Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007

Περί Ιστορίας και Μυθολογίας το ανάγνωσμα

Αφού ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω παρακαλουθήσει σχεδόν καθόλου την διαμάχη για το βιβλίο της Στ Δημοτικού, θα ήθελα να παραθέσω ορισμένες σκέψεις μου για το πως βλέπω το θέμα των σχολικών ιστορικών βιβλίων.

1. Κατ΄εμέ τα σχολικά βιβλία ιστορίας έχουν διττό ρόλο. Επιφανειακά είναι βιβλία ιστορίας, αλλά στην βαθύτερη τους διάσταση είναι βιβλία μυθολογίας και διάπλασης εθνικής συνείδησης. Υπό αυτή την έννοια η ιστορία δεν είναι απλή καταμέτρηση γεγονότων, αλλά κατασκευή ρόλων και αφηγημάτων στα οποία υπάρχουν ήρωες και αντιήρωες, καλοί και κακοί, ιδέες που είναι υποτίθεται προαιώνιες κοκ.

Πολύ πιο συγκεκριμένα, οι ιστορίες του ελληνικού σχολείου είναι και ιστορίες, αλλά και εγχειρίδια για το τί σημαίνει να είσαι Έλληνας, ποιος είναι ο ρόλος των Ελλήνων στο διεθνές γίγνεσθαι ή ακόμα και πιο αταβιστικά, ποιοι είναι φίλοι μας και οι εχθροί μας κοκ.

2. Γενικότερα υπάρχει μια αντίληψη από τους κριτικούς του βιβλίου ότι ορισμένα γεγονότα είναι απλά και πρέπει να περιγράφονται όπως έχουν. Μαζί με αυτό υπάρχει μια γενικότερη αντίληψη -πιστεύω- ότι η αλήθεια είναι απλή και εύκολα ανακαλύψιμη. Αν και είμαι οπαδός της μίας και αντικειμενικής αλήθειας που υπάρχει αυτόνομη από τις αντιλήψεις μας, είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός στο πόσο εύκολο είναι να ανακαλυφθεί αυτή. Πιο πρακτικά, δε νομίζω ότι κανείς μπορεί να ανακαλύψει την μία και αντικειμενική αλήθεια από τα σχολικά βιβλία όσο καλά και με καλές προθέσεις έχουν γραφτεί αυτά. Θέλει ζόρι και προσπάθεια, χρόνο και τριβή με το γνωστικό αντικείμενο για να φτάσει κάποιος πραγματικά κοντά στην αλήθεια.

3. Η πιο αποτελεσματική προπαγάνδα και μυθοπλασία δεν στηρίζεται σε ψευδή γεγονότα. Στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα. Αυτό που κάνει τα αληθινά γεγονότα να υποστηρίζουν μυθολογίες όμως είναι η απομόνωση τους από το ευρύτερο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο ή/και η αποσιώπηση άλλων γεγονότων τα οποία αν έμπαιναν δίπλα θα μας οδηγούσαν σε διαφορετικά συμπεράσματα.

Πχ, οκ, να γράψει ο ιστορικός ότι οι Τούρκοι έριξαν τους Έλληνες στη θάλασσα στην Σμύρνη. Να γράψει ότι φάγαμε τους Ιταλούς λάχανο. Και τα δύο γεγονότα ενισχύουν δύο στερεότυπα που είναι εξαιρετικά ισχυρά ανάμεσα μας: Το στερεότυπο της μικρής Ελλάδας που χάρη στην ψυχή της νικάει τους ισχυρούς (ασχέτως αν αριθμητικά όπως έχω δείξει αλλού, οι Ιταλοί δεν είχαν ιδιαίτερο πλεονέκτημα) και το στερεότυπο των αιμοσταγών Τούρκων που είναι βάρβαροι και μας έχουν κάνει πλείστες όσες αδικίες.

