επιτέλους και μια θετική πρωτιά

Η Ελλάδα είναι πρώτη στη προστασία της προσωπικής σφαίρας και τον περιορισμό της παρακολούθησης, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του οργανισμού Privacy International.

Σύμφωνα με την ομαδοποίηση των αποτελεσμάτων η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που βρίσκεται στη κατηγορία "επαρκής προστασία κατά της κατάχρησης". Φυσικά πρόσφατα γεγονότα μας έδειξαν ότι δεν μπορούμε να ευησυχάζουμε και ότι δεν μπορούμε μόνο να επαφυόμαστε στην ΑΠΔΠΧ αλλά πρέπει να λαμβάνουμε ενεργητική δράση ώστε να ο κάθε έλληνας να μάθει να απαιτεί από όσους υποτίθεται ότι τον υπηρετούν να σέβονται την ακεραιότητα της προσωπικής του σφαίρας.

Η χρονιά των Ελλήνων Φιλελευθέρων

Αγαπητοί ομοϊδεάτες, σύμμαχοι Φιλελεύθεροι, ιδρυτικά μέλη της "Φιλελεύθερης Συμμαχίας", συνάδελφοι της Διοικούσας Επιτροπής, αλλά και όσοι διαφωνείτε με τις απόψεις μας αλλά ξοδεύετε χρόνο να τις συζητάτε μαζί μας, νομίζω πως δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστεί κανείς πως το 2007 υπήρξε η χρονιά του μεγάλου come-back των Ελλήνων Φιλελευθέρων.

Συνηθίζουμε να απαριθμούμε τις παραλήψεις μας όμως καλό είναι να μην ξεχνάμε να μετράμε πόσα έχουμε καταφέρει κι αυτά δεν είναι λίγα το διάστημα που δραστηριοποιούμαστε στην κοινωνία.

Η γνωριμία με τα μέλη της "Συμμαχίας", υπήρξε για μένα συναρπαστική και θέλω να ευχαριστήσω ειλικρινά τον πυρήνα των roosters, τον Φώτη, τον Παύλο, τον Κώστα, τον Μανώλη Μανωλεδάκη, τον Δημήτρη Σκάλκο και τον Γιώργο Σαρηγιαννίδη που τους θαυμάζω απεριόριστα αλλά και όλους τους υπόλοιπους, που με σήκωσαν από τον καναπέ και με έκαναν ξανά ενεργό μέλος της κοινωνίας. Ελπίζω το νέο έτος να δραστηριοποιηθώ περισσότερο αλλά πιο πολύ απ'όλα, ελπίζω οι νέοι άνθρωποι που απαρτίζουν την κίνησή μας, να μη χάσουν ποτέ την πίστη τους στον άνθρωπο και να συνεχίζουν να μάχονται για το υψηλότερο ανθρώπινο ιδανικό: την ελευθερία!

Καλή χρονιά σε όλους!

Αθήναιος (----> ο πρώτος φιλελεύθερος μάγειρας!)

Γιατί λέω όχι στο διάλογο με τον Αλέξη Τσίπρα

Χρησιμοποιώ μια συγκεκριμένη και πολύ ενδεικτική λέξη για να περιγράψω τους πολιτικούς που διαλέγουν το "κουστούμι" από την ουσία για να επικοινωνήσουν με τους πολίτες. Αυτούς τους πολιτικούς τους ονομάζω "Μαυρογιαλούρους", για ευνόητους σε όλους λόγους. Δημόσια, έχω αποκαλέσει έτσι από το άλλο μου μπλογκ τον Κυριάκο Μητσοτάκη κι από εδώ (Αθήναιου Βορβορυγμοί) τον Ευάγγελο Βενιζέλο αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ, και αισθάνομαι πάρα πολύ μεγάλη λύπη γιαυτό, ότι πάλι ο Μαυρογυαλούρος θα μου ερχόταν ως συνειρμός μόλις θα άκουγα μια ακόμη "πρωτότυπη" πρωτοβουλία προσέγγισης των μπλόγκερ από νέο Έλληνα πολιτικό.

Κάνω copy-paste από το μπλογκ του Ματθαίου Τσιμιτάκη που φαίνεται να είχε και την ιδέα να διοργανώσει μια συζήτηση μπλογκερ με τον Αλέξη Τσίπρα αφού ο κ.Τσίπρας ενώ έχει δεχτεί προσκλήσεις από τα media τις έχει απορρίψει. Αυτό το τελευταίο θα το σχολιάσω εκτενώς αλλά θα το κάνω στο τέλος, τί σημαίνει δλδ υποψηφιος πρόεδρος κόμματος που είναι στο Κοινοβούλιο να φτύνει τους δημοσιογράφους που αποτελούν συνταγματικά κατοχυρωμένο θεσμό σ'αυτή τη χώρα. Γράφει λοιπόν ο Ματθαίος Τσιμιτάκης:

Στην σημαντικότερη στιγμή της πολιτικής του διαδρομής ο (κατά πάσα πιθανότητα) μελλοντικός πρόεδρος του Συνασπισμού αποφασίζει να ανοίξει τα χαρτιά του στους χρήστες του internet απευθείας και όχι στα media (έχει αρνηθεί πάμπολλες προτάσεις), θέλοντας έτσι να σηματοδοτήσει και επικοινωνιακά την στροφή που έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει ο ΣΥΝ, προς τους νέους και τις νέες αλλά και τις άμεσες μορφές επικοινωνίας και πολιτικοποίησης. Είχα την χαρά να συζητήσω πρώτος μαζί του την πρόταση για μια ανοιχτή συνέντευξη, την οποία τώρα θέλω με την σειρά μου να απευθύνω προς όλους όσους ενδιαφέρονται στην μπλογκόσφαιρα. Κι επειδή η υποκειμενικότητα είναι εγγενές χαρακτηριστικό της παίρνω το θάρρος να την απευθύνω και σε αυτούς που αισθάνομαι σαν διαδικτυακή μου γειτονιά (τρόπον τινά), δηλαδή τους: arxediamedia, politikoblog, metablogging, reality-tape, vrypan, δίκτυο indy, oneiros, allufunmarx, οικολόγιο, δεμασάμερε , Αθήναιου Βορβορυγμοί και pestaola.

Ο Ματθαίος Τσιμιτάκης που πήρε αυτή την πρωτοβουλία, είναι ένας εξαιρετικά σοβαρος άνθρωπος κι ως εκ τούτου θεωρώ την πρόσκλησή του εξαιρετικά τιμητική και τον ευχαριστώ γιαυτήν ζητώντας του και δημόσια συγγνώμη για τον αποσπασματικό σχολιασμό κάποιου άρθρου του, οπωσδήποτε αυτό το σχόλιο που έκανα ήταν άστοχο και σχόλιο καφενείου και "κερκίδας". Όχι, δεν λέω πως είναι σοβαρός επειδή τον γνωρίζω προσωπικά, ούτε επειδή γράφει στην "Καθημερινή". Η άποψή μου γιαυτόν, έχει σχηματιστεί αποκλειστικά διαβάζοντας τα άρθρα του. Τόσο η θεματολογία του οσο και ο τρόπος που τη διαπραγματεύεται, δείχνει άτομο που θέλει να συμβάλλει ουσιαστικά στο δημόσιο διάλογο για μια σειρά από θέματα που με καίνε ως πολίτη, π.χ περιβάλλον, ατομικά δικαιώματα κλπ. Να σημειώσω επίσης ότι έχω μια εξαιρετικά καλή γνώμη για τον Ματθαίο ενώ διαφωνώ ουσιαστικά μαζί του σε μια σειρά από σοβαρά ζητήματα που θεωρώ ότι τα έχει καταλάβει εντελώς λάθος, όπως το ζήτημα της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων--αλλά με τη νέα χρονιά θα γράψω εδώ και στο rooster περί αυτού γιατί ως φιλελεύθερη με απασχολεί εξαιρετικά το πόσο λάθος έχει αντιληφθεί η αριστερά -που αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία σ'αυτή τη χώρα- την ουσία της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και των προσωπικών δεδομένων.

