Δευτέρα, Μαΐου 05, 2008

Εθνικισμός και Μακεδονία

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο blog του Πολυτεχνίτη.

Τα σημερινά εθνικά κράτη στηρίζουν και νομιμοποιούν την ύπαρξή τους στη ιδεολογία του εθνικισμού, με την όποια μορφή αυτή επικράτησε κάποια στιγμή σε κάθε συγκεκριμένη χώρα.

Στην Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, τα εθνικά κράτη στηρίχθηκαν στον πολιτικό εθνικισμό, βασισμένο στον Διαφωτισμό, που δίνει βαρύτητα στο «κοινωνικό συμβόλαιο» και στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και υποχρεώσεις των ατόμων – υπηκόων. Το έθνος (nation) αντλεί την ταυτότητα και την ενότητά του από την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα παραπάνω και όχι από κάποια κοινά εθνοτικά ή πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Σαν αποτέλεσμα, το έθνος έχει πολιτική υπόσταση και είναι δημιούργημα της ελεύθερης βούλησης των ατόμων – μελών του, περιλαμβάνει δε όλους του πολίτες που ζουν μέσα στα όρια του εθνικού κράτους.

Από την άλλη μεριά, ο πολιτιστικός ή εθνοτικός εθνικισμός, γέννημα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και βασισμένος στον Ρομαντισμό, στηρίζεται στα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά των πολιτών, στη γλώσσα, στην θρησκεία και στην καταγωγή, δηλαδή στην εθνότητα. Θεωρεί το έθνος σαν φυσική και εν πολλοίς μεταφυσική οντότητα, που μπορεί να τελεί «εν υπνώσει», να αφυπνίζεται, να έχει μια «ψυχή» και μια «αποστολή» και να υπάρχει ανεξάρτητα από τα «κύτταρά» του, δηλ. τους πολίτες. Η «Εθνική Γη» (Fatherland, Vaterland) έχει μια μυστικιστική αυτοτελή ύπαρξη στη «συλλογική συνείδηση» και ο αλυτρωτισμός είναι πολλές φορές άμεσα συνδεδεμένος με αυτή. Σαν αποτέλεσμα αυτής της θεώρησης, το έθνος συμπεριλαμβάνει μόνο όσους πληρούν τα εθνοτικά κριτήρια.και όπως θα μπορούσε να αναμένει κανείς, η ιστορική αφήγηση, οι γενεαλογικοί μύθοι καταγωγής και τα σύμβολα έχουν κεντρικό ρόλο στην ταυτότητα του έθνους. Αναπόφευκτα, η ιστορία σαν επιστήμη, αν δεν βολεύει, αμφισβητείται. Η εθνική ιστοριογραφία και η ιστορική επιστημονική αλήθεια συνήθως είναι δύο ετερόκεντροι κύκλοι που μόνο κατά τύχη τέμνονται.

Η δόμηση ενός εθνικού κράτους, σύμφωνα με τον πολιτικό εθνικισμό, είναι μια εθελοντική πολιτική διαδικασία ολοκλήρωσης, ενώ σύμφωνα με τον πολιτιστικό εθνικισμό είναι η ανάπτυξη και πραγμάτωση ενός προϋπάρχοντος στα άτομα – μέλη «εθνικού πυρήνα».

Η ιδεολογία που αποτέλεσε τη βάση της ύπαρξης των Βαλκανικών κρατών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, είναι ο πολιτιστικός εθνικισμός. Σαν αποτέλεσμα της διασποράς των πληθυσμών στην Βαλκανική χερσόνησο, εθνοτικές ομοιογένειες σπάνια υπήρχαν μέσα στα δημιουργηθέντα εθνικά κράτη. Λαμβανομένης όμως υπ΄όψιν της φύσης του πολιτιστικού εθνικισμού, τέτοιες διαφορές στα όρια του εθνικού κράτους δύσκολα γίνονταν αποδεκτές. Σαν αποτέλεσμα, ανταλλαγές πληθυσμών, εθνοκαθάρσεις, παραβιάσεις ατομικών ελευθεριών, μη αναγνώριση της ύπαρξης μειονοτήτων και προσπάθεια αφομοίωσής τους αποτέλεσαν σημαντικό μέρος της ιστορίας των βαλκανικών κρατών ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν υπήρχε περίπτωση χρήσης των διαφόρων μειονοτήτων από γειτονικά κράτη σαν όχημα αλυτρωτικών επιδιώξεων.

Η κοσμοαντίληψη που αναπτύχθηκε στους πολίτες των κρατών αυτών, με την γαλούχηση από την παιδική τους ηλικία στις διδαχές του πολιτιστικού εθνικισμού, σε συνδυασμό με την επιφανειακή μόνο επιρροή των αρχών του Διαφωτισμού, εξηγεί όσα κατά καιρούς συμβαίνουν σ' αυτές τις χώρες. Στο όνομα της «εθνικής ομοιογένειας» πολλές φορές εγκλήματα παραβλέπονται ή δικαιολογούνται από τα ΜΜΕ και τους πολίτες, μειονότητες υφίστανται διακρίσεις ή και διωγμούς και πρόθυμα η ιστορία και η ονοματολογία προσαρμόζονται έτσι ώστε να εξυπηρετούνται οι αρχές στις οποίες στηρίζεται ο πολιτιστικός εθνικισμός. Στο «όνομα της πλειοψηφίας», ατομικά δικαιώματα μελών των μειοψηφιών καταπατούνται και θεωρείται περίπου λογικό και αναγκαίο αυτό από την πλειονότητα των πολιτών, αφού έτσι έχει διαμορφωθεί η κοσμοαντίληψή τους. (Πολλές φορές οι πολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν ακόμη και ποια ακριβώς δικαιώματα είναι αυτά που καταπατούνται, όπως η ιστορία των ταυτοτήτων στην Ελλάδα τόσο αδρά ανέδειξε). Και όταν ο διεθνής περίγυρος και οι εξελίξεις δεν «υπακούουν» σε αυτή την κοσμοαντίληψη και δεν «εξηγούνται» από αυτήν, ελλείψει εναλλακτικών ερμηνευτικών θεωριών και αντιλήψεων, τις οποίες η εθνική «παιδεία» εξοστρακίζει και δαιμονοποιεί, ο μόνος τρόπος για να μην καταρρεύσει το όλο οικοδόμημα είναι η επινόηση θεωριών συνομωσίας και μόνη δυνατή αντίδραση είναι η αμυντική περιχαράκωση και η φοβική συμπεριφορά απέναντι σε κάθε ξένο και καινούριο, που αναπόφευκτα οδηγεί στην περιθωριοποίηση και στην παθητική αποδοχή όσων αναγκαστικά ερήμην τους αποφασίζονται, ακόμη κι αν αυτή η παθητική αποδοχή είναι καμουφλαρισμένη σαν αδιάλλακτη ρητορεία.

