Ο πρόεδρος του Συνασπισμού, Aλέκος Αλαβάνος, ανακοίνωσε πως δε θα διεκδικήσει εκ νέου την αρχηγία του κόμματος στο προσεχές συνέδριο. Λέγεται πως προωθεί για διάδοχο του, τον Αλέξη Τσίπρα. Ιδανικός διάδοχος, πράγματι, για έναν πολιτικό αρχηγό που το μόνο πράγμα που βρήκε να πεί για τους βανδαλισμούς στο σχολείο του Παγκρατίου ήταν :"Προς τι τα κροκοδείλια δάκρυα όταν η πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργείου έχουν παρόμοια αποτελέσματα;"
Με τον Αλέξη Τσίπρα, θα ολοκληρωθεί πανηγυρικά η νεοκομμουνιστική-λαϊκιστική μετάλλαξη του Συνασπισμού. Ήδη βλέπω τους κονδυλοφόρους της Αριστεράς και της Προόδου (είναι και πολλοί, γαμότο), να γράφουν πύρινα άρθρα και να προσπαθούν να μας πείσουν πως ο Τσίπρας εκπροσωπεί ότι πιο μοντέρνο και φρέσκο υπάρχει στην πολιτική αγορά. Η πραγματικότητα :Μουχλιασμένος συντηρητισμός, ιδέες που προκρίνουν την απόλυτη ακινησία και στασιμότητα και το κράτος να προτείνεται ,για μια ακόμη φορά ,ως η λύση για όλα τα προβλήματα.Με άλλα λόγια :Μια πιο trendy Παπαρήγα με παντελόνια...
30 σχόλια:
Γιατι οχι;;;Αν και θα ηθελα τον Ψαριανο να μπει μπροστα...
E, εντάξει, πόσο χειρότερος από τον Αλαβάνο μπορεί να είναι;
Μια trendy Παπαρήγα με παντελόνια
Όλα τα λεφτά!!!!!!!!!!!!!
Προφανώς, για όποιον διαφωνεί με την πολιτική του Συνασπισμού, οποιοδήποτε στέλεχος του φαίνεται απορριπτέο.
Προσωπικά, δεν συμφωνώ για τον Τσίπρα. Μου ειναι συμπαθής θεωρώ ότι έχει ανοιχτό μυαλό, ευαισθησίες και προσπαθεί.
Το πρόβλημα είναι ότι είναι πάρα πολύ νέος και άψητος: ένα νέο παιδία που αναδείχθηκε μέσα από το ίδιο το κόμμα αλλά ακόμη διαμορφώνει το προφίλ και τις ιδέες του.
Θα μου πείτε, μα κι ο πρόεδρος της Φ.Σ. είναι ακόμη νεώτερος. Ναι, αλλά αυτός δεν αναδείχθηκε ως στέλεχος κάποιου κόμματος του οποίου διεκδίκησε την εξουσία. Δημιούργησε εξ αρχής ένα κόμμα, έστω σε συνεργασία με άλλους, αλλά πάντως πρωτοστατώντας, με νέες συγκροτημένες θέσεις και αρχές. Δεν ειναι το ίδιο. Αυτά.
Το Τσιπρα ειναι για τα σκουπιδια!
Ειναι στη μεγαλη σχολη των "αριστερων" υποκριτων με δεξιες τσεπες.
Μετα τις δημοτικες εκλογες γραφτηκε στο γυμναστηριο του Hilton,το ψωνιο.
Τελικα αντι να οδευουμε σε ηγεσιες στα κομματα με ριζοσπαστικες ιδεες,νεωτερισμο και διαθεση για αλλαγες,παρατηρειται μια Αβραμοπουλιακη,Νεογραικικη,
βλαχοεπαρχιωτικη,γκλαμουροκιτς επικρατιση αισθητικης.
to kalitero itan tora pou pige stin Venezouela gia ..fthino petrelaio apo ton allo ton diktatora pou exei dialusei to lao tou.
ftiniarikos laikismos / ekprosopei akrivos olous autous tous "proodeutikous" me to sunthima "kamia allagi/ kato ta xeria apo to (valte oti sapio edo"
Μετά τον Σον Πεν και τη Ναόμι Κάμπελ, και ο Αλέξης Τσίπρας στη Βενεζουέλα....Μου φαίνεται πως θα δακρύσω από επαναστατική συγκίνηση...
εγω εχω και μια απορια ρε γμτ, σε αυτην την χωρα πασχουμε παραδοσιακα απο γεροντοκρατια. Πιανει λιγο το συνθημα τοπο στα νιατα και βαζουμε απλα στην τυχη νεους μπροστα? Τι ακριβως εχει καταφερει ο κ. Τσιπρας (ή καποιοι αλλοι σχετικα νεοι της πολιτικης σκηνης) στην ζωη του για να θελει να εχει φωνη στην πολιτικη ζωη μας? Τι ακριβως γνωσεις εχει να προσφερει?
Φυσικα θελουμε νεους, αλλα νεους για να φερουν ενεργεια και καποιες νεες ιδεες. Για να αποκτησουν νεες ιδεες πρεπει να εχουν δουλεψει καπου, καπως, που να μην το εχουν κανει οι παλιοτεροι. Ξαναρωτω ο κυριος Τσιπρας τι νεο εχει κανει? Το βιογραφικο του λεει τα εξης:
Εντάχθηκε στην αριστερά σε ηλικία 14 χρόνων (1988) από τις γραμμές της ενιαίας τότε ΚΝΕ και δραστηριοποιήθηκε έντονα στο μαθητικό κίνημα, με κορύφωση τις μαθητικές καταλήψεις του '90-'91, όπου εκπροσώπησε τα 15μελή συμβούλια των μαθητών της Αθήνας στο Πανελλαδικό Συντονιστικό Αγώνα.
"Δραστηριοποιήθηκε έντονα στο Φοιτητικό κίνημα. Εκλέχθηκε μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Φοιτητών Πολιτικών Μηχανικών Ε.Μ.Π. επί σειρά ετών ('93-'98). Εκπρόσωπος των φοιτητών στη Σύγκλητο του Ε.Μ.Π. ('94-'96). Μέλος του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ ('95-'97). "
αυτο ειναι νεο? η κλασικη ιστορια του καθε εσταυλισμενου κομματοσκυλου ειναι!
δεν καταλαβαινω πως σε αυτην την χωρα η "δραστηριοποιηση στο φοιτητικο κινημα" ειναι σοβαροτερο credential απο το να εχεις βγαλει ενα τιμιο φραγκο στην ζωη σου και να εχεις κανει μια πρωτοτυπη χρησιμη κινηση, εφευρεση, ιδεα...
akrivos - eleino kommatoskulo - kai malista me tous kathisterimenous - oti prepei gia to laikistikotato SYN
Δυστυχώς αυτή η ιστορία με τα επαγγελματικά στελέγχη ισχύει σχεδόν απόλυτα. Τυπικά, δείτε την κυβέρνηση. Ένας πρωθυπουργός που έχει ασχοληθεί αποκλειστικά με την πολιτική ως επάγγελμα - Καραμανλής - έχει πρώτη υποψήφια να τον αντικαταστήσει την υπουργό εξωτερικών- Μπακογιάννη - που έχει ασχοληθεί αποκλειστικά με την πολιτική ως επάγγελμα και έχει μια κυβέρνηση γεμάτη επαγγελματίες πολιτικούς που βγαίνοντας από το πανεπιστήμιό τους ασχολήθηκαν επαγγελματίκα με την πολιτική και μόνον, όπως ο υπουργός μεταφορών Χατζηδάκης ή ο ξάδελφος του πρωθυπουργού υπουργός Λιάπης. Εάν προχωρήσουμε και σε άλλους υπουργούς και βουλευτές της κυβέρνησης, αλλά και των κομμάτων της αντιπολίτευσης η εικόνα γίνεται ακόμα πιο απογοητευτική. Αυτή την στιγμή η βουλή αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανεπάγγελτους ή τηλεοπτικές περσόνες. Και αυτό είναι αποτέλεσμα ανάμεσα στα άλλα της πίεσης των ανεπάγγελτων, όταν η Ελλάδα έγινε μια από τις λίγες χώρες, αν όχι η μόνη, όπου δουλειά και πολιτική θεωρούνται έννοιες ασυμβίβαστες.
Υπάρχουν σε αυτήν την εικόνα δυο ευδιάκριτες τάσεις. Ο κοτζαμπασισμός που εκφράζεται με τα παιδιά πολιτικών ή τα πολιτικά βύσματα που γίνονται πολιτικοί που αν δουλεύουν, δουλεύουν σε θέσεις χωρίς πολύ κούραση, ακόμα και σε διεθνείς οργανισμούς, μέσω των γνωριμιών τους, θέσεις που σύντομα εγκαταλείπουν για το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα της πολιτικής- αφού ο μπαμπάς σου μπορεί να σε βάλει σε ένα διεθνή οίκο λ.χ., αλλά το να σε κάνει κάτι άλλο από απλό υπάλληλο δεν μπορεί. Υπάρχει και η τάση της αριστεράς, Το κόμμα της πρωτοπορίας που συντηρεί κομματικό στρατό για να καταλάβει την εξουσιά-στο μυαλό μερικών...Τυπικό παράδειγμα τα χιλιάδες επαγγελματικά στελέγχη του ΚΚΕ.
Το θέμα είναι ποιος θα μας γλιτώσει από τις στρατιές των μη παραγωγικών ατόμων που λυμαίνονται τον δημόσιο βίο, έχουν κάτσει στον σβέρκο μας και ο μισθός τους πληρώνεται από τις τσέπες μας, αφού τα κόμματα εισπράττουν γενναία λεφτά από το κράτος, ακόμα και ποσά που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά.
SG
Γιατί αν δούλευε καμια δεκαετία να κάνει στατικές μελέτες σαν πολιτικός μηχανικός θα γινόταν καλύτερος πολιτικός.
Ο τσίπρας έχει μια ξεκάθαρη πολιτική πορεία εκφράζει τα συμφέροντα των συνδικαλιστών και το κάνει αρκετά καλά. Η ομάδα που εκπροσωπεί ξέρει τι διαλέγει.
Δηλαδή εσύ ρε Σωτήρη αν είσουν κομματόσκυλο και κάθε μέρα έκανες οικονομοτεχνικές μελέτες για τα δεδομένα της Ελλάδας εκ μέρους του κόμματος θα ήσουν άχρηστος επειδή θα ήσουν κομματόσκυλο?.
Η κριτική στο συνασπισμό ας μην στέκεται σε προσωπικούς αφορισμούς αλλά στην όλη θέση του.
αντωνιε ναι θα γινοταν.
Καταρχας ξαναρωτω, τι δειγματα εχει δωσει τωρα οτι αξιζει, τι εχει καταφερει στην επαγγελματικη του ζωη? Το να ειναι χωμενος καποιος στα συνδικαλιστικα δεν μου λεει τιποτα απολυτως για τις χρησιμες ικανοτητες του στην καλυτερη περιπτωση, στην χειροτερη σημαινει οτι ηταν αργοσχολος ή λερας.
Κατα δευτερον μια σωστη εργασιακη εμπειρια σε φερνει σε επαφη με τα προβληματα της οικονομιας, με τα προβληματα των πολιτων, το βαρος της γραφειοκρατιας, της φορολογιας κτλ Σου μαθαινει επισης πως να δουλευεις, πως να σκεφτεσαι, πως να ανταποκρινεσαι σε υποχρεωσεις με ασφυκτικα χρονικα περιθωρια, πως να συνεργαζεσαι κτλ
Καποιος που ουτε ιδιαιτερες σπουδες εχει, ουτε εργασιακη εμπειρια απλα δεν ξερει να δουλευει. Ο πολιτικος δεν ειναι μονο μπλαμπλας ειναι και ενας διοικητης, πρεπει λοιπον να ξερει να διοικει! Πουτο μαθε αυτο ο κ.Τσιπρας?
"Δηλαδή εσύ ρε Σωτήρη αν είσουν κομματόσκυλο και κάθε μέρα έκανες οικονομοτεχνικές μελέτες για τα δεδομένα της Ελλάδας εκ μέρους του κόμματος θα ήσουν άχρηστος επειδή θα ήσουν κομματόσκυλο?."
Θα ημουν σιγουρα ενας πολυ υποπτος οικονομολογος. Πως μπορει να κανεις δουλεια μονο για ενα κομμα και να θεωρειται αξιοπιστη?
Επισης θα ειχα πολυ αμφιβολες γνωσεις. Το σωστο για μενα ειναι πρωτα να γινεσαι καλος στην δουλεια σου και μετα να προσφερεις (αν θες, οτι μπορεις) στα κοινα.
Αρκετα με τους επαγγελματιες της πολιτικης που εχουν μονο την εκλογη και το παιχνιδι στο μυαλο τους.
Χρειαζομαστε σωστους επαγγελματιες που να εχουν κατι να προσφερουν!
Είναι απόλυτα αληθές, και γκρεμίζει οποιαδήποτε άλλη άποψη στο συγκεκριμένο θέμα, το ότι σχηματίζεται μια νέα, μικρή βέβαια, αλλά υπαρκτή γενιά πολιτικών ανεπάγγελτων. Είναι δυνατόν να αναρωτιέται κανείς αν η τριβή με τη κοινωνία και τα διάφορα προβλήματα μέσω της εργασίας, μπορεί να βελτιώσει ή να διαμορφώσει ένα πολιτικό? Τότε τι θα τον κάνει χρήσιμο και επιτυχημένο? Οι συνελεύσεις και οι αποκρουστικοί διάλογοι και λοιπές ενέργειες του "φοιτητικού κινήματος"? βέβαια το θέμα των εργαζόμενων πολιτικών απασχολεί και άλλες χώρες και όχι μόνο τη δική μας, όπου το φαινόμενο πραγματικά ανθεί και με τη βούλα.
Δυστυχώς, πάρα πολύ δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε ιεροποιήσει τη νεολαία με συνεχείς "επιθέσεις" κολακείας (γλειψίματος δηλαδή) από τους πάντες. Τους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων, κυρίως των "αριστερό-προοδευτικών", ακόμα και γνωστούς ηθοποιούς-σοουμεν της τηλεόρασης. Οι νέοι στην Ελλάδα συνήθως πέφτουμε θύματα εκτός των διαφόρων ιδεολογιών που κατά καιρούς ανακαλύπτουν το δρόμο για τον παράδεισο, μιας φιλοσοφίας ανευθυνότητας και ατιμωρησίας. Άραγε, τηρουμένων των αναλογιών, ένας νέος 18,19,20 και βάλε δεν έχει ευθύνες? δεν κάνει λάθη που επιδρούν άσχημα στη ζωή του και των άλλων. Δεν μιλούμε βέβαια για νομικά ζητήματα τιμωρίας, αλλά για τη νοοτροπία της "διεκδίκησης" και όχι ΚΑΙ των υποχρεώσεων, των δικαιωμάτων και όχι ΚΑΙ των ευθυνών. Πόσο μάλλον όταν διεκδικήσεις και δικαιώματα υπαγορεύονται συνήθως από τα κομματικά ιερατεία και τους λοιπούς υποβολείς. Το να είσαι νέος δεν είναι τίτλος ούτε κατάκτηση, νομίζω πρωτίστος όταν ασχολείσαι με τα κοινά είναι ευθύνη και προτροπή για μια καλή προσπάθεια. Το οτι ο Τσιπρας είναι κατα πολυ νεοτερος των περισσοτέρων πολιτικών που ξεχνάνε πολλές φορές να αφήσουν τη καρέκλα ή τη παραδίδουν στα βλαστάρια τους, δεν λεέι τίποτα. Θα έλεγε αντιθέτως, αν οι ιδέες και οι προτάσεις του δεν ήταν οι ίδιες οπισθοδρομικές και υπεραιωνόβιες που χαρακτηρίζουν την πιο συντηρητική και γηρασμένη πολιτική σκέψη, που ευθύνεται κατα πολύ για τα όσα ζούμε καθημερινά.
S_G, λες:
"...εχω και μια απορια... Πιανει λιγο το συνθημα τοπο στα νιατα και βαζουμε απλα στην τυχη νεους μπροστα?"
Όχι, φυσικά και δεν είναι στην τύχη. Η επιλογή Τσίπρα είναι καθαρότατα νεο-ελληνική. Επιφανειακά "προοδευτική" και "ανατρεπτική" αλλά στην ουσία συντηρητικότατη και μουχλιασμένη. Στη χώρα του άκρατου συντηρητισμού όπου θεός είναι "το δήθεν" και "το φαίνεσθαι" ο Τσίπρας φαντάζει ως ιδανική επιλογή. Από τη μία το παίζουμε ανατρεπτικοί, από την άλλη φροντίζουμε να μην αλλάξει τίποτα. Και η επιφάνεια/εικόνα ολάκερη και τα κατεστημένα μικροσυμφέροντα χορτάτα.
Συμφωνώ με τον SG για την μάστιγα των ανεπάγγελτων. Συγκεκριμένα για τον κύριο Τσίπρα έχω να πω ότι δεν έχει διακριθεί ιδιαίτερα για τον πολιτικό του λόγο, και αν ήμουν συριζιάτης θα έπρεπε να ξέρω τι έχει να προτείνει για πολλά σοβαρά ζητήματα προτού τον ψηφίσω. Τα περισσότερα επαγγελματικά στελέγχη της αριστεράς παλιότερα ήταν πολύ γεροί θεωρητικοί και διακρίνονταν για την κατάρτισή τους. Ήταν επαγγελματίες πολιτικοί επιστήμονες κατά κάποιο τρόπο, οπότε η δουλειά τους περνούσε μέσα από κόμματα και οργανισμούς αναγκαστικά. Σήμερα ούτε αυτό ισχύει. Χαρακτηριστική γκάφα του κυρίου Τσίπρα, που δείχνει ίσως και τον βαθμό ενασχόλησής του με το πόσο ασχολήθηκε ως υποψήφιος δήμαρχος με τα προβλήματα της Αθήνας, ήταν η πρόταση για ανακαίνιση του νεοκλασικού στην οδό Δεριγνύ... Τώρα, αν εγώ ήμουν αριστερός και δεν ήξερα ότι αν πειράξω την βίλλα Αμαλίας - να ξέρω κατ'αρχάς ότι υπάρχει - θα καεί η μισή Αθήνα και εκεί που όλα τα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη υποστηρίζουν τις καταλήψεις, σκεφτείτε να με βάλλει κάποιος να προτείνω πράγματα για κάτι πολύ πιο σοβαρό, όπως λ.χ. την παιδεία. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ μόνο όπως είπαμε ήδη, ξεκινώντας από την κυβέρνηση που έχει πολλούς επαγγελματίες της πολιτικής που δεν έχουν υπάρξει επαγγελματίες πουθενά αλλού.
Κι ένα τσιπρο-άρθρο:
ΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ, του Α.Τσίπρα
Οι μπολσεβίκοι αποτελούσαν πτέρυγα του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας, που ξεχώρισε από την αντίπαλη πτέρυγα των μενσεβίκων στο δεύτερο συνέδριο του ΣΔΕΚΡ το 1903 πάνω στο ζήτημα του τι είδους κόμμα χρειαζόταν η εργατική τάξη και η σοσιαλδημοκρατία. Η πλειοψηφία (μπόλσινστβο) πέρασε με τον Λένιν, εξ ου και η ονομασία μπολσεβίκοι. Το 1912 η διάσπαση οριστικοποιείται με την ίδρυση του ΣΔΕΚΡ (μπ.), και το χάσμα ανάμεσά τους θα βαθύνει με την αντιδιαμετρική στάση απέναντι στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δυο χρόνια αργότερα. Οι μπολσεβίκοι, συνεπείς σε όσα διακήρυττε προπολεμικά η σοσιαλδημοκρατία (όχι μόνο στη Ρωσία αλλά και σε όλη την Ευρώπη), κράτησαν μια διεθνιστική στάση αλληλεγγύης των εργαζόμενων στην Ευρώπη ενάντια στην αλληλοσφαγή, σε αντίθεση με τους μενσεβίκους (πλην εξαιρέσεων) και τη μεγάλη πλειοψηφία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που πρόδωσαν όσα υπόσχονταν και υποστήριξαν στον πόλεμο ο καθένας την «πατρίδα του».
Ο πόλεμος έκανε πια ολοφάνερο το γιατί μπολσεβίκοι και μενσεβίκοι δεν ανήκαν στο ίδιο κόμμα. Όπως έκανε ολοφάνερη, για όσους ήθελαν να παραμείνουν επαναστάτες, και τη χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο φανερά πριν από τον πόλεμο. Σε όλο το διάστημα από το 1903 ως το 1914, δεξιές και αριστερές πτέρυγες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας συμβούλευαν τους μπολσεβίκους να άρουν το πρωτοφανές τότε «σκάνδαλο» της διχοτόμησης ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, και μάλιστα για οργανωτικά ζητήματα, κατηγορώντας για τη διάσπαση τους μπολσεβίκους.
«Απομονωμένοι»... μα και θριαμβευτές!
Οι μπολσεβίκοι κράτησαν και στον πόλεμο, από την πρώτη στιγμή, μια στάση «ακραία» για την υπόλοιπη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ακόμη και για την πασιφιστική της πτέρυγα, μια στάση απεχθή για τους μενσεβίκους: «επιθυμούμε η χώρα μας να ηττηθεί στον πόλεμο, επιδιώκουμε να μετατρέψουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της δικής μας χώρας σε εσωτερικό εμφύλιο ταξικό πόλεμο, καλούμε την εργατική τάξη των εμπλεκόμενων ιμπεριαλιστικών χωρών να επαναστατήσει». Έτσι, στο μεγαλύτερο διάστημα του πολέμου οι μπολσεβίκοι ήταν εξαιρετικά απομονωμένοι εντός κι εκτός Ρωσίας, περισσότερο από ό,τι πριν τον πόλεμο.
Αλλά μέσα σε λίγα χρόνια θα βρεθούν, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, από μειοψηφική αντιπολίτευση στο εσωτερικό της Ρωσίας και οικτρή μειοψηφία της Δεύτερης Διεθνούς, στο προπύργιο της παγκόσμιας επανάστασης, με τη διεθνή αντίδραση συνενωμένη ενάντιά τους, αλλά και την πλειοψηφία του προλεταριάτου στην Ευρώπη –και όχι μόνο– να εμπνέεται από το παράδειγμά τους. Και άντεξαν! Ο μπολσεβικισμός είχε θριαμβεύσει. Είχε γίνει το συνώνυμο της σύγχρονης προλεταριακής επανάστασης, όπως οι γιακωβίνοι για την αστική επανάσταση. Η Κομμουνιστική Διεθνής δεν θα είναι μια μικρή ομαδοποίηση γύρω από τους μπολσεβίκους αλλά πολύ γρήγορα θα γίνει μια αληθινή Τρίτη Διεθνής των εργατών, η στρατιά μιας κοινωνικής τάξης από όλες τις γωνιές του πλανήτη, τις πιο διαφορετικές χώρες και έθνη, κάτι χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Η Κομμουνιστική Διεθνής γεννήθηκε από την επανάσταση και πολύ σύντομα γέννησε η ίδια νέες επαναστάσεις και κινήματα από κόμματα που είχαν μόλις συγκροτηθεί, ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα της νέας Διεθνούς. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη της ιστορικής αναγκαιότητας του μπολσεβικισμού;
Αν ο επαναστάτης ήταν τίτλος τιμής για τους σοσιαλδημοκράτες της Δεύτερης Διεθνούς, ο μπολσεβίκος έγινε τίτλος τιμής για τις νέες γενιές επαναστατών του προλεταριάτου. Ο μπολσεβικισμός έγινε το μίασμα και η χολέρα για τους αντιδραστικούς όλου του κόσμου, και δέχτηκε τη λύσσα τους, όπως ο γιακωβινισμός είχε δεχτεί τη λύσσα των απολυταρχιών του 18ου και 19ου αιώνα. Για «χάρη» του ανασυντάχτηκαν οι αστυνομίες στο κυνήγι του κομμουνισμού, γεννήθηκε ο φασισμός, στήθηκαν κάθε λογής υγειονομικές ζώνες για να περιορίσουν το μίασμα. «Θέλουν να μιάνουν τα ιερά και όσια της κοινωνίας μας, καταργούν την ιδιοκτησία, διαλύουν την οικογένεια, κυνηγούν τη θρησκεία και διαδίδουν τον αθεϊσμό, ανακατεύουν τα έθνη, φέρνουν τη βαρβαρότητα», φωνασκούσαν οι αστοί σε όλο τον κόσμο.
Εκφραστές και υλοποιητές των βαθύτερων πόθων του λαού
Οι μπολσεβίκοι γνώρισαν ιλιγγιώδη μαζικοποίηση στους μήνες από την αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη μέχρι τη σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917. Υπερκέρασαν γρήγορα την υπόλοιπη αριστερά και βρέθηκαν αυτοί να είναι η κύρια αντιπολίτευση απέναντι στην «επαναστατική» κυβέρνηση Κερένσκι. Γιατί ήταν οι μόνοι που δεν είχαν αυταπάτες για τους σκοπούς των προσωρινών κυβερνήσεων που ακολούθησαν το γκρέμισμα του τσάρου. Γιατί επέμεναν να βγει εδώ και τώρα η Ρωσία από τον πόλεμο, να συναφθεί άμεσα συνθήκη ειρήνης, ξεσκεπάζοντας τη συνέχιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου με «επαναστατικές» κορώνες. Γιατί ήταν οι μόνοι που υποστήριζαν την αυτενέργεια των αγροτικών μαζών που καταλάμβαναν τα τσιφλίκια, οι μόνοι που υποστήριζαν την άμεση αναδιανομή της γης, ξεσκεπάζοντας τις κούφιες αναβολές για μετά τη συντακτική συνέλευση. Γιατί αποκάλυψαν την παρελκυστική τακτική αναβολών της συνταχτικής συνέλευσης ωσότου η νέα εξουσία μανουβράρει την έκρυθμη κατάσταση. Γιατί κρατήθηκαν, μόνοι αυτοί, έξω από τις προσωρινές αστικές κυβερνήσεις και καλούσαν για το πέρασμα όλης της εξουσίας στα μόνα λαϊκά όργανα, τα σοβιέτ. Με όλα αυτά οι μπολσεβίκοι είχαν κερδίσει σημαντικό έδαφος στην ύπαιθρο, όπου είχαν μέχρι τότε ελάχιστες δυνάμεις, είχαν γίνει η ηγεμονική δύναμη στη νεαρή εργατική τάξη των αστικών κέντρων, είχαν κερδίσει την πλειοψηφία των ξεσηκωμένων φαντάρων. Με λίγα λόγια είχαν κατακτήσει την ηγεμονία στα Σοβιέτ των εργατών, αγροτών και στρατιωτών.
Όταν έγινε φανερό ότι η αστική τάξη και οι άλλοι ιμπεριαλιστές μπροστά στο αδιέξοδο ετοίμαζαν πραξικοπηματικές διεξόδους, η πανεθνική κρίση βάθυνε και οι μπολσεβίκοι δεν αρνήθηκαν την ευκαιρία. Τα σοβιέτ πήραν ένοπλα όλη την εξουσία από την προσωρινή κυβέρνηση και το αστικό κράτος. Θα ήταν η δημοκρατία των σοβιέτ και όχι η κοινοβουλευτική δημοκρατία που ονειρευόταν για δεκαετίες η σοσιαλδημοκρατία. Η εξουσία πάρθηκε με ένοπλη εξέγερση και όχι ειρηνικά με εκλογική πλειοψηφία. Κυρίως, η αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη σε μια τόσο καθυστερημένη χώρα όπως η Ρωσία, έδωσε βίαια, πολύ γρήγορα, τη θέση της στη σοσιαλιστική επανάσταση. Και την ίδια στιγμή στην ύπαιθρο, η επανάσταση υπόσχεται το μοίρασμα των τσιφλικιών σε ατομικούς κλήρους αντί για τη συλλογική, σοσιαλιστική καλλιέργεια κλίμακας που «προβλέπει» ο μαρξισμός για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Νέο, διπλό και τρίδιπλο «σκάνδαλο» των μπολσεβίκων που εξοργίζει τους μενσεβίκους και το «συντεταγμένο» μαρξισμό της Ευρώπης. Δικτατορία, γιακωβινισμός, αριστεροδέξιος βιασμός του μαρξισμού… Μέσα στη δίνη του πολέμου, οι μπολσεβίκοι εκείνους τους πρώτους μήνες αναθεματίστηκαν στο εξωτερικό περισσότερο από τη σοσιαλδημοκρατία, παρά από τις αστικές τάξεις.
Αυθεντικά τέκνα μιας αντιφατικής πραγματικότητας
Άρα οι μπολσεβίκοι ήταν κάτι διαφορετικό. Ναι, γιατί διαμορφώθηκαν σε μια πολύ ιδιαίτερη χώρα, που συγκέντρωνε το σύνολο των αντιθέσεων του τότε κόσμου. Ιμπεριαλιστική και εξαρτημένη. Μισοφεουδαρχική στην ύπαιθρο αλλά με αναπτυγμένο καπιταλισμό στις πόλεις, με μεγάλες βαριές βιομηχανικές μονάδες και μαζικοποιημένη, συγκεντρωμένη εργατική τάξη. Απολυταρχική, αλλά με πλούσια πολιτική ζωή και είσοδο των μαζών στον πολιτικό στίβο, καθώς και επαναστατικές παραδόσεις και, μαζί, το πιο προωθημένο πείραμα λαϊκής εξουσίας με τα σοβιέτ του 1905. «Φυλακή των εθνών» και ταυτόχρονα υποψήφιο θήραμα διαμελισμού από τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Καθυστερημένη όσο καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα και όμως με πρωτοποριακή συμβολή στην τέχνη, στις επιστήμες, στη φιλοσοφία.
Πριν ακόμη συγκροτηθεί ο μπολσεβικισμός, οι επαγγελματίες επαναστάτες ήταν αναγκαίο μέσο δράσης στις συνθήκες της απολυταρχίας, η παράνομη δράση ήταν συνώνυμο της ρώσικης αριστεράς. Οι εξεγέρσεις και οι διάφορες «επαναστατικές ενέργειες» των ναρόντνικων ήταν η πρόσφατη ιστορία της. Η αποτυχημένη επανάσταση του 1905 σιγόβραζε από καιρό στις εξαθλιωμένες μάζες και ο πόλεμος και η ήττα από την Ιαπωνία αποτέλεσε την αφορμή. Ο Μεγάλος Πόλεμος του ’14 με τις εκατόμβες θυμάτων, τη χρεοκοπία του ρωσικού ιμπεριαλισμού και της απολυταρχίας όξυνε στο έπακρο όλες τις αντιθέσεις.
Αλλά η επανάσταση του 1905 υπενθύμιζε επίσης ότι η εξέγερση δεν ανήκε στο παρελθόν. Αυτό το επισήμανε τότε και η αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, όπως ο Κάουτσκι, χωρίς όμως αυτό να αλλάξει πράγματα. Αντίθετα, οι μπολσεβίκοι και προσωπικά ο Λένιν θα κατηγορηθούν πολύ πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, και μάλιστα από τα αριστερά, για γιακωβινισμό. Όμως επαναστάτης χωρίς το γονίδιο του γιακωβινισμού δεν νοείται. Όσοι καταφέρονταν ενάντια στο γιακωβινισμό του Λένιν ήταν συνήθως και όσοι έμειναν έκπληκτοι από την επανάσταση του 1905. Ο Λένιν απαντούσε, ναι, είμαστε οι γιακωβίνοι της προλεταριακής επανάστασης. Ωστόσο, οι μαρξιστές και ιδιαίτερα οι μπολσεβίκοι δεν ήταν, δεν μπορούσαν να είναι γιακωβίνοι, γιατί είναι οι μάζες που επιδιώκουν να καθοδηγήσουν στην επανάσταση. Και είναι αυτό το μεγαλειώδες που κατάφεραν, και κανείς άλλος από την τότε σοσιαλδημοκρατία δεν επεδίωκε να κάνει.
Κόμμα νέου τύπου, με σαφείς στόχους, καινοτόμο
Το οργανωτικό ζήτημα που αποτέλεσε την αιτία που ξεχώρισαν οι μπολσεβίκοι το 1903 ήταν ακριβώς αυτό: Το πώς στις νέες συνθήκες του αναπτυγμένου καπιταλισμού ένα επαναστατικό κόμμα μπορούσε να οδηγήσει τις μάζες στην επανάσταση. Γιατί ο εχθρός απέναντί τους ήταν ήδη πολύ διαφορετικός απ’ ό,τι την εποχή της Κομούνας το 1871. Απέναντι σε ένα συντεταγμένο, οργανωμένο αντίπαλο, το προλεταριάτο μπορούσε να έχει τύχη μόνο αν και το ίδιο ορθωνόταν συντεταγμένο και οργανωμένο περισσότερο από το παρελθόν. Οι μπολσεβίκοι διαμόρφωσαν ένα κόμμα που έμαθε να δένεται με τις μάζες και να τις οργανώνει. Έδωσαν μεγάλη σημασία στη στρατηγική και τακτική και στην πολιτική γραμμή που μόνο αυτές μπορούν και δίνουν περιεχόμενο στην έννοια της πρωτοπορίας αλλά «με τον όρο ότι οι πιο πλατιές μάζες θα πείθονται από την ίδια τους την πείρα» για την ορθότητά τους. Για να γίνουν, όμως, αυτά λείπει ακόμη κάτι. Ένα κόμμα αληθινά πρωτοπόρο απόσπασμα της τάξης και συλλογικός οργανωτής της, πειθαρχημένο στους σκοπούς και τον εαυτό του, και όχι ένα κόμμα-όμιλος. Ένα κόμμα δημοκρατικό με πλειοψηφίες-μειοψηφίες, αλλά και συγκεντρωτικό ταυτόχρονα σε αυτά που τελικά αποφασίζει. Χωρίς αυτό οι τεράστιες επιτυχίες των μπολσεβίκων από το Φλεβάρη ως τον Οκτώβρη του 1817 θα ήταν αδύνατες. Αυτή ήταν και η αιτία της διάσπασης του 1903 και ό,τι δεν ήθελε να αντιληφθεί τότε η υπόλοιπη σοσιαλδημοκρατία. Αλλά πόσο η τελευταία είχε πραγματικά στόχο την επανάσταση; Το κόμμα νέου τύπου καθόρισε ένα μεγάλο μέρος της νέας συλλογικής «μενταλιτέ» που διαμόρφωσαν οι μπολσεβίκοι και κληρονόμησαν οι επαναστάτες κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο, αυτής της «μενταλιτέ» που ειρωνεύεται, συκοφαντεί, επιτίθεται ο αστικός κόσμος και όχι μόνο (και δεν έχει καμία σχέση με πολλές σύγχρονες «κομμουνιστικές» καρικατούρες).
Ο στόχος της επαναστατικής εξέγερσης ξεχώριζε τους μπολσεβίκους από το μεγαλύτερο μέρος της τότε σοσιαλδημοκρατίας χωρίς όμως να είναι οι μόνοι σε αυτό. Το κόμμα νέου τύπου ήταν η μια μεγάλη καινοτομία του μπολσεβικισμού. Υπάρχουν ακόμη άλλες δύο. Πρώτον, οι μπολσεβίκοι ήταν το μόνο κόμμα της Δεύτερης Διεθνούς που καταπιάστηκε σοβαρά με το αγροτικό ζήτημα και τις μάζες της υπαίθρου, απέναντι στις οποίες υπήρχε έως τότε μια υποτίμηση. Τι πιο φυσιολογικό για ένα κόμμα στην αγροτική Ρωσία: κι όμως οι μενσεβίκοι, ακόμη και η πιο αριστερή τους εκδοχή, όπως ο Τρότσκι, δεν ακολούθησαν αυτό το δρόμο. Η «εργατοαγροτική συμμαχία» που γέννησε την Οκτωβριανή Επανάσταση, όσο παράδοξο και αν ακούγεται σήμερα, ήταν το παράδοξο τότε για το μαρξισμό της εποχής.
Δεύτερον, μέσα από την ίδια την πείρα τους στη Ρωσία, οι μπολσεβίκοι άνοιξαν έναν δρόμο, ή μάλλον μια λεωφόρο προς τις λιγότερο αναπτυγμένες περιοχές της γης, δηλαδή τη μεγάλη πλειοψηφία των λαών, που επίσης υποτιμούσε η τότε σοσιαλδημοκρατία. Η νέου τύπου αστικοδημοκρατική επανάσταση με την ηγεμονία του προλεταριάτου, η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση που όχι μόνο περιλάμβανε το επαναστατικό προτσές στην περιφέρεια αλλά μπορούσε να του δίνει πρωτοπόρο ρόλο, επιβεβαιώθηκε κατά κάποιο τρόπο ήδη από την επιτυχία της επανάστασης στην ίδια τη Ρωσία. Και αυτό ήταν το πιο μεγάλο «σκάνδαλο» από όλα για το μαρξισμό της Δεύτερης Διεθνούς.
Λένιν, ο νους και η ψυχή των μπολσεβίκων
Η αντίληψη του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό σαν νέο στάδιο του καπιταλισμού ήταν καθοριστική σε πολλά από τα παραπάνω. Λέγεται ότι ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού. Ισχύει επίσης πριν απ’ αυτό, ότι το μπολσεβίκικο κόμμα ήταν με διαφορά το πιο ολοκληρωμένο κόμμα στα πεδία της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης σε όλη τη μέχρι τότε πορεία του προλεταριακού κινήματος. Καθοριστική ήταν η «βουτιά» συνολικά στη θεωρία και στις ίδιες τις βάσεις του μαρξισμού, και ακόμη στη διαλεκτική και την υλιστική φιλοσοφία. Αλλά δεν είναι μόνο η θεωρία. Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και όχι δογματισμός. Πολιτική αρχών και όχι οπορτουνισμός. Συνωμοτικότητα και επαγρύπνηση και όχι φιλελευθερισμός. Μαχητικότητα, αποφασιστικότητα, αυτοθυσία, αντοχή, απλοχεριά, πειθαρχία αλλά και επαναστατικός αυθορμητισμός και θάρρος της γνώμης και των συνεπειών της. Πολλά από αυτά τα «απλά» δεν ήταν δεδομένα τότε στα περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Ο Λένιν ήταν αδιαμφισβήτητα η ψυχή και ο νους των μπολσεβίκων. Ήταν ο πιο γνωστός στην Ευρώπη μπολσεβίκος αλλά και ο πιο γνωστός στη βάση του κόμματος στο εσωτερικό. Ένα τμήμα των μελών του ΣΔΕΚΡ που τάχτηκαν με τους μπολσεβίκους μετά το 1903 δεν στράφηκε μόνο προς αυτούς αλλά και ιδιαίτερα προς τον Λένιν και τις απόψεις του. Ο πολιτικός και ιδεολογικός του λόγος μέσα από τις κομματικές εφημερίδες και τα κείμενα στις συνθήκες της παρανομίας και των φτωχών μέσων επικοινωνίας της εποχής έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση της φυσιογνωμίας των μπολσεβίκων, όχι μόνο μέσα από το κόμμα αλλά και ατομικά. Αυτό δεν ισχύει για όλους όσοι είχαν ταχτεί μετά το 1903 με τους μπολσεβίκους και ισχύει λιγότερο όσο πλησιάζουμε την καθοδηγητική τους ομάδα. Άλλωστε μετά το συνέδριο της διάσπασης το 1903 μέχρι και τον πόλεμο η όσμωση ανάμεσα στα δύο κομμάτια και τις ενδιάμεσες ομαδοποιήσεις του παλιού ΣΔΕΚΡ δεν έπαψε να υπάρχει. Ο Λένιν θα γίνει κάτι παραπάνω από πρώτος μεταξύ ίσων, θα γίνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης κυρίως με τον πόλεμο, την περίοδο της δυαδικής εξουσίας και την επανάσταση. Όπως και η 25χρονη δράση του έτσι και η πρόωρη απώλειά του ήταν ένα καθοριστικό στοιχείο, που άφησε ένα αληθινά δυσαναπλήρωτο κενό.
Τα πρόσωπα
Δίπλα και πίσω από τον Λένιν υπάρχει μια πλειάδα ηγετικών στελεχών που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο, είτε στα χρόνια διαμόρφωσης από το 1903 ως το 1917, είτε στην περίοδο κατάκτησης της εξουσίας, είτε, τέλος, στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια. Τα πρόσωπα που έφτασαν πιο γνωστά ως τις μέρες μας δεν ήταν αναγκαία και τα πιο σημαντικά σε όλες αυτές τις περιόδους. Τα παρακάτω ονόματα είναι περισσότερο ενδεικτικά και η σειρά τυχαία.
Ο Γιάκοβ Σβερντλόφ, από τα πιο ενεργά στελέχη της επανάστασης, παλιός μπολσεβίκος και μέλος της ΚΕ από τη Συνδιάσκεψη της Πράγας το 1912, ήταν ο πρώτος πρόεδρος της νεαρής σοβιετικής δημοκρατίας. Πέθανε όμως πολύ νωρίς από την επιδημία γρίπης του 1918.
Ο Στάλιν, παλιός μπολσεβίκος από τον Καύκασο, από τα 2-3 πιο σημαντικά στελέχη στο εσωτερικό πριν το 1917, πρωτοστάτησε στην εξέγερση του 1917 και στον εμφύλιο πόλεμο, διετέλεσε Επίτροπος στα λαϊκά επιτροπάτα για τις εθνότητες και για τον εργατοαγροτικό έλεγχο και μέχρι το θάνατο του Λένιν ήταν οργανωτικός γραμματέας του κόμματος.
Ο Φελίξ Ντζερζίνσκι, το μέλος της ΚΕ που προετοίμασε την επανάσταση με τα περισσότερα χρόνια φυλακής και εξορίας στην πλάτη του, έγινε ο οργανωτής της περίφημης Τσεκά και αργότερα Γκε Πε Ου. Μέσα σε λίγους μήνες, οι τσεκίτες, οι «άνθρωποι με τα μαύρα πέτσινα σακάκια» έστησαν ένα μηχανισμό που κυριολεκτικά βραχυκύκλωσε τις πολύ πιο έμπειρες ξένες μυστικές υπηρεσίες, αποκάλυψε δεκάδες ραδιουργίες ιμπεριαλιστών και λευκοφρουρών, τσάκισε όσους πήγαν να σηκώσουν όπλα ενάντια στην επανάσταση. Πέθανε κι αυτός πρόωρα.
Ο Γκριγκόρι Ζινόβιεφ, ο πιο γνωστός μπολσεβίκος προεπαναστατικά μετά τον Λένιν, δίπλα στον τελευταίο όλη αυτή την περίοδο, στιγματίστηκε μετά την άρνηση και σχεδόν προδοσία της ένοπλης εξέγερσης τον Οκτώβρη του ’17 μαζί με τον Λεβ Κάμενεφ, με τον οποίο είχε σχεδόν παράλληλη πορεία από το 1903 μέχρι και την υποστήριξη της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης στα μέσα της δεκαετίας του ’20. Ο Ζινόβιεφ ήταν ο πρώτος πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής της Διεθνούς και σε αυτόν ανήκει η πατρότητα του όρου «λενινισμός» μετά το θάνατο του Λένιν. Ο Κάμενεφ, από την άλλη, ήταν το πρωτοκλασάτο στέλεχος με τις περισσότερες αμφιταλαντεύσεις προς τους μενσεβίκους πριν από το 1917.
Ο Τρότσκι πέρασε στους μπολσεβίκους τρεις μήνες πριν από την επανάσταση αλλά έγινε η δεύτερη πιο γνωστή φιγούρα της δίπλα στον Λένιν. Πρωτοστάτησε στην ένοπλη εξέγερση και στον εμφύλιο πόλεμο και διετέλεσε Επίτροπος στα λαϊκά επιτροπάτα για τις εξωτερικές υποθέσεις και στη συνέχεια για τις στρατιωτικές υποθέσεις. Βρέθηκε σε διάφορες αντιπολιτευτικές θέσεις πριν και μετά τον εμφύλιο, οπότε άρχισε σταδιακά να περνά σε δεύτερη γραμμή. Με όσα υποστήριξε στα μέσα της δεκαετίας του ’20 στην εσωκομματική αντιπαράθεση φαίνεται καθαρά ότι δεν ενστερνίστηκε ποτέ του τον μπολσεβικισμό, παραμένοντας ένας κεντριστής ανάμεσα σε αυτόν και τη σοσιαλδημοκρατία, ένα αριστερός, διεθνιστής μενσεβίκος.
Ο Νικολάι Μπουχάριν, το «τρομερό παιδί» των μπολσεβίκων, ήταν από τους σημαντικότερους θεωρητικούς τους, ο νεότερος του επιτελικού δυναμικού στα πρώτα χρόνια της επανάστασης, εκδότης της Πράβντα. Ήταν ο ηγέτης της πιο σημαντικής αριστερής αντιπολίτευσης και κρίσης στο μπολσεβίκικο κόμμα αμέσως μετά την επανάσταση, παίρνοντας θέση ενάντια στη συνθήκη ειρήνης με τη Γερμανία. Επανήλθε στα πράγματα και αργότερα έγινε ο κύριος υπέρμαχος της Νέας Οικονομικής Πολιτικής και της συνέχισής της στη δεκαετία του ’20.
Η Αλεξάνδρα Κολοντάι, που πέρασε από τους μενσεβίκους στους μπολσεβίκους το ’14, μέλος της ΚΕ το 1917, υπήρξε η πιο σημαντική γυναικεία φυσιογνωμία της επανάστασης, Επίτροπος στο λαϊκό επιτροπάτο για την κοινωνική πρόνοια, ηγετική προσωπικότητα στο γυναικείο κίνημα. Έγινε αργότερα η πρώτη στον κόσμο πρέσβειρα.
Ο Αντρέι Μπουμπνόφ, παλιός μπολσεβίκος και μέλος της ΚΕ το 1917, από τα πιο ενεργά στελέχη του Οκτώβρη.
Ο Στέπαν Σαουμιάν, μέλος της ΚΕ το 1917, τις μέρες του Οκτώβρη προωθούσε την εξέγερση στο Μπακού. Όταν ξεκίνησε η ξένη επέμβαση πιάστηκε αιχμάλωτος από αγγλικές δυνάμεις και εκτελέστηκε εν ψυχρώ μαζί με άλλους κομισάριους τον Σεπτέμβρη του 1918.
Ο Μοϊσέι Ουρίτσκι, μέλος της ΚΕ το 1917, προερχόμενος από τους μενσεβίκους, δολοφονήθηκε από ένα νεαρό δεξιό τον Αύγουστο του 1918.
Κι ακόμη ο Κρεστίνσκι, ο Καλίνιν, ο Μολότοφ, ο Ορτζονικίτζε, ο Κίροφ, ο Σλιάπνικοφ και δεκάδες άλλοι και άλλες, από τους οποίους ορισμένοι θα περάσουν στην αντιπολίτευση και θα «αποστρατευθούν» αναλαμβάνοντας κρατικές θέσεις και άλλοι θα διαμορφώσουν την ηγετική ομάδα που θα προχωρήσει αργότερα στην εκβιομηχάνιση και κολεκτιβοποίηση της Σοβιετικής Ένωσης.
Αν αυτό το κομμάτι τόγραψε σε ηλικία μεγαλύτερη των 13 τότε θέλει ξεφώνημα και κράξιμο. Αν ήταν μικρότερος συγχωρείται.
Αφού σημειώσω ό,τι κάθε επιλογή υποψήφιου αρχηγού στον ΣΥΝ, θα αντιμετωπιζόταν με τα ίδια χαριτωμένα επίθετα (μουχλιασμένος κτλ) σε αυτόν εδώ τον *αντίθετο* πολιτικά χώρο - να σπεύσω προς υπεράσπιση του ΑΤ: ποιος σας είπε ότι ήταν επαγγελματικό στέλεχος; Διότι εγώ άλλα ξέρω - ότι δηλαδή (τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα που έγινε εκλογικός εκπρόσωπος τύπου) εργαζόταν ως μηχανικός. Εκτός αν πιστεύετε ότι ο Γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΝ είναι *εμμισθο* στέλεχος (χα), ή ότι τα μέλη της ΚΕ είναι έμμισθα (διπλό χα). Μάλιστα στην περίπτωση που δεχθεί να κατέβει υποψήφιος και εκλεγεί, θα είναι ο μόνος (αν δεν κάνω λάθος) αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος που θα έχει εργασιακή εμπειρία (ΟΚ, μπορώ να αδικώ τον Καρατζαφέρη εδώ).
Όσο για τις ιδιαίτερες σπουδές που ο Σωτήρης θεωρεί ως εκ των ουκ άνευ για συμμετοχή στα κοινά (οπότε η πλειοψηφία των Ελλήνων αυτομάτως εξαιρείται από την πολιτική δραστηριοποίηση) αν δεν κάνω λάθος έχει μεταπτυχιακό στην πολεοδομία. Μάλιστα, αν ψάξεις πέρα από το *πολιτικό και μόνο* βιογραφικό του στις σελίδες του ΣΥΝ, ανακαλύπτεις ότι έτσι ακριβώς είναι.
Αυτό το πόνημα για τους Μπολσεβίκους, πού δημοσιεύτηκε και, κυρίως, πότε; Επίσης αυτό με την βίλλα Αμαλίας ήταν μια σπέκουλα του Α/Α χώρου που διαψεύστηκε εκπεφρασμένα.
Η Μαίρη Παναγιωταρά στο τιμόνι του ΣΥΝ οσονούπω με βάση τα όσα διαβάζω πιο πάνω. Το μεταπτυχιακό ας πούμε - που έχει και ο Καραμανλής λ.χ. που δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ του σε μη πολιτική θέση - μεταφράζεται σε δουλειά. Πώς; Κάποιος καταφέρνει στα 30 του να δουλεύει από τα 25 του σε υπεύθυνη πολιτική θέση - πριν τελειώσει και πάρει το απλό πτυχίο καλά καλά - , να αφιερώνει τις ατελείωτες ώρες που χρειάζεται η ενασχόληση με την πολιτική και να είναι και επιτυχημένος επαγγελματίας...
Αντιγράφω:
Το 1999 εκλέχθηκε Γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού, θέση που διατήρησε μέχρι το 3ο Συνέδριο της Οργάνωσης (Μάρτιος 2003).
Στο 4ο Συνέδριο του ΣΥΝ (Δεκέμβρης 2004) εκλέχθηκε με το 42% των ψήφων των συνέδρων (πέμπτος σε σειρά) στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή και ακολούθως στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος, όπου ανέλαβε την ευθύνη για θέματα παιδείας και νεολαίας, θέση που έχει μέχρι σήμερα.
Θέλω να ρωτήσω τον κύριο Τσίπρα ένα πράγμα: πώς τα καταφέρνει; Εννοώ να δουλεύει για βιοπορισμό και ταυτόχρονα να συμμετέχει σε πορείες, διαδηλώσεις, ατελείωτες συνεδριάσεις σε πολιτικά γραφεία, να κάνει προεκλογική καμπάνια που κρατά μήνες, να βγαίνει στα κανάλια κ.ο.κ Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι, μάλλον... Κανένας στην θέση μας δεν θα τα κατάφερνε, ειδικά αν δούλευε στον ιδιωτικό τομέα για βιοπορισμό. Μιλάμε εκ πείρας.
Υ.Γ.1 Τα επαγγελματικά στελέγχη του ΣΥΝ, όπως και των άλλων κομμάτων, είναι έμμισθα. Δεν είναι κακό. Αφού είναι αδύνατον να ασχολείσαι ερασιτεχνικά με την πολιτική με τόση αφοσίωση όση χρειάζεται ένα μεγάλο κόμμα. Δυστυχώς. Μέχρι και τα μικρά κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχουν έμμισθα στελέγχη.
Υ.Γ.2 Πώς μπορεί ένας αστός να αντιπροσωπεύσει τους προλετάριους ταξικά και άρα ο Τσίπρας να είναι και πετυχημένος επαγγελματίας και ταυτόχρονα να εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αυτό μόνο ο μαρξισμός του ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρνει. Τέτοια ιδεολογικά συνεπή αριστερά έχουμε να δούμε από τον καιρό του - τροτσκιστή στα νιάτα του- Ανδρέα Παπανδρέου. Εκτός και αν ο Τσίπρας ήταν όντως προλετάριος - τέτοιος προλετάριος που καταφέρνει να δουλεύει 10-12 ώρες ημερησίως, όπως όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, και να συμμετέχει και σε όλες τις άλλες πολιτικές δραστηριότητες του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα, οπότε δεν είναι ο Τσίπρας, είναι....ο ΣΤΑΧΑΝΩΦ!
Υ.Γ.3 Το άρθρο είναι από την εφημερίδα Αριστερά. Δεν υπάρχει υποβολιμότητα-τι περιμένατε δλδ, να γράφει για τον Χάγεκ και τον Ρωλς; Φυσικά ο προλετάριος Τσίπρας μιλά για τον Καμένεφ, εμείς οι φουκαράδες που δουλέυουμε με τους όρους που δουλεύουν και οι άλλοι εργαζόμενοι μιλάμε για τον Φρίντμαν. Αλλά ναι, περιμένουμε από τον Τσίπρα να μας εκφράσει ταξικά.
Υ.Γ.4 Προς Αθήναιο: από τα καλύτερα που έχω διαβάσει το άρθρο για τα φρούτα του φθινοπώρου και δη τους λωτούς. Δυστυχώς εμένα μου χάλασαν γιατί η μάνα μου τους έβαλε στην κατάψυξη...
Κάτσε γιατί υπερεκτιμάς τον φόρτο εργασίας που έχει ένα στέλεχος του ΣΥΝ και δη της νεολαίας του. Δεν είναι πλήρης απασχόληση (ειδικά την δεκαετία του 90 που ήταν δέκα νομάτοι). Επίσης, αν και προφανώς υπάρχουν επαγγελματικά στελέχη, δεν είναι καθόλου προφανές πως κάθε μέλος της ΚΠΕ είναι και επαγγελματικό στέλεχος, δεν είναι. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που ενεργοποιούνται σε οργανώσεις, κινήσεις, ΜΚΟ κτλ προφανώς δεν είναι όλοι άεργοι το κάνουν παράλληλα με την δουλειά τους (που αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας είναι δύσκολο αλλά εφικτό). Όπως λες, δεν είναι κακό να υπάρχουν επαγγελματικά στελέχη πάντως.
Δεν είμαι σίγουρος αν ένας πολιτικός μηχανικός (ή ένας επαγγελματίας) δεν είναι μέλος της εργατικής τάξης γενικώς, αλλά αυτό ίσως να έχει σχέση με τον ορισμό που δίνει ο καθένας.
Τέλος, το άρθρο στην εφημερίδα Αριστερά (που είναι όργανο της ΚΟΕ) δεν είναι άρθρο του Αλέξη Τσίπρα, αλλά άρθρο του Γ. Τσίπρα.
ταλω αν στο βιογραφικο του υπαρχουν μονο αυτα εγω φταιω? Που ειναι τα επαγγελματικα του επιτευγματα στο βιογραφικο του? Αν εχει καποια κρφυα και δεν τα βαζει, αυτο δειχνει ποσο σημαντικα τα θεωρει.
Και οχι ρε ταλω, ενα απλο μεταπτυχιακο δεν σημαινει απολυτως τιποτα. Τι εβγαλε απο αυτο? Ειναι πολεοδομος, τι προτασεις εκανε για την Αθηνα? Τι εχει δει στην ζωη του, εχε βγει ποτε απτην Ελλαδα ας πουμε?
Τι εχει διοικησει, τι εχει οργανωσει (αξιοκρατικα στην ελευθερη αγορα, οχι στα εγκατα ενος κομματος)? Αν κανεις δεν του ανεθεσε ποτε να διοικησει εναν υπαλληλο, θεωρουμε οτι ειναι ετοιμος να διοικησει τον μεγαλυτερο δημο της Αθηνας ή ολη την κυβερνηση???
Εξαιρω ετσι τον μισο ελληνικο πληθυσμο? Φυσικα, εξαιρω το 99%, και πρωτο τον εαυτο μου! Δεν κανουμε ολοι για δοικητες ουτε για δημαρχοι, πως θα γινει?
Η δικη μου νοοτροπια ειναι, πρωτα μαθαινεις με σκληρη δουλεια που σου παν τα τεσσερα, και μετα πας να προσφερεις τα φωτα σου.
ΥΓ ναι δεν μπορω τα κομματοσκυλα. Η ιδεα οτι συμμετεχεις στην διακυβερνηση των Ελληνων με βαση μια κομματικη επετηριδα μου προκαλει αλλεργια.
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική:
-Αυτοί που δε θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Συνήθως συγγενείς πολιτικών ,έχουν μόρφωση αλλά χρησιμοποιούν τα πτυχία τους απλά για να φτιάξουν καλό βιογραφικό και να εμπλουτίσουν το προφιλ τους σαν υποψήφιοι. Έχουν αποφασίσει να γίνουν πολιτικοί από τα φοιτηιτικά τους χρόνια και προετοιμάζουν το έδαφός τους από τις κομματικές νεολαίες. Το μεγάλο μειονέκτημα που έχουν είναι η έλλειψη τριβής με τα καθημερινά προβλήματα του πολίτη που θέλουν να τους ψηφίσει με αποτέλεσμα να καταντάνε άνθρωποι με ξυλινη γλώσσα και εν τέλει προκλητικά βολεμένοι και αντιπαθείς.
-Οι αγανακτισμένοι.Πρόκειται για ανθρώπους με γνώσεις που αποφασίζουν να κατέβουν στην πολιτική αφού έχουν πιάσει δουλειά. Συνήθως είναι άνθρωποι που παρατηρώντας την ανικανότητα γύρω τους αγανακτούν και αποφασίζουν να λύσουν αυτοί τα προβλήματα που τους απασχολούν. Κουβαλάνε πολλά "γαλόνια' από τον επαγγελματικό στίβο ,συνήθως στον ιδιωτικό τομέα. Μεγάλο τους μειονέκτημα: Εκτός του ότι μπορεί να διαφθαρούν από την πολύ τριβή με την άλλη κατηγορία πολιτικών ,δεν έχουν τις σωστές διασυνδέσεις στους κομματικούς μηχανισμούς αφού μπαίνουν αργά στο χορό και δυσκολεύονται να επιβληθούν.
Υπάρχουν και ενδιάμεσα στάδια βέβαια. Μήπως όμως τελικά τα μέλη κάθε κόμματος έχουν τον αρχηγό που τους αξίζει; Ποιον θα ψηφίζατε αν είσαστε και εσείς μέλος του ΣΥΡΙΖΑ;
S_G: Κοίτα το ότι δούλευε, δούλευε, δεν υπάρχει συζήτηση (το λινκ που έβαλα παραπάνω είναι στο βιογραφικό του). Τώρα με ποια λογική κάποιος που κάνει καλά στατικά (που σου είπε και ο Αντώνης Πολιτάκης πιο πάνω) θα είναι και καλός δήμαρχος π.χ., δεν ξέρω. Αλλά πρέπει να σου πως πως μεταξύ των δικών σου σχολίων και του nievskii, υπάρχει μια αντίφαση: ο ένας τον θέλει βιομηχανικό εργάτη να πηγαίνει στα κομματικά γραφεία καπάκι από την βάρδια στην ναυπηγοεπισκευαστική, και ο άλλος τον θέλει μανατζαραίο με μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Δηλαδή δεν γίνεται να τους ικανοποιήσεις όλους.
Τι εχει διοικησει, τι εχει οργανωσει (αξιοκρατικα στην ελευθερη αγορα, οχι στα εγκατα ενος κομματος)? Αν κανεις δεν του ανεθεσε ποτε να διοικησει εναν υπαλληλο, θεωρουμε οτι ειναι ετοιμος να διοικησει τον μεγαλυτερο δημο της Αθηνας ή ολη την κυβερνηση???
Αυτό είναι μομφή εναντίον του νυν πρωθυπουργού; Του Αθνάρ, του Σαρκοζί, της Θάτσερ; Φαίνεται πως ότι όταν έπιασαν πόστα (πόστα με εξουσία, όχι τρίχες) στην πολιτική είχαν (ως βουλευτής η πρώτη, ως δήμαρχος ο δεύτερος, ως υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος σε μεγάλο κόμμα ο πρώτος) είχαν πολύ μικρότερη επαγγελματική εμπειρία από τον ΑΤ (γιατί αντίθετα με τον ΑΤ είχαν δει εξαρχής την πολιτική ως καριέρα σημειώνω). Είσαι επιλεκτικός - και προσάπτεις πράγματα μονομερώς.
Talo
I thatcher eixe treli ergasiaki empeiria talo, doyleye san ereynitria gia etairia trofimwn kai malista petixan na dimioyrgisoyn tin morfi pagwtoy poy servirete sto xwnaki se kremoeidi morfi. Gia toys allous dio den exw asxolithei.
SG
Swtiri i politiki einai epaggelma to na doyleyeis san politikos apaitei kathimerini epimorfosi kai anaptiksi oraganwtikwn kai epokoinwniakwn skill. Stin agglia to na exeis doylepsei se kommatiko forea i se syndikalistiko organo therite bonus sto CV akoma kai an pas gia warehouse manager, thewrite oti exeis diapragmateytikes kai organwtikes ikanotites.
Na moy peis oti o Tsipras san politikos den exei aksiologes prwtasis i ergo na epeidiksi akoma gia ta dika mas dedomena na soy pw nai, alla poli pithanon na exei diapragmateytikes ikanotites gia na diekdikei kai na prostateyei ta symferonta twn atomwn pou ton ekseleksan, stin prokeimeni periptwsi twn sindikalistwn.
An p.x. mesa apo ton kommatiko toy forea organwne omades gia tin apokatastasi p.x. ktiriwn kai aksipoiouse ethelontikes omades panta mesa apo to komma tha anagnwrizes oti exei ikanotites? Ennoeite oti kalio na to kopso para na psifisw tsipra.
Mea culpa για την παρανόηση στο όνομα του Τσίπρα στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Το θέμα που έθιξα δεν είναι πώς πρέπει να είναι ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΝ. Ποσώς με ενδιαφέρει. Αυτό που είπα είναι:
α)είναι αδύνατον κάποιος που εργάζεται για βιοπορισμό να ασχοληθεί σοβαρά με την πολιτική, άρα αυτά περί εργάζεται και έχει σοβαρή πολιτική δραστηριότητα μου κάνουν σε ολίγη από έγγυο. Σοβαρά τώρα, πώς γίνεται κάποιος να εργάζεται για βιοπορισμό στον ιδιωτικό τομέα και ταυτόχρονα να παρακολουθεί εβδομαδιαίες συνελεύσεις, να πηγαίνει σε πορείες, να μιλά σε κανάλια και ραδιόφωνα πρωινές ώρες και να κάνει προεκλογικές εκστρατείες μηνών, μόνο στην Ελλάδα μπορούμε να τα λέμε και να μας παίρνουν στα σοβαρά. Σαν την Φώφη Γεννηματά που έπαιρνε μισθό γιατί εργαζόταν στην τράπεζα της Ελλάδας. Φυσικά μπορεί κάποιος να είναι στέλεγχος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ξέρω λ.χ. διευθύντρια εργαστηρίου σε δημόσιο νοσοκομείο, να εργάζεσαι 3 ωρίτσες την ημέρα και να απεργείς τον μισό χρόνο και να μιλάς για "άλλους εφικτούς κόσμους". Έτσι μάλιστα. Είπαμε δεν είναι ο Τσίπρας, είναι ο...ΣΤΑΧΑΝΩΦ. Μόνο η στολή του σούπερ-εργάτη του λείπει...
β) Όποιος θέλει να μας κυβερνήσει πρέπει να έχει διοικήσει τουλάχιστον περίπτερο όπως έλεγε ο Πάγκαλος. Ο Τσίπρας περίπτερο δεν έχει διοικήσει. Αυτό είναι δεκτό;
ταλω δεν μπορω να αρνηθω πληρως την υπαρξη καποιου bias, κανεις δεν εχει ανοσια σε αυτο. αλλα το συγκεκριμενο ζητημα με ενοχλει σε σχεδον καθε πολιτικο (γιαυτο και βλεπω με καλο ματι τον Κυριακο Μητσοτακη πχ, που δουλεψε πρωτα σε μια ΜικΚινσυ...).
Και αν μιλας για τον Σαρκοζυ, ε ο ανθρωπος γεννηθηκε στο Παρισι (δεν χρειαζεσαι διεθνη εμπερια, το Παρισι φτανει!), εχει δει πολλα πραγματα και δημιουργησε και μια εταιρεια μονος του. Δεν μου φαινεται αρα ακαταλληλος.
Ενω ενα ατομο που φαινεται να εχει δει μονο ελληνικα ΑΕΙ απο τραπεζακι παραταξης και μετα αντι να δουλεψει λιγο αποφασισε να χωθει σε ελληνικα κομματα, δεν μπορω να καταλαβω τι εχει να προσφερει.
Με σενα ας πουμε, μπορει να διαφωνουμε συχνα, αλλα εχεις δει πραγματα και μπορουμε να συνεννοηθουμε. Η Ελλαδα εχει παρα πολλα τετοια ατομα, με διεθνη εμπειρια, αυτοδημιουργητα, με σοβαρες καρριερες, που μενουν απεξω απτην πολιτικη γιατι απλα δεν καθονται να γινουν κομματοσκυλα!
Ισχυριζεσαι ρε παιδι μου οτι ο Τσιπρας ειναι ο καλυτερος υποψηφιος για την ελληνικη αριστερα? Εγω ξερω ηδη εναν καλυτερο, τον Νικολα του θεωρειν! (αν κουρευτει και αν τον ενδιεφερε η πολιτικη που δυστυχως δεν συμβαινει).
αντωνη ναι, αν ειχε να επιδειξει μια πρωτοτυπη σκεψη, μια οργανωση πρωτοβουλιας για κατι ομορφο (οχι για συντεχνιακες διεκδικησεις, ευχαριστω πολυ απο αυτα εχουμε φαει με το κουταλι) θα τον θεωρουσα πιο αξιο.
Σταχυολογώ μερικά απ' τα παραπάνω σχόλια !!!!!
"πόσο χειρότερος από τον Αλαβάνο μπορεί να είναι;"
"trendy Παπαρήγα με παντελόνια"
"είναι πάρα πολύ νέος και άψητος"
"Το Τσιπρα ειναι για τα σκουπιδια!"
"γραφτηκε στο γυμναστηριο του Hilton,το ψωνιο"
"Αβραμοπουλιακη,Νεογραικικη,
βλαχοεπαρχιωτικη,γκλαμουροκιτς επικρατιση αισθητικης"
"to kalitero itan tora pou pige stin Venezouela gia ..fthino petrelaio"
"Τι ακριβως εχει καταφερει ο κ. Τσιπρας στην ζωη του;"
"η κλασικη ιστορια του καθε εσταυλισμενου κομματοσκυλου ειναι!"
"εχεις βγαλει ενα τιμιο φραγκο στην ζωη σου και να εχεις κανει μια πρωτοτυπη χρησιμη κινηση, εφευρεση"
"eleino kommatoskulo - kai malista me tous kathisterimenous - oti prepei gia to laikistikotato SYN"
"Κι ένα τσιπρο-άρθρο:..."
"Πώς μπορεί ένας αστός να αντιπροσωπεύσει τους προλετάριους ταξικά;" . . . . . . .
Δεν νομίζετε ότι τα παραπάνω υποβιβάζουν λιγάκι... το επίπεδο και την αισθητική του Blogg και ΟΧΙ την προοπτική μιας "πιθανής" υποψηφιότητας στελέχους σε "αντίπαλο" ιδεολογικά χώρο ???? .....
"Πώς μπορεί ένας αστός να αντιπροσωπεύσει τους προλετάριους ταξικά;" . . . . . . .
Δεν νομίζετε ότι τα παραπάνω υποβιβάζουν λιγάκι... το επίπεδο και την αισθητική του Blogg και ΟΧΙ την προοπτική μιας "πιθανής" υποψηφιότητας στελέχους σε "αντίπαλο" ιδεολογικά χώρο
Δεν την συγκεκριμένη πρότασή μου ως αισθητική συνεισφορά. Είναι σοσιαλιστικός υπερρεαλισμός. Εξάλλου για το κόμμα του Τσίπρα δεν είμαστε ιδεολογικοί αντίπαλοι, αφού δεν είναι οπαδοί του κοινοβουλευτισμού κατά πλειοψηφία, αλλά ταξικοί αντίπαλοι. Και ως προλετάριος οφείλω να ρωτήσω αν ο σύντροφος Τσίπρας είναι σοσιαλ-επαναστάτης ή ρεφόρμας. Όπως έλεγε και ένας γνωστός μου αναρχικός, για να εκφράσει το φαινόμενο της light-trendy αριστεράς, "τι δουλειά έχουν οι βουδο-χίπυσσες στην αριστερά;"
O Tsipras omos kata pasa pithanotita tha einai sti bouli gia polla xronia akoma kai o syn ypo tin igesia tou den einai apithano na enisxythei. Na sas do esas ti tha exete kataferei en to metaksi...
Δημοσίευση σχολίου