e-rooster blog: Ενα νέο New Deal; Όχι,ευχαριστώ!

Τρίτη, Οκτωβρίου 14, 2008

Ενα νέο New Deal; Όχι,ευχαριστώ!

Στον μακρύ κατάλογο των ιστορικών γεγονότων που η μετέπειτα ιστοριογραφία μεγέθυνε, ανάπλασε και μυθοποίησε εργολαβικά, ξεχωρίζει το πρόγραμμα του προέδρου των ΗΠΑ. Φ.Ν.Ρούζβελτ,γνωστό στους περισσότερους με τον όρο “NEW DEAL”. To συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο που ξεκίνησε χοντρικά μετά το μεγάλο κραχ και έληξε με την έναρξη του δευτερου παγκόσμιου πολέμου, επανέρχεται στον πολιτικό διάλογο κάθε φορά που η παγκόσμια οικονομία διέρχεται κρίση και ο κόσμος αναζητά σωτήρες,μεσσίες και λοιπούς σόουμεν-τυχοδιώκτες για να του δώσουν μια σταγόνα ελπίδας, και μερικά ευρώ.

Ο λόγος του περιστασιακού βρυκολακιάσματος εκείνης της σκοτεινής εποχής είναι ότι έχει επικρατήσει η γενική εντύπωση πως η Υφεση προκλήθηκε εξαιτίας των laissez faire πολιτικών του Προέδρου Χούβερ και ξεπεράστηκε με τις κρατικιστικές πολιτικές του αντικαταστάτη του. Έτσι, οι σύγχρονοι world-improvers φτάνουν να απαιτούν ένα νέο New Deal για να ξεπεραστεί η κρίση που υποτίθεται πως προκάλεσε ο... «αχαλίνωτος καπιταλισμός».

Καταρχάς,όπως σε κάθε παραμύθι,έτσι και στο συγκεκριμένο,το ψέμμα ξεκινάει ήδη από το πρώτο λεπτό της διήγησης. Είναι λαθος ότι ο πρόεδρος Χούβερ ακολούθησε μια laissez faire πολιτική καθ όλη τη διάρκεια της κρίσης. Αντίθετα έσπευσε να βάλει το λιθαράκι του μετά το Κραχ, αποκόπτοντας τις παγκόσμιες αγορές αγροτικών προιόντων με την αυξηση των δασμών, αυξάνοντας την φορολογία σε ανήκουστο βαθμό και παρεμβαίνοντας με πολλούς και διάφορους τρόπους στις διεργασίες της αγοράς.

Και ύστερα ήρθε ο Σωτήρ. Με τη ρητορική του, το στυλ του, τους ειδικοσυμβούλους του και το Νέο Πρόγραμμα του.Όπως όλοι οι σωτήρες, από τον Αλκιβιάδη ως το Στάλιν,έτσι και αυτός «είχε σχέδιο». To σχέδιο ήταν απλό: Κράτος-Κράτος-Κράτος. Έστησε κρατικοδίαιτα καρτέλ.Αυξησε κι άλλο τους φόρους.Έριξε λεφτά σε δημόσια έργα. «Έτσι» μας λένε οι κρατιστες, «σώθηκε η οικονομία των ΗΠΑ»

Όμως σώθηκε όντως η οικονομία από το New Deal?Μην είστε σιγουροι.Σε εργασία τους οι οικονομολόγοι Cole Harold L και Ohanian Lee συμπεραίνουν πως οι πολιτικές του New Deal ευθύνονται για την ιδιαίτερα ασθενή και καθυστερημένη πορεία της ανάκαμψης μετά τη Μεγάλη Ύφεση καθώς συνεισέφεραν στη μείωση της κατανάλωσης,της παραγωγής και στην ανεργία σε σημαντικό βαθμό. Καταλήγουν δε ότι «οι πολιτικές του New Deal στον τομέα της εργασίας και της βιομηχανίας δεν οδήγησαν στην ανάκαμψη της οικονομίας από την Υφεση όπως ήλπιζε ο Ρούζβελτ»

Το εθνικό εισόδημα των ΗΠΑ του 1937 είχε φτάσει μόλις το 85% του εισοδήματος στα 1929, ενώ στην Αγγλία το αντιστοιχο ποσοστό ήταν 124% .Οι πολιτικές του Κεντρικού Σχεδιασμού αφαίμασσαν τους φτωχότερους πληθυσμούς του Νότου μετακινώντας κεφάλαια -και επενδύσεις- στις Δυτικές και ανατολικές πολιτείες όπου τα εισοδήματα ήταν 60% υψηλότερα.

