους τους τόνους (αλλά όσο πιο δυνατά το λένε τόσο αρνούμαστε να το ακούσουμε) οι ισλαμοφασίστες χτύπησαν άλλο μια περιφεριακή κοινωνία του Ισλάμ, στην προσπάθειά τους να εξωτερικεύσουν και να γενικεύσουν την αντιπαράθεσή τους. Η σύγκρουσή τους είναι καθολική, με όλες τις μη-ισλαμικές κοινωνίες (και ακόμη περισσότερο τα όχι "αρκούντως" ισλαμικά στοιχεία εντός των ισλαμικών κοινωνιών).

Όπως πάντα λοιπόν, λυπούμαστε για τα θύματα αλλά:
-Οι ινδικές πολυεθνικές πίνουν το αίμα του Τρίτου κόσμου
-Οι Ινδοί ιμπεριαλιστές δολοφονούν τους λαούς
-Οι Ινδοί αφήνουν τον Τρίτο Κόσμο να πεινάει
-Τα ινδικά πετρελαϊκά συμφέροντα συντηρούν διεφθαρμένους δικτάτορες
-Ο ινδικός καπιταλισμός μας έχει πνίξει τις παγκόσμιες κουλτούρες με τα χαμηλής ποιότητας πολιτιστικά προϊόντα του
-Οι Ινδοί βρίσκονται πίσω από το Ισραήλ
-Συμπληρώστε τον κατάλογο ελεύθερα...

Ακούγονται λίγο γελοία ε; Επειδή λοιπόν οι Ινδοί δεν μπορούν τόσο εύκολα να κατηγορηθούν και αν ενταχθούν στις κυρίαρχες ιδεοληπτικές συλλογιστικές δικαιολόγησης του ισλαμοφασισμού, αυτό που παρατηρούμε είναι απλά η αφοπλιστική, υποκριτική σιωπή. Διότι όταν κάποιος υφίσταται το ακριβώς ίδιο χτύπημα, χωρίς να συνυπάρχουν όλες αυτές οι "αιτίες της τρομοκρατίας" (δηλαδή η εύσχημη δικαιολόγησή της), τότε μάλλον η συλλογιστική χωλαίνει και η παρατηρούμενη σιωπή δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια σωτηρίας των ιδεοληψιών, γιατί σίγουρα θα ξαναχρειαστούν στο μέλλον.

Είμαστε όλοι στόχοι!
Winning by default
Μπροστά στην ισλαμική απειλή

Save Africa from the bleeding hearts and artists!

O Αndrew Mwenda από την Ουγκάντα αναλύει, στους Times του Λονδίνου, τις καταστροφικές συνέπειες της βοήθειας προς τις αφρικανικές χώρες. Το μόνο που ταϊζει η βοήθεια είναι την διαφθορά, τονίζει. Αυτό που πετυχαίνει είναι να να κρατάει ζωντανές διεφθαρμένες και αντιδημοκρατικές κυβερνήσεις, που εξοβελίζουν την κοινωνία στην παρανομία και δημιουργούν την έκνομη κόλαση του περιέγραψε ο Hernando de Soto, αναστέλλοντας κάθε προοπτική ανάπτυξης. Παλαιότερα είχαμε αναφερθεί και στον Κενυάτη James Shikwati και τις παρόμοιες φωνές αγωνίες του. Οι πολιτικές σκοπιμότητες που σερβίρονται ως ευαισθησία τελικά αρρωσταίνουν την κατάσταση ακόμα περισσότερο. Αν υπάρχει πραγματική διάθεση να βοηθηθεί η Αφρική, αυτό που χρειάζεται είναι ελεύθερο εμπόριο, παγκοσμιοποίηση και προσβάσιμες αγορές για τα προϊόντα της. Όχι υποκριτικές ελεημοσύνες που συντηρούν διεφθαρμένες εξουσίες και πνίγουν την εγχώριες αγορές τους.

H συλλογική τιμωρία είναι φασισμός

Πολλές φορές έχουμε καταγγείλλει από αυτό το blog τις φασιστικές μεθόδους τυφλής τρομοκρατίας που εφαρμόζουν οι ισλαμοφασιστικές οργανώσεις των Αράβων της Παλαιστίνης. Πράξεις που εφαρμόζουν το δόγμα της συλλογικής ευθύνης ενός λαού και της τιμωρίας ανθρώπων όχι για κάτι που έκαναν οι ίδιοι, αλλά για αυτό που είναι (πχ η χθεσινή επίθεση με πύραυλο σε ισραηλινό σχολείο). Γι΄αυτό και μπορούμε να καταγγείλλουμε εξίσου και την μαζική τιμωρία Αράβων κατοίκων της Γάζας, για την απαγωγή του Ισραηλινού δεκανέα. Το Ισραήλ έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αμυνθεί εναντίον των επιθέσεων των τρομοκρατών. Όχι όμως χωρίς να λαμβάνει τις προφυλάξεις που απαιτούνται ώστε να ελαχιστοποιούνται τα παράπλευρα αθώα θύματα, και φυσικά χωρίς να στοχοποιεί το σύνολο του πληθυσμού καταστέφοντας ζωτικές υποδομές με ελάχιστο στρατιωτικό ενδιαφέρον, όπως κάνει αυτή τη στιγμή.

Εδώ η καταγγελία της Ελβετικής κυβέρνησης για την παραβίαση της συνθήκης της Γενεύης από τους Ισραηλινούς, μέσω της συλλογικής τιμωρίας των Αράβων της Γάζας.