Πλην όμως, πιστεύω πως η σχέση μας με τους Τούρκους είναι πιο πιο βαθιά και γκρίζα από αυτή που αφήνεται να εννοηθεί από τα στερεότυπα. Ανάμεσα στα ερωτήματα που οι προσωπικές μου ανησυχίες θα με οδηγήσουν στο μέλλον είναι το πόσο ειρηνική ήταν η συνύπαρξη μας κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, το πόσο ανεκτικοί οι Τούρκοι επικυρίαρχοι μας (υποψιάζομαι από αρκετά ως πολύ και στα δύο), το πόσο υπαρκτή ήταν η εθνική συνείδηση -κυρίως σε αγροτικούς πληθυσμούς (φαντάζομαι ελάχιστα), το πόσο και ποιου αίμα έχει χυθεί από μας στη διάρκεια της δικής μας εθνικής ολοκλήρωσης (κόντρα στο αίμα που χύσαμε εμείς ενώ οι Τούρκοι έπλαθαν τη δική τους εθνική ταυτότητα υπό την ηγεσία του Κεμάλ) από την άλωση της Τριπολιτσάς μέχρι την απελευθέρωση των Ελληνικών εδαφών κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων. Κάτι μου λέει πάντως, ότι οι Έλληνες δεν συμπεριφέρθηκαν ως ευγενείς ιππότες που άγγιξαν με στοργή τα μέλη των άρτι απελευθερωμένων πληθυσμών που τύχαινε να είναι αλλόθρησκοι ή/και αλλοεθνείς.

Όλα τα παραπάνω υποψιάζομαι ότι είναι ερωτήσεις που δεν εμπεριέχουν βολικές απαντήσεις για τους αυτόκλητους υπερασπιστές της εθνικής παράδοσης. Και φυσικά δεν πρόκειται για ερωτήματα που τους ανησυχούν ότι δεν υπάρχουν στο εγχειρίδιο της ιστορίας.

Αν όμως υπήρχαν αυτά τα ερωτήματα, η εικόνα που θα έδιναν θα ήταν πολύ πιο γκρίζα και όχι τόσο απλοϊκή απλοϊκή όσο αυτη που δινεται ακομα και απο τούτο το υποτιθεμενο μπασταρδεμένο βιβλίο ιστορίας. Θα ήταν σαν τη διαφορά μεταξύ μιας ταινίας του Μπέρκμαν με τα ερωτήματα, τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και τον πλούσιο προβληματισμό που προσφέρει και μιας περιπετειώδους ταινίας του Χόλυγουντ με τους ήρωες που πρέπει να σκοτώσουν και τους κακούς που πρέπει να σκοτωθούν.

4. Τώρα, έχοντας κριτικάρει την σχολική ιστορία ως παραγωγό μυθοπλασιών, θα ήθελα να πω ότι δεν είμαι εναντίον της παραγωγής μυθοπλασίας. Ούτε και πιστεύω ότι το σχολικό βιβλίο της ΣΤ δημοτικού πρέπει να ασχολείται με τις δικές μας γκρίζες σελίδες. Δεν είναι ερωτήματα για ένα παιδί 10 χρονώ. Τα σχολικά βιβλία απευθύνονται στον χαμηλότερο δυνατό παρονομαστή και είναι πολύ δύσκολο να μην είναι νοθευμένα ή απλοϊκά. Και ως ένα βαθμό, ναι, χρειάζεται τα σχολικά μας βιβλία να δημιουργούν εθνική συνείδηση. Ούτως ή άλλως αμφιβάλλω αν μπορεί να δημιουργηθεί το ουδέτερο σχολικό βιβλίο που θα είναι πραγματικά αντικειμενικό.

Εφόσον όμως συνειδητοποιημένα αποδεχόμαστε ότι επιδιδόμαστε σε μυθοπλασία και παραγωγή εθνικής συνείδησης, θα ήθελα να πω ότι αυτή η εθνική συνείδηση που θα μεταδίδεται, θα πρέπει να ενέχει και ορισμένες αξίες τις οποίες το ελληνικό κράτος του 21ου αιώνα θα πρέπει να προασπίζει. Ναι, να υπάρχει εθνική υπερηφάνεια για την Ελλάδα και την πλούσια και ξεχωριστή ιστορία της. Αλλά ταυτόχρονα να μην παράγεται μίσος για τους γείτονές μας, να υπάρχει αντίληψη της περιπλοκότητας της ανθρώπινης κατάστασης και, πιο σημαντικά, να υπάρχει και κοσμοπολίτικη περηφάνεια και σεβασμός για τις κατακτήσεις και την διαφορετικότητα του ανθρώπινου είδους συνολικά.