Η ανεργία το 1938 (μετα απο πέντε χρόνια συνεχους εφαρμογής του New Deal) έφτανε το 20% του εργατικού δυναμικού Άλλωστε όπως επισημαίνει και ο Jim Powel, ο μέσος όρος της ανεργίας καθ όλη τη διάρκεια του New Deal έφτανε το 17% .Γι αυτό το λόγο ο Henry Morgenthau έγραψε στο ημερολόγιο του το 1939 : «Δοκιμάσαμε να ξοδεψουμε λεφτά. Ξοδευουμε περισσότερο από όσο ξοδέψαμε ποτέ πριν κι αυτό δεν λειτουργεί (...) 8 χρόνια μετά την έναρξη της ηγεσίας μας, έχουμε ίδια ποσοστά ανεργίας με τότε που ξεκινήσαμε».

Ο ίδιος ο Ρούζβελτ αντιμετώπιζε τη διαρκή κρίση με τον τυπικό πανικό που πλημμυρίζει κάθε Κεντρικό Σχεδιαστή: ξεσπαθώνε σε καθε δημοσια τοποθέτηση του κατά της ελεύθερης αγοράς, έβριζε τους «μεγάλους επιχειρηματίες», διέταζε το FBI να διερευνήσει αν υπήρχε κάποια συνομωσία του Μεγάλου Κεφαλαιου που εμπόδιζε την ανάκαμψη της οικονομίας (δεν βρέθηκε καμία). Τελικά ο πόλεμος έδωσε «μια κάποια λύση» στην αποτυχημένη πολιτική ηγεσία που έκανε με περισσή χαρά και ανυπομονεσία αυτό το αιματοβαμμένο «άλμα προς τα εμπρός».

Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο ότι οι πολιτικές του Ρούζβελτ,και του προκατόχου του κατάφεραν να μετατρέψουν την Υφεση σε μια αργή,μακρόσυρτη διαδικασία οικονομικής αποσύνθεσης,που τελικά ξεπεράστηκε μέσα στα σφαγεία του Β¨ παγκοσμίου πολέμου.

Το 1939, μετά από έξι χρόνια εφαρμογής του λεγόμενου New Deal τα 2/3 των Αμερικανών θεωρούσαν ότι η πολιτική του Ρούζβελτ απέναντι στις επιχειρήσεις εμπόδιζε την ανάπτυξη της οικονομίας. Αλλά τι ξέρουνε αυτοί; Η προεδράρα (όχι ο Τσίπρας,ο Γ.Α.Π.) θεωρεί «κλειδί» για την σωτηρία μας την εφαρμογή ενός νέου New Deal, ενός New New Deal, που θα μας οδηγήσει όπως και το προηγούμενο στα χαρακώματ... στην γη της επαγγελίας θέλω να πω...

Τελικά η προπαγάνδα, και η πολιτική μυωπία ήταν είναι και θα είναι υπαίτιοι για κάθε οικονομική συμφορά από δω ώς την αιωνιότητα...

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...: Θα έμπαινα στη λογική να απαντήσω αναλυτικα αν δεν θεωρούσα την παραπάνω ανάρτηση τόσο ανιστόρητη που να καταντά ανέκδοτο. Αναπαραγωγή κλασσικών ρεπουμπλικανικών talking points. Φυσικά το ότι το consensus ακόμα και libertarian freshwater οικονομολόγων ότι η τότε οικονομία ήταν demand constrained και ότι η ενίσχυση της ενεργού ζήτησης απετέλεσε πολιτική εξόδου από την κρίση στην Αμερική- αλλά και στην Αγγλία (της οποιας το 124% επιλεκτικά επικαλείσαι) δεν έχει καμία σημασία, όχι.

