Όπισθεν ολοταχώς

Η χθεσινή βραδιά είχε για πολλούς από μας διπλό ενδιαφέρον. Από την μία, η πρώτη εκλογική κάθοδος της ΦΣ, και από την άλλη, το πολιτικό σκηνικό σε κεντρικό επίπεδο που διαμορφώνεται με βάση τα χθεσινά αποτελέσματα.

Οι ψήφοι και το ποσοστό της ΦΣ ήταν κάτι το λογικά αναμενόμενο για ένα κόμμα λίγων μηνών, οργανωτικά ανέτοιμο, με ελάχιστους οικονομικούς πόρους και μηδενική προβολή στα ΜΜΕ (όπως είχαμε τονίσει και στην ανακοίνωση καθόδου). Μάλλον πιο σωστά, οι ψήφοι και το ποσοστό μας είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τα χρήματα που αφιερώσαμε, των μελών που έτρεξαν, την προβολή που είχαμε ή τον αριθμό των συμπολιτών μας που φτάνοντας στην κάλπη είχαν μια σαφή εικόνα για μας. Στο στάδιο που βρισκόμαστε νίκη για μας ήταν και μόνο η συμμετοχή (κάτι καθόλου εύκολο και καθόλου δεδομένο).

Η συμμετοχή μας στην εκλογές όμως πέτυχε (και ξεπέρασε) όλους του στόχους που είχαμε θέσει για αυτήν:
- πετύχαμε την γνωστοποίηση της ύπαρξής μας και σε κάποιο βαθμό των θέσεών μας σε ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος που αλλιώς θα ήταν αδύνατον να προσεγγίσουμε, αφού στην διάρκεια της τετραετίας οι ευκαιρίες για κάτι τέτοιο είναι μηδαμινές.
- απόκτήσαμε πάρα πολλούς νέους φίλους και μέλη, ανθρώπους που δεν είχε τύχει να ακούσουν για μάς
- από την συμμετοχή στην διαδικασία μάθαμε πάρα πολλά για το πώς διεξάγονται στην πράξη οι εκλογές, πράγματα που ως απλοί πολίτες/εξωτερικοί παρατηρητές δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Έγιναν αρκετά λάθη. Αλλά μαθαίνουμε μέσω της μόνης διαδικασίας μάθησης: της δοκιμής.
- η διαδικασία των εκλογών μετέτρεψε αρκετά μέλη μας, που μέχρι τα τέλη Αυγούστου ήταν μόνο προβληματισμένοι πολίτες, σε ενεργά πολιτικά στελέχη ικανά να σηκώσουν ευθύνες και να αναλάβουν κρίσιμους ρόλους στο κόμμα.
- αυτό που πέρισυ τέτοιον καιρό ήταν στο μυαλό μόλις 10 συμπολιτών μας, τον Φλεβάρη είχε την στήριξη 250, και χθες είχε την αποδοχή 7500 περίπου. Μια πολύ καλή βάση για τον πολιτικό μαραθώνιο (που εκτείνεται σε βάθος τουλάχιστον δεκαετίας) που έχει ξεκινήσει η ΦΣ για να ακουστούν θέσεις και προτάσεις που δυστυχώς γίνονται όλο και πιο σπάνιες στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.

Αν η συμμετοχή της ΦΣ στις εκλογές αποτελεί μια προσωπική ικανοποίηση, το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται σήμερα μόνο ικανοποιητικό δεν είναι για τη χώρα. Οι εκλογές ανέδειξαν μια κυβέρνηση με οριακή αυτοδυναμία, με την οποία είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν πρόκειται να προωθηθεί καμία αναγκαία ριζική διαρθωτική αλλαγή ή μεταρρύθμιση. Αν η κυβέρνηση ήταν άτολμη με 165 βουλευτές, με 152 θα φοβάται και την σκιά της. Ειδικά σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, με συντρηπτικά πλειοψηφούσα τάση την λαϊκή δεξιά και ισχυρό πόλο την ακροδεξιά, κάθε φιλελεύθερη μεταρρύθμιση είναι σε θέση να ανασταλλεί από τους ενδοιασμούς ελάχιστων βουλευτών (αμφιβάλλω αν καν τεθούν ως σκέψη τέτοιου είδους αλλαγές). Αυτό που μας περιμένει είναι μια απόλυτη ακινησία, όπου όλα τα μεγάλα προβλήματα θα μετατεθούν στις πλάτες τις επόμενης κυβέρνησης (όπως γίνεται εδώ και 3 τετραετίες με το ασφαλιστικό) υπό δυσμενέστερους όρους.

Οι χθεσινές εκλογές αποτύπωσαν μερικές τραγικά δυσάρεστες τάσεις στην ελληνική κοινωνία με την ισχυροποίηση των κομμάτων διαμαρτυρίας (και την ουσιαστική επιβράβευση του ρόλου τους ως θεματοφυλάκων της στασιμότητας). Την στροφή της στον συντηρητισμό, την εσωστρέφειά της, την αυτοαπομόνωσή της και την ριζοσπαστικοποίησή της. Τάσεις εξηγήσιμες πολιτικά, αλλά ταυτόχρονα βαθιά επικίνδυνες. Ακόμα και αστείες/δευτερεύουσες αλλαγές να τολμήσει η κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει το γιγαντωμένο κίνημα του λαϊκισμού και της διαμαρτυρίας. Είτε από τα αριστερά, είτε από τα δεξιά. Οικονομία, παιδεία, ασφαλιστικό, εξωτερική πολιτική είναι πλέον τομείς υπό ομηρία. Από την κυβέρνηση και τα κόμματα διαμαρτυρίας ξέρουμε τι έχουμε να περιμένουμε (τίποτα και διαδηλώσεις για το τίποτα).

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι τι θα γίνει στην πάλη των εσωκομματικών μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ, όπου οι κρατικοδίαιτοι στυλοβάτες τους βλέπουν για δεύτερη τετραετία την εξουσία από απόσταση. Τα περιθώρια ανάδειξης ενός "σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος κτλ" είναι μηδαμινά, καθώς τα υλικά από τα οποία συντίθεται απέδειξαν 2 φορές (και με Σημίτη και με ΓΑΠ) ότι κάτι τέτοιο αντιστρατεύται τα βασικά τους συμφέροντα και τον λόγο ύπαρξής τους στην πολιτική (δηλαδή την νομή της εξουσίας του μεγάλου κράτους). Αν αυτή η διαδικασία οδηγήσει στην απελευθέρωση των όποιων προοδευτικών φωνών του, που σήμερα βρίσκονται εγκλωβισμένες και στο περιθώριο, ή όχι μένει να φανεί.

Το όραμα της Ελλάδας της ανοιχτής κοινωνίας είναι πιο θολό από χθες. Πράγμα που καθιστά ακόμα επιτακτικότερη την ανάγκη ύπαρξης και την ενδυνάμωση της ΦΣ.