Πρόσκληση σε Ανοιχτή Συζήτηση με τον Claus Sorensen

Ο Θοδωρής Καραουλάνης μας έστειλε το παρακάτω μήνυμα:

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα έχει την τιμή να σας προσκαλέσει σε Ανοιχτή Συζήτηση με τους Νέους του κου Claus Sørensen, Γενικού Διευθυντή της Γενικής Διεύθυνσης «Επικοινωνίας» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου και ώρα 17.00 – 19.00 στο βιβλιοπωλείο-café " ΙΑΝΟΣ" (Οδός Σταδίου 24).

Κατά τη διάρκεια της Ανοιχτής Συζήτησης, ο κος Sørensen θα έχει την ευκαιρία να ανταλλάξει απόψεις με τους συμμετέχοντες για τις τρέχουσες επικοινωνιακές προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως η ενέργεια το περιβάλλον και η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, το μέλλον της Ευρώπης καθώς και συνολικά τις προσπάθειες της Επιτροπής να προσεγγίσει τον πολίτη. Στη διάρκεια της συζήτησης θα υπάρχει διερμηνεία από και προς τα ελληνικά.

Το Εθνικό Συμβούλιο Νεολαίας, στο πλαίσιο της συνεργασίας του με την Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα, συμμετέχει ενεργά στην εκδήλωση και καλεί όλες τις οργανώσεις νέων αλλά και τους ανένταχτους νέους να συμμετέχουν. Το χαλαρό ύφος της συνάντησης - συζήτησης θα διευκολύνει το διάλογο των νέων με ένα σημαντικό παράγοντα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.

Παρακαλούμε ενημερώστε μας άμεσα, (τηλεφωνικώς, με fax ή email) για τη συμμετοχή της οργάνωσής σας, προκειμένου να διευκολυνθούμε στη διοργάνωση, λόγω περιορισμένου χώρου. Τηλ. & fax: 2102512742, e-mail: theodore.karaoulanisΑΤgmail.com

Πρόσκληση

H Φιλελεύθερη Συμμαχία σας προσκαλεί να παρευρεθείτε στο MONEY SHOW, τo Σάββατο 1 Δεκεμβρίου και ώρα 6 μμ, στην αίθουσα Boardroom του ξενοδοχείου Hyatt στην Θεσσαλονίκη όπου θα παρουσιάσει τις θέσεις της για το ασφαλιστικό.

H Φιλελεύθερη Συμμαχία εντοπίζει τις ευθύνες για τη λεηλασία των ταμείων στα διορισμένα από την παρούσα και προηγούμενη κυβέρνηση μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων τους που εκτελούσαν κυβερνητικές οδηγίες για "επενδύσεις", τις οποίες και εκτέλεσαν. Σε αυτές μάλιστα πειθάρχησαν όχι μόνο οι κομματικοί εγκάθετοι που αποτελούσαν τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων αλλά και οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, προσκείμενοι στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που από πάνω τώρα καμώνονται τους εξαπατημένους.

Το όραμα μας: Διασφάλιση των συμφερόντων των πολλών, αυτών που εργάζονται και συνεισφέρουν στην ανάπτυξη της χώρας, όπως επίσης και η εξασφάλιση ενός επίπεδου αξιοπρεπούς διαβίωσης σε όσους είχαν ατυχίες στη ζωή τους.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία προτείνει:
*Ένα υποχρεωτικό δημόσιο πρόγραμμα συνταξιοδότησης αναδιανεμητικού χαρακτήρα με στόχο την ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ των οικονομικά ασθενέστερων, διασφαλίζοντας μια ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη για όλους τους Έλληνες πολίτες ανεξάρτητα προηγούμενου εργάσιμου βίου και εισφορών.
*Ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα κεφαλαιοποιητικού χαρακτήρα, υποχρεωτικά για το σύνολο των εργαζομένων, τα οποία θα στηρίζονται στις αρχές της ανταποδοτικότητας, του ανταγωνισμού και της ατομικής ευθύνης.

Ο Αλέκος φεύγει, ο Αλέξης έρχεται (;)...

Ο πρόεδρος του Συνασπισμού, Aλέκος Αλαβάνος, ανακοίνωσε πως δε θα διεκδικήσει εκ νέου την αρχηγία του κόμματος στο προσεχές συνέδριο. Λέγεται πως προωθεί για διάδοχο του, τον Αλέξη Τσίπρα. Ιδανικός διάδοχος, πράγματι, για έναν πολιτικό αρχηγό που το μόνο πράγμα που βρήκε να πεί για τους βανδαλισμούς στο σχολείο του Παγκρατίου ήταν :"Προς τι τα κροκοδείλια δάκρυα όταν η πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργείου έχουν παρόμοια αποτελέσματα;"

Με τον Αλέξη Τσίπρα, θα ολοκληρωθεί πανηγυρικά η νεοκομμουνιστική-λαϊκιστική μετάλλαξη του Συνασπισμού. Ήδη βλέπω τους κονδυλοφόρους της Αριστεράς και της Προόδου (είναι και πολλοί, γαμότο), να γράφουν πύρινα άρθρα και να προσπαθούν να μας πείσουν πως ο Τσίπρας εκπροσωπεί ότι πιο μοντέρνο και φρέσκο υπάρχει στην πολιτική αγορά. Η πραγματικότητα :Μουχλιασμένος συντηρητισμός, ιδέες που προκρίνουν την απόλυτη ακινησία και στασιμότητα και το κράτος να προτείνεται ,για μια ακόμη φορά ,ως η λύση για όλα τα προβλήματα.Με άλλα λόγια :Μια πιο trendy Παπαρήγα με παντελόνια...

Ζητούνται εθελοντές από την ΕΕΧΙ

Τι να κάνουμε, οι ΜΚΟ είναι της μόδας. Όχι ότι είναι κακό πράγμα η μόδα αλλά σίγουρα δεν θα με βρείτε συχνά να προτρέπω στη συμμετοχή σε κρατικοΜΚΟ που ζητούν συνεχώς «τη συνδρομή της πολιτείας» δηλ. τα λεφτά των φορολογούμενων.

Όμως με την Ένωση Ελλήνων Χρηστών Internet οι προσωρινές μόδες δεν έχουν καμμία σχέση (έτος ίδρυσης 1993), ούτε φυσικά έχουν σχέση οι κρατικο-μη-κρατικές οργανώσεις που προανέφερα. Όπως λέει και στο site τους «Η EEXI δεν έχει λάβει ποτέ Κρατική ή Κοινοτική Επιδότηση και Επιχορήγηση». Γι'αυτό σας προωθώ την παρακάτω ανακοίνωση από το site της EEXI, ώστε όποιος θέλει να είναι μέσα στα πράγματα με την κοινωνία των πολιτών τουλάχιστον να το κάνει σωστά.

Η Ένωση Ελλήνων Χρηστών Internet ζητεί άτομα για την υποστήριξη της λειτουργίας της. Το ωράριο απασχόλησης θα είναι 10.00-18.00 ή 9.00-17.00.

Η ΕΕΧΙ είναι Σωματείο Μη Κερδοσκοπικό, Μη Κυβερνητική Οργάνωση και λειτουργεί από το 1993. Στόχος της είναι η διεύρυνση της χρήσης του Internet στην Ελλάδα και η ενημέρωση των πολιτών για τις νέες τεχνολογίες και τις δυνατότητες που προσφέρουν.

Οι εθελοντές θα ασχολούνται με την ενημέρωση του δικτυακού τόπου της ΕΕΧΙ, με την οργάνωση καθημερινών εκπαιδευτικών σεμιναρίων, με την επικοινωνία των μέλων αλλά και με τους συνεργαζόμενους φορείς και οργανισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Απαραίτητη είναι η γνώση αγγλικών και χειρισμού υπολογιστή.

Μπορείτε να στείλετε βιογραφικό φτιαγμένο με το ευρωπαϊκό πρότυπο στην ηλεκτρονική διεύθυνση elena σε eexi τελεία gr.