Το μοναδικό επιχείρημα είναι ότι ο Χούβερ έβαλε το λιθαράκι του πρίν τον FDR, και ότι οι άλλοι έτρεξαν γρηγορότερα στην έξοδο από την κρίση (πράγμα λογικό με δεδομένες τις οικονομικές ιδιαιτερότητες της Αμερικανικής οικονομίας τις οποίες σου προτείνω να μελετήσεις - αν και είμαι βέβαιος ότι το έχεις κάνει ήδη και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο: επιλεκτικά). Εάν αυτό δεν είναι super-partisan political thinking, οριακά στα πλαίσια της επιστήμης (όσο επικαλείσαι οικονομική ορολογία είσαι μέσα δυστυχώς) τοτε δεν ξέρω τι είναι.

If the facts don't fit the theory, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα, no?; 14/10/08 07:30
cobden είπε...: Ωραίο ποστ!Συμφωνώ απόλυτα πως το Νιού Ντιλ ήταν μια αποτυχία. Επιπλέον, έχει πολύ ενδιαφέρον να μελετήσει κάποιος τις ομοιότητες της οικονομικής πολιτικής του Ρούσβελτ με την οικονομική πολιτική του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Στη δεκαετία του 1930 , ο φασισμός του Μουσολίνι εθεωρείτο πρότυπο στους κύκλους του “New Deal”, ο Ρούσβελτ αποκαλούσε τον Μουσολίνι και τον Στάλιν, “blood brothers” ενώ ο Υπουργός Εσωτερικών Harold Ickes δε δίσταζε να δηλώσει “What we are doing in this country were some of the things that were being done in Russia and even some things that were being done under Hitler in Germany.But we are doing them in an orderly way”(Δείτε σχετικά το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο “Three New Deals:Reflections on Roosevelt’s America, Mussolini’s Italy, and Hitler’s Germany,1933-1939″ του Wolfgang Schivelbusch).; 14/10/08 08:35
Harry Peitsinis είπε...: Aνώνυμε βλέπω ότι διάβασες το κείμενο μου όσο επιλεκτικά με κατηγορείς πως διάβασα την ιστορία του New Deal. Ίσως η υψηλότατη ανεργία και οι παραδοχές του ίδιου του Morgenthau που ήταν secretary of Treasury την εποχή εκείνη να μην είναι αρκετές για να δεχτείς την τεκμηρίωση μιας άποψης που δεν σου είναι αρεστή.Ισως ουτε η recession του 38 να μην είναι αρκετή για να σε βάλει σε σκέψεις. Θα σε παρέπεμπα τότε στο ορθόδοξο textbook μακροοικονομικών του Μουρδουκούτη οπου ο ίδιος ενώ προκρίνει την αποψη περί "σωτηρίας" της οικονομιας από το Ρουζβελτ παραδέχεται ωστόσο πως υπάρχουν αρκετοί οικονομολόγοι που πιστεύουν ότι η πολιτική αυτή δεν βοήθησε,αντιθετα η ανάκαμψη θα επέρχονταν με πιο φιλελεύθερερες πολιτικές.Συνεπώς το ζήτημα δεν διχάζει μόνο την πολιτική αλλά και την οικονομική κοινότητα.

Κόμπντεν συμφωνώ απόλυτα με την επισήμανση σου. Ολο λέω να τσεκάρω αυτό το βιβλίο κι όλο το αναβάλλω!Τώρα όμως θα το διαβάσω επιτέλους χάρη στον ταλαντούχο κο Παπανδρέου!; 14/10/08 10:23
Ανώνυμος είπε...: Μετά Χριστού προφήτες...

Καμιά πρόταση για την σημερινή κατάσταση μπορούμε να ακούσουμε? Άστο καλύτερα. Οι Οικονομολόγοι είναι οι πιο ακατάλληλοι να προτείνουν κάτι.; 14/10/08 11:16
Ανώνυμος είπε...: Τα χαρακώματα πάντως αυτη τη φορά άρχισαν πολύ πριν το νέο New Deal.
Iράκ,Αφγανιστάν και προετοιμάζονταν και για Ιράν.
Καλύτερα λοιπόν να αποτυχουν οικονομικά μήπως και δεν αρχίσουν άλλο πόλεμο.; 14/10/08 11:58
Αθανασιος είπε...: μια μικρη λεπτομερεια. αποκλειεται ο Henry Morgenthau να ειπε οτι ειχαν 8 χρονια στην εξουσια καθως ο Roosevelt βγηκε το 1933 και αυτο το δηλωσε το 1939.αρα δεν ηταν 8 αλλα 6 χρονια.; 14/10/08 13:26
Harry Peitsinis είπε...: Aθανάσιε η φράση είναι η παρακάτω:

“We are spending more than we have ever spent before and it does not work. (. . .) We have never made good on our promises. . . . I say after eight years of this Administration we have just as much unemployment as when we started(. . . .) And an enormous debt to boot!”