Η συνέχεια του ποστ και σχόλια στον "Αθήναιο".

Ἑλληνικὲς Ἀναμνήσεις...

Πρόσφατα ἒπεσα τυχαία πάνω σὲ μιὰ ἰστοσελίδα ποὺ ἒκανε κάτι νὰ σκιρτήσῃ μέσα μου. Ξύπνησαν μνῆμες παιδικὲς, ἰστορικὲς σχεδὸν ἀρχέγονες. Μνῆμες ποὺ χρόνια βρισκόντουσαν σὲ νάρκη. Μνῆμες μιᾶς γλώσσας μητρικῆς. Κακοποιημένης ἀπὸ βάναυσο, ἀνάλγητο καὶ ἀνιστόρητο κρατικὸ παρεμβατισμὸ.
Μνῆμες Ἑλληνικῆς πολυτονικῆς γραφῆς.
Ἡ ἰστοσελίδα εἶναι τῆς Κίνησης Πολιτῶν γιὰ τὴν Ἐπαναφορὰ τοῦ Πολυτονικοῦ Συστήματος, καὶ ἀποτελεῖ προσπάθεια καὶ πόνημα ἑνὸς νέου Ἕλληνα ἐπιστήμονα ποὺ διαπρέπει σὰν καθηγητὴς πληροφορικῆς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βρέστης. Τοῦ Γιάννη Χαραλάμπους.
Ἀντιγράφω ἀπὸ τὴν ἰστοσελίδα του μερικὲς σκέψεις γνωστῶν συγγραφέων ἀναφορικὰ μὲ τὸ πολυτονικὸ ζήτημα:

"Ἂν δὲν θέλετε, κύριοι τοῦ ὑπουργείου, νὰ κάνετε φωνητικὴ ὀρθογραφία, τότε πρέπει ν’ ἀφήσετε τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα, γιατὶ αὐτοὶ ποὺ τοὺς βάλανε ξέρανε τὶ κάνανε. Δὲν ὑπῆρχαν στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, γιατὶ ἁπλούστατα ὑπῆρχαν μέσα στὶς ἴδιες τὶς λέξεις. Αὐτοί, οἱ Κριαρᾶς καὶ οἱ ἄλλοι, τὰ κτήνη τὰ τετράποδα ποὺ ἔκαναν αὐτὲς τὶς μεταρρυθμίσεις —αὐτὸ παρακαλῶ νὰ γραφεῖ στὶς ἐφημερίδες— δὲν ξέρουν τὶ εἶναι γλώσσα. Δὲν ξέρουν αὐτὸ ποὺ γνώριζε ἡ κόρη μου στὰ τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη καὶ μετὰ ἔψαχνε γιὰ τὶς συγγενεῖς της. Αὐτὸ εἶναι μιὰ γλώσσα. Ἕνα μάγμα, ἕνα πλέγμα, ὅπου οἱ λέξεις παράγονται οἱ μὲν ἀπὸ τὶς δέ, ὅπου οἱ σημασίες γλιστρᾶνε ἀπὸ τὴ μία στὴν ἄλλη, εἶναι μιὰ ὀργανικὴ ἑνότητα ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν μπορεῖς νὰ βγάλεις καὶ νὰ κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιᾶς ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ’ ἕνα γραφεῖο στὸ ὑπουργεῖο Παιδείας. Ἡ κατάργηση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας, ποὺ εἶναι τελικὰ ἡ κατάργηση τῆς συνέχειας. Ἤδη, τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ἐλύτη, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν. Δηλαδή, πᾶμε νὰ καταστρέψουμε ὅ,τι κτίσαμε. Αὐτὴ εἶναι ἡ δραματικὴ μοίρα τοῦ σύγχρονου ἑλληνισμοῦ."
Κορνήλιος Καστοριάδης

"Ὑπερτιμήθηκε ἡ ἄποψη ὅτι διευκολύνει τοὺς μαθητές, κάτι πού, ἴσως, εἶναι ἀντιπαιδαγωγικό. Ὑπάρχει ἄλλωστε καὶ μιὰ παράδοση ποὺ ἐκφράζει τὴν ἄποψη μεγάλων παιδαγωγῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν ὅτι τὸ παιδὶ πρέπει νὰ κοπιάζει γιὰ νὰ γίνει ἄνθρωπος ἱκανός, ὥστε στὴν ζωή του ν’ ἀντιμετωπίσει ὅλες τὶς ἀντιξοότητες. Ὑποστηρίχτηκε, ἐπίσης, ὑπὲρ τοῦ μονοτονικοῦ καὶ ἡ ἄποψη ὅτι διευκολύνονται οἱ τυπογράφοι καὶ οἱ στοιχειοθέτες, γενικὰ καὶ ὅτι οἱ ἐκδόσεις, πάλι γενικά, γίνονται οἰκονομικότερες.
Παραγνωρίστηκαν, ὅμως, οἱ λόγοι ποὺ ἐπέβαλαν στοὺς Ἀλεξανδρινοὺς χρόνους, τὴν καθιέρωση τῶν τόνων, οἱ ὁποῖοι ἰσχύουν καὶ σήμερα. Πολλὲς φορές, τὰ γραπτά μου δὲν διαβάζονται σωστὰ ὅταν τυπώνονται στὸ μονοτονικό. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι θὰ ἐπανεξεταστεῖ μελλοντικὰ τὸ θέμα καὶ ὅτι θὰ ἐπικρατήσουν σωφρονέστερες ἀπόψεις."
Νικηφόρος Βρεττάκος

"Ἐγὼ εἶμαι ὑπὲρ τοῦ παλαιοῦ συστήματος, ἐναντίον τοῦ μονοτονικοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Εἶναι ἡ βάση γιὰ νὰ ξέρεις τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων. Ἡ σημερινὴ κακοποίηση τῆς γλώσσας μὲ ἐνοχλεῖ καὶ αἰσθητικά. Θέλω νὰ δῶ γραμμένο τὸ «καφενεῖον» κι ἂς μὴν προφέρουμε τό «ν». Τώρα, ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν μιὰ τρύπα..."
Ὀδυσσέας Ἐλύτης


Ὑπάρχουν στὴν ἱστοσελίδα τῆς Κίνησης πάρα πολλὰ ἀκόμα παρόμοια θέματα, καθὼς καὶ συμβουλὲς γιὰ νὰ ἐγκαταστήσετε πολυτονικὲς γραμματοσειρὲς στὸν ὑπολογιστὴ σας...

Ας είναι καλά το BBC

Ευτυχώς που υπάρχουν ξένοι δημοσιογράφοι, ξένα ειδησιογραφικά πρακτορεία και το ίντερνετ, μήπως και μάθουμε τίποτα από όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και τα ελληνικά μέσα απαξιούν να ασχοληθούν.

