Κρατικά Πανεπιστήμια για τα πανηγύρια

Οι αριστεριστές στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο έστειλαν τον Πρύτανη Αν.Μάνθο στο νοσοκομείο με εγκεφαλική διάσειση μετρίου βαθμού και σπασμό των αυχενικών μυών.

Πότε επιτέλους θα σταματήσει αυτό το τσίρκο με τις πολιτικές παρατάξεις μέσα στα πανεπιστήμια; Οι φωτογραφίες που παραθέτω είναι από την νομική Αθηνών την περίοδο των φοιτητικών εκλογών, περιττό να πω ότι δεν έχει καθαρίσει ακόμα ο τόπος τώρα που πέρασα. Στην Ιταλία ούτε μια φορά δεν πήρα πρέφα πότε γίνονταν εκλογές, ούτε αφίσες, ούτε χαρτομάνι, ούτε πανό και σπρέι στους τοίχους, ούτε τπτ. Αυτό το πανηγύρι που έχουμε κάθε χρόνο στα ελληνικά Κρατικά πανεπιστήμια απλά δεν υπάρχει.

Είδα κάτι αφίσες πρόσφατα που ζητούσαν και πάλι καταλήψεις... οι του ΕΑΑΚ, του Σύριζα και της ΚΝΕ έχουν κάνει τσιφλίκι τους τα πανεπιστήμια και δεν αφήνουν τα άλλα άτομα να σπουδάσουν με την ησυχία τους, κάθε τρεις και λίγο καταλήψεις και τραμπουκισμοί.

Από μια άποψη δρουν και ως χρήσιμοι ηλίθιοι εφόσον έτσι δείχνουν την αναγκαιότητα ύπαρξης εναλλακτικής σε αυτήν την σαπίλα, την εναλλακτική των ιδιωτικών πανεπιστημίων.


Ίσως όμως είναι καλύτερα που τελικά δεν θα γίνει η αναθεώρηση του άρθρου 16. Η ισονομία και η δικαιοσύνη μπορεί να επιβάλουν την αναγνώριση από το Κράτος των γνώσεων των απόφοιτων ιδιωτικών πανεπιστημίων όμως από την άλλη αν το Κράτος αναμειχθεί με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχει το ρίσκο να τα καταντήσει σαν τα Κρατικά. Οι παρατάξεις ίσως μπουν μέσα, το Κράτος θα ελέγχει τι θα διδαχθεί κλπ. Σήμερα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι "ανεξέλεγκτα" και "ασύδοτα", λογοδοτούν μονάχα στην Αγορά και συγκεκριμένα στους πελάτες τους που θέλουν Γνώση που ανταποκρίνεται στην αγορά εργασίας. Καλύτερα λοιπόν το "φαρ ουέστ" παρά ο Κρατικός βάλτος.

Η αναθεώρηση του άρθρου 16 δεν θα επιτρέψει την δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, όσοι το πιστεύουν αυτό αγνοούν την πραγματικότητα. Ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν αυτήν την στιγμή στην χώρα μας, απλά το Κράτος θα τα αναγνωρίσει. Η μη-αναθεώρηση του έχει το εξής καλό, οι απόφοιτοι αυτών των πανεπιστημίων δεν μπορούν να εργαστούν στο ελληνικό Δημόσιο και έτσι τα Κόμματα χάνουν μια φέτα συνειδήσεων που μπορούσαν να εξαγοράσουν έως τώρα με ρουσφέτια και διορισμούς.

Μπορεί λοιπόν η μη αναγνώριση από το Κράτος των ιδιωτικών πανεπιστημίων να δημιουργεί στρέβλωση στην Αγορά παροχής Γνώσεων εφόσον οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν να εργαστούν στο Δημόσιο όμως δημιουργεί από την άλλη και μια μερίδα ανεξάρτητων πολιτών που θα αντιδρά στις απαιτήσεις των προσοδοθηρικών ομάδων εφόσον δεν θα μπορεί να γίνει μέλος τους και θα πρέπει να τις χρηματοδοτεί με το ζόρι.

Δυστυχώς όμως υπάρχουν και θύματα από την μη-αναθεώρηση. Έχω μια φίλη που έχει τελειώσει ψυχολογία στο Deree και έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία και τώρα δεν μπορεί να εργαστεί στην Ελλάδα γιατί δεν της αναγνωρίζονται τα επαγγελματικά της δικαιώματα επειδή το bachelor έγινε σε αμερικανική σχολή.

Όποιος θέλει να ξεφύγει από αυτήν την μιζέρια που είδαμε αυτές τις ημέρες λοιπόν υπάρχει εναλλακτική στην χώρα μας...





... αλλά και στο εξωτερικό ;-)


ΥΓ: οι τρεις τελευταίες φωτογραφίες είναι από ενημερωτικά φυλλάδια που πήρε ένας φίλος μου, απόφοιτος Κρατικού πανεπιστημίου, που ψάχνει να κάνει μεταπτυχιακό αυτόν τον καιρό.

The Greek Way

Σήμερα Τετάρτη το βράδυ η κρατική τηλεόραση της Βοσνίας προβάλλει κάτι πιο σοβαρό από τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον: το ντοκιμαντέρ της Ολλανδής δημοσιογράφου Ingeborg Beugel “The Greek Way”, σχετικά με την συμμετοχή των Ελλήνων και της Ελλάδας στα εγκλήματα του πολέμου της Βοσνίας. Μπορείτε να το δείτε στο link:

http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/tv/ikon/factor/sb.20021112.asf

Το μεγαλύτερο μέρος του βίντεο είναι στα Ελληνικά και τα Αγγλικά οπότε μπορεί κανείς εύκολα να το καταλάβει.

Η ολλανδική σελίδα της εκπομπής
Η ανάρτηση του Τάκη Μίχα

Freeman Dyson on Global Warming

After describing the main observations that make up the science around global warming, Freeman Dyson reviews two books about the subject: the first, "A Question of Balance: Weighing the Options on Global Warming Policies"
by William Nordhaus, is an economist's approach that takes the science and projected damage as a given and concludes what are some of our best options for action. The second book reviewed, "Global Warming: Looking Beyond Kyoto", is a wide exposition of the scientific and general debate around global warming. Both books seem very interesting, I think the conclusions in Nordhaus' book are especially worth noticing since they order some of our possible policy actions on a "avoid"/"achieve" scale.

But they miss the important point, according to Dyson, which is that environmentalism is becoming the biggest secular religion of all times (after declining socialism) with much to be admired with respect to past religions. But environmentalism, as a religion, has shown itself prone to some of the same maladies of other religions, mainly dogmatism and witch-hunting of it's members with differing opinions about our environmental condition.

Σχέδιο Μάρσαλ #4

«Σε... γηραιά κυρία της γηραιάς ηπείρου εξελίσσεται η Ελλάδα, η οποία βλέπει κάθε χρόνο τον πληθυσμό της να γερνάει.»
-από την Καθημερινή

Για να μπορούμε στο μέλλον να κερδίζουμε μετάλλια στους Ολυμπιακούς αγώνες, θα πρέπει η ξερή, η πρέφα και το πλακωτό να γίνουν ολυμπιακά αθλήματα.

«Κυκλοφορεί το βιβλίο του Παντελή Κοροβέση "Γύρω από το νησί η θάλασσα"»
-από το mykefalonia.com

Θα ακολουθήσει και δεύτερο βιβλίο με τίτλο "Γύρω από το οροπέδιο τα βουνά"


«Ο παγκοσμίου φήμης αστροναύτης θα βρεθεί στη χώρα μας»
-από το Βήμα

Θα μελετήσει τον απίθανο και παράξενο πλανήτη Ελλάδα.


«Με το μπιτόνι μου στον ώμο»
-από την Καθημερινή

Εδώ το τραγούδι του Λοΐζου χρειάζεται μια αλλαγή:

Με το μπιτόνι μου στον ώμο
Τον κόσμο γύρισα
Είπα να το παρκάρω
Μα σ’ αποθύμησα

«Νέοι τρόποι για να νικήσετε την υπέρταση»
-από τα Νέα

Αποφύγετε την οποιανδήποτε σχέση με την πραγματικότητα.

«Ληστεία σε υποκατάστημα της "Μαρφίν"»
-από το skai.gr

Οι ληστές προτίθενται να διαθέσουν τα χρήματα για να συμμετάσχουν στον νέο πολυμετοχικό Παναθηναϊκό.

«Θα πάει μακριά η βαλίτσα;»
-από τον Ελεύθερο Τύπο

Καθόλου μακριά αν η Ολυμπιακή κάνει την μεταφορά.

«Σχέδιο αποδόμηση του Αλέξη Τσίπρα και των ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ, αλλά και απαξίωσης των πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει η Κουμουνδούρου.»
-από τα Νέα

Το σχέδιο αποδόμησης έχει τρία στοιχεία: στελέχη Κουμουνδούρου, πολιτική ΣΥΝ και δηλώσεις Τσίπρα.

Επιλογές απο το Σχέδιο Μάρσαλ, η εβδομαδιαία στήλη που έγραφα στην Κεφαλλονίτικη εφημερίδα ΠΕΝΑ.

