Οι αλλαγές πάντα, ακόμα και αν είναι καλές/κακές/άσχημες φέρνουν πάντα αντιδράσεις. Γιατί πάντα υπάρχουν κάποιοι βολεμένοι με μια κατάσταση και υπάρχουν και οι στάσιμες δυνάμεις που παραδοσιακά προτιμούν να μείνουν στη θέση τους, παρά να δουν κάποια αλλαγή.
Η Ελληνική ανώτατη εκπαίδευση έχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Δεν έχει προσανατολισμό. Δεν ξέρει αν θέλει να είναι γενικότερη μόρφωση ανώτερου επιπέδου, εξειδίκευση (με απόκτηση συγκεκριμένων επαγγελματικών δικαιωμάτων και ευθυνών), εκπαίδευση επιστημόνων, απόδοση γνώσεων σε έναν ευρύτερο τομέα της επιστήμης με απόδοση επαγγελματικής κατεύθυνσης, απόδοση γνώσεων για την ενσωμάτωση στην αγορά εργασίας, απόδοση γενικών γνώσεων με μελλοντική εξειδίκευση στην εργασία ή σε μεταπτυχιακό επίπεδο, ή τέλος ένας μηχανισμός απόδοσης πτυχίων? Εστω κάτι από όλα αυτά, αν είναι αποφασισμένο είναι κάτι θετικό.
Η Ελληνική ανώτατη εκπαίδευση έχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Δεν έχει προσανατολισμό. Δεν ξέρει αν θέλει να είναι γενικότερη μόρφωση ανώτερου επιπέδου, εξειδίκευση (με απόκτηση συγκεκριμένων επαγγελματικών δικαιωμάτων και ευθυνών), εκπαίδευση επιστημόνων, απόδοση γνώσεων σε έναν ευρύτερο τομέα της επιστήμης με απόδοση επαγγελματικής κατεύθυνσης, απόδοση γνώσεων για την ενσωμάτωση στην αγορά εργασίας, απόδοση γενικών γνώσεων με μελλοντική εξειδίκευση στην εργασία ή σε μεταπτυχιακό επίπεδο, ή τέλος ένας μηχανισμός απόδοσης πτυχίων? Εστω κάτι από όλα αυτά, αν είναι αποφασισμένο είναι κάτι θετικό.
H επιθυμία η 3ο βάθμια εκπαίδευση να είναι γενικότερη μόρφωση (και συνεπώς δικαίωμα για όλους) ανώτερου επιπέδου μας ωθεί να εισάγουμε εκεί τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό εισακτέων (οι οποίοι στην κυριολεξία δεν χωράνε στα πανεπιστήμια/ΤΕΙ) υπάρχει και είναι ισχυρή. Ετσι εισάγονται όσο το δυνατόν περισσότεροι στα πανεπιστήμια και υπάρχουν συνεχείς πιέσεις να αυξηθεί ο αριθμός αυτός.
Η εξειδίκευση είναι "κακό" πράγμα γιατί ο εργαζόμενος πρέπει να εκπαιδεύεται (και να επανεξειδικεύεται συνέχεια). Βέβαια οι επιστήμες και οι εφαρμογές τους αναπτύσσονται συνεχώς και θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται. Ταυτόχρονα οι νέοι επιστήμονες οφείλουν να είναι καταρτισμένοι στις τελευταίες εξελίξεις της επιστήμης. Ομως οι εξειδικευμένοι επιστήμονες έχουν περιορισμένο τομέα απασχόλησης και θα πρέπει να τοποθετηθούν σε αντίστοιχες θέσεις. Το αόρατο χέρι της αγοράς, αν βρεθούν πολλοί εξειδικευμένοι σε μια κοινωνία τους αξιοποιήσει, αλλά όχι άμεσα. Ποιες όμως είναι οι ανάγκες της κοινωνίας σε εξειδικευμένο προσωπικό?