Greek Secular + Atheist Social Networking

Παραθέτω από το blog atheoi.ORG:

Επί τη ευκαιρία της ενασχόλησης μου με το Facebook, παραθέτω μαζεμένους μερικούς σχετικούς σύνδεσμους για όσους χρησιμοποιούν τα παρακάτω ηλεκτρονικά “κοινωνικά δίκτυα”. Όσοι ενδιαφέρονται είναι ευπρόσδεκτοι να γίνουν μέλη ή/και βεβαίως να με προσθέσουν στη λίστα “φίλων” τους στις αντίστοιχες υπηρεσίες. Αν έχω παραλείψει κάτι μπορείτε να το προσθέσετε:

Έλληνες άθεοι και αγνωστικιστές στο Myspace (group)
Προσωπική μου σελίδα στο MySpace

Έλληνες άθεοι και αγνωστικιστές στο Facebook (group)
Support the separation of Church and State in Greece (Facebook cause)
Προσωπική μου σελίδα στο Facebook

Υπάρχει Θεός; (Απάντηση στον Ν. Μουζέλη)

Στο πρόσφατο κείμενό του στην εφήμερίδα Το ΒΗΜΑ, ο κ. Ν. Μουζέλης, επιστρέφει ξανά στον Dawkins και το ζήτημα της ύπαρξης θεού. Το απογοητευτικό αυτό κείμενο, προσπαθώντας να απαντήσει στη συγγραφική δραστηριότητα των λεγόμενων Νέων Άθεων (Dawkins, Dennett, Harris και Hitchens), επιστρατεύει αρχικά λογικές ακροβασίες, για να καταλήξει στην πλήρη άρνηση της λογικής σο όνομα του υπερβατισμού.

Μιας και το ίδιο το κείμενο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη, θα απαντήσω σε κάποια σημεία του διατηρώντας την ίδια δομή:

Επιπτώσεις

Βέβαια ο Dawkins και ο Dennett αποφεύγουν τον χονδροειδή μανιχαϊσμό των Onfrey και Hitchens. Υποστηρίζουν ότι η θρησκεία έχει και αρνητικές και θετικές επιπτώσεις. Κατά τον πρώτο όμως οι θετικές επιπτώσεις όχι μόνο είναι λιγότερο σημαντικές αλλά επιπλέον δεν αποδεικνύουν την ύπαρξη Θεού. Αλλο η ωφελιμότητα και άλλο η αλήθεια. Αυτό το επιχείρημα είναι σωστό. Ο Dawkins όμως δεν τονίζει ότι είναι εξίσου σωστό το αντίθετο επιχείρημα. Δηλαδή ότι οι θρησκευτικές δυσλειτουργίες δεν αποδεικνύουν την ανυπαρξία του θείου.

Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να κατανοήσω την κριτική του κ. Μουζέλη. Γιατί θα έπρεπε ο Dawkins να υποστηρίξει το αυτονόητο; Αν κανείς μπει στον κόπο να διαβάσει τα κείμενα του Dawkins, κι έχει έστω και ελάχιστη επαφή με τον κόσμο και τις μεθόδους της επιστήμης, μπορεί να καταλάβει ότι ένα τέτοιο συμπέρασμα ούτε λογικά θα μπορούσε να σταθεί, ούτε ο Dawkins το υποστηρίζει.
Όταν οι λεγόμενοι Νέοι Άθεοι αναφέρονται στις «δυσλειτουργίες» των θρησκειών, απαντάνε απλά στο ενστικτώδες λαϊκό επιχείρημα ότι αν δεν υπήρχε θεός, δε θα μπορούσε να υπάρχει και ηθική. Πέρα από αυτό, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η χρησιμότητα ή όχι των θρησκειών έχει άμεση σχέση με την ύπαρξη ή όχι του θεού. Από την άλλη βέβαια, θα έπρεπε κανείς να κάνει την ίδια συζήτηση με τους εκπρόσωπους αυτών των ‘δυσλειτουργικών’ θεσμών που ισχυρίζονται ότι λειτουργούν στο όνομά του θεού τους.

Όντως, «άλλο η ωφελιμότητα και άλλο η αλήθεια». Αν όμως ένας θεσμός δεν έχει ούτε την ωφελιμότητα, αλλά ούτε και την αλήθεια με το μέρος του, είναι εύλογη η απορία αν όντως δικαιολογείται η ύπαρξή του.

Ορθολογικές αποδείξεις

Ο Dennett υποστηρίζει τη μάλλον αγνωστικιστική θέση ότι υπάρχουν πολλές έννοιες του Θεού και ότι μερικές από αυτές οδηγούν σε θεωρίες περί της ύπαρξης ή ανυπαρξίας Του που είναι αδύνατον να επαληθευθούν επιστημονικά. Αυτού του είδους την αγνωστικιστική στάση, με την οποία συμφωνώ, δεν τη βλέπουμε μόνο σε θεολογικά κείμενα αλλά και στα γραπτά μεγάλων διανοητών, όπως αυτά του Weber και του Wittgenstein.

Ο Dennett εδώ δεν πρωτοτυπεί - ούτε υποστηρίζει βέβαια τον αγνωστικισμό της σιωπηλής υποστήριξης των θρησκειών. (Ο ίδιος ο Dennett δηλώνει άθεος και όχι αγνωστικιστής.) Από την τσαγιέρα του Russell, μέχρι και τον κάθε ευφάνταστο ορισμό ενός θεού που είναι αδύνατο να επαληθευτεί η ύπαρξή του, η φαντασία του ανθρώπου μπορεί να δημιουργήσει άπειρα τέτοια φαινόμενα. Ο αγνωστικισμός όμως, για να είναι συνεπής, οφείλει με τον ίδιο τρόπο να επιφυλάσσεται να εκφράσει άποψη για την ύπαρξή όλων αυτών των υπαρκτών ή ανύπαρκτων οντοτήτων συνολικά.
Εδώ υπάρχουν νομίζω μόνο δύο δυνατές - εσωτερικά συνεπής - στάσεις: αυτή που αναθέτει στον ισχυρισμό της ύπαρξης το βάρος της απόδειξης από τη μία πλευρά, κι ο πλήρης αγνωστικισμός από την άλλη. Είναι ο κ. Μουζέλης το ίδιο αγνωστικιστής στο ζήτημα περί της ύπαρξης του ιπτάμενου τέρατος σπαγγέτι, των θεών του Ολύμπου, του Θορ, του μονόκερου, των ξωτικών και των νεράιδων; Δίνει την ίδια βαρύτητα στους ισχυρισμούς των δωδεκαθεϊστών όσο στα χριστιανικά δόγματα;

Ο Dawkins προσπαθεί να αποδείξει ότι ο αγνωστικισμός μπορεί να ξεπεραστεί, αφού η δαρβινική εξελικτική θεωρία, και ειδικά η εφαρμογή της στη βιολογία, μας δίνει πειστικά επιχειρήματα για την ανυπαρξία του Θεού. Υπεραπλουστεύοντας, το βασικό επιχείρημά του είναι ότι αν υπάρχει ένα ον που έχει δημιουργήσει τον κόσμο, αυτό πρέπει να είναι πιο πολύπλοκο από την απίστευτη πολυπλοκότητα του Σύμπαντος. Αρα οι πιθανότητες ύπαρξης ενός τέτοιου όντος είναι απειροελάχιστες. Αυτό το επιχείρημα όμως δεν είναι πειστικό. Γιατί να μην υπάρχει ένας δημιουργός πιο «πολύπλοκος» από το εξαιρετικά πολύπλοκο Σύμπαν;