Κάτω από το πρίσμα των παραπάνω, η διαφορά ανάμεσα σε Ελλάδα και ΦΥΡΟΜ για το όνομα, είναι ευκολότερο να γίνει κατανοητή σαν αυτό που πραγματικά είναι. Μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο πολιτιστικούς εθνικισμούς για τα σύμβολα και την ιστορία. Για την διεθνή κοινότητα είναι παντελώς άσχετο το ποιος είναι απόγονος του Μ. Αλεξάνδρου (άλλωστε μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια, όλοι είναι απόγονοι όλων) ή το αν οι αρχαίοι Μακεδόνες είχαν Ελληνική συνείδηση ή όχι και οι ανάλογοι ισχυρισμοί προκαλούν θυμηδία και απορία, διότι απολύτως ουδεμία σχέση έχουν με το δικαίωμα ύπαρξης ενός κράτους ή με την ονομασία του. Οι δυτικοί βλέπουν τα πράγματα μέσα από το πρίσμα του πολιτικού εθνικισμού τους, ενώ οι βαλκάνιοι με τον εθνοτικό εθνικισμό με τον οποίον έχουν γαλουχηθεί, θεωρούν ότι αν αποδείξουν την «ιστορική συνέχεια» και την αυτοχθονία κέρδισαν το δικαίωμα της ύπαρξης και της ονομασίας.

Η Ελληνική εθνική ταυτότητα, από την εποχή του Παπαρρηγόπουλου, θεμελιώνεται στη θεώρηση της αρραγούς ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού από την Αρχαία Ελλάδα ως την σύγχρονη εποχή. Η Μακεδονία του Φιλίππου και του Αλέξανδρου είναι σημαντικό στοιχείο αυτής της συνέχειας. Η διεκδίκησή της συνεπώς από την ΦΥΡΟΜ, απειλεί να δημιουργήσει ένα σημαντικό κενό σ' αυτή τη συνέχεια. Από την άλλη πλευρά όμως, η αλήθεια είναι ότι γενιές στην ΦΥΡΟΜ μεγάλωσαν με τις ιδέες του εθνοτικού «Μακεδονισμού» τους και τελευταία η σύνδεση αυτού του εθνοτισμού με την Αρχαία Μακεδονία έγινε πολύ πιο στενή απ΄ότι ήταν. Σήμερα είναι ένα έθνος που οικοδόμησε, έστω και πρόσφατα, την ύπαρξη του με τα ίδια υλικά, όπως οι υπόλοιποι λαοί των Βαλκανίων. Και σε αυτά τα υλικά δεν υπάρχει copyright, ενώ όπως αναφέραμε πιο πάνω, ούτως ή άλλως η επιστημονική ιστορική αλήθεια, γίνεται επιλεκτικά αποδεκτή από τους φορείς του πολιτιστικού εθνικισμού. Το να σταματήσουν να θεωρούν τους εαυτούς τους «Μακεδόνες», είναι ισοδύναμο με την κατεδάφιση της εθνικής τους ταυτότητας, αφού αυτή στηρίχθηκε όχι στις αρχές του πολιτικού αλλά του πολιτιστικού εθνικισμού. Κάτι τέτοιο γι' αυτούς είναι το ίδιο απαράδεκτο όσο ήταν για τους Έλληνες του 19ου αιώνα οι απόψεις του Φαλμεράγιερ. Και ανεξάρτητα από το πώς το βλέπουμε εμείς μέσα από το πρίσμα του δικού μας πολιτιστικού εθνικισμού, ο δικός τους εθνικισμός στα μάτια οποιουδήποτε τρίτου παρατηρητή, ούτε λιγότερο «αυθεντικός» ούτε λιγότερο «αληθινός» μπορεί να είναι, από τη στιγμή που το αποτέλεσμά του, η υποκειμενική εθνική συνείδηση και αυτοπροσδιορισμός, είναι το ίδιο υπαρκτή και αληθινή. Η σημερινή κοινωνική ανθρωπολογία γενικά δέχεται ότι το έθνος είναι μια φαντασιακή κοινότητα (με την έννοια του Anderson στο Imagined Communities: Reflections on the Origin and Spread of Nationalism) και ότι αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που τα μέλη της βλέπουν αυτή την κοινότητα και την διαχωρίζουν από τον υπόλοιπο κόσμο (τον Άλλον). Αν θεωρείς ότι είσαι Μακεδόνας, είσαι, ό,τι και αν λέει οποιοσδήποτε άλλος.

Στο σημερινό κόσμο, μαζί με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, υπάρχει και το δικαίωμα του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού κατοχυρωμένο από το Διεθνές Κείμενο της Κοπεγχάγης του 1991 (από την τέως ΔΑΣΕ, και νυν ΟΑΣΕ) με υπογραφή και της Ελλάδας. Γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο να πείσει η Ελλάδα την Διεθνή Κοινότητα για το δίκαιο των θέσεών της και ο μόνος λόγος που υπάρχουν σήμερα διαπραγματεύσεις για την ονομασία της ΦΥΡΟΜ, είναι η δυνατότητα που έχει η Ελλάδα για άσκηση βέτο σε διαφόρους οργανισμούς, κάτι που όμως, όπως σοφά έχει ειπωθεί, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό σαν βραχυπρόθεσμη απειλή παρά σαν μακροπρόθεσμη υλοποίηση. Άλλωστε η διαιώνιση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις δύο χώρες, το μόνο που θα πετύχει είναι η τροφοδότηση του εθνικού μύθου των γειτόνων με μια ακόμη ιστορία θυματοποίησης τους από την Ελλάδα και θα αποξενώσει τους δύο λαούς με ζημία και για τις δύο χώρες..

Τι μπορεί όμως να κάνει η Ελλάδα που δικαίως ή αδίκως ανησυχεί για τη χρήση στο μέλλον του ονόματος «Μακεδονία» από την ΦΥΡΟΜ; Πολύ λίγα φοβούμαι. Όποια ονομασία και να συμφωνηθεί, παντού στον κόσμο το γειτονικό κράτος θα εξακολουθήσει να αναφέρεται σαν «Μακεδονία» και η κυρίαρχη εθνότητά του σαν «Μακεδονική». Πλανάται όποιος νομίζει ότι μπορεί να υπαγορεύσει σε άλλα κράτη πως θα αποκαλούν κάποιο τρίτο κράτος ή στους πολίτες αυτού του κράτους πως θα αυτοαποκαλούνται. Εκτός και αν κάποιοι είναι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα και να εκστρατεύσουν προς το Βορρά (θέση ακραία αλλά τουλάχιστον πιο ξεκάθαρη και συνεπής με τα ισχύοντα στον διεθνή χώρο, όπου μόνον είτε η δύναμη των όπλων είτε η διαπραγμάτευση και η αμοιβαία υποχώρηση οδηγούν σε μία κάποια λύση), είναι αστείο να λέμε ότι «δεν παραχωρούμε» «δεν χαρίζουμε» το όνομα Μακεδονία σε κανέναν, γιατί απλούστατα κανένας δε θα μας ρωτήσει και κανένας δε θα μας χρίσει ονοματοδότες κανενός.

