Ζήτω το ζητώ το προεκλογικό debate!

1985. Ιωάννινα. Προεκλογική περίοδος. Νύχτα – μετά τις 20:00. Ο πατέρας μου στο τιμόνι, η μητέρα μου δίπλα του και εγώ με τον αδελφό μου στο πίσω κάθισμα. Σταματάμε στο φανάρι κι ένα σμήνος κομματικών νεολαίων με αλυσίδες, ρόπαλα και σιδερολοστούς μας περικυκλώνει. Σαν σε όνειρο, τους βλέπω μπροστά μου να μας βρίζουν και να μας απειλούν, και είμαι σίγουρος ότι αν δεν συνειδητοποιούσαν ότι στο πίσω κάθισμα καθόμουν εγώ με τον αδελφό μου – μικρά παιδιά τότε, άμαχος πληθυσμός – ούτε το αυτοκίνητο, ούτε οι γονείς μας θα καταφέρνανε να ξεφύγουν. (Το αυτοκίνητο βλέπετε του πατέρα μου, το χρησιμοποιούσε νεολαία αντίπαλου κόμματος για τις εκστρατείες αφισοκόλλησής της και αποτελούσε κόκκινο πανί για τους βαρβάρους της αντίπαλης πλευράς. )
Η τηλεόραση ελεγχόταν πλήρως από την κυβέρνηση. Το ίδιο και το ραδιόφωνο. Η μόνη πληροφόρηση που είχαν οι πολίτες ήταν από τις κομματικές τους εφημερίδες. Ο πολιτικός διάλογος περιοριζότανε στις μάχες των δρόμων μεταξύ αφισοκολλητών κι την πλαστική σημαία στην ομιλία του αρχηγού της αγέλης.

2009. Ιωάννινα. Προεκλογική περίοδος. Νύχτα – μετά τις 20:00. Εγώ με την κόρη μου στον ένα καναπέ. Η γυναίκα μου στον άλλο. Παρακολουθούμε το debate των πολιτικών αρχηγών και γκρινιάζουμε με τις τετριμμένες απαντήσεις τους και τις άστοχες ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Εγώ ταυτόχρονα σχολιάζω τη συζήτηση με τους φίλους μου στο twitter καθώς η κόρη μου παίζει στο δικό της υπολογιστή ένα παιχνίδι σε κάποιο παιδικό site.

Το debate δεν ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς από ενήλικες πολιτισμένους συνομιλητές. Οι δημοσιογράφοι, με την εξαίρεση του Παύλου Τσίμα και της Σίας Κοσιώνη, ήταν απαράδεκτοι και πολύ συχνά εκτός θέματος – τι μανία κι αυτή με τις κουκούλες και τη Μακεδονία! Κι αν δεν με ταλαιπωρούσαν οι προσωπικές μου πολιτικές εμμονές, θα είχα κλείσει πιθανότατα την τηλεόρασή μου πολύ πριν το τέλος του.

Κι όμως. Το debate αυτό το γιορτάζω.

Η δημοκρατία μας ενηλικιώνεται και δεν έχει ανάγκη πια τη βαρβαρότητα της ημιμάθειας του πεζοδρομίου. Με όλες τις ατέλειές της, έχει στρέψει πια την πλάτη της στη σιωπηλή βία της πλαστικής σημαίας. Ακούμε απόψεις, διαβάζουμε πολιτικά προγράμματα, γνωρίζουμε θέσεις. Κι αποφασίζουμε. Δεν τρέχουμε πια στους δρόμους με καδρόνια κι αλυσίδες.