Και σύμφωνα με τις πηγές γράφτηκε στις 6 Μαίου του 1939. Μικρή σημασία βέβαια έχει το θέμα.; 14/10/08 14:48
Αθανασιος είπε...: εννοειτε οτι εχει μικρη σημασια απλα δεν βγαζει νοημα ο χρονος των 8 χρονων που λεει καθως ο Roozevelt ηρθε στην εξουσια το 1933.
τωρα ναι μεν οικονομικα το new deal ισως να μην εστεκε αλλα πιστευω οτι ενας απο τους λογους που εκθειαζεται το new deal ειναι οτι προσεφερε προστασια και ψυχολογικη στηριξη προσωρινα σε ομαδες του πληθυσμου που ειχαν αναγκη.και αυτο ειναι εξισου σημαντικο.δεν μπορουμε ολα να τα βλεπουμε ψυχρα.; 14/10/08 15:46
Harry Peitsinis είπε...: Tι να σου πω παντως το quotation αναφέρεται από διάφορες πηγές,αν θέλεις ψάξτο.

Κατά τα άλλα, δεν με ενδιαφέρει το ψυχολογικό σκέλος της διοικησης Ρουζβελτ. Relief programs oργάνωσε και ο Χουβερ,πάνω στα οποία στηριχτηκε ο αντικαταστάτης του. Κανείς όμως δεν θυμάται το Χουβερ σαν σωτήρα,έτσι;; 14/10/08 16:07
Harry Peitsinis είπε...: Xμ,τώρα που το κοιτάω βλέπω ότι η φράση αυτη του Μοργκεντάου αναφέρεται σε βιβλίο του ιστορικού J.Blum (πιθανώς το "from Morgenthau diaries"); 14/10/08 16:26
Αθανασιος είπε...: βρηκα καποιες πηγες.μαλλον ο ιδιος ο morgenthau θα θυμοταν λαθος. εννοειτε οτι τον hoover δεν τον θυμουνται σαν σωτηρα.εγω απλα μιλαω γενικα οτι καποια κρατικιστικα προγραμματα σε ορισμενες περιπτωσεις προσφερουν οικονομικη και ψυχολογικη στηριξη σε καποια ατομα που την εχουν αναγκη.δεν σημαινει οτι πρεπει να ειναι ο κανονας βεβαια.αλλωστε και το new deal δεν ηταν ο κανονας.ουτε τα σημερινα μετρα για τις τραπεζες δεν θα διαρκεσουν πιστευω πολυ.; 14/10/08 17:50
ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ είπε...: Για την οικονομική αποτυχία του New Deal δείτε: The Forgotten Man: A New History of the Great Depression by Amity Shlaes.

To review για The Forgotten Man στο Weekly Standard:

Unhappy Days
The cure for the Great Depression was addiction to big government.
by Stephen Schwartz
07/30/2007, Volume 012, Issue 43

The Forgotten Man
A New History of the Great Depression
by Amity Shlaes
HarperCollins, 480 pp., $26.95

The "forgotten man" is a phrase with multiple echoes. The long agony this book recounts--that of the great economic downturn of the 1930s, and the measures to alleviate it attempted by presidents Herbert Hoover and Franklin D. Roosevelt--has itself become largely forgotten, or is unknown, to most young (and many adult) Americans. At the same time, the Democratic party and its acolytes continue, 70 years later, to trade on the "progressive" reputation and liberal-left alliances--with unions, ethnic groups, and other special interests--they acquired during the New Deal.

But the allusion to a "forgotten man" has two edges. It was adopted by the partisans of the New Deal to describe the most disadvantaged victims of the business crisis: "the forgotten man at the bottom of the economic pyramid." This phrase, referring to the victims of unemployment, bank collapse, and agricultural crisis that 1932 Democratic presidential candidate Franklin Roosevelt proposed to help, was inserted by Raymond Moley--a pioneer of FDR's original Brain Trust, also now largely forgotten--into the candidate's earliest major speech.

