Η γέφυρα, το φέρρυ, ο κλόουν, ο κωμικός, ο λαθρεπιβάτης και ο ταξιτζής

Η γέφυρα. Της γέφυρας το κάγκελο. Ήταν ωραία η γέφυρα. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι γιατί ο σοφός δείχνει το φεγγάρι και ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο. Έχτισαν τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, που, δε λέω, εξυπηρετεί τόσο την Πάτρα όσο και τη Ναύπακτο, και ασφαλώς όλες τις μεταφορές από και προς την Πελοπόννησο και Ιταλία. Αλλά σε αντίθεση με τον Ισθμό της Κορίνθου, που έχει μια λογική, και είναι ασφαλές ως έργο (τα τελευταία εκατό χρόνια πιθανολογώ μόνο ερωτικές αυτοκτονίες είχαμε στην περιοχή), η γέφυρα αυτή δεν καταλαβαίνω σε ποιόν κατασκευαστικό παραλογισμό ανήκει. Πάρτε το είδηση, το Ελλαδιστάν είναι σεισμογενής χώρα. Περπατώντας πάνω στη γέφυρα (τη διέσχισα με τα πόδια αργά το απόγευμα, και ήταν εξαιρετική βόλτα), επειδή είμαι φύσει Κασσάνδρα, σκέφτηκα πως μια σεισμική δόνηση που τόσο απλόχερα προσφέρουν τα πολλαπλά κατάγματα του Πατραϊκού θα με μετέφερε αυτόματα στις τελευταίες μου στιγμές. Αντιλαμβάνομαι πως επειδή τα μποτιλιαρίσματα επάνω στη γέφυρα είναι όχι τόσο συχνά, οι απώλειες θα είναι λίγες σε ανθρώπινες ζωές στην περίπτωση ενός σεισμού. Αλλά γιατί να ξοδευτούν τόσα πολλά χρήματα σε κάτι που τόσο εύκολα μπορεί να σπάσει (δε λέω να βυθιστεί τελείως, but should that occur, I will shout “I told you so!”) αν το χτυπήσουν πάνω από έξι και μισό Ρίχτερ. Αυτά τα ρωμαντικά σκεφτόμουν καθώς διέσχιζα τη γέφυρα...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*