Ο Dawkins δεν προσπαθεί βέβαια να αποδείξει την ανυπαρξία του θεού μέσω της εξέλιξης. Αυτό που ισχυρίζεται είναι ότι ο δημιουργός θεός, όπως τον φαντάζεται η χριστιανική μυθολογία, δεν χρειάζεται πια ως εξήγηση της ύπαρξης του ανθρώπου. Απαντάει στο επιχείρημα, όπως παλαιότερα και ο Russell, που παρουσιάζει τον θεό ως τη μόνη δυνατή εξήγηση της πολυπλοκότητας του κόσμου μας.
Όσο αφορά στο ερώτημα του κ. Μουζέλη, γιατί δεν μπορεί ένας δημιουργός να είναι πιο «πιο «πολύπλοκος» από το εξαιρετικά πολύπλοκο Σύμπαν», η απάντηση είναι απλή και τη δίνει ο ίδιος ο Dawkins στα κείμενά του. Αν υποθέσουμε την ύπαρξη κάτι πιο πολύπλοκου από την πολυπλοκότητα του κόσμου που προσπαθούμε να εξηγήσουμε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μεταθέτουμε το πρόβλημα – δεν εξηγούμε απολύτως τίποτα. Ανταλλάσσουμε μια πολυπλοκότητα που αδυνατούμε να εξηγήσουμε – αν αποδεχόμαστε την αφέλεια της άρνησης της εξέλιξης – για μια άλλη πολυπλοκότητα που ούτε μπορούμε να καταλάβουμε. Πως θα εξηγήσουμε μετά την πολυπλοκότητα του θεού;

Επιπλέον δεν μπορεί, όπως κάνει ο Dawkins, να χρησιμοποιεί κανείς επιχειρήματα που στηρίζονται στη γνώση του φυσικού κόσμου για να αποδείξει την ανυπαρξία μιας δύναμης σε έναν υπερβατικό κόσμο. Αν ο Θεός, όπως υποστηρίζει η λεγόμενη αρνητική θεολογία γενικά και ο ορθόδοξος αποφατισμός πιο ειδικά, δεν προσεγγίζεται διά της λογικής, τότε τα επιχειρήματα του Dawkins - ανεξάρτητα από τη θεωρητική συγκρότησή τους και την εμπειρική βάση τους - δεν ισχύουν. Βέβαια ο Dawkins υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει υπερβατική διάσταση του κόσμου. Αλλά αυτή η στάση βασίζεται σε ένα πιστεύω που, όπως και πολλά από τα θρησκευτικά πιστεύω, δεν μπορεί να αποδειχθεί επιστημονικά.

Και καταλήγουμε βέβαια στο γνωστό τρικ αρκετών θεϊστών. Όταν τα λογικά επιχειρήματα στερεύουν, τοποθετούμε τη συζήτηση έξω από τη λογική για να αποφύγουμε κάθε κριτική και συζήτηση. Εισάγουμε στο διάλογο την έννοια του ‘υπερβατικού κόσμου’ και αποφεύγουμε κάθε αντεπιχείρημα.
Αν ο κ. Μουζέλης ισχυρίζεται ότι δεν μπορούμε να συζητούμε περί της ύπαρξης, ή όχι, θεού με λογικά επιχειρήματα, τότε το όλο κείμενό του σαφέστατα ακροβατεί και ο ίδιος κάνει το ίδιο λάθος με αυτούς που έρχεται να κατηγορήσει. Αν από την άλλη μπορούμε – και οφείλουμε ίσως – να συζητάμε το ζήτημα, τότε η αντιπαράθεση λογικών επιχειρημάτων είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε στη διάθεσή μας.
Η θρησκείες βέβαια δεν διατηρούν αυτή τη στάση – του αποκλεισμού της έννοιας του θεού στον οποιονδήποτε υπερβατικό κόσμο. Ο θεός, σύμφωνα τουλάχιστον με το χριστιανισμό, βρίσκεται ανάμεσά μας, ακούει τις προσευχές των πιστών, παρεμβαίνει στους νόμους της φύσης, γνωρίζει τα πάντα, είναι παντοδύναμος και πανάγαθος. Δεν πρόκειται για κάποιο ον πέρα και έξω από τον κόσμο μας. Σ’ αυτό ακριβώς το ον αναφέρεται και ο Dawkins κι οι υπόλοιποι συγγραφείς που αναφέρει ο κ. Μουζέλης στο κείμενό του.

Όσο υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται την ύπαρξη του όντος αυτού, καθώς και τη δυνατότητά του να επεμβαίνει στον κόσμο μας (δημιουργώντας το Σύμπαν, τον άνθρωπο, κάνοντας θαύματα, στέλνοντας το γιο του στη γη κλπ.), καλά θα κάνουν να συνηθίσουν και στα λογικά αντεπιχειρήματα.

An open letter to Orthodox Christians on behalf of Ron Paul

Για όσους Ορθόδοξους διαμένουν στις ΗΠΑ και ψάχνουν έναν φιλελεύθερο Προεδρικό υπόψήφιο.

by Clark Carlton

Dear Brothers and Sisters:

The 2008 US presidential election is almost a year and a half away, and yet the various campaigns are in full swing. With states vying to move the primary season up into late 2007, it is time that we as citizens of the United States start to think about who we would like to see elected to the White House next year.

Before I express my own thoughts about the upcoming election, let me begin with a couple of obvious, but nonetheless vital, observations. First of all, reasonable people - and certainly the reason-endowed sheep of Christ's flock - can disagree about political philosophies and the relative virtues and vices of particular candidates. I do not believe that there is one "Orthodox" answer to some of the questions that I will raise below. In other words, I will question neither the purity of your faith nor the sincerity of your commitment to Christ if you disagree with my thoughts.

Such circumspection is necessary because our Lord did not deliver to us any particular "political philosophy." When the Pharisees tried to trap Him with a question about money He replied simply, "Render unto Caesar the things that are Caesar's and unto God the things that are God's." Later, the Pharisees accused Him of trying to put Himself in the place of Caesar. When Pilot asked Him about this He replied, "My Kingdom is not of this world." St. Paul admonished Christians to obey those in civil authority - even though they were pagans - but later writers, living under intense persecution, were somewhat less enthusiastic about their allegiance to the Roman Empire.

Finally, in the fourth century the Roman Empire underwent a slow and sometimes painful process of Christianization. (Eusebius' rose-colored version of events needs to be taken with a grain of salt.) This eventually gave rise the Byzantine theory of "symphony" between Church and state. There is no question that the conversion of the Empire had many benefits, chief among them the development of a genuinely Orthodox culture - with all of its artistic, literary, and architectural achievements - and greatly increased missionary expansion. At the same time, however, there was always a very real danger of identifying - confusing, really - the state with the Kingdom of God. Indeed, the actual history of Roman Orthodox symphonia is a decidedly mixed bag. Our calendar is full of saints who suffered exile and even torture at the hands of the "most pious Christian Emperors" (Athanasius, Chrysostom, and Maximus to name but three). The point is that Orthodox Christians throughout history have lived all over the world under quite diverse political circumstances. While Byzantine symphonia holds an honored place within the history of the Church, one cannot claim with any theological seriousness that this is the only Orthodox political philosophy.

This leads me to my second observation, which is that contemporary American culture is far removed from that which has developed within traditionally Orthodox lands. Therefore, I do not for one minute believe that the political principles that I shall advocate below are necessarily exportable to other cultures. Frankly, I would be delighted to see the restoration of an Orthodox monarchy in Russia. (For the record, I do not subscribe to the Third Rome theory.) However, there is absolutely no chance whatsoever of such a thing happening over here. And frankly, I would not want it to happen even if it were possible because our culture is so profoundly different from the Russian culture, which is the product of a thousand years of Orthodox influence.