In accord with that spirit, most histories of the New Deal have treated it as a benevolent revolution, which rescued and reunited America, bringing economic reconstruction and relief, institutional reform, and populist art to a nation badly wounded. Amity Shlaes, an economic journalist who has worked at the Wall Street Journal and the Financial Times, and now writes for Bloomberg News, has chosen a different perspective. Hers is a critical history of the Great Depression and the New Deal from a rigorous free-market viewpoint.

Shlaes traces the trope of "the forgotten man" to a much earlier and more penetrating usage. Some 50 years before the onset of the Depression, the Yale philosopher William Graham Sumner described the "forgotten man" as the victim in a para digm where social reformer A cooperates with politician B to apply government resources to resolve the problems of person X. The forgotten man in the diagram is C, who must pay for such programs through taxation. Sumner described C as follows: "He works, he votes, generally he prays, but he always pays." Shlaes argues that while there is no harm in reformers and politicians aiding the needy, there is something very wrong in using the power of the state to harness C to the effort. In the words of her introduction, "Roosevelt's forgotten man, the constituent X, perpetually tangled with Sumner's original forgotten man, C."

In this telling of the story, stirring speeches and massive social convulsions take second place to acute observation of how the New Deal grafted an overgrown bureaucracy on the political culture of the United States. While the outcome of the New Deal was perceived as beneficial, and was unaccompanied by repression, it has long been observed that the emergence of the American social welfare state had elements in common with Mussolini's fascism, Hitler's state-directed economic revival, and Stalinist compulsory agrarian collectivization and central planning.

This important volume is, therefore, an encyclopedic accounting of attempts by many such "forgotten" individuals and institutions, some of them demonized in the reforming idiom of the New Dealers, to combat the aggrandizement of the state. Her book could be viewed as a reply to a standard chronicle of the epoch, Part of Our Time, published by the liberal journalist Murray Kempton in 1955. Although the remnant of popular memory in which the New Deal is still alive tends to associate it and FDR with grandiose public works, Shlaes shows that his predecessor Hoover, a conservative Republican but an engineer by training and temperament, had already adopted large-scale public construction and government intervention as means of economic improvement. The main incident in the narrative of the Depression and New Deal most often recalled today is the stock market crash of October 1929. For this reader, however, an episode recounted in this work has such resonance that it should serve as an urgent warning to Americans today: the passage in 1930 of the Smoot-Hawley tariff legislation, signed into law under Hoover.

That protectionist measure was authored by Senator Reed Smoot of Utah and Representative Willis Hawley of Oregon, both Republicans. The federal government had increased the public works budget to its highest level in half a decade. But farming was still a foundational component of the American economy, and excess production had driven crop prices to disastrous lows. The Republican party (and Hoover himself) were committed to protectionism as a general policy for assistance to the domestic producer, and even before the crash Hoover had pledged to institute a new tariff on farm commodities.

"Such a tariff not only protects the farmer in our domestic market," he declared, "but it also stimulates him to diversify his crop."

Even though farming no longer plays a central role in our national economy, the parallel between protectionism then and the wave of similar sentiments sweeping the country today cannot be ignored. As Shlaes writes, "America was in trouble." Like unions now, farmers were widely portrayed as victims in need of a legal shield along the nation's borders. The Smoot-Hawley act raised tariffs on imported goods to one of the highest levels ever seen in America--according to some, above any precedent.

Smoot-Hawley had devastating effects at home and abroad. The country had enjoyed a 15-year period, beginning with the outbreak of World War I, in which exports exceeded imports sufficiently to produce a $25 billion positive trade balance. Numerous business figures warned against the bad effects of Smoot-Hawley while it was under consideration. Thomas W. Lamont of the J.P. Morgan investment bank confessed that he had nearly gone on his knees to Hoover to beg for a veto of the "asinine" tariff bill. The European director of General Motors, Graeme K. Howard, cabled Washington warning that the tariff would so isolate the American economy as to create the "MOST SEVERE DEPRESSION EVER EXPERIENCED."

Howard, as we know, was correct. The new regulations would drive up the prices of imported goods, reducing the capacity of foreign companies to sell products in America and of their governments to accumulate gold needed to pay off debts to the United States dating from the world war. It would also block the sale of American products to badly needed foreign customers. Protectionism would diminish the buying power of the American wage earner while further enclosing the farmer in a pattern of overproductive inefficiency.