Εκτός λοιπόν και αν επιθυμούμε ουσιαστικά ακόμα μία ήττα με το μανδύα της αδιάλλακτης στάσης (κάτι πάντως που εμφανώς η κοινωνία που ζούμε προτιμά σε μια σειρά από εθνικά θέματα, για να μην πούμε σε όλα, αποτέλεσμα και αυτό της αδιέξοδης και ξεπερασμένης κοσμοαντίληψης που καλλιεργείται στους πολίτες από παιδιά), το βάρος των διαπραγματεύσεων θα πρέπει να το δώσουμε όχι τόσο στο όνομα όσο στην διασφάλιση της επιρροής στο γειτονικό κράτος και στην αποτελεσματική αντιμετώπιση και κατά το δυνατόν αφαίρεση του αλυτρωτικού παράγοντα (1) από την οικοδόμηση του γειτονικού εθνικού κράτους, από τους μύθους, την ιστορική αφήγηση και τα σύμβολα που στηρίζουν τον δικό τους πολιτιστικό εθνικισμό.

----------------------------------
(1) Στα μάτια του γράφοντα, οι «φόβοι» για τον αλυτρωτισμό των βορείων γειτόνων μας είναι φοβίες χωρίς καμία βάση, αφορούν ένα αλυτρωτισμό γραφικής φύσεως, παρόμοιο με την δική μας Κόκκινη Μηλιά. Η χάραξη των συνόρων, ακόμη και στη σημερινή εποχή, αντλεί τη νομιμοποίησή της από τα ήδη παραδεκτά και διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα και κάποιες φορές από την δημογραφική σύσταση της περιοχής. Πού λοιπόν μπορεί να στηριχθεί ο οποιοσδήποτε αλυτρωτισμός, αν οι «ανησυχούντες» δεν θεωρούν ότι πράγματι υπάρχει σημαντικά πολυπληθής μειονότητα με «σλαβομακεδονική» συνείδηση στην Ελληνική Μακεδονία και αυτή επιδιώκει την απόσχιση σύμφωνα με το παράδειγμα των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου; Σ'ένα όνομα «αδειανό», ερήμην του λαού που κατοικεί στην περιοχή; Ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν γελοίος ακόμη και στα μάτια ενός ακραίου «πολιτιστικού εθνικιστή», γι αυτό και οι γραφικοί αλυτρωτιστές των Σκοπίων διανθίζουν την προπαγάνδα τους με τον ισχυρισμό ότι στην Ελληνική Μακεδονία ζουν «ένα εκατομμύριο (σλαβο)μακεδόνες». Αν δεν υιοθετούμε ένα τέτοιο αστείο ισχυρισμό, τι έχουμε να φοβηθούμε; Ένα λαό φάντασμα;

23 σχόλια:

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Καί μὲ ποιὰ λογικὴ πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε καὶ νὰ προσυπογράψουμε ἐπισήμως τὴν ἀναπόφευκτη, κατὰ τὸν ἀρθρογράφο, ἧττά μας;
Ὁ Κολοκοτρώνης βρήκε πολὺ χρήσιμο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ τελευταῖος αὐτοκράτορας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔπεσε μαχόμενος καὶ δὲν ἔκανε συνθήκη μὲ τὸν Μωάμεθ τὸν Πορθητή, πρᾶγμα ποὺ ἄλλοι ἡγέτες, ἀκόμα καί μέλη τοῦ αὐτοκρατορικοῦ οἴκου, ἔκαναν. Ἔτσι, οἱ νεώτεροι Ἕλληνες μποροῦσαν νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἐπανάστασή τους δὲν ἦταν ἐμφύλιος πόλεμος, ἐσωτερική δηλαδὴ ὑπόθεση τῆς Ὁθωμανικῆς Αὑτοκρατορίας. Ἂν ὁ ἀρθρογράφος θεωρεῖ ὄτι τὸ Ἑλλαδικό κράτος κακῶς ὑπάρχει (μιὰ βάσιμη καί θεμελιωμένη θέση), δὲν ἔχει λόγο νὰ προσπαθεῖ νὰ τὸ συνετίσει.
Ἡ ὀρθολογική συμπεριφορά σὲ περίπτωση ἦττας εἶναι νὰ μὴν τὴν ἀποδέχεται κανεὶς ἡττημένος. Και εὐτυχῶς ποὺ εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα! Ἀλλιῶς ἡ Γιουγκοσλαβία θὰ ἦταν ἀκόμα ἑνιαία, πολιτικὸς ἐθνικισμὸς δὲν θὰ ὑπῆρχε, ἀνθρώπινα δικαιώματα δὲν θὰ ὑπήρχαν κ.ο.κ. Ὴ οὐσιώδης διαφορὰ μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ ζώου εἶναι ὄτι ὀ πρώτος ἐξεγείρεται ἐνάντια στὴν ἀναγκαιότητα καὶ τὴν τυχαιότητα.

Καί κάτι ἀκόμα: Ὁ πολιτιστικὸς ἐθνικισμὸς δὲν ἔχει τὸ ρεκὸρ φὸνων, ἐθνικῶν ἐκκαθαρίσεων κλπ. Ὁ πολιτικὸς ἐθνικισμὸς τὸ ἔχει. Στὴν γαλανή μας χώρα, ὁ ἐμφύλιος πόλεμος εἶχε περισσότερα θύματα ἀπ`ὃλους τοὺς ἄλλους πολέμους μὲ γείτονες καὶ μή. Τοῦτ` αὐτὸ καὶ ἐν Γαλλίᾳ, Ἡνωμέναις Πολιτείαις κλπ.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Διευκρίνιση :
«ἀπ`ὃλους τοὺς ἄλλους πολέμους» μαζί !

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Γεωργάνα

Καί μὲ ποιὰ λογικὴ πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε καὶ νὰ προσυπογράψουμε ἐπισήμως τὴν ἀναπόφευκτη, κατὰ τὸν ἀρθρογράφο, ἧττά μας;


- Σε περίπτωση που η ήττα μας μπορεί να αποφευχθεί, πείτε μας ποια στάση πρέπει να τηρήσουμε, προκειμένου να νικήσουμε.
Πώς ακριβώς ορίζετε την νίκη; (αφού κάνετε λόγο για ήττα, θα υπάρχει και νίκη, έστω στην θεωρία μόνο)

- Σε περίπτωση που τελικά ηττηθούμε, ποιο όφελος θα αποκομίσουμε από την μη αποδοχή της ήττας (εγώ θα έλεγα της πραγματικότητας...) που φαίνεται ότι προτείνετε;



* Ο ισχυρισμός σας, ότι αν είχε συνθηκολογήσει ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας (τον μεσαίωνα), θα αποκαλούσαμε εμφύλιο την επανάσταση μας (τον 19ο αιώνα), είναι βέβαια πρωτότυπος - αγνοεί όμως (εκτός από την λογική) ένα σημαντικό γεγονός: πολλοί έλληνες της εποχής (και μάλιστα σε υψηλά αξιώματα) είχαν ξεκάθαρα εκφράσει την προτίμηση τους στους τούρκους και την αποστροφή τους στην δυτική τιαρα.
Συνεχιστές τους σήμερα είναι πολλοί έλληνες (επίσης προβεβλημένοι, όπως και τότε), οι οποίοι προτιμούν τις τυπικά βαλκανικές κοκκορομαχίες και τα "εθνικά μεγαλεία" που εκλαμβάνονται ως τέτοια μόνο από τα - συνήθως γραφικά - αυτοχρισμένα μέλη τους και όχι από τον υπόλοιπο - μάλλον αδιάφορο - πλανήτη από τις γνωστές (;) δυτικές αξίες που ωραία περιγράφει ο συγγραφέας του άρθρου.