Στον βαθμό λοιπόν που το συγκεκριμένο βιβλίο κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, πρόκειται για θετικό βήμα. Και αν αυτές οι ιδέες με καθιστούν όργανο της παγκοσμιοποίησης του Ουγγροεβραίου Σόρος , ας είναι.

10 σχόλια:

zanat0s είπε...

one of the greatest posts I have ever read. Let's not forget that history is written by humans and humans can never be 100% objective. OR else as they say, history is written by the winners and every story has two sides.
http://zanat0s.typepad.com

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνῶ ἀπόλυτα μὲ τὴν ἀνάλυση τοῦ ἄρθρου. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας περιέχει, πέραν τῆς παροχῆς πληροφοριῶν, τὴ διάπλαση ἄποψης τῶν μαθητῶν/τριῶν γιὰ τὴ θέση μας στὸν κόσμο καὶ γιὰ τὸ τί σημαίνει Ἕλληνας/Ἑλληνίδα, θά ᾿λεγα ὅτι τὸ Κράτος θά ᾿πρεπε νὰ φροντίζει γιὰ τήν, στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ, οὐδέτερη ἰδεολογικὴ τοποθέτηση τῶν σχολικῶν βιβλίων. Εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, ζοῦμε στὸν ἴδιο κόσμο μὲ λαοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ἄλλοτε εἴχαμε διενέξεις, μεγαλύτερες ἢ μικρότερες. Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε μαζὶ χωρὶς προκαταλήψεις.

GordonGR

Taf-Taf είπε...

Μπράβο,

Πολύ σωστά τα όσα λες. Από τη στιγμή που δεχόμαστε ότι αντικειμενική Ιστορία, και ιδίως στο σχολείο, δεν μπορεί να διδαχθεί δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να απολογούνται κάποιοι για το τρέχον βιβλίο Ιστορίας.
Δηλαδή ο καβγάς δεν είναι για το αν το παρόν βιβλίο διαστρεβλώνει ή αποκρύπτει γεγονότα αλλά γιατί δε διαστρεβλώνει, αποκρύπτει ή προβάλλει τα γεγονότα που η άλλη πλευρά θέλει!

Ας προσέχουν, λοιπόν, ορισμένοι όταν μιλούν για αντικειμενικά βιβλία ιστορίας, διότι πραγματικά αν γραφτεί μία όσο το δυνατόν αντικειμενική ιστορία μπορεί κατόπιν να τραβούν τα μαλλιά τους, διότι κι εμείς δεν πηγαίναμε με το σταυρό στο χέρι για να γίνουμε ανεξάρτητοι, και τις σφαγές μας κάναμε, και τους αφορισμούς μας είχαμε, και τους εμφύλιους μας κάναμε...και όσο να ναι μερικούς βιασμούς δια πράξαμε. Δεν μπορούμε λοιπόν να λέμε ότι τα δικά μας ήταν καλά και άγια και δικαιολογημένα και των άλλων όταν γίνονταν, ήταν βαρβαρότητες άγριων ανθρώπων!

ultrasonic15 είπε...

Απόσπασμα από το αρχικό κείμενο:
“Αλλά ταυτόχρονα να μην παράγεται μίσος για τους γείτονές μας, να υπάρχει αντίληψη της περιπλοκότητας της ανθρώπινης κατάστασης και, πιο σημαντικά, να υπάρχει και κοσμοπολίτικη περηφάνεια και σεβασμός για τις κατακτήσεις και την διαφορετικότητα του ανθρώπινου είδους συνολικά.