The impact of Smoot-Hawley proved global, and more disastrous than even its most serious critics had argued. European journals warned that such protectionist action would produce reprisals and, eventually, war. Retaliation came from many countries, including France, Italy, Australia, India--even Canada. In a somber tone, Shlaes points out that "at a time when the country could have pulled itself out of a slump through trade, Washington was buttressing the walls preventing that trade."

Still, the story of the Depression is, by the simple fact of Roosevelt's tenure in the White House from 1933 until his death in 1945, much more that of the New Deal's version of big government than of the errors of Herbert Hoover. Amity Shlaes has brilliantly assembled a panorama of individuals and events demonstrating the metastasis of the federal system under Democratic control. The most grandiose example of early New Deal legislation was the National Industrial Recovery Act. This law produced the National Recovery Administration (NRA), new labor organizing rights, and the Public Works Administration. The NRA, symbolized by a blue eagle, imposed minimum wage rates and hours of work on enterprises.

Roosevelt and the New Deal have been sanctified in American history. But many honest and productive citizens came forward to challenge the ambitious reorganization of the relation between government and the economy. Shlaes introduces vignettes of several such individuals. One was the Harlem-based messianic preacher Father Divine, who offered free food and clothing to the needy without recourse to state funding. Others include the owners of the Schechter Poultry Corp. of Brooklyn, a small firm of kosher chicken butchers prosecuted for violating NRA rules on working hours and wages, selling substandard meat, and conspiracy to evade the new regulations which, for chicken farmers, were oppressively complex. The Schechters took their case to the Supreme Court, which struck down the impositions of the NRA as a coercive abuse of the law.

Shlaes's wide-ranging gallery of outspoken opponents of big government includes some that will surprise readers: It is certainly enlightening to see Bill Wilson, the founder of Alcoholics Anonymous--usually referred to, semianonymously, as "Bill W."--presented as a pioneer of self-help without government interference. Aside from the lesson of Smoot-Hawley protectionism, there is another passage here that gave this reader pause. With the introduction of Social Security, Roosevelt commented to Labor Secretary Frances Perkins that actuarial studies had disclosed that money to run the program might run out in the future. Said FDR: "It is almost dishonest to build up an accumulated deficit for the Congress of the United States to meet in 1980. . . . We can't sell the United States short in 1980 any more than in 1935."

Let's hope that Amity Shlaes's cautionary retrospective on our country's most significant political development in the 20th century will be read and studied widely as the future that Franklin Roosevelt himself feared approaches.; 14/10/08 18:35
Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...: Δὲν νομίζω ὅτι κανεὶς μελετητής σήμερα παραδέχεται τὸν Ροῦζβελτ γιὰ τὴν οἰκονομική πολιτική του. Ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ ἐξυπνάδα του εἶναι πὼς μὲ τὴν ἴδια ρητορική μὲ τοὺς δικτάτορες κατάφερε νὰ διατηρήσει τὴν δημοκρατία.
Καὶ στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ κατάφερε ὥστε μὲ τὸν Β'παγκόσμιο πόλεμο ἡ Βρεταννική Αὐτοκρατορία νὰ χάσει, ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση νὰ βγεῖ ὁριακῶς στὰ λεφτά της καὶ οἱ ΗΠΑ νὰ κερδίσουν.; 14/10/08 22:02
Unknown είπε...: Ρε ‘σεις, πέραν της ιστορίας, της οποίας φαίνεται πως υπήρξατε μάρτυρες (τα εκατό τα κλείσατε ή ήσασταν παιδάκια τότε;) και ξέρετε καλύτερα απ’ τους σύγχρονους παραμυθάδες, τις καταστροφικές συνέπιες της ανοργανωσιάς εθελοτυφλείτε και δεν τις βλέπετε, ή απλά ζείτε στον κόσμο σας και δεν βλέπετε τίποτε πέρα απ’ τον εαυτούλη σας και τα θέλω σας;; 15/10/08 10:50
Harry Peitsinis είπε...: @Iακ.Γεωργάνας

Συμφωνώ μαζί σας αλλά πέστε τα και στον Γ.Α.Π.!

@Darthiir the Abban

Αν ήταν έτσι να μην μιλούμε ούτε για το φασισμό καθώς ουδείς εξ ημών είχε γεννηθεί στην περίοδο 1933-1945,σωστά; σωστά..

