Σχέδιο σωτηρίας υπ'άριθμόν πόσο II

Ο Χάρης Πεϊτσίνης σε προηγούμενο άρθρο του αναρωτήθηκε πού σταματάνε τα διάφορα σχέδια σωτηριάς που γεννιούνται με βιομηχανικούς ρυθμούς πλέον από τις κυβερνήσεις των κρατών. Ανέφερε ότι μέχρι τώρα έχει μετρήσει λίγο ή πολύ στις ΗΠΑ 3 σχέδια σωτηρίας μέχρι τώρα. Στην πραγματικότητα, τα σχέδια σωτηρίας είναι ακόμα περισσότερα αν πάει κανείς λίγο πιο πίσω στον χρόνο. Την δεκαετία του '70 είχαμε δυο ενεργειακές κρίσεις, το 1973 και το 1979, που συνοδεύτηκαν από αντίστοιχη ύφεση των δυτικών οικονομιών. Τότε, οι δυτικές οικονομίες ήταν πολύ πιο ρυθμισμένες απότι σήμερα και τότε προτάθηκαν αντίστοιχα σχέδια σωτηρίας με σήμερα. Οι υπέρμαχοι των κρατικών σχεδίων ενίσχυσης δεν έχουν αλλάξει την ρητορική τους και τα επιχειρήματά τους ούτε στο ελάχιστο από τότε. Η μόνη διαφορά είναι ότι η σπατάλη των χρημάτων των φορολογουμένων με τα διάφορα "σχέδια σωτηρίας" γίνονται όλο και πιο ξεδιάντροπα κάθε φορά. Και για του λόγου το ασφαλές, αντιγράφω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του 1980 "Παγκόσμια Πρόκληση" του πολιτικού-δημοσιογράφου Jean-Jacques Servan-Schreiber - στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ράπτη:

«.....
Στα μέσα του 1980, όταν όλες οι τράπεζες αρνήθηκαν να δώσουν νέα δάνεια, η διεύθυνση, με πρωτοβουλία του προέδρου Lee Iacocca, σχεδιαστή του περίφημου Mustang, που αποτέλεσε τον θριάμβο της δεκαετίας του 1960, απευθύνθηκε στον τελευταίο πιθανό πιστοδοτικό οργανισμό, το Κράτος. Γεγονός ανεπάναληπτο στην ιστορία της αμερικάνικης βιομηχανίας. Παράλληλα, οι άλλοι δυο γίγαντες, η Ford και η General Motors, πριν φτάσουν ακόμα στην απελπιστική κατάσταση της Chrysler, έκλεισαν ένα μεγάλο μέρος από τα εργοστάσιά τους με δικαιολογία την κάθετη πτώση των πωλήσεών τους. Το παθητικό που εμφανίζει ο προϋπολογισμός της Chrysler για το 1980 φτάνει στο 1,2 δισεκατομμύρια δολλάρια. Ύστερα από πραγματική μάχη που δόθηκε στο Κονγκρέσο, η αμερικάνικη κυβέρνηση κατάφερε να εξασφαλίσει ένα δημόσιο δάνειο της τάξης του 1,5 δισεκατομμυρίου, για να σώσει την επιχείρηση. Αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε. Γιατί πώς θα αντιμετωπιστεί το νέο παθητικό της Chrysler και με ποιον τρόπο θα καλυφθούν τα χρέη της Ford(θα δούμε παρακάτω το αστρονομικό ποσό τους) και της General Motors;

Το διοικητικό συμβούλιο της Chrysler ζήτησε από τον πρόεδρο του συνδικάτου εργατών αυτοκινήτου, τον Douglas Frazer, να γίνει μόνιμο μέλος του.

Ο Lee Iacocca αρχίζει να συνειδητοποιεί το μάθημά του και να παραδέχεται την αδυναμία του να αντιμετωπιστεί η κατάσταση με τις παλιές μεθόδους. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δηλωσή του:

"Η ιδιωτική βιομηχανία αυτοκινήτων δεν έχει πια μέλλον στις ΗΠΑ. Είμαι πλέον βέβαιος γι'αυτό. Μελέτησα την περίπτωση της Ιαπωνίας και κατάλαβα ότι η πραγματική μεταμόρφωση της βιομηχανίας τους, στον τομέα μας, οφείλεται στην εφαρμογή ενός κοινού προγράμματος, σχεδιασμένου με την συνεργασία του κράτους και των βιομηχανιών. Το δόγμα της "ελεύθερης επιχείρησης", που διακηρύξαμε μέχρι σήμερα, έχει αποτύχει. Στην Ιαπωνία το αγνοούν. Ήρθε η σειρά μας να πάρουμε μαθήματα απ'τους άλλους."
.....»