Στον βαθμό λοιπόν που το συγκεκριμένο βιβλίο κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, πρόκειται για θετικό βήμα.”
Απλά να ενημερώσω ότι:
1ο παραλλάσσοντας την ιστορία δεν δημιουργείς τις προϋποθέσεις για μη μίσος προς τους γείτονες.
2ο από πότε η αγάπη, το μίσος, η καύλα ή η αδιαφορία για τους γείτονες έχει γίνει ο οδηγός με βάση τον οποίο θα καταγράφεται η ιστορία?
Οι υπερασπιστές του προχειρότατου αυτού βιβλίου πέφτουν στην ίδια λούμπα στην οποία θέλουν να ρίξουν με τους επαναλαμβανόμενους συνθηματικούς τακτικισμούς τους επικριτές του βιβλίου. Κατηγορούν τους τελευταίους (βλακωδώς) ότι υπερασπίζονται μια ιστορία του μίσους. Και εδώ απερίφραστα ο συγγραφέας του ποστ μας λέει ότι: «Όχι κύριοι, το ‘μη μίσος’ πρέπει να είναι ένα από τα κριτήριά μας (για να μην πω και η αγάπη)».
Αν η ιστορία γράφεται με το μίσος ή το μη μίσος προς τους γείτονες τότε goodnight and good luck.
Έχουμε πέσει σε μια περίεργη κατάσταση – όπως στην εποχή του μακαρθισμού – που αν θέλεις να πεις πράγματα (και προφανή πράγματα) κινδυνεύεις να κατηγορηθείς ότι είσαι φανατικός, ότι δεν προωθείς τις φιλικές σχέσεις με την Τουρκία και άλλες τέτοιες παπαριές.
Δεν καταλαβαίνω τι σχέση θα πρέπει να έχει στην επιχειρηματολογία του γράφοντα το παραπάνω κείμενο το αν υπάρχει μίσος ή αγάπη σήμερα με το ποια είναι η ιστορική αλήθεια! Δηλαδή επειδή σήμερα είμαστε κολλητοί – σύμμαχοι – διακείμενοι φιλικά με τους γερμανούς θα παραφράσουμε την ιστορία και θα πούμε ότι στο 2ο παγκόσμιο μας χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη (κατά το στριμώχνονται στην προκυμαία)?
Βέβαια αυτό θα ήταν μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για εκείνους που υποστηρίζουν ένα βιβλίο γραμμένο στο πόδι, και οι οποίοι το μόνο που βρίσκουν να καταλογίσουν στους σκεπτικιστές – ή εκείνους που εκφράζουν επικρίσεις για το βιβλίο – είναι ένας γενικός χαρακτηρισμός τους ως περίπου «κλειστόμυαλοι υπερπατριώτες που ζούνε με μύθους και δε βλέπουν την ιστορική αλήθεια - αντικειμενικότητα».
Ένας αφορισμός που έχει τα ίδια στοιχεία με τις ομαδικές καταδίκες ιδεών επί εποχής μακαρθισμού. Μια τακτική που μοιάζει ίδια με το κόμπλεξ που έχουν πολλοί να καταδικάσουν εγκλήματα των Ισραηλινών. Και επίσης (από την άλλη μεριά):
Μια τακτική που μοιάζει ίδια με το κόμπλεξ που έχουν πολλοί να καταδικάσουν εγκλήματα των φανατικών Παλαιστινίων που ρίχνουν συνεχώς εαυτούς στο αδιέξοδο.

Η αλήθεια αγαπητοί υπερασπιστές του άθλιου αυτού βιβλίου δεν καταγράφεται ανάλογα με το ποιον αγαπάς ή μισείς. Ούτε με το ποιον δεν πρέπει να μισείς ή να είσαι φιλικά διακείμενος.

Η διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας με το στριμωξίδι στο λιμάνι της σμύρνης εξυπηρετεί τη λογική των υποστηρικτών του βιβλίου (όπως και του συγγραφέα του ποστ) να είμαστε ‘κοσμοπολίτες’ και να μη φανούμε ότι προσβάλουμε τους γείτονες.
‘Στριμώχνονταν’ οι έλληνες την Μ. Ασίας, γιατί είχε αργήσει το πλοίο του Αγούδημου που θα τους πήγαινε διακοπές.
Οι Κλέφτες παρουσιάζονται σαν κοινοί σημερινοί κλέφτες των κυβερνητικών αξιωματούχων! Πάλι καλά που δεν τους λέει και αναρχικούς ή τρομοκράτες, διότι σήμερα έτσι λένε εκείνους που επιτίθενται σε κρατικούς αξιωματούχους.