Κατά τα άλλα ούτε το κακεντρεχές ύφος,ούτε το περισσεια επιθετικό στυλ της απάντησης σου ταιριάζει με την γενικά καλή εικόνα που έχεις αφήσει στις τοποθετήσεις σου, παρόλο που ιδεολογικά προφανώς διαφωνούμε.Μπορείς και καλύτερα.; 15/10/08 16:28
Ανώνυμος είπε...: Αν δεν το ξέρετε, να σας πληροφορήσω ότι η φωτογραφία που έχετε στο άρθρο είναι από φιλοναζιστές αμερικανούς, πράκτορες των γερμανών, οι οποίοι διοργάνωναν διαδηλώσεις εναντίον του Ρούσβελτ. Γιατί καιγόντουσαν να μην μπει η Αμερική στον πόλεμο και προωθούσαν φασίστες πολιτικούς με τον μανδύα του "ειρηνιστή", ενώ η Ευρώπη σπάραζε. Αν δεν είχε γίνει το New Deal από τον Ρούσβελτ έτσι ώστε να ισχυροποιηθεί η οικονομία -από κάτω προς τα επάνω- και να είναι έτοιμη για τον πόλεμο, σήμερα εσείς θα μιλάγατε γερμανικά, όντας μια ασήμαντη επαρχία της αυτοκρατορικής ναζιστικής Γερμανίας (μάλλον δεν θα σας άφηναν να μιλάτε καθόλου)! Είσαστε τόσο δογματικοί (όπως ακριβώς αντίστοιχα και το ΚΚΕ), που δεν βλέπετε την διορατικότητα που μπορεί να έχει ένας πολιτικός, ο οποίος να βάζει την πραγματική ελευθερία των πολιτών πάνω από την ασυδοσία των επιχειρήσεων (που και οι περισσότερες μεγάλες αμερικάνικες επιχειρήσεις συνεργαζόντουσαν με την ναζιστική Γερμανία και τους προμήθευαν εξοπλισμό και τεχνογνωσία βάζοντας φυσικά το κέρδος πάνω από την λογική όπως φυσικά πρεσβεύει ο φιλελευθερισμός και εσείς). Όταν βλέπεις το τέρας του ολοκληρωτισμού να πλησιάζει δεν παίζεις με την "ελεύθερη" οικονομία, αλλά δυναμώνεις την πραγματική οικονομία η οποία θα παίξει τον κρίσιμο ρόλο στην αντιπαράθεση με τον φασισμό. Έτσι και τώρα αντιμετωπίζουμε, όχι βέβαια ένα πόλεμο ή έναν άμεσο και φανερό ναζισμό, αλλά μια ανθρώπινη και πλανητική κατάσταση που περιλαμβάνει πείνα, φτώχεια, δυστυχία, τρομοκρατία, οικολογική καταστροφή, και εντέλει έναν έμμεσο ολοκληρωτισμό. Αν νομίζετε ότι αυτά αντιμετωπίζονται με το να αφήσουμε την κατάσταση στα χέρια των επιχειρήσεων, πείτε μου ένα παγκόσμιο πρόβλημα το οποίο θα μπορούσε να λυθεί αυτόματα, από την "καλή θέληση" των επιχειρήσεων χωρίς σωστό σχεδιασμό και διορατικότητα εκ μέρους των πολιτικών!; 21/10/08 14:24
Harry Peitsinis είπε...: "Αν δεν το ξέρετε, να σας πληροφορήσω ότι η φωτογραφία που έχετε στο άρθρο είναι από φιλοναζιστές αμερικανούς, πράκτορες των γερμανών, οι οποίοι διοργάνωναν διαδηλώσεις εναντίον του Ρούσβελτ. Γιατί καιγόντουσαν να μην μπει η Αμερική στον πόλεμο"

H φωτογραφία τραβήχτηκε στις 30 Μαίου 1933 σε διαδήλωση αριστεριστών. Πολύ προτού ακουστεί έστω και η παραμικρή υπόνοια περί πολέμου,και σε έναν ιδεολογικό χώρο που θεωρουσε εαυτον θανασιμο εχθρό του χιτλερισμού.

