Habemus eurocratorem

Δεν μου αρέσει ο Σαρκοζύ, γιατί είναι κοινωνικά συντηρητικός. Δεν μου αρέσει, γιατί δίνει την εντύπωση ότι δεν θα δίσταζε μπροστά σε κάποιες παραβιάσεις ατομικών δικαιωμάτων, αν ο σκοπός ήταν αρκετά σημαντικός. Δεν μου αρέσει, γιατί μοιάζει να αρέσκεται στην σύγκρουση παρά στον διάλογο. Δεν μου αρέσει, γιατί υστερεί στην ικανότητα πολιτικών ελιγμών. Δεν μου αρέσει, γιατί οι εθνικοί πρωταθλητές είναι καλοί για την καλαθοσφαίριση, όχι όμως για τις παιδικές τροφές.

Η Ευρώπη όμως είναι άλλο πράγμα.

Δεν ξέρω αν το έπιασαν όλοι το υπονοούμενο, αλλά οι Γάλλοι χτες δεν εξέλεξαν απλώς ένα Πρόεδρο, αλλά τον νέο Ευρωκράτορα (έστω συνευρωκράτορα, μαζί με την Αγγέλω την Μέρκελ). Και η επιλογή τους ήταν η καλύτερη δυνατή. Χωρίς ναι μεν αλλά και περικοκλάδες για το Ευρωσύνταγμα, σαφώς και συγκροτημένα κατά της εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε., με όραμα και θέληση για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, εμπροσθοβαρής και ρηξικέλευθος σε μια Ευρώπη ομφαλοσκόπο, ενιαχού νεοεθνικίστρια, πολλαχού απογοητευμένη, πανταχού αδρανούσα.

Ο Σαρκοζύ, ο γυιος του μετανάστη, ο πατρόθεν Ούγγρος και μητρόθεν (Ελληνο)Εβραίος, ο Γάλλος από επιλογή και Ευρωπαίος από πεποίθηση, αντιπροσωπεύει την πιο αποφασιστικά ευρωπαϊκή επιλογή στην σημερινή Ευρώπη. Οι προσδοκίες για αυτόν είναι υψηλές. Μένει να δούμε τι μέλλει γενέσθαι.