Keeping these observations in mind, we must begin with the principles that make the American system unique in the world. Certainly most of the nations of the developed world could be termed "democracies" in some sense, and yet it is clear that our political culture is quite different from that of France or Germany, or even Mother England for that matter. The political principles that undergird the Declaration of Independence and the Constitution are technically known as "political liberalism" and go back to the empiricist philosopher John Locke. ("Liberalism" in this sense is quite different from the typical modern use of the word.) The differences between Locke's approach and that of Continental philosophers like Rousseau and Kant are crucial to understanding the uniqueness of the American political system.

According to Locke and his spiritual heirs such as Thomas Jefferson, the function of government is to secure the liberty of individual citizens. Thus, the American political philosophy begins with the individual. Of course, for the Orthodox, individualism is a very problematic notion, one that is intimately connected to our understanding of the Fall of Man. Yet, we must keep in mind that no secular political philosophy could possibly do justice to the Orthodox concept of persons-in-communion. Given the choice between secular individualism and secular collectivism, a good case can be made that individualism is preferable.

The belief that the purpose of government is to secure the liberty of its citizens necessarily entails limited government. The equation is quite simple: the bigger the government is, the more it tries to do, the less freedom is available to its citizens. The purpose of government within the American tradition, then, is neither to make its citizens righteous nor to take care of them from the cradle to the grave, but to protect their God-given liberty.

The American form of political liberalism is not a perfect system by any stretch of the imagination, and we must always be wary of granting America a sort of messianic status as some Evangelical Protestants have done. Nevertheless, I firmly believe that given our political, social, and cultural history, the kind of government envisioned by Jefferson is by far the best form of government for Orthodox Christians in America who wish to live their lives in pious obedience to the Gospel and the Tradition of the Church.

This political system will not guarantee righteousness - no government can - but it does guarantee the fundamental conditions of liberty in which a life of true evangelical righteousness can blossom. Neither will this system guarantee that every citizen is "taken care of." Yet, we must not forget that the admonition to feed the hungry and clothe the naked was addressed to the Church, not to Caesar. Sometimes we confuse the two and expect the government to do our work for us. This is an abdication of our evangelical duties to the poor, not their fulfillment. At any rate, a limited government would mean a more expansive role for the Church within society, whereas an expansive government necessarily means a diminished role for the Church. For example, the Roman Catholic Church in California has had to alter its participation in the state's adoption system because of state rules regarding same-sex couples. Government involvement always involves government regulation.

This example, however, illustrates the fact that the kind of government we have now at all levels bears little resemblance to the system envisioned by Jefferson and the other founders of our Republic. All three branches of the federal government - branches that were created precisely as checks on each other's power - systematically ignore the limits imposed upon the federal government by the Constitution. The Congress passes all manner of legislation not authorized by the Constitution, limiting the freedom of the public through an ever-increasing network of laws and taxes, while at the same time almost completely abdicating its constitutional duties in regard to foreign policy and war. Presidents, for their part, routinely abdicate their duty to veto unconstitutional legislation and act as a check on congressional spending and instead have taken to themselves the almost monarchical power to promulgate their own laws (Executive Orders) and to wage war without a congressional declaration. (The last time Congress declared war was 1941.) And rather than keep the other two branches of government in line with the Constitution, the judicial branch instead rewrites legislation or invents new laws simply by fiat. (That is how we ended up with Roe vs. Wade.)

In short, the problem we face is that while the constitutional form of government envisioned by Jefferson may well be the best form of government within our cultural context, yet, quite clearly, this is no longer the kind of government we actually have. The question is whether or not this form of government can be restored to the American people. I believe that it can and that the presidential election of 2008 is the key to this restoration.

I am 43 years old and for the very first time I will be voting for a presidential candidate rather than against the other guy. I am convinced that Congressman Ron Paul of Texas, a candidate from the Republican Party, is the single most important presidential candidate in my lifetime. I make this bold statement because he is the first presidential candidate that I have ever heard who clearly understands the philosophical foundations of our republic and who is committed to governing in accordance with the Constitution - including abiding by the limitations placed on the power of the president.

In more than seventeen years as a US congressman, Ron Paul has never voted for an unbalanced budget. He has never voted for legislation that is not authorized by the Constitution. He does not even participate in the congressional pension plan. His consistent, principled stand for constitutional government has earned him the nickname, "Dr. No."

While opposing runaway congressional spending, Congressman Paul has also been an indefatigable opponent of runaway executive power. Committed to the constitutional principle that only Congress can declare war, he voted against the resolution approving of President Bush's war plans for Iraq. (Congress refused to actually declare war, so they passed the buck by granting the president the "authority" to go to war.) Furthermore, he voted against the Patriot Act, which represents one of the gravest threats to individual liberty in American history. He stood almost alone among Republicans in this. (He also opposed President Clinton's illegal war against our brother Serbs!)

Some have tried to portray this position as being contrary to conservative and Republican principles. Yet, Congressman Paul knows well that non-interventionism is the traditional Republican stance. The foreign policy of the present Republican administration is designed by a clique of former Trotskyites who have embarked on an imperialistic program of perpetual war abroad and ever-greater government power at home. Ron Paul understands that:

There is nothing conservative about an undeclared war against a country that has not threatened us.

There is nothing conservative about threatening other countries (Iran) with a pre-emptive nuclear strike.

There is nothing conservative about "spreading Democracy" at gunpoint.

There is nothing conservative about suspending or ignoring habeas corpus.

There is nothing conservative about warrantless searches.

On the contrary, these are all the actions of leftist, totalitarian governments. The failures of the Bush administration are not the result of traditional Republican principles; they are the result of the abandonment of traditional Republican principles. Quite frankly, Ron Paul is the only traditional Republican in the race.

Now I am not claiming that Ron Paul is perfect, and neither is he. Paul is not running for "Savior of the World," but for president of the most powerful nation on earth - a nation that is so far removed from its founding principles that it is now one of the greatest threats to freedom in the world, both at home and abroad. The United States has certainly become a threat to our Orthodox brethren around the world. Witness the US-backed persecution of our brethren in Kosovo and Palestine. Certainly the Christians in Iraq are much worse off now than they were before the US invasion. Furthermore, if current policies continue in place, we will be headed for an inevitable confrontation with a resurgent Russia. Our children and grand-children may be in for another Cold War – only this time we may just be the Evil Empire.

I believe that Ron Paul is uniquely qualified to turn our country from this disastrous course and return her to her constitutional foundations. In particular, he possesses two character traits essential for this task. These are traits to which every Orthodox Christian should aspire: personal integrity and humble obedience.

It is a sad commentary on our society that integrity is not a trait we have come to expect from our politicians. As the GOP candidates crawl all over themselves to claim the flag of being for "family values," it is fascinating that the (current) top four candidates (including Fred Thompson) have seven wives between them. Ironically, the Mormon is the only one who is not a serial bigamist! In addition to the fact that Ron Paul has been married to the same woman for fifty years (five children, seventeen grandchildren), his voting record after more than seventeen years in Congress is the very picture of consistency and principled dedication. Indeed, he seems to be from another century altogether. The Scripture enjoins us: "Let your ‘yea’ be ‘yea,’ and your ‘nay’ be ‘nay.’" Whether you agree with all of Ron Paul's positions or not, you know exactly where he stands today and can be assured that he will not change his principles tomorrow for the sake of political expediency.