Nievskii είπε...

Η Ελλάδα έχει ηττηθεί. 120 κράτη έχουν αναγνωρίσει την γιουγκοσλαβική Μακεδονία ως Μακεδονία σκέτο και όταν μιλά ο "Έλλην Μακεδόνας" πρωθυπουργός της Ελλάδας με τον Ρώσο πρόεδρο ο Ρώσος δεν χρειάζεται να τηρήσει καν τα προσχήματα και λεει την γιουγκοσλαβική Μακεδονία Μακεδονία νέτα σκέτα. Αν είχε αξιοπρέπεια καταρχάς η δεξιά παράταξη που έχει κάνει το ζήτημα σημαία της δεν θα ανεχόταν τέτοιες μαλακίες. Αλλά τις καταπίνει και αρχίζει τους λεονταρισμούς στο εσωτερικό. Με ξένο κώλο.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

@ni-me
Μᾶλλον βιαστικὰ διαβάσατε καί καταλάβατε τό ἀντίθετο ἀπ`αὐτὸ ποὺ ἔγραψα. Ὁ Κολοκοτρώνης ἤθελε νὰ πεῖ ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση δὲν, ἐπαναλαμβάνω δὲν, ἦταν ἐμφύλιος πόλεμος, δηλαδὴ (δὲν ἦταν) ἐσωτερική ὑπόθεση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.
Ὁ ἀρθρογράφος, ἂν ἔγραφε πρὶν ἀπὸ τὸ 1821, θὰ πρότεινε νὰ μεταρρυθμισθεῖ ἐπὶ τό δημοκρατικώτερον ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία καὶ νὰ μὴν γίνει ἐπανάσταση. Λογικωτάτη θέσις, ποὺ τὴν πίστευαν καὶ τὸτε οἱ μάλλον νουνεχεῖς τῶν Ἑλλήνων.
Ἔλα, ὅμως, ποὺ τὴν ἱστορία δὲν τὴν κάνουν οἱ σώφρονες ...

Πρακτικῶς, χωρὶς ἀντάλλαγμα δὲν προσφέρεις ποτὲ τίποτε. Ἂν οἱ γείτονες ἐπιμένουν ὅτι χρειάζονται τήν ἀναγνώριση τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν τοὺς φθὰνουν οἱ ἐκατὸν τόσες ποὺ ἔχουν, τότε νὰ συμβιβασθοῦν.

* Δὲν νομίζω ὅτι ὑπὰρχει ἔστω καὶ ἕνας μελετητὴς τῆς σχετικῆς ἱστορικῆς περιόδου ποὺ νὰ ὐποστηρίζει ὅτι ἡ ἐπικουρία τῆς Δύσεως μποροῦσε νὰ σώσει τὴν Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Πολύ ὀρθολογικὰ, λοιπὸν, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία ἐπέλεξε νὰ σώσει αὐτὸ ποὺ μποροῦσε νὰ σωθεῖ. Τὴν ὀρθὸτητα τῆς ἐπιλογῆς ἐπιβεβαίωσε μετά σχεδὸν πεντακόσια χρόνια ὁ Βενιζέλος ἀνταλλάσσοντας τοὺς Ἑλληνοφώνους Μουσουλμάνους μὲ Τουρκοφώνους Χριστιανούς.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

@nievskii
Ἑνδιαφέρουσα τοποθέτηση !
Τίνος ἀκριβῶς εἶναι ὁ κ... ;
Διότι, ἂν εἶναι γνησίως «ξένος», γιατὶ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει ;

Ανώνυμος είπε...

νομιζω οτι ο συγγραφεας τοποθετει στην Δυτικη Ευρωπη μονο την Γαλλια γιατι ετσι οπως ορισε τον εθνικισμο δεν εμεινε και κανενας αλλος Ευρωπαιος.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Μπά, κι οἱ Γάλλοι ἔξω βγαίνουν λόγῳ Ἀλγερίας καὶ Βιετνάμ.

Ανώνυμος είπε...

Η δόμηση ενός εθνικού κράτους, σύμφωνα με τον πολιτικό εθνικισμό, είναι μια εθελοντική πολιτική διαδικασία ολοκλήρωσης

αχ σας παρακαλω ακομα και η Ελβετια γνωρισε εμφυλιο και η υπαρξη Γαλλικου Εθνους (αφου συμφωνα με τον ορισμο σας μονο αυτη ειναι δυτικοευρωπαικη) προυπαρχει του Διαφωτισμου ηδη απο την εποχη της Ζαν Νταρκ. Να μην αναφρεω δε του Αγγλο-Ολλανδικους πολεμους και τον τριακοντατετη που ηδη απο τοτε χρονολογειται η υπαρξη ξεχωριστου Ολλανδικου εθνους πολυ προ Διαφωτισμου. Αληθεια οι Σκανιδιναυοι μπαινουν σε αυτο το Διαφωιστικο σχημα?

Ανώνυμος είπε...

δεν μας εμειναν Ευρωπαιοι τοτε, πρεπει να δημιουργησουμε ενα φαντασιακο για να τους εφευρουμε. Η ευρωπη ως θεληση και παρασταση που θα ελεγε ο Σοπενχαουερ

Sakoulakis είπε...

@Nievskii

Δε νομιζω οτι η κριτικη που κανεις στεκει απεναντι στο ΥΠΕΞ της Ελλαδας. Ισως να ευσταθει αν ασκηθει στο κυβερνων κομμα συνολικα, ακομα πιθανοτερο να ευσταθει αν ασκηθει στη βαση του κομματος και σιγουρα ευσταθει αν ασκηθει στο συνολο του Ελληνικου πληθυσμου.

Η υπουργος ομως -και προς τιμην της- δε συμμεριζεται τετοιου ειδους υστεριες. Δηλωνει ξεκαθαρα οτι καθε λαος (και καθε ανθρωπος) διατηρει ακεραιο το δικαιωμα αυτοπροσδιορισμου. Αυτο που ενοχλει την Ελλαδα, συμφωνα παντα με την υπουργο, ειναι ακριβως οι αλυτρωτικες διαθεσεις που κρυβονται πισω απο τον αυτοπροσδιορισμο. Αυτη ηταν και η θεση της χωρας μας στο Βουκουρεστι, θεση η οποια βρισκεται σε συμφωνια με τις τελευταιες 4 γραμμες του αρθρου.