Όχι στις λεγκαλιστικές αυταπάτες

Το επαναστατικό προτσές ακολούθησε τούτη τη φορά τη σωστή προλεταριακή πορεία και καταχτώντας με τους αγώνες του την επαναστατική πείρα, έφερε το λαϊκό κίνημα επιτέλους στην ωρίμανση. Νιώθει πια σε θέση να εχτιμήσει ότι η αποχή από την καθολική ψηφοφορία του 1946 απέτυχε το στόχο της επειδή διαπνεόταν από το σύνδρομο της Βάρκιζας και του ρεφορμισμού, παρά την ένοπλη επίθεση στους μπάτσους του Λιτόχωρου. Στόχος του σ. Ζαχαριάδη έπρεπε να είναι όχι η αποχή, αλλά η ματαίωση της λεγκαλιστικής αυταπάτης που λέγεται καθολική ψηφοφορία. Εμείς βάλαμε το σωστό στόχο και γι’ αυτό το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία. Χωρίς να χρειαστεί ένοπλη επίθεση, καταφέραμε να ματαιώσουμε την καθολική ψηφοφορία για πρυτανικές αρχές σε δυο Πανεπιστήμια: της Κρήτης και της Θεσσαλίας.

Οι διάφοροι λικβινταριστές, σεχταριστές, αρχειομαρξιστές, κοσμοπολίτες και άλλα σάπια υποκείμενα που έχει ξεράσει το κίνημα προσπαθούν ακόμα να γεμίσουν τα μυαλά μας με το άχυρο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Όμως το ζήτημα αυτό έχει λυθεί από τον καιρό του μεγάλου Λένιν και του μεγάλου Στάλιν, που είπαν ότι η καθολική ψηφοφορία δεν αποτελεί έκφραση της ελεύθερης βούλησης των καταπιεσμένων μαζών, αλλά έρχεται να επικυρώσει τον κάθε φορά συσχετισμό δύναμης. «élections, piège à cons», (εκλογές = παγίδα για μαλάκες) κραύγαζαν οι εξεγερμένοι του Μάη. Και για να γίνει το ζήτημα πιο κατανοητό, ας σκεφτούμε ποιοι έχουν καθολική ψηφοφορία στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι οι καταπιεσμένες (και γι’ αυτό πρωτοπόρες της παγκόσμιας επανάστασης) αραβικές χώρες, αλλά οι σιωνιστές σφαγείς του Ισραήλ. Και πραχτικά όμως, δεν μπορούμε να ρισκάρουμε αφήνοντας στις εκλογές το ενδεχόμενο να βγει πρύτανης αντιδραστικός, αντίθετος στο φοιτητικό μας κίνημα.

Η επαναστατική πράξη μας, που στηρίχτηκε στην παραπάνω επαναστατική θεωρία (Μάο) ξεσκέπασε την προπαγάνδα της μπουρζουαζίας και του νεοταξίτικου λόμπι για καθολική ψηφοφορία στα μάτια των συνεπών φοιτητών, που απαιτούν η εκλογή να γίνεται από υπεύθυνους εκπροσώπους κομμάτων και όχι με τη συμμετοχή του καθενός ανεύθυνου, μικροαστού, τυχάρπαστου φοιτητή. Θα αντιτείνει κάποιος ότι οι συνεπείς φοιτητές είναι ακόμα μια μικρή μειοψηφία. Όμως πάντα οι επαναστάσεις από μικρές μειοψηφίες δεν έγιναν; Το σημαντικό είναι ότι ξεπεράσαμε την κρίσιμη μάζα και διαμορφώσαμε συσχετισμό δύναμης τέτοιο που οι αστοί πρυτάνεις τρομάξανε από τη δύναμη του λαϊκού κινήματος και λάκισαν.

Αυτή η μεγαλειώδης νίκη εγγράφεται πια στα καταχτημένα του κινήματος. Τα συνοψίζουμε για να καταδείξουμε ότι πια στη χώρα μας υπάρχει δυαδική εξουσία, πράγμα που συμβαίνει πάντα τις παραμονές της επανάστασης.

- Έχουμε κάνει τα πανεπιστήμια ορμητήριο και απροσπέλαστο καταφύγιο της επαναστατικής δράσης μας.

- Καταχτήσαμε το δικαίωμα να καίμε τα γραφεία τους ή να χτίζουμε μέσα σ’ αυτά όσους καθηγητάδες είναι λακέδες του καθεστώτος. Οι αντιδραστικοί καθηγητές ξεδοντιάστηκαν. Τη δύναμη την έχει η ΠΟΣΔΕΠ, που με πονηριά και μαεστρία έστησε απεργίες τις μέρες που προγραμματίστηκαν πρυτανικές εκλογές, για να ευκολύνει το έργο μας. Είναι ψημένοι στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση οι άνθρωποι της ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ. Τριάντα χρόνια συνέχεια, είναι οι ίδιοι που καθοδηγούν το πανεπιστημιακό κίνημα.

- Αποχτήσαμε το δικαίωμα να μπουκάρουμε και να διαλύουμε συνεδριάσεις των πανεπιστημιακών οργάνων, όταν παίρνουν θέσεις αντιδραστικές, μαζί και το δικαίωμα να σπάμε ή να απαλλοτριώνουμε περιουσία που τα πανεπιστήμια απόχτησαν από την υπεραξία που παρήγαγε το προλεταριάτο. Μας λένε οι ρεβιζιονιστές ότι κάναμε τα πανεπιστήμια γιάφκες και ότι ασκούμε αδικαιολόγητη και ατιμώρητη βία. Αυτοί οι προβοκάτορες όμως έχουν ξεχάσει τη ρήση του Μαρξ ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας και τη ρήση του προέδρου Μάο ότι η επανάσταση δεν είναι σουαρέ ντε γκαλά.

- Επιβάλαμε ακόμη και τα προγράμματα των σπουδών μας, πιστοί στο σύνθημα «όχι στην εντατικοποίηση», που ήθελε να μας επιβάλει το Ευρωπαϊκό κατεστημένο, που ακολουθεί και διευκολύνει τα σχέδια του ΝΑΤΟ.

Τώρα αποχτούμε και το δικαίωμα να μην γίνονται εκλογές πρυτάνεων χωρίς τη δική μας συγκατάθεση. Και αν δεν καταφέρει το κίνημα να κερδίσει τη φοιτητική συνέλευση, υπάρχει και ο δοκιμασμένος δρόμος της αχτιβίστικης δράσης. Η αρπαγή της κάλπης. Δυο φορές δοκιμάστηκε. Στο Πάντειο και στο ΤΕΙ Κρήτης. Στη δράση μας αυτή έχουμε σύμμαχους τα συνεπή μαρξιστικά κόμματα και τα δελτία ειδήσεων των οχτώ.

Από το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» του Κομμουνιστικού μανιφέστου, μέχρι την Πρώτη, τη Δεύτερη και την Τρίτη Διεθνή, την Οχτωβριανή επανάσταση, τον Μάη της ρήξης του ’68, τον Κάστρο, τον Τσε και το κίνημα αλληλεγγύης στην Ιντιφάντα, τα ιδανικά της αντίστασης μας εμπνέουν και μας οδηγούν.

Διατηρώ την ανωνυμία μου,
ως προστασία απέναντι στην αντίδραση


Το κείμενο δημοσιεύεται αυτούσιο όπως το έστειλε αρθρογράφος αριστερής εφημερίδας που για προφανείς λόγους δεν μπορεί να το δημοσιεύσει στην εφημερίδα του και επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του.

Γιατί οι ομοφυλόφιλοι δε θα έπρεπε να υποστηρίζουν τους νόμους εναντίον των διακρίσεων : Μια φιλελεύθερη άποψη

Ξεφυλλίζω το λεύκωμα με τα παλιά τεύχη του περιοδικού της τραβεστί Πάολα, "Κράξιμο" .Το μάτι μου πέφτει σε ένα σύνθημα: "Έξω το κράτος από τα κρεβάτια" και σκέφτομαι πως τo σύνθημα αυτό συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τη φιλοσοφία του gay κινήματος στα πρώτα του χρόνια. Ένα κίνημα κατεξοχήν αντικρατικίστικο και αντιεξουσιαστικό , ένα κίνημα που ζητούσε τον περιορισμό της κρατικής εξουσίας , τη διεύρυνση της ιδιωτικής σφαίρας και την ισότητα απέναντι στο νόμο . Σταδιακά όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Τις τελευταίες δεκαετίες στη Δύση, η μεγάλη πλειοψηφία των εκπροσώπων της gay κοινότητας, επηρεασμένοι από αριστερόστροφες "πολιτικά ορθές" ιδέες, άρχισε να πιστεύει πως η κρατική εξουσία μπορεί να παρέμβει προς όφελος των ομοφυλόφιλων.Οι ομοφυλόφιλοι αναγορεύτηκαν σε άλλη μια καταπιεσμένη μειονότητα, που είχε δικαίωμα να ζητήσει από το κράτος ειδικά δικαιώματα. Το κράτος δεν ήταν πια ο εχθρός, αλλά ο "αγαθός πατερούλης" που η δύναμη του θα χρησιμοποιηθεί για να συντρίψει τις αντιστάσεις των "στενόμυαλης" πλειοψηφίας .

Αυτή η ειδική μεταχείριση εκδηλώνεται κυρίως με τρείς τρόπους :

Πρώτον, με μια σειρά νομοθετημάτων που έχουν ψηφιστεί σε ολόκληρο το Δυτικό κόσμο και στοχεύουν στο να τιμωρήσουν ποινικά τη διατύπωση απόψεων που μπορεί να θίξουν ή να προκαλέσουν βία εναντίον ενός ατόμου ή μιας ομάδας ("hate speech") . Ενώ οι οι νόμοι αυτοί ξεκίνησαν για να προστατεύουν έναντι σχολίων που θίγουν την εθνική ή φυλετική καταγωγή, το φύλο και τη θρησκεία, σε πολλές χώρες καλύπτουν πια και τα σχόλια που θίγουν το σεξουαλικό προσανατολισμό. (Για το πώς αυτή η νομοθεσία μπορεί να προκαλέσει ανεπίτρεπτους περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου, διαβάστε εδώ και εδώ).

Ένα άλλο πεδίο, όπου το κράτος παρεμβαίνει παρέχοντας ειδικά δικαιώματα, είναι η αναγνώριση των λεγόμενων "εγκλημάτων μίσους". Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες όπου το έγκλημα διαπράττεται , εξαιτίας της εθνικής ή φυλετικής καταγωγής, το φύλου, της θρησκεία ή του σεξουαλικού προσανατολισμού του θύματος .Έτσι αν το θύμα είναι ομοφυλόφιλος, ο δράστης μπορεί να τιμωρήθει με επιπρόσθετη ποινή αν αποδειχτεί πως τα κίνητρα του ήταν ρατσιστικά.

Τέλος, η ειδική μεταχείριση εκδηλώνεται με τη νομοθεσία που απαγορεύει τις διακρίσεις έναντι των ομοφυλόφιλων στο χώρο της εργασίας, στην ενοικίαση κατοικίας κτλ . Και εδώ θα επικεντρωθεί το παρόν άρθρο . Στην Ελλάδα υπάρχει ο Ν 58(Ι)/2004 περί Ίσης Μεταχείρισης στην Απασχόληση και στην Εργασία . Σκοπός του νόμου είναι "η θέσπιση πλαισίου για την καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού στον τομέα της απασχόλησης και της εργασίας, προκειμένου να υλοποιηθεί η αρχή της ίσης μεταχείρισης." και εφαρμόζεται τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Οι gay οργανώσεις στηρίζουν με ενθουσιασμό αυτή τη νομοθεσία . Η ΟΛΚΕ (Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας) ζητάει πιο αυστηρή εφαρμογή της όσον αφορά την εργασία, και προτείνει να εφαρμοστεί και στον τομέα της ενοικίασης κατοικιών, όπου εξακολουθούν να υπάρχουν διακρίσεις από τις ιδιοκτήτριες και τους ιδιοκτήτες απέναντι σε ζευγάρια του ίδιου φύλου.

Όμως θα έπρεπε οι gays να στηρίζουν μια τέτοια νομοθεσία και εν τέλει εξυπηρετεί τα ίδια τα συμφέροντα τους;

Η πρώτη ένσταση που μπορεί να διατυπωθεί είναι πως συνήθως τέτοιου είδους νομοθεσία εφαρμόζεται για να προστατέψει κοινωνικές ομάδες που, λόγω των διακρίσεων που υφίστανται, έχουν μειωμένο εισόδημα. Αναρωτιέμαι από πού προκύπτει σήμερα πως οι ομοφυλόφιλοι είναι μειωμένου εισοδήματος; Αντίθετα, χρησιμοποιώντας απλά την κοινή λογική, καταλαβαίνεις πως έχουν περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα από τους ετεροφυλόφιλους, μόνο από το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν έχουν οικογένεια και παιδιά .Επιπλέον, επιτρέψτε μου να έχω πολλές αμφιβολίες για το αν θα επικαλεστούν αυτή τη νομοθεσία αυτοί που τη χρειάζονται περισσότερο: δηλαδή φτωχοί ομοφυλόφιλοι που συνήθως ζουν στην επαρχία, και συνήθως είναι "κρυφοί". Αντίθετα, είναι πολύ πιο πιθανό να χρησιμοποιηθεί από άτομα που είναι ανοιχτοί με τη σεξουαλικότητα τους, άτομα που συνήθως ζουν σε μεγάλες πόλεις και έχουν πιο αυξημένο μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο. Η εφαρμογή αυτής της νομοθεσίας θα οδηγήσει σε συνεχείς δικαστικές διαμάχες, αφού είναι πολύ δύσκολο να μπείς στο μυαλό του άλλου και να καταλάβεις γιατί δεν σου νοίκιασε ένα διαμέρισμα ή δεν σε προσέλαβε στη δουλειά.

Μια άλλη αθέλητη συνέπεια είναι πως θα συμβάλλει στη δημιουργία μιας δύσκαμπτης αγοράς εργασίας για τους ομοφυλόφιλους, φορτωμένης με υπερβολική νομοθεσία. Μια αγορά εργασίας όπου το υψηλό κόστος της απόλυσης θα μειώσει εν τέλει τις ευκαιρίες των ομοφυλόφιλων να βρουν δουλειά, μιας και ο εργοδότης θα το σκεφτεί δύο φορές αν θα προσλάβει έναν gay (ιδίως αν φαίνεται για gay) τη στιγμή που θα είναι πια τόσο δύσκολο να τον απολύσει. Οι πιο πολλοί ομοφυλόφιλοι που υποστηρίζουν αυτές τις νομοθετικές πρωτοβουλίες, δεν λαμβάνουν όμως υπόψη τους πως μπορούν να εφαρμοστούν και εναντίον τους. Π.χ.ένας gay ιδιοκτητης που θέλει να νοικιάσει το διαμέρισμα του μόνο σε gay ενοικιαστές δεν θα έχει το δικαίωμα να το κάνει, ένας ιδιοκτητης gay μπαρ θα είναι υποχρεωμένος να προσλαμβάνει και ετεροφυλόφιλους. Επιπλέον, θα δημιουργηθούν αντιπάθειες από την ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία, αφού πια οι ομοφυλόφιλοι θα θεωρούνται από αυτούς σαν μια μειονότητα που τα μέλη της δεν πετυχαίνουν χάρη στη αξία τους αλλά χάρη στην προνομιακή κρατική μεταχείριση. Αλλά και στους ίδιους τους ομοφυλόφιλους θα καλλιεργηθεί μια νοοτροπία θύματος και θα βρεθούν εγκλωβισμένοι σε έναν αέναο κύκλο θυματοποιήσης και εξάρτησης τους από την κρατική γραφειοκρατία.Θα τους δημιουργηθεί η πεποίθηση πως δεν έχουν τις απαιτούμενες ικανότητες αλλά χρειάζονται την ειδική προστασία του κράτους για να πετύχουν. Αυτή η μειωτική για τους gays νοοτροπία θα μειώσει την αυτοπεποίθηση τους , και θα εμποδίσει την περαιτέρω ανέλιξη και ενσωμάτωση τους στην κοινωνία.Ως συνήθως,λοιπόν, όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις κρατικού παρεμβατισμού, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, αλλά υπάρχουν κάποιες αθέλητες συνέπειες που ακυρώνουν τον αρχικό σκοπό της νομοθεσίας .

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως αυτή η νομοθεσία αποτελεί μια απροκάλυπτη επίθεση της κρατικής εξουσίας εναντίον της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Με αυτόν τον τρόπο η δημόσια σφαίρα διερύνεται αδικαιολόγητα και δίνεται στο κράτος η δυνατότητα να παρέμβει σε πρωτόγνωρο βαθμό στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των πολιτών. Αυτές οι ανησυχίες δεν είναι απλά φιλελεύθεροι δογματισμοί. Αν διαβάσουμε την ιστορία των gay δικαιωμάτων, θα δούμε πως η ιδιωτική σφαίρα, η ιδιωτική κατοικία, η ιδιωτική εργασία, υπήρξε πάντοτε το πιο ασφαλές καταφύγιο για τους ομοφυλόφιλους απέναντι στους διωγμούς που έχουν υποστεί από την κρατική εξουσία. Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση πως πια όλα έχουν αλλάξει και πως η κρατική γραφειοκρατία εξελίχθηκε ξαφνικά σε σύμμαχο και "προστάτη" των ομοφυλόφιλων. Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία το κράτος ήταν εχθρικό απέναντι στους ομοφυλόφιλους και δυστυχώς η Ιστορία δεν είναι ένα παραμύθι συνεχούς προόδου, όπου τα πράγματα συνεχώς βελτιώνονται. Έτσι οι νέες κρατικές εξουσίες και αρμοδιότητες , που αποκτήθηκαν υπό τα χειροκροτήματα και τις ιαχές του gay κινήματος, μπορούν μελλοντικά να χρησιμοποιηθούν εναντίον των ομοφυλοφίλων, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και εαν διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις έρθουν στην εξουσία .Είναι λοιπόν προς το διαχρονικό συμφέρον των ομοφυλόφιλων, όπως και κάθε άλλης μειονότητας, η ιδιωτική σφαίρα να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο διευρυμένη και η κρατική εξουσία όσο το δυνατόν πιο περιορισμένη.

Oι φιλελεύθεροι ζητάνε την κατάργηση όλων των νόμων που κάνουν διακρίσεις έναντι των ομοφυλόφιλων .Οι φιλελεύθεροι όμως πιστεύουν στα ίσα δικαιώματα και όχι στα ειδικά gay δικαιώματα. Ένα ανθρώπινο δικαίωμα για να είναι δικαίωμα πρέπει να ανήκει σε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, πέρα από θρησκεία, χρώμα, φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν την κατάργηση όλων των δημοσίων διακρίσεων αλλά ξεχωρίζουν την ιδιωτική από τη δημόσια σφαίρα. Επικεντρώνονται στις κινήσεις του ουδέτερου κράτους και όχι στις δραστηριότητες των πολιτών . Η νομοθεσία δεν είναι ανάγκη να επεμβαίνει στις φυσικές ανισότητες της ιδιωτικής σφαίρας, δεν χρειάζεται να επιβάλλει την ιδιωτική ανοχή, και κυρίως δεν πρέπει να δημιουργεί ηθική. Αυτό σίγουρα σημαίνει πως οι ομοφοβικοί έχουν το δικαίωμα να εκδηλώνουν τις προκαταλήψεις τους στην ιδιωτική τους σφαίρα, έχουν το δικαίωμα να μην προσλαμβάνουν ομοφυλόφιλους στις επιχειρήσεις τους, να μη δέχονται ομοφυλόφιλους πελάτες. Αυτό όμως δε σημαίνει πως η φιλελεύθερη κοσμοθεωρία υποστηρίζει τις διακρίσεις. Κάθε άλλο. Η ίδια η αγορά θα τιμωρήσει τον εργοδότη εκείνο που θα αποκλείει ικανούς υπαλλήλους και θα διώχνει πελάτες, απλά επειδή είναι ομοφυλόφιλοι.Με τη σειρά τους, οι gay οργανώσεις αλλά και οι ομοφυλόφιλοι σε ατομικό επίπεδο, πρέπει να δώσουν τις μάχες τους ώστε σιγά σιγά να ξεριζωθούν αυτές οι νοοτροπίες. Αυτό δε θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη , αλλά ήδη έχουν γίνει αρκετά βήματα τα τελευταία χρόνια. Και ευτυχώς δεν έγιναν με κρατική στήριξη. Οι Έλληνες ομοφυλόφιλοι, δεν περίμεναν ποτέ ειδική μεταχείριση από το κράτος , για να πετύχουν στο εργασιακό τους χώρο και δεν την έχουν άλλωστε και ανάγκη. Νομοθετήματα σαν το Νόμο περί Ίσης Μεταχείρισης στην Απασχόληση και στην Εργασία δε θα βοηθήσουν σε τίποτε. Είτε δε θα εφαρμοστούν , είτε θα δημιουργήσουν ένα πανταχού παρόν Κράτος -Λεβιάθαν.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η Αριστερά κατάφερε να καπελώσει το gay κίνημα. Αριστεροί ακτιβιστές ταύτισαν τα gay δικαιώματα με τον αντικαπιταλισμό, αγνοώντας το γεγονός πως στις καπιταλιστικές κοινωνιες οι ομοφυλόφιλοι απολαμβάνουν τα περισσότερα δικαιώματα στην ανθρώπινη ιστορία. Η θεοποιήση του κράτους και η αφελής αντίληψη πως αρκεί ένας ακόμη νόμος για να έλθει ο παράδεισος επί της γης, αποπροσανατόλισε το gay κίνημα από τα πραγματικά αιτήματα του. Όμως ο αγώνας για ίσα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών , είναι κατεξοχήν φιλελεύθερος. Είναι καιρός το gay κίνημα να ξαναβρεί τις φιλελεύθερες, αντικρατικιστικές ρίζες του. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ,και ας ακουστεί σαν ιεροσυλία στα αυτιά των αριστερών φίλων μας, πως και οι ταραχές στο Stonewall , ξεκίνησαν σαν μια αντίδραση στα συνεχή εμπόδια που έβαζε η αστυνομία στην ελεύθερη λειτουργία των gay επιχειρήσεων!

Διαβάστε:

1) Andrew Sullivan-"The Politics of Homosexuality"
2) Nigel Ashford-"Equal Rights, Not Gay Rights"
3) Justin Raimondo-"Gay Victimology and the Liberal Kulturkampf"

Νέο βιβλίο: Αλήθειες για το φιλελευθερισμό

Όψεις της ανοιχτής κοινωνίας στην Ελλάδα και στον κόσμο

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ (από τον πρόλογο του Πάσχου Μανδραβέλη):

Στην εποχή μας, ο σοσιαλισμός δεν αποτελεί πλέον αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση για την προσέγγιση των πιεστικών ζητημάτων σ’ έναν κόσμο που επηρεάζεται καταλυτικά από την παγκοσμιοποίηση των αγορών και των κοινωνιών. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως ο φιλελευθερισμός δεν αμφισβητείται. Όπως συμβαίνει συνήθως, η Ελλάδα απουσιάζει και από αυτή την ιδεολογική διαμάχη, καθηλωμένη στη βολική ασφάλεια των πολιτικών της στερεοτύπων, επιλέγοντας να πορεύεται στο μέλλον με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν.

Ο συγγραφέας επιχειρεί να εισαγάγει στην εγχώρια πολιτική συζήτηση τη φιλελεύθερη οπτική, με άξονα τη σύνδεση του φιλελευθερισμού με τη σοσιαλδημοκρατία, την κοινωνία των πολιτών και τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, υπογραμμίζοντας τις διαφορές του από τον σύγχρονο συντηρητισμό. Σκοπός του είναι να αποσαφηνίσει το πραγματικό περιεχόμενο του φιλελευθερισμού ως μιας ολοκληρωμένης πρότασης για την οικονομική ανάπτυξη, την πολιτική διακυβέρνηση και την κοινωνική συμβίωση στη νέα εποχή που ανατέλλει.

Οι Αλήθειες για το Φιλελευθερισμό δεν είναι απλώς χρήσιμες. Είναι αναγκαίες σε ένα άνυδρο πλέον ιδεολογικό τοπίο.


ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

Ο Δημήτρης Σκάλκος σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Διεθνείς Σχέσεις στο University of Kent της Μεγάλης Βρετανίας. Έχει διατελέσει ειδικός σύμβουλος στα υπουργεία ΠΕΧΩΔΕ και Γεωργίας. Αρθρογραφεί τακτικά στον ημερήσιο, περιοδικό και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία (Ελάτη, 2005) σε συνεργασία με τον Τάκη Μίχα, Γενικός Γραμματέας της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και γενικός διευθυντής του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕ.ΦΙ.Μ.).

Νέα Δημοκρατία και Θητεία...μια ιδεολογική αναζήτηση..

του Χρήστου Λουτράδη

H ανακοίνωση των προθέσεων της κυβέρνησης για υποχρεωτική στράτευση των νέων απο τα 18 αναδικνύει με περίτρανο τρόπο τον πραγματικό ιδεολογικό πλαισιο μέσα στο οποιο κινείται η Νέα Δημοκρατία.

Ένα ιδεολογικό πλαίσιο που αναγάγει ως προμετωπίδα στον πολιτικό αξιακό της κώδικα την αναπαραγωγή στερεοτύπων και μηχανισμών που ανθούσαν περασμένες δεκαέτιες .Εναν αξιακό κώδικα που θεωρεί εν έτει 2008 ως σημαντικότερή αξία την στρατιωτική θητεία απο την παροχή στων νέων των εφοδίων που χρειάζονται για να πορευθεί στην αγορά εργασίας και στην ζωή. Έναν αξιακό κώδικα που αναγάγει σε υπέρτατη αξία μια κακώς εννοουμενη ''πειθαρχία'' σε ενα αρτιοσκληρωτικό απαρχαιώμενο πελατειάκο σύστημα.

Η Νέα Δημοκράτια με την πρόταση αυτή έδειξε έβγαλε το προσωπείο της και ανέδειξε τις πραγματικές ,συντηρητικές της προθέσεις .Απώλεσε απο τα ιδεολογικά της προαπαιτούμενα κάθε έννοια φιλελευθερισμού και σεβασμόυ στο υπέρτατο δικαίωμα στην επιλογή. Απέδειξε με την πολιτική της πρόθεση ούτε ο κύριος στόχος ανόδου της στην εξουσία δεν ειναι η συγκρουση με τα κατεστήμενα που καταδυναστεύουν τον μέσο ελληνα αλλά η διαχείριση ενός σαπιου συστήματος προς όφελος των μικρο-κομματικών τους συμφερόντων.

Έχει και ένα θετικό αυτή η πολιτική επιλογή βοήθησε στην κατάρρευση της δικαιολογίας που χρησιμοποίουσαν ανθρωποι που ανηκαν στον φιλεύθερο χώρο και ψήφιζαν την νέα δημοκράτια ως αναγκάιο κακό πλέον ,οχι μονο δεν έχουν δικαιολόγια αλλά και η ίδια η Νέα Δημοκράτια φαίνεται οτι δεν τους αναζήτα ούτε ως αναλώσιμο εκλογικό υλικό.

Σχέδιο Μάρσαλ #3

«Οι επόμενες κινήσεις του κ. Βενιζέλου»
-απο το Βήμα

Θα είναι αργές, πολύ αργές, και θα συνοδεύονται από αγκομαχητά.

«Κάτω τα χέρια απο τις γυναίκες»
-πανό διαδήλωσης την Πρωτομαγιά

Κάποιοι μιλούν για έλεγχο του εργατικού κινήματος από ομοφυλόφιλους.

«Ο Γιώργος και το ποδήλατο»
-απο το Βήμα

Η σχέση που έχει ο κ. Παπανδρέου με το ποδήλατο είναι παρόμοια με τη σχέση που έχει με το κόμμα του. Το έχει καβαλήσει, ζορίζονται στην ανηφόρα, που και που τον εκδικείται.

«Επιστήμονες του Πανεπιστημίου Κολούμπια στη Νέα Υόρκη πιστοποίησαν ότι το πιο δυνατό πλάσμα είναι το βακτήριο της γονόρροιας καθώς σηκώνει το βάρος του επί 100.000.»
-από το Βήμα

Περαιτέρω έρευνα εξακρίβωσε υψηλή χρήση αναβολικών από το συγκεκριμένο βακτήριο. Δεν έχει σταλεί ακόμα το αναμενόμενο email από την Σού Λι.

«Αμερικανοί επιστήμονες κατάφεραν να ανασυνθέσουν τη φωνή του ανθρώπου του Νεάντερταλ, που εξαφανίστηκε πριν από 30.000 χρόνια.»
-από το Βήμα


Η φωνή αυτή μοιάζει πολύ με της Καλομοίρας αλλά κάνει λιγότερα φάλτσα.

«Την επιστροφή στους Ελληνοκυπρίους της πόλης των Βαρωσίων προτείνει το τουρκοκυπριακό κόμμα Νέα Κύπρος.»
-από το Βήμα

Ας ενημερώσει κάποιος τους Τούρκους ότι το βέτο στο Βουκουρέστι αφορούσε τους Σκοπιανούς.

Επιλογές απο το Σχέδιο Μάρσαλ, η εβδομαδιαία στήλη που γράφω στην Κεφαλλονίτικη εφημερίδα ΠΕΝΑ.

Η Ελλάδα πρωτεύει ακόμη μια φορά

Σήμερα διάβασα ότι η Ελλάδα απέκτησε ενά ακόμα βραβείο. Παγκοσμιώς είναι αυτοί που καπνίζουν τα περισσότερα τσιγάρα ανά κάτοικο; 3000 τσιγάρα τον χρόνο. 500 περισσότερα από το νούμερο 2 Ουκρανία και 3 Σλοβενία.

Νιώθω περήφανος σαν Ελλήνας. Αυτή είναι μια πρωτιά που οφείλει να κάνει το Ελληνικό έθνος να κοιτάξει τον ευατό του στον καθρέπτη και να χαρεί. Πώς νοιάζεται για διακρίσεις σε άλλους τομείς? Όταν μπορείς να είσαι πρώτος καπνιστής τι άλλο να σε ενδιαφέρει?

Οι επόμενοι τομείς που η Ελλάδα στοχεύει να βγει πρώτη είναι οι χαμένες μέρες λόγω απεργίας, κατανάλωση αλκοόλ, τραυματίες σε παιχνίδια ποδοσφαίρου και επίσης σε δημόσιους υπαλλήλους ανά κάτοικο.

Φυσικά υπάρχουν πολλές άλλες πρωτίες που αξίζουν στην ελλάδα να δούμε τι θα κάταφερει το κράτος. Θα ήταν πιο βολικό να πρωσπαθούσαν οι πολίτες να πετύχουν στόχους όπως: πιο ανοιχτή οικονομία, ανώτερη εκπαίδευση, επιστήμονες ανά κάτοικο, καλά πανεπιστήμια, καλό σύστημα υγείας, εξαγωγές, παραγωγικότητα.

Θα περιμένω νέα για την επόμενη πρωτεία της χώρας; προσωπική απόψη? Δεν λέω.

Πόσοι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

Την ακριβή απάντηση κανείς δεν την ξέρει. Σίγουρα μερικές δεκάδες. Μάλλον η ορθότερη απάντηση είναι όσα ρουσφέτια μπορεί να καλύψει το δημόσιο ταμείο. Πάμε σε μια πιο εύκολη ερώτηση: Πόσες μέρες χρειάζεται για δημοσιοποιηθεί ένα επείγον πρόβλημα δημόσιας υγείας, το οποίο ίδιο πρόβλημα στην υπόλοιπη Ευρώπη αντιμετωπίστηκε άμεσα; Μόλις 2 εβδομάδες:

Αντιγράφω από την Καθημερινή:
Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες προχώρησαν άμεσα σε απόσυρση του ύποπτου ηλιελαίου, εμείς πιθανότατα το καταναλώσαμε. Η κρίση δημοσιοποιήθηκε με καθυστέρηση περίπου δύο εβδομάδων, ενώ ακόμη και σήμερα οι Ελληνες καταναλωτές δεν γνωρίζουν τα προϊόντα που περιέχουν το επικίνδυνο ηλιέλαιο. Ενώ το «σήμα» από την Ε.Ε. έφθασε στις 24 Απριλίου, διαπιστώθηκε ότι και στη χώρα μας έχουν εισαχθεί μολυσμένες ποσότητες στις 6 Μαΐου και άρχισαν να αναζητούνται τα... ίχνη τους.

Καταλαβαίνω φυσικά ότι μεσολάβησε ...το ελληνικό Πάσχα, η (πληρωμένη) απεργία της Πρωτομαγιάς και οι άδειες (από τη σημαία) όλων των ενδιάμεσων ημερών (για μια υπόθεση μου στο Υπουργείο Υγείας από τις 24/4 μπόρεσα να βγάλω άκρη μόλις την Δευτέρα 5/5, όταν ξανάρχισαν να σηκώνουν τα τηλέφωνα), αλλά η καθυστέρηση αυτή σε ένα τόσο σοβαρό και επείγον θέμα δημόσιας υγείας είναι προκλητική ακόμα και για τα δεδομένα της ελληνικής γραφειοκρατίας. Μια επικίνδυνη και ανεύθυνη γραφειοκρατία, όχι απλά για το πορτοφόλι των φορολογούμενων, αλλά για την ίδια την υγεία των πολιτών, άφησε 15 μέρες την χώρα να καταναλώσει χιλιάδες τόνους ορυκτέλαιου!

Σε μια χώρα με ένα εκατομμύριο+ δημοσίων υπαλλήλων, με τόσες υπηρεσίες και φορείς που ούτε το κράτος δεν ξέρει πόσοι είναι, πόσο κοστίζουν και ποιές (συνήθως αλληλοσυγκρουόμενες) αρμοδιότητες έχουν, όπου κάθε έστω και ασήμαντη διοικητική μεταρρύθμιση για βελτίωση της παραγωγικότητας του ή του εξορθολογισμού του αντιμετωπίζεται ως "νεοφιλελεύθερη λαίλαπα" ή "επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων", η απόλυτη ανικανότητα που διαπιστώνουμε δεν είναι παρά νομοτελειακό επακόλουθο. Και οι μόνες λύσεις που προβάλει ο κυρίαρχος λαϊκισμός όλων των παρατάξεων είναι το ακόμα μεγαλύτερο κράτος, τροφοδοτώντας την συνέχιση και την μεγέθυνση των προβλημάτων που το μέγεθος και οργάνωση του κράτους γεννούν.

Pim Fortuyn: Έξι χρόνια μετά

Στις 6 Μαϊου 2002, ο αμφιλεγόμενος Ολλανδός πολιτικός Pim Fortuyn έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες ενός ακτιβιστή για τα δικαιώματα των ζώων (ναι, στην "πολιτικά ορθή" εποχή μας, μπορείς να χάσεις τη ζωή σου και για τέτοιους λόγους). Ο Pim Fortuyn διέγραψε μια ιλιγγιώδη και εντυπωσιακή τροχιά : μαρξιστής καθηγητής πανεπιστημίου, αρθρογράφος σε εφημερίδες και στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο κύριος πολιτικός εκφραστής ενός έντονου αντιμεταναστευτικού ρεύματος σε μια χώρα όπου το 10% του πληθυσμού της αποτελείται από μουσουλμάνους μετανάστες που προέρχονται κυρίως από την Τουρκία και τη Βόρεια Αφρική. Δημοφιλής, χαρισματικός,φωτογενής, ήξερε να χειρίζεται τα Μ.Μ.Ε. , και θεωρούταν σίγουρο πως το κόμμα που ο ίδιος είχε ιδρύσει θα ήταν ο ρυθμιστής μετά τις εκλογές του 2002.Δεν πρόλαβε...
Όσο ζούσε, ο Pim Fortuyn δαιμονοποιήθηκε από την ευρωπαϊκή Αριστερά. Τον χαρακτήρισαν ακροδεξιό, ρατσιστή και φασίστα. Πολιτικά τον τοποθέτησαν πλαϊ στον Jean-Marie Lepen και τον Jorg Heider.Όμως για μια στιγμή....Κάτι φαίνεται να μην ταιριάζει στην εικόνα του ακροδεξιού πολιτικού, που τόσο έντεχνα φιλοτέχνησαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.Ο Pim Fortuyn ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος, υποστήριζε το φιλελεύθερο ολλανδικό μοντέλο για τα ναρκωτικά, το γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και την ευθανασία. Ανησυχούσε όμως πως η έλευση στην Ολλανδία χιλιάδων μουσουλμάνων, που έφερναν μαζί τους τις υπερβολικά συντηρητικές απόψεις τους σε κοινωνικά θέματα και μάλιστα με διάθεση να τις επιβάλουν , θα αποτελούσε απειλή για τις φιλελεύθερες αξίες της χώρας του. Επισήμανε πως πολλοί μουσουλμάνοι μετανάστες αρνούνταν να μάθουν την ολλανδική γλώσσα, δεν αφομοιώνονταν στην ολλανδική κοινωνία και δεν ενστερνίζονταν τις ολλανδικές αξίες της ανεκτικότητας και της ισότητας .Όταν σε τηλεοπτική εκπομπή ένας ιμάμης είπε πως οι gays είναι χειρότεροι και από γουρούνια και πως η ομοφυλοφιλία είναι μια ασθένεια που απειλεί την κοινωνία μας, ο Fortuyn χαρακτήρισε την ισλαμική θρησκεία οπισθοδρομική, και κοιτώντας στην κάμερα προειδοποίησε πως αυτός είναι ο Δούρειος Ίππος της μισαλλοδοξίας που οι Ολλανδοί καλούν στη χώρα τους, στο όνομα μιας δήθεν προοδευτικής "πολυπολιτισμικότητας". Όταν τον κατηγορούσαν σαν ρατσιστή απαντούσε αφοπλιστικά : "Δεν έχω τίποτα εναντίον των Μαροκινών.Αντίθετα, τους έχω στο κρεβάτι μου συνέχεια!" (Φανταστείτε έναν Έλληνα πολιτικό, να ξεστομίζει κάτι τέτοιο!). Τέλος, στην οικονομία, ο Pim Fortuyn ήταν ένας μετριοπαθής φιλελεύθερος που τα'βαλε με το σοσιαλδημοκρατικό κατεστημένο της χώρας του, υποστήριζε τη χαμηλή φορολογία,την αποκέντρωση και τη μείωση της κρατικής γραφειοκρατίας.
Αλήθεια, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, ποσό συμβατός είναι ο χαρακτηρισμός του ρατσιστή ακροδεξιού, που με τόση ευκολία του πρόσαπτε η Αριστερά; Διαφωνώ σε αρκετά πράγματα με τον Pim Fortuyn. Aναμφίβολα, ήταν επιρρεπής σε γενικεύσεις και υπερβολές. Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι φανατικοί ισλαμιστές, που θέλουν να επιβάλλουν τη σαρία στις κοινωνίες μας. Επιπλέον, η μετανάστευση έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην οικονομική ευημερία των Δυτικών κοινωνιών. Και πιθανόν ο Fortuyn να υποτίμησε την αφομοιωτική δύναμη του Δυτικού πολιτισμού. Όμως ο Fortuyn τόλμησε να θίξει θέματα ταμπού σε μια κοινωνία αποβλακωμένη από το θρίαμβο της πολιτικής ορθότητας. Σε μια κοινωνία, όπου στο όνομα ενός δήθεν "προοδευτικού" σχετικισμού, θεωρείται φασιστικό να μιλάς για την ανωτερότητα των φιλελεύθερων αξιών του Δυτικού πολιτισμού. Σε μια κοινωνία , όπου στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης "πολυπολιτισμικότητας",θεωρείται αντιδραστικό να διδαχθούν οι μουσουλμάνοι μετανάστες αυτές τις αξίες αλλά αντίθετα θεωρούνται σεβαστές πολιτιστικές ιδιομορφίες η κλειτοριδεκτομή και οι εκτελέσεις ομοφυλόφιλων. Και δυστυχώς τα κράτη πρόνοιας των Δυτικών κοινωνίων κάνουν ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Ένας μετανάστης σήμερα(όπως και πολλοί ντόπιοι βέβαια), σε αντίθεση με μετανάστες προηγούμενων γενεών, μπορεί να ζήσει χωρίς να χρειαστεί να δουλέψει. Τα γενναιόδωρα κρατικά επιδόματα το εξασφαλίζουν αυτό .Με αυτό τον τρόπο όμως, ο μετανάστης παραμένει απομονωμένος από την υπόλοιπη κοινωνία και η αφομοίωση , που θα μπορούσε να επιτευχθεί με την εργασία, γίνεται ακόμη πιο δύσκολη.
Τί έχει απομείνει όμως σήμερα από τον Pim Fortuyn, πέρα από αυτή την προτομή στους δρόμους του Ρότερνταμ;

Μπορεί το κόμμα του να έχει εξαφανιστεί πολιτικά,οι ιδέες του όμως άλλαξαν το πολιτικό σκηνικό της χώρας του. Τα τελευταία χρόνια, όλες οι ολλανδικές κυβερνήσεις έχουν ακολουθήσει πιο αυστηρή μεταναστευτική πολιτική. Όλο και περισσότεροι Ολλανδοί αμφισβητούν πιά ανοικτά τη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας. Πρόσφατα οι Ολλανδοί τον ψήφισαν ως τον "Σπουδαιότερο Ολλανδό Όλων των Εποχών". Όμως την ίδια στιγμή , ο Ολλανδός σκηνοθέτης Τheo Van Gogh , δημιουργός μιας ταινίας που στηλίτευε τη βία εναντίον των γυναικών στις μουσουλμανικές χώρες,δολοφονούνταν από έναν φανατικό ισλαμιστή. Η συνεργάτης του και πολιτικός Ayaan Hirsi Ali , Σομαλικής καταγωγής, αναγκάζεται μέχρι σήμερα να ζει κυνηγημένη από χώρα σε χώρα, ενώ και ο πολιτικός επίγονος του Fortuyn , Geert Wilders δέχεται συνεχείς απειλές για τη ζωή του, ιδίως μετά την κυκλοφορία της ταινίας του Fitna.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι εδώ. Το πρόβλημα υπάρχει και είναι πιθανό να το αντιμετωπίσουμε και στην Ελλάδα, στο άμεσο μέλλον. H τακτική της Αριστεράς να κατηγορεί σαν φασίστα οποιοδήποτε θέλει να υπερασπιστεί τις αξίες του πολιτισμού μας δεν είναι λύση. Πώς πρέπει να αντιδράσουν οι κοινωνίες μας απέναντι σε αυτές τις θρησκευτικές ομάδες που δεν αποδέχονται τις Δυτικές αξίες και θέλουν να μας επιβάλουν τις δικές τους απόψεις ; Τί μέλλον έχουν η ελευθερία του λόγου, ο πλουραλισμός, τα δικαιώματα των γυναικών και των ομοφυλόφιλων αν καταφέρουν κάτι τέτοιο ;Ο Pim Fortuyn αρκετές φορές έδινε τις λάθος απαντήσεις. Τόλμησε όμως να θέσει τα ερωτήματα. Και αυτή είναι η σπουδαία συνεισφορά του.

Εθνικισμός και Μακεδονία

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο blog του Πολυτεχνίτη.

Τα σημερινά εθνικά κράτη στηρίζουν και νομιμοποιούν την ύπαρξή τους στη ιδεολογία του εθνικισμού, με την όποια μορφή αυτή επικράτησε κάποια στιγμή σε κάθε συγκεκριμένη χώρα.

Στην Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, τα εθνικά κράτη στηρίχθηκαν στον πολιτικό εθνικισμό, βασισμένο στον Διαφωτισμό, που δίνει βαρύτητα στο «κοινωνικό συμβόλαιο» και στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και υποχρεώσεις των ατόμων – υπηκόων. Το έθνος (nation) αντλεί την ταυτότητα και την ενότητά του από την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα παραπάνω και όχι από κάποια κοινά εθνοτικά ή πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Σαν αποτέλεσμα, το έθνος έχει πολιτική υπόσταση και είναι δημιούργημα της ελεύθερης βούλησης των ατόμων – μελών του, περιλαμβάνει δε όλους του πολίτες που ζουν μέσα στα όρια του εθνικού κράτους.

Από την άλλη μεριά, ο πολιτιστικός ή εθνοτικός εθνικισμός, γέννημα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και βασισμένος στον Ρομαντισμό, στηρίζεται στα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά των πολιτών, στη γλώσσα, στην θρησκεία και στην καταγωγή, δηλαδή στην εθνότητα. Θεωρεί το έθνος σαν φυσική και εν πολλοίς μεταφυσική οντότητα, που μπορεί να τελεί «εν υπνώσει», να αφυπνίζεται, να έχει μια «ψυχή» και μια «αποστολή» και να υπάρχει ανεξάρτητα από τα «κύτταρά» του, δηλ. τους πολίτες. Η «Εθνική Γη» (Fatherland, Vaterland) έχει μια μυστικιστική αυτοτελή ύπαρξη στη «συλλογική συνείδηση» και ο αλυτρωτισμός είναι πολλές φορές άμεσα συνδεδεμένος με αυτή. Σαν αποτέλεσμα αυτής της θεώρησης, το έθνος συμπεριλαμβάνει μόνο όσους πληρούν τα εθνοτικά κριτήρια.και όπως θα μπορούσε να αναμένει κανείς, η ιστορική αφήγηση, οι γενεαλογικοί μύθοι καταγωγής και τα σύμβολα έχουν κεντρικό ρόλο στην ταυτότητα του έθνους. Αναπόφευκτα, η ιστορία σαν επιστήμη, αν δεν βολεύει, αμφισβητείται. Η εθνική ιστοριογραφία και η ιστορική επιστημονική αλήθεια συνήθως είναι δύο ετερόκεντροι κύκλοι που μόνο κατά τύχη τέμνονται.

Η δόμηση ενός εθνικού κράτους, σύμφωνα με τον πολιτικό εθνικισμό, είναι μια εθελοντική πολιτική διαδικασία ολοκλήρωσης, ενώ σύμφωνα με τον πολιτιστικό εθνικισμό είναι η ανάπτυξη και πραγμάτωση ενός προϋπάρχοντος στα άτομα – μέλη «εθνικού πυρήνα».

Η ιδεολογία που αποτέλεσε τη βάση της ύπαρξης των Βαλκανικών κρατών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, είναι ο πολιτιστικός εθνικισμός. Σαν αποτέλεσμα της διασποράς των πληθυσμών στην Βαλκανική χερσόνησο, εθνοτικές ομοιογένειες σπάνια υπήρχαν μέσα στα δημιουργηθέντα εθνικά κράτη. Λαμβανομένης όμως υπ΄όψιν της φύσης του πολιτιστικού εθνικισμού, τέτοιες διαφορές στα όρια του εθνικού κράτους δύσκολα γίνονταν αποδεκτές. Σαν αποτέλεσμα, ανταλλαγές πληθυσμών, εθνοκαθάρσεις, παραβιάσεις ατομικών ελευθεριών, μη αναγνώριση της ύπαρξης μειονοτήτων και προσπάθεια αφομοίωσής τους αποτέλεσαν σημαντικό μέρος της ιστορίας των βαλκανικών κρατών ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν υπήρχε περίπτωση χρήσης των διαφόρων μειονοτήτων από γειτονικά κράτη σαν όχημα αλυτρωτικών επιδιώξεων.

Η κοσμοαντίληψη που αναπτύχθηκε στους πολίτες των κρατών αυτών, με την γαλούχηση από την παιδική τους ηλικία στις διδαχές του πολιτιστικού εθνικισμού, σε συνδυασμό με την επιφανειακή μόνο επιρροή των αρχών του Διαφωτισμού, εξηγεί όσα κατά καιρούς συμβαίνουν σ' αυτές τις χώρες. Στο όνομα της «εθνικής ομοιογένειας» πολλές φορές εγκλήματα παραβλέπονται ή δικαιολογούνται από τα ΜΜΕ και τους πολίτες, μειονότητες υφίστανται διακρίσεις ή και διωγμούς και πρόθυμα η ιστορία και η ονοματολογία προσαρμόζονται έτσι ώστε να εξυπηρετούνται οι αρχές στις οποίες στηρίζεται ο πολιτιστικός εθνικισμός. Στο «όνομα της πλειοψηφίας», ατομικά δικαιώματα μελών των μειοψηφιών καταπατούνται και θεωρείται περίπου λογικό και αναγκαίο αυτό από την πλειονότητα των πολιτών, αφού έτσι έχει διαμορφωθεί η κοσμοαντίληψή τους. (Πολλές φορές οι πολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν ακόμη και ποια ακριβώς δικαιώματα είναι αυτά που καταπατούνται, όπως η ιστορία των ταυτοτήτων στην Ελλάδα τόσο αδρά ανέδειξε). Και όταν ο διεθνής περίγυρος και οι εξελίξεις δεν «υπακούουν» σε αυτή την κοσμοαντίληψη και δεν «εξηγούνται» από αυτήν, ελλείψει εναλλακτικών ερμηνευτικών θεωριών και αντιλήψεων, τις οποίες η εθνική «παιδεία» εξοστρακίζει και δαιμονοποιεί, ο μόνος τρόπος για να μην καταρρεύσει το όλο οικοδόμημα είναι η επινόηση θεωριών συνομωσίας και μόνη δυνατή αντίδραση είναι η αμυντική περιχαράκωση και η φοβική συμπεριφορά απέναντι σε κάθε ξένο και καινούριο, που αναπόφευκτα οδηγεί στην περιθωριοποίηση και στην παθητική αποδοχή όσων αναγκαστικά ερήμην τους αποφασίζονται, ακόμη κι αν αυτή η παθητική αποδοχή είναι καμουφλαρισμένη σαν αδιάλλακτη ρητορεία.

Κάτω από το πρίσμα των παραπάνω, η διαφορά ανάμεσα σε Ελλάδα και ΦΥΡΟΜ για το όνομα, είναι ευκολότερο να γίνει κατανοητή σαν αυτό που πραγματικά είναι. Μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο πολιτιστικούς εθνικισμούς για τα σύμβολα και την ιστορία. Για την διεθνή κοινότητα είναι παντελώς άσχετο το ποιος είναι απόγονος του Μ. Αλεξάνδρου (άλλωστε μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια, όλοι είναι απόγονοι όλων) ή το αν οι αρχαίοι Μακεδόνες είχαν Ελληνική συνείδηση ή όχι και οι ανάλογοι ισχυρισμοί προκαλούν θυμηδία και απορία, διότι απολύτως ουδεμία σχέση έχουν με το δικαίωμα ύπαρξης ενός κράτους ή με την ονομασία του. Οι δυτικοί βλέπουν τα πράγματα μέσα από το πρίσμα του πολιτικού εθνικισμού τους, ενώ οι βαλκάνιοι με τον εθνοτικό εθνικισμό με τον οποίον έχουν γαλουχηθεί, θεωρούν ότι αν αποδείξουν την «ιστορική συνέχεια» και την αυτοχθονία κέρδισαν το δικαίωμα της ύπαρξης και της ονομασίας.

Η Ελληνική εθνική ταυτότητα, από την εποχή του Παπαρρηγόπουλου, θεμελιώνεται στη θεώρηση της αρραγούς ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού από την Αρχαία Ελλάδα ως την σύγχρονη εποχή. Η Μακεδονία του Φιλίππου και του Αλέξανδρου είναι σημαντικό στοιχείο αυτής της συνέχειας. Η διεκδίκησή της συνεπώς από την ΦΥΡΟΜ, απειλεί να δημιουργήσει ένα σημαντικό κενό σ' αυτή τη συνέχεια. Από την άλλη πλευρά όμως, η αλήθεια είναι ότι γενιές στην ΦΥΡΟΜ μεγάλωσαν με τις ιδέες του εθνοτικού «Μακεδονισμού» τους και τελευταία η σύνδεση αυτού του εθνοτισμού με την Αρχαία Μακεδονία έγινε πολύ πιο στενή απ΄ότι ήταν. Σήμερα είναι ένα έθνος που οικοδόμησε, έστω και πρόσφατα, την ύπαρξη του με τα ίδια υλικά, όπως οι υπόλοιποι λαοί των Βαλκανίων. Και σε αυτά τα υλικά δεν υπάρχει copyright, ενώ όπως αναφέραμε πιο πάνω, ούτως ή άλλως η επιστημονική ιστορική αλήθεια, γίνεται επιλεκτικά αποδεκτή από τους φορείς του πολιτιστικού εθνικισμού. Το να σταματήσουν να θεωρούν τους εαυτούς τους «Μακεδόνες», είναι ισοδύναμο με την κατεδάφιση της εθνικής τους ταυτότητας, αφού αυτή στηρίχθηκε όχι στις αρχές του πολιτικού αλλά του πολιτιστικού εθνικισμού. Κάτι τέτοιο γι' αυτούς είναι το ίδιο απαράδεκτο όσο ήταν για τους Έλληνες του 19ου αιώνα οι απόψεις του Φαλμεράγιερ. Και ανεξάρτητα από το πώς το βλέπουμε εμείς μέσα από το πρίσμα του δικού μας πολιτιστικού εθνικισμού, ο δικός τους εθνικισμός στα μάτια οποιουδήποτε τρίτου παρατηρητή, ούτε λιγότερο «αυθεντικός» ούτε λιγότερο «αληθινός» μπορεί να είναι, από τη στιγμή που το αποτέλεσμά του, η υποκειμενική εθνική συνείδηση και αυτοπροσδιορισμός, είναι το ίδιο υπαρκτή και αληθινή. Η σημερινή κοινωνική ανθρωπολογία γενικά δέχεται ότι το έθνος είναι μια φαντασιακή κοινότητα (με την έννοια του Anderson στο Imagined Communities: Reflections on the Origin and Spread of Nationalism) και ότι αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που τα μέλη της βλέπουν αυτή την κοινότητα και την διαχωρίζουν από τον υπόλοιπο κόσμο (τον Άλλον). Αν θεωρείς ότι είσαι Μακεδόνας, είσαι, ό,τι και αν λέει οποιοσδήποτε άλλος.

Στο σημερινό κόσμο, μαζί με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, υπάρχει και το δικαίωμα του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού κατοχυρωμένο από το Διεθνές Κείμενο της Κοπεγχάγης του 1991 (από την τέως ΔΑΣΕ, και νυν ΟΑΣΕ) με υπογραφή και της Ελλάδας. Γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο να πείσει η Ελλάδα την Διεθνή Κοινότητα για το δίκαιο των θέσεών της και ο μόνος λόγος που υπάρχουν σήμερα διαπραγματεύσεις για την ονομασία της ΦΥΡΟΜ, είναι η δυνατότητα που έχει η Ελλάδα για άσκηση βέτο σε διαφόρους οργανισμούς, κάτι που όμως, όπως σοφά έχει ειπωθεί, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό σαν βραχυπρόθεσμη απειλή παρά σαν μακροπρόθεσμη υλοποίηση. Άλλωστε η διαιώνιση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις δύο χώρες, το μόνο που θα πετύχει είναι η τροφοδότηση του εθνικού μύθου των γειτόνων με μια ακόμη ιστορία θυματοποίησης τους από την Ελλάδα και θα αποξενώσει τους δύο λαούς με ζημία και για τις δύο χώρες..

Τι μπορεί όμως να κάνει η Ελλάδα που δικαίως ή αδίκως ανησυχεί για τη χρήση στο μέλλον του ονόματος «Μακεδονία» από την ΦΥΡΟΜ; Πολύ λίγα φοβούμαι. Όποια ονομασία και να συμφωνηθεί, παντού στον κόσμο το γειτονικό κράτος θα εξακολουθήσει να αναφέρεται σαν «Μακεδονία» και η κυρίαρχη εθνότητά του σαν «Μακεδονική». Πλανάται όποιος νομίζει ότι μπορεί να υπαγορεύσει σε άλλα κράτη πως θα αποκαλούν κάποιο τρίτο κράτος ή στους πολίτες αυτού του κράτους πως θα αυτοαποκαλούνται. Εκτός και αν κάποιοι είναι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα και να εκστρατεύσουν προς το Βορρά (θέση ακραία αλλά τουλάχιστον πιο ξεκάθαρη και συνεπής με τα ισχύοντα στον διεθνή χώρο, όπου μόνον είτε η δύναμη των όπλων είτε η διαπραγμάτευση και η αμοιβαία υποχώρηση οδηγούν σε μία κάποια λύση), είναι αστείο να λέμε ότι «δεν παραχωρούμε» «δεν χαρίζουμε» το όνομα Μακεδονία σε κανέναν, γιατί απλούστατα κανένας δε θα μας ρωτήσει και κανένας δε θα μας χρίσει ονοματοδότες κανενός.

Εκτός λοιπόν και αν επιθυμούμε ουσιαστικά ακόμα μία ήττα με το μανδύα της αδιάλλακτης στάσης (κάτι πάντως που εμφανώς η κοινωνία που ζούμε προτιμά σε μια σειρά από εθνικά θέματα, για να μην πούμε σε όλα, αποτέλεσμα και αυτό της αδιέξοδης και ξεπερασμένης κοσμοαντίληψης που καλλιεργείται στους πολίτες από παιδιά), το βάρος των διαπραγματεύσεων θα πρέπει να το δώσουμε όχι τόσο στο όνομα όσο στην διασφάλιση της επιρροής στο γειτονικό κράτος και στην αποτελεσματική αντιμετώπιση και κατά το δυνατόν αφαίρεση του αλυτρωτικού παράγοντα (1) από την οικοδόμηση του γειτονικού εθνικού κράτους, από τους μύθους, την ιστορική αφήγηση και τα σύμβολα που στηρίζουν τον δικό τους πολιτιστικό εθνικισμό.

----------------------------------
(1) Στα μάτια του γράφοντα, οι «φόβοι» για τον αλυτρωτισμό των βορείων γειτόνων μας είναι φοβίες χωρίς καμία βάση, αφορούν ένα αλυτρωτισμό γραφικής φύσεως, παρόμοιο με την δική μας Κόκκινη Μηλιά. Η χάραξη των συνόρων, ακόμη και στη σημερινή εποχή, αντλεί τη νομιμοποίησή της από τα ήδη παραδεκτά και διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα και κάποιες φορές από την δημογραφική σύσταση της περιοχής. Πού λοιπόν μπορεί να στηριχθεί ο οποιοσδήποτε αλυτρωτισμός, αν οι «ανησυχούντες» δεν θεωρούν ότι πράγματι υπάρχει σημαντικά πολυπληθής μειονότητα με «σλαβομακεδονική» συνείδηση στην Ελληνική Μακεδονία και αυτή επιδιώκει την απόσχιση σύμφωνα με το παράδειγμα των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου; Σ'ένα όνομα «αδειανό», ερήμην του λαού που κατοικεί στην περιοχή; Ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν γελοίος ακόμη και στα μάτια ενός ακραίου «πολιτιστικού εθνικιστή», γι αυτό και οι γραφικοί αλυτρωτιστές των Σκοπίων διανθίζουν την προπαγάνδα τους με τον ισχυρισμό ότι στην Ελληνική Μακεδονία ζουν «ένα εκατομμύριο (σλαβο)μακεδόνες». Αν δεν υιοθετούμε ένα τέτοιο αστείο ισχυρισμό, τι έχουμε να φοβηθούμε; Ένα λαό φάντασμα;

Κατά του άρ. 4 παρ. 4 Συντ.

Μία από τις ωραίες εκείνες διατάξεις του όχι και τόσο πολυχρονεμένου ελληνικού Συντάγματος είναι το άρ. 4 παρ. 4 Συντ., το οποίο επιφυλάσσει την είσοδο στην ακριβή δημόσια υπηρεσία μόνο στους ημεδαπούς. Βέβαια, μετά την τσουναμοειδή επέλαση του ευρωπαϊκού δικαίου, η διάταξη αυτή έχει καταστή γράμμα κενό για τις περιπτώσεις των Ευρωπαίων πολιτών. Παραμένει όμως απολύτως ισχυρή για τους λεγόμενους πολίτες τρίτων χωρών. Η πρότασή μου είναι η αναθεώρηση της διάταξης ως εξής: «Mόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όποιες δημόσιες λειτουργίες εισάγεται σχετική εξαίρεση με ειδικούς νόμους».

Οι τριτοχωρικοί λοιπόν πολίτες, οι τριτοκοσμικοί του 21ου αιώνα, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα υψηλά καθήκοντα του Έλληνος δημοσίου υπαλλήλου. Ο γονότυπός τους δεν τους βοηθεί στην πρωτοκόλληση, σφράγιση, προώθηση, καταλογογράφηση, έγκριση, φωτοτύπηση, αρχειοθέτηση εγγράφων. Δεν διαθέτουν επαρκή πίστη στην πατρίδα για να αποκομίσουν τα απορρίμματά μας. Οι πρόγονοί τους δεν παρέχουν εχέγγυα για να διδάξουν αριθμητική στα παιδιά μας. Η ιστορία τους δεν είναι αρκετά ένδοξη για να μπορούν να παραλαμβάνουν τις φορολογικές μας δηλώσεις, μόνο και μόνο για να βρουν λάθη και παραλείψεις σε αυτές.

Η κατάσταση αυτή δημιουργεί φυσικά μια πολύ μεγάλη στρέβλωση στην αγορά εργασίας: το σύνολο των ημιμαθών και ημικαλλιέργητων Ελλήνων αποφοίτων Λυκείου και Πανεπιστημίου αναζητεί εναγωνίως, με την Απογευματινή, το Έθνος και άλλες τέτοιες φυλλάδες στο χέρι, «θέσεις», «διαγωνισμούς», «προκηρύξεις», «συμβάσεις».

Οι συνομήλικοί τους τριτοχωρίτες, παιδιά ενός κατώτερου Συντάγματος, απλώς δουλεύουν.

Για πολλά χρόνια η διαφορά εργαζομένων στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα ήταν διαφορά κομματική: ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Πλέον, βοηθούσης και της απλοχεριάς των κυβερνώντων, με ξένα κόλυβα πάντα, η διαφορά ολοένα γίνεται και εθνική:

Ελλάς Ελλήνων Δημοσίων Υπαλλήλων.