Within our ascetical literature, one virtue stands out as the surest way to achieve Christ-like humility and love, and that is the virtue of obedience. When Ron Paul became a US Congressman he took an oath to "support and defend the Constitution of the United States." That oath has determined every vote he has cast in the House of Representatives. In other words, he placed himself in obedience to the Constitution. He has never voted for a House bill that is not specifically authorized by the Constitution. Again, I am not suggesting that Congressman Paul is an Orthodox saint; he isn't. But his humble obedience to his oath of office is an example for us all. He certainly behaves as "one under authority." (Imagine how much better off our Church would be in North America if our bishops always acted in accordance with the canons!)

Furthermore, as a conservative Protestant and as an obstetrician by trade, Congressman Paul has consistently opposed abortion far more consistently than most of the other Republican candidates. Most importantly, however, Paul opposes abortion on sound constitutional as well as religious grounds. This means that he will be able to make a clear and credible case why the most fundamental right of all - the right to live - must be guaranteed to the unborn.

I have never contributed to a presidential campaign before. I have never put a political bumper sticker on my car before. And I have never written a letter like this before. I have done all three because for the first time in my life I truly believe that there is a chance to return this nation to the rule of law under the Constitution. Traditional Republicans feel betrayed by the Bush Administration, and anti-war and pro-civil liberties Democrats are beginning to see through the hypocrisy of their own candidates. The time is right for a man like Ron Paul, and Ron Paul is precisely the man we need for these times. As Judge Andrew Napolitano recently commented after reviewing a litany of tyrannical, post 9/11 "homeland security measures": "We need a Ron Paul in the White House more desperately now than we ever have at any time in our history."

If you are interested in learning more about Ron Paul, please go to RonPaul2008.com.

Asking for your prayers for our Nation, I remain,

Yours in Christ,
Clark Carlton

The Quotable Ron Paul

On Hate Crime Legislation
Last week, the House of Representatives acted with disdain for the Constitution and individual liberty by passing HR 1592, a bill creating new federal programs to combat so-called "hate crimes."... HR 1592, like all hate crime laws, imposes a longer sentence on a criminal motivated by hate than on someone who commits the same crime with a different motivation. Increasing sentences because of motivation goes beyond criminalizing acts; it makes it a crime to think certain thoughts. Criminalizing even the vilest hateful thoughts - as opposed to willful criminal acts - is inconsistent with a free society (May 9, 2007).

On Censorship and Racism
Let's be perfectly clear: the federal government has no business regulating speech in any way. Furthermore, government as an institution is particularly ill-suited to combating bigotry in our society. Bigotry at its essence is a sin of the heart, and we can't change people's hearts by passing more laws and regulations. Racism is simply an ugly form of collectivism, the mindset that views humans strictly as members of groups rather than individuals. Racists believe that all individuals who share superficial physical characteristics are alike: as collectivists, racists think only in terms of groups. By encouraging Americans to adopt a group mentality, the advocates of so-called "diversity" actually perpetuate racism. Their obsession with racial group identity is inherently racist.The true antidote to racism is liberty. Liberty means having a limited, constitutional government devoted to the protection of individual rights rather than group claims. Liberty means free-market capitalism, which rewards individual achievement and competence, not skin color, gender, or ethnicity (April 18, 2007).

On the Federal Budget
The fiscal year 2008 budget, passed in the House of Representative last week, is a monument to irresponsibility and profligacy. It shows that Congress remains oblivious to the economic troubles facing the nation, and that political expediency trumps all common sense in Washington. To the extent that proponents and supporters of these unsustainable budget increases continue to win reelection, it also shows that many Americans unfortunately continue to believe government can provide them with a free lunch.To summarize, Congress proposes spending roughly $3 trillion in 2008. When I first came to Congress in 1976, the federal government spent only about $300 billion. So spending has increased tenfold in thirty years, and tripled just since 1990.About one-third of this $3 trillion is so-called discretionary spending; the remaining two-thirds is deemed "mandatory" entitlement spending, which means mostly Social Security and Medicare. I'm sure many American voters would be shocked to know their elected representatives essentially have no say over two-thirds of the federal budget, but that is indeed the case. In fact the most disturbing problem with the budget is the utter lack of concern for the coming entitlement meltdown (April 3, 2007).

On Immigration Reform
The much-vaunted Senate "compromise" on immigration is a compromise all right: a compromise of our laws, a compromise of our sovereignty, and a compromise of the Second Amendment. That anyone in Washington believes this is a credible approach to solving our immigration crisis suggests just how out of touch our political elites really are (May 31, 2007).

On Protecting the Border
The talk must stop. We must secure our borders now. A nation without secure borders is no nation at all. It makes no sense to fight terrorists abroad when our own front door is left unlocked.

On Ending the War in Iraq
As I wrote when this measure first came before the House, we have to make a clear distinction between the Constitutional authority of Congress to make foreign policy, and the Constitutional authority of the president, as commander in chief, to direct the management of any military operation. We do no favor to the troops by micromanaging the war from Capitol Hill while continuing to fund it beyond the president's request.If one is unhappy with our progress in Iraq after four years of war, voting to de-fund the war makes sense. If one is unhappy with the manner in which we went to war, without a constitutional declaration, voting against funding for that war makes equally good sense. What occurred, however, was the worst of both. Democrats, dissatisfied with the way the war is being fought, gave the president all the money he asked for and more to keep fighting it, while demanding that he fight it in the manner they see fit. That is definitely not a recipe for success in Iraq and foreign policy in general.What is the best way forward in Iraq? Where do we go from here? First, Congress should admit its mistake in unconstitutionally transferring war power to the president and in citing United Nations resolutions as justification for war against Iraq. We should never go to war because another nation has violated a United Nations resolution. Then we should repeal the authority given to the president in 2002 and disavow presidential discretion in starting wars. Then we should start bringing our troops home in the safest manner possible (May 1, 2007).

On True Patriotism
Madam Speaker, for some, patriotism is the last refuge of a scoundrel. For others, it means dissent against a government's abuse of the people's rights…. The true patriot is motivated by a sense of responsibility and out of self-interest for himself, his family, and the future of his country to resist government abuse of power. He rejects the notion that patriotism means obedience to the state. Resistance need not be violent, but the civil disobedience that might be required involves confrontation with the state and invites possible imprisonment (On the floor of the House, May 22, 2007).
November 28, 2007

Dr. Clark Carlton [ send him mail] is assistant professor of philosophy at Tennessee Technological University in Cookeville, TN. A graduate of Carson-Newman College, St. Vladimir’s Orthodox Theological Seminary, and the Catholic University of America, he is a sought-after speaker on Orthodox issues. He is the author of the five-volume Faith Series from Regina Orthodox Press, and his weekly podcast, "Faith and Philosophy," can be heard on the Internet at Ancientfaithradio.

Δεν θέλει, τέλος

Η αιώνια απορία κάθε φιλελεύθερου στην Ελλάδα είναι: η εκάστοτε κυβέρνηση δεν ξέρει, δεν θέλει ή δεν μπορεί να κάνει μεταρρυθμίσεις; Οι κυβερνήσεις Παπανδρεόυ προφανώς δεν ήξεραν τι γίνεται στον πλανήτη Γη (ζούσανε σε ένα άλλο πλανήτη μαζί με τον Καντάφι και τον Ορτέγκα). Ο Μητσοτάκης ήξερε και ήθελε, αλλά δεν μπόρεσε. Ο Σημίτης ήξερε αλλά δεν ήθελε ("δεν θα γίνουμε εμείς Ιρλανδία..."). Ο Καραμανλής τι; Σίγουρα ξέρει, αλλά γιατί δεν κάνει μεταρρυθμίσεις τόσα χρόνια; Δεν θέλει ή δεν μπορεί; Η απάντηση δόθηκε αυτή την εβδομάδα με το νομοσχέδιο του σύντροφου Αλογοσκούφη για την απαγόρευση ιδιωτών επενδυτών να αποκτήσουν, χωρίς κυβερνητική έγκριση, ποσοστό άνω του 20% εταιρειών "εθνικής στρατηγικής σημασίας". Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θέλει μεταρρυθμίσεις, τέλος.

Η θεσμική πλευρά του νομοσχεδίου καλύπτεται από την ανακοίνωση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Αυτό που έχει ενδιαφερόν όμως είναι η στρατηγική πλευρά του ζητήματος. Εδώ έχουμε το μεγαλύτερο ελληνικό private equity fund να προσπαθεί και να βρίσκεται κοντά σε ότι δεν μπόρεσε να κάνει μια γενιά φιλελεύθερων πολιτικών, την ιδιωτικοποίηση και αναδιάρθρωση του ΟΤΕ, το σύμβολο του κρατισμού στην Ελλάδα. Αυτή θα ήταν μια μεγάλη νίκη για τον οικονομικο φιλελευθερισμο στην Ελλάδα (μην ξεχνάμε ότι η μοναδική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που είχε ποτέ η Ελλάδα έπεσε στη μάχη για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ). Ακόμα καλύτερα για την κυβέρνηση, θα είχε και ελάχιστο πολιτικό κόστος αφού θα γινόταν από πρωτοβουλία ιδιωτών στο πλαίσιο της (όποιας) ελεύθερης αγοράς εγγυάται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρόλαυτα, ο σύντροφος Αλογοσκούφης είπε όχι, γιατί κρατάει λέει τον ΟΤΕ για "στρατηγικό επενδυτή" (ότι και να σημαίνει αυτό) -ο οποίος όμως δεν έχει βρεθεί τα τελευταία 15 χρόνια γιατί απλούστατα κανείς δεν θεωρεί τον ΟΤΕ υγιή επιχείρηση, κατάλληλο για οποιαδήποτε "στρατηγική" επένδυση.

Η κυβέρνηση είχε στο πιάτο, στο στόμα μάλλον, την ευκαιρία για την πρώτη μεγάλη μεταρρύθμιση που θα άλλαζε το τοπίο στις τηλεπικοινωνίες, αλλά την έφτυσε. Προσωπικά δεν θα πόνταρα τα λεφτά μου ότι θα γίνει κάποια σημαντική μεταρρύθμιση σε οποιοδήποτε τομέα και αυτή την τετραετία.

Οι γκασταρμπάιτερ του 2007 είναι επιστήμονες

5.000 έλληνες πτυχιούχοι και ερευνητές έφυγαν στο εξωτερικό την τελευταία τριετία

Οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα

To Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕ.ΦΙ.Μ.) σας προσκαλεί στο ανοικτό σεμινάριο που οργανώνει την Παρασκευή 14/12 και ώρα 7 μμ, στα γραφεία της Φιλελεύθερης Συμμαχίας (Βασιλίσσης Σοφίας 124Α, 115 26, Αθήνα), με θέμα:

«Οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα - γιατί αποτυγχάνουν, πως μπορούν να πετύχουν»

με ομιλητή τον καθ. Οργανωσιακής Θεωρίας στα πανεπιστήμια Warwick και ALBA, κ. Χαρίδημο Τσούκα. Μετά την ομιλία θα ακολουθήσει συζήτηση, που θα συντονίσει ο Δημήτρης Σκάλκος.

Το επόμενο ανοιχτό σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο χώρο στις 11/1/2008 με ομιλητή τον αναπληρωτή καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών κ. Γιώργο Παγουλάτο.

Οφείλουμε να ακολουθούμε απαρέγκλιτα...

Απόσπασμα από το χαιρετισμό του πρωθυπουργού στα εγκαίνια του μουσείου Δημοκρατίας στον Αϊ Στράτη (30-11-2007):

Η ποιότητα της δημοκρατίας που απολαμβάνουμε σήμερα, η εθνική συμφιλίωση, η ενότητα και η ομοψυχία των Ελλήνων μπροστά στα μεγάλα και τα σημαντικά, δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητη. Για να φτάσουμε εδώ, χρειάστηκε να ξεπεράσουμε όλοι μισαλλοδοξίες και προκαταλήψεις. Χρειάστηκε να επουλώσουμε πληγές δεκαετιών. Χρειάστηκε υπεύθυνοι και οραματιστές ηγέτες, απ’ όλες τις πλευρές, να κάνουν θαρραλέα βήματα μπροστά.
Αυτόν τον δρόμο, που έδειξαν προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μίκης Θεοδωράκης, οφείλουμε να ακολουθούμε απαρέγκλιτα.

Αν ο πρωθυπουργός (ή οι συγγραφείς των λόγων του) επέλεγε μια φράση του τύπου ‘να έχουμε ως παράδειγμα τις στιγμές τους εκείνες που οδηγούσαν στην ενότητα, την επούλωση των πληγών και την βελτίωση της ποιότητας της δημοκρατίας μας, και να αφήσουμε στην ιστορία τις εντάσεις και τις μισαλλοδοξίες του παρελθόντος’, κανείς νομίζω δε θα είχε αντίρρηση. Να ακολουθήσω όμως «απαρέγκλιτα» το δρόμο που έδειξε ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Μίκης Θεοδωράκης κι ο Ανδρέας Παπανδρέου – ο Ανδρέας Παναδρέου!! -, οφείλω να το αρνηθώ.

Μια κλειστή Κοινωνία!

Γιατί οι Ελληνές δεν επιθυμούν ανοιχτή κοινωνιά?

Σαν homo economicus βλέπω τις εξελίξεις, εθνικές και παγκοσμίες, από μια πιο οικονομική πλευρά. Απορώ με την καταστάση της Ελλάδος σαν κράτος. Η μακροοικονομίκη καταστάση της χώρας χειροτερεύει σταδιακά. Η πληθώρα των δεικτών στους οποίους η Ελλάδα υποχωρεί είναι αρκετοί. Διαφθορά, ανταγωνιστηκότητα, επενδύσεις, παιδεία, εργατικό δυναμίκο κ.α. Από πού να ξεκινήσω?
Από το εξωτερικό. Η Ευρωπή έχει καταλαβεί ότι από το παιχνίδι της οικονομίας θα κερδίσουν όλοι σχεδόν, αλλά θα υπάρχουν και χαμένοι. Όλοι προσπαθούν να αλλάξουν, άλλοι γρηγορότερα, οι υπόλοιποι βραδύτερα. Οι Σκανδιναβικές χώρες απότελουν παραδείγμα ότι οι φόροι δεν είναι το πρωταρχικό σημάδι επιτυχίας, αλλά το εργατικό δυναμικό, η εργασιακή κουλτούρα και ειρήνη. Οι Ανθρωποί στις περισσότερες χώρες γνωρίζουν τι συμβαίνει στο παγκόσμιο περιβάλλον.
Όταν επισκέπτομαι την Ελλάδα απόρω με το γεγονός που στην τηλεόραση πρώτα από ολά δεν υπάρχουν διεθνείς ειδήσεις, παρα μόνο σκουπίδια. Η απουσία εκπομπών οικονομικού ενδιαφέροντος την έχω συνηθήσει και δεν περιμένω αλλαγή της καταστάσης. Δεν κατηγορώ τα καναλιά. Αυτά προσφέρουν στο κόσμο το περιεχόμενου που είναι δημοφιλές. Ποίος νοίαζεται για τις επιχειρηματικές εξελίξεις αλλώστε!
Στην συνέχεια να τονίσω ότι η Ελληνική κοινωνία είναι αρκετά κλειστή και δεν αφομοιώνει τους ξένους. Δεν χρείαζεται να αναφερθώ στις τραγελαφικές καταστάσεις όπου κάποιοι «χριστιανοελλήνες» βαράνε το «ελληνικό» στήθος τους όταν πρόκειται να πάρουν μέλος σε παρελάσεις. Αντί να προσπαθεί η κοινωνία να τους αφομοιώσει επιθυμεί τον οστρακισμό. Όχι και η πιο πετυχημένη συνταγή.
Οι απεργίες, το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα, η αντιδρασή στην αλλαγή, καθώς και η οκνηρία των νέων(στην πλειοψηφία τους) έχουν ήδη γίνει αντικείμενο συζήτησης σε διάφορα άρθρα. Θα ήθελα να εστιάσω την προσοχή στο φαίνομενο απομονωτισμού που φαίνεται να περνά η Ελλάς. Οι Ελληνές είναι από τους λαούς που ταξιδεύουν λιγότερο από κάθε άλλον ευρωπαίο. Προτιμάται η ενδοχώρα. Γιατί αυτό(μην ακούσω για τα ωραία πεδία)? Ακόμη χειρότερα ο μέσος Έλληνας δεν ξέρει τι συμβαίνει έξω από την χώρα του(εκτός της περίπτωσης της Μακεδονίας). Οι περισσότεροι γνωστοί μου που έχουν πάει πανεπιστήμιο και δουλεύουν τώρα δεν ενημερώνονται καθόλου για τα θεμάτα της επικαιρότητας και με απασχολεί αυτό. Ποια είναι η αιτία που η Ελληνική κοινωνία λειτουργεί στην δική της πραγματικότητα?