33 εκατομμύρια αντί για 40 εκατομμύρια τελικά οι φορείς HIV παγκοσμίως.Μήπως κάποιος μας δουλεύει;

Διαβάζω στην "Καθημερινή", πως ο αριθμός των οροθετικών δεν είναι αυτός που είχε αρχικώς υπολογιστεί, αλλά πολύ μικρότερος.Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών,οι οροθετικοί ανήλθαν το 2007 περίπου σε 33,2 εκατομμύρια άτομα σε όλο τον κόσμο, αντί για 40 εκατομμύρια που υπολογίζονταν μέχρι τώρα.Η μείωση του αριθμού οφείλεται στην επαναξιολόγηση των δεδομένων που διαθέτει ο οργανισμός από την Ινδία(όπου ο νέος αριθμός είναι 50% μικρότερος από τον προηγούμενο) και τις χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής. Μαθαίνουμε λοιπόν πως τα μέχρι τώρα στοιχεία "βασίζονταν κατά κύριο λόγο στο ότι είχαν συλλεγεί από εγκύους που είχαν μολυνθεί από τον ιό και επισκέπτονταν κέντρα υγείας. Ταυτοχρόνως γινόταν και θεωρητικός, κατά προσέγγιση, υπολογισμός των νέων κρουσμάτων μεταξύ ατόμων που ανήκαν στις κατηγορίες υψηλού κινδύνου." Όσο για το νέο, ακριβέστερο τρόπο καταγραφής, είναι πιο αξιόπιστος επειδή, όπως μας λένε οι ειδικοί του O.H.E. , περιλαμβάνει ειδικά ερωτηματολόγια που συμπληρώνει κάθε οικογένεια.(Απορία: τέστ HIV δε γίνεται;)
Eπτά εκατομμύρια διαφορά λοιπόν.Μια χώρα με το πληθυσμό της Ελβετίας περίπου.
Δε συμμερίζομαι το μεγαλύτερο μέρος των θεωριών των "αρνητών ή αναθεωρητών του HIV", αλλά νομίζω πως η παραπάνω ανακοίνωση γεννάει κάποια ερωτήματα σε κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή:
1.Τελικά πόσο αξιόπιστα είναι όλα τα νούμερα που έχουμε μέχρι σήμερα για το HIV/AIDS;Γιατί πρέπει να πιστέψω τα νέα στοιχεία;Ποιός μου εγγυάται ότι και ο νέος τρόπος υπολογισμού δεν είναι αναξιόπιστος; Γιατί ο πραγματικός αριθμός να μην είναι 25 εκατομμύρια ή 20 ή και μικρότερος ;
2.Πόσο μπορούμε να εμπιστεύομαστε τα στοιχεία από χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπως η Ινδία και οι χώρες της υποσαχάριας Αφρικής;Mήπως έχουμε μια ευκολία να θεωρούμε οροθετικούς όλους όσους παρουσιάζουν αρρώστιες που θα μπορούσαν να εκδηλωθούν και στο AIDS, αρρώστιες που ούτως ή άλλως είναι διαδεδομένες σε αυτές τις χώρες, λόγω κακής διατροφής και άθλιων συνθηκών υγιεινής;Μήπως η πανδημία του AIDS στην Αφρική και στην Ινδία, δεν είναι τόσο τρομερή όσο μας λένε;
3. Να δεχτώ πως απλά έγινε λανθασμένος υπολογισμός ή θα φανώ τρομερά καχύποπτος αν υποθέσω πως το ιατρικό-γραφειοκρατικό πλέγμα που ασχολείται με το HIV/AIDS ηθελημένα φουσκώνει τα νούμερα προς τα πάνω για να εξασφαλίσει χρηματοδοτήσεις;
Δεν έχω απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.Δεν είμαι γιατρός ούτε γνωρίζω πως λειτουργούν οι διεθνείς οργανισμοί υγείας. Βλέπω όμως συχνά το ιατρικό-γραφειοκρατικό κατεστημένο που...σιτίζεται και πολλαπλασιάζεται από το AIDS, μια πραγματική "ιερή αγελάδα" υπεράνω κάθε κριτικής ,να μη δέχεται κανένα διάλογο με όσους το αμφισβητούν, με το πρόσχημα πως εδώ κρίνονται ανθρώπινες ζωές . Όλοι όμως πρέπει να κρινόμαστε, ιδίως όταν το διακύβευμα είναι ανθρώπινες ζωές.

Η προστασία της 'κοινωνικής ολότητας'

Διάβασα σήμερα στο blog του φίλου Σπύρου το post του περί της ανακοίνωσης του Υπουργείου Δικαιοσύνης με τίτλο ‘Οι Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές, η Δικαιοσύνη, τα Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα.’ Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, παραθέτω το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης (με τα bold φυσικά δικά μου – ακολουθώντας τις κατευθύνσεις του Σπύρου).

Επειδή διαπιστώθηκε σύγχυση ως προς τα όρια των «προσωπικών δεδομένων» και των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, το Υπουργείο Δικαιοσύνης επιθυμεί να προβεί στις παρακάτω διευκρινήσεις.
Η σημερινή κυβέρνηση θεωρεί θεμελιακή κατάκτηση την αξιοποίηση των «Ατομικών Δικαιωμ­άτω­ν». Είναι κατάκτηση κάθε ευνομούμενης και κοινωνικής δημοκρατίας. Όμως αυτά δεν πρέπει να λειτουργούν σε βάρος της κοινωνικής ολότητας και του δημοσίου συμφέροντος. Η προστασία συνεπώς των ατομικών δικαιωμάτων δεν μπορεί να φθάνει μέχρις αναιρέσεως των αντικειμενικών συμφερόντων της κοινωνίας, όπως αυτά κάθε φορά προσδιορίζονται από το Σύνταγμα και τη νομοθετική λειτουργία, ως υπέρτατης έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας.
Γι' αυτό άλλωστε και οι Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων ρητώς εξαιρούν από το πεδίο εφαρμογής τους τις δραστηριότητες, που άπτονται του ποινικού δικαίου.
Εξάλλου δεν εμπίπτει -ούτε θα μπορούσε, κατά το Σύνταγμα, να εμπίπτει- στην έννοια της προστασίας των προσωπικών δεδομένων η έκνομη, η εγκληματική συμπεριφορά του ατόμου. Δεν αποτελεί προσωπικό δεδομένο, το οποίο χρήζει προστασίας η εγκληματική συμπεριφορά.
Σημειώνω τέλος πως η κυβέρνηση δεν είναι σε καμία περίπτωση εναντίον των πολιτικών συγκεντρώσεων, των κοινωνικών διεκδικήσεων και των λαϊκών αγώνων.
Είναι όμως ενάντια στους εγκληματίες, στους έκνομους και σ' όλους εκείνους που κάτω από τον τίτλο «προσωπικά δεδομένα» επιχειρούν να καταργήσουν τα δικαιώματα του συνόλου, τα δικαιώματα της κοινωνίας.
Προς τι λοιπόν σήμερα η ευαισθησία όλων αυτών, που σήμερα εξεγείρονται, επειδή επιχειρείται να ληφθούν μέτρα υπέρ της κοινωνίας και υπέρ των ευπαθών και αδύναμων κοινωνικών ομάδων;
Φαίνεται πως ορισμένοι ανακάλυψαν όψιμα τον «νεοφιλελευθερισμό» και τα ατομικά δικαιώματα. Ξεχνούν όμως πως το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό δικαίωμα είναι τουλάχιστον εξίσου πολύτιμα με το ατομικά.
Κατ' εξοχήν εγγυητές αυτής της προστασίας των πολιτών δεν είναι μόνο οι ανεξάρτητες αρχές, αλλά και οι θεσμοί της Πολιτείας και η Δικαιοσύνη, ως τελικός κριτής της νομιμότητας και των συμφερόντων της ολότητας.