Η εκπαίδευση επιστημόνων για τη δημιουργία έρευνας συνεπάγεται και κάποιους οι οποίοι αξιοποιούν και χρησιμοποιούν (μπορούμε να βάλουμε μέσα και την κακή λέξη επιδοτούν) την έρευνα για τους δικούς τους σκοπούς και στόχους. Είτε αυτός ο φορέας ονομάζεται κράτος, είτε ιδιωτικές εταιρείες αυτός απαιτείται να υπάρχει. Οσο βέβαια τα ερευνητικά προγράμματα στηρίζονται στη νοοτροπία του ΜΠΡΑΖΙΛΕΡΟ (αν έχετε δει την ταινία του Γκορίτσα) χωρίς πραγματικό αποτέλεσμα, έρευνα δεν παράγεται.
Η απόδοση γενικής γνώσης σε έναν ευρύτερο τομέα της επιστήμης αντικατοπτρίζει την εικόνα των προγραμμάτων σπουδών των περισσότερων σχολών. Οι φοιτητές διδάσκονται λίγο από όλα, χωρίς να εμβαθύνουν σε κάποιον τομέα. Ταυτόχρονα με την αποφοίτηση τους, είναι θεωρητικά ικανοί να κάνουν τα πάντα.
Η απόδοση γνώσης για την ενσωμάτωση στην αγορά εργασίας δεν υπάρχει. Ακόμα και αν υπήρχε, οι δομές των σχολών είναι αργές στην αλλαγή τους, έτσι ένα πρόγραμμα σπουδών το οποίο δημιουργήθηκε πριν από 15-25 ή και 40 χρόνια έχει αλλάξει ελάχιστα από τότε. Βεβαίως ο ελιτισμός των πανεπιστημίων δεν θέλει να τα φέρει στις ανάγκες της αγοράς. Η αγορά πρέπει να προσαρμοστεί στις ανάγκες των πανεπιστημίων. Ακόμα και αν επιθυμεί η αγορά να συνεργαστεί με το πανεπιστήμιο συχνά αποθαρρύνεται. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με το προηγούμενο δημιουργεί ένα over-qualification το οποίο δημιουργεί καθηγητές φυσικής με πολύ καλές γνώσεις ανώτερης φυσικής αλλά χωρίς διδακτικές ικανότητες να διδάσκουν σε σχολεία, μηχανικούς να εργάζονται σε θέσεις εργοδηγών και άλλα αντίστοιχα φαινόμενα της αγοράς.
Η εξειδίκευση στην εργασία (ή στο μεταπτυχιακό) οδηγεί τους αποφοίτους να έχουν διανύσει 4 χρόνια και να απαιτούν επιπλέον χρόνια ώστε να μπορούν να αποδώσουν σε εργασιακό τομέα. Ενώ αντίθετα οι απόφοιτοι άλλων σχολών (είτε σχολών του εξωτερικού, είτε εφόσον γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια και de jure στην Ελλάδα γιατί de facto λειτουργούν) δεν έχουν αυτό το μειονέκτημα. Ναι μεν μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα μπορεί να μην έχουν τις κατάλληλες βάσεις να εξελιχτούν περισσότερο αλλά αυτές μπορούν να τις αποκτήσουν.
Ο μηχανισμός απόδοσης πτυχίων είναι κάτι ωραίο. Αν ρωτήσεις το 95% των φοιτητών αν μπορούσε απλά με τη συμπλήρωση 4 χρόνων σπουδών χωρίς να κάνει κάτι άλλο να πάρει πτυχίο, θα το δεχόταν. Οτιδήποτε πτυχίο και να είναι αυτό, οτιδήποτε αξία και να έχει. Η θεωρία του least effort στην πράξη. Ετσι όταν επιδιώκεται η άνοδος της ποιοτικής στάθμης των πανεπιστημίων (το οποίο συνεπάγεται και αύξηση της δυσκολίας τους βέβαια) υπάρχουν άμεσα αντιδράσεις. Ολοι θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα τους, εφόσον μπήκαν στο πανεπιστήμιο να αποφοιτήσουν από αυτό με ένα πτυχίο.
Προς το παρόν βρισκόμαστε σε ένα ανακάτεμα όλων αυτών των νοοτροπιών. Εχουμε ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θέλουν να μπαίνουν όλοι, να βγαίνουν όλοι και ταυτόχρονα να είναι παντογνώστες χωρίς όμως κόπο. Ταυτόχρονα δεν μαθαίνουν εκεί αυτά που θα τους χρειαστούν, αλλά διάφορα άλλα πράγματα ανώτερου επιπέδου μεν, μη εφαρμόσιμα δε. Τα μέτρα που προτείνονται έχουν την λογική της αφαίρεσης κάποιων από το πανεπιστήμιο (ώστε να μπορουν να μπουν ακόμα περισσότεροι), ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων (για να μπορούν να μπουν ακόμα περισσότεροι), υποβάθμισης των πανεπιστημίων (για να μπορούν εύκολα να παίρνουν πτυχίο όλοι) και όλα αυτά στο "όνομα" της ανάγκης σύνδεσης με την αγορά εργασίας.
Το πανεπιστήμιο μπαίνει και αυτό στην σειρά της Ελληνικής εκπαίδευσης μετά τη 2οβάθμια, όπου διδάσκονται άπειρα Ελληνικά (όπως και αρχαία) αλλά οι μισοί απόφοιτοι του δεν ξέρουν ορθογραφία, πολλά μαθηματικά αλλά το εμβαδόν χώρου είναι δύσκολη μαθηματική πράξη, 2 ξένες γλώσσες τις οποίες όσοι τις ξέρουν τις γνωρίζουν από τα φροντιστήρια και τέλος ιστορία που διδάσκει επαναλαμβανόμενα ότι οι Ελληνες συνεχώς νικούσαν. Μετά από το πανεπιστήμιο έρχεται ο στρατός όπου ολοκληρώνεται η εκπαίδευση του Ελληνα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Η εξειδίκευση είναι "κακό" πράγμα γιατί ο εργαζόμενος πρέπει να εκπαιδεύεται (και να επανεξειδικεύεται συνέχεια). Βέβαια οι επιστήμες και οι εφαρμογές τους αναπτύσσονται συνεχώς και θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται. Ταυτόχρονα οι νέοι επιστήμονες οφείλουν να είναι καταρτισμένοι στις τελευταίες εξελίξεις της επιστήμης. Ομως οι εξειδικευμένοι επιστήμονες έχουν περιορισμένο τομέα απασχόλησης και θα πρέπει να τοποθετηθούν σε αντίστοιχες θέσεις. Το αόρατο χέρι της αγοράς, αν βρεθούν πολλοί εξειδικευμένοι σε μια κοινωνία τους αξιοποιήσει, αλλά όχι άμεσα. Ποιες όμως είναι οι ανάγκες της κοινωνίας σε εξειδικευμένο προσωπικό?
Η εκπαίδευση επιστημόνων για τη δημιουργία έρευνας συνεπάγεται και κάποιους οι οποίοι αξιοποιούν και χρησιμοποιούν (μπορούμε να βάλουμε μέσα και την κακή λέξη επιδοτούν) την έρευνα για τους δικούς τους σκοπούς και στόχους. Είτε αυτός ο φορέας ονομάζεται κράτος, είτε ιδιωτικές εταιρείες αυτός απαιτείται να υπάρχει. Οσο βέβαια τα ερευνητικά προγράμματα στηρίζονται στη νοοτροπία του ΜΠΡΑΖΙΛΕΡΟ (αν έχετε δει την ταινία του Γκορίτσα) χωρίς πραγματικό αποτέλεσμα, έρευνα δεν παράγεται.
Η απόδοση γενικής γνώσης σε έναν ευρύτερο τομέα της επιστήμης αντικατοπτρίζει την εικόνα των προγραμμάτων σπουδών των περισσότερων σχολών. Οι φοιτητές διδάσκονται λίγο από όλα, χωρίς να εμβαθύνουν σε κάποιον τομέα. Ταυτόχρονα με την αποφοίτηση τους, είναι θεωρητικά ικανοί να κάνουν τα πάντα.
Η απόδοση γνώσης για την ενσωμάτωση στην αγορά εργασίας δεν υπάρχει. Ακόμα και αν υπήρχε, οι δομές των σχολών είναι αργές στην αλλαγή τους, έτσι ένα πρόγραμμα σπουδών το οποίο δημιουργήθηκε πριν από 15-25 ή και 40 χρόνια έχει αλλάξει ελάχιστα από τότε. Βεβαίως ο ελιτισμός των πανεπιστημίων δεν θέλει να τα φέρει στις ανάγκες της αγοράς. Η αγορά πρέπει να προσαρμοστεί στις ανάγκες των πανεπιστημίων. Ακόμα και αν επιθυμεί η αγορά να συνεργαστεί με το πανεπιστήμιο συχνά αποθαρρύνεται. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με το προηγούμενο δημιουργεί ένα over-qualification το οποίο δημιουργεί καθηγητές φυσικής με πολύ καλές γνώσεις ανώτερης φυσικής αλλά χωρίς διδακτικές ικανότητες να διδάσκουν σε σχολεία, μηχανικούς να εργάζονται σε θέσεις εργοδηγών και άλλα αντίστοιχα φαινόμενα της αγοράς.
Η εξειδίκευση στην εργασία (ή στο μεταπτυχιακό) οδηγεί τους αποφοίτους να έχουν διανύσει 4 χρόνια και να απαιτούν επιπλέον χρόνια ώστε να μπορούν να αποδώσουν σε εργασιακό τομέα. Ενώ αντίθετα οι απόφοιτοι άλλων σχολών (είτε σχολών του εξωτερικού, είτε εφόσον γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια και de jure στην Ελλάδα γιατί de facto λειτουργούν) δεν έχουν αυτό το μειονέκτημα. Ναι μεν μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα μπορεί να μην έχουν τις κατάλληλες βάσεις να εξελιχτούν περισσότερο αλλά αυτές μπορούν να τις αποκτήσουν.
Ο μηχανισμός απόδοσης πτυχίων είναι κάτι ωραίο. Αν ρωτήσεις το 95% των φοιτητών αν μπορούσε απλά με τη συμπλήρωση 4 χρόνων σπουδών χωρίς να κάνει κάτι άλλο να πάρει πτυχίο, θα το δεχόταν. Οτιδήποτε πτυχίο και να είναι αυτό, οτιδήποτε αξία και να έχει. Η θεωρία του least effort στην πράξη. Ετσι όταν επιδιώκεται η άνοδος της ποιοτικής στάθμης των πανεπιστημίων (το οποίο συνεπάγεται και αύξηση της δυσκολίας τους βέβαια) υπάρχουν άμεσα αντιδράσεις. Ολοι θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα τους, εφόσον μπήκαν στο πανεπιστήμιο να αποφοιτήσουν από αυτό με ένα πτυχίο.
Προς το παρόν βρισκόμαστε σε ένα ανακάτεμα όλων αυτών των νοοτροπιών. Εχουμε ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θέλουν να μπαίνουν όλοι, να βγαίνουν όλοι και ταυτόχρονα να είναι παντογνώστες χωρίς όμως κόπο. Ταυτόχρονα δεν μαθαίνουν εκεί αυτά που θα τους χρειαστούν, αλλά διάφορα άλλα πράγματα ανώτερου επιπέδου μεν, μη εφαρμόσιμα δε. Τα μέτρα που προτείνονται έχουν την λογική της αφαίρεσης κάποιων από το πανεπιστήμιο (ώστε να μπορουν να μπουν ακόμα περισσότεροι), ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων (για να μπορούν να μπουν ακόμα περισσότεροι), υποβάθμισης των πανεπιστημίων (για να μπορούν εύκολα να παίρνουν πτυχίο όλοι) και όλα αυτά στο "όνομα" της ανάγκης σύνδεσης με την αγορά εργασίας.
Το πανεπιστήμιο μπαίνει και αυτό στην σειρά της Ελληνικής εκπαίδευσης μετά τη 2οβάθμια, όπου διδάσκονται άπειρα Ελληνικά (όπως και αρχαία) αλλά οι μισοί απόφοιτοι του δεν ξέρουν ορθογραφία, πολλά μαθηματικά αλλά το εμβαδόν χώρου είναι δύσκολη μαθηματική πράξη, 2 ξένες γλώσσες τις οποίες όσοι τις ξέρουν τις γνωρίζουν από τα φροντιστήρια και τέλος ιστορία που διδάσκει επαναλαμβανόμενα ότι οι Ελληνες συνεχώς νικούσαν. Μετά από το πανεπιστήμιο έρχεται ο στρατός όπου ολοκληρώνεται η εκπαίδευση του Ελληνα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Υ.Γ. Από χτες που είχα γράψει αρχικά το άρθρο και δεν το έπαιρνε ο blogger, θα ήθελα να προσθέσω κάτι επί της διαδικασίας των συνελεύσεων. Οι φοιτητές δεν έχουν χρόνο να πάνε σε μια συνέλευση διάρκειας κάποιων ωρών (ή έστω να κάθονται για καφέ απ'έξω και να πάνε στην ψηφοφορία) και έχουν χρόνο να χάσουν εξάμηνο ή εβδομάδες μαθημάτων? Οταν έγινε η κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973 δεν νομίζω να κάθισαν να ελέγξουν τον συνολικό αριθμό εγγεγραμένων φοιτητών. Οπως επίσης πως "νομιμοποιείται" έστω και τυπικά να γίνεται κατάληψη σε μία σχολή μόνο από τους προπτυχιακούς φοιτητές αγνοώντας τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας.
3 σχόλια:
Φίλε, γάματα με κεφαλαία γράμματα.
Σε οποιαδήποτε σοβαρή κοινωνία, και μόνο η κίνηση του να διεκδικήσουν εκείνοι που υποβάλλονται σε ανεπανόρθωτη ζημιά (ή ζημία που λεν κι οι νομικοί), αφού είναι πιθανό να χάσουν έως και 1 χρόνο από σπουδές, διορίες για θέσεις - μεταπτυχιακά, δουλειές κλπ., θα έκανε τον όλο μηχανισμό να καταλάβει ότι είναι πολύ 'ακριβό' σπορ το να στερείς από τους άλλους πράγματα.
Σε οποιοδήποτε σοβαρό πανεπιστήμιο, αν ένας φοιτητής έχανε όχι ένα εξάμηνο ή χρόνο αλλά μία βδομάδα από το χρόνο σπουδών του, αυτό θα ήταν υποχρεωμένο είτε να αποζημιώσει με κάποιο τρόπο τους άδικα παθόντες είτε να λάβει το αντίτιμο της επιλογής του ‘κλείνω το πανεπιστήμιο’. Με οικονομικό τρόπο θέλετε? Δια μέσω της απαξίωσης θέλετε που θα εισέπραττε μετέπειτα? (κανείς δε θα έδινε σημασία σε ένα τέτοιο ασόβαρο πανεπιστήμιο που θα τίναζε στον αέρα τους προγραμματισμούς των φοιτητών του – μόνο τρελοί θα σπούδαζαν μετά σ’ αυτό, αν επέλεγαν ελεύθερα) Με όποιον τρόπο θέλετε.
Εδώ όμως είναι πιθανό να υποστούν ζημία χιλιάδες νέοι άνθρωποι και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό. Ούτε να ισχυριστούν οτιδήποτε. Τη ζημία αυτών των ανθρώπων δεν την πληρώνει (είτε κυριολεκτικά, σαν αποζημίωση, είτε μεταφορικά, σαν απαξίωση) κανείς.
Γιατί? Γιατί πρόκειται για ένα κλειστό σύστημα ημετέρων με αμφίβολης αποτελεσματικότητας προγράμματα σπουδών. Το κράτος (οι συντεχνίες ημετέρων που χειρίζονται το όλο θέμα – που διαχειρίζονται, εδώ, τα πανεπιστήμια) κρατώντας το σύστημα κλειστό εμποδίζει να γίνει πράξη το εξής απλό. Κάθε πράξη έχει και κόστος (ή ωφέλειες, ανάλογα). Το κόστος, το τίμημα αυτής της ιστορίας, ενώ θα έπρεπε να το πληρώσουν τα ίδια τα πανεπιστήμια (και όσοι είναι εκεί προύχοντες), το πληρώνει ολόκληρη η κοινωνία. Με το να έχει ακόμα πιο υποβαθμισμένη πανεπιστημιακή εκπαίδευση, με το να έχει κάθε ‘άνω ραχούλα’ και πανεπιστήμιο και κάθε ‘κάτω παναγιά’ και σχολή προς χάριν της αποκέντρωσης και καλά (προς χάριν του real estate και των τοπικιστικών πιέσεων είναι η πραγματικότητα).
Πώς το πληρώνει? Με το να είμαστε μακράν η πρώτη χώρα στην ΕΕ σε αναλογία δικηγόρων ανά κάτοικο, σε αναλογία μηχανικών ανά κάτοικο σε αναλογία γιατρών ανά κάτοικο, αλλά μακράν τελευταίοι σε αποδοτικό, δίκαιο και σταθερό νομικό σύστημα, τη μικρότερη καινοτομία, τις χειρότερες συνθήκες για να στήσει κάποιος μια επιχείρηση και ένα άθλιο σύστημα υγείας..
Λίγοι άνθρωποι που φωνάζουν, φοράνε και κανένα μπλουζάκι του τσε γκεβάρα και του γούντι του τρυποκάρυδου και κάνουν τα κάνουν μπουρδέλο, κάνοντας λέει αγώνες – χωρίς κανένα κόστος, κανένα αντίτιμο – δεν παθαίνουν τίποτα ρε παιδί μου – στα μάτια πολλών καθυστερημένων ελλήνων εμφανίζονται και σαν ‘αγωνιστές’. Η κατάσταση έχει κοινά στοιχεία με τη βία στα γήπεδα, όπου η πολιτεία παρεμβαίνει στέλνοντας την αστυνομία να φυλάει τα γήπεδα απ’ το κάθε τσογλάνι – απίστευτα πράγματα, ενώ μιλάμε για εκδηλώσεις ιδιωτικών εταιρειών. Οι οποίες θα έπρεπε να είναι με το παλούκι … (καταλαβαίνουμε πού) για να προστατέψουν το γήπεδο και τον κόσμο που είναι καλοί πελάτες τους.
Έτσι κι εδώ – τα σπάσανε όλα στο τάδε παεπιστήμιο οι καταληψίες? Καμία αποζημίωση δεν θα έπρεπε – αν ήμασταν σε σοβαρό κράτος – να δώσουμε όλοι εμείς μέσω του κράτους. Και όλοι αυτοί που υπέστησαν ζημία θα έπρεπε να απαιτήσουν να πάρουν μέρος αυτού που τους στέρησαν με το έτσι θέλω (σπουδές, χρόνο, μεταπτυχιακά κλπ). Τα πανεπιστήμια αυτά θα είχαν σοβαρά προβλήματα, όλοι θα έπρεπε να τεθούν προ των ευθυνών τους. Το σύστημα όμως των ισορροπιών της μη καινοτομίας και του τέλματος – που είναι το σύστημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην ελλάδα δηλαδή – τότε θα κατέρρεε. Και έχουν χτιστεί, και χτίζονται ζωές και καριέρες σ’ αυτό το σαθρό σύστημα – το στηριγμένο στα θεμέλια των ετσιθελιστών.
Οπότε, είναι δύσκολο να πέσει το οικοδόμημα αυτό της ακινησίας.
Είναι δύσκολο να κινηθεί καν, ειδικά όταν υπάρχουν και ‘αγωνιστές’ του κώλου που θέλουν αυτό και κείνο και δε δίνουν λόγο σε κανένα.
Παντού ο κρατικός παρεμβατισμός μπορεί να τα κάνει μπουρδέλο. Από καλές ίσως προθέσεις – αλλά τα κάνει. Ποιος είχε πει ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων? Αυτό ισχύει.
Υ.Γ. : Λυπάμαι για τις επαναλαμβανόμενες άσχημες λέξεις. Δεν είναι από διάθεση να προκαλέσω, αλλά απλά δεν μπορώ να περιγράψω μερικές φορές με πολύ ήπιους όρους τον παραλογισμό που υπάρχει σε ένα περιβάλλον – όπως είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια και κατ’ επέκταση η παραγωγικότητα / εξαγωγή γνώσης που έχουμε σα κοινωνία – και στο οποίο είμαι μέρος του – κάτι σαν τρόφιμος δηλαδή αυτού του απέραντου ‘φρενοκομείου’, που είχε πει και ο αείμνηστος.
ultra καλά τα λες. Η πανεπιστημιακή κοινότητα ακολουθεί την ελληνική κοινωνία κτά πόδας. Το συντηρητικό κομμάτι αντιδρά σε οποιαδήποτε αλλάγη λαμβάνοντας ότι όλα αλλάζουν προς το χειρότερο. Οι νόμοι τελικά περνάνε , η κοινωνία τους αποδέχεται και η ζωή συνεχίζεται. Πού είναι όσοι είχαν αντιταχθεί στον πρώτο διαγωνισμό ΑΣΕΠ; Μήπως διαβάζουν για τον επόμενο; Σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Στην Ελλάδα ακόμη επικρατεί η νοοτροπία ότι νομοσχέδιο υποργείου παιδείας = αφορμή για κατάληψη. Είναι τα φοιτητικά αντανακλαστικά. Και βέβαια αν τολμήσει ένας φοιτητής να ισχυριστεί ότι ρε παιδιά αυτά τα μέτρα τα βρίσκω σωστά , τότε είναι από ξενέρωτος μέχρι εγκάθετος της κυβέρνησης.
Έχων υπάρξει και εγώ φοιτητής ξέρω πόσο εύκολα πέφτεις στη λούμπα στα 20 σου ,πιστεύω όμως ότι σταδιακά θα πρέπει η ελληνική νεολαία αρχίζει να αποβάλλει τέτοιες νοοτροπίες και να μην αφήνεται στα χέρια του κάθε κομματικού οργάνου.
Σαν φοιτητής αφήνεσαι τις φοιτητικές οργανώσεις των κομμάτων, σαν πολίτης στα ίδια τα κόμματα.
ultra καλά τα λες. Η πανεπιστημιακή κοινότητα ακολουθεί την ελληνική κοινωνία κτά πόδας. Το συντηρητικό κομμάτι αντιδρά σε οποιαδήποτε αλλάγη λαμβάνοντας ότι όλα αλλάζουν προς το χειρότερο. Οι νόμοι τελικά περνάνε , η κοινωνία τους αποδέχεται και η ζωή συνεχίζεται. Πού είναι όσοι είχαν αντιταχθεί στον πρώτο διαγωνισμό ΑΣΕΠ; Μήπως διαβάζουν για τον επόμενο; Σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Στην Ελλάδα ακόμη επικρατεί η νοοτροπία ότι νομοσχέδιο υποργείου παιδείας = αφορμή για κατάληψη. Είναι τα φοιτητικά αντανακλαστικά. Και βέβαια αν τολμήσει ένας φοιτητής να ισχυριστεί ότι ρε παιδιά αυτά τα μέτρα τα βρίσκω σωστά , τότε είναι από ξενέρωτος μέχρι εγκάθετος της κυβέρνησης.
Έχων υπάρξει και εγώ φοιτητής ξέρω πόσο εύκολα πέφτεις στη λούμπα στα 20 σου ,πιστεύω όμως ότι σταδιακά θα πρέπει η ελληνική νεολαία αρχίζει να αποβάλλει τέτοιες νοοτροπίες και να μην αφήνεται στα χέρια του κάθε κομματικού οργάνου.
Σαν φοιτητής αφήνεσαι τις φοιτητικές οργανώσεις των κομμάτων, σαν πολίτης στα ίδια τα κόμματα.
Δημοσίευση σχολίου