Όλους μας συγκλόνισε η ιστορία του 11χρονου Άλεξ Μεσχιεσβίλι. Κάποιοι θεωρούν ότι αποτελεί μία ακόμη περίπτωση ρατσιστικού εγκλήματος. Κάτι τέτοιο όμως είναι πολύ δύσκολο να ισχύει με την έννοια τουλάχιστον του εθνικιστικού ρατσισμού από την στιγμή που στους φερόμενους ως δράστες συμπεριλαμβάνονται παιδιά διαφορετικών εθνικοτήτων. Ωστόσο φαίνεται να ήταν πράγματι ένα έγκλημα ενάντια στο διαφορετικό. Ο Άλεξ ήταν χαμηλού προφίλ, φιλήσυχος, είχε κλίση στο μπάσκετ και στη ζωγραφική και ήταν καλός μαθητής. Για αυτό και «ενοχλούσε» τους τραμπούκους.
Πώς μπορούμε να περιμένουμε από τα παιδιά μας να έχουν διαφορετικές αξίες όταν αυτή η απαίσια νοοτροπία παραμένει αυτούσια και στον κόσμο των ενηλίκων;
18 σχόλια:
Ποιος Ελλαδιτης
Ενηλικος αγαπα τη ζωγραφικη
και τα πολλα ενδιαφεροντα;;
Σημασια εχει να κερδιζεις
να νικας
χωρις πολλες σκεψεις!...
αυτο εκαναν και τα παιδια...
θα σου πω κάτι που μας το εξηγούσε ο καθηγητής της αντιρατσιστικής εκπαίδευσης.
ρατσισμός υπάρχει και μεταξύ των μειονοτήτων. είναι ένας τ΄ροπος που βρίσκουν ώστε να νιώσουν ότι εντάσσονται στην πλειονότητα. αυτό ξεδιαλύνει κάπως τα πράγματα.
O Avatar έχει δίκιο. Το παιδάκι άνηκε σε μια μειονότητα. Αλλά δεν ήταν η φυλετική μειονότητα το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν ότι άνηκε στην μειονότητα της ικανότητας.
Το «έγκλημα απέναντι στο διαφορετικό» είναι η αυτοάμυνα του «ερπετικού» εγκεφάλου μας.
Δεν πιστεύω πως τα παιδιά είχαν την πρόθεση να σκοτώσουν. Απλώς κυνηγούσαν, απλώς έπαιζαν ένα σκληρό παιχνίδι εναντίον ενός παιδιού διαφορετικού.
Το "μετά" είναι το πρόβλημα. Η απόκρυψη και η σιωπή και εδώ αυτό που μπορώ να δω είναι η συμμετοχή ενός "μεγάλου" που αντί να νουθετήσει, να υποδείξει στα παιδιά το κοινωνικά ορθό, έδωσε λύση σύμφωνη με όσα υπαγορεύει η ανάλγητη κοινωνία μας.
Εάν τα παιδιά έπραξαν από μόνα τους αυτό το "μετά", πράγματι υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Ηδη, έχουν ξεκινήσει προγράμματα της ΕΕ για κοινωνική επανένταξη παραβατικών παιδιών σε περιβάλλον εκτός του "στενά" δικού τους, όπου μαθαίνουν πράγματα που δεν έτυχε να διδαχτούν από γονείς και δασκάλους. Σε τόπο της χώρας μας, κάπου στη δυτική Ελλάδα, φιλοξενούνται παιδιά από άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου μαθαίνουν να συμβιώνουν ειρηνικά με τη φύση, τον εαυτό τους και την κοινωνία.
Σε προέκταση αυτών που γράφω, μήπως η ύπαρξη κοινωνικού λειτουργού ή ψυχολόγου στα σχολεία θα αναπλήρωνε το κενό που υπάρχει στην ψυχική φροντίδα των παιδιών μας; Ενα κενό που οι γονείς και δάσκαλοι αδυνατούν ή έχουν άγνοια να το καλύψουν.
:-)
Νομίζαμε πως μόνο στην Αγγλία συνέβαιναν αυτά τα φριχτά. Και κουνούσαμε το κεφάλι και λέγαμε, τσ,τσ, στ, τι κοινωνίες είναι αυτές, κι είμασταν σίγουροι ότι δν είχαμε εμείς σχέση με όλα αυτά. Συγχωρείστε με αλλά η είδηση είναι απόλυτα συγκλονιστική. Η χειρότερη είδηση εδώ και πολύ καιρό, απείρως χειρότερη από την πτώση του αεροπλάνου.
Είμαι άναυδη, δεν θέλω να πω τίποτα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη.
μιλάμε για τα παιδιά μας.
Ξυπνήστε.
Και τι θα πει αυτό το φριχτό: "μάλλον δεν είχαν πρόθεση";
Για υγιή δεκατετράχρονα μιλάμε, θεέ μου, όχι για καθυστερημένα ή τρόφιμους ψυχιατρείου!
Ξυπνηστε! Έλεος αν υπάρχεις Θεέ..
Σωστές όλες οι παρατηρήσεις σας. Ένας κοινωνικός λειτουργός/ψυχολόγος στο σχολικό περιβάλλον θα μπορούσε να προσφέρει σε κάθε περίπτωση όμως το πρόβλημά μου είναι όλη αυτή η "κουλτούρα του φθόνου" που σαπίζει την ελληνική κοινωνία. Στα μικρά παιδιά θα βρεις συχνά συμπεριφορές επιθετικότητας απέναντι στο διαφορετικό, απέναντι στο "χοντρό", στο "φυτό", στην "αδερφή", στο "καθυστερημένο", στο "ξένο" παιδί. Όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε το φυσιολογικό είναι αυτές οι στάσεις να αμβλύνονται ή να χάνονται εντελώς.
Όμως αυτός ο φθόνος των παιδιών της Βέροιας παραμένει αναλλοίωτος και στους ενήλικες της χώρας μας. Ο τραμπουκισμός μπορεί να αλλάζει μορφή και να γίνεται ίσως πιο εκλεπτυσμένος αλλά στην ουσία παραμένει ίδιος. Αναφέρομαι στην έλλειψη ατομισμού έναντι της ανταγωνιστικής προσωπικότητας. Ο ατομιστής/εγωιστής κοιτάει τι κάνει ο ίδιος και μόνο. Ο ανταγωνιστής αντίθετα προσδιορίζει την επιτυχία και την αποδοχή του έχοντας ως βασικό μέτρο την επιτυχία του διπλανού του. Για αυτό και θα επιδιώξει να τον "κοντύνει" για να νιώσει ο ίδιος καλύτερα. Στην πραγματικότητα δηλαδή ο ανταγωνιστής δεν έχει "εγώ" καθώς είναι ετεροπροσδιοριζόμενος.
Έχω βαρεθεί στην Ελλάδα τους ανθρώπους που κοιτάζουν την πάρτη μου...
To post έπιασε την ουσία του προβλήματος.
Όλη η κοινωνία μας έχει χτιστεί πάνω στη λογική των παιδιών αυτών.
Σε σχολεία, χώρους εργασίας, αθλητικές ομάδες, παντού οργανώνονται κθημερινά οι κλίκες των ατάλαντων. Των πουθενάδων. Και κυνηγάνε να σκοτώσουν τους λίγους ικανούς. Φυσικά ή ηθικά - δεν έχει σημασία.
Και παντού υπάρχει ένας αμόρφωτος Γυμνασιάρχης που δείχνει ανοχή στις συμμορίες αντί να προστατεύσει τις αυθεντίες.
"Έχω βαρεθεί στην Ελλάδα τους ανθρώπους που κοιτάζουν την πάρτη μου..."
Ισως η πιο σοφή φράση που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Δεν είσαι ο μόνος Παύλο...
Νομίζω πως το περιστατικό είναι η άκρη ενός νήματος που φτάνει σε πολύ μεγάλο βάθος.
Στην προσπάθεια κάποιος να βρει την άλλη άκρη θα συναντήσει τους εξής κόμπους:
1- Απάθεια της μικρο-κοινωνίας απέναντι σε παραβατικά φαινόμενα
2- Χαμηλός δείκτης εμπιστοσύνης στις αρχές (δικαστική και εκτελεστική εξουσία)
3- Χαμηλός δείκτης εμπιστοσύνης στις δράσεις τις πολιτείας που φροντίζουν για τη κοινωνική στήριξη
4- Ρατσισμός απέναντι στο διαφορετικό (είτε πρόκειται για φύλλο, φυλή, ικανότητα, σωματότυπο, κλπ)
5- Ανύπαρκτοι και αδύναμοι γονείς (το χειρότερο, IMHO)
6- Το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα που αδυνατεί να αναλάβει την διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
Είναι μόνο μερικά απο αυτά που θα βρούμε στο δρόμο μας.
Θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να γράφομαι στο RSS Feed των σχολίων ενός ποστ. Έχει το blogspot τέτοιο plugin ώστε να το τοποθετήσετε?
avatar, αγνοείς νομίζω μια βασική παράμετρο:
στο αξιακό σύστημα της παιδικής κοινωνίας, ο "νταής" βρίσκεται τουλάχιστον 10 επίπεδα πιο πάνω από τον "φύτουλα". Ο "φύτουλας" είναι ο αποτυχημένος και ο τίποτας, και όχι ο "νταής". Γι' αυτό και κανείς ποτέ δεν παίρνει το μέρος του "φύτουλα".
Η ουσία είναι ότι για τα παιδιά οι losers είναι κάτι πιο κάτω από κατσαρίδες. Το ότι με τα κριτήρια των ενηλίκων οι losers είναι στην πραγματικότητα winners και αυτό θα φανεί 10-15 χρόνια μετά, είναι παντελώς άσχετο, τα παιδιά δε μπορούν να κάνουν τόσο σύνθετες και μακροπρόθεσμες σκέψεις.
Η ουσία είναι ότι για τα παιδιά οι losers είναι κάτι πιο κάτω από κατσαρίδες.
Αυτό J95 δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Γιατί αν ίσχυε τότε οι νταήδες θα αφήνανε τους φύτουλες στην "μιζέρια" τους. Γιατί να ενοχλήσεις κάποιον που μπροστά σου είναι ένα μηδενικό; Οι φύτουλες έχουν την αποδοχή του κοινωνικού περίγυρου, χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα/πρότυπο από τους γονείς των νταήδων λόγω των επιδόσεών τους κ.ο.κ. Αυτή η αποδοχή έχει σημασία/προκαλεί φθόνο στον νταή, απλά δεν έχει τα @@ να ταλαιπωρήσει κι αυτός λίγο το κεφαλάκι του για να την αποκτήσει. Αυτό είναι η μία συνιστώσα. Η δεύτερη είναι ότι τους τραμπουκίζουν επειδή μπορούν. Επειδή απλά οι φύτουλες είναι και οι αδύναμοι. Όπως και να έχει όμως οι νταήδες νιώθουν έτσι καλύτερα για τον εαυτό τους. Ετεροπροσδιορίζονται μέσω της συμπεριφοράς τους στον αδύναμο. Τέτοια σημασία δε θα μπορούσες να έδινες σε κάτι που για σένα είναι μηδενικό.
Μην μπερδεύεις τα dynamics μεταξύ των δύο αυτών προσωπικοτήτων με τη σχέση π.χ. του uber-geek και του αθληταρά που μαζεύει όλες τις γκόμενες (εκεί μπορεί πάλι να βρεις τραμπουκισμό -γιατί σχεδόν ποτέ δε θα βρεις προσωπικότητες που να εντάσσονται απόλυτα σε ένα από τα αρχέτυπα που περιγράφουμε). Η σύγκριση είναι μεταξύ "geek" και "bully". Οι μπούλιδες είναι αποτυχημένοι τύποι και οι ίδιοι στον παιδικό μικρόκοσμο. Απλά μπορεί να μην τους πειράζει κανείς γιατί τους φοβάται.
αν και δεν εχω ιδεα τι εχει γινει ακριβως, εχω την εντυπωση οτι η φυσικη ταση των παιδιων να κανουν οσα λετε δεν φτανει.
Ναι, ζηλευεις τους πιο ικανους απο σενα.
Ναι, οταν εισαι 10-14 χρονων οι αντιστασεις σου ειναι πολυ μικρες: Αν μπορεις να δειρεις/μειωσεις καποιον που στην σπαει, συνηθως το κανεις.
Αλλα οχι, δεν τον σκοτωνεις ρε γαμωτο! Πρεπει να τον θεωρεις εντελως αναξιο να ζει, εντελως διαφορετικο απο σενα για να παρεις την αφαιρεση της ζωης του τοσο ελαφρα!
Και να προσθεσω και ενα κινητρο που βλεπω να μην εχετε παρατηρησει στην συζητηση: μερικες φορες απλα μπορει να εισαι πολυ κυνικος/σατιρικος/ειρωνικος. Εγω θυμαμαι στο σχολειο να δουλευουμε εξισου τους αθληταραδες, τους φυτουλες και τους κολλημενους με οτιδηποτε. Κινητρο δεν νομιζω οτι ηταν τοσο η ζηλεια ή η απεχθεια προς την επιτυχια. Γιατι για μας αυτα τα ατομα δεν ηταν επιτυχημενα, ηταν απλα καθυστερημενα, εχαναν την ζωη τους. Και για αυτο ετρωγαν δουλεμα (οχι ξυλο ομως!) οπως καλη ωρα ακομα δουλευει πολυ κοσμο ο Ι95 εδω περα :-) Βασικα εχει να κανει και με τον λογο που εβρισκα αστειες τις χαμογελαστες, αγαπημενες μικροαστικες οικογενεις που μοιαζουν με διαφημιση δημητριακων. Γιατι οταν προσπαθεις τοσο να φτασεις ενα προτυπο που αρεσει στους αλλους, κατι δεν παει καλα. Γιατι οταν η επιφανεια ειναι τελεια, απο πισω κρυβεται αρρωστια...
Τωρα, απο την για μενα υγιη σταση του να βλεπεις την μονομανια σαν κακη, του να σατιριζεις τα πραγματα που φαινονται too good to be true, μεχρι να δειρεις ή σκοτωσεις καποιον η αποσταση ειναι τεραστια.
Και εδω αναρωτιεμαι ποιος εμφυσησε σε αυτα τα παιδια την ιδεα οτι τετοιου ειδους βια δεν ειναι κατι που θα πρεπει να απεχθανονται. Ποιος τους ειπε οτι αυτο που δεν σου αρεσει, εχεις δικαιωμα να το απαγορευεις και στους αλλους (κλασικο προβλημα της αντιφιλελευθερης κονφορμιστικης ελληνικης κοινωνιας).
Υπάρχει άραγε τομέας της ελληνικής κοινωνίας, όπου ο χουλιγκανισμός δεν έχει γίνει αποδεκτός τρόπος ζωής; Από τις κλίκες μέχρι τους "ταλαίπωρους" που κλείνουν την εθνική (και οποιαδήποτε άλλη) οδό διαμαρτυρόμενοι...
Οι μελετητές της εγκληματικότητος έχουν καταλήξει ότι η αδυναμία να ενταχθεί κανείς στην λειτουργία μιας βιωσίμου (εξ ορισμού μη βιαίας) κοινωνίας προέρχεται από έλλειψη προσοχής από την μητέρα κατά τους 12 μήνες μετά την γέννηση του παιδιού. Μετά ούτε ψυχολόγοι βοηθούν, ούτε τίποτα. Αποτέλεσμα της ερεύνης αυτής είναι τα υπερυψηλά ποσοστά εγκλεισμού σε φυλακές παραβατικών προσώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης αποτέλεσμα της ερεύνης αυτής είναι οι αυξημένες γονικές άδειες, που είναι το μοναδικό κονδύλιο κοινωνικής πολιτικής που αυξάνεται στις Ευρωπαϊκές χώρες.
Από πρακτικής, λοιπόν, απόψεως δύο χρειαζόμαστε : φυλακές και σωφρονιστήρια (όχι, βέβαια, σαν αυτές που έχουμε, από τις οποίες φεύγει κανείς όποτε θέλει) και γενικευμένες γονικές άδειες για τις εργαζόμενες μητέρες.
Υπάρχει και άλλη θέαση,
homo uomini lupus = οι άνθρωποι (σε συμμορίες), λύκος για τον άνθρωπο.
Υποστηρίζουν με πρωτοπόρα τα Μέσα
ότι είμαστε Ζούγκλα και μας χρειάζεται Λεβιάθαν.
Αντίσταση υπάρχει; πόθεν.
Όπως λέει και ο Σωτήρης άλλο είναι να πειράζεις κάποιον συμμαθητή επειδή μιλάει περίεργα, η φωνή του θυμίζει gay, είναι πολύ χοντρός , έχει μεγάλη μύτη κλπ κλπ και άλλο είναι η βία (5 εναντίον ενός) και άλλο είναι ο φόνος έστω και εξ αμελείας, γιατί αν δεν πέφταν οι πρώτες μπουνιές δε θα είχαμε φτάσει στο ίδιο αποτέλεσμα.
Όλοι έχουμε βιώσει περιστατικά στο σχολείο ή στο στρατό όπου κάποιος προκειμένου να αναπληρώσει τις σφαλιάρες που τρώει ο ίδιος ή για να φανεί ακριβώς καλύτερος "μειώνει" τον άλλο, τον άλλο που δε μπορεί να αμυνθεί. Για τα παιδιά οποιαδήποτε αδυναμία -ακόμη και ότι δεν είσαι καλός στη μπάλα- μπορεί να μεγιστοποιηθεί και να χρησιμοποιηθεί για δημόσια ταπείνωση. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με άτομα αυξημένης επιθετικότητας , με παιδιά υπερβολικά βίαια.
Το που θα καταλήξουν αυτά τα παιδιά ...... αναμορφωτήριο μάλλον και μετά ......
Που'σαι ρε Κούλογλου να γυρίσεις το bowling for Veria. Δεν είναι αστείο είναι μια πρόβλεψη για το πως κάποιοι ειδήμονες του κώλου θα εκμεταλλευτούν το γεγονός.
Δημοσίευση σχολίου