Για να τελειώνουμε, κύριε Leviathan. Φίλοι οι γείτονες. Φιλτάτη όμως η αλήθεια – πολύ περισσότερο η ιστορική αλήθεια.

Όσο για το θέμα που θίγεται στο ποστ ότι όόόόόόόόόόλα τα προηγούμενα βιβλία ιστορίας είχαν χονδροειδείς ατέλειες – ωραιοποιήσεις συμφωνώ απολύτως. Τα έχω πει αναλυτικά στα σχόλια παλιότερου ποστ που είχα κάνει εδώ:
http://e-roosters.blogspot.com/2006/05/blog-post_19.html

Αλλά δε διορθώνεις τις ωραιοποιήσεις της μιας πλευράς (ένδοξη, λαοπρόβλητη βυζαντινή αυτοκρατορία και αυτοκράτορες που έκαναν το ethnic cleansing ρουτίνα) με το να υποβαθμίζεις σε ιστορικές τσιγκολελέτες τα ιστορικά γεγονότα της σφαγής της Σμύρνης και των άλλων εθνοκαθάρσεων του κεμαλικού καθεστώτος, τια να επυξηρετήσεις ένα συναίσθημα – στόχο ‘μη μίσους’ και κοσμοπολίτικης υπερηφάνειας.
Ναι λοιπόν, να γίνουν αναφορές πολλές περισσότερες στις σφαγές που έκανε ο ελληνικός στρατός σε διάφορες στιγμές στην ιστορία. Αναντίρρητα ναι. Αλλά αυτό δεν είναι επιχείρημα στο να παρουσιάζεται σα σχεδόν τιποτένια ολόκληρα ιστορικά κεφάλαια.
Αντί να συμπληρωθεί η ιστορία και να τη δούμε όλοι με σύγχρονο αντικειμενικό μάτι, οι κύριοι συναινούντες με τον κ. Leviathan μας προτείνουν να κάνουμε μια λοβοτομή προς χάριν (τραλαλα) εκείνου που κατακρίνουν (των σχέσεων με τους γείτονες λαούς).

Από τα καλύτερα τελευταία άρθρα που διάβασα για το θέμα είναι δύο στην Καθημερινή:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_18/03/2007_219972
Επίσης, ακόμα καλύτερο το κείμενο του Θεοδωράκη στην ίδια εφημερίδα (Ο ψεύτικος μανδύας της δήθεν προοδευτικότητας):
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_18/03/2007_219766
από το οποίο και παραθέτω (γιατί στατιστικά οι περισσότεροι δε ρίχνουν ματιά στις συνδέσεις που υπάρχουν στα σχόλια ποστς – αυτό το συγκεκριμένο κείμενο όμως αξίζει):

«Θυμίζω εδώ ότι οι κάτοικοι αυτού του τόπου, καταδικασμένοι επί αιώνες σε συνθήκες δουλείας και υπανάπτυξης, είχαν χάσει την ιδιαιτερότητα και ταυτότητά τους στα μάτια των «πολιτισμένων» μειοψηφιών της Ευρώπης. Που έτσι βρήκαν την ευκαιρία να θεωρήσουν εαυτούς ως τους μοναδικούς κληρονόμους του ελληνικού πολιτισμού. Γι’ αυτό και όταν έμαθαν ότι οι πρωτεργάτες της Επανάστασης του 1821 (Φιλικοί και Αγωνιστές) αποφάσισαν να ονομάσουν την απελευθερωμένη από τον τουρκικό ζυγό πατρίδα τους Ελλάδα χαρακτηρίζοντας τους κατοίκους της Ελληνες, αντέδρασαν με κάθε τρόπο, με κορυφαία αντιδραστική πράξη τη θεωρία του Φαλμεράγιερ, ο οποίος με τρόπο δήθεν «επιστημονικό» προσπάθησε να αποδείξει ότι οι Νεοέλληνες δεν έχουν το δικαίωμα να αποκαλούνται Ελληνες, γιατί δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την έννοια και με τη λέξη Ελλάδα, μιας και στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από μια πανσπερμία φυλών (Βλάχων, Αλβανών, Σλάβων, Τούρκων και Γύφτων).
Και όπως ίσως έχετε προσέξει, όλοι οι ξένοι λαοί έδωσαν στη χώρα μας κάθε είδους όνομα πλην του ονόματος «Ελλάς - Ελλάδα»: Grece, Greece, Greco, Griechenland κ.λπ. Και φυσικά στην ουσία η διεθνής ιντελιγκέντσια δεν μας θεωρεί Ελληνες αλλά Γραικούς (ίσως και... γραικύλους). Πάλι καλά οι Τούρκοι που μας αποκαλούν «Γιουνάν», δηλαδή Ιωνες. Για τους «πολιτισμένους» της Δύσης θα μας ταίριαζε περισσότερο ένα όνομα όπως λ.χ. Βλαχότουρκοι ή Γυφτόβλαχοι. Νομίζω με τη λέξη «Γυφτοβλαχία» θα ήταν ικανοποιημένοι. Και όχι μόνο οι διανοούμενοι (ιντελιγκέντσηδες) του εξωτερικού, αλλά και του... εσωτερικού. Δηλαδή οι οπαδοί της Σχολής της Αλλης Οχθης, οι οποίοι χωρίς να το ομολογούν (ίσως και δίχως να το ξέρουν) ακολουθούν κατά γράμμα τη θεωρία του Φαλμεράγιερ, που στην ουσία θέλει να κρατήσει το κέντρο της ελληνικής κλασικής σκέψης, φιλοσοφίας και τέχνης εκτός Ελλάδας και κατά προτίμηση στις πρωτεύουσες του δυτικού κόσμου από τις οποίες υποτίθεται ότι εκπορεύεται αποκλειστικά η σύγχρονη σκέψη, φιλοσοφία και τέχνη, που έχει τις ρίζες της και στην κλασική Ελλάδα. Ετσι οποιοσδήποτε τολμά να ισχυριστεί ότι ως Νεοέλλην πιστεύει ότι έχει και αυτός το ίδιο δικαίωμα, είναι βλάσφημος, αρχαιόπληκτος και αντιδραστικός. Οπως ασφαλώς ήταν και οι Φιλικοί, οι Επαναστάτες του ’21, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Κωστής Παλαμάς, ο Αγγελος Σικελιανός και ο Νίκος Εγγονόπουλος, μεταξύ άλλων.