Όπως πολύ σωστά γράφει ο Σπύρος, «αυτοί που συνέταξαν την ανακοίνωση αυτή και ο Υπουργός που την υπέγραψε θα μπορούσαν κάλλιστα να γράφουν ανακοινώσεις για το ΚΚΣΕ ή τον Bush.» Ο Σπύρος όμως δεν πρέπει να εκπλήσσεται. Όσο ο κόσμος γύρω μας σιγά-σιγά θα απελευθερώνεται από τον κρατισμό (πολύ πιο σιγά απ’ ότι ίσως θα θέλαμε), τόσο περισσότερο οι συντηρητικές φωνές θα προβάλουν τις αντιστάσεις τους.
Ο κ. Χατζηγάκης είναι άλλωστε γνωστός αντιφιλελεύθερος και έχει και στο παρελθόν πολλές φορές πάρει θέσεις που θα άφηναν άφωνους και τους πιο παραδοσιακούς σοσιαλιστές. (Διαβάστε π.χ. το άρθρο του ‘Η κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου «θαύματος»’. Δεν χρειάζεται καν σχόλιο νομίζω.)
Το ότι ο κ. Χατζηδάκης βρίσκεται στη Ν.Δ. (αντί του Συνασπισμού ή του ΚΚΕ), ούτε αυτό θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση. Το φαινόμενο αυτό έχει αναλύσει πολύ εύστοχα ο Τ. Μίχας στο άρθρο του ‘Η ιδεολογική σύγκλιση Νέας Δημοκρατίας και ΚΚΕ’.

Για να συμπληρώσω την εικόνα, παραθέτω επιλεγμένα αποσπάσματα από το άρθρο του κ. Χατζηγάκη ‘Η πολιτική του ρεαλισμού στην εποχή της παγκοσμιοποίησης’.

Στους σκοτεινούς χρόνους για παράδειγμα, το Ιδιωτικό συνέτριψε το Δημόσιο, γεγονός που συμβαίνει και σήμερα. Στην εποχή μας αυτό συντελείται με το πρόσχημα –της απαραίτητης σ’ ένα βαθμό– «φιλελευθεροποίησης» των οικονομιών. Μ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών προχωρούν συχνά, αλλά συστηματικά, σε μία σειρά μαζικών –όχι πάντοτε ωφέλιμων για το κοινωνικό σύνολο– ιδιωτικοποιήσεων και εκχωρήσεων δημοσίων περιουσιών, αλλά και εξουσιών και υπηρεσιών σε ιδιώτες, καθιστώντας τους κυρίαρχους στις οικονομίες, αλλά και στις κοινωνίες μας.

[...] Εξάλλου η απόλυτη υποχώρηση του «Δημοσίου» έναντι του «Ιδιωτικού» συνεπάγεται και μία βαθιά κοινωνική καθίζηση, με μεγάλους αριθμούς αστέγων, ανέργων, φτωχών, περιπλανωμένων και περιθωριακών ανθρώπων. Έτσι όμως επαναφέρουμε ένα καθεστώς «νέο-φεουδαρχισμού» με ανυπολόγιστα αποτελέσματα για το μέλλον των λαών.

[...] Γι’ αυτό δεν με βρίσκουν σύμφωνο συνθήματα όπως «Όχι στον κρατικισμό» ή «Δεν είμαι κρατικιστής», όπως τόνιζε πρόσφατα ο Γ. Παπανδρέου, ή «Κάτω το κράτος», που υπήρξε κοινό σύνθημα των ακραίων αναρχικών, αλλά και της οικονομικής «υπερμπουρζουαζίας».
Είναι γνωστές άλλωστε οι ερμηνείες, που δόθηκαν αναφορικά με τα δημοψηφίσματα (κυρίως στη Γαλλία) για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, οι οποίες εκφράζουν τη βούληση των Ευρωπαϊκών λαών, να μην θυσιαστεί το «Κοινωνικό Ευρωπαϊκό μοντέλο» στην ιδέα ενός «υπερφιλελευθερισμού», χωρίς όρια και κανόνες.

Χρειάζονται σχόλια;

Ανατομία μιας γενιάς που προσδοκούσε πολλά

[...]Πρέπει όμως να καταλάβετε ότι νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Είμαστε μια δύναμη που βράζει».[...]

Ανατομία μιας γενιάς που προσδοκούσε πολλά

Εμείς, η γενιά των 700 ευρώ, ζητάμε...

Χλιδάνεργοι, περιμένοντας "Τη δουλειά"... κάθονται

Βιβλιοπαρουσίαση "Εναρθης Κραυγής"

Οι ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του ΧΑΡΙ∆ΗΜΟΥ Κ. ΤΣΟΥΚΑ ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ Κριτικές παρεµβάσεις στο δηµόσιο λόγο την Τετάρτη 28 Νοεµβρίου 2007 και ώρα 7 µ.µ. στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης 104 (Θεµιστοκλέους 104, τηλ.210-33.01.208). Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι:
ΘΑΝΟΣ ΒΕΡΕΜΗΣ, πρόεδρος του Εθνικού Συµβουλίου Παιδείας
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝ∆ΡΑΒΕΛΗΣ, δηµοσιογράφος της εφηµερίδας Καθηµερινή
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ, αναπληρωτής καθηγητής στο Οικονοµικό Πανεπιστήµιο Αθηνών
Α∆ΑΜΑΝΤΙΟΣ ΠΕΠΕΛΑΣΗΣ, καθηγητής
Τη συζήτηση θα συντονίσει ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ, διευθυντής της εφηµερίδας Καθηµερινή.

larry lessig: how creativity is being strangled by the law

absolutely brilliant.
on ted talks
watch here

Ειναι το δικαιωμα στην ιδιοκτησια το σημαντικοτερο ολων?

Το να ειναι κανεις συνεπης φιλελευθερος ειναι δυσκολο γιατι σε φερνει σε δυσαρεστες υποχρεωσεις, ας πουμε να ανεχεσαι το διαφορετικο και να σεβεσαι τις προτιμησεις των αλλων. Το να εισαι σκεπτομενος και συνεπης φιλελευθερος ειναι ακομα πιο δυσκολο. Γιατι στον φιλελευθερισμο δεν υπαρχει μια απολυτη και γενικη αρχη για να αποφασιζεις σε καθε φιλοσοφικο διλημμα, δεν μπορουμε να πουμε four legs good, two legs bad και τερμα. Η διατυπωση μιας συνεπους θεωριας, με αρχες και σαφεις βασεις ειναι πολυ δυσκολη. Πολυ συχνα, οσοι απο μας δεν ασχολουμαστε επαγγελματικα με την φιλοσοφια, παιρνουμε τον ευκολο δρομο και κατασκευαζουμε καποιες γενικες αρχες που μας βοηθανε να αποφασιζουμε σε δυσκολα διλημματα.

Αλλα αυτες οι αρχες σπανιως προερχονται απο καποια πολυ βαθια θεωρηση των πραγματων, συνηθως ειναι απλα εξωτερικευση καποιων διαισθησεων μας και οχι λογικη συνεπεια των φιλελευθερων βασεων. Η διαισθηση δυστυχως συχνα αποτυγχανει και τοτε οι αρχες μας προδιδουν τον πραγματικο σκοπο, που δεν ειναι αλλος απο τον σεβασμο καποιων θεμελιωδων και πανανθρωπινων ανθρωπινων αξιων* του δικαιωματος εν τελει σε μια ζωη που ειναι -κατα το μεγαλυτερο μερος- δημιουργημα μας.

Μια μεγαλη πλανη πολλων φιλελευθερων απο μας ειναι η αποδοση υπερφυσικης σημασιας στο δικαιωμα στην ιδιοκτησια. Συχνα αυτο μας βοηθα στο να αποφασιζουμε με συνεπεια. Καμμια φορα ομως οδηγει σε βαρια λαθη. Δινω ενα απλο παραδειγμα και αφηνω την συζητηση σε εσας:

Ενα δισεκατομμυριο ανθρωποι ειναι ετοιμοι να πεθανουν και για να τους σωσουμε πρεπει να μπουμε σε ενα ξενο χωραφι και να πατησουμε ενα κουμπι. Ο ιδιοκτητης αρνειται, παρολο που δεν βλαπτεται καθολου απο την εισοδο μας για 5 λεπτα και το πατημα του κουμπιου. Θεωρειτε οτι ο ιδιοκτητης εχει δικαιωμα να μας αρνηθει την διελευση επικαλουμενος το δικαιωμα στην ιδιοκτησια? Αν το κανει, εχουμε λογο να σεβαστουμε αυτο το δικαιωμα του?

Εγω νομιζω οτι η απαντηση σε αυτο ειναι λιγο πολυ προφανης και απο αυτο προκυπτει και οτι η ιδιοκτησια αξιζει προστασιας αλλα δεν ιερη. Ενας περιορισμος του καπνισματος σε μπαρ ενω συνιστα περιορισμο του δικαιωματος στην ιδιοκτησια ειναι απολυτα συμβατος με τον φιλελευθερισμο, ακομα και κατα Νοζικ. Αλλα αυτο θελει ενα ολοκληρο δικο του κειμενο για να αποδειχτει.

*της ατομικοτητας, την αυτονομιας, του δικαιωματος στην προσωπικ ευημερια ή αυτο που ονομαζουν οι φιλοσοφοι καλη ζωη κτλ.

NO SMOKING

Με αφορμή μια μελέτη των πανεπιστημίων Αθηνών και Κρήτης, οι εφημερίδες θυμήθηκαν τα δικαιώματα των μη-καπνιστών και το ζήτημα της απαγόρευσης του καπνίσματος. Ο Ελεύθερος Τύπος αναφέρει σε σχετικό άρθρο:

Oποιος μη καπνιστής νομίζει πως θα εντοπίσει εστιατόριο ή καφέ χωρίς «άκαπνο» χώρο και θα μπορέσει να το καταγγείλει, έχασε!
[…] Ετσι όσοι δεν καπνίζουν αναγκάζονται να αναπνέουν επικίνδυνα μικροσωματίδια που παράγονται από τα τσιγάρα των άλλων, επιβαρύνοντας την υγεία τους.

Η φράση κλειδί στην παραπάνω παράγραφο είναι η ‘αναγκάζονται να αναπνέουν...’ και είναι σαφέστατα προβληματική. Στα εστιατόρια και τα καφέ δεν ‘αναγκάζεται’ όμως κανένας πελάτης να αναπνέει οτιδήποτε. Πρόκειται για χώρους που αποτελούν προσωπική ιδιοκτησία των καταστηματαρχών τους και παραχωρείται η χρήση τους – σε συνδυασμό με άλλες υπηρεσίες και προϊόντα (μουσική, καφές, φαγητό, κλπ) – σε όσους εθελοντικά αποφασίσουν να πληρώσουν το σχετικό τίμημα.

Σε χώρους όπου πολίτες ή εργαζόμενοι αναγκάζονται να βρεθούν – όπως είναι οι δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, μέσα μεταφοράς κλπ – θα μπορούσαμε ίσως να συζητήσουμε για τα δικαιώματα των μη-καπνιστών και την καταπάτησή τους από μια μερίδα καπνιστών που δε σέβονται τους συμπολίτες τους. Θα μπορούσαμε επίσης να αναφερθούμε στα αστυνομικά τμήματα που σχεδόν όλα τα γραφεία είναι γεμάτα καπνό και που ο πολίτης είναι ανήμπορος να αντιδράσει (προσωπική εμπειρία).

Σε χώρους όμως όπου η χρήση τους γίνεται συνειδητά και μόνο κατ’ επιλογή, δεν μπορούμε να μιλάμε για καταπάτηση κάποιου δικαιώματος. Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό θα έπρεπε κατ’ επέκταση να μιλήσουμε για τα δικαιώματα του ροκά που καταπιέζονται από τη συνεχή μπουζουκο-ρύπανση που επικρατεί στα περισσότερα καφέ κι εστιατόρια, ή τα δικαιώματα του χορτοφάγου που αγνοούνται παντελώς από τις περισσότερες χασαποταβέρνες.
Αν οι μη-καπνιστές θέλουν ένα χώρο που δε θα είναι ‘μολυσμένος’ από τον καπνό του τσιγάρου, μπορούνε εύκολα να το απαιτήσουνε από την αγορά. Όσο όμως συνεχίζουν να χρησιμοποιούν καφέ κι εστιατόρια που θεωρούν ότι ‘καταπατούν τα δικαιώματά τους ως μη-καπνιστές’, το σαφές μήνυμα που στέλνουν στην αγορά είναι ότι τα μη-καπνιστικά τους δικαιώματα δεν έχουν ούτε και για αυτούς την αξία που ισχυρίζονται ότι έχουν.

Όταν το κράτος αποφασίζει να απαγορεύσει το κάπνισμα σε καφέ κι εστιατόρια στο όνομα των δικαιωμάτων των μη-καπνιστών πελατών, περιορίζει άμεσα την αγορά και παρεμβαίνει αδικαιολόγητα στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας.

Υ.Γ. Καλό θα είναι βέβαια κι οι καπνιστές να αρχίσουν να προσέχουν που και πως ανάβουν τα τσιγάρα τους, να μην αδιαφορούνε πλήρως για την οικογένεια στο διπλανό τραπέζι και να δείχνουν στους συμπολίτες τους το σεβασμό που αρμόζει μεταξύ πολιτισμένων ανθρώπων.

Για την κατεδάφιση των κτιρίων στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου:Μια φιλελεύθερη άποψη

Πολύ συζήτηση έχει γίνει τελευταία για τον επικείμενο αποχαρακτηρισμό και κατεδάφιση των δύο κτιρίων στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.Η πλευρά που είναι υπέρ της υπουργικής απόφασης ζητάει την κατεδάφιση των κτιρίων για να καταστεί εφικτή η...συνομιλία του νέου Μουσείου της Ακροπόλεως με τον Παρθενώνα. Οι κάτοικοι των δύο κτιρίων και οι πολυάριθμοι , ομολογουμένως, υποστηρικτές τους είναι εναντίον της κατεδάφισης, τονίζοντας την αρχιτεκτονική αξία των δύο κτιρίων και το χαρακτηρισμό τους ως διατηρητέα. Μου έκανε όμως ιδιαίτερη εντύπωση πως δεν έγινε καμία προσπάθεια να βασιστεί η αντίθεση στην κατεδάφιση, στην προστασία των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων .Σε μια χώρα που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιοκτητών ακινήτων στην Ευρώπη , η υποκρισία ,όπως και το χάσμα μεταξύ των αριστερόστροφων ελίτ και της μεγάλης μάζας του πληθυσμού, είναι φανερή. Ενδεικτικό του ιδεολογικού κλίματος είναι το άρθρο του Α.Γιακουμακάτου,αναπληρωτή καθηγητή Ιστορίας και Θεωρίας της Αρχιτεκτονικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο "Βήμα" της 15-07-2007, όπου ο συγγραφέας επισημαίνει:

" Η ιστορία αυτή βέβαια αποδεικνύει ποιος ήταν στην ουσία ο λόγος της μακρόχρονης και ενορχηστρωμένης αντίδρασης κατά της υλοποίησης του Μουσείου της Ακρόπολης. Οι πάσης φύσεως ανιδιοτελείς «κάτοικοι» είχαν δίκιο: απειλούνταν οι ιδιοκτησίες τους. Δεν είναι κακό, αρκεί να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Δεν θα έπρεπε όμως κάποτε το δημόσιο όφελος να υπερισχύσει του ιδιωτικού; Τι προτιμούμε: την ιδιωτική οικοδομή του 1925 ή το νέο Μουσείο της αθηναϊκής Ακρόπολης;"

