Kill the zombies!

Με μια πρώτη ματιά το καινούριο πλάνο του Geithner (Public Private Partnership Investment Program - PPIP) είναι καλό. Είναι φιλικό στην αγορά, χρησιμοποιεί τον ιδιωτικό τομέα για να καθορίσει την αξία των τοξικών assets και προχωρημένη financial technology με πολύ leverage για να μεγιστοποιήσει τα όποια κεφάλαια βάλει το US Treasury. Οι αγορές το υποδέχτηκαν πανηγυρικά, ο S&P 500 ανέβηκε 7.1% την ίδια μέρα.
Δυστυχώς όμως, devil is in the details. Τα προβλήματα με το PPIP είναι πολλά και δείχνουν ότι η λύση της χρεωκοπίας για τις τράπεζες γίνεται όλο και περισσότερο ελκυστική.
Καταρχάς, με την προτεινόμενη financing δομή για την αγορά των bad loans το δημόσιο κάνει ένα μεγάλο δώρο στους ιδιώτες επενδύτες (εξ’ού και η άνοδος του S&P). Συγκεκριμένα, για κάθε pool of bad loans που θα δίνεται σε πλειστηριασμό, το US Treasury θα βάζει το debt για την αγορά με 6:1 leverage και το υπόλοιπο equity κομμάτι θα μοιράζεται 50-50 με τον επενδυτή. Με άλλα λόγια, ο επενδυτής που θα βάζει 8%, θα έχει το ίδιο upside με το δημόσιο το οποίο θα βάζει (και ρισκάρει να χάσει) το 92%. Ωραίο dealακι για τον αμερικανό φορολογούμενο…
Ένα άλλο τραγικό λάθος στο πρόγραμμα είναι ο εθελοντικός χαρακτήρας στην συμμετοχή στην δημοπρασία των toxic assets. Δεδομένου ότι ήδη υπάρχουν κρατικές εγγυήσεις πολλών δις, οι τράπεζες θα πουλήσουν μόνο τα assets με προσδωκόμενη αξία υψηλότερη της εγγυημένης από το κράτος, με απλά λόγια τα σκουπίδια θα μείνουν στο balance sheet των τραπεζών. Adverse selection κύριοι...
Στην καλύτερη περίπτωση, το PPIP θα λύσει μόνο το πρόβλημα της ρευστότητας για τα toxic assets. Αυτό που φαίνεται να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, το undercapitalization (υποκεφαλαιοποιήση;) των τραπεζών-ζόμπι, μπορεί να λυθεί είτε με πρόσθετα τρις, είτε με κρατικοποίηση των τραπεζών, είτε με το να αφεθούν οι insolvent τράπεζες να χρεωκοπήσουν όπως θα γίνονταν με κάθε άλλη επιχείρηση. Πιστεύω ότι η εγγενής ανικανότητα του κράτους σαν διαχειριστή, οι στρεβλώσεις που προκαλούνται από κάθε κρατική παρέμβαση, η έλλειψη χρημάτων και εξάντληση της υπομονής του αμερικάνου φορολογούμενου, όλα συνηγορούν στην λύση-σοκ της χρεωκοπίας. Η προστασία των πιστωτών των τραπεζών δεν μπορεί να είναι πιο σημαντική από την οικονομική ανάπτυξη μια γενιάς. Και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι έχει υπερτιμηθεί η πιθανότητα καταρεύσης του συστήματος γιατί έχει υποτιμηθεί η ικανότητα της αγοράς να καλύπτει οποιαδήποτε κενά.
Σκοτώστε τα ζομπι πριν μας φάνε...