το τέλος της Χρυσής Αυγής και η αυγή της ανοικτης κοινωνίας

Στα ψιλά των εφημερίδων πέρασε πριν δυο μήνες ένα θέμα που άλλοτε θα προκαλούσε πάταγο. Ο ηγέτης της Χρυσης Αυγης, του κύριου νεοναζιστικού κόμματος στην Ελλάδα, ανακοίνωσε την αναστολή των δραστηριοτήτων του.

Και έτσι κάπως τελειώνει. Χωρίς ουρλιαχτα και κραυγές, χωρίς καν την προσοχή της κοινής γνώμης κλείνει ένας πολιτικός κύκλος στην νεότερη ιστορία τηςΕλλάδος : ο νεοναζισμός ΄ξόφλησε κυρίες και κύριοι, τουλάχιστον από πολιτικής απόψεως.

Θυμάμαι, στα μαθητικά μου χρόνια, ιδίως στην προετοιμασία των πανελληνίων, μας είχαν αλλάξει τον αδόξαστο με τον "κίνδυνο" που εκπροσωπούσε για την κοινωνία μας η "άνοδος του νεοναζισμού". Μπόρώ να θυμηθώ τουλάχιστον 10 διανοουμενους "της αριστεράς και της προοδου" που διείδαν κίνδυνο "φασιστικής πολιτικής νίκης" στη δεκαετία που μας πέρασε...Παντα όμως απορουσα, για ποια ανοδο μιλούσαν οι καθηγητάδες μας, ιδίως έπειδή ως γνωστό τα νεοφασιστικά κόμματα δεν είχαν ξεπεράσει ποτέ το 1 % σε κάθε εκλογικό αγώνα που λαβαιναν μέρος. Τελικά μάλλον τα μαθήματα επί μαθημάτων περί του νεοναζιστικού κινδύνου αποδειχτηκε πως δεν ήταν και ίδιαιτέρως εντός "θέματος".

Η Χρυση Αυγη έβαλε λουκέτο. Αυτή η κίνηση μας βοηθά να βγάλουμε κάποια σαφή πολιτικά συμπεράσματα.

Το αυτονόητο είναι ότι ο φασισμός ΄΄εχει πια ξοφλήσει ως ιδεολογία, είναι όχι απλά αντιδραστικά οπισθοδρομικός, αλλά μουσειακό έκθεμα της πολιτικής μας ιστορίας. Μιλώντας για φασισμό εννοούμε έναν συγκροτημένο ιδεολογικό σχηματισμό και όχι το άθροισμα των κοινωνικών συμπεριφορών που θεωρούμε "φασιστικές" (αυτές δυστυχώς μπορούν να υπάρξουν και χωρίς την πόλιτική τους έκφραση.Αλλά το τελος της πρωτης σημαινει την αποδυναμωση των δευτερων και μπορεί να μας κανει να αισιοδοξούμε για την εξαχνωση τους σε καποιο απροσδιοριστο μελλον).

Με τη νεα αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων φαίνεται ότι ο πιο ακραίος "επισημος" πόλος του συστηματος μας απο τα δεξιά είναι πια ο "εκλεκτός του Θεού" ολ τάιμ κλασσικ κυριος Καρατζαφέρης. Ή εκλογική αδυναμία του πρώτου υποδηλώνει μια γενικότερη αδυναμία του ακροδεξιού χώρου. Που σημαίνει ότι όλο και πιο πλατιά στρώματα του πληθυσμού έλκονται προς το "κέντρο", ενώ εμμέσως προς το κέντρο έλκονται και οι ακραίοι που θα μετακομίσουν από το νεοφασισμό στην σαφώς πιο "ημερη" λαικιστική δεξιά του ΛΑΟΣ.

Ταυτόχρονα το τέλος της Χ.Αυγής ως κομματικου σχηματισμου υποδηλωνει και μια ενδεχομενη κριση στην ακρα αριστερά που σ ενα μεγάλο βαθμό στήριζε ως τώρα το πολιτικό της προφίλ στην αντιφασιστική προπαγάνδα. Η έκλειψη ενός βασικού εχθρού θα προκαλέσει ανακατανομές στην οργανωτική της δομή και κατά πάσα πιθανότητα θα τραβήξει τους συμπαθούντες της (όσους δηλαδη δεν εχουν ξεκαθαρισμενη ιδεολογικη συνειδηση) σε πιο μετριοπαθή σχήματα, αναγκάζοντας την να οξύνει τις ήδη χυδαίες αντι-φιλελεύθερες της επιθέσεις για να ανοιξει καναλια με τις πηγές αριστερών ψηφοφόρων.