Δεν έλειψαν βέβαια και τα φαρμακερά σχόλια για την οικονομική επιφάνεια των κατοίκων των δύο κτιρίων.Μέσα σε αυτό το εχθρικό ιδεολογικό κλίμα, οι κάτοικοι ντρέπονται να πουν πως παλεύουν για την ιδιοκτησία τους και είναι φυσικό να μεταφέρουν τη βάση της επιχειρηματολογίας τους σε άλλο πεδίο (που ίσως είναι και πιο πρόσφορο νομικά).
Αν όμως δεχτούμε πως η Ελλάδα αποτελεί μια δυτική κοινωνία, τότε η έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας αποτελεί έναν από τους πιο θεμελιώδεις θεσμούς της , και πράγματι προστατεύεται με το άρθρο 17 του Συντάγματος.Το ίδιο άρθρο βέβαια αναγνωρίζει πως το κράτος έχει το δικαίωμα να απαλλοτριώνει την ατομική ιδιοκτησία ("Kανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο, όταν και όπως ο νόμος ορίζει, και πάντοτε αφού προηγηθεί πλήρης αποζημίωση..."). Κρίσιμο όμως ζήτημα για τη θέση της ατομικής ιδιοκτησίας στην κοινωνία μας και τα όρια της κρατικής παρέμβασης είναι η ευρύτητα με την οποία ερμηνεύουμε την έννοια της "δημόσιας ωφέλειας".Άραγε η... συνομιλία του νέου Μουσείου της Ακρόπολης με τον Παρθενώνα ,όπως... λυρικά υποστηρίζουν οι θιασώτες της κατεδάφισης ,αποτελεί επαρκή λόγο "υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος"; Ή για να γίνουμε πιο πεζοί, δικαιολογείται να καταδαφίζεται μια ιδιωτική ιδιοκτησία επειδή κρύβει τη θέα από την άκρη της υπαίθριας εξέδρας του εστιατοριου του μουσείου; Αυτά είναι τα κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Δεν εξετάζω καθόλου την αισθητική και αρχιτεκτονική αξία των δύο κτιρίων.Δηλαδή αν έχεις την ατυχία το σπίτι σου να μην είναι art deco τεχνοτροπίας, δεν τη γλυτώνεις την μπουλντόζα;
Πέρα όμως απ'ολα αυτά, αξίζει τον κόπο να εξετάσουμε τη νοοτροπία αυτών που στην παρούσα συζήτηση είναι υπέρ της κατεδάφισης (και σίγουρα και πολλών που είναι κατά, αλλά για διαφορετικούς λόγους). Γραφειοκράτες, κρατικοδίαιτοι "οραματιστές" αρχιτέκτονες, δημοσιογράφοι που έχουν υποκύψει στην ακαταμάχητη γοητεία του κεντρικού σχεδιασμού . Η ιδιωτική ιδιοκτησία δεν είναι γι'αυτούς ένας βασικός θεσμός της κοινωνίας που αξίζει να προστατευτεί αλλά απλά ένα εμπόδιο στο γενικότερο σχέδιο.Δεκάρα δε δίνουν πως πίσω από κάθε ιδιοκτησία υπάρχουν άνθρωποι ,οι κόποι τους , οι αναμνήσεις τους. Γι αυτούς η πόλη δεν είναι παρά τουβλάκια ΛΕΓΚΟ όπου ότι δεν μας αρέσει στο μάτι το γκρεμίζουμε.Αν μπορούσαν θα γκρέμιζαν όλη την πόλη, και θα την ξανάχτιζαν με βάση το ιδανικό σχέδιο που έχει ο καθένας τους στο μυαλό του.Το πρόβλημα βέβαια είναι πως ο καθένας έχει και ένα διαφορετικό "μεγαλεπήβολο" όραμα. Όπως προσφυώς έγραψε στο έργο του "The Ulitimate Foundation of Economic Science" ο μεγάλος Αυστριακός οικονομολόγος Ludwig Von Mises για τους κάθε λογής λάτρεις του κεντρικού σχεδιασμού:

"[The planners] are driven by the dictatorial complex. They want to deal with their fellow men in the way an engineer deals with the materials out of which he builds houses, bridges, and machines. They want to substitute "social engineering" for the actions of their fellow citizens and their own unique all-comprehensive plan for the plans of all other people. They see themselves in the role of the dictator—the duce, the Führer, the production tsar—in whose hands all other specimens of mankind are merely pawns. If they refer to society as an acting agent, they mean themselves. If they say that conscious action of society is to be substituted for the prevailing anarchy of individualism, they mean their own consciousness alone and not that of anybody else"

Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι καινούργια.Δεν είναι τυχαίο πως ο αστικός σχεδιασμός αναπτύχθηκε ιδιαίτερα από τα τέλη του 19ου αιώνα, σε μια εποχή που οι ιδέες του κεντρικού σχεδιασμού και του κολλεκτιβισμού αντικατέστησαν το σχετικό laissez-faire της προηγούμενης περιόδου. Η ιδέα της ανάπτυξης μιας πόλης από τα πάνω, από σοφούς γραφειοκράτες , η κατασκευή μεγαλεπήβoλων δημοσίων κτιρίων φαραωνικής εμπνεύσεως, θυσιάζοντας τα ιδιωτικά κτίρια, γνώρισε τις δόξες της στο αυταρχικό καθεστώς του Ναπολέοντος του Γ' , στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, στη Γερμανία του Χίτλερ και βέβαια στην ΕΣΣΔ του Στάλιν.Για να πιάσουμε το λεπτό ιδεολογικό νήμα που συνδέει όλα αυτά , ο συγγραφέας στο παραπάνω άρθρο του "Βήματος" θρηνεί που

"η Αθήνα... όπως και οι νεοελληνικές μας πόλεις, δεν αναπτύχθηκε με πρωσική λογική ούτε υιοθέτησε μακρόπνοες μεθόδους σχεδιασμού με ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Κυρίως είναι πόλεις «ιδιωτικές», χωρίς αντίληψη, σχεδιασμό και φροντίδα του δημόσιου χώρου."

Η εξύμνηση της νεφελώδους έννοιας του δημοσίου χώρου, το ιδιωτικό σαν το απόλυτο κακό. Και φυσικά η απαραίτητη θυσία :

"Η υλοποίηση ενός ανάλογου έργου όπως το νέο Μουσείο, που όφειλε μεταξύ άλλων να εξασφαλίσει ικανοποιητική, οργανική επαφή με τα κλασικά μνημεία, είναι προφανές ότι δεν θα γινόταν χωρίς θυσίες. Στην περίπτωση αυτή η θυσία αφορά κυρίως το κτίριο του Κουρεμένου στον αριθμό 17 της Διονυσίου Αρεοπαγίτου."


Θα χρειαζόταν ένα ακόμη άρθρο για να δειχθεί πώς και γιατί η "αυθόρμητη τάξη" της ελεύθερης αγοράς, είναι το πιο κατάλληλο μέσο για την ανάπτυξη μιας πόλης.Αν δεχτούμε όμως πως το κράτος έχει το δικαίωμα να κάνει απαλλοτριώσεις, τουλάχιστον ας φροντίζουμε το σχετικό άρθρο του συντάγματος να ερμηνεύεται στενά.Μόνο έτσι μπορούμε να εξασφαλίσουμε πως η ατομική ιδιοκτησία θα παραμείνει μια νησίδα ελευθερίας, ένα εχέγγυο ανεξαρτησίας του πολίτη απέναντι σε μια ολοένα επεκτεινόμενη κρατική εξουσία. Διαφορετικά, ας προσέχουμε μήπως βρεθούμε κάποια μέρα άστεγοι επειδή κάποιος γραφειοκρατης του απέναντι υπουργείου θέλει να έχει θέα από το γραφείο του για να ρεμβάζει τις ατέλειωτες ώρες της δημοσιοϋπαλληλικής ραστώνης...

A Conversation with Milton Friedman

The Federal Reserve Bank of Dallas today released a wide-ranging interview between Nobel Laureate economist Milton Friedman and Dallas Fed president and CEO Richard W. Fisher. The conversation was recorded on October 19, 2005. Dr. Friedman died on November 16, 2006.

The previously unreleased full interview is available at:
http://www.dallasfed.org/news/friedman.cfm

Friedman and Fisher discuss a myriad of topics, including globalization, China, the Federal Reserve, free trade, government spending and education reform.

What's behind Ron Paul's huge '08 fundraising haul

Christian Science Monitor November 8, 2007

by Linda Feldmann
Staff writer of The Christian Science Monitor

Washington - Suddenly, Republican presidential candidate Ron Paul has become a money-making machine. As of 11:44 Wednesday morning, the libertarian-leaning, "get out of Iraq now" congressman from Texas had pulled in $7,556,621.90 in the quarter beginning Oct. 1. His website, RonPaul2008.com, posts minute-to-minute updates in big, hard-to-miss numbers.

Mr. Paul's goal is to raise $12 million this quarter. But his supporters have already made their point: They fervently believe in the man, and have figured out a way to get the mainstream media to pay attention to him. On Monday, an independent effort by Paul backers raised a stunning $4.2 million for his campaign, nearly all of it online. At the rate Paul is going, he will have a fourth-quarter funding total that rivals or even surpasses the top-tier GOP candidates.

The third quarter provided a hint of things to come: He raised $5.3 million.

And all of this is for a man who is polling in low-to-mid single digits in national polls of Republican primary voters. In New Hampshire's first-in-the-nation primary, a state with its own libertarian streak, he is averaging only 3 percent in polls.

The Paul surge reflects, in part, the success of the Internet in providing a "place" for like-minded people to find each other and interact.

In particular, "there's a heavy libertarian strain within the high-tech community who are overrepresented online," says Michael Cornfield, an expert on politics and the Internet.

Paul's message of limited government, low taxes, and noninterventionism in foreign policy appeals to a certain swath of the Republican electorate that is unhappy with President Bush, the war in Iraq, and the growth of government and spending during Mr. Bush's tenure.

Some Paul supporters object to the label "libertarian," arguing that his opposition to abortion rights does not fit some libertarians' view on the issue. But Paul himself does not reject the label; in 1988, he ran for president as the Libertarian Party's candidate (while remaining a Republican), placing a distant third.

The Paul boom also reflects the continuing dissatisfaction, particularly on the Republican side, with the top presidential candidates. So in part, analysts say, he represents a protest vote – even if some of his positions, such as elimination of the Federal Reserve, probably would not poll well even among some of his supporters.

The candidates "all have visible flaws, from the perspective of the Republican base, and Ron Paul is at least forceful," says Cal Jillson, a political scientist at Southern Methodist University in Dallas. "He has an ideology that is consistent and that he is personally committed to."

Paul also appeals to people who are fed up with the partisanship and tear-down-the-front-runners mentality in American politics. "A lot of people will look at Paul and say, that guy is talking to me, not to the people at the other podiums next to him," says Mr. Jillson.

Going forward, one question is whether the Paul surge will affect the other Republican candidates' positions. Will he, for example, make it safer for the others to distance themselves from Bush on Iraq? It would be unlikely for Sen.
John McCain to go there, but former Gov. Mitt Romney had already been taking steps in that direction, pushing hard on the "change" message.

Another question is whether Paul can turn his cash bonanza into higher poll numbers. If he wants to make a move in New Hampshire, he has to spend more time there, says Andy Smith, director of the University of New Hampshire Survey Center. "You've got to come here," says Mr. Smith. "You can't have a virtual candidate who campaigns over the Internet to win an election."

Already, Paul has boosted his radio and television advertising.

The final question is whether Paul launches a third-party campaign, if he fails to win the GOP nomination. That is a prospect the Republican Party can ill afford.

Footnote: Paul backers tied their Nov. 5 fundraising effort to Guy Fawkes Day – which commemorates the day in 1605 when the British mercenary tried to blow up Parliament and kill the king. Fawkes also provided inspiration for the 1982 graphic novel "V for Vendetta," later a movie. The Paul-Fawkes connection led the Paul campaign to assert that the congressman does not support violence against the government.

Socialism: 1989 the Wall, 2007 the FireWall

Μπορεί το '89 σαν σημερα να έπεσε το Τείχος αλλά τώρα τα απομεινάρια του κομμουνισμού σηκώνουν ψηφιακά τείχη για να απομονώσουν τους πολίτες τους.

Σε ένα άρθρο του Reuters διαβάσα για μια 32χρονη blogger που αναγκάζεται να προσποιείται ότι είναι γερμανίδα τουρίστρια για να γράψει στο blog της από ένα κουβανικό ξενοδοχείο που δίνει κανονική πρόσβαση στους τουρίστες.

Η διαδικτυακή πρόσβαση στην Κούβα κυμαίνεται στο 2% του πληθυσμού, το χαμηλότερο ποσοστό στην λατινική Αμερική. Μονάχα υπάλληλοι της Κυβέρνησης και ακαδημαϊκοί επιτρέπεται να έχουν έχουν δικό τους λογαριασμό internet. Οι απλοί κουβανοί επιτρέπεται να έχουν email accounts και να επισκέπτονται μονάχα κουβανικά sites από τα τερματικά του ταχυδρομείου, η πρόσβαση στο world wide web είναι μπλοκαρισμένη.

Μπλοκαρισμένο internet έχουν και στην Κίνα λόγω του Great FireWall. Το Κομμουνιστικό Κόμμα το χρησιμοποιεί για να λογοκρίνει ξένους ιστοτόπους και να παρακολουθεί την δικτυακή δραστηριότητα των πολιτών.

το (ψευτο)δίλλημα μεταξύ ασφάλειας και προσωπικών υποθέσεων

Το παρών άρθρο ξεκίνησε ως σχόλιο στην ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από το άρθρο του SG «Διαδηλωσομανια και καμερες». Προσωπικά προτιμώ ο διάλογος να μην αναπτύσσεται αποκλειστικά σε γραμμικό «blog» στυλ οπότε το αναρτώ ξεχωριστά (χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η συζήτηση εκεί και αλλού)

Ξεκίνησα το σχόλιο μου θέλωντας να τονίσω το εξής: οι καταχρήσεις των συστημάτων διατήρησης της τάξης, μικρές ή μεγάλες, δεν είναι σε καμμία περίπτωση σενάρια επιστημονικής φαντασίας, και η παρακολούθηση των πολιτών από το κράτος συνεχώς αυξάνεται ενώ οι ασφαλιστικές δικλείδες μειώνονται. Ακόμα και έτσι όπως ζητάει σήμερα το Υπουργείο να τροποποιηθεί το καθεστώς των καμερών αυτό είναι κατά τη γνώμη μου απαράδεκτο: 7 ημέρες είναι ήδη πολύς χρόνος για να κρατούνται σε βίντεο οι δραστηριότητες εκατοντάδων χιλλιάδων ατόμων που δεν έχουν κάνει τίποτα το ύποπτο, μόνο και μόνο μήπως και η αργόσχολη και ευθυνόφοβη αστυνομία βοηθηθεί στο να διώξει τους πιο ηλίθιους ταραχοποιούς που θα είναι ικανές οι κάμερες να παρακολουθήσουν ενώ είναι επόμενο ότι για κάθε αθώο πολίτη που θα τραβιέται στα δικαστήρια βάση των παρεξηγήσεων που θα προκαλούν οι κάμερες αυτές θα μας απαλλάσουν ούτε από το ένα πέμπτο μέρος ενός πραγματικού κακοποιού.

Όμως σάστισα πριν δημοσιεύσω τα παραπάνω γιατί όταν το ξαναδιάβασα μου θύμησε την αρχή ενός άρθρου του Bruce Schneier στο περιοδικό Wired με τίτλο «The Eternal Value of Privacy». Τα παραπάνω επιχειρήματα κατά της παρακολούθησης, ακόμα και αν είναι σωστά κατά τη γνώμη του Schneier και κατά την πιο ταπεινή δική μου γνώμη, υποθέτουν ότι το κύριο ζήτημα είναι πως θα ξεσκεπάσουμε τα εγκλήματα. Όμως δεν είναι μόνο θέμα αποτελεσματικής καταστολής εγκλημάτων. Ο σεβασμός των προσωπικών μας υποθέσεων είναι μια ανθρώπινη ανάγκη, η οποία πλήττεται ολοένα και περισσότερο σήμερα απ'ότι στις παραδοσιακές κοινωνίες όπου αυτή έρχονταν σε ισορροπία με τις άλλες ανάγκες και τα δικαιώματα είτε μιλάμε για τα δικαιώματα του κουτσομπόλη του χωριού να εκφράζεται ελεύθερα, είτε για τις ανάγκες που εξυπηρετεί ο ιδιωτικός ντετέκτιβ μέσω της παρακολούθησης σε δημόσιους χώρους. Είναι φανερό ότι έχουμε ανάγκη την προστασία των προσωπικών μας υποθέσεων αφού σαν άνθρωποι προβαίνουμε σε αντίθετες δράσεις όταν γίνουμε ενήμεροι τέτοιων προσβολών του προσωπικού μας χώρου. Στον βαθμό που οι δράσεις αυτές δεν παραβιάζουν τα δικαιώματα άλλων ανθρώπων η προστασία των προσωπικών μας υποθέσεων αποτελεί πραγματικό δικαίωμα και ο προσωπικός χαρακτήρα της ζωής μας έχει μεγάλη αξία ασχέτως αν έχουμε κάτι να κρύψουμε ή όχι.

Βέβαια σωστά ειπώθηκε στην προηγούμενη συζήτηση ότι δεν μπορώ να απαγορέψω σε κάποιον που με βλέπει στο δρόμο να με βλέπει και να με θυμάται. Όμως αυτό δεν σημαίνει, όπως λανθασμένα λέχθηκε, ότι δεν έχω δικαίωμα στην προστασία του προσωπικού χαρακτήρα της ζωής μου, τάχα επειδή σε αυτή τη περίπτωση υπερισχύει το δικαίωμα του άλλου να κοιτάει όπου θέλει. Πράγματι σε αυτή τη περίπτωση δεν μου επιτρέπεται να επιβληθώ βίαια πάνω σε αυτόν που κατά την εξάσκηση των δικών του δικαιωμάτων παραβιάζει τον προσωπικό χαρακτήρα της ζωής μου. Δεν δικαιούμαι να αφαιρέσω από κάποιον συνάνθρωπο μου τις φυσικές ικανότητες του να με παρακολουθεί στο δημόσιο χώρο γιατί αυτός έχει μεγαλύτερη αξίωση πάνω σε αυτές απ'ότι έχω εγώ στον, επίσης φυσικό, προσωπικό χαρακτήρα της ζωής μου. Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ακόμα και όταν βρίσκομαι κάπου δημόσια, δικαιούμαι να αξιώνομαι τον σεβασμό των προσωπικών μου υποθέσεων από την κρατική μηχανή διότι οι θεσμοί και οι λειτουργοί του κράτους δεν έχουν, ως τέτοιοι, δικά τους "μάτια" τα οποία να δικαιούνται να χρησιμοποιούν όπως θέλουν χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Ούτε ο ίδιος ο αστυνόμος, που αποτελεί πρόσωπο, μπορεί να επικαλείται το δικαίωμα του να κινείται και να εκφράζεται όπως επιθυμεί γιατί κάτι που για τον απλό πολίτη είναι δικαίωμα για τον αστυνόμο μπορεί να αποτελεί κατάχρηση της εξουσίας που του έχουμε παραχωρήσει.

Επίσης, το ότι οι φόροι μας πληρώνουν για αυτά τα συστήματα παρακολούθησης σημαίνει ότι οφείλουν συνολικά να συνεισφέρουν περισσότερα πράγματα στους πολίτες της δημοκρατίας απ'ότι μας στερεί. Οι κυβερνώντες οφείλουν να δίνουν προκαταβολικά εύλογα τεκμήρια για τις πολιτικές τους. Είναι όμως λάθος να μείνουμε στο ότι δεν έχει τεκμηριωθεί η αποτελεσματικότητα των καμερών για την καταπολέμηση του εγκλήματος (στην πραγματικότητα το αντίθετο έχει συμβεί) γιατί έτσι αποκρύπτουμε το σημαντικότερο: στο ζήτημα των καμερών δεν πρέπει να λογαριάζουμε μονάχα τα ενδεχόμενα ωφέλη από αποτελεσματικές παρακολουθήσεις σε σχέση με τις ενδεχόμενες ζημιές από καταχρήσεις αλλά και σε σχέση με την πάγια προσβολή που αποτελούν οι κάμερες επι του προσωπικού χώρου του κάθε ανθρώπου. Όλοι οι άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είναι ούτε θύτες ούτε θύματα κάποιου εγκλήματος, έχουν ισχυρό δικαίωμα στην ακεραιότητα του προσωπικού τους χώρου. Ο προσωπικός χώρος, που έχει υψηλότατη αξία για μας ως άτομα, αποτελεί δικαίωμα ακόμα και αν αναγκαστικά "υποκλείνεται" μπροστά στα δικαιώματα άλλων στην ζωή και στην ελευθερία. Και αποτελεί δικαίωμα που ολοένα και περισσότερο θα συνειδητοποιούμε την υψηλή αξία του όσο οι μηχανισμοί παρακολούθησης γίνονται πιο καθολικοί.

Υπάρχει διαφορά μεταξύ των ανθρώπων που μας παρατηρούν στον δρόμο και των κρατικών καμερών παρακολούθησης: Σε αντίθεση με το κράτος, ένας κουτσομπόλης έχει δικαίωμα να μιλά όπως θέλει, ελεύθερος από βία, για το που ήμουν εγώ και τι έκανα στο παρελθόν παρ'ότι με πλήττει εκθέτωντας τις προσωπικές μου υποθέσεις. Επιπλέον ο κουτσομπόλης μπορεί να καταφέρει μόνο περιορισμένα πλήγματα στον προσωπικό μου χώρο ενώ κράτος δεν περιορίζεται, άπαξ και οπλιστεί, στο κακό που μπορεί να μου προκαλέσει. Γι'αυτό λοιπόν εάν δεν θωρακίσουμε θεσμικά και τεχνολογικά τον προσωπικό μας χώρο είναι σαφές και από τις τρέχουσες εξελίξεις ότι το κράτος θεσμικά και τεχνολογικά θα τον καταλύσει εντελώς στο μέλλον, εκμεταλλευόμενο και την δύναμη της συνήθειας μας. Ακόμα και αν δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε οι ίδιοι δεν πρέπει να επιτρέψουμε να πατήσει περισσότερο πόδι το κράτος στις προσωπικές μας υποθέσεις, γιατί η ελευθερία προϋποθέτει να έχουμε ταυτόχρονα ασφάλεια από βιαιοπραγίες αλλά και προσωπική και αυτόνομη ζωή. Αντίστροφα η κατάλυση του προσωπικού μας χώρου σημαίνει αυτόματα και παράδοση της ελευθερίας στο αστυνομικό κράτος και στην συλλογική του διαχείρηση. Η επέκταση της χρήσης των καμερών αποτελεί για το κοινό μηδαμινή βελτίωση των συνθηκών ασφάλειας του ενώ είναι ένα ανησυχητικό βήμα προς την τυρρανία.

Όπως λέει και ο Bruce Schneier, το πραγματικό δίλλημα δεν είναι μεταξύ της ασφάλειας και των προσωπικών μας υποθέσεων αλλά μεταξύ της ελευθερίας και του ελέγχου.

Διαδηλωσομανια και καμερες

Παλι σημερα διαδηλωσεις στην Αθηνα, εχω βαρεθει να ακουω για διαδηλωσεις.