Ημερίδα για τα Ιατρικά λάθη: νομικές, ηθικές, κοινωνικές και οικονομικές διαστάσεις

Η Ιατρική Εταιρεία Αθηνών σε συνεργασία με την Εταιρεία Νέων Ιατρών & Επιστημόνων Υγείας και το Ίδρυμα Ελληνικής Ιατρικής Βιβλιοθήκης-Κέντρο Τεκμηρίωσης διοργανώνουν Ημερίδα υπό την αιγίδα του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, της Ιατρικής Σχολής και του Νομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών :

«Ιατρικά λάθη: νομικές, ηθικές, κοινωνικές και οικονομικές διαστάσεις»
Αθήνα, 8/12/2007
Αμφιθέατρο «Θ. Καρατζά», Μέγαρο Εθνικής Τραπέζης

Είσοδος: ΔΩΡΕΑΝ

Μπορείτε να κατεβάσετε το τελικό πρόγραμμα της ημερίδας σε μορφή pdf (373kb) κάνοντας κλικ εδώ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
09.15 – 09.45: Προσέλευση-Εγγραφές

09.45 – 10.10: Χαιρετισμοί

10.10 – 10.30: Εναρκτήρια ομιλία

Προεδρείο: Χ. Ιατρού
«Διαχρονική ανάλυση των ιατρικών λαθών: ιατρική και φιλοσοφία στην αρχαία Ελληνική Ιατρική» - Β. Γολεμάτης

10.30 - 12.15: 1ο Στρογγυλό τραπέζι - Εισαγωγή στα ιατρικά λάθη
Προεδρείο: Α. Σκουτέλης, Μ. Σταθόπουλος
• Τα ιατρικά λάθη στην καθ’ ημέρα ιατρική πράξη: επιδημιολογία και επιστημολογία - Ν. Χ. Κεραμάρης
• Οικονομικές θεωρίες περί λαθών και ιατρικά λάθη - Σ. Βλιάμος
• Το ιατρικό σφάλμα ως έννοια «κλειδί» για την αστική ευθύνη του γιατρού - Κ. Φουντεδάκη
• Κώδικας Ιατρικής Ηθικής & Δεοντολογίας και Ιατρικό Δίκαιο - Ι. Καράκωστας
Σχολιαστές: , Κ. Κρεμαλής, Ε. Φυτράκης

12.15 – 13.00: Διάλειμμα

13.00 – 14.45: 2ο Στρογγυλό τραπέζι – Ιατρικά λάθη και μεταρρυθμίσεις στα συστήματα Υγείας
Προεδρείο: Ι. Γιαννίδης , Χ. Στεφανάδης
• Σύγχρονη εμπειρία στα συστήματα υγείας - Κ. Σουλιώτης
• Κατευθυντήριες οδηγίες, κλινικός έλεγχος (audit), ηλεκτρονικός φάκελος ως μέσο προτυποποίησης κλινικής φροντίδας και βελτίωσης της ποιότητας - Χ. Λιονής
• Ο ρόλος του ιατρού επιστήμονα στις νέες προκλήσεις – Α. Παπαβασιλείου
• Οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις των ιατρικών λαθών - Μαρ. Καραγκούνης
Σχολιαστές: Ε. Θηραίος, Γ. Πετρίκκος

14.45 – 16.00: Συμπεράσματα – Προτάσεις
Προεδρείο: Χ. Ιατρού, Α. Μαγκίνα
Σχολιαστές: Α. Γιαννόπουλος, Λ. Γρηγοράκος, Π. Κοσιώνης, Α. Λεβέντης

Κατάλογος Συμμετεχόντων

Βλιάμος Σ. - Καθηγητής Τμήματος Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης Πανεπιστημίου
Αθηνών, π. Γεν. Γραμματέας Υπουργείου Απασχόλησης & Κοινωνικής Προστασίας
Γιαννίδης Ι. – Πρόεδρος Νομικού Τμήματος Πανεπιστημίου Αθηνών, Αν. Καθηγητής Νομικής
Γιαννόπουλος Α. – Βουλευτής Ν.Δ., τ.Υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Αν. Καθηγητής
Χειρουργικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Γολεμάτης Β. – Ομότιμος Καθηγητής Χειρουργικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Γρηγοράκος Λ. – Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ., Αν. Καθηγητής Εντατικής Θεραπείας Πανεπιστημίου Αθηνών
Θηραίος Ε. – Ειδικός Γραμματέας Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών
Ιατρού Χ. - Πρόεδρος Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών
Καραγκούνης Μ. – Οικονομολόγος Υγείας
Καράκωστας Ι. – Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγητής Νομικής και Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου
Αθηνών
Κεραμάρης Ν. Χ. - Πρόεδρος Εταιρείας Νέων Ιατρών & Επιστημόνων Υγείας
Κοσιώνης Π. – τ.Βουλευτής ΚΚΕ, Ιατρός
Κρεμαλής Κ. - Καθηγητής Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Λεβέντης Α. – Βουλευτής Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Νευροχειρουργός
Λιόνης Χ. – Αν. Καθηγητής Κοινωνικής & Οικογενειακής Ιατρικής Πανεπιστημίου Κρήτης
Μαγκίνα Α. – Γενική Γραμματέας Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών
Παπαβασιλείου Α. –Καθηγητής Βιολογικής Χημείας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Πετρίκκος Γ. - Αν. Καθηγητής Παθολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Σκουτέλης Α. – Αντιπρόεδρος Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών
Σουλιώτης Κ. – Διδάκτωρ Πολιτικών και Οικονομικών Υγείας
Σταθόπουλος Μ. - Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών, π. Υπουργός Δικαιοσύνης
Στεφανάδης Χ. - Πρόδερος Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγητής Καρδιολογίας
Φουντεδάκη Κ. - Επικ. Καθηγήτρια Νομικής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Φυτράκης Ε. – Διδάκτωρ Νομικής, Ειδικός Συνεργάτης στον «Συνήγορο του Πολίτη»