Αλλά αυτές οι αλλάγές καθρεφτίζουν ένα τεράστιο process μέσα στους κόλπους της ελληνική κοινωνίας που διήρκεσε περιπου μιαμιση δεκαετία και ολοκληρώνεται τη στιγμή που μιλάμε. Παρολες τις βασιμες κατηγορίες,παρόλα τα κρούσματα ρατσισμου και ξενοφοβίας η ελληνική κοινωνία έχει κάνει ένα άλμα πολιτικής ωριμότητας από το 1990 μέχρι τώρα. ΄Φέρτε στο μυαλό σας την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα μας τη δεκαετία 80-90.
Οπισθοδρόμηση, καθυστέρηση, πλήρης κρατική αυθαιρεσία, μια κοινωνία που είχε ανάγει σε ιδεολογία τις πελατειακές σχέσεις με τους πολιτικούς (άκου Τσοβόλα δώστα όλα! Και τα τρελαμενα χειροκροτηματα που ακολουθησαν!), ο βολεμένος Ελληνάρας του φραπογαλου (ωπ, πού τη θυμηθηκα αυτη τη λεξη), αισχρός συνδικαλισμός εργατοπατέρων, ελάχιστη ανάπτυξη, φουλ αντιαμερικανισμός, φουλ ξενοφοβία. Και μετά ήρθε το Μακεδονικό. Αποχαλινωμένος εθνικισμός , μίσος για τους γείτονες, άνοδος κάθε λογής φασίστα "εθνοπατέρα" , ξεφύτρωμα διαφόρων εθνικοπατριωτικών οργανώσεων (μονο στη Θεσ.νικη θυμαμαι 4 με εκατονταδες ενεργά μέλη). Και ασφαλώς το μίσος για το φιλελευθερισμό ολοκληρωνε το κολαζ. Λαικές εξεγέρσεις εναντια στις ιδιωτικοποιησεις και τους "αιμορουφηχτρες μπιζνεσμεν", Κολλάδες, ξεβρακώματα, ουρλιαχτά από κομματικά μικρόφωνα, αγελαίες πολιτικές συγκεντρωσεις.

Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας. Η ελληνική κοινωνία είδε ότι οι γείτονες δεν είναι απειλή,αλλά πηγή κέρδους και συναλλαγών. Δεκάδες εταιρίες έχουν ανοιξει υποκαταστηματα σταΒαλκάνια, τα σύνορα με Σκοπια και βουλγαρία είναι κάθε βδομαδα πιττα στα αυτοκίνητα Ελλήνων που τρέχουν να επωφεληθούν από τις χαμηλές τιμές των γειτονικών αγορών. Ουτε άχνα δεν βγαινει από την κοινωνία των πολιτών απέναντι στο ενδεχόμενο των ιδιωτικοποιήσεων καθώς φαίνεται ότι μάθαμε το μάθημα μας από τις περιπτώσεις της κινητης τηλεφωνίας και του ίντερνετ. Εδώ οι εργατοπατέρες είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν μόνοι τους γι αυτό και στρέφονται εναντια στην ίδια την ελληνική κοινωνία (σκεφτειτε απλα ποιους βλαπτουν με τις απεργίες που κοβουν στα δυο την κυκλοφορία της Αθηνας κ της Θεσ.νικης για ωρες.Μηπως τον Καραμανλή;Αυτός διαθετει και ελικοπτερο αμα λάχει ρε παιδια! Εσας και εμενα βλάπτουν!). Πρόσφατα o ελληνικος λαος έδωσε το χρίσμα στη ΝΔ το πιο φιλελευθερο κομμα του κοινοβουλιου να προχωρήσει σε ριζικες τομες στην οικονομια και πολιτική.

Η στροφή της νδ και του πασοκ στο λεγομενο "μεσαιο χώρο" (μια αρκετα δυσνοητη εννοια) τα τελευταια χρονια δεν ενισχυσε τα ακραια κομματα γιατι στην πραγματικοτητα η ελληνική κοινωνία ήταν αυτη που τραβηξε τις μεγαλυτερες παραταξεις στον πολιτικο "μεσαιο χωρο". Οι ακραιοι αριστερας και δεξιας ηταν ανικανοι να προσαρμοστουν στις αλλαγες, γιαυτό και σταδιακά χάνονται απο το πολιτικο προσκηνιο. ΄Ο μεσαίος χώρος στην πραγματικοτητα δεν εκπροσωπει μια κοινωνική χωροθετηση αλλά μια πολιτική γραμμή. Και αν μεταφράζεται (οπως φανερωνει το προγραμμα των μεγαλων κομματων) σαν κοινωνική ελευθερία, δημοκρατία, ανοιχτές αγορές και οικονομική απελευθερωση απο τα κρατικά στεγανά, δεν μπορεί παρά να σημαίνει τον θρίαμβο του φιλελευθερισμού!