Ομως, αυτή η διαφορά στη χώρα μας έλαβε και μιαν άλλη διάσταση, που διαίρεσε τον λαό μας όχι μόνο κάθετα (κοινωνικές τάξεις, ιδεολογίες και κόμματα), αλλά και οριζόντια. Δηλαδή, σε αυτό που θεωρείται Λαϊκό και σε αυτό που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως «διανοουμενίστικο». Και, φυσικά, η αληθινή διανόηση ταιριάζει με το λαϊκό, ενώ ο διανοουμενισμός δεν είναι μόνο εχθρός του λαϊκού, αλλά η καρικατούρα της διανόησης. Και για να περιοριστώ στη νεότερη Ελλάδα, όλα όσα υπήρξαν αληθινά, θετικά, γόνιμα και προοδευτικά, υπήρξαν κατ’ αρχήν λαϊκά. Δηλαδή πατούσαν γερά πάνω στο χώμα του λαού, της πραγματικότητας αλλά και της παράδοσης που μας πηγαίνει πολύ μακριά, στο βάθος του χρόνου, με τα οχήματα της δημοτικής ποίησης και μουσικής, της δημοκρατικής παράδοσης με κέντρο το κύτταρο της ελλαδικής κοινότητας, του βυζαντινού μέλους και της ελληνικής γραμματείας και κυρίως της γλώσσας. «Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική», θα πει ο Οδυσσέας Ελύτης. Ετσι οι Φιλικοί και οι Αγωνιστές του ’21 ήταν λαϊκοί. Ο Διονύσιος Σολωμός υπήρξε λαϊκός. Οπως λαϊκοί υπήρξαν όλοι οι σπουδαίοι πρωτεργάτες σε όλους τους κλάδους της ζωής, της τέχνης και της διανόησης που συνέβαλαν ώστε να προχωρήσει η χώρα μας μπροστά.
Αυτή η οριζόντια διαίρεση δεν μπορούσε να αφήσει απ’ έξω τον ελληνικό «προοδευτικό χώρο». Που μεγαλούργησε όταν ήταν πράγματι λαϊκός, όταν δηλαδή εξέφραζε σωστά τον ελληνικό λαό (στους καιρούς της εθνικής αντίστασης και των δημοκρατικών αγώνων). Και στη συνέχεια περιθωριοποιήθηκε όταν τον κατέκτησε ο διανοουμενισμός, που ουσιαστικά σημαίνει άρνηση του ίδιου του εαυτού του.
Ηταν λοιπόν επόμενο στον διανοουμενίστικο «προοδευτικό χώρο», άρα «ψευτο-προοδευτικό» χώρο πλέον, να ανθίσουν αυτά τα πικρά λουλούδια της άρνησης της πεμπτουσίας αυτού που ήταν και είναι η Ελλάδα του χθες, του σήμερα και του αύριο.
Ας μην ψάχνουν, λοιπόν, οι ευαίσθητοι πολίτες να βρουν την αιτία της σημερινής εθνικής παράλυσης σε δευτερεύουσες σχέσεις, πρόσωπα και καταστάσεις. Η πραγματική αιτία είναι ότι ενώ με το λαϊκό στοιχείο και με τη λαϊκή ιδιότητα έγινε ό,τι τέλος πάντων θετικό έγινε σ’ αυτόν τον τόπο από το 1821 έως σήμερα, γιατί απλούστατα όλοι οι μεγάλοι μας ήρωες, ποιητές, διανοούμενοι, επιστήμονες, πολιτικοί, υπήρξαν «λαϊκοί» ανεξάρτητα από τις λογής λογής κάθετες διαιρέσεις, εδώ και καιρό το λαϊκό, που στη χώρα μας ταυτίζεται με το ελληνικό, νικήθηκε κατά κράτος σε όλους τους τομείς της εθνικής μας ζωής. Εδώ και καιρό κατόρθωσε να επικρατήσει ολοκληρωτικά η άρνηση, τρομοκρατώντας και ξεγελώντας τους πολλούς και αφελείς, κρυμμένη πίσω από τον ψεύτικο μανδύα μιας δήθεν προοδευτικότητας, που έχει στην πραγματικότητα τόση σχέση με την πρόοδο όση μια γάτα με ένα λιοντάρι.»