Προκειται για μια ευτυχη συγκυρια, νομιζω, το οτι διατηρει το ΥΠΕΞ της Ελλαδας μια τοσο ορθολογικη σταση. Και το ερωτημα φυσικα ειναι, πώς θα μπορεσει να πλησιασει σε μια συμφωνια με τη γειτονα χωρα, κρατοντας ταυτοχρονα το χαλιναρι των εσωτερικης καταναλωσης εθνικιστικων υστεριων.

Την ιδια στιγμη μαλιστα που η άλλη μερια κανει άλλα 'ντ' άλλα της παρασκευης το γαλα..

Nievskii είπε...

Ο κώλος είναι των ΜΜΕ και των επιχειρηματικών συμφερόντων που στηρίζουν μια κατάφωρα ανίκανη κυβέρνηση. Ο κώλος είναι τα λεφτά του δημοσίου που βοηθούν να διατηρηθεί ένα φαύλο και σάπιο κόμμα στην εξουσιά μαζί με όλους όσοι απολαμβάνουν των προσόδων που γεννά το ελληνικό κράτος με τον αποκλεισμό των άξιων και ικανών. Το κράτος το πληρώνουμε όλοι. Αυτό μας αφορα όλους. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι "νταβατζήδες" για να θυμηθούμε τον πρωθυπουργό η ελληνική δεξιά θα ήταν στα σκουπίδια της ιστορίας που της αξίζει να είναι.

Αν ήμασταν μια χώρα που είχαν την παραμικρή σοβαρότητα οι πολίτες της, όλοι όσοι ψήφισαν αυτήν την δεξιά θα μούντζωναν τον εαυτό τους μετά από αυτά που έγιναν στην Μόσχα. Αν ήμασταν ένα σοβαρό κράτος τα ΜΜΕ θα άνοιγαν δεύτερη κωλοτρυπίδα στον πρωθυπουργό της χώρας που καθόταν και άκουγε σαν να μην τον αφορούσε τον απερχόμενο Ρώσο προέδρο να αποκαλεί την γιουγκοσλαβική Μακεδονία με όνομα άλλο από το επίσημο όνομα που αναγνωρίστηκε στον ΟΗΕ. Είτε η Ελλάδα έχει μια επίσημη θέση και μπορεί να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τα συμφέροντά της, είτε κοροϊδεύουμε τον κόσμο. Πηγαίνοντας από τον αμερικανό νταβατζή στον ρώσο νταβατζή δεν δείχνει κυβέρνηση που υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα. Μια σοβαρή κυβέρνηση, αντί να βγαίνει από το πρωτόκολλο του Κυότο, όπως έκανε η δικιά μας, θα ανέπτυσσε εναλλακτικές πηγές ενέργειας, όπως έκαναν και σοβαρές πετρελαιοπαραγωγές χώρες όπως η Νορβηγία, και δεν θα περίμενει η Ελλάδα μου να γίνει πόρνη του κάθε ξένου. Η υποδούλωση της πατρίδας μου με αφορά. Αυτή είναι η φιλοπατρία, όχι οι λεονταρισμοί και οι ψευτομαγκιές στα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ, όπως έγινε μετά την σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ.

Αυτός είναι ο ξένος κώλος. Αν του βαστάει ο δικός του ο κώλος, ας προσπαθήσει ο πρωθυπουργός να αναγνωρίσουν οι 120 χώρες διεθνώς που έχουν αναγνωρίσει την γιουγκοσλαβική Μακεδονία ως Μακεδονία σκέτο με το όνομα που πιστεύουν οι ψηφοφόροι της ΝΔ: Δημοκρατία των Σκοπίων ή ό,τι άλλο φιαδρό του στυλ Δαρδανία. Αλλιώς να ξέρουν όλοι που θα ξαναψηφίσουν μια τέτοια κυβέρνηση ότι είναι υποκριτές, γιατί όταν οι άλλοι εγκαλούνται ως μειοδότες ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αυτοί είναι κάτι άλλο χειρότερο, αφού αποδέχονται αυτό που θεωρούν προδοσία.

Ανώνυμος είπε...

Στην Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, τα εθνικά κράτη στηρίχθηκαν στον πολιτικό εθνικισμό, βασισμένο στον Διαφωτισμό, που δίνει βαρύτητα στο «κοινωνικό συμβόλαιο» και στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και υποχρεώσεις των ατόμων – υπηκόων. Το έθνος (nation) αντλεί την ταυτότητα και την ενότητά του από την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα παραπάνω και όχι από κάποια κοινά εθνοτικά ή πολιτιστικά χαρακτηριστικά.

Η οικοδόμηση του "πολιτικού εθνικισμού" έγινε εφικτή, διότι είχε ήδη προηγηθεί μια διαδικασία αιώνων εθνοτικής αφομοίωσης και ομογενοποίησης στα κράτη αυτά.

Δεν είναι τυχαίο που το αρχετυπικό έθνος-κράτος της νεότερης εποχής, η Γαλλία, ακολουθεί έως και σήμερα την πιο σκληρή πολιτική γλωσσικής αφομοίωσης. Έτσι, ενώ οι Βάσκοι της Ισπανίας έχουν πετύχει σημαντικό βαθμό αυτονομίας και γλωσσικής μεταξύ άλλων, οι Βάσκοι της Γαλλίας έχουν την υποχρεωτική εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας και μόνο.
Και βέβαια η Γαλλία είναι επίσης το κράτος όπου μια μόνο επίσημη γλώσσα υφίσταται και δεν αναγνωρίζεται ύπαρξη γλωσσικών ή εθνικών μειονοτήτων, έχοντας αντικαταστήσει αυτές τις έννοιες με την έννοια του πολίτη.
Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι η εθνική ιδέα δεν βασίζεται σε συγκεκριμένα εθνοτικά ή πολιτιστικά χαρακτηριστικά, σημαίνει ταυτόχρονα ότι τα "αρνείται" στο επίσημο επίπεδο. Αρνείται τη διαφοροποίηση των πολιτών με βάση αυτά, δηλαδή αρνείται την έννοια της "μειονότητας".

Αντίστοιχα, ήταν τα κράτη όπου η διαδικασία της εθνοτικής ομογενοποίησης καθυστέρησε σημαντικά, όπως η Γερμανία και η Ιταλία, όπου η μορφή εθνικισμού που επικράτησε ήταν αυτή του πιο "πρωτόγονου" εθνοτικού εθνικισμού.

Η Ελλάδα, όσο κι αν ακουστεί περίεργο, λόγω των απόψεων που έχουν επικρατήσει τελευταία, υπήρξε ιστορικά πιο κοντά στην έννοια του πρώτου (πολιτικού) παρά στην έννοια του δεύτερου είδους εθνικισμύ.
Και λόγω της δυτικής επιρροής αλλά και ακριβώς γιατί -και στον ελλαδικό χώρο- η εθνοτική αφομοίωση είχε ήδη προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό αρκετό καιρό πριν την δημιουργία του ελληνικού εθνικού κράτους.


Θεωρεί το έθνος σαν φυσική και εν πολλοίς μεταφυσική οντότητα, που μπορεί να τελεί «εν υπνώσει», να αφυπνίζεται, να έχει μια «ψυχή» και μια «αποστολή» και να υπάρχει ανεξάρτητα από τα «κύτταρά» του, δηλ. τους πολίτες. Η «Εθνική Γη» (Fatherland, Vaterland) έχει μια μυστικιστική αυτοτελή ύπαρξη στη «συλλογική συνείδηση» και ο αλυτρωτισμός είναι πολλές φορές άμεσα συνδεδεμένος με αυτή.

Αυτό όμως, όπως είπα παραπάνω, είναι ένα πρώτο στάδιο εθνικισμού από το οποίο πέρασαν και οι χώρες που στη συνέχεια ανέπτυξαν την έννοια του πολιτικού εθνικισμού.
Π.χ. στη Γαλλία επικράτησε ο "νόμος της γης" (droit du sol) που έλεγε ότι όποιος κατοικεί σε γαλλικό έδαφος, είναι αυτόχρημα "Γάλλος", με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα δικαιώματα αλλά και για τις υποχρεώσεις του ως "Γάλλου".


Σήμερα είναι ένα έθνος που οικοδόμησε, έστω και πρόσφατα, την ύπαρξη του με τα ίδια υλικά, όπως οι υπόλοιποι λαοί των Βαλκανίων. Και σε αυτά τα υλικά δεν υπάρχει copyright, ενώ όπως αναφέραμε πιο πάνω, ούτως ή άλλως η επιστημονική ιστορική αλήθεια, γίνεται επιλεκτικά αποδεκτή από τους φορείς του πολιτιστικού εθνικισμού.

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι λαοί των Βαλκανίων οικοδόμησαν τους εθνικούς τους μύθους με υλικά που ήταν λίγο-πολύ διαχωρισμένα. Η περίπτωση των Σλαβομακεδόνων είναι ιδιόμορφη ακριβώς γιατί επέλεξαν να χτίσουν το δικό τους εθνικό μύθο με υλικά γειτονικών λαών, Ελλήνων αλλά και Βουλγάρων.

Επιπλέον, υπάρχουν διαφορές για σύμβολα και ιστορίες που έχουν πρακτικές συνέπειες και διαφορές που δεν έχουν.

Π.χ. οι Βούλγαροι θεωρούν ότι οι αρχαίοι Θράκες, ο Ορφέας κλπ. δεν ήταν Έλληνες.
Οι Τούρκοι επίσης θεωρούν οι αρχαίοι Ίωνες φιλόσοφοι δεν ήταν Έλληνες, ο Όμηρος ήταν Ομέρ κοκ.
Αυτές οι διαφορές μπορεί να έχουν φιλολογικό ενδιαφέρον, αλλά πρακτική αξία δεν έχουν διότι:
1) Αυτές οι "εναλλακτικές ιστορίες" δεν είναι οι κεντρικές που διαμορφώνουν την Βουλγαρική ή Τουρκική εθνική συνείδηση.
2) Δεν υπάρχει κανένα κράτος "Θράκη" ή "Ιωνία" που να χρησιμοποιεί αυτές ή ανάλογες θεωρήσεις ως τη βάση του δικού της εθνικού μύθου.
3) Στη δε περίπτωση της Ιωνίας, η Ελλάδα δεν έχει καμία περιφέρεια στην Ιωνία.


Όποια ονομασία και να συμφωνηθεί, παντού στον κόσμο το γειτονικό κράτος θα εξακολουθήσει να αναφέρεται σαν «Μακεδονία» και η κυρίαρχη εθνότητά του σαν «Μακεδονική»

Οι ΗΠΑ, Ε.Ε και Ρωσία έχουν δηλώσει ότι θα αναγνωρίσουν το γειτονικό κράτος με την ονομασία που θα συμφωνηθεί.

Για την εθνότητα μάλλον θα δεχθούν το δικό τους "αυτοπροσδιορισμό".


είναι αστείο να λέμε ότι «δεν παραχωρούμε» «δεν χαρίζουμε» το όνομα Μακεδονία σε κανέναν, γιατί απλούστατα κανένας δε θα μας ρωτήσει και κανένας δε θα μας χρίσει ονοματοδότες κανενός.

Δεν είναι αστείο, το πρόβλημα είναι ότι το λέμε χωρίς να το εννούμε (πόσες κρατικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν το "Μακεδονία" εντός και εκτός Ελλάδος).
Με αυτή τη συμπεριφορά είναι δύσκολο να σε πάρει οποιοσδήποτε στα σοβαρά.

Επίσης, το γεγονός ότι αυτοί έχουν δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν, και μαζί με αυτούς και οι τρίτοι, δεν αναιρεί το δικό μας δικαίωμα να τους αποκαλούμε κι εμείς όπως θέλουμε, εννοώ σαν έθνος.

Το ζήτημα της ονομασίας του κράτους είναι σημειολογικά διαφορετικό από το ζήτημα της ονομασίας της εθνότητας, όμως είναι και μια βάση για τον εθνοτικό προσδιορισμό.


το βάρος των διαπραγματεύσεων θα πρέπει να το δώσουμε όχι τόσο στο όνομα όσο στην διασφάλιση της επιρροής στο γειτονικό κράτος και στην αποτελεσματική αντιμετώπιση και κατά το δυνατόν αφαίρεση του αλυτρωτικού παράγοντα (1) από την οικοδόμηση του γειτονικού εθνικού κράτους, από τους μύθους, την ιστορική αφήγηση και τα σύμβολα που στηρίζουν τον δικό τους πολιτιστικό εθνικισμό.

Επιρροή -υποτίθεται ότι- έχουμε ήδη, αλλά όπως είπε και ο Υπεξ Μιλόσοσκι "δεν είναι έμποροι για να τους εξαγοράσουμε".

Και πώς ακριβώς πιστεύετε ότι θα τους αφαιρέσουμε τους δικούς τους μύθους, την ιστορική αφήγηση και σύμβολα όταν μόλις παραπάνω γράφετε ότι αυτά είναι για αυτούς αδιαπράγματευτα κι ότι έχουν δίκιο να τα θεωρούν έτσι.
Αφού "δεν υπάρχει copyright σε τέτοια υλικά."

Βλέπετε. Μόλις πάτε να προτείνετε απτές προτάσεις για το "τι να κάνουμε" έρχεστε σε θέσεις που αν τις δείτε αλλού γραμμένες, μάλλον θα τις κατακεραυνώσετε ως εθνικιστικές και ανεφάρμοστες.


Ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν γελοίος ακόμη και στα μάτια ενός ακραίου «πολιτιστικού εθνικιστή», γι αυτό και οι γραφικοί αλυτρωτιστές των Σκοπίων διανθίζουν την προπαγάνδα τους με τον ισχυρισμό ότι στην Ελληνική Μακεδονία ζουν «ένα εκατομμύριο (σλαβο)μακεδόνες».Αν δεν υιοθετούμε ένα τέτοιο αστείο ισχυρισμό, τι έχουμε να φοβηθούμε; Ένα λαό φάντασμα;

To ότι δεν μπορεί να στηριχθεί τον καθιστά παράλογο, όχι κατ'ανάγκη λιγότερο επικίνδυνο, αν και είναι σωστό ότι θα πρέπει να μιλάμε για "επεκτατισμό", κι όχι για "αλυτρωτισμό".
[Ουσιαστικά το να θεωρούν τους Σλαβόφωνους Έλληνες ως "μακεδονική" μειονότητα, είναι σα να θεωρούνται οι Αρβανίτες ως "αλβανική" μειονότητα στην Ελλάδα.]

Το πρόβλημα είναι αυτές οι θέσεις δεν είναι περιθωριακές. Είναι οι ημιεπίσημες αντιλήψεις της πολιτικής ελίτ των νεαρών υπουργών της FYROM και της μεγάλης μάζας του (σλαβικού) πληθυσμού της χώρας, όπως αναπαράγονται και μέσα από το εκπαιδετικό τους σύστημα.

Ανώνυμος είπε...

Αν ήμασταν μια χώρα που είχαν την παραμικρή σοβαρότητα οι πολίτες της, όλοι όσοι ψήφισαν αυτήν την δεξιά θα μούντζωναν τον εαυτό τους μετά από αυτά που έγιναν στην Μόσχα


ενταξει πηρες 0.11% μην το κανεις θεμα. Στην τελικη μπορεις να κανεις αυτο που ειπε και ο Μπρεχτ αν δεν σαρεσει ο λαος αλλαξε το.

Ανώνυμος είπε...

Ουσιαστικά το να θεωρούν τους Σλαβόφωνους Έλληνες ως "μακεδονική" μειονότητα,

αγαπητε με ιντριγκαρετε. Η υπαρξη πχ του Εβραικου εθνους δεν εχει σχεση με την γλωσσα. Πχ ποια σχεση εχουν τα Γιντις (γλωσσολογικα ειναι αλλεμανικη γλωσσα) με τα Αραμαικα που μιλανε στο Ισραηλ, πρακτικα καμμια χωρις βεβαια να σημαινει οτι δεν υπαρχει Εβραικο εθνος. Ιδου λοιπον πεδιον δοξης για τους Γερμανους να διεκδικησουν κομματια του Ισραηλ καθοτι εχουν και ιστορικα claims οπως την κατοχη της Ιερουσαλημ απο τους Τευτονες ιπποτες μεχρι και οτι ειναι διαδοχοι μεσω των Αγιων Ρωμαιων Αυτοκρατορων της Ρωμης που περιελαμβανε την Ιερουσαλημ.
Ε αυτη η γελοιοτητα (απλα αλλαχτε τα ονοματα και τις χωρες) υποστηριζεται απο τους γειτονες. Μηπως να στησουμε και κ... σε αυτους

Harry Peitsinis είπε...

Είμαι σκεπτικός απέναντι στον αλυτρωτισμό των γειτόνων.Αλλά είμαι εξισου σκεπτικός στην άποψη ότι η αποδοχή του όρου "δημοκρατία της μακεδονίας" στην παρούσα φάση των διαπραγματεύσεων είναι η μονη θεμιτή. Τι είδους συμφέροντα μας θα εξυπηρετουσε μια τέτοια κινηση;

Ανώνυμος είπε...

Η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με βάση τι πιστεύουν οι τρίτοι αλλά τα συμφέροντα της κάθε χώρας.
Στην προκειμένη περιπτωση ίσως επειδή στα Βαλκάνια υπάρχει ο πολιτιστικός εθνικισμός που λέει ο αρθρογράφος έχει σημασία το όνομα.Το ότι είναι σημαντικό το καταλαβαν όλοι με το βέτο.
Ο στόχος της κυβερνήσεως δεν είναι πλέον παρά η σύνθετη ονομασία και γενικά η μη-μονοπώληση του ονόματος Μακεδονία από τα Σκόπια.Αυτή τη στιγμή φυσικά όλοι τη λένε Μακεδονία αφού δεν υπάρχει άλλο εύχρηστο όνομα (το ΦΥΡΟΜ δεν είναι).Αν όμως επέλθει συμφωνία πολλοί θα αρχίσουν να αποκαλούν το κράτος αυτό με την επίσημη ονομασία.Άλλοι θα συνεχίσουν το σκέτο Μακεδονία.Σημασία έχει ότι στους διεθνείς οργανισμούς επίσημα θα αποκαλείται Νέα ή Άνω Μακεδονία.
Δεν θέλουμε τίποτα άλλο-τουλάχιστον το Υπουργείο Εξωτερικών,όχι το ΛΑΟΣ και ο Παπαθεμελής.
Εάν δεν συμφωνήσουν τα Σκόπια όπως είπε ο Μητσοτάκης δε θα μπουν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Πιθανόν μερικοί να είναι πιο φιλελεύθεροι διεθνιστές και από τον Μητσοτάκη.Πρόβλημά τους.Η Ελλάδα δεν υπάρχει για να υπηρετεί το ΝΑΤΟ και την ΕΕ αλλά συμμετέχει εκεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της.

πολυτεχνίτης είπε...

Δύο σημεία που πιστεύω είναι σημαντικά, σε απάντηση ορισμένων σχολίων:
1) Ο εθνικισμός σαν ιδεολογία και πολιτικό κίνημα, έχει τις ρίζες του στον 18ο - 19ο αιώνα. Το έθνος –κράτος είναι συνεπώς μία νεωτερική μορφή πολιτικής οργάνωσης που διαφέρει πολύ από τις προηγούμενες κρατικές μορφές.
2) Η διχοτομία πολιτικός – πολιτιστικός εθνικισμός, από την εποχή της τυπολογίας του Kohn έχει συζητηθεί πολύ και έχει δεχτεί την ανάλογη κριτική, αλλά είναι ακόμη «ζωντανή» και χρήσιμη σαν εργαλείο (βλ. και Α. Smith: National Identity, 1991). Αποτελείται από δύο ιδεατά άκρα που σπανίως απαντώνται σε «καθαρή» μορφή στην πράξη. Όμως όλα τα εθνικά κράτη βρίσκονται ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα, άλλο κοντύτερα στο ένα άκρο και άλλο κοντύτερα στο άλλο. Φυσικά και οι ΗΠΑ, Γαλλία, Καναδάς και ακόμη οι Μ. Βρεττανία, Βέλγιο, Ελβετία, Ολλανδία αναφέρονται συχνά σαν «εκφράσεις» κυρίως του πολιτικού εθνικισμού αλλά στοιχεία και των δύο εθνικισμών θα βρει κανείς σχεδόν σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό είναι κατά πόσο η φύση του κάθε εθνικισμού τείνει περισσότερο προς τον «αποκλεισμό» ή προς την «συνένωση» και την αποδοχή της πολιτισμικής διαφορετικότητας.

Ανώνυμος είπε...

κύριε Γεωργάνα,

με μπερδέψατε.

Σχετικά με το '21, γράφετε:

Λογικωτάτη θέσις, που την πίστευαν και τοτε οι μάλλον νουνεχεις των ελλήνων.
Ελα, ομως, που την ιστορία δεν την κάνουν οι σώφρονες ...


Αμέσως πιο κάτω, για την άλωση:

Πολύ ορθολογικά, λοιπόν, η συντριπτική πλειοψηφία επέλεξε να σώσει αυτό που μπορούσε να σωθεί. (δηλ. προτίμησε τους τούρκους).


Αν πιστεύτε ότι την ιστορία δεν την κάνουν οι σώφρονες, γιάτι επικροτείτε (αν κατάλαβα καλά) την "ορθολογική" προτίμηση της ανατολής εκείνη την περίοδο (και στους αιώνες των αιώνων αμήν, πολύ φοβάμαι);


Και μια ερώτηση που δεν απευθύνεται μόνο σε εσάς, αλλά και σε όποιον άλλο θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν έχει ηττηθεί στο σκοπιανό:

Τι θεωρείτε νίκη της ελλάδας στο συγκεκριμμένο θέμα και πώς μπορεί αυτή να επιτευχθεί;

Ανώνυμος είπε...

σορρυ Πολυτεχνιτα

αλλα δεν εχω γνωση της συγκεκριμενης βιβλιογραφιας, αλλα συχνα στην Ευρωπη τα εθνη προυπηρχαν του κρατους. Στο ιδεολογικο σας σχημα χωραει πανω κατω μονο η Γαλλια η οποια δε υπαρχει ως πανω κατω αμιγες εθνικο κρατος απο την εποχη της Ζαν Νταρλ.
Σχολιαστε επ αυτου.

Ανώνυμος είπε...

το Βελγιο πολιτικος εθνικισμος? Αφου δεν ειναι καν εθνος. Ο Καναδας με τους Κεμπεκουα?
Η Ολλανδια εκανε ποσους πολεμους εναντια στους Ισπανους πως γινεται να συμβαινει αυτο που λετε?

Maria Velliou είπε...

Εγώ συμφωνώ σε κάποια θέματα με τον αρθρογράφο, όπως το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού και η σχετικότητα της ιστορικής συνέχειας/κληρονομιάς, η οποία άλλωστε ελάχιστα ενδιαφέρει τους ξένους-αν δεν τους εκνευρίζει κιόλας, του στυλ "αμάν αυτοί οι Έλληνες, όλα δικά τους τα θέλουν". Συμφωνώ επίσης ότι οι αλυτρωτικές (ή, σωστότερα, επεκτατικές) διαθέσεις των γειτόνων δεν συνιστούν φυσικό κίνδυνο.
Γι' αυτό πιστεύω ότι κακώς η Ελλάδα έδωσε τόση έμφαση στο ιστορικό ζήτημα. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι ότι στην Ελλάδα ανήκει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής με το όνομα "Μακεδονία", το οποίο εδώ και πολλά χρόνια, μέσα από τις όποιες διεργασίες (ανταλλαγές κ.λ.π.) κατοικείται από έλληνες που αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες Μακεδόνες, έχουν ελληνική συνείδηση, μιλούν την ελληνική γλώσσα και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους στερήσει το όνομα τους, αποδίδοντας το ατόφιο στους κατοίκους άλλης χώρας. Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα συνακόλουθα να τους απαγορεύσει εμπράκτως να διατηρούν αεροδρόμιο με το όνομα "Μακεδονία", να παράγουν και να εμπορεύονται προϊόντα με την ονομασία "Μακεδονικό", να προβάλουν τον όποιο πολιτισμό τους ως Μακεδονικό και βέβαια να προσελκύουν τουρίστες και μελετητές ως κάτοικοι της πατρίδας του Μεγαλέξανδρου.
Καλώς ή κακώς, η ιστορία συνδέεται με τον τόπο, γι' αυτό οι Τούρκοι φερ'ειπείν δείχνουν τα ελληνικά μνημεία ως μνημεία των προγόνων τους-ναι, έτσι αορίστως, χωρίς να αναφέρουν συνήθως τη λέξη "ελληνικό" ή "έλληνες" και λένε "our civilisation" όταν αναφέρονται στα μημεία της χώρας τους (όσοι έχετε ακούσει ξενάγηση στην Τουρκία με μη ελληνόφωνο ξεναγό το γνωρίζετε).
Οι βόρειοι γείτονες τι θα λένε; Ότι κατοικούν στη χώρα του Μεγαλέξανδρου; Και ότι, παρεμπιπτόντως, η πρωτεύουσα του ήταν λίγο παρακάτω αλλά την έχουν υποδουλώσει άλλοι; Όσοι περιμένετε ότι θα είναι ακομπλεξάριστοι σαν τους Ιταλούς, που διαλαλούν διαρκώς τη συμβολή του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στη διαμόρφωση του ρωμαϊκού και προβάλλουν με καμάρι την ταυτότητα των ελληνικών μνημείων στο έδαφος τους, μάλλον πλανάσθε.
Το ζήτημα λοιπόν δεν έχει να κάνει με συναισθηματισμούς αλλά είναι χειροπιαστό κι έχει να κάνει με την εικόνα που θα διαμορφώνεται για τη χώρα μας και με τα δικαιώματα σημαντικής μερίδας των κατοίκων της. Και πέρα από τον όποιο συμβιβασμό επιτευχθεί στο θέμα του ονόματος, θα απαιτείται διαρκής επαγρύπνιση και διαπραγμάτευση για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων αυτών. Διότι το θέμα που έχει προκύψει μεταξύ Ελλάδας και FYROM είναι πραγματικά μοναδικό στα διεθνή χρονικά.
Η ιστορική κληρονομιά δεν είναι το μοναδικό ή έστω κύριο επιχείρημα, συνιστά σημαντικό επιχείρημα στο βαθμό που στηρίζει τα σημερινά μας δίκαια και δικαιώματα, όπως έχουν διαμορφωθεί στη διάρκεια του εικοστού αιώνα με τη διαμόρφωση των σύγχρονων κρατών στην περιοχή και τις διεθνείς συνθήκες.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Γιὰ τὴν πληρότητα τῆς συζητήσεως νὰ γράψω τρία πράγματα ἀκόμη:
@ni-me
Ἡ ὀρθὴ διατύπωση τῆς θέσεώς μου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὅτι τὴν ἱστορία δὲν τὴν γράφουν μόνον οἱ σώφρονες.
Νίκη τῆς Ἑλλάδος θὰ ἦταν νὰ μὴν περιέχει τὸ ὄνομα τοῦ γειτονικοῦ κράτους τὸν ὅρο Μακεδονία ἤ παράγωγό του. Μακροχρονίως εἶναι καὶ πρὸς τὸ δικό τους συμφέρον. Δὲν εἶναι καλὴ βάση νὰ σφετερίζεσαι κληρονομιὰ ποὺ δὲν σοῦ ἀνήκει ἤ ἔστω ἀμφισβητουμένη.
@nievskii
Οἱ ψηφοφόροι ἔχουν ἐπιλογή, τὸν ΛΑΟΣ. Τὸ ὅτι τὸ κράτος μας εἶναι κακό, δὲν σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ γίνει χειρότερο.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock