Ο Νικήτας Κακλαμάνης ξαναχτυπά!

Με έκπληξή μου πληροφορήθηκα σήμερα ότι ο Δήμος Αθηναίων ανέστειλε για τα δυο επόμενα χρόνια την έκδοση νέων αδειών σε περιοχές του δήμου για καφενεία, καφετέριες, μπαρ, ανοικτά μπαρ, εστιατόρια (οινομαγειρεία - ταβέρνες), ψαροταβέρνες, ψητοπωλεία, οβελιστήρια, πιτσαρίες, σνακ-μπαρ (ζυθοπωλείο, μπυραρία, ουζοπωλείο, ουζερί), φαστ-φουντ, αναψυκτήρια, μικτά καταστήματα, κέντρα διασκέδασης, αναψυκτήρια περίπτερα, καταστήματα αναψυκτήρια χωρίς καθίσματα, παγωτοπωλεία και οβελιστήρια για περαστικούς πελάτες.

Ο δήμαρχος που, πολύ πρόσφατα, έκοψε παράνομα αιωνόβια δέντρα σε δημόσια δασική γη για να φτιαχτεί πάρκινγκ επιδοτούμενο με 1,3 εκατομμύρια ευρώ από λεφτά των φορολογουμένων πολιτών, ξαναχτυπά, δημιουργώντας από του μηδενός μια νέα συντεχνία μαγαζατόρων σε βάρος όλων ημών των υπολοίπων. Κάνει το επάγγελμα του μαγαζάτορα ουσιαστικά κλειστό, και ας φωνάζει η ΕΕ ότι μέχρι το 2010 πρέπει να ανοίξουν όλα τα κλειστά επαγγέλματα. Επικαλείται ο δήμαρχος πολεοδομικούς λόγους, αλλά ο δήμαρχος δεν φαίνεται να συγκινείται και ιδιαίτερα από τα παράνομα μαγαζιά που λειτουργούν ακόμα και απέναντι από την Ακρόπολη.

Δίνει, με αυτήν του την απόφαση, στους μαγαζάτορες που έχουν ήδη άδειες στα χέρια τους χρήματα που αυτοί δεν ονειρεύονταν. Ένας μαγαζάτορας που η καφετέριά του δεν πήγαινε και τόσο καλά μπορεί πλέον αντί υπερόγκου τιμήματος να πουλήσει την άδεια. Και ένας νέος που θέλει να ανοίξει μια καφετέρια ανταγωνιστική των ήδη υπαρχόντων, απλά δεν μπορεί να μπει στην αγορά. Μόνο όποιος έχει μεγάλο αρχικό κεφάλαιο μπορεί να μπει στην αγορά. Αν υπήρχε ποτέ ελπίδα η αγορά στις συγκεκριμένες περιοχές να δώσει στον καταναλωτή καλύτερες τιμές από τις τωρινές είναι μόνο δια του ανταγωνισμού. Με την τωρινή απόφαση δεν έχει πλέον κανένας κίνητρο να το κάνει. Δυστυχώς ο Ν.Κακλαμάνης ξέρει καλά το πολιτικό παιχνίδι της προσοδοθηρίας: αυτοί που θα γίνουν πλούσιοι από τις ενέργειές του θα γίνουν φανατικοί υποστηρικτές του. Αυτοί που δεν μπορούν να ανοίξουν μαγαζί ή απλά πίνουν τον ακριβό καφέ τους δεν θα δώσουν τόση σημασία ώστε να τον καταψηφίσουν. Ας το θυμόμαστε όμως αυτό την επόμενη φορά που θα πιούμε σε κάποια από τις παραπάνω περιοχές καφέ των 4 ευρώ. Γιατί οι πολιτικοί πατάνε σε αυτήν την λησμοσύνη.

Περί Τσάμηδων και Σλαβομακεδόνων

Σύμφωνα με τα άρ. 7 παρ. 3 και 17 παρ. 2 Συντάγματος "Η γενική δημευση απαγορεύεται. [...] Κανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο, όταν και όπως ο νόμος ορίζει, και πάντοτε αφού προηγηθεί πλήρης αποζημίωση". Εξάλλου, σύμφωνα με το άρ. 1 παρ. 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ "Παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθή της περιουσίας του, ειμή διά λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους προβλεπομένους υπό του νόμου και των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους".

Όλα αυτά είναι ωραία λόγια. Ωραία λόγια που ευδοκιμούν στα νομικά βιβλία, που εφαρμόζονται στις προφανείς και αυτονόητες περιπτώσεις, που δοκιμάζονται όμως και υποχωρούν όταν άλλες σκοπιμότητες πρυτανεύουν.

Μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μέσα στην δίνη των πολιτικών παθών, των εγκλημάτων, των προσωπικών αντεκδικήσεων, της συνεργασίας με τον κατακτητή και του εμφυλίου πολέμου, κάποιες δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας στερήθηκαν της ιδιοκτησίας τους. Με τα μέτρα της εποχής, δικαίως ή αδίκως. Ανάμεσά τους υπάρχουν δύο ομογενείς πληθυσμιακές ομάδες, με τα δικά τους ιδιαίτερα δημογραφικά χαρακτηριστικά.

Σουλιώτης ή Τσάμης;

Οι Τσάμηδες, περί τις 20.000 αλβανόφωνοι μουσουλμάνοι της Θεσπρωτίας. Χαρακτηρίστηκαν συλλογικά συνεργάτες του εχθρού, πλήρωσαν όλοι ανεξαιρέτως τα εγκλήματα μερικών από αυτούς και εκδιώχθηκαν κατά την διάρκεια εθνοκάθαρσης που διενήργησε ο ΕΔΕΣ.

Οι σλάβοι Μακεδόνες, οι σλαβόφωνοι της Δυτικής Μακεδονίας. Εδώ αναμίχθηκαν ο βρεφικός εθνικισμός τους με τον σταλινισμό, την αντίσταση στην συνεχή καταπίεση του ελληνικού κράτους, το όραμα για μια καλύτερη ζωή. Πλήρωσαν όλοι την μαζική συμμετοχή τους στον Εμφύλιο, ειδικά κατά το 1949, όταν πλέον αποτελούσαν την πλειοψηφία των μαχητών του ΔΣΕ.

Ποιος είναι πιο Μακεδόνας;

Όλων αυτών οι περιουσίες τους δημεύθηκαν βάσει μιας σειράς συντακτικών πράξεων, ψηφισμάτων και νόμων εκείνης της ταραγμένης περιόδου. Οι περιουσίες τους δημεύθηκαν ως παρεπόμενες ποινές, ενώ από τους περισσότερους αφαιρέθηκε και η ελληνική ιθαγένεια. Το 1985 το ΠΑΣΟΚ έδωσε λειψή λύση στο πρόβλημα, προβλέποντας με τον Ν. 1540/1985 την απόδοση των περιουσιών μόνο σε εκείνους τους πολιτικούς πρόσφυγες που ήταν "Έλληνες το γένος".

Σήμερα, περισσότερα από εξήντα χρόνια μετά, οι απόγονοι των Τσάμηδων και των Σλαβομακεδόνων ζητούν να αποκατασταθή μια αδικία εκείνης της μακρινής εποχής. Την στιγμή που η Ελληνική Πολιτεία συνταξιοδοτεί ομοίως τους στρατιώτες του Ελληνικού Στρατού και τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, η εξαίρεση των συγκεκριμένων ανθρώπων, των συγκεκριμένων πρώην συμπατριωτών μας από την γενική λήθη και συχώρεση φαντάζει παράταιρη. Ειδικά επειδή τροφοδοτείται από ένα φοβικό εθνικισμό, που μόνο αρνητικές συνέπειες έχει για την πατρίδα μας.

Φυσικά είναι πολλοί οι κίνδυνοι. Αν οι Τσάμηδες, γιατί όχι οι Σουδήτες; Αν οι Σλαβομακεδόνες, γιατί όχι οι Τουρκοκρητικοί; Πράγματι, ίσως υπάρχει κίνδυνος. Ο κίνδυνος αυτός όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση μεγαλύτερος από τον κίνδυνο που αναπαριστά η διαιώνιση της προσβολής της δικαιοσύνης από το ελληνικό κράτος, η διαιώνιση της ανισότητας και της απανθρωπίας. Είναι καιρός η ελληνική πολιτική ηγεσία να πράξη θαρραλέα, να μην ακολουθήση τις εξελίξεις που σε λίγο μπορεί να λέγωνται "καταδικαστική απόφαση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου", να συμπεριφερθή στους αλλοεθνείς συμπατριώτες μας όπως απαιτούμε από το τουρκικό Ντοβλέτι να αντιμετωπίζη τους ομοεθνείς μας στην Πόλη ή στην Κύπρο. Η πολιτική βούληση υπήρξε στο παρελθόν από τον Α. Λοβέρδο και το ζήτημα είχε πλησιάσει στην λύση του. Πλην όμως...

Συγκεκριμένα:

Προτείνω να επιστρέψουμε όσες περιουσίες μπορούν να επιστραφούν αυτούσια και, επικουρικά, να αποζημιώσουμε πλήρως τους δικαιούχους.

Προτείνω επίσης την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας στους απογόνους όσων τους είχε αφαιρεθή με δικαστικές αποφάσεις ή πράξεις της διοίκησης και το επιθυμούν, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν, ως γνωστόν, και απόγονοι ηρώων πολέμου.

Ας βάλουμε ένα πολύ καθυστερημένο, αλλά οριστικό τέρμα στον Εμφύλιο, έστω τώρα.

Μια μικρή νίκη ενάντια στον σπονσοραρισμένο από το κράτος φονταμενταλισμό

Σε παλαιότερο άρθρο στο e-rooster αναφέρθηκε ότι η διατήρηση της Σαρία στην Θράκη είναι ένας αναχρονιστικός θεσμός που προσβάλλει κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Η διατήρηση της Σαρία στην Θράκη δεν βασίζεται σε νομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, όπως λανθασμένα έχει ειπωθεί, αλλά σε μια βαθύτερη αντίληψη που θέλει τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας, τουρκογενείς, πομάκους ή Ρομά, να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Είναι μια αντίληψη που βασίζεται σε μεσαιωνικές ουσιοκρατικές αντιλήψεις, την αντίληψη δηλαδή ότι η ταυτότητα του ατόμου βασίζεται σε μια αναλλοίωτη ουσία, και αυτό καθορίζει την υπόσταση - το πρόσωπο - του ατόμου. Αν το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να αναγνωρίζει καμιά άλλη ουσία εκτός από αυτή του πολίτη, στην περίπτωση της Θράκης, θεωρεί ότι η ουσία του πολίτη περνά σε δεύτερη μοίρα και το καθοριστικό στοιχείο της σχέσης του κράτους με αυτούς τους πολίτες είναι σε ποια κοινότητα ανήκουν. Αν αυτό στην περίπτωση της Θράκης δεν ακούγεται και τόσο κακό οφείλεται μάλλον σε ένα ιδιότυπο ρατσισμό που έχει καλλιεργηθεί έναντι των αλλόθρησκων συμπολιτών μας: τα προτάγματα της νωτερικότητας δεν αγγίζουν τον ψυχισμό του μουσουλμάνου της Θράκης, είναι άξεστος και ακαλλιέργητος και είναι πρόβατο στο κοπάδι της κοινότητας. Ακόμα και αν ισχύουν για κάποια άτομα στην "κοινότητα" των μουσουλμάνων της Θράκης μερικές από αυτές τις κατηγορίες, ουσιαστικά δεν δίνουμε καμιά ευκαιρία σε όποιον αισθάνεται διαφορετικά να πράξει διαφορετικά, αφού το κόστος του ατόμου που θέλει να ξεφύγει από την σιδερένια μέγγενη της κοινότητας που του έχει επιβληθεί, είναι απαγορευτικό σε πολλές περιπτώσεις.

Ας μεταφέρουμε την βάναυση εμπειρία της επιβολής της Σαρία στις μουσουλμάνες στα καθ'ημάς. Ας σκεφτούμε λ.χ. να δικάζει για όλους όσοι ανήκουν στην "κοινότητα" των Χριστιανών ο κατά τόπους επίσκοπος τα διαζύγια. Ας φανταστούμε τώρα ότι μια γυναίκα που γράφει στην ταυτότητά της Χριστιανή Ορθόδοξη ότι δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο "ει μη μόνο δια λόγους μοιχείας", όπως υπαγορεύει ο ιδρυτής της Χριστιανικής πίστης, αλλιώς αν έχει διαφορετική γνώμη θα πρέπει να προσφύγει μετά στα δικαστήρια για να δικαιωθεί! Ας σκεφτούμε τους 50,000 έλληνες πολίτες που ανήκουν στην κοινότητα των Ρωμαιοκαθολικών να μην μπορούν να πάρουν διαζύγιο από τον αρμόδιο Καρδινάλιο-δικαστή, αφού η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία δεν αναγνωρίζει το διαζύγιο! Μόνο τότε μπορούμε να καταλάβουμε ένα μικρό μέρος της αδικίας που διαπράττεται καθημερινά σε βάρος των αδυνάτων μελών της μειονότητας της Θράκης.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε επ'ευκαιρίας μια μικρής νίκης. Δυο μουσουλμάνες της Θράκης προσέφυγαν στα ελληνικά δικαστήρια και η μια ήδη κέρδισε. Ας επικροτήσουμε το θάρρος τους και ας σκεφούμε όλες αυτές τις ολιγογράμματες γυναίκες που χωρίς λεφτά στην τσέπη τους ανέχονται άνδρες-αφέντες, που ανά πάσα στιγμή μπορούν με τις ευλογίες των οργάνων του ελληνικού κράτους να τις χωρίσουν με SMS γιατί είχαν ακάλυπτα τα μπράτσα τους... Αντιγράφω από την "Ε" του Σαββάτου:

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Ροδόπης δικαίωσε διαζευγμένη μουσουλμάνα μητέρα, δημόσιο υπάλληλο, που είχε προσφύγει κατά της απόφασης του μουφτή Κομοτηνής, ο οποίος είχε αναθέσει την επιμέλεια των τεσσάρων παιδιών ανά δύο στον κάθε γονέα. Η μητέρα προσκόμισε στοιχεία ότι ο πατέρας ήταν ανίκανος για την επιμέλεια, διότι σύμφωνα με ιατρική γνωμάτευση ο πατέρας τους είναι αλκοολικός και εμφανίζει ψυχωτικές διαταραχές. Το δικαστήριο αποφάσισε ότι περνούν στην επιμέλεια της μητέρας και τα τέσσερα παιδιά.

Στην Ξάνθη μια άλλη μουσουλμάνα κατέθεσε μήνυση εναντίον του μουφτή Ξάνθης, για παράβαση καθήκοντος. Οπως υποστηρίζει, αποφάσισε να ανατεθεί στον πατέρα η επιμέλεια του μοναδικού παιδιού, παρά το γεγονός ότι όταν χώρισε με τον σύζυγό της συμφώνησαν και υπέγραψαν ενώπιον του μουφτή να αναλάβει την επιμέλεια η μητέρα.

Κράτος:το φιλελεύθερο εργαλείο

Νομίζω ότι τα πράγματα είναι λίγο περίεργα...Κοιτάζοντας τον τελευταίο καιρό δύο από τα καλύτερα blogs που παρακολουθώ, του Greek Rider και της Cynical, είναι αλήθεια πως έχω ανησυχήσει.Και αυτό γιατί έχουν βαλθεί να αποδείξουν πως αυτό που (κακώς, πολύ κακώς) ονομάζεται "νεοφιλελευθερισμός" (επιτρέψτε μου να το αποκαλώ "νεοσυντηρητισμό" από δω και πέρα και για την υπόλοιπη ζωή μου) είναι ασυνάρτητος, γεμάτος αντιφάσεις, απάνθρωπος σαν ιδεολογία και σαν πράξη και καταστροφικός για την ευημερία.Μην παρεξηγηθώ:ο νεοσυντηρητισμός αποτελεί την αιτία όλων των κακών για όσους μπορούν να συλλαβήσουν τη λέξη (είναι αυτό που λέει ο Μανδραβέλης, ότι στην Ελλάδα έχουμε το "μεταφυσικό φιλελευθερισμό", την ιδεοληψία ότι ο νεοφιλελευθερισμός ευθύνεται για τα πάντα!)!Απλά πίστευα ότι μορφωμένα, ψαγμένα και ιδιαιτέρως σκεπτόμενα άτομα, όπως οι παραπάνω bloggers θα είχαν βαρεθεί να κάνουν αυτή τη δουλειά εδώ και πολύ καιρό.Δράττομαι και της ευκαιρίας να δώσω και ένα περίγραμμα των σκέψεων μου για το κράτος.Και να υποστηρίξω γιατί αυτές είναι πολύ πιο φιλελεύθερες από διάφορες συντηρητικές ακρότητες...

Κατ'αρχάς, νομίζω πως οποιαδήποτε νέα κριτική εναντίον του νεοσυντηρητισμού είναι πλέον άχρηστη.Και αυτό γιατί αυτό το πράγμα...ουσιαστικά δεν υπάρχει!Δεν υπάρχει ως ιδεολογία και ούτε καν ως πρακτική με την έννοια που ακούγεται!Οι φιλελεύθεροι έχουν βαρεθεί να δηλώνουν πως οι νεοσυντηρητικοί δεν τους εκφράζουν και το μόνο που μπορώ εγώ να δω σα "νεοφιλελεύθερο", με την έννοια των κριτικών, είναι το ρεπουμπλικανικό κόμμα στην Αμερική.Για να μιλήσεις όμως για μια ιδεολογία χρειάζεσαι βιβλία, άρθρα, δημοσιεύσεις, στοχαστές και διανοητές.Αυτή τη λατρεία προς την αγορά δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος με σώας τας φρένας που να την υπερασπίζεται σε τέτοιο βαθμό.Αυτοί που το κάνουν δεν είναι εκπρόσωποι κάποιας συγκροτημένης ιδεολογίας αλλά...καθάρματα!Είναι ασυνήδειτοι μεγαλοκαπιταλιστές, καθάρματα που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα πάντα για να βγάλουν λεφτά, τα golden boys και οι μεγαλολομπίστες που δίνουν τα λεφτά τους για να στηρίξουν την εκστρατεία της Πέιλιν!Αυτούς αν τους ρωτήσεις δεν ξέρουν τι θα πει φιλελευθερισμός και δεν έχουν ιδέα περί μηχανισμών κατανομής των πόρων, κοινωνικής δικαιοσύνης, αοτελεσματικότητας της αγοράς κλπ.Απλά θέλουν να βγάζουν λεφτά και δεν τους νοιάζει ποσός ποιον και πόσο θα τον εκμεταλλευτούν.Δεν απαντούν με τα λόγια κάποιου διανοητή-φιλοσόφου-εκπροσώπου της ιδεολογίας τους:δεν έχουν ιδεολογία για να της προσδώσει κανείς και κάποιο όνομα (και δη ένα όνομα που συκοφαντεί ένα από τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά ρεύματα της Ιστορίας, το βασικό απόγονο του πολιτισμού και το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού).Έχουν στόχο το κέρδος και την επιρροή-και δεν ξέρω γιατί σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων πρέπει να δώσουμε όνομα...

Δε βλέπω λοιπόν γιατί κάποιος να καταναλώνει φαιά ουσία για να δείξει ότι ένα ασυνάρτητο πράγμα είναι...ασυνάρτητο!Αν θέλει κάποιος την απληστία, την ανηθικότητα και το συντηρητισμό (δηλαδή πράγματα με καλώς ορισμένο περιεχόμενο εδώ και χρόνια) να τα αποκαλεί "νεοφιλελευθερισμό" μπορεί να το κάνει, αν και ως φιλελεύθερος νιώθω λίγο προσβεβλημένος.Πριν αρχίσω τα του κράτους να θυμίσω ότι υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο πιστεύουν όλοι οι φιλελεύθεροι (από το Μιλλ μέχρι το Νόζικ) είναι ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι η πιο κατάλληλ μορφή οικονομικής οργάνωσης των αγορών.Δε βλέπω, λοιπόν, γιατί να κοτσάρεις το συνθετικό "φιλελεύθερος" σε ανθρώπους που υποστηρίζουν τα τεράστια ιδιωτικά μονοπώλια και τις ανεπιθύμητες επιχειρηματικές πρακτικές-ανηθικότητες.

Νομίζω πως από τον Λοκ και μετά όλοι οι λογικοί άνθρωποι συμφωνούν στις πολιτικές-κοινωνικές ελευθερίες που οι φιλελεύθεροι πρώτοι διακήρυξαν και ζήτησαν, οπότε ένα κείμενο για το θέμα αυτό το 2009 θα ήταν λίγο περιττό.Το βασικό ζήτημα έγκειται στην παρέμβαση του κράτους στην οικονομική ελευθερία με ό,τι αυτή συνεπάγεται.Ας δούμε τι πιστεύει ένας φιλελεύθερος, λοιπόν...Ο φιλελεύθερος πιστεύει στο ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.Θα το ξαναγράψω για να το προσέξουμε:ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.Προσοχή γιατί όλες οι λέξεις παίζουν ρόλο στη φράση αυτή και γι' αυτό τις βάλαμε.Τι συμπεράσματα βγαίνουν;Πρώτον, ο φιλελεύθερος θεωρεί απαραίτητη την ύπαρξη της συγκεκριμένης ένωσης πολιτών με το όνομα κράτος/πολιτεία(state).Τη θεωρεί απαραίτητη για πολλούς λόγους (π.χ. κράτος δικαίου, κράτος πρόνοιας, προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι μερικοί λόγοι) και δεν μπορεί να δει την κοινωνία χωρίς αυτό-θα ήθελε, γιατί δεν θα επιθυμούσε κανένα φραγμό στην ατομική ελευθερία, αλλά ξέρει, από το Χομπς και μετά, πως η ανεξέλεγκτη ελευθερία του ενός αποτελεί περιορισμό στην ελυθερία του άλλου.Γι' αυτό βάλαμε τη λέξη "κράτος" στην παραπάνω τριάδα:επειδή ο φιλελεύθερος πιστεύει ότι η λειτουργία του κράτους είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.

Δεύτερον, η λειτουργία αυτή πρέπει να είναι εργαλειακή και στο ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΔΥΝΑΤΟ επίπεδο.Ο φιλελευθερισμός ξεκίνησε ως πολέμιος ενάντια στη μοναρχία και τον απολυταρχισμό και από τότε είναι ιδιαίτερα καχύποπτος ως προς οποιαδήποτε αρχή/κράτος.Δε βλέπει την εξουσία (κράτος) ως κάτι το ανώτερο, που βρίσκεται πέρα και πάνω από το άτομο και ξέρει καλύτερα από το ίδιο τα άτομο ποιο είναι το καλύτερο γι'αυτό.Το κράτος είναι ένα εργαλείο που αν χρησιμοποιηθεί σωστά έχει τη δυνατότητα να κάνει τη ζωή των ανθρώπων καλύτερη (και πιο ελεύθερη και πιο πλούσια).Αυτό το υποστηρίζουν όλοι οι φιλελεύθεροι (εκτός από κάποιες ακραίες εξαιρέσεις τύπου Rothbard και διάφορων αναρχοφιλελευθέρων) από τον Λοκ μέχρι τον Keynes, τον Χάγιεκ και τον Rawls:το κράτος είναι ένα εργαλείο.Όλη η συζήτηση γίνεται (και εκεί βρίσκονται και οι διαφωνίες στο φιλελεύθερο χώρο π.χ. μεταξύ Νozick και Rawls) για το ποια πρέπει να είναι τα όρια αυτού του κράτους για να κάνει όντως την κοινωνία δικαιότερη και πιο ελεύθερη χωρίς να παραβιάζει την ατομική ελευθερία (η προσέγγιση είναι ξεκάθαρα ατομοκεντρική-το κέντρο της κοινωνίας είναι το άτομο και τα πιο σημαντικά πράγματα είναι η ατομική ελευθερία και η ατομική ευημερία).

Πάμε στις πιο παρεξηγημένες λέξεις:στο ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΔΥΝΑΤΟ πρέπει να κυμαίνεται η κρατική παρέμβαση σε όλες τις σφαίρες-πολιτική, κοινωνία, οικονομία.Και οι δύο λέξεις έχουν σημασία!Δεν πρέπει να διαβάζουμε μόνο το "ελάχιστη" αλλά "ελάχιστη δυνατή"!Αυτό σημαίνει ότι ο φιλελεύθερος πιστεύει ότι το κράτος ΠΡΕΠΕΙ να παρεμβαίνει αλλά ΜΟΝΟ όπου χρειάζεται και η παρέμβαση του μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα.Οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση είναι καταχρηστική και παραβιάζει την ατομική ελευθερία.Προσοχή:και η ελάχιστη παρέμβαση αποτελεί παραβίαση της ατομικής ελυθερίας, αλλά ο φιλελεύθερος τη θεωρεί απαραίτητη για να εξασφαλίσει το μέγιστο ίσο δυνατό βαθμό ελευθερίας για όλους!Π.χ. το να κλείνεις ανθρώπους στη φυλακή αποτελεί παραβίαση της ατομικής τους ελευθερίας.Ο φιλελεύθερος, όμως, τη δέχεται -αρκεί να γίνεται σε πολιτισμένες συνθήκες και όχι όπως στις ελληνικές φυλακές-και την επικροτεί για να προστατεύσει την ελευθερία των υπολοίπων από κάποιον που παραβίασε τους συμφωνημένους νομικούς περιορισμούς.Εδώ το κράτος πρέπει να παρέμβει αλλά σεβόμενο την ατομική ελευθερία του φυλακισμένου (και αφού έχουν τηρηθεί οι βασικές αρχές του κράτους δικαίου κλπ) και μόνο μέχρι το σημείο που είναι απαραίτητο-οποιαδήποτε φυλάκιση χωρίς λόγο δεν επιτρέπεται.

Η φιλελεύθερη αρχή της ελάχιστης παρέμβασης τηρείται για δύο λόγους:α)κρατική παραβίαση σημαίνει παραβίαση ατομικής ελευθερίας και αυτή πρέπει να τηρείται στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο και β)τα πράγματα χωρίς την κρατική παρέμβαση γίνονται καλύτερα.Θα τελειώσουμε με μερικές εφαρμογές στην οικονομική ζωή για να γίνουμε κατανοητοί.Είπαμε πως το κέντρο της φιλελεύθερης σκέψης είναι η ατομική ελευθερία και η προστασία της (απέναντι σε οποιαδήποτε εξουσία/αρχή).Δυστυχώς, όμως, όπως είπε και ο Σεν (δηλαδή ποιος Σεν;!Ο Μαρξ το είπε αλλά λέμε τώρα...) κάτω από ένα επίπεδο ευημερίας ο άνθρωπος δεν μπορεί να απολαύσει τον οσοδήποτε μεγάλο βαθμό ελευθερίας.Γι'αυτό και ο Χάγιεκ αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του σημαντικότερου βιβλίου του (τη..."συνταγή ελευθερίας" του, το μανιφέστο του-ας μην ξεχνάμε ότι για ένα φιλελεύθερο η ατομική ελυθερία είναι το κέντρο της σκέψης του), του "Συντάγματος της ελευθερίας", στο κράτος πρόνοιας.Γι'αυτό και ο Keynes είπε ότι "μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί" και ζήτησε την κρατική παρέμβαση στις περιόδους των οικονομικών κρίσεων, γι'αυτό και ο Rawls ζητάει τη δικαιοσύνη ως ακριβοδικία, γι'αυτό και ο Friedman (όχι ο οποιοσδήποτε κευνσιανός αλλά ο Friedman!!!) ζήτησε τήν καθιέρωση του ελάχιστου εισοδήματος για όλους. Απλά η φιλελεύθερη βιβλιογραφία προσπαθεί να βρεί τους τρόπους να γίνει αυτή η παρέμβαση χωρίς να παραβιάζεται η ατομική ελευθερία και όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά.

Και εκεί που έχει καταλήξει είναι ότι τα πράγματα γίνονται καλύτερα όταν γίνονται μόνα τους.Όταν υπάρχει κοινωνία πολιτών, αυτοοργάνωση, ελεύθερο εμπόριο και ελεύθερος ανταγωνισμός.Οι παρεμβάσεις γίνονται μόνο εκεί που η ελευθερία αδυνατεί να συνδυαστεί με αποτελεσματικότητα και παράγει προβλήματα:εξωτερικότητες, δημόσια αγαθά, φυσικό μονοπώλιο, μεγάλη φτώχεια (ναι, η πραγματικά μεγάλη φτώχεια είναι στρέβλωση!).Αλλιώς το κράτος πρέπει να μένει έξω από τη ζωή των πολιτών.Ο φιλελεύθερος έλαβε υπόψην του το Μαρξ που τον κατηγόρησε για στείρα δικαιωματοκρατία και του λέει:εξασφαλίζω ένα δίκτυ προστασίας της ευημερίας για όλους!Το τι θα πρέπει να περιλαμβάνει, με τι φορολογία θα το εξασφαλίζουμε κλπ θα τα βρούμε και ίσως και να διαφωνούμε μεταξύ μας, αλλά κανείς δεν θα πεθαίνει στο δρόμο ή θα περνάει όλη του τη ζωή άνεργος αν θέλει να δουλέψει!

Προφανώς και δεν είναι όλοι οι φιλελεύθεροι ίδιοι και δεν υποστηρίζουν τα ίδια ακριβώς πράγματα.Απλά ένιωσα μια ανάγκη να θυμίσω την πίστη στο ελάχιστο δυνατό κράτος, τι ακριβώς σημαίνει αυτό και ποιοι είναι οι πραγματικοί φιλελεύθεροι.Έτσι, για να αποτινάξω τη ρετσινιά του νεοφιλελεύθερου/νεοσυντηρητικού και του ό,τι αυτός ο άθλιος χαρακτηρισμός συνεπάγεται, από πάνω μου.

Το ιδεολόγημα της αυτάρεσκης μειονεξίας

του Δευκαλίωνα Τσαγκαράκη

΄΄Ποτέ μην τα βάζεις με έναν βλάκα....θα σε ρίξει στο επίπεδο του και μετά θα σε νικήσει λόγω εμπειρίας!!!΄΄

Το παραπάνω γράφηκε σε συζήτηση forum, δεν έχει σημασία το θέμα της συζήτησης ούτε το ότι ειπώθηκε για την αφεντιά μου. Η βλακεία είναι πράγματι ανίκητη, ειδικά στην χώρα μας αλλά αυτό οφείλεται στο ότι -όπως λέει και ο Αϊνστάιν - είναι ΄΄άπειρη΄΄ αλλά και ταυτόχρονα οργανωμένη από έξυπνες μειοψηφίες. Στο ΄΄ένας εναντίων ενός΄΄, ένας έξυπνος θα υπερισχύει σχεδόν πάντα ενός βλάκα, άσχετο με το τι θέλει να πιστεύει ο δεύτερος.

Είναι βέβαια απόλυτα συνήθης και λογική η τάση κάποιων να ΄΄διασκεδάζουν΄΄ την μειονεξία τους. Στο ατομικό και συλλογικό ΄΄εγώ΄΄ η μειονεξία μετατρέπεται ακόμη και σε αυταρέσκεια.

Έτσι, εκτός από το βλάκα που νομίζει ότι είναι ΄΄έξυπνος΄΄, έχουμε τη ΄΄γριά κότα΄΄ που νομίζει ότι έχει το ΄΄ζουμί΄΄, τη χοντρή που ΄΄πρέπει΄΄ να έχει τα πιασίματά της ...; και τον κοντό που νομίζει ότι την έχει ΄΄μεγάλη΄΄ ...;.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι η τάση αυτή δεν αφορά μόνο τις παραπάνω -αστείες προφανώς- περιπτώσεις. Το ΄΄ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ...;΄΄ είναι στο στόμα και το βλέμμα σχεδόν κάθε νεοέλληνα, από τη γκαρσόνα του καφέ της γειτονιάς μέχρι τον πανεπιστημιακό που έκανες το λάθος να τον απασχολήσεις ως φοιτητής. Το εγωιστικό αυτό ΄΄υπερεγώ΄΄ δεν δέχεται να δει κατάματα την πραγματικότητα. Για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι, αλλά ποτέ εμείς οι ίδιοι.

Φταίει το κράτος που δε μας βρίσκει δουλεία, όχι το ότι δεν θέλουμε πραγματικά να δουλέψουμε ή ότι επιλέξαμε να σπουδάσουμε κάτι που δεν ζητάει η αγορά. Ή το ότι ποτέ δεν είδαμε της σπουδές ως ευκαιρία απόκτησης γνώσεων για εργασία, αλλά απλά ως μίγμα καταναγκασμού και φοιτητικού ξεφαντώματος μέχρι να πάρουμε το ΄΄χαρτί΄΄ που θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας δίνει το δικαίωμα στην αιώνια τεμπελιά μετά μισθού. Αυτό το ιδεολόγημα της μη αναγνώρισης της κατάστασής μας και η ενοχοποίηση των ΄΄άλλων΄΄ είναι κυρίαρχο στην νεοελληνική νοοτροπία.

Στα συλλογικά ΄΄εμείς΄΄ φταίνε πάντα οι άλλοι. Για κάποιους, οι επιχειρηματίες είναι όλοι ΄΄κλέφτες΄΄ που πίνουν το αίμα των εργαζομένων. Για τις τράπεζες εκεί να δεις ...; Για τους ίδιους τους επιχειρηματίες φταίνε μόνο οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι οποίοι είναι όλοι ΄΄τεμπέληδες΄΄ και ΄΄παράσιτα΄΄, δεν φταίει και το ότι οι ίδιοι αρνούνται να επενδύσουν στην καινοτομία, τη γνώση και τον άνθρωπο και είναι κατά βάση μεταπράτες και όχι παραγωγοί, ούτε και το ότι μπορεί και οι ίδιοι να είναι μέλη μιας προνομιούχας κλειστής συντεχνίας. Η ζηλοφθονία και η κριτική είναι μάλιστα υπέρμετρη εκεί που θέλουμε να πάμε και εμείς. Τυπικό παράδειγμα ο δημόσιος τομέας, όπου όλοι σχεδόν τον βρίζουν και όλοι σχεδόν θέλουν να μπουν και φυσικά αυτοί που είναι απ';έξω θεωρούν πάντα τους εαυτούς τους καλύτερους από τους μέσα, και ας μπήκαν αρκετοί από τους τελευταίους αξιοκρατικά.

Εκεί όμως που η αυτάρεσκη μειονεξία μας ξεσαλώνει τελείως, είναι όταν προβάλετε στο συλλογικό ΄΄εγώ΄΄ του έθνους. Εκεί να δείτε... Μπορεί να είμαστε οι τελευταίοι στην Ευρώπη -και το γνωρίζουμε- αλλά και η υπερηφάνεια υπερηφάνεια, το Ελληνικό DNA γαρ, και οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι, οι οποίοι αν γνώριζαν πόσο ανορθολογιστές είναι οι απόγονοι τους και πόσο ξεφτίλες είναι που ζουν συνέχεια με δανεικά από την Ε.Ε. θα μας είχαν εξοστρακίσει προκαταβολικά. Αμ τα προϊόντα μας; Τα καλύτερα στον κόσμο φυσικά, άσχετο που μας γυρνάνε πίσω τα κηπευτικά γιατί είναι γεμάτα φυτοφάρμακα ...; Έχουμε το καλύτερο λάδι στον κόσμο, και φυσικά για το ότι δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε στην διεθνή αγορά δεν φταίνε οι κάθε αμόρφωτοι που ψηφίζονται στις ενώσεις αλλά οι άτιμοι οι μοφιόζοι οι Ιταλοί ...;

Όλοι ΄΄συνωμοτούν΄΄ εναντίων μας και μας προβοκάρουν.

Στη ζωή και ειδικά στην πολιτική υπάρχουν πράγματι και συνομωσίες και προβοκάτσιες. Άλλο όμως η συνειδητοποίησή τους να είναι αποτέλεσμα ορθολογικής σκέψης και άλλο άβουλης αποδοχής Λιακοπούλιων θεωριών συνωμοσίας περί Νεφελιμ και ...;καραπιπεριμ.

Σε έναν συνειδητοποιημένο πολίτη δεν περνάνε εύκολα ούτε προβοκάτσιες ούτε συνομωσίες. Αντίθετα σε ένα μη συνειδητοποιημένο πολίτη η άποψη ότι ΄΄φταίνε οι άλλοι΄΄ περνάει άκριτα ως αξίωμα ...;

Υπάρχει σε μεγάλο βαθμό μία οργή στους Έλληνες πολίτες ως συνέπεια της οικονομικής και της γενικής πολιτικής κατάστασης

Δεν έχουμε όμως συνειδητοποιήσει ούτε τα αίτια ούτε τις λύσεις. Έχουμε πειστεί μόνο για το ότι δεν φταίμε εμείς, κάποιοι άλλοι είναι οι μισητοί ΄΄Εβραίοι΄΄ του μικρόκοσμού μας.

Η πρόσφατη δολοφονία εκδήλωσε πραγματική, αλλά κυρίως κάλπικη οργή. Πόσο όμως συνειδητοποιημένη ήταν η οργή που εκδηλώθηκε; Κανείς από τους υποτίθεται οργισμένους νέους δεν σκέφτηκε να απευθυνθεί πρώτα πρώτα στους γονείς του για την ανεπάρκειά τους ως πολίτες;

Το νεοαριστερό πατρονάρισμα έδειξε ποιος είναι ο εχθρος ...;. οι ΄΄τράπεζες΄΄, τα ΄΄γουρούνια΄΄ και -υποτίθεται- το ΄΄κράτους΄΄.

Είμαστε οργισμένοι με τις τράπεζες που θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάνουνε καρτέλ, αλλά κανείς δεν αναρωτήθηκε πώς γίνεται να υπάρχει καρτέλ και ταυτόχρονα να γίνεται σφαγή διαφημίσεων στην τηλεόραση. Είμαστε οργισμένοι με τα ΄΄γουρούνια΄΄, χωρίς κανείς να σκεφτεί τη φασιστική μορφή των συνθημάτων που ζητούσαν ΄΄εκδίκηση΄΄.

Κανείς δε σκέφτηκε ότι αυτοί που καταγγέλλουν την οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι αυτοί που προβοκάρουν την επιχειρηματικότητα, αυτοί που καταγγέλλουν τα χάλια της παιδείας είναι αυτοί που μποϋκοτάρουν κάθε προσπάθεια αλλαγής, αυτοί που μας ώθησαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε εναντίον του ΄΄κράτους΄΄, είναι οι ίδιοι που μας ωθούν στους δρόμους με κάθε ευκαιρία για να μην απεξαρτηθούμε από το κράτος...

Η "καλοπροαίρετη" δικτατορία του "Άγιου" Λίνκολν και η αρχή του τέλους της αμερικάνικης Δημοκρατίας

Φέτος συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Abraham Lincoln. Ο 16ος πρόεδρος των Η.Π.Α. , αυτός ο άνθρωπος με την ασκητική και αποστεωμένη μορφή , αντιμετωπίζεται πια , από το σύνολο της ανθρωπότητας, ακόμη και από ορκισμένους εχθρούς της υπερδύναμης, σαν ένας "άγιος" της πολιτικής, σαν ένας Αμερικάνος Γκάντι, που κατήργησε τον επαχθή θεσμό της δουλείας και τελικά το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή. Πολιτικοί και της Δεξιάς και της Αριστεράς διεκδικούν για λογαριασμό τους την κληρονομιά του, ενώ ο Μπάρακ Ομπάμα, σε μια κίνηση, με ιδιαίτερη συμβολική σημασία, έδωσε τον συνταγματικό προεδρικό όρκο στη Βίβλο, που χρησιμοποιήθηκε το 1861, όταν ορκίστηκε πρόεδρος ο Λίνκολν . Είναι πια γεγονός πως το Lincoln cult δυσκολεύει την ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση μιας μορφής που στην εποχή της ήταν εξαιρετικά αμφιλεγόμενη.

Η προεδρία του Λίνκολν ταυτίστηκε με τον "Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο" (ή πιο σωστά, τον "Πόλεμο μεταξύ των Πολιτειών") και με αυτό το γεγονός συνδεέται και το θεωρούμενο ως πιο πιο σημαντικό επίτευγμα της σταδιοδρομίας του : η κατάργηση του θεσμού της δουλείας. Όμως αν εξετάσουμε πιο προσεκτικά την πολιτεία του Λίνκολν, θα δούμε πως ποτέ σε ολόκληρη την καριέρα του, δεν πήρε θέσεις υπέρ της κατάργησης της δουλείας. Αντίθετα,η λύση που πρότεινε ήταν ο επαναπατρισμός των μαύρων σκλάβων στην Αφρική, ενώ πίστευε ακράδαντα στην ανωτερότητα της λευκής φυλής. Εξάλλου, στην αρχή του πολέμου, δήλωσε ρητά πως δεν είχε καμιά πρόθεση να καταργήσει τη δουλεία, και πως ο πόλεμος δε γίνοταν γι'αυτό το λόγο. Το ίδιο πίστευαν τόσο οι στρατηγοί του όσο και οι απλοί στρατιώτες, όπως φαίνεται από τα γράμματα που έστελναν στις οικογένειες τους. Το κύριο ζήτημα του πολέμου ήταν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Νότου, δηλαδή αν οι νότιες πολιτείες είχαν το δικαίωμα να αποσχιστούν ή όχι. Στο Σύνταγμα δεν υπήρχε ρητή αναφορά γι αυτό το θέμα , επομένως μπορεί να ερμηνευτεί, πως άνηκε στην αποκλειστική αρμοδιότητα των πολιτειών.Πέρα απ'αυτό, όμως, το γενικό ιδεολογικό κλίμα της εποχής , ακόμη και στο Βορρά, αναγνώριζε το δικαίωμα κάθε πολιτείας να εγκαταλείψει την Ένωση. Η ίδια η αμερικάνικη Δημοκρατία δεν ήταν άλλωστε προϊόν απόσχισης και εφαρμογή της αρχής της αυτοδιάθεσης ; Όπως έγραφε, πριν τον Εμφύλιο, ο Αλέξης Ντε Τοκβίλ, η Ένωση σχηματίστηκε οικειοθελώς από τις πολιτείες και αν μια από τις πολιτείες διάλεγε να την εγκαταλείψει , θα ήταν δυσκολο να αποδείξει κάποιος πως δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Μάλιστα, πολλοί επιφανείς βόρειοι αντίπαλοι της δουλείας, όπως ο πρώην πρόεδρος John Quincy Adams, ήταν υπέρ της απόσχισης, και υποστήριζαν πως ο Βορράς θα ήταν αυτός που θα έπρεπε πρώτος να εγκαταλείψει την Ένωση. Όπως εύστοχα επισημαίνει ο κορυφαίος αριστερός ιστορικός William Appleman Williams, μια τέτοια προσέγγιση ήταν πιο συμβατή με τις αρχές της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, με τη λογική του Συντάγματος, καθώς και με τη φιλοσοφία του laissez-faire όπως αναπτύχθηκε από τον Adam Smith .

Αντίθετα, ο Λίνκολν χρησιμοποίησε μια εθνικιστική ρητορική, με έντονα μεταφυσικά στοιχεία, και έβαλε την έννοια της "Ένωσης" πάνω από αυτή της "αυτοδιάθεσης". Άξιζε όμως άραγε, να σκοτωθούν 620.000 χιλιάδες Αμερικάνοι, να μείνουν ανάπηροι χιλιάδες άλλοι, και να καταστραφεί το 40% της οικονομίας της χώρας, για κάτι τόσο νεφελώδες όσο η περίφημη "Ένωση" ; Και αν δεχτούμε πως όλο αυτό το λουτρό αίματος είχε σαν θετική επίπτωση την κατάργηση της δουλείας, ας αναλογιστούμε πως όλες οι χώρες του Δυτικού Ημισφαιρίου (με την εξαίρεση της Αϊτής) κατήργησαν τη δουλεία μέσα στον 19ο αιώνα, με ειρηνικά μέσα , αποζημιώνοντας μερικά τους ιδιοκτήτες σκλάβων . Γιατί δε θα μπορούσε να καταφέρει κάτι παρόμοιο η χώρα με τους πιο φιλελεύθερους και ώριμους πολιτικούς θεσμούς της αμερικάνικης ηπείρου; Ποιές ήταν άραγε οι ευθύνες του Λίνκολν γι'αυτή την αποτυχία ;

Όμως για να καταλάβουμε καλύτερα τις προθέσεις του Λίνκολν, θα πρέπει να εξετάσουμε την ιδεολογία και την πολιτεία του. Σε όλη τη διάρκεια της αμερικάνικης ιστορίας, δυο αντιτιθέμενα οράματα ανταγωνίστηκαν για την πορεία που θα έπαιρναν οι Η.Π.Α.. Από τη μια μεριά , το όραμα του Alexander Hamilton, για μια ισχυρη, συγκεντρωτική κυβέρνηση και από την άλλη , αυτό του Thomas Jefferson για μια μικρή και αποκεντρωμένη κυβέρνηση. Ο Λίνκολν σίγουρα άνηκε στους οπαδούς του Χάμιλτον. Σε όλη του την πολιτική καριέρα υπήρξε υποστηρικτής του μερκαντιλιστικού "Αμερικάνικου Συστήματος" , όπως διατυπώθηκε από τον Henry Clay. Οι βασικές αρχές του "Συστήματος", ήταν ο εμπορικός προστατευτισμός, η παραχώρηση ομοσπονδιακών κεφαλαίων για δημόσια έργα και η ίδρυση Κεντρικής Τράπεζας . Οι αντιπρόσωποι των νότιων Πολιτειών, σταθεροί υποστηρικτές των πολιτειακών δικαιωμάτων, συνήθως ψήφιζαν ενάντια σε κάθε μέτρο που ενίσχυε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, και ήταν εμπόδιο στα σχέδια των οπαδών του "Συστήματος" . Επιπλέον, οι Νότιοι υποστήριζαν την κατάργηση των εμπορικών δασμών. Ο Νότος ήταν μια βασικά εξαγωγική οικονομία, που η επιβίωση του στηρίζοταν στο ελεύθερο εμπόριο. Αντίθετα οι Βόρειοι βιομήχανοι, υποστηρικτές του νεοσύστατου Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος, στο οποίο άνηκε και ο Λίνκολν, ήταν υπέρ των υψηλών δασμών, για να προστατεύσουν τα προϊόντα τους από τον ξένο ανταγωνισμό . Πολλοί Βόρειοι φοβόνταν πως ένα ανεξάρτητο νότιο κράτος,που θα εφάρμοζε το ελεύθερο εμπόριο, θα προσέλκυε μεγάλο μέρος του εμπορίου που μέχρι τότε διεξάγοταν στα βόρεια λιμάνια. Ο πόλεμος ήταν,λοιπόν, η χρυσή ευκαιρία για την εφαρμογή του "Αμερικάνικου Συστήματος" σε ολόκληρη την Ένωση .

Ήδη από το 1861, οι δασμοί αυξήθηκαν στα πιο υψηλά τους επίπεδα στην αμερικάνικη ιστορία. Μια σειρα άλλα μέτρα ισχυροποίησαν το ρόλο της κεντρικής κυβέρνησης στην αμερικάνικη οικονομία, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Randolph Bourne πως "Ο πόλεμος είναι η υγεία του κράτους" . Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Λίνκολν, θεσπίστηκε ο πρώτος φόρος εισοδήματος στην αμερικάνικη ιστορία (καταργήθηκε το 1872), θεσπίστηκε φόρος κληρονομιάς (καταργήθηκε κι αυτός το 1870), ενώ τέθηκαν σε ισχύ μια σειρά άλλοι φόροι σε πολλά προϊόντα, όπως ο καπνός και το αλκοόλ, που διατηρήθηκαν και μετά τον πόλεμο, και αποτέλεσαν βασική πηγή χρηματοδότησης της κεντρικής κυβέρνησης . Επίπλεον, με σχετική νομοθεσία του 1863 και 1864, ιδρύθηκαν εθνικές τραπεζες που τύπωναν άφθονο χρήμα για τις ανάγκες του πολέμου, αχρηστεύοντας ουσιαστικά τον κανόνα του χρυσού. Το δημόσιο χρέος άγγιξε το ποσό των 2,8 δις δολλαρίων, επεκτάθηκε η ομοσπονδιακή γραφειοκρατία, με την ίδρυση υπηρεσιών όπως το Υπουργείο Γεωργίας και πολλές ιδιωτικές περιουσίες δημεύτηκαν . Τέλος, δόθηκαν ομοσπονδιακά κεφάλαια για την κατασκευή δημοσίων έργων. Έτσι, ιδιωτικές εταιρίες μπόρεσαν να πάρουν χρήματα και άλλου είδους προνόμια από το κράτος για την κατασκευη σιδηροδρόμων. Η συναλλαγή αυτή, μεταξύ κράτους και επιχειρηματιών, οδήγησε σε άπειρα σκάνδαλα διαφθοράς τα επόμενα χρόνια. Η μικρή και περιορισμένη κεντρική κυβέρνηση των προπολεμικών χρόνων, που προσέγγιζε το laissez faire ιδεώδες, και με την οποία ο πολίτης πολύ σπάνια έρχοταν σε επαφή σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ήταν πια οριστικό παρελθόν.

Η επέκταση της κεντρικής κυβέρνησης και η ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, δεν επηρέασε μόνο την οικονομία, αλλά και τα ατομικά δικαιώματα καθώς και τη λειτουργία του κράτους δικαίου. Ακόμη και ιστορικοί, φιλικοί προς τον Λίνκολν, αναγνωρίζουν πως κυβέρνησε με δικτατορικό τρόπο, απλά, προσθέτουν το ,διόλου πειστικό, επιχείρημα, πως ποτέ ξανά οι εξουσίες ενός δικτάτορα δεν βρέθηκαν σε πιο ασφαλή χέρια! Ο Λίνκολν διεξήγε για μήνες τον πολέμο , βάσει διατάγματος, χωρίς την έγκριση του Κογκρέσσου , ανέστειλε την ισχύ του habeas corpus., λογόκρινε τις τηλεγραφικές γραμμές, φυλάκισε χωρίς δίκη 30.000 πολίτες των βόρειων πολιτειών και έκλεισε εκατοντάδες βόρειες εφημερίδες. Η αντιμιλιταριστική παράδοση των Η.Π.Α. εγκαταλείφθηκε και ο στρατός ποτέ δεν θα έπεφτε ξανά στα επίπεδα που είχε πριν τον πόλεμο. Μάλιστα, τα επόμενα χρόνια, χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για την αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού" (εναντιον των Ινδιάνων, των Μορμόνων υποστηρικτών της πολυγαμίας , των απεργών κ.α.). Τέλος, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, οι στρατηγοί του Λίνκολν, Sherman και Grant, εγκατάλειψαν μια βασική, μέχρι τότε, αρχή διεξαγωγής του πολέμου και δεν έκαναν καμιά διάκριση μεταξύ αμάχων και στρατιωτών. Ο πόλεμος πια αφορούσε τους πάντες. Ολόκληρες πόλεις ισοπεδωθηκαν, περιουσίες λεηλατήθηκαν, άμαχοι, μεταξύ αυτών, γυναίκες και παιδιά, κάθε χρώματος, δολοφονήθηκαν και βιάστηκαν. Ο Νότος κυριολεκτικά ισοπεδώθηκε. Ο πόλεμος μεταξύ των πολιτειών ήταν ο πρώτος σύγχρονος πόλεμος, ένα πρελούδιο για τους ολοκληρωτικούς πολέμους του 20ου αιώνα. Ο πολέμαρχοι και οι εγκληματίες πολέμου του επόμενου αιώνα, χρωστάνε πολλά στον...Άγιο της πολιτικής, τον Αβραάμ Λίνκολν.

Ο William Appleman Williams έγραψε πως ο Λίνκολν, ήταν ο πρώτος αμερικάνος ηγέτης που θύμιζε τοσο πολύ τον ήρωα του Γκαίτε,τον Φάουστ... Δε δίστασε να σπρώξει τη χώρα του στην κόλαση του πολέμου, με αντάλλαγμα τον έλεγχο ολόκληρης την Ένωσης και την εξουσία, μια εξουσία τόσο απόλυτη , όσο δεν την είχε ονειρευτεί κανένας Αμερικάνος πρόεδρος μέχρι τότε. Μετα την πρόεδρια του Λίνκολν τίποτε δε θα ήταν πια το ίδιο. Το όραμα των Ιδρυτών Πατέρων, για μια μικρή και περιορισμένη κεντρική κυβερνηση, θάφτηκε κάτω από τις στάχτες της Ατλάντα. Πια οι Η.Π.Α. δεν ήταν μια ένωση πολιτειών αλλά ένα έθνος κάτω από μια ισχυρή κυβέρνηση. Η Αμερικάνικη Δημοκρατία ήταν πια παρελθόν, ο δρόμος για την Αμερικάνικη Αυτοκρατορία είχε ανοίξει...

Διαβάστε :

"Emancipating Slaves, Enslaving Free Men: A History of the American Civil War" από τον Jeffrey Rogers Hummel

"The Great Centralizer: Abraham Lincoln and the War Between the States" από τον Thomas J.DiLorenzo.

Η Αυστριακή Κασσάνδρα

Ο Απόλλωνας είχε δώσει στην Κασσάνδρα το χάρισμα να προβλέπει τις επικείμενες καταστροφές αλλά και την κατάρα να μην την πιστεύει κανείς. Αυτόν τον αρχαίο μύθο θυμίζει έντονα το παρακάτω βίντεο όπου ο φιλελεύθερος οικονομολόγος Peter Schiff της Αυστριακής σχολής προειδοποιεί για την κρίση που θα έρθει. Επίσης αν παρατηρήσει κανείς τα σχόλια των συνομιλητών του θα διακρίνει την έντονη δόση τραγικής ειρωνείας που εμπεριέχει αυτό το βίντεο.



via Johan Norberg

Web Science Conference 2009 – Society On-Line

Το Web Science Conference 2009 – Society On-Line είναι το πρώτο συνέδριο αφιερωμένο στην επιστημονική μελέτη των κοινωνικο-τεχνικών διαστάσεων του Web ως ένα μοναδικό και ολοκληρωμένο δημιούργημα. Η Επιστήμη του Web (Web Science) στοχεύει στην κατανόηση, στο σχεδιασμό και στην ανάπτυξη των τεχνολογιών και των εφαρμογών που συγκροτούν το World Wide Web. Ωστόσο, το Web δεν υπάρχει χωρίς τη συμμετοχή των ατόμων και των οργανισμών. Καθώς, λοιπόν, σήμερα ένα ιδιαίτερα σημαντικό μέρος της καθημερινής μας ζωής αφιερώνεται σε on-line δραστηριότητες, από ένα συνεχώς αυξανόμενο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού, προκύπτει η αναγκαιότητα για την υλοποίηση του πρώτου συνεδρίου για την Επιστήμη του Web (Web Science), το οποίο διοργανώνεται από το Web Science Research Initiative (WSRI) και το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού (ΙΜΕ) και το οποίο είναι αφιερωμένο στην παρουσίαση της έρευνας για την Society On-Line. Οι εργασίες του συνεδρίου θα πραγματοποιηθούν από τις 18 έως τις 20 Μαρτίου 2009, στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (Πειραιώς 254, Ταύρος, Αθήνα).

Οι ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ 

Η πρωτοβουλία για την Επιστήμη του Web στοχεύει στην κατανόηση του αντίκτυπου των σύγχρονων τεχνολογιών της Πληροφορίας και του Διαδικτύου στο επιστημονικό πεδίο και στην καθημερινή πρακτική και, παράλληλα, επιθυμεί την παραγωγή επιστημονικής γνώσης για την περαιτέρω ανάπτυξη του World Wide Web. Από αυτή την άποψη, το Web Science Conference 2009 – Society On-Line προσεγγίζει, χωρίς να περιορίζεται σε αυτές, τις ακόλουθες θεματικές: 

• E-Marketing


• Η Συμπεριφορά του Καταναλωτή στο Διαδίκτυο


• Ατομικά Δικαιώματα στο Διαδίκτυο


• Επίλυση Διαφορών και Διαχείριση Συγκρούσεων


• Εκπαίδευση και Διαδίκτυο


• Ψυχολογία και Διαδίκτυο


• Κοινωνικό Περιεχόμενο στο Web


• Διανομή Κοινωνικών Δεδομένων


• Ασφάλεια και Αξιοπιστία στον Κυβερνοχώρο


• Γνωσιακή Τεχνολογία και Διαδίκτυο


• Διαστάσεις του Mobile Web


• Περιπτωσιολογικές Μελέτες για την Επιστήμη του Web


• Κοινωνική Δικτύωση και Ταυτότητα


• Ουδετερότητα και Έλεγχος στο Διαδίκτυο


• Πολιτική και Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση στο Διαδίκτυο

 

Τα ανοιχτά ερωτήματα 

• Ποιες μεθόδους θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τον τρόπο που λειτουργεί το Web ώστε να προβλέψουμε και να διασφαλίσουμε το μέλλον του;

 

• Μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι το Web είναι προσβάσιμο από και χρήσιμο για όλους, περιλαμβάνοντας τα άτομα με αναπηρίες, τα άτομα από διαφορετικές κουλτούρες, τα άτομα με γλωσσικές ή/και άλλες ιδιαιτερότητες, δηλαδή έναν πληθυσμό που εκτείνεται σε ολόκληρη την υφήλιο;

 

• Πώς συμπεριφέρονται τα άτομα και οι οργανώσεις στο Διαδίκτυο – τι τους παρακινεί να κάνουν αγορές, να κλείσουν ραντεβού και συναντήσεις, να κάνουν φίλους, να εκπαιδευτούν, να συμμετάσχουν σε πολιτικές διαδικασίες, να χρησιμοποιήσουν οικονομικές ή υγειονομικές υπηρεσίες;

 

• Ποιες διαδικτυακές εφαρμογές εμπιστεύονται άτομα και σε ποιους on-line φορείς απευθύνονται; Μπορεί το Διαδίκτυο να λειτουργήσει για όλους ως εργαλείο διασκέδασης, επικοινωνίας, συναλλαγής, αναπαράστασης και αναζήτησης γνώσης;

 

• Είναι εφικτό να προωθήσουμε την ανάπτυξη τεχνολογικών κριτηρίων που να ενισχύουν τη δημιουργικότητα, τη συνεργασία, την επικοινωνία και τις συναλλαγές μεταξύ των ανθρώπων;

 

• Με ποιους τρόπους μπορούμε να αυξήσουμε την ισχύ του Web προς την κατεύθυνση της ενδυνάμωσης των πληθυσμών που απολαμβάνουν υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας, μέσα από την κατάλυση των περιορισμών της πρόσβασης σε ζωτικές υπηρεσίες;

 

• Πώς μπορεί η «σκοτεινή» πλευρά του Web – πχ το κυβερνο-έγκλημα, η πορνογραφία και τα τρομοκρατικά δίκτυα – να κατανοηθεί και να ελεγχθεί χωρίς να υπονομεύει την εμπειρία των υπόλοιπων χρηστών;

 

• Τέλος, πώς ο σχεδιασμός του Web του μέλλοντος να διασφαλίσει ότι ένα σύστημα πάνω στο οποίο στηρίζονται – όπως ο ίδιος ο Tim Berners-Lee έχει διατυπώσει – η δημοκρατία και το εμπόριο μπορεί να παραμείνει «σταθερό και ανθρώπινο»;

 

WWW Forum 

Το WWW Forum είναι το εναρκτήριο γεγονός τουWeb Science Conference 2009 – Society On-Line. Κατά τη διάρκεια του WWW Forum, ο Tim Berners-Lee, Εφευρέτης του WWW και Κορυφαίος Agenda Setter και ο Ιωσήφ Σηφάκης, ο πρώτος Έλληνας που έλαβε το Βραβείο Turing, το 2007, θα συζητήσουν με το κοινό και με μία πλειάδα αναγνωρισμένων πολιτικών και επιστημόνων τα εξής σημαντικά ζητήματα: 

• Επιστήμη του Web και έρευνα


• Τεχνολογία του Web και πρακτική


• Το Web για την Κοινωνία

 

Οι Κεντρικοί Ομιλητές 

• Καθηγητής Sir Tim Berners-Lee, Εφευρέτης του WWW και Διευθυντής του WSRI


• Καθηγητής Ιωσήφ Σηφάκης, ο πρώτος Έλληνας που έλαβε το Turing Award για το 2007


• Καθηγήτρια Dame Wendy Hall, DBE, Μέλος του Ιδρυτικού Συμβουλίου του WSRI και Πρόεδρος της ACM


• Καθηγητής Nigel Shadbolt, Μέλος του Ιδρυτικού Συμβουλίου του WSRI και Διευθυντής του Interdisciplinary Research στο Southampton University


• Jacques Bus, Προϊστάμενος Διεύθυνσης για την Αξιοπιστία και την Ασφάλεια στις Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών


• Καθηγητής Noshir Contractor, Διευθυντής του Science of Networks in Communities (SONIC) Research Group στο Northwestern University


• Καθηγητής Kai Rannenberg, T-Mobile Πρόεδρος για θέματα Mobile Business και Multilateral Security στο Goethe University της Φρανκφούρτης

E-rooster's Crisis Reader

Σήμερα δημοσιεύεται στο e-rooster μια νέα θεματική ενότητα με γενικό τίτλο "To e-rooster για την οικονομική κρίση". Στην ενότητα αυτή θα βρείτε με χρονολογική σειρά κείμενα σχετικά με την κρίση που φιλοξενήθηκαν στον ιστότοπο μας από το 2006,μια εποχή που ελάχιστοι υποψιαζόντουσαν το ζοφερό μέλλον των παγκόσμιων οικονομιών, μέχρι και σήμερα.Λόγοι πρακτικοί αλλά και ιδεολογικοί επιτάσσουν την επικέντρωση των φιλελεύθερων σε ένα τέτοιο κολοσσιαίων διαστάσεων ζήτημα,που αν αντιμετωπιστεί με λανθασμένες στρατηγικές,θα οδηγήσει στην κατάρρευση οικονομιών, στην όξυνση του κρατισμού, και ίσως ακόμα στην αναχαίτιση της ίδιας της Παγκοσμιοποίησης,της μοναδικής δηλαδή ελπίδας των λαών για ειρήνη και ευημερία.

Από αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο ελευθερίας -σε μια χώρα φύσει εχθρική στις ιδέες του φιλελευθερισμού όπως η δικιά μας- προσπαθούμε έτσι να στείλουμε με κάθε τρόπο το μήνυμα ότι λύσεις δε θα βρεθούν στα ιδιοτελή σχεδιαστήρια της grande politique, αλλά στην αυθόρμητη τάξη που δημιουργεί το τρίπτυχο: ατομική ελευθερία,ανοιχτές αγορές,ειρηνική συνύπαρξη.

Σχέδιο σωτηρίας υπ'άριθμόν πόσο II

Ο Χάρης Πεϊτσίνης σε προηγούμενο άρθρο του αναρωτήθηκε πού σταματάνε τα διάφορα σχέδια σωτηριάς που γεννιούνται με βιομηχανικούς ρυθμούς πλέον από τις κυβερνήσεις των κρατών. Ανέφερε ότι μέχρι τώρα έχει μετρήσει λίγο ή πολύ στις ΗΠΑ 3 σχέδια σωτηρίας μέχρι τώρα. Στην πραγματικότητα, τα σχέδια σωτηρίας είναι ακόμα περισσότερα αν πάει κανείς λίγο πιο πίσω στον χρόνο. Την δεκαετία του '70 είχαμε δυο ενεργειακές κρίσεις, το 1973 και το 1979, που συνοδεύτηκαν από αντίστοιχη ύφεση των δυτικών οικονομιών. Τότε, οι δυτικές οικονομίες ήταν πολύ πιο ρυθμισμένες απότι σήμερα και τότε προτάθηκαν αντίστοιχα σχέδια σωτηρίας με σήμερα. Οι υπέρμαχοι των κρατικών σχεδίων ενίσχυσης δεν έχουν αλλάξει την ρητορική τους και τα επιχειρήματά τους ούτε στο ελάχιστο από τότε. Η μόνη διαφορά είναι ότι η σπατάλη των χρημάτων των φορολογουμένων με τα διάφορα "σχέδια σωτηρίας" γίνονται όλο και πιο ξεδιάντροπα κάθε φορά. Και για του λόγου το ασφαλές, αντιγράφω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του 1980 "Παγκόσμια Πρόκληση" του πολιτικού-δημοσιογράφου Jean-Jacques Servan-Schreiber - στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ράπτη:

«.....
Στα μέσα του 1980, όταν όλες οι τράπεζες αρνήθηκαν να δώσουν νέα δάνεια, η διεύθυνση, με πρωτοβουλία του προέδρου Lee Iacocca, σχεδιαστή του περίφημου Mustang, που αποτέλεσε τον θριάμβο της δεκαετίας του 1960, απευθύνθηκε στον τελευταίο πιθανό πιστοδοτικό οργανισμό, το Κράτος. Γεγονός ανεπάναληπτο στην ιστορία της αμερικάνικης βιομηχανίας. Παράλληλα, οι άλλοι δυο γίγαντες, η Ford και η General Motors, πριν φτάσουν ακόμα στην απελπιστική κατάσταση της Chrysler, έκλεισαν ένα μεγάλο μέρος από τα εργοστάσιά τους με δικαιολογία την κάθετη πτώση των πωλήσεών τους. Το παθητικό που εμφανίζει ο προϋπολογισμός της Chrysler για το 1980 φτάνει στο 1,2 δισεκατομμύρια δολλάρια. Ύστερα από πραγματική μάχη που δόθηκε στο Κονγκρέσο, η αμερικάνικη κυβέρνηση κατάφερε να εξασφαλίσει ένα δημόσιο δάνειο της τάξης του 1,5 δισεκατομμυρίου, για να σώσει την επιχείρηση. Αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε. Γιατί πώς θα αντιμετωπιστεί το νέο παθητικό της Chrysler και με ποιον τρόπο θα καλυφθούν τα χρέη της Ford(θα δούμε παρακάτω το αστρονομικό ποσό τους) και της General Motors;

Το διοικητικό συμβούλιο της Chrysler ζήτησε από τον πρόεδρο του συνδικάτου εργατών αυτοκινήτου, τον Douglas Frazer, να γίνει μόνιμο μέλος του.

Ο Lee Iacocca αρχίζει να συνειδητοποιεί το μάθημά του και να παραδέχεται την αδυναμία του να αντιμετωπιστεί η κατάσταση με τις παλιές μεθόδους. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δηλωσή του:

"Η ιδιωτική βιομηχανία αυτοκινήτων δεν έχει πια μέλλον στις ΗΠΑ. Είμαι πλέον βέβαιος γι'αυτό. Μελέτησα την περίπτωση της Ιαπωνίας και κατάλαβα ότι η πραγματική μεταμόρφωση της βιομηχανίας τους, στον τομέα μας, οφείλεται στην εφαρμογή ενός κοινού προγράμματος, σχεδιασμένου με την συνεργασία του κράτους και των βιομηχανιών. Το δόγμα της "ελεύθερης επιχείρησης", που διακηρύξαμε μέχρι σήμερα, έχει αποτύχει. Στην Ιαπωνία το αγνοούν. Ήρθε η σειρά μας να πάρουμε μαθήματα απ'τους άλλους."
.....»