Nicht alle Griechen betrachten die Krise gleich

Die Liberale Allianz macht seit Jahren darauf aufmerksam, dass das griechische politische System mit seinem ins Groteske aufgeblähten Apparat von Beamten sich als der größte Feind des Landes erweist, weil es die komplette Last heutiger und zukünftiger Missstände seinen Bürgern aufbürdet.

Die Reaktionen der Politik auf das Titelthema des Magazins FOCUS zeigen deutlich die Angst der etablierten Parteien. Wer meint, sich derart nationalistischer Rhetorik bedienen zu müssen, versucht nach Meinung der Liberalen Allianz lediglich, seine eigene Verantwortung zu verschleiern und offenbart damit nur Schwindel. Diesem Betrug am Bürger muss endlich Einhalt geboten werden.

Der Präsident des Griechischen Parlaments Philippos Petsalnikos, Athens Bürgermeister Nikitas Kaklamanis, das führende Parteimitglied der Nea Dimokratia Panos Panagiotopoulos und Petros Efthymiou, Parlamentabgeordneter für PASOK schaffen gemeinsam ein Klima der nationalistischen Hysterie. Sie alle hoffen ihre eigene schuld von sich weisen zu können, vergessen jedoch, dass sie mit ihrer Rethorik lediglich braunem und rotem Faschismus Vorschub leisten.

Diese braun-rote Annäherung und die dadurch entstandene politische Front der zwei Extremen ist allerdings der einzige politische Raum, der aus dieser populäre Pressepolemik der Mehrheitsakteuren Gewinne zieht. Extremismus steht in der Ecke und lauert darauf, dass Griechenland aus der Europäischen Union heraustritt, um gegen freie Marktwirtschaft, privates Eigentum und die Bürgerrechte zu Felde zu ziehen.

Für uns Liberale muss es das oberste Ziel der griechischen Regierung sein, endlich alle erforderlichen Maßnahmen zu ergreifen, so schnell wie möglich das Land aus seiner katastrophalen Lage herauszuführen.


Απόδοση της ανακοίνωσης της ΦΣ στα γερμανικά από τον Manoliscus

Άρθρα που αποδομούν την λογική

Με τον Χ.Γιανναρά έχω ασχοληθεί ξανά στο παρελθόν. Μπαίνω παρολαυτά στον πειρασμό να κάνω ένα μικρό σχόλιο στο άρθρο του "εξουσία που «αποδομεί» την κοινωνία" της περασμένης εβδομάδας. Είναι εκπληκτικό το πώς μπορεί η ιστορία αυτού του τόπου να υποφέρει τόσο στα χέρια της εγχώριας "διανόησης". Γράφει λοιπόν ο καλός καθηγητής:

"Διαφορετικόν ανθρωπολογικό τύπο διαμορφώνει μια συλλογικότητα με παρελθόν κατακτητικών κυρίως πολέμων, επιθετικών αναζητήσεων «ζωτικού χώρου», αποικιοκρατικών εθισμών, και διαφορετικόν μια άλλη που αιώνες πολλούς κυρίως αμυνόταν, επιβίωνε χάρη στην πανανθρώπινη εμβέλεια της πνευματικής της πραμάτειας".

και λίγο πιο κάτω:

"Οταν έγραφε ο Καβάφης: «... το άριστον εκείνο, Ελληνικός – ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν· εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν», απηχούσε μιαν επίγνωση της ελληνικότητας αυτονόητη στις μέρες του για μεγάλες πληθυσμικές ομάδες (όχι μόνο ελληνόφωνες)".

Δεν θα μπω στην μάλλον περίεργη λογική του πώς μπορεί να αμυνόνταν οι Έλληνες της αρχαιότητας στην Αίγυπτο και στο Αφγανιστάν, ή γιατί θα έπρεπε να αποκηρύξουμε τον Ερατοσθένη ή τον Μένανδρο/Milinda ως νόθα προϊόντα του ελληνισμού, επειδή ήταν ακριβώς προϊόντα ενός αποικιακού κατά βάση πολιτισμού.

Είναι εντυπωσιακό βέβαια, να επικαλείται κανείς ως κριτή της ελληνικότητας τον Καβάφη, ενώ λίγες παραγράφους πιο πάνω έχει αποκυρήξει την αποικιοκρατία σαν κάτι που απάδει κάθετα με τον ελληνισμό. Ο ισχυρισμός αυτός είναι αρκετά ενδιαφέρων, αφού η Αίγυπτος βρισκόταν υπό αγγλική κατοχή από το 1882 μέχρι το 1936, και εκείνη την περίοδο ο Καβάφης ήταν υπάλληλος του αποικιακού Γραφείου Άρδευσης. Φυσικά, όπως όλοι οι αποικιακοί πληθυσμοί, οι Έλληνες της Αιγύπτου, συμπεριλαμβανομένου του Καβάφη, μπορούσαν πολύ πιο εύκολα από τους ντόπιους να γίνουν υπάλληλοι στην αποικιακή διοίκηση, είχαν ξεχωριστά σχολεία, Αιγύπτιους υπηρέτες στα σπίτια τους, σύναπταν μικτούς γάμους με Ιταλούς, Άγγλους και Γάλλους, ποτέ όμως με Αιγυπτίους - το 10% του αιγυπτιακού πληθυσμού είναι μέχρι σήμερα χριστιανοί, οπότε το δόγμα ήταν το μικρότερο εμπόδιο - που αποτελούσαν τον κορμό του αποικιακού πληθυσμού στην Αίγύπτο, είχαν ξεχωριστές λέσχες που δεν έμπαιναν οι ντόπιοι, και και με δυο λόγια είχαν ελάχιστες κοινωνικές επαφές με τους ντόπιους, που αποτελούσαν και την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Με δυο λόγια, οι Έλληνες της Αιγύπτου, συμπεριλαμβανομένου του Καβάφη, ήταν ένας γνήσιος αποικιακός πληθυσμός, όμοιος με αυτόν που κατοικούσε σε πολλά άλλα μέρη του πλανήτη που βρισκόταν υπό αποικιακό καθεστώς. Δεν ξέρω πόσο γνωστό είναι, αλλά μητρική γλώσσα του Κ.Καβάφη ήταν τα αγγλικά - σε αυτήν έγραφε τα ημερολόγιά του - και η οικογένειά του αυτοχαρακτηριζόταν ελληνοαγγλική. Αν υπήρχαν Έλληνες της Αιγύπτου αποστασιοποιημένοι από το αποικιακό καθεστώς, ο Καβάφης δεν ήταν ένας από αυτούς και δεν περιφρονούσε σε τίποτα την αποικιοκρατική γλώσσα αγγλική που χρησιμοποιούσε στην καθημερινότητά του.

Μου δημιουργείται η αίσθηση ότι η συζήτηση γύρω από θέματα εθνικής ιδιοπροσωπίας στην Ελλάδα περιστρέφεται γύρω μια κατα βάση αυτιστική αντίληψη του κόσμου: "εμείς κάναμε ακριβώς ότι έκαναν και οι άλλοι, αλλά εμείς δεν είμασταν ποτέ σαν τους άλλους". Δεν ξέρω γιατί έχουμε ανάγκη να καταφεύγουμε κάθε φορά σε αυτόν τον παιδικό σνομπισμό, το μόνο σίγουρο είναι όμως ότι ο μόνος τρόπος που ξεχωρίζει κάποιος που καταφεύγει ως άμυνα σε αυτού του τύπου τον σνομπισμό, είναι δια της γραφικότητας...

Η Φιλοσοφία της Ελευθερίας...

... μέσα από ένα μικρό και πανέξυπνο βιντεάκι, με κινούμενα σχέδια. 
... μήπως θάπρεπε να το προβάλλουν οι εκ-παιδευτικοί μας σε ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ;;;;...

Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Ελληνικήν ιστορικήν αφήγησιν...

Είναι τόσο αυτονόητο ώστε σχεδόν ποτέ δεν αναφερόμαστε σ'αυτό: ο νικητής κάθε πολέμου ή και μάχης ακόμα, κερδίζει και το copyright στην αφήγηση όλων των γεγονότων που σχετίζονται με το συγκεκριμένο αγώνα (τα πριν και τα μετά) χρησιμοποιώντας τα σύμβολα της κάθε ομάδας κατά το δοκούν. Βέβαια, στην Ελλάδα δεν έχουμε αυτή την εμπειρία. Μπορεί να είμαστε η μοναδική περίπτωση έθνους όπου την ιστορία των εμφυλίων συγκρούσεών του την έγραψαν πάντα οι ηττημένοι, με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του Εμφυλίου (1946-1949).

Αυτή την εποχή όμως, γινόμαστε μάρτυρες μιας δεύτερης τέτοιας σύγκρουσης που έχει να κάνει με το ποιος έχει τελικά το δικαίωμα να αφηγείται την ιστορία του έθνους. Τα επεισόδια είναι πολλά και πασίγνωστα (πχ το βιβλίο της Ιστορίας της Στ'Δημοτικού) αλλά υπάρχουν κι άλλα τα οποία γίνονται αφετηρία συζητήσεων για ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ελευθερία της έκφρασης, το ρατσισμό κλπ. Με αφορμή όλα όσα έχουν γίνει και συζητούνται γύρω από το διαφημιστικό σποτάκι της Vodafone το οποίο για να διαφημίσει νέο πρόγραμμα καρτοκινητού χρησιμοποιεί ήρωες της Επανάστασης του '21 όμως, έχω αρχίσει να πιστεύω πως τελικά, όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια, περιστρέφονται γύρω ακριβώς από τον αγώνα που κάνουν Δεξιά και Άκρα Δεξιά να νομιμοποιηθούν στη συνείδηση της πλειοψηφίας ως οι μοναδικοί αρμόδιοι να αφηγούνται το παρελθόν και να διαχειρίζονται τα σύμβολα του έθνους κατά το δοκούν.

Να τα πάρουμε από την αρχή.

Η Vodafone δημιούργησε το σποτάκι που μπορείτε να το δείτε εδώ, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τα ποιοτικά σχόλια του εθνικιστη συμπολίτη μας. Από τα διάφορα μπλογκ πληροφορήθηκα ότι βουλευτές του ΛΑΟΣ έκαναν σχετική επερώτηση στη Βουλή με την οποία ζητούν να πληροφορηθούν τι σκοπεύει να κάνει η πολιτεία για την προστασία της ιστορίας και των συμβόλων της, ενώ στους κύκλους της διαφήμισης κυκλοφορεί η φήμη ότι η διαφημιστική που δημιούργησε το σποτάκι δέχεται απειλές. Το τελευταίο δεν κατάφερα να το επιβεβαιώσω και το μεταφέρω με επιφύλαξη αν και δεν θα μου έκανε εντύπωση να είναι έτσι.

Η άποψη ότι υπάρχει μία και ιερή ιστορία όχι απλώς δεν είναι καινούργια αλλά πάνω σ'αυτή εδράζεται όλη η διδασκαλία της στο σχολείο, τουλάχιστον αυτό που τελείωσα εγώ και νομίζω ότι δεν θα ξεπεράσω ποτέ την οδύνη του πρώτου έτους στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας όταν ανακάλυψα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, την ύπαρξη "πολλών ιστοριών". Η σχολική ιστορία, η οποία αναπαράγει όλα τα εθνικά μας παραμύθια, ταυτόχρονα με μια στρεβλή αντίληψη, δημιουργεί και την πεποίθηση ότι αυτή η μία Ιστορία είναι ΚΑΙ "ιερή" και κάθε παρέκκλιση, σχόλιο, απόπειρα χιούμορ, σάτιρας συνιστά βαθειά ιεροσυλία και πιθανώς να υποκινείται από τους εχθρούς του έθνους.

Το κακό με τα φαινόμενα αυτά είναι ότι η αισθητική τους καθιστά σχεδόν απαγορευτική κάθε σοβαρή αντιπαράθεση μαζί τους. Τί να συζητήσει κανείς; Αν η Vodafone είναι εβραϊκών συμφερόντων; Στην καλύτερη περίπτωση βρισκόμαστε να συζητούμε για το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, το δικαίωμα στην καλλιτεχνική δημιουργία και το δικαίωμα στο χιούμορ ενώ η ουσία βρίσκεται στο αίτημα να μην υπάρχει μία αφήγηση αλλά πολλές.

Στην αρχή του κειμένου δεν έκανα τυχαία την σύγκριση με την Αριστερά. Αν και μειοψηφούσα, η αριστερά, κατακτώντας το αποκλειστικό δικαίωμα ν'αφηγηθεί τη μεταπολεμική ιστορία, δημιούργησε την κυρίαρχη ιδεολογία που ταλανίζει σήμερα τη χώρα και υπονομεύει κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της. Κοπιάροντας εντυπωσιακά όλες τις μεθόδους που χρησιμοποίησε η Αριστερά, η Δεξιά και η Άκρα Δεξιά διεκδικώντας την αποκλειστικότητα στο δικαίωμα της ιστορικής αφήγησης, επιδιώκουν να κάνουν τις ιδέες τους κυρίαρχη ιδεολογία.

Συχνά λέω στους φίλους μου ότι έχουμε πόλεμο. Έναν πόλεμο που δεν θα τον κερδίσουμε με ασαφείς ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, αναζητώντας την απόχρωση του φιλελευθερισμού που απαντά σε κάθε πρόκληση και σε κάθε τεχνητή κρίση που δημιουργούν οι συντηρητικοί. Χρειαζόμαστε μια στρατηγική για να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο. Το αίτημα για τη χάραξη μιας τέτοιας στρατηγικής, θα μπορούσε να γίνει το πεδίο συνάντησης φιλελεύθερων δυνάμεων και αριστεράς. Το άλλο σαββατοκύριακο έχουμε συνέδριο, μήπως το διερευνήσουμε λίγο; Αντί να ψάχνουμε, μάταια, τα σημεία ιδεολογικής σύγκλισης με την αριστερά (όπως κάναμε πέρσυ και το πληκτρολογώ τώρα και ανατριχιάζω), ας διερευνήσουμε το ενδεχόμενο να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να σχεδιάσουμε τη στρατηγική εκείνη που θα απαγορεύει στον καθένα να θεωρεί την ιστορική αφήγηση, χωράφι του. Όμως με μια αριστερά που επιβίωσε ιδεολογικά στη χώρα ακολουθώντας αυτές ακριβώς τις μεθόδους, κάτι τέτοιο είναι εφικτό; Δεν ξέρω. Δεν νομίζω αλλά προτιμώ να το δοκιμάσω παρά να βλέπω τη συντήρηση να λυμαίνεται το δημόσιο λόγο αχαλίνωτη. Πλέον όλο αυτό δεν έχει πλάκα. Δεν είναι αστείο, είναι αηδιαστικό και χρειάζεται συστηματική και οργανωμένη απάντηση.

Η φωτογραφία είναι από τη βιντεοπροβολή του μόδιστρου Μπερνάρ Βιγιέμ, The Rose που εκτέθηκε το 2007 στην 1η Μπιενάλε της Αθήνας Destroy Athens, έργο με το οποίο αποδομούσε την ελληνική φουστανέλα. Αφιερωμένο σε όσους φρίαξαν με το διαφημιστικό σποτάκι.

Πως λέγεται ο κερδοσκόπος στα αγγλικά;

κερδοσκοπία η: η επιδίωξη με κάθε μέσο κέρδους μεγαλύτερου από το θεμιτό ή το νόμιμο· (πρβ. αισχροκέρδεια). [λόγ.κερδοσκόπ(ος) -ία

Η πρώτη εικόνα που μου φέρνει αυτή η λέξη είναι του ηρωικού υφυπουργού της κυβέρνησης Σημίτη Κίμωνα Κουλούρη, να πηγαίνει καθημερινά στις λαϊκες αγορές και μπροστά στις κάμερες να προπηλακίζει τους "κερδοσκόπους" μανάβηδες για να πατάξει την "αισχροκέρδεια". Όπως το καταλάβαινα εγώ τότε, οι κερδοσκόποι ήτανε κάποιοι τύποι που λόγω ολιγοπωλίου ή προνομιακής μεταχείρισης από το κράτος, αποσπούσαν μεγάλα κέρδη από τους συνταξιούχους στις λαϊκές αγορές. Κατ’επέκταση, κερδοσκόπος ήτανε και ο τότε ΟΤΕ με το μονοπώλιο του.

Εκεί που μπερδεύομουνα είναι όταν διάφοροι εγχώριοι αναλυτές, και ήταν πολλοί, χρησιμοποιούσαν τον όρο κερδοσκόπος για τον Soros, ή άλλους hedge fund managers. Δεν καταλάβαινα πως ακριβώς αισχροκερδούσαν σε αγορά χωρίς ολιγοπώλια. Ίσως, κερδοσκοπία να σήμαινε γενικότερα την επιθυμία για μεγάλα κέρδη, χωρίς απαραίτητα να είναι παράνομα ή αθέμιτα. Με αυτόν τον ορισμό, ο καθένας μας σαν λογικό οικονομικό ον που θέλει να μεγιστοποιήσει τα ωφέλη του είναι κερδοσκόπος. Αλλά τότε γιατί αυτή η αρνητική χροιά;

Έψαξα τον αντίστοιχο αγγλικό όρο. Δεν υπάρχει! Κάποιος συνομιλητής μου πρότεινε τον όρο speculator, αλλά αυτός στην γενική του έννοια σημαίνει αυτόν που στοχάζεται ή υποθέτει, και στην ειδική του χρηματοοικονομική έννοια τον ενεργό επενδυτή που (αντίθετα με ότι πρεσβεύει το market efficiency hypothesis) πιστεύει ότι μπορεί να βγάλει κέρδος προβλέποντας καλύτερα από την αγορά τις μελλοντικές τιμές. Σε κάθε περίπτωση, στον όρο speculator δεν υπάρχει τίποτα παράνομο, αθέμιτο ή αρνητικό. Δεν υπάρχει λοιπόν ανάλογος όρος στα αγγλικά.

Το μοναδικό συμπέρασμα είναι ότι ο όρος κερδοσκόπος έτσι όπως χρησιμοποιείται είναι μια ελληνική ιδιατερότητα, ένας νεολογισμός που αντανακλά τις μοναδικές αξίες και παθογένειες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας: Απέχθεια για το κέρδος, οικονομικός αναλφαβητισμός, συνομωσιολογία, άγνοια για την λειτουργία των διεθνών αγορών, μετάθεση ευθυνών για τις αποτυχίες μας.

Ένα σχετικό παράδειγμα για όλα τα παραπάνω είναι η έξοδος της λίρας από το EΜU το 1992. Τότε, ο speculator Soros πίστευε ότι η Αγγλία είχε υπερτιμήσει τεχνητά την λίρα και ότι δεδομένων των ελλειμμάτων και οικονομικών δυσκολιών, το fixed exchange rate με το ECU (καθορισμένο από την κυβέρνηση, αντίθετα με ένα floating rate που θα αντανακλούσε την πραγματική αξία) δεν ήτανε βιώσιμο. Πόνταρε στην ανάλυση του, άλλοι επενδυτές συμφώνησαν και τον ακολούθησαν, και τελικά, κάτω από την πιέση της αγοράς η λίρα εγκατέλειψε. Αυτό το γεγονός, που διδάσκεται στα οικονομικά μαθήματα σαν ένδειξη ότι δεν μπορείς να κοροϊδεύεις την αγορά, στην Ελλάδα έχει κάποιες μυθικές διαστάσεις συνομωσίας του εβραίου και ανθέλληνα Σόρος. Μάλιστα.