Greg είπε...

Με τον ultrsonic15!

Ανώνυμος είπε...

Πότε ένα τόσο αντιεπιστημονικά γραμμένο δεν κατόρθωσε σε τόσο λίγο χρόνο να μπερδέψει τόσους πολλούς ανθρώπους. Ίσως φταίει και η αγραμματοσύνη μας, ίσως και η πολυμάθεια μας, αλλά πιο σίγουρα η χωριάτικη προοδευτικότητά μας (Για σου μολιέρε).
Για αυτό κι εγώ δίνω πλέον μια συμβουλή: αει συνωστήσου... - αν το πρόβλημα είναι οι λέξεις.

Ανώνυμος είπε...

Πότε ένα τόσο αντιεπιστημονικά γραμμένο δεν κατόρθωσε σε τόσο λίγο χρόνο να μπερδέψει τόσους πολλούς ανθρώπους. Ίσως φταίει και η αγραμματοσύνη μας, ίσως και η πολυμάθεια μας, αλλά πιο σίγουρα η χωριάτικη προοδευτικότητά μας (Για σου μολιέρε).
Για αυτό κι εγώ δίνω πλέον μια συμβουλή: αει συνωστήσου...

Ναυάγιο είπε...

Νομίζω ότι η άποψή σου είναι υπερπροστατευτική. Τι θα πει αυτοί δεν είναι προβληματισμοί για ένα παιδί 10 χρονών και το βιβλίο απευθύνεται στο χαμηλότερο δυνατό παρανομαστή;
Η ιστορία σε αντίθεση με τη μυθολογία είναι καταγραφή γεγονότων απογυμνωμένη από το στοιχείο της υποκειμενικότητας.
Τα παιδιά -αλλά και οι μεγάλοι- θα πρέπει να διδάσκονται την αλήθεια και μόνον αυτή. Γιατί δηλαδή να μη μάθουν ότι οι Τούρκοι έκαναν σφαγές αμάχων στη Σμύρνη το 1922; Δηλαδή εγώ που το ξέρω μισώ τους Τούρκους; Ή μήπως είμαι ο μοναδικός Έλληνας που δεν τους μισεί;
Επίσης ναι να μάθουν τα παιδιά και τα μελανά σημεία της ελληνικής ιστορίας. Το πόσο εθνικά υπερήφανος νοιώθει ο κάθε άνθρωπος εκτός από θέμα πληροφόρησης είναι και θέμα προσωπικότητας.
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την προσωπικότητα που θα διαμορφώσει μεγαλώνοντας. Το κράτος έχει την υποχρέωση να διδάσκει την ιστορική αλήθεια.

Ανώνυμος είπε...

οι Τουρκοι εκαναν σφαγες αμαχων , οταν ο ελληνικος στρατος καταπαητσε και κατεσφαξε στο περασμα του για την Αγκυρα οτι εβρισκε μπροστα του με τις ευλογιες των τοτε συμμαχων μας...
Οταν ομως ο πανεξυπνος και διορατικος Κεμαλ εδωσε αυτα που του ζητησαν οι δηθεν συμμαχοι μας οπως το λαιτνικο αλφαβητο στο λαο του , ελπιζοντας οτι με αυτο τον τροπο θα εξευρωπαιζοντουσαν γρηγοροτερα οι Τουρκοι και θα ανοιγαν οι αγορες της Ανατολης για τους τοτε παγκοσμιοποιητες καλη ωρα οπως σημερα , αλλαξαν ρορα και παρεδωσαν το στρατο αλλα κυριως το λαο μας στα χερια του οργισμενου και χιλιοβασανισμενου οχλου που θεωρησε τους Ελληνε εισβολεις και αφεντικα που αδικοπρατουσαν σε βαρος των οικογενειων και του βιου τους καταδικαζοντας σε φτωχια αμορφωσια και εξαθλιωση τον αυτοχθονα πληθυσμο...
Αυτα περιπου θα επρεπε να γραφει το βιβλιο του 2030 οταν Τουρκοι και Ελληνες μελη της Ε.Ε θα ζουν χωρις συνορα χωρις μοσιος αλλαμε αγαπη και συνεργασια ο ενας λαος για τον αλλο....

Ανώνυμος είπε...

Η φράση “Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία …” ενόχλησε πολλούς. Ενόχλησε κι εμένα αλλά για διαφορετικούς λόγους.

Ο μαθητής της 6ης δημοτικού βιώνει τον συνωστισμό στα λιμάνια και σήμερα. Όχι ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής ισχύος του Κεμάλ αλλά ως συνέπεια της ανικανότητας του Καραγκιόζη που έχει αναλάβει το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας.*

Θα διαβάζει δηλαδή το παιδί για συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης, θα ακούει και τις ειδήσεις κάθε καλοκαίρι για λιμάνια μας, και θα του δημιουργείται η εντύπωση πως ο Κεμάλ είναι ο κ. Κεφαλογιάννης.

Πού τέτοια χάρη. Αν ο Κεμάλ είχε μοιάσει του κ. Κεφαλογιάννη, τα ανατολικά σύνορά μας σήμερα θα ήταν στην Ινδία. Κι αν ο κ. Κεφαλογιάννης είχε μοιάσει του Κεμάλ, τα λιμάνια μας σήμερα θα ήταν άψογα, λειτουργικά, με τα δρομολόγια στην ώρα τους, με άνετα και σύγχρονα πλοία, και με προηγμένα πληροφορικά συστήματα για την κράτηση και έκδοση εισητηρίων.

Αυτή είναι η μοίρα των λαών. Οι Τούρκοι να έχουν στην ιστορία τους έναν Κεμάλ, και μεις στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας έναν Καραγκιόζη.

———
* Πριν μου κάνετε παρατήρηση για ad hominem επίθεση σε βάρος του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, σας υπενθυμίζω πως ο ίδιος έχει δηλώσει πως θεωρεί τον εαυτό του Καραγκιόζη.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock