Το Πνεύμα της Εποχής

Zeitgeist

...must see!

το (ψευτο)δίλλημα μεταξύ ασφάλειας και προσωπικών υποθέσεων

Το παρών άρθρο ξεκίνησε ως σχόλιο στην ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από το άρθρο του SG «Διαδηλωσομανια και καμερες». Προσωπικά προτιμώ ο διάλογος να μην αναπτύσσεται αποκλειστικά σε γραμμικό «blog» στυλ οπότε το αναρτώ ξεχωριστά (χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η συζήτηση εκεί και αλλού)

Ξεκίνησα το σχόλιο μου θέλωντας να τονίσω το εξής: οι καταχρήσεις των συστημάτων διατήρησης της τάξης, μικρές ή μεγάλες, δεν είναι σε καμμία περίπτωση σενάρια επιστημονικής φαντασίας, και η παρακολούθηση των πολιτών από το κράτος συνεχώς αυξάνεται ενώ οι ασφαλιστικές δικλείδες μειώνονται. Ακόμα και έτσι όπως ζητάει σήμερα το Υπουργείο να τροποποιηθεί το καθεστώς των καμερών αυτό είναι κατά τη γνώμη μου απαράδεκτο: 7 ημέρες είναι ήδη πολύς χρόνος για να κρατούνται σε βίντεο οι δραστηριότητες εκατοντάδων χιλλιάδων ατόμων που δεν έχουν κάνει τίποτα το ύποπτο, μόνο και μόνο μήπως και η αργόσχολη και ευθυνόφοβη αστυνομία βοηθηθεί στο να διώξει τους πιο ηλίθιους ταραχοποιούς που θα είναι ικανές οι κάμερες να παρακολουθήσουν ενώ είναι επόμενο ότι για κάθε αθώο πολίτη που θα τραβιέται στα δικαστήρια βάση των παρεξηγήσεων που θα προκαλούν οι κάμερες αυτές θα μας απαλλάσουν ούτε από το ένα πέμπτο μέρος ενός πραγματικού κακοποιού.

Όμως σάστισα πριν δημοσιεύσω τα παραπάνω γιατί όταν το ξαναδιάβασα μου θύμησε την αρχή ενός άρθρου του Bruce Schneier στο περιοδικό Wired με τίτλο «The Eternal Value of Privacy». Τα παραπάνω επιχειρήματα κατά της παρακολούθησης, ακόμα και αν είναι σωστά κατά τη γνώμη του Schneier και κατά την πιο ταπεινή δική μου γνώμη, υποθέτουν ότι το κύριο ζήτημα είναι πως θα ξεσκεπάσουμε τα εγκλήματα. Όμως δεν είναι μόνο θέμα αποτελεσματικής καταστολής εγκλημάτων. Ο σεβασμός των προσωπικών μας υποθέσεων είναι μια ανθρώπινη ανάγκη, η οποία πλήττεται ολοένα και περισσότερο σήμερα απ'ότι στις παραδοσιακές κοινωνίες όπου αυτή έρχονταν σε ισορροπία με τις άλλες ανάγκες και τα δικαιώματα είτε μιλάμε για τα δικαιώματα του κουτσομπόλη του χωριού να εκφράζεται ελεύθερα, είτε για τις ανάγκες που εξυπηρετεί ο ιδιωτικός ντετέκτιβ μέσω της παρακολούθησης σε δημόσιους χώρους. Είναι φανερό ότι έχουμε ανάγκη την προστασία των προσωπικών μας υποθέσεων αφού σαν άνθρωποι προβαίνουμε σε αντίθετες δράσεις όταν γίνουμε ενήμεροι τέτοιων προσβολών του προσωπικού μας χώρου. Στον βαθμό που οι δράσεις αυτές δεν παραβιάζουν τα δικαιώματα άλλων ανθρώπων η προστασία των προσωπικών μας υποθέσεων αποτελεί πραγματικό δικαίωμα και ο προσωπικός χαρακτήρα της ζωής μας έχει μεγάλη αξία ασχέτως αν έχουμε κάτι να κρύψουμε ή όχι.

Βέβαια σωστά ειπώθηκε στην προηγούμενη συζήτηση ότι δεν μπορώ να απαγορέψω σε κάποιον που με βλέπει στο δρόμο να με βλέπει και να με θυμάται. Όμως αυτό δεν σημαίνει, όπως λανθασμένα λέχθηκε, ότι δεν έχω δικαίωμα στην προστασία του προσωπικού χαρακτήρα της ζωής μου, τάχα επειδή σε αυτή τη περίπτωση υπερισχύει το δικαίωμα του άλλου να κοιτάει όπου θέλει. Πράγματι σε αυτή τη περίπτωση δεν μου επιτρέπεται να επιβληθώ βίαια πάνω σε αυτόν που κατά την εξάσκηση των δικών του δικαιωμάτων παραβιάζει τον προσωπικό χαρακτήρα της ζωής μου. Δεν δικαιούμαι να αφαιρέσω από κάποιον συνάνθρωπο μου τις φυσικές ικανότητες του να με παρακολουθεί στο δημόσιο χώρο γιατί αυτός έχει μεγαλύτερη αξίωση πάνω σε αυτές απ'ότι έχω εγώ στον, επίσης φυσικό, προσωπικό χαρακτήρα της ζωής μου. Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ακόμα και όταν βρίσκομαι κάπου δημόσια, δικαιούμαι να αξιώνομαι τον σεβασμό των προσωπικών μου υποθέσεων από την κρατική μηχανή διότι οι θεσμοί και οι λειτουργοί του κράτους δεν έχουν, ως τέτοιοι, δικά τους "μάτια" τα οποία να δικαιούνται να χρησιμοποιούν όπως θέλουν χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Ούτε ο ίδιος ο αστυνόμος, που αποτελεί πρόσωπο, μπορεί να επικαλείται το δικαίωμα του να κινείται και να εκφράζεται όπως επιθυμεί γιατί κάτι που για τον απλό πολίτη είναι δικαίωμα για τον αστυνόμο μπορεί να αποτελεί κατάχρηση της εξουσίας που του έχουμε παραχωρήσει.

Επίσης, το ότι οι φόροι μας πληρώνουν για αυτά τα συστήματα παρακολούθησης σημαίνει ότι οφείλουν συνολικά να συνεισφέρουν περισσότερα πράγματα στους πολίτες της δημοκρατίας απ'ότι μας στερεί. Οι κυβερνώντες οφείλουν να δίνουν προκαταβολικά εύλογα τεκμήρια για τις πολιτικές τους. Είναι όμως λάθος να μείνουμε στο ότι δεν έχει τεκμηριωθεί η αποτελεσματικότητα των καμερών για την καταπολέμηση του εγκλήματος (στην πραγματικότητα το αντίθετο έχει συμβεί) γιατί έτσι αποκρύπτουμε το σημαντικότερο: στο ζήτημα των καμερών δεν πρέπει να λογαριάζουμε μονάχα τα ενδεχόμενα ωφέλη από αποτελεσματικές παρακολουθήσεις σε σχέση με τις ενδεχόμενες ζημιές από καταχρήσεις αλλά και σε σχέση με την πάγια προσβολή που αποτελούν οι κάμερες επι του προσωπικού χώρου του κάθε ανθρώπου. Όλοι οι άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είναι ούτε θύτες ούτε θύματα κάποιου εγκλήματος, έχουν ισχυρό δικαίωμα στην ακεραιότητα του προσωπικού τους χώρου. Ο προσωπικός χώρος, που έχει υψηλότατη αξία για μας ως άτομα, αποτελεί δικαίωμα ακόμα και αν αναγκαστικά "υποκλείνεται" μπροστά στα δικαιώματα άλλων στην ζωή και στην ελευθερία. Και αποτελεί δικαίωμα που ολοένα και περισσότερο θα συνειδητοποιούμε την υψηλή αξία του όσο οι μηχανισμοί παρακολούθησης γίνονται πιο καθολικοί.

Υπάρχει διαφορά μεταξύ των ανθρώπων που μας παρατηρούν στον δρόμο και των κρατικών καμερών παρακολούθησης: Σε αντίθεση με το κράτος, ένας κουτσομπόλης έχει δικαίωμα να μιλά όπως θέλει, ελεύθερος από βία, για το που ήμουν εγώ και τι έκανα στο παρελθόν παρ'ότι με πλήττει εκθέτωντας τις προσωπικές μου υποθέσεις. Επιπλέον ο κουτσομπόλης μπορεί να καταφέρει μόνο περιορισμένα πλήγματα στον προσωπικό μου χώρο ενώ κράτος δεν περιορίζεται, άπαξ και οπλιστεί, στο κακό που μπορεί να μου προκαλέσει. Γι'αυτό λοιπόν εάν δεν θωρακίσουμε θεσμικά και τεχνολογικά τον προσωπικό μας χώρο είναι σαφές και από τις τρέχουσες εξελίξεις ότι το κράτος θεσμικά και τεχνολογικά θα τον καταλύσει εντελώς στο μέλλον, εκμεταλλευόμενο και την δύναμη της συνήθειας μας. Ακόμα και αν δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε οι ίδιοι δεν πρέπει να επιτρέψουμε να πατήσει περισσότερο πόδι το κράτος στις προσωπικές μας υποθέσεις, γιατί η ελευθερία προϋποθέτει να έχουμε ταυτόχρονα ασφάλεια από βιαιοπραγίες αλλά και προσωπική και αυτόνομη ζωή. Αντίστροφα η κατάλυση του προσωπικού μας χώρου σημαίνει αυτόματα και παράδοση της ελευθερίας στο αστυνομικό κράτος και στην συλλογική του διαχείρηση. Η επέκταση της χρήσης των καμερών αποτελεί για το κοινό μηδαμινή βελτίωση των συνθηκών ασφάλειας του ενώ είναι ένα ανησυχητικό βήμα προς την τυρρανία.

Όπως λέει και ο Bruce Schneier, το πραγματικό δίλλημα δεν είναι μεταξύ της ασφάλειας και των προσωπικών μας υποθέσεων αλλά μεταξύ της ελευθερίας και του ελέγχου.

Κατάσταση Πολιορκίας...

Αυτές τις μέρες -θέλοντας και μή- γινόμαστε μάρτυρες (και για πολλοστή φορά) μέσω των ειδησεογραφικών δελτίων των καναλιών, μιας πραγματικότητας που τα τελευταία χρόνια έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και πλέον κραυγάζει σε όλους τους τόνους...

Η χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Ή ακριβέστερα οι πολίτες της χώρας μας ζούν καθημερινά κάτω από τον εφιάλτη μιάς ληστείας (ένοπλης ή μη), μιας κλοπής ή ακόμα μιας εισβολής στο άσυλο του σπιτιού από ληστο-συμμορίες όλων των αποχρώσεων, ειδικοτήτων και εθνικοτήτων.

Δεν έχω πρόθεση (ή χρόνο) να αναλύσω το κοινωνικό/οικονομικό αυτό φαινόμενο. Βλέποντας όμως την αδυναμία του "οργανωμένου" κράτους από τη μια πλευρά να παρατάξει το ανάλογο "firewall" και να δικαιολογήσει (εν μέρει) τους φόρους που εισπράττει, από την άλλη μεριά τους αγανακτισμένους "παθόντες" πολίτες να μη έχουν που να προστρέξουν παρά μόνο σε "ίδια μέσα" (ακόμα και σύλλογος θυμάτων ληστείας έχει ιδρυθεί!..), φέρνω στο νού μου τι επικρατεί σε άλλες χώρες.

Γιατί λοιπόν δεν φροντίζουμε (π.χ. μαζεύοντας υπογραφές ή με κάποιο άλλο τρόπο που οι νομικοί μας εδώ στο rooster μπορούν να σκεφτούν) να νομιμοποιηθεί στη χώρα μας η οπλοφορία;

Σίγουρα οι επίδοξοι ληστές θα το σκεφτόντουσαν καλύτερα πριν αποφασίσουν να "μπουκάρουν" στο σπίτι ενός οικογενειάρχη εάν υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να έρθουν αντιμέτωποι κατάματα με μία (ή περισσότερες) κάννη!
Με ένα σχετικό γκουγκλάρισμα μπορεί να βρεί κανείς πολλές αναλύσεις για τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας λύσης. Εγώ βρήκα και σας παραπέμπω σε αυτό εδώ το άρθο: Good News About Guns: They Save Lives

Οι δικαιολογίες της τρομοκρατίας.

H ενδεκάτη Σεπτεμβρίου δεν ήταν απλά μια επίθεση εναντίων των ΗΠΑ. Δεν ήταν απλά το σύγχρονο Περλ Χάρμπορ, που έδωσε υπόσταση στην απειλή του τρίτου ολοκληρωτικού κινήματος που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι δυτικές κοινωνίες. Η τρομακτική ισχύς του ωστικού της κύματος σάρωσε τα κουκούλια δημοκρατικότητας, πίσω από τα οποία κρύφτηκαν οι εχθροί της ελευθερίας στις δυτικές κοινωνίες μετά το 1989-91. Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, εμφανίστηκαν και πάλι πρόθυμοι να καβαλήσουν οποιοδήποτε όχημα (ή αεροπλάνο) προκειμένου να πάρουν την ιδεολογική και πολιτική τους ρεβάνς.

Δεν αναφέρομαι σε όσους αυθόρμητα χάρηκαν με τον φόνο 3.500 αθώων ανθρώπων και την τρομοκράτηση μερικών εκατοντάδων εκατομυρίων. Αυτοί είναι διεστραμένοι καννίβαλοι που χρειάζονται ψυχιατρική βοήθεια. Αναφέρομαι σε όσους δικαιολογούν τον φόνο παρά την ίσως ειλικρινή τους συμπάθεια στα θύματα. Και η πρώτη δικαιολογία είναι ότι όλοι οι συμμετέχοντες στην αμερικανική κοινωνία, οι οποίοι αποκομίζουν οφέλη από τις πράξεις της αμερικανικής κυβέρνησης και των αμερικανικών εταιριών διεθνώς, είναι συνυπεύθυνοι για τα "εγκλήματα" απέναντι στις ισλαμικές χώρες.

Ας παραγνωρίσουμε το γεγονός αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν διακατατεχόταν από κανένα μονομερές μίσος απέναντι στους μουσουλμάνους ή του Άραβες αλλά εμφανίζε, όπως κάθε χώρας άλλωστε μικτά στοιχεία. Το χτύπημα ήρθε μετά από 8 χρόνια της πιο φιλομουσουλμανικής διακυβέρνησης των ΗΠΑ, που προσπάθησε με κάθε τρόπο να λύσει το Παλαιστινικό (Όσλο, Ντέιτον), που έσωσε χιλιάδες μουσουλμάνους της Βοσνίας το 1994 από εκκαθαρίσεις όπως της Σρεμπρένιτσα, που έσωσε τους μουσουλμάνους του Κοσόβου από εθνοκάθαρση, αλλά πριν από αυτήν πχ οι ΗΠΑ έσωσαν το Κουβέιτ από την ιρακινή κατοχή και βοήθησαν τους μουσουλμάνους του Αφγανιστάν απέναντι στην σοβιετική εισβολή.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι το αμερικανικό κράτος έχει φταίξει, πόση ευθύνη αναλογεί σε κάθε ένα από τα θύματα; Πώς μπορεί μπορεί να αξιολογηθεί αυτή η ευθύνη; Ποιός καθορίζει το ύψος του τιμήματος για την όποια μικρή ευθύνη του καθένα; Όποιος δέχεται ότι είναι δικαιολογημένο ένας πολίτης να πληρώσει με την ζωή του για το μικρό κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί για τις πράξεις τις κυβέρνησής του, έχει ήδη εγκαταλείψει και το τελευταίο φύλλο συκής δημοκρατικότητάς του. Έχει απαρνηθεί την αρχή της αναλογικότητας για χάρη του ναζιστικού και σταλινικού συλλογισμού της συλλογικής ευθύνης, έχει απαρνηθεί το δίκαιο για χάρη της αυτοδικίας, έχει τελικά αρνηθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα για χάρη της εκδίκησης. Καμία πράξη ή ευθύνη του (όσο μεγάλη και αν είναι υποθετικά) δεν δικαιολογεί την αυθαίρετη δολοφονία του χωρίς δίκη στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου που έχει έστω και ελάχιστα μια φιλελεύθερη δημοκρατική οπτική. Οι μόνοι που δικαιολογούν τον θάνατο κάθε πολίτη χωριστά, είναι όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να εξολοθρευτούν πλήρως αυτές οι κοινωνίες (και από κοντά και η υπόλοιπη Δύση). Η ίδια φασίζουσα λογική του θα νομιμοποιούσε μια απάντηση των ΗΠΑ με πυρηνικά από το Μαρόκο ως την Ινδονησία.

Πολύ συγγενική με αυτήν την λογική είναι ο εξίσου ολοκληρωτικός ισχυρισμός, ότι ο φόνος πολιτών έχει στόχο "να βάλουν μυαλό". Πέραν του προφανώς ηλίθιου ότι υπάρχει "συλλογικό μυαλό", ακόμα και στην εκδοχή του ότι θέλει να περάσει ένα μύνημα στην αμερικανική κυβέρνηση ότι οι πράξεις της στο εξωτερικό θα έχουν και τέτοιες εσωτερικές συνέπειες ή στον αμερικανικό λαό ότι διαλέγοντας κυβέρνηση θα πρέπει λαμβάνει υπόψη ότι η επιλογή του μπορεί να του κοστίσει τη ζωή του, δείχνει και πάλι την αντιδημοκρατικότητα των εκφραστών αυτού του ισχυρισμού. Νομιμοποιούν την χρήση βίας προκειμένου να νοθεύεται η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και νομιμοποιούν την τρομοκρατία ως μηχανισμού επιρροής στις πολιτικές αποφάσεις. Αυτή η νομιμοποίηση, μέσω της δικαιολόγησης, είναι που ενθάρρυνε την επέκταση της χρήσης της τρομοκρατίας και άλλα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, όπως της μαντήλας στα σχολεία στη Γαλλία ή την ελευθερία του λόγου στη Δανία.

Ακόμα εξωφρενικότερη είναι η δικαιολόγηση του χτυπήματος ως "μόνο μέσο αντίδρασης" στην "παγκόσμια υπερδύναμη". Ποιόν εκφράζουν οι τρομοκράτες; Ποιός τους εξουσιοδότησε να απαντήσουν για λογαρισμό του; Πώς νομιμοποιούνται να "αντιδρούν" για οποιονδήποτε πέρα του ισλαμοφασιστικού του κύκλου; Η αντιδημοκρατικότητα της αυθαίρετης εκπροσώπησης είναι παραπάνω από προφανής. Ταυτόχρονα όμως καταργεί και κάθε έννοια δικαίου (και στερεί από τους εκφραστές της κάθε επιχείρημα όταν πλέον ούτε οι εχθροί τους δεσμεύονται από αυτό) και μετατρέπει τις διεθνείς σχέσεις σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Απαξιώνουν την ελευθερία, τους δημοκρατικούς θεσμούς ή την ανθρώπινη ζωή και νομιμοποιούν την προσβολή τους στη λογική της πάλης πλαστών συλλογικοτήτων (που ο καθένας κιόλλας αντιλαμβάνεται διαφοτερικά). Πράγμα που επιδιώκουν οι εχθροί του συστήματος συνεργασίας και αλληλεπίδρασης των λαών που έχει αναπτυχθεί και που έχει προσφέρει πρωτοφανή ευημερία σε όσους λαούς το έχουν αγκαλιάσει.

Εύχομαι όλοι αυτοί που τότε δικαιολόγησαν τον θάνατο τόσων αθώων να μην χρειαστεί να έρθουν ποτέ στη θέση του θύματος (για όποιον νομίζει ότι η χώρα μας δεν δίνει αφορμές για την ισλαμική τρομοκρατία απλά αναφέρω την στηριξή μας στην γενοκτονία των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσόβου, την καταπίεση των Αλβανών και των άλλων μουσουλμάνων μεταναστών, την μη ύπαρξη τζαμιών στην Αττική, τις ακραίες αντιμουσουλμανικές θέσεις μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας λόγω ταύτισής του ισλαμισμού με την Τουρκία, την χρήση της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ κτλ κτλ).

Μερικά ερωτήματα για την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία που δεν έχουν πάριε ποτέ ικανοποιητική απάντηση: γιατί έχουμε εξίσου (μάλλον πολύ πιο άγρια) κρούσματα επιθετικού ισλαμισμού εναντίον ανθρώπων και λαών που δεν ασκούν καμία πολιτική ανάλογη των ΗΠΑ ή τηνς "Δύσης" (πχ Αφρικανοί στο Νταρφούρ, ινδουϊστές στο Μπαλί, αθώοι υπήκοοι τρίτων χωρών στα χτυπήματα ΝΥ, Μαδρίτης, Λονδίνου κτλ); Γιατί χώρες που έχουν υποστεί απείρως χειρότερα από την εξωτερική πολιτική των δυτικών, ή πολύ φτωχότερες και εξαθλιωμένες χώρες δεν οδηγούνται στην τυφλή τρομοκρατία; Γιατί τα μέλη της Αλ Κάιντα είναι κυρίως Σαουδάραβες ή ευκατάστατοι Άραβες άλλων χωρών; Γιατί στους κόλπους μόνο του ισλαμικού φονταμενταλισμού κυριαρχεί η λογική τη εξόντωσης των αντίπαλων κοινωνιών;

Οι τρομοκράτες έχουν καταδικάσει ερήμην, στο δικαστήριο του ισλαμικού φονταμενταλιστικού παραλογισμού, το σύνολο των κοινωνίων μας, όχι κάτι που έκαναν κάποιοι συγκεκριμένοι ανθρωποι αλλά γι’αυτό που είμαστε όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή), για το πώς ζούμε και για το πώς ορίζουμε τις κοινωνίες μας . Δεν χρειάζεται καμία άλλη δικαιολογία για αυτούς. Όλα τα άλλα είναι για να προσεταιρίζονται όσους επίσης μισούν τον πολιτιστικό και ιδεολογικό πυρήνα των ανοιχτών δημοκρατικών κοινωνιών και να εφαρμόζουν το «διαίρει και βασίλευε» στην δυτική σκέψη.

Κάποια στιγμή ας βγάλουμε τα παραμορφωτικά γυαλιά των ιδεοληψιών μας και ας δούμε την ισλαμοφασιστική βαχαμπιστική (και όχι μόνο) βαρβαρότητα για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα μας άρεσε να είναι. Για μια καλή συλλογή των πιο εμετικών κειμένων της ελληνικής "δημοσιογραφίας" μετά το χτύπημα, διαβάστε το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη "Καλά να πάθουν". Οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλάνε για ηθική, να εμφανίζονται ως υπερασπιστές της νομιμότητας, της ανθρωπίνης ζωής, της αδικίας είναι όλοι όσοι είναι έτοιμοι να καταδικάσουν έναν άνθρωπο σε θάνατο επειδή είναι πολίτης μιας χώρας που δεν του αρέσει η πολιτική της και μετά να διασκεδάσουν με την εκτέλεση της ποινής. Αν οι μισάνθρωποι δικηγόροι του δολοφονικού ισλαμοφασισμού είναι η έκφραση της σύγχρονης κοινωνίας μας, τότε πράγματι ο πολιτισμός μας δεν έχει καμία τύχη. Ο ισλαμικός μεσαίωνας και οι σκοταδιστές του έχουν ήδη κερδίσει.

H σύγχρονη Hitlerjugend

Σας θυμίζει τίποτα να βλέπετε παιδάκια ντυμένα με ομοιόμορφες στρατιωτικές στολές και να χαιρετάνε με τον συγκεκριμένο χαιρετισμό; Πρόκειται για παιδιά 8-12 ετών στρατολογημένα στις παιδικές μονάδες της Χεζμπολά, όπως η Αλ-Μαχντί. Παιδιά που ποτέ δεν θα μπορέσουν να κρίνουν για τον εαυτό τους τα κηρύγματα μίσους εναντίον "εχθρών", την προσωπολατρεία των ηγετών τους, τις σκοπιμότητες των ξένων δυνάμεων που κρύβονται πίσω τους και φυσικά τον ανορθόλογο σκοταδισμό της φασιστικής ιδεολογίας τους (όποιος έχει αμφιβολλίες για τον ολοκληρωτικό/θεοκρατικό χαρακτήρα της Χεζμπολά, μπορεί να διαβάσει τις αρχές του προγράμματός της). Θα μεγαλώσουν για να γίνουν πιστά (αυτοανατιναζόμενα) στρατιωτάκια, όπως τα μέλη της Hitlerjugend στελέχωσαν τις πιο φανατικές μονάδες των SS. Τις ομοιότητες των μεθόδων της Χεζμπολά με αυτές της Χιτλερικής Νεολαίας τις επισημαίνει ο Γερμανός ψυχολόγος και ειδικός σε θέματα φανατισμού Peter Conzen.

Είναι χαρακτηριστικό όλων των ολοκληρωτικών ιδεολογιών να εκμεταλλεύονται τα παιδιά, τον ενθουσιασμό τους, την έλλειψη ολοκληρωμένης προσωπικότητας και την αδυναμία κριτικής αντίστασης στην προπαγάνδα προκειμένου οι ηγεσίες του να αποκτήσουν πιστά, πειθαρχημένα μελλοντικά πρόβατα. Η Χιτλερική Νεολαία, η Φασιστική Νεολαία στην Ιταλία, η Κομσομόλ, οι Πιονέροι και οι Νεαροί Οκτωβριστές της ΕΣΣΔ, οι Ερυθροφρουροί του Μάο, η Νεολαία Μεταξά ή τα παιδιά-στρατιώτες των διαφόρων δικτατόρων ή πολέμαρχων της Αφρικής είναι απλά λίγα από τα ανάλογα παραδείγματα της σημερινής πολιτικής της Χεζμπολά (και άλλων παρόμοιων οργανώσεων).



Πρόκειται για μια από τις εγκληματικότερες μορφές μαζικής παιδικής κακοποίησης. Χιλιάδες παιδιά που στερούνται την αθωώτητα της ηλικίας τους, την αυτόνομη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, τις πιθανότητες μιας φυσιολογικής ζωής και τελικά το μέλλον τους, για να γίνουν γρανάζια της εξωτερικής πολιτικής των θεοκρατών μουλάδων του Ιράν (αυτών που στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ δεν δίστασαν να στρατολογήσουν σχεδόν ένα εκατομμύριο παιδιά τα οποία έστελναν άοπλα σε μάζες για να καθαρίσουν ναρκοπέδια, με την Unicef το 1993 να υπολογίζει τις απώλειές τους σε 200.000-500.000) και πιόνια για την επιβολή της φασιστικής Χεζμπολά επί της υπόλοιπης κοινωνίας.


Η Αλ-Μαχντί προσποιείται ότι είναι ομάδα προσκόπων. Έχετε δει πολλές προσκοπικές ομάδες με στολές παραλλαγής και όπλα;

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, ο ισλαμοφασισμός, είναι μπροστά στα μάτια μας. Και ακόμα όταν χρησιμοποιεί παρόμοιες μεθόδους με τα 2 ολοκληρωτικά κινήματα τα οποία ο κόσμος αντιμετώπισε τον 20ο αιώνα, εξασφαλίζει διεθνή υποστήριξη δείχνοντας ότι η γοητεία του ολοκληρωτισμού (των ιδεολογημάτων του, των υποστηρικτών του και των μεθόδων του) είναι ακόμα ισχυρή όσο ποτέ.

Ναι μεν, αλλά...

Οι ισλαμοφασίστες τρομοκράτες έδειξαν για άλλη μια φορά το πρόσωπό τους, ανατινάζοντας 7 τραίνα στην ινδική επαρχία του Μουμπάι με 183 νεκρούς και 714 τραυματίες. Αν και οι δράστες δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί, η ίδια πρακτική δεν αφήνει και πολλά περιθώρια λάθους. Απόλυτα πιστοί σε αυτό που διακυρύσσουν σε όλους τους τόνους (αλλά όσο πιο δυνατά το λένε τόσο αρνούμαστε να το ακούσουμε) οι ισλαμοφασίστες χτύπησαν άλλο μια περιφεριακή κοινωνία του Ισλάμ, στην προσπάθειά τους να εξωτερικεύσουν και να γενικεύσουν την αντιπαράθεσή τους. Η σύγκρουσή τους είναι καθολική, με όλες τις μη-ισλαμικές κοινωνίες (και ακόμη περισσότερο τα όχι "αρκούντως" ισλαμικά στοιχεία εντός των ισλαμικών κοινωνιών).

Όπως πάντα λοιπόν, λυπούμαστε για τα θύματα αλλά:
-Οι ινδικές πολυεθνικές πίνουν το αίμα του Τρίτου κόσμου
-Οι Ινδοί ιμπεριαλιστές δολοφονούν τους λαούς
-Οι Ινδοί αφήνουν τον Τρίτο Κόσμο να πεινάει
-Τα ινδικά πετρελαϊκά συμφέροντα συντηρούν διεφθαρμένους δικτάτορες
-Ο ινδικός καπιταλισμός μας έχει πνίξει τις παγκόσμιες κουλτούρες με τα χαμηλής ποιότητας πολιτιστικά προϊόντα του
-Οι Ινδοί βρίσκονται πίσω από το Ισραήλ
-Συμπληρώστε τον κατάλογο ελεύθερα...

Ακούγονται λίγο γελοία ε; Επειδή λοιπόν οι Ινδοί δεν μπορούν τόσο εύκολα να κατηγορηθούν και αν ενταχθούν στις κυρίαρχες ιδεοληπτικές συλλογιστικές δικαιολόγησης του ισλαμοφασισμού, αυτό που παρατηρούμε είναι απλά η αφοπλιστική, υποκριτική σιωπή. Διότι όταν κάποιος υφίσταται το ακριβώς ίδιο χτύπημα, χωρίς να συνυπάρχουν όλες αυτές οι "αιτίες της τρομοκρατίας" (δηλαδή η εύσχημη δικαιολόγησή της), τότε μάλλον η συλλογιστική χωλαίνει και η παρατηρούμενη σιωπή δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια σωτηρίας των ιδεοληψιών, γιατί σίγουρα θα ξαναχρειαστούν στο μέλλον.

Είμαστε όλοι στόχοι!
Winning by default
Μπροστά στην ισλαμική απειλή

Η χρηματοδότηση της τρομοκρατίας

«Ζητάμε από όλους τους ανθρώπους στις γειτονικές αραβικές χώρες, το μουσουλμανικό κόσμο και από οποιονδήποτε επιθυμεί να μας υποστηρίξει να στείλει όπλα, χρήματα και άνδρες. Δεν πρέπει να διστάσετε. Αυτή είναι αντίσταση, όχι τρομοκρατία» δήλωσε πριν λίγες μέρες, στη διάρκεια ομιλίας του σε φιλο-παλαιστινιακή εκδήλωσης στη Ντόχα, ο πολιτικός ηγέτης της Χαμάς, η οποία βρίσκεται στα ηνία της παλαιστινιακής κυβέρνησης μετά τη σαρωτική εκλογική της νίκη τον Ιανουάριο. Καθοδηγούμενη από έναν φανατικό αντισημιτισμό, αντιλαμβάνεται την έννοια της αντίστασης ως ολοκληρωτική καταστροφή του Ισραήλ, η οργάνωση αρνείται να αναγνωρίσει το Ισραήλ, να αποκηρύξει τη βία και να αποδεχθεί τις συμφωνίες του παρελθόντος. Μια πολιτική που πλέον καταδικάζεται ακόμα και από πρώην συμμετέχοντες σε αυτήν. Η Χαμάς είναι σήμερα το πλησιέστερο ανάλογο στον αραβικό κόσμο του ναζισμού, ο θρησκευτικοεθνικισμός την είναι διάχυτος στο καταστατικό της, ξεπερνώντας ακόμα τους πραγματικούς ιδεολογικούς απόγονους του ναζισμού.

Είναι απολύτως ξεκάθαρο που θα κατευθυνθεί η όποια χρηματοδότηση καταλήξει στον έλεγχο της Χαμάς. Το ομολογούν σε κάθε ευκαιρία. Οι απαντήσεις της σε κάθε κίνηση υποχώρησης της ισραηλινής πλευράς δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας.Όμως, την διακοπή της χρηματοδότησης εκ μέρους της Ε.Ε. αυτών των αδιάλλακτων φονταμενταλιστών τρομοκρατών, από την στιγμή που ανέλαβαν την εξουσία, την καταδίκασε προ ημερών το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ! Ζήτησε δηλαδή την οικονομική στήριξη αυτών που καθημερινά σκοτώνουν αθώους πολίτες εκφράζοντας ακραίες φασιστικές λογικές συλλογικής ευθύνης, και μετά διαδήλωσαν εναντίον των μόνιμων ιδεολογικών τους αντιπάλων τους για να μην ...σκοτωθούν αθώοι (άλλων εθνικοτήτων, προφανώς δεν υπάρχουν αθώοι Ισραηλινοί)! Και μάλιστα δεν αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι τους ισλαμοφασίστες πολιτικούς τους συμμάχους, αλλά διατύπωσαν την απαίτηση αυτό να γίνεται κρατικά από το πορτοφόλι του κάθε Ευρωπαίου φορολογούμενου!

Ίσως τα επεισόδια της πορείας να έφεραν τελικά το ποθητό αποτέλεσμα, αφού E.E., HΠA, Pωσία και OHE αποφάσισαν να απελευθερώσουν ορισμένα κονδύλια προς την, ελεγχόμενη από την Χαμάς, Παλαιστινιακή Aρχή. H απόφαση, που ελήφθη εξαιτίας της άμεσης απειλής χρεοκοπίας των Παλαιστινίων και βύθισης όλης της περιοχής σε χάος, έγινε δεκτή και από την ισραηλινή κυβέρνηση, ενώ την ικανοποίησή της εξέφρασε και η Xαμάς, παρόλο που είπε ότι περίμενε πιο γενναία βήματα (σωστά, δεν φτάνει που μας μισούν, μας βρίζουν, μας απειλούν, τους χρωστάμε και λεφτά από πάνω και μάλιστα όσα τους δώσαμε τους φαίνονται και λίγα)!

Ένα οικονομικό χάος που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι (και ακόμα περισσότερο οι προηγούμενοι) με την απίστευτη οικονομική τους κακοδιαχείρηση αφού αυτό το μικροσκόπικο κράτος κατάφερε να έχει περισσότερους από 165.000 δημοσίους υπαλλήλους! Αντίθετα με το άγρυπνο ενδιαφέρον τους για να αποτρέψουν την ηθική χαλάρωση, το αντίστοιχο ενδιαφέρον τους για οικονομική ανάπτυξη και άνοδο του βιωτικού επιπέδου είναι μηδενικό. Αν στη χώρα μας για να διοριστείς πρέπει να πουλήσεις την ψήφο σου σε κάποιο πολιτικό, στην Παλαιστινική Αρχή διορίζονται στο δημόσιο οι συγγενείς όσων γίνονται μάρτυρες αυτοανατιναζόμενοι σε ισραηλινά λεωφορεία και εστιατόρια, κάνοντας την τρομοκρατία διέξοδο για τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας. Την οικονομική στήριξη αυτής της πολιτικής ουσιαστικά προωθεί η χρηματοδότηση της Παλαιστινιακής Αρχής.

Πράγμα που κάνουν τελικά και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί, αφού η ισραηλινή εταιρία τροφοδοσίας καυσίμων απόφασισε την συνέχιση της παροχής καυσίμων παρά το γεγονός ότι Παλαιστινιακή Αρχή οφείλει στην ισραηλινή εταιρεία Dor Energy περίπου 27 εκατομμύρια δολάρια (διότι η τρομοκρατία κοστίζει και δεν περισσεύουν λεφτά για καύσιμα και άλλες τέτοιες πολυτέλειες). Παράλληλα αφοφάσισε την αποδέσμευση δεκάδων εκατομμυρίων δολλαρίων, από φόρους και δασμούς, για ενίσχυση της Παλαιστινιακής Αρχής.

Οι δύο λαοί είναι καταδικασμένοι να συνυπάρξουν. Και βασική προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι η αναγνώριση και από τις δύο πλευρές του δικαιώματος της άλλης να υπάρξει. Σήμερα όμως αυτό δεν συμβαίνει, και δεν πρόκειται να συμβεί όσο οι φονταμενταλιστές ισλαμοφασίστες κρατούν όμηρο τον παλαιστινιακό λαό ζητώντας ουσιαστικά λύτρα από την διεθνή κοινότητα, με τα οποία στη συνέχεια τροφοδοτούν τον πόλεμό τους για την εξόντωση τους κράτους του Ισραήλ. Η ιδεολογική και απομόνωσή τους από το σώμα της αρκετά ριζοσπαστικοποιημένης παλαιστινιακής κοινωνίας, από κυρίαρχη τάση που είναι σήμερα, έχει πιθανότητες μόνο αν ο παλαιστινιακός λαός έρθει αντιμέτωπος με τα αδιέξοδα που οδηγεί η πολιτική των ισλαμοφασιστών. Όσο συντηρούνται με ξένα κονδύλια όχι μόνο δεν πρόεκιται να αμφισβητηθεί η Χαμάς, αλλά θα διαβρώνει ακόμα περισσότερο την βάση της παλαιστινιακής κοινωνίας, συνεχίζοντας τον κύκλο του αίματος και αποτρέποντας κάθε ρεαλιστική πιθανότητα ομαλούς συμβίωσης στην περιοχή.

Καταδικασμένοι ερήμην

Οι ισλαμοφασίστες έχουν καταδικάσει ερήμην, στο δικαστήριο του φονταμενταλιστικού παραλογισμού, το σύνολο των κοινωνίων μας, όχι κάτι που έκαναν κάποιοι συγκεκριμένοι ανθρωποι αλλά γι’αυτό που είμαστε όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή), για το πώς ζούμε και για το πώς ορίζουμε τις κοινωνίες μας. Δεν χρειάζεται καμία άλλη δικαιολογία για αυτούς. Μας έχουν τοποθετήσει στο ιδεολογικό προκρούστειο κρεβάτι τους, έτοιμοι να κόψουν ότι δεν ταιριάζει απόλυτα στον πνευματικό τους μεσαίωνα.

Η επίθεση στην Δανία είναι μια επίθεση στον πυρήνα των αξιών του δυτικού κόσμου όπως διαμορφώθηκαν με την Μεταρρύθμιση, τον Διαφωτισμό, την Βιομηχανική Επανάσταση και με τους αγώνες ενάντια στους ολοκληρωτισμούς της Καθολικής Εκκλησίας, του δεσποτισμού, του φασισμού και του κομμουνισμού. Της ελευθερίας της ατομικής έκφρασης, της προστασίας της ελευθεροτυπίας, του σεβασμού της ιδιωτικότητας, του περιορισμού της παρέμβασης του κράτους, της ανεξιθρησκείας, του χωρισμού κράτους-εκκλησίας και της εξάλειψης του κοσμικού πολιτικού ρόλου της οργανωμένης θρησκείας κτλ

Για όποιον νομίζει ότι δεν θα μπορούσε να είναι η δική μας σημαία η επόμενη στη θέση της δανέζικης ή ότι η χώρα μας δεν δίνει αφορμές για την ισλαμική τρομοκρατία απλά να θυμίσουμε την στηριξή μας στην γενοκτονία των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσόβου, την μη ύπαρξη ή δημιουργία τζαμιών στην Αττική, τις ακραίες αντιμουσουλμανικές θέσεις μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας λόγω ταύτισής του ισλαμισμού με την Τουρκία, τις υπερβολές των Ελλήνων ορθοδοξομουλάδων, την χρήση της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ κτλ κτλ. Εδώ καίνε πρεσβείες για γελοιογραφίες:



Πάντως το όλο ζήτημα θέτει το ερώτημα μέχρι που εκτείνεται η ελευθερία του λόγου το οποίο είχαμε συζητήσει παλιότερα με άλλη αφορμή.

Από το www.in.gr:
Οργισμένες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη δημοσίευση των σκίτσων του Μωάμεθ σημειώθηκαν την Κυριακή στη Βηρυτό, κατά τη διάρκεια των οποίων πυρπολήθηκε το προξενείο της Δανίας και τραυματίστηκαν τουλάχιστον 28 άτομα σε συγκρούσεις με τις αρχές. Η Δανία καλεί τους υπηκόους της να εγκαταλείψουν το Λίβανο. Χιλιάδες διαδηλωτών, πολλοί από τους οποίους κρατούσαν πράσινες ισλαμικές σημαίες, συγκεντρώθηκαν γύρω από φλεγόμενο κτίριο και φώναζαν θρησκευτικά συνθήματα. Παράλληλα, όπως μεταδίδει το Reuters, κάποιοι είχαν ανέβει σε ένα από τα οχήματα της πυροσβεστικής το οποίο κατέστρεψαν προκειμένου να αποτρέψουν την κατάσβεση της πυρκαγιάς.

Δεν έχει γίνει ακόμη σαφές εάν το κτίριο του προξενείου ήταν άδειο της στιγμή του επεισοδίου. Σύμφωνα όμως με τις εφημερίδες του Λιβάνου, οι Δανοί διπλωμάτες αναχώρησαν από τη Βηρυτό το βράδυ του Σαββάτου, μετά την πυρπόληση των πρεσβειών της Δανίας και της Νορβηγίας στη Δαμασκό της Συρίας. Το Σάββατο Σύριοι διαδηλωτές έβανα φωτιά στις πρεσβείες της Δανίας και της Νορβηγίας στη Δαμασκό. Επίσης προκάλεσαν ζημιές στην πρεσβεία της Σουηδίας και επιχείρησαν να εισβάλουν στο κτίριο της γαλλικής διπλωματικής αποστολής, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Η πρώτη απάντηση

Σήμερα το πρωί δόθηκε η αραβική απάντηση στην αποχώρηση των Ισραηλινών από την Γάζα, με μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας σε σταθμό λεωφορείων στη πόλη Μπιρσίμπα στο νότιο Ισραήλ. Σχεδόν πριν ένα χρόνο 16 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε δυο βομβιστικές επιθέσεις κατά λεωφορείων στη Μπιρσίμπα, την ευθύνη των οποίων τότε είχε αναλάβει η Χαμάς.

Δύο ημέρες πριν αρχίσει η απομάκρυνση των Εβραίων εποίκων και των ισραηλινών στρατευμάτων από την Γάζα, τα ηγετικά στελέχη της Χαμάς, σε μία σπάνια δημόσια εμφάνισή τους, ορκίστηκαν να συνεχίσουν τον ένοπλο αγώνα και μετά την αποχώρηση των ισραηλινών από τη Λωρίδα της Γάζας, παρά το αίτημα του Μαχμούτ Αμπάς για τον αφοπλισμό της. Ποιοι είναι ακριβώς οι στόχοι της δολοφονικής αυτής οργάνωσης; Τους διατυπώνουν συνέχεια και ξεκάθαρα, όπως στο τελευταίο βίντεο που έδωσαν στην δημοσιότητα. Τονίζουν ξεκάθαρα ότι η Χαμάς θα συνεχίσει τις επιθέσεις κατά ισραηλινών στόχων, έως ότου το Ισραήλ καταστραφεί!

Χαρακτηρίζει ταπεινωτική για το Ισραήλ την αποχώρηση από τη Λωρίδα της Γάζας, λέγοντας ότι αυτή πραγματοποιήθηκε λόγω των συχνών επιθέσεων των Παλαιστινίων μαχητών κατά των οικισμών των εποίκων. Η έστω και μερική αποχώρηση των Ισραηλινών ξεγυμνώνει ηθικά την πλευρά των αράβων της Παλαιστίνης, διότι δείχνει ποιος έχει διάθεση για μια σταδιακή, βήμα-βήμα, επίλυση του προβλήματος, και ποιος όχι. Το Ισραήλ, μπορεί να μην υποχώρησε πλήρως, αλλά σε σχέση με τις συνθήκες στην περιοχή και τις αντιδράσεις στο εσωτερικό του ήταν ένα γενναίο πρώτο βήμα, το οποίο για να συνεχίσει θα πρέπει να δει ανάλογα βήματα και από τους άραβες. Η άλλη πλευρά όμως αντί να πάρει την ευκαιρία και να συμβάλει στην προσπάθεια συνύπαρξης, συνεχίζει να δολοφονεί, δείχνοντας ξεκάθαρα ποιοί εμποδίζουν την ομαλοποίηση.

Οι τρομοκράτες δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Στόχος είναι η καταστροφή του Ισραήλ και τίποτα λιγότερο. Αν δεν απομονωθούν από το σώμα την παλαιστινιακής κοινωνίας δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί το πρόβλημα και οι δύο λαοί να συμβιώσουν και να συνυπάρξουν σε συνθήκες γειτονείας. Γι'αυτό το βάρος πέφτει ξεκάθαρα στους ώμους της, να τους αποκυρήξει, να τους περιορίσει και να τους αφοπλίσει. Από λόγια, ευχές και διακυρήξεις έχει χορτάσει η περιοχή. Τώρα είναι ώρα να δείξουν οι άραβες της περιοχής την αποφασιστικότητά τους για μια ειρηνική συμβίωση και την ειλικρίνειά τους στην αποδοχή του αναγνωρισμένου δικαιώματος ύπαρξης του Ισραήλ.

Η παγκοσμιοποίηση του τρόμου

O κύκλος των επιθέσεων της ισλαμοφασιστικής τρομοκρατίας δεν λέει να κλείσει, και ούτε θα κλείσει. Όπως αναφέρει το BBC Στα 59 ανέρχεται, σύμφωνα με τον τελευταίο επίσημο απολογισμό, ο αριθμός των θυμάτων των βομβιστικών επιθέσεων που σημειώθηκαν την Παρασκευή στα αιγυπτιακά θέρετρα Σαρμ ελ Σεΐχ και Νάαμα Μπέι, στις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας. Περισσότεροι από εκατό άνθρωποι έχουν τραυματιστεί, καθώς οι εκρήξεις σημειώθηκαν σε υπαίθρια παζάρια και ξενοδοχεία στην ακμή της τουριστικής περιόδου. Τον περασμένο Οκτώβριο 34 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί σε επίθεση στην πόλη Τάμπα, ενώ το 1997, 58 τουρίστες είχαν χάσει τη ζωή τους σε επίθεση κατά λεωφορείου που τους μετέφερε στην πόλη Λούξορ.

Η τρομοκρατία μας αφορά όλους, όσο και αν θέλουμε στρουνθοκαμηλίζοντας να την φορτώνουμε στους άλλους. Η χτεσινή επίθεση στην Αίγυπτο που σκότωσε εκτός από Ευρωπαίους τουρίστες δεκάδες Άραβες από την Αίγυπτο, το Κατάρ, το Κουβέιτ κ.α είναι άλλος ένας κρίκος στην αιματοβαμμένη αλυσίδα των δολοφονιών της. Αιγύπτιοι μικροπωλητές που ανατινάζονται μέσα σε κατάμεστα παζάρια, Αμερικάνοι και κάθε άλλης εθνικότητας εργαζόμενοι στο γραφείο τους, Ιρακινοί πολίτες την ώρα που πάνε να ψηφίσουν ή να ψωνίσουν, Βρετανοί και κάθε άλλης εθνικότητας άνθρωποι την ώρα που πάνε στη δουλειά τους, Άραβες τουρίστες ανατινάζονται μέσα στα ξενοδοχεία τους, αλγερινές οικογένειες σφάζονται μέσα στα σπίτια τους, ρώσικες οικογένειες ανατινάζονται μέσα στις πολυκατοικίες τους, Ισραηλινοί πολίτες γίνονται κομμάτια μέσα στα λεωφορεία τους ή την ώρα που πίνουν καφέ, Ινδοί στο Κασμίρ, αντίπαλες θρησκευτικές ομάδες στο Ιράκ την ώρα που προσεύχονται, Λιβανέζοι πολιτικοί αντίπαλοι της Συρίας και της Χεζμπολά, ινδουϊστές και τουρίστες στο Μπαλί, Έλληνες τουρίστες στην Αίγυπτο γαζώνονται με Καλάσνικωφ κ.ά.

Ο ατελείωτος κατάλογος δείχνει ξεκάθαρα την συνολική αντιπαράθεση που επιδιώκουν οι ακραίοι φονταμενταλιστές. Πρόκειται για μια επιβολή του τρόμου σε παγκόσμια κλίμακα. Όχι απλά εναντίον των μη-μουσουλμάνων, αλλά και εναντίον κάθε μουσουλμάνου που δεν είναι μαζί τους. Στόχος τους είναι η πλήρης επικράτηση εντός του ισλαμικού κόσμου. Γι'αυτό δεν θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί παρά μόνο αν ηττηθούν οι σκοταδιστές που την υποκινούν και απομονωθούν από τον ίδιο τον μουσουλμανικό κόσμο.

Μια κοινωνία σε ομηρεία

Όπως αναφέρει το BBC, περίπου 25.000 Ιρακινοί πολίτες έχασαν τη ζωή τους στα δύο χρόνια που ακολούθησαν την εισβολή αμερικανικών δυνάμεων και των συμμάχων τους στη χώρα το Μάρτιο του 2003, σμφωνα με έκθεση που δίνεται τώρα στη δημοσιότητα. Όπως αναφέρουν στην έκθεσή τους η Ερευνητική Ομάδα της Οξφόρδης και η οργάνωση με την ονομασία Καταμέτρηση Νεκρών στο Ιράκ (το γνωστό Iraq Body Count), πάνω από το ένα τρίτο των θανάτων αυτών προκλήθηκαν από τις συμμαχικές δυνάμεις. Συμπεριαλαμβανομένων και των νεκρών του πολέμου (που ήταν γύρω στις 3.000-3.500) μέχρι σήμερα οι Αμερικάνοι και οι λοιποί ξένοι στρατοί ευθύνονται για περίπου 8.300 θάνατους.

8.300 άμαχοι νεκροί με ευθύνη των Αμεριακανών είναι ένας άσχημος απολογισμός. Ικανός να δημιουργήσει αμφιβολίες για την σκοπιμότητα ή την επιτυχία του όλου εγχειρήματος. Παρ'ότι είναι ένα μικρό κλάσμα των θυμάτων του προηγούμενου αδίστακτου καθεστώτος (μπορεί να μην βρέθηκαν όπλα μαζικής καταστροφής,βρέθηκαν όμως μαζικοί τάφοι χιλιάδων αγνοούμενων που θα γίνονται όλο και περισσότεροι αν δεν υπήρχε επέμβαση), είναι δεδομένο ότι κάθε νεκρός από αμερικανικό όπλο αντιμετωπίζεται με εκατονταπλάσια (ίσως και μεγαλύτερη) βαρύτητα από ένα νεκρό από κάθε άλλο όπλο.

Ο συνολικός αριθμός στον οποίο καταλήγει η σημερινή έκθεση είναι, πάντως, σημαντικά μικρότερος από εκείνον που είχε δημοσιευθεί στην ιατρική επιθεώρηση Λάνσετ το περασμένο φθινόπωρο (αν και ψηλότερος από αντίστοιχες ανακοινώσεις της ιρακινής κυβέρνησης). Τότε γινόταν λόγος για περίπου 100.000 νεκρούς αμάχους. Βέβαια το 100.000 ήταν ένα νούμερο που προσέλκυσε τα ΜΜΕ και όσους θέλουν εντυπώσεις αντί για αποδείξεις. To Lancet δεν έψαξε να βρει πόσοι, ποιοί και πού ήταν οι νεκροί. Έκανε απλώς μόνο μια στατιστική έρευνα βασισμένη σε υποθέσεις με καμία αναφορά στα πραγματικά γεγονότα. Το 100.000 είναι απλά ο μέσος όρος μιας εργασίας που έχει εύρος τιμών από 8.000 νεκρούς μέχρι 192.000 (η τεράστια απόκλιση οφείλεται ακριβώς στο αυθαίρετο των υπολογισμών).

Τα τελευταία δύο χρόνια έχει επίσης αυξηθεί ο αριθμός των θυμάτων στο Ιράκ εξαιτίας των συνεχιζόμενων επιθέσεων από ομάδες που μάχονται κατά των συμμαχικών δυνάμεων και από συμμορίες εγκληματιών. Η επονομαζόμενη ιρακινή αντίσταση λέγεται ότι ευθύνεται για το 9% των θανάτων, ενώ η άνοδος της εγκληματικότητας στο μεταπολεμικό Ιράκ ευθύνεται για το 36% των θανάτων στο Ιράκ. Το 9% του 25.000 είναι μόλις 2.250 νεκροί. Νούμερο υπερβολικά χαμηλό αν δούμε ότι μόνο τις τελευταίες μέρες οι φονταμεταλιστές έχουν σκοτώσει με βομβιστικές επιθέσεις πάνα από 200 άτομα.

Σχεδόν το ένα πέμπτο των θυμάτων ήταν γυναίκες και παιδιά και σχεδόν το 50% των αμάχων έχει σκοτωθεί στη Βαγδάτη. «Κατά μέσο όριο 34 αθώοι Ιρακινοί βρίσκουν βίαιο θάνατο σε καθημερινή βάση από την εισβολή του 2003 έως σήμερα», δήλωσε ο επικεφαλής της συντακτικής ομάδος της έκθεσης, Τζον Σλόμποντα. Και πρόσθεσε: «είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι εδώ και δυόμισι χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία δεν έχουν ξεκινήσει μια συστηματική έρευνα για τον αντίκτυπο των πράξεων τους στους απλούς πολίτες του Ιράκ».

Να σημειωθεί ότι τουλάχιστον 42.500 Ιρακινοί έχουν τραυματιστεί και ότι το 50% και πλέον των θανάτων προκλήθηκε από εκρηκτικούς μηχανισμούς. Πώς ακριβώς γίνεται οι μόνοι που βάζουν βόμβες ή που κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας με βόμβες να είναι οι τρομοκατικές/αντιστασιακές ομάδες, οι θάνατοι από τους μηχανισμούς αυτούς να ευθύνονται για τον θάνατο του 50% των νεκρών και πιο πάνω να λένε ότι οι αντιστασιακοί έχουν σκοτώσει μόνο το 9% (χώρια οι νεκροί από εκτελέσεις, απαγωγές κτλ);

Η πλειοψηφία των δύστυχων Ιρακινών χάνουν σήμερα την ζωή τους στο Ιράκ ως αποτέλεσμα ενεργειών αδίστακτων φανατισμένων τρομοκρατών από το εξωτερικό(πχ ο Ιορδανός Αλ-Ζαρκάουι), θρησκόληπτων εξτρεμιστών κυρίως σουνιτών(κάτι σαν να έβγαινε ο Καλλίνικος και ο Χριστόδουλος στο βουνό και οι οπαδοί τους να έβαζαν βόμβες που σκοτώνουν αδιακρίτως αθώους πολίτες και πολιτικούς τους αντιπάλους) και νοσταλγών του Σαντάμ (και των "καλών ημερών" όπου μπορούσαν να εξοντώνουν τους αντιπάλους τους με χημικά και βομβαρδισμούς).

Μια "αντίσταση" πολύ ανομοιόμορφα κατανεμημένη γεωγραφικά. Περισσότερο από τα 2/3 των ξένων στρατιωτών (28 χωρών) έχουν σκοτωθεί σε 3 μόνο (από της 18 συνολικά) επαρχίες, εκεί όπου πλειοψηφεί το σουνιτικό στοιχείο. Πολλοί Σουνίτες βλέπουν την ανατροπή του σανταμικού καθεστώτος ως απώλεια της εξουσίας τους, αφού στην ουσία αυτό ήταν μια στυγνή δικτατορία στηριζόμενη στο σουνιτικό ένα πέμπτο του ιρακινού λαού. Αυτό που βγήκε στην επιφάνεια ήταν πολιτικές, θρησκευτικές και κοινωνικές αντιθέσεις που καταπιέζονταν για δεκαετίες από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Οποιαδήποτε προσπάθεια μετάβασης από τον απόλυτο φασισμό σε μαι αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση θα ερχόνταν αργά ή γρήγορα στην θέση να τις αντιμετωπίσει.

Αν δεν είχε γίνει η επέμβαση τον Μάρτη του 2003, περίπου 25.000 Ιρακινοί περισσότεροι θα ζούσαν σήμερα. Μέχρι βέβαια την επόμενη προσπάθεια ανατροπής του Σαντάμ οπότε τους νεκρούς αυτών των δύο χρόνων θα τους είχαμε σε λίγες μέρες...

Winning by default

Αν και η συγκυρία με βρίσκει με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και με περιορισμένη πρόβαση στο internet, προσπάθησα να διαβάσω όσο γίνεται τις απόψεις που αναπτύσσονται για την τρομοκρατική δολοφονία στο Λονδίνο. Τελικά μια επανάληψη όσων είχαν λεχθεί και στην περίπτωση της Μαδρίτης (με κάκως πιο έντονη χαιρεκακία αυτή τη φορά).

Ο αντίλογος βλέπω στηρίζεται ουσιαστικά στην απλοϊκή συλλογιστική ότι η τρομοκρατία είναι αντίδραση στον «ιμπεριαλισμό» και γενικά την εξωτερική πολιτική της Δύσης. Wishful thinking. Πρωτού πάρει κανείς στα σοβαρά τέτοια ιδεολογήματα πρέπει πρώτα να απαντήσει πειστικά:
->γιατί έχουμε εξίσου (μάλλον πολύ πιο άγρια) κρούσματα επιθετικού ισλαμισμού εναντίον ανθρώπων και λαών που δεν ασκούν καμία τέτοια πολιτική (πχ Αφρικανοί στο Νταρφούρ, ινδουϊστές στο Μπαλί, αθώοι υπήκοοι τρίτων χωρών στα χτυπήματα ΝΥ, Μαδρίτης, Λονδίνου κτλ) αλλά και
->γιατί χώρες που έχουν υποστεί απείρως χειρότερα από την εξωτερική πολιτική των δυτικών, ή πολύ φτωχότερες και εξαθλιωμένες χώρες δεν οδηγούνται στην τυφλή τρομοκρατία
->γιατί τα μέλη της Αλ Κάιντα είναι κυρίως Σαουδάραβες ή ευκατάστατοι Άραβες άλλων χωρών
->γιατί στους κόλπους μόνο του ισλαμικού φονταμενταλισμού κυριαρχεί η λογική τη εξόντωσης των αντίπαλων κοινωνιών

Κάποια στιγμή ας βγάλουμε τα παραμορφωτικά γυαλιά των ιδεοληψιών μας και ας δούμε την ισλαμοφασιστική βαχαμπιστική (και όχι μόνο) βαρβαρότητα για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα μας άρεσε να είναι.

Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες φέρουν ευθύνη για τις επιλογές της κυβέρνησής τους. Βασική όμως αρχή για όποιον έχει έστω και ψήγματα δημοκρατικότητας (πράγμα που δεν έχουν ούτε οι ισλαμιστές ούτε όσοι τους δικαιολογούν) είναι η αρχή της αναλογικότητας. Η ευθύνη που αντιστοιχεί σε κάθε μέλος χωριστά της αμερικανικής, της ισπανικής, της βρετανικής (και όχι μόνο) κοινωνίας, δεν δικαιολογεί την δολοφονία του. Για την ακρίβεια καμία πράξη ή ευθύνη του (όσο μεγάλη και αν είναι υποθετικά) δεν δικαιολογεί την αυθαίρετη δολοφονία του χωρίς δίκη στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου που έχει έστω και ελάχιστα μια φιλελεύθερη δημοκρατική οπτική. Οι μόνοι που δικαιολογούν τον θάνατο κάθε πολίτη χωριστά, είναι όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να εξολοθρευτούν πλήρως αυτές οι κοινωνίες (και από κοντά και η υπόλοιπη Δύση).

Οι τρομοκράτες έχουν καταδικάσει ερήμην, στο δικαστήριο του ισλαμικού φονταμενταλιστικού παραλογισμού, το σύνολο των κοινωνίων μας, όχι κάτι που έκαναν κάποιοι συγκεκριμένοι ανθρωποι αλλά γι’αυτό που είμαστε όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή), για το πώς ζούμε και για το πώς ορίζουμε τις κοινωνίες μας . Δεν χρειάζεται καμία άλλη δικαιολογία για αυτούς. Όλα τα άλλα είναι για να προσεταιρίζονται όσους επίσης μισούν τον πολιτιστικό και ιδεολογικό πυρήνα των ανοιχτών δημοκρατικών κοινωνιών και να εφαρμόζουν το «διαίρει και βασίλευε» στην δυτική σκέψη.

Σε τέτοια κρίσιμα γεγονότα φαίνεται τελικά αυτό που πολλοί προσπαθούν να κρύψουν πίσω από ψεύτικη μάσκα ανθρωπισμού. Την ανελεύθερη, αντιδημοκρατική, ολοκληρωτική φύση της σκέψης τους. Όλοι όσοι με τόση ευκολία δέχονται την ναζιστική και σταλινική αρχή της συλλογικής ευθύνης (για όλους τους άλλους εκτός των ιδίων φυσικά) για τα «εγκλήματα» της Δύσης είναι φορείς της ίδιας βαρβαρότητας της σκέψης με τους σκοταδιστές τρομοκράτες. Ειδικά ο συμψηφισμός των νεκρών είναι ενδεικτικός της λογικής του παραλόγου.Οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλάνε για ηθική, να εμφανίζονται ως υπερασπιστές της νομιμότητας, της ανθρωπίνης ζωής, της αδικίας είναι όλοι όσοι είναι έτοιμοι να καταδικάσουν έναν άνθρωπο σε θάνατο επειδή είναι πολίτης μιας χώρας που δεν του αρέσει η πολιτική της και μετά να διασκεδάσουν με την εκτέλεση της ποινής.

Εύχομαι όλοι αυτοί που σήμερα χαίρονται με τον θάνατο τόσων αθώων (όπως έκαναν και την 9/11 και μάλιστα πολύ πιο εκδηλωτικά, βλ. το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη «Καλά να πάθουν») να μην χρειαστεί να έρθουν ποτέ στη θέση του θύματος (για όποιον νομίζει ότι η χώρα μας δεν δίνει αφορμές για την ισλαμική τρομοκρατία απλά αναφέρω την στηριξή μας στην γενοκτονία των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσόβου, την καταπίεση των Αλβανών και των άλλων μουσουλμάνων μεταναστών, την μη ύπαρξη τζαμιών στην Αττική, τις ακραίες αντιμουσουλμανικές θέσεις μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας λόγω ταύτισής του ισλαμισμού με την Τουρκία, την χρήση της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ κτλ κτλ). Την θέση δηλαδή που ευχήθηκαν για τους νεκρούς των τρομοκρατών και τις οικογένειές τους, και που ήδη εύχονται για τα επόμενα θύματα.

Αν αυτοί οι μισάνθρωποι δικηγόροι του δολοφονικού ισλαμοφασισμού είναι η έκφραση της σύγχρονης κοινωνίας μας, τότε πράγματι ο πολιτισμός μας δεν έχει καμία τύχη. Ο ισλαμικός μεσαίωνας και οι σκοταδιστές του κερδίζουν εξ ορισμού...


ΥΓ1. Για όποιον θέλει να διαβάσει κάτι παραπέρα από τυφλές κραυγές, προτείνω το πολύ καλό βιβλίο «Η Μεγάλη Διαμάχη» των εκδόσεων Ελάτη. Μέσα από την αντιπαράθεση άρθρων του Νόαμ Τσόμσκυ και του Κρις Χίτσενς αναπτύσσεται ο διάλογος στους κόλπους της αμερικανικής αριστεράς για την τρομοκρατία και τον ισλαμοφασισμό μετά την 9/11. Οι θεωρίες της αντίδρασης των λαών στην ιμπεριαλιστική πολιτική (που εκφράζει ο Τσόμσκυ) ξεγυμνώνονται με πειστικότητα και σαφήνεια από τον Χίτσενς, που εκφράζει το σύγχρονο τμήμα των αμερικανών αριστερών που αρνείται να δεχτεί την βαρβαρότητα της τρομοκρατίας ως δικαιολογημένη πολιτική έκφραση.

Είμαστε όλοι στόχοι!

Το σημερινό χτύπημα στο Λονδίνο συμβάλλει στην κατεδάφιση μιας ολόκληρης μυθολογίας που έχει πλαστεί γύρω από την τρομοκρατία, και την οποία τα ΜΜΕ της χώρας αρέσκονται ανεύθυνα να αναπαράγουν. Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε τι εκπροσωπούν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν ντυθεί με το μανδύα του παγκόσμιου τιμωρού, τι επιδιώκουν και πώς πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε.

Η σύγχρονη ισλαμική τρομοκρατία άλλη μια μορφή επιθετικής εξωτερίκευσης των εσωτερικών προβλημάτων μιας καθυστερημένης και αναχρονιστικής πολιτιστικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά κτλ δομής. Τα τελευταία 700 χρόνια το κέντρο του Ισλάμ (οι Άραβες) αλλά και η περιφέρειά του κατέληξαν από πρωτοπόροι να γίνουν ουραγοί των εξελίξεων. Και αντίθετα με τη ρητορική τους, αποκλειστικά υπεύθυνες είναι δυνάμεις στο εσωτερικό τους και όχι οι εξωτερικές παρεμβάσεις. Οι δυνάμεις της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης, που επικράτησαν πολιτικά και το κράτησαν δέσμιο και ανίκανο να εξελιχθεί ή να μεταρρυθμιστεί, είναι αυτές που διαρκώς ανακαλύπτουν εξωτερικούς εχθρούς για να δικαιολογήσουν της δική τους καταπίεση.

Πρώτα ήταν οι Μογγόλοι, μετά οι Τούρκοι, για κάποιο διάστημα οι Βρετανοί, μετά οι Εβραίοι, σήμερα οι ΗΠΑ και πάλι οι Βρετανοί και ο υπόλοιπος Δυτικός Κόσμος (στην περιφέρεια του Ισλάμ υπάρχουν και άλλοι δευτερεύοντες εχθροί πχ Ινδοί, Αφρικανικοί λαοί, λαοί της Ανατολικής Ασίας, Κινέζοι κτλ). Είναι λάθος να βλέπουμε τους ισλαμοφασίστες τρομοκράτες σαν τους μουσουλμάνους "Ρομπέν των Δασών" που παλεύουν και εκδικούνται (έστω και με λάθος μέσα) την "άδικη" πολιτική των ΗΠΑ, των Εβραίων και της Δύσης (και όλων των υπόλοιπων λαών του κόσμου σχεδόν, δεν θα παραξενευόμουν αν μια μέρα κατηγορήσουν τους ...πιγκουΐνους). Πρόκειται για παρακλάδι των ισλαμιστών "Σερίφηδων του Νότιγχαμ" που έχουν ανάγκη να προκαλούν συγκρούσεις ώστε να διατηρούν την πολιτική και πνευματική τους κυριαρχία και να καταπνίγουν κάθε φωνή και δύναμη ανανέωσης και εκσυγχρονισμού των κοινωνιών τους. Αυτό που βιώνουμε είναι η επιθετικότητα του πλέον φανατικού κλάδου των φονταμενταλιστών, των βαχαμπιστών.

Η φτώχεια και η εξαθλίωση δεν είναι οι λόγοι που οδηγούν τους Άραβες στην τρομοκρατία και γενικά όσο πιο πλούσια είναι η κοινωνία τους τόσο πιο πολύ στρέφονται στον φονταμενταλισμό. Το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Η Σαουδική Αραβία δεν είναι πιο πλούσια από την Υεμένη επειδή είναι πιο εξελιγμένη κοινωνικά αλλά μόνο και μόνο επειδή έτυχε να διαθέτει στο έδαφός της κάποιους φυσικούς πόρους προς εξαγωγή. Η δομή της κοινωνίας της δεν είναι πιο σύγχρονη από την γειτονική Υεμένη, απλά έπεσαν μέσα δισεκατομμύρια πετροδολάρια. Όταν όμως η ευημερία μιας κοινωνίας δεν είναι αποτέλεσμα ενδογενών οικονομικών παραγωγικών διαδικασιών αλλά στηρίζεται σε έξωθεν χρηματοδότηση, τότε δεν υπάρχουν ισχυρές ντόπιες δυνάμεις της αγοράς, από την τριβή των οποίων ξεπηδούν οι σπίθες της ανανέωσης, της προόδου, της μεταρρύθμισης και της δημοκρατίας. Γι' αυτό οι άνθρωποι εκεί ζουν σε ένα πολιτιστικό, πολιτικό και πνευματικό μεσαίωνα.

Για να δώσω ένα ιστορικό ανάλογο, μια παρόμοια περίπτωση με τα σύγχρονα πετροεμιράτα ήταν η Ισπανία την εποχή της ανακάλυψης της Αμερικής. Ο άφθονος χρυσός του Νέου Κόσμου που μπήκε στην Ισπανία, λειτούργησε ανασταλτικά για την εξέλιξη και πρόοδο των ενδογενών οικονομικών δυνάμεων της Ισπανίας. Η οικονομία εξαρτήθηκε όχι από την ντόπια παραγωγή αλλά από τα λάφυρα χρυσού των Ινδιάνων. Ενίσχυσε έτσι την ισχύ και την επιρροή των πλέον αντιδραστικών στοιχείων της ισπανικής κοινωνίας, την Καθολική Εκκλησία, την Ιερά Εξέταση, την Αντιμεταρρύθμιση, τους γαιοκτήμονες, κτλ. Η Ισπανία από πρωτοπόρος κατέληξε ουραγός, όχι μόνο οικονομικά τελικά αλλά κυρίως κοινωνικά, αφού έβλεπε μια μια τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες να την ξεπερνούν (με πρώτες την Ολλανδία και την Αγγλία των οποίων οι αποικίες δυνάμωσαν τις δυνάμεις της αγοράς). Χρειάστηκε να περάσει τραγικές καταστάσεις (εμφύλιοι, χούντες κτλ που δείχνουν ότι παντού οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης δεν καταθέτουν χωρίς μάχη τα κεκτημένα τους) για μπορέσει μόλις τα τελευταία χρόνια να μπει σε τροχιά σύγκλισης με τους υπόλοιπους ευρωπαίους.

Η Αλ-Κάιντα και όλοι οι ισλαμοφασίστες έχουν στόχο καθετί δυτικό και όχι μόνο, διότι θέλει μια συνολική αναμέτρηση που πιστεύει ότι θα οδηγήσει στην ενίσχυση της θέσης των ριζοσπαστικών οπισθοδρομικών στοιχείων μέσα στις αραβικές κοινωνίες σε βάρος των μετριοπαθών και των μεταρρυθμιστών. Επικίνδυνο δεν είναι να αναγνωρίζουμε την απειλή, επικίνδυνο είναι να εφησυχάζουμε και να εξαρτόμαστε από την καλή προαίρεση του κάθε τρομοκράτη. Άλλωστε αν δούμε την συνολική δράση των ριζοσπαστών φονταμενταλιστών του Ισλάμ, αυτή στρέφεται εναντίον κάθε ξένης κουλτούρας. Δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να καταστρέψουν σπάνια μνημεία του ελληνικού και του ινδικού πολιτισμού στο Αφγανιστάν, δείχνοντας ξεκάθαρα την κάθετη εναντίωσή τους στις πολιτισμικές διαφορετικότητες.

Η επιλογή του στόχου των Δίδυμων Πύργων, των τρένων της Μαδρίτης και του μετρό και των λεωφορείων του Λονδίνου όπου εργάζονταν ή απλά επισκέπτονταν πολίτες από όλες σχεδόν κάθε εθνικότητας, δείχνει την καθολικότητα της αντιπαράθεσης που επιδιώκουν. Ακόμα και οι δικοί μας 100+ Έλληνες και Ελληνοαμερικανοί την 11η Σεπτεμβρίου δεν ήταν μια παράπλευρη απώλεια αλλά ένας προσχεδιασμένος φόνος. Ακόμα και αν δεν συμμετείχε μια χώρα πχ στον πόλεμο στο Ιράκ, οι φανατικοί φονταμενταλιστές δεν στερούνται δικαιολογιών για επιθέσεις, όπως όταν απείλησαν τη Γαλλία για το θέμα της ισλαμικής μαντίλας. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι είμαστε όλοι στόχοι. Όχι για αυτά που κάνουμε αλλά για αυτό που είμαστε.

Και η Αλ-Κάιντα είναι μόνο ένα μόνο κομμάτι του επιθετικού ισλαμοφασισμού. Μπορούμε να ξεχάσουμε τους ισλαμιστές της Αλγερίας που σφάζουν ισλαμικές οικογένειες για να αντιμετωπίσουν την κυβέρνηση; Τους ισλαμιστές στις Φιλιππίνες που επιμένουν να σκοτώνουν Φιλιπινέζους για τη δημιουργία ισλαμικού κράτους σε περιοχή όπου δεν είναι καν πλειοψηφικοί ως μειονότητα; Τους οπαδούς της Τζεμαά Ισλαμίγια που κόβουν λαιμούς χριστιανών κατοίκων της Ινδονησίας, καίνε εκκλησίες, και έκαναν βομβιστική επίθεση στο Μπαλί εναντίον αμάχων, στο οποίο Μπαλί οι κάτοικοι είναι Ινδουιστές; Τους αυτονομιστές του Κασμίρ που ανατινάζονται αδιάκριτα σε ανοιχτούς χώρους; Τις ακρότητες των Ταλιμπάν που έφταναν στο σημείο να ακρωτηριάζουν δεκατετράχρονα κορίτσια που τολμούσα να βάψουν τα νύχια τους; Την ομάδα του Ναμανγκάνι στην κοιλάδα Φεργκάνα που παλεύει να εκδιώξει όλους τους απίστους από τη γη του Ισλάμ-εννοώντας φυσικά και τους Ρώσους εποίκους; Την Ισλαμική Χαμάς και Τζιχάντ που σκορπούν τον τρόμο και το θάνατο όχι εναντίον όχι εναντίον στρατιωτών αλλά αμάχων; Των "αντιστασιακών" του Ιράκ που αποκεφαλίζουν αθώα μέλη ανθρωπσιικών οργανώσεων και σκοτώνουν αδιακρίτως τους Άραβες ομοεθνείς τους;

Και επειδή το πρόβλημα δεν είναι απλά μερικοί φανατικοί αλλά έχει να κάνει με τις συνολικές δομές και το πνευματικό επίπεδο τις ισλαμικής κοινωνίας (που εκπαιδεύονται, πώς βρίσκουν τόσο πρόθυμους "μάρτυρες", πώς στήνουν περίπλοκα δίκτυα πληροφοριών και μέριμνας, πώς διατηρούν τέτοια τεράστια επιρροή μέσα στις μουσουλμανικές κοινωνίες, πώς έχουν διασυνδέσεις σε κάθε διοικητική, ενημερωτική ή άλλη αρχή κτλ) λύση δεν μπορεί να είναι η αδιαφορία του δυτικού κόσμου.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε στρατιωτικά και με πλήρη ισχύ κάθε τρομοκράτη και τρομοκρατική ομάδα, και ταυτόχρονα να ενισχύσουμε τις φωνές μεταρρύθμισης και αλλαγής στον μουσουλμανικό κόσμο, ώστε η βασιλεία 700 και πλέον χρόνων των σκοταδιστών να λήξει μια και καλή και να μπορέσει ο ισλαμικός κόσμος να βρει τη θέση που του αξίζει στο σύγχρονο κόσμο. Δυστυχώς οι οπισθοδρομικές ισλαμικές κοινωνίες είναι πια πολύ επικίνδυνες για τις αφήσουμε στην ησυχία τους (και φυσικά αυτές δεν έχουν κανένα σκοπό να αφήσουν έτσι εμάς).

Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα στο Ιράκ σήμερα. Άσχετα αν ο πόλεμος έγινε σωστά ή όχι, δίκαια ή όχι, νόμιμα ή όχι. Σήμερα πρέπειο να χτιστεί μια κοινωνία-φάρος για όλες τις προοδευτικές και ανανεωτικές δυνάμεις του αραβικού κόσμου, που είναι το τελαυταίο πράγμα πυο θέλουν οι εμπνευστές (και) της σημερινής επίθεσης . Και γι' αυτό και η αντίδραση εκεί των ισλαμοφασιστών είναι τόσο έντονη (γι'αυτό και στρέφεται κύρια εναντίον των ίδιων των Ιρακινών που είναι πρόθυμοι να φτιάξουν μια νέα σύγχρονη κοινωνία) διότι ξέρουν ότι πρόκειται για τη μεγάλη μάχη της πολιτικής τους επιβίωσης. Και θα μεταχειριστούν κάθε μέσο προκειμένου να μη χάσουν αυτά που διατηρούν εδώ και τόσους αιώνες σε βάρος της ευημερίας, της προόδου, της ανάπτυξης και της ειρηνικής συμβίωσης των μουσουλμανικών λαών. Το θέμα είναι αν θα υποκύψουμε στην τρομοκρατία τους ή θα μείνουμε στις ακλόνητοι στις αξίες που ορίζουν τον πυρήνα του πολιτισμού μας.

Τμήμα Ηθών Χαμάς!!

Η δεκαεννιάχρονη Γιούσρα αλ Αζάμ και ο μνηστήρας της είχαν περάσει το μεσημέρι ψωνίζοντας για το γάμο τους, στην πόλη της Γάζας.
Αργότερα πήραν κάτι να φάνε και να πιούνε και έμειναν στην παραλία χαζεύοντας τα κύματα.

Ο γάμος της Γιούσρα θα γινόταν σε λίγες ημέρες.

Όμως εκείνο το απόγευμα στην παραλία έμελλε να είναι το τελευταίο της ζωής της, που τερματίστηκε με βίαιο τρόπο...

Το σούρουπο το ζευγάρι γύριζε με το αυτοκίνητό του στην γειτονιά του, στον καταυλισμό της Μπέιτ Λαχίγια. Στο πίσω κάθισμα επέβαιναν η αδελφή της Γούσρα, η Μαγκντολίν με τον φίλο της.

Στο δρόμο δέχθηκαν επίθεση από κουκουλοφόρους, που άρχισαν να πυροβολούν στα τυφλά.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε. «Οι άνδρες κρατούσαν όπλα και ρόπαλα», λέει η Μαγκντολίν.

«Άνοιξαν τις πόρτες και άρχισαν να μας χτυπούν. Βγήκα έξω και δραπέτευσα, αλλά ένας από αυτούς με ακολούθησε και συνέχισε να με χτυπάει. Με πέταξε στο έδαφος και με χτυπούσε με ένα ρόπαλο. »

Ο κόσμος στο δρόμο προσπαθούσε να τον σταματήσει, όμως κρατούσε όπλο και απειλούσε ότι όποιος πλησίαζε θα τον πυροβολούσε».

Η Γιούσρα αλ Αζάμ σκοτώθηκε στην επίθεση. Έπεσε νεκρή από τα πυρά των κουκουλοφόρων.

Οι ένοπλοι ήταν μέλη της Χαμάς.

Οι συγγενείς της Γιούσρα ζητούν δικαιοσύνη Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, φώναζαν ότι ανήκουν στην «αστυνομία ηθών» της οργάνωσης.

Φαίνεται ότι στα δικά τους τα μάτια, κάτι στην συμπεριφορά των ζευγαριών ήταν ασυγχώρητο για τα μουσουλμανικά δεδομένα.

Από το BBC Greek

Όλο το ρεπορτάζ εδώ

Άλλο ένα από τα καθημερινά περιστατικά που μας δείχνουν το μέλλον που επιφυλάσσουν αν επικρατήσουν οι ισλαμοφασίστες της Χαμάς, της Τζιχάντ, της Χεζμπολά κτλ Μια κοινωνία τρόμου όμως αυτή που γνώρισε πρόσφατα το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν. Όσο και αν ενοχλούνται οι φαιοκόκκινοι υποστηρικτές αυτών των "αγνών μαρτύρων", η σύγκρουση στην Παλαιστίνη δεν είναι απλώς ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Είναι η προσπάθεια της ανοχής, της συνύπαρξης και της ελευθερίας των ανθρώπων να επιβιώσουν ανάμεσα στο φανατισμό και μισαλλοδοξία. Και οι ισλαμοφασίστες δείχνουν αποφασισμένοι να τις πολεμήσουν μέχρι τέλους!