Δεν γνωριζω στην προσφατη ιστορια μας καμμια διαδηλωση να καταφερε κατι πολυ σημαντικο. Και ομως, οι διαδηλωσεις εχουν ενα ιδιοτυπο καθεστως εθνικου σπορ και βρισκονται στο απυροβλητο. Οπως με το πανεπιστημιακο ασυλο, κανεις δεν μπορει να τις κριτικαρει χωρις κινδυνο για την δημοκρατικη φημη του. Αυτο μου ειναι ακατανοητο. Η χουντα δεν επεσε απο διαδηλωση. Μια νεα χουντα ενω ειναι τρομερα απιθανη, δεν γινεται καθολου λιγοτερο πιθανη με το σημερινο καθεστως βιαιων και ανεξελεγκτων διαδηλωσεων. Απλα αν γινει πραξικοπημα οι διαδηλωσεις θα απαγορευτουν, καμμια δικτατορια δεν προκειται να σεβαστει τετοια δικαιωματα, οτι και να κανουμε σημερα.

Η αληθεια ειναι οτι σημερα οι ζημιες απο τις ανεξελεγκτες διαδηλωσεις ειναι πολυ μεγαλυτερες απο τα οφελη. Και δεν μιλω μονο για το οικονομικο κοστος αλλα για τα απλα, βασικα δικαιωματα των πολιτων.

Προσφατα προταθηκε να χρησιμοποιουνται οι καμερες επιτηρησης της κυκλοφοριας και για την επιτηρηση διαδηλωσεν. Ειλικρινα δεν καταλαβαινω ποιος φοβαται την τρομερη βελτιωση στην ασφαλεια των διαδηλωσεων, στην διαφυλαξη των περιουσιων, στην συμπεριφορα των ΜΑΤ και στην γενικη αποδοσης δικαιοσυνης που θα φερουν οι καμερες παρακολουθησης. Δεν βλεπω καν καποιο δημοσιο αγαθο να βλαπτεται. Η προστασια προσωπικων πληροφοριων και απορρητου φυσικα και δεν βλαπτεται. Σε δημοσιο χωρο γινονται οι διαδηλωσεις διαολε, για ποιο απορρητο μιλαμε! Αν καποιος θελει να μαθει ποιος συμμετεχει στις διαδηλωσεις, δεν εχει παρα να αραξει με μια πολυθρονα σε ενα κοντινο μπαλκονι ή καλυτερα να ανοιξει την ΤιΒι του την ωρα του δελτιου ειδησεων.

Για μενα τα πιο λογικα μετρα στο θεμα θα ηταν τα εξης:

α) αδειες για διαδηλωσεις αυστηρα αναλογα του αριθμου των συμμετεχοντων. Δεν μπορει να κλεινει η Πανεπιστημιου για 3 ατομα, για ονομα της λογικης.

β) συστηματικη χρηση καμερων σε καθε διαδηλωση που αναμενονται επεισοδια. Καταθεση των στοιχειων κατευθειαν στον εισαγγελεα μετα. Συστηματικη διωξη των χειροτερων ταραξιων (ισως να ριξεις μια πετρα δεν δικαιολογει ανθρωποκυνηγητο, το να ριχνεις ομως μολοτωφ σε ζωντανο ανθρωπο ή το να καιεις περιουσιες αξιας χιλιαδων ευρω δικαιολογει συστηματικη ερευνα, ακριβως οπως αν το εκανες αν δεν υπηρχει διαδηλωση.)

ΥΓ Για λιγο πιο αναλυτικα επιχειρηματα δειτε και εδω

End of this world

Κάποιοι λένε ότι το τέλος του κόσμου είναι κοντά. Πόσο κοντά; 25… κεφάλαια, σύμφωνα με το site www.endofthisworld.com.

Ένα πρωινό Δευτέρας του 2008. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος λερώνει με καφέ το πουκάμισό του καθώς πηγαίνει στη δουλειά. Το φαινομενικά αθώο γεγονός πυροδοτεί μια αλυσίδα παράδοξων συμπτώσεων που, με τη χορογραφία του ντόμινο, οδηγούν μέσα σε λίγες εβδομάδες τον κόσμο προς το αναπότρεπτο τέλος… Λίγες εβδομάδες ή, σύμφωνα με άλλους υπολογισμούς, 25 κεφάλαια χωρίζουν την ανθρωπότητα από τον αφανισμό της, τουλάχιστον στο διαδικτυακό μυθιστόρημα με τίτλο End of this world, στο οποίο καλούνται να προσθέσουν τη δική τους πινελιά συγγραφείς, ερασιτέχνες και μη, από όλο τον κόσμο και να χτίσουν την πλοκή του μέρα προς μέρα μέχρι την ημέρα της Κρίσης.

Το εν λόγω διαδικτυακό project θα αποτελείται από 25 κεφάλαια, τα οποία, με εξαίρεση το πρώτο και το τελευταίο των οποίων η πλοκή είναι δεδομένη, βρίσκονται στη διακριτική ευχέρεια της έμπνευσης των επίδοξων συγγραφέων του. Την επίσημη, τελική εκδοχή κάθε κεφαλαίου, και κατ’ επέκταση ολόκληρου του έργου, θα αποφασίζουν τα μέλη της κοινότητας των συμμετεχόντων με ψηφοφορία. Με την ολοκλήρωσή του, το μυθιστόρημα φιλοδοξεί να αποτελέσει υλικό για βιβλίο, κόμικς ή ακόμη και κινηματογραφικό σενάριο.

Όσοι επιθυμούν να επισπεύσουν τη συντέλεια του κόσμου, ας οπλιστούν με την πένα ή το πληκτρολόγιό τους, γιατί η αντίστροφη μέτρηση άρχισε! Ή όπως θα έλεγαν και οι REM: It’s the end of this world as we know it… and I feel fine!

Νέα κυριακάτικη εφημερίδα

Την Κυριακή 4 Νοεμβρίου ρίχτε μια ματία στην νέα εφημερίδα ΣΚΡΙΠ. H εφήμερίδα είναι νέα αλλά ο τίτλος της όχι. Αυτός ήταν ο τίτλος μιας εφημερίδας που από το το 1893 έως το 1895 ήταν σατιρική και μέχρι το 1929 ήταν καθημερινή πολιτική. Όπως αναφέρει το σημείωμα του εκδότη της:

Η ΣΚΡΙΠ και οι συντάκτες της, φιλοδοξούμε να δώσουμε βήμα σε όσους ανθρώπους έχουν κάτι να πουν αλλά τα μεγάλα ΜΜΕ δεν έχουν χώρο γι αυτούς. Πιστεύουμε ότι έτσι θα συμβάλλουμε με τον τρόπο μας στη συζήτηση γύρω από θέματα, όπως εκείνα της παιδείας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της οικονομίας, των εξωτερικών σχέσεων αλλά και στην συζήτηση που έχει αρχίσει εδώ και χρόνια ανάμεσα στις δυνάμεις εκείνες, που ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκουν θέλουν μια Ελλάδα δυνατή, υπερήφανη, και που με γνώμονα τη λογική, τοποθετείται δίπλα στους ευρωπαίους εταίρους της.
Το ΣΚΡΙΠ έχει γνώμη και έχει θέσεις.


Είμαστε υπέρ της Ελεύθερης Οικονομίας, μιας ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας,θεμέλιο της οποίας είναι ο σεβασμός και η πλήρης και χωρίς όρους αποδοχή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Σε μια τέτοια κοινωνία δεν έχουν καμιά θέση, κανενός είδους διακρίσεις, με πρώτες τις θρησκευτικές. Υποστηρίζουμε επομένως με θέρμη, τον χωρισμό Κράτους –Εκκλησίας, ως ένα πολύ σημαντικό βήμα προς ένα σύγχρονο Κράτος. Όπως επίσης, αυτός ακριβώς ο αποκλεισμός κάθε είδους διάκρισης,οδηγεί και στην απόρριψη κάθε εθνικιστικής πράξης.