Από την ομάδα blanco

Ένα σημαντικό θέμα που άπτεται της αστικής γεωγραφίας και θέτει η επικαιρότητα είναι η προοπτική και οι συζητήσεις που διεξάγονται τελευταία για την ανέγερση νέων σταδίων/γηπέδων στην Αθήνα. Δεδομένου του ρόλου που ανέκαθεν διαδραμάτιζαν οι αθλητικοί χώροι στην ζωή μιας πόλης αλλά και του πλήθους των πολεοδομικών επιταγών που συνδέονται με το θέμα(αναπλάσεις, χάραξη νέων δρόμων, αξιοποίηση περιβάλλοντα χώρου), οφείλουμε όλοι να το σκεφτούμε λίγο συνολικότερα.

Με ιδιαίτερο σκεπτικισμό διαβάζουμε , για παράδειγμα, ότι πρόκειται στην Αθήνα, σ’εκείνο ή σ’άλλο μέρος, να μεταφερθούν, έτσι άκριτα, αρχιτεκτονικά πρότυπα που ακολουθήθηκαν για να λειτουργήσουν σε άλλες πόλεις, υπό άλλες συνθήκες και προφανώς για να ικανοποιήσουν άλλου είδους ανάγκες. Ευτυχώς δεν ακούσαμε να μιλάνε για το LUIS II του Μονακό, που φέρνει περισσότερο σε τσίρκο(καμία εμπάθεια με το συμπαθές θέαμα του τσίρκου), προβληματιζόμαστε όμως όταν μερικοί με ευκολία είναι έτοιμοι να δεχτούν τα γήπεδα/αρένες της Ιβηρικής χερσονήσου, τα οποία δεν ταιριάζουν στην ψυχολογία αυτής της πόλης και των κατοίκων της, Όπως επίσης και κάποια από τα βρετανικά μοντέλα, όσο αξιοθαύμαστα κι αν είναι, είναι εμφανές ότι σχεδιάστηκαν για πόλεις με διαφορετική ανάπτυξη και ανθρώπους με διαφορετική αντιμετώπιση του σύγχρονου αθλητικού θεάματος.

Σ’αυτό το σημείο καλούνται όλοι οι ενδιαφερόμενοι και ειδικά οι αρχιτέκτονες - ας μην περιμένουν ειδική κλήτευση οι τελευταίοι - να παρέμβουν, να ερμηνεύσουν την αθλητική δραστηριότητα στην Αθήνα σήμερα , να αφαιρέσουν, να προσθέσουν, να λάβουν υπόψη τους το χώρο και το χρόνο και να προτείνουν. Να μην περιοριστούν-και να μην τους περιορίσουν- σε μορφολογικές ασκήσεις κατόπιν εορτής αλλά να αποτυπώσουν έμπρακτα την πρωτότυπη αρχιτεκτονική τους σκέψη , διότι υπάρχει τέτοια. Καμία αντίρρηση ότι το ποδόσφαιρο και οι απαιτήσεις γύρω απ’αυτό έχουν διεθνοποιηθεί, ωστόσο οι τοπικές ιδιαιτερότητες παραμένουν. Άλλο Βοτανικός ,για παράδειγμα, κι άλλο μια αχανής έκταση δίπλα στο αεροδρόμιο του Μονάχου.

Είναι δημιουργική όσο και ευχάριστη η πρόκληση να ανάγουμε το τοπικό σε οικουμενικό. Να συμμετέχουμε και μεις στον διεθνή αρχιτεκτονικό διάλογο, να προσφέρουμε πρότυπα. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε και πιο κοντινούς γείτονες(Βαλκάνια, Μέση Ανατολή)που μας παρακολουθούν και περιμένουν από μας. Απ’ την άλλη πλευρά βέβαια, μπορείτε να μας αντιτείνετε ότι και ο ισπανός Σαντιάγκο Καλατράβα- που όμως σέβεται και εμπνέεται από τα ιστορικοκοινωνικά συμφραζόμενα του χώρου όπου δημιουργεί- μας χάρισε ένα μαγευτικό τοπίο στο Μαρούσι, το οποίο δυστυχώς μένει αναξιοποίητο… και θα’χετε και σεις δίκιο…


www.omadablanco.com