Συμπέρασμα: είστε όχι μόνο άσχετος αλλά και αποτυχημένος προπαγανδιστής. Ντροπή.; 21/10/08 18:10
Ανώνυμος είπε...: Κάτι μου λέει πως ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ δεν έχετε επιχειρήματα mr. Harry Peitsinis και αναφέρεστε μόνο στην φωτογραφία μη έχοντας σχέση με την πραγματικότητα.
Για το τι υπήρχε στην Γερμανία το 1933 μπορείτε να δείτε και να μορφωθείτε:
http://en.wikipedia.org/wiki/Reichstag_fire
http://www.calvin.edu/academic/cas/gpa/ww2era.htm
http://www.calvin.edu/academic/cas/gpa/posters2.htm
και άλλα πολλά για την δραστηριότητα γερμανών πρακτόρων στο εξωτερικό...; 21/10/08 20:50
Harry Peitsinis είπε...: Εντάξει; 21/10/08 23:29
cobden είπε...: Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.; 22/10/08 00:07
cobden είπε...: Δηλαδή όσοι ήταν αντίθετοι στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική του Ρούσβελτ ήταν πράκτορες των Γερμανών??Ενδιαφέρουσα θέση, θα θελα να μου πρότεινες και έναν σοβαρό ιστορικό που την υποστηρίζει .
Η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικάνων( και δεξιοί και αριστεροί) ήταν αντίθετοι στην είσοδο της χώρας στον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή είχαν το πικρό προηγούμενο του Α'Παγκοσμίου Πολέμου (οι διαφωνούντες έμπαιναν φυλακή, το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο, το κράτος παρενέβη σε βαθμό πρωτόγνωρο στην οικονομία). Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν ούτε Ναζί, ούτε φασίστες.; 22/10/08 00:08
Ανώνυμος είπε...: Διάβασα στο μπλογκ σας πράγματα που με αφήνουν έκπληκτη, όπως το ότι η είσοδος της Αμερικής στον παγκόσμιο πόλεμο ήταν ένα «αιματοβαμμένο άλμα» που έσωσε τον Ρούσβελτ και το Νιου Ντηλ, καθώς και το ότι δεν ενδιαφέρεστε για το ψυχολογικό μέρος της πολιτικής Νιου Ντηλ. Αλλά θα μπω αμέσως στο προκείμενο απαντώντας στην ειρωνεία και στον υπαινιγμό:
Για τον πόλεμο: 1)Η Αμερική μπήκε στον β΄παγκόσμιο πόλεμο στο τέλος του 1941, όταν οι σύμμαχοι είχαν ήδη εξαντληθεί από τον πόλεμο και αφού οι Ιάπωνες είχαν βομβαρδίσει το αμερικανικό Περλ Χάρμπορ. Βέβαια μπορεί να είσαστε ειρηνιστές και φαντάζομαι ότι και σε περίπτωση πολέμου π.χ. της Τουρκίας κατά της χώρας μας δεν θα θέλετε να μπει η Ελλάδα στον πόλεμο, γιατί ο πόλεμος όπως και νάχει είναι ένα αιματοβαμμένο άλμα όπως αποκαλέσατε την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο το 1941.
2)Το ότι μέρος των μεγάλων επιχειρηματιών των ΗΠΑ το 1940 ήσαν φιλοναζιστές είναι γνωστό, καθώς και το ότι έδιναν όπλα στους ναζί (επί πληρωμή φυσικά, προς αποθέωση της ελεύθερης οικονομίας!). Χαρακτηριστικό του πόσο η φιλελεύθερη οικονομία στην ακραία της μορφή ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία και τον άνθρωπο πάνω από το κέρδος.
3)Ο Στάλιν προσπάθησε μέχρι τέλους να αποφύγει τον πόλεμο με την Γερμανία, άρα θα πρέπει να τον θεωρήσετε περίπου άγιο των φιλελεύθερων, αφού δεν ήθελε καθόλου τον πόλεμο, σε αντίθεση με τον Ρούσβελτ. Αν όμως κατέρρεε η Ρωσσία, η ναζιστική Γερμανία θα γινόταν παντοδύναμη.
4)Οι αμερικανοί φιλελεύθεροι (συμφωνείτε μαζί τους;) επιδιώκουν σήμερα τους προληπτικούς πολέμους (χωρίς να έχει υπάρξει σοβαρή πρόκληση ή επίθεση) και εσείς δεν έχετε να πείτε τίποτε για αυτό; Ή μήπως εννοείτε ότι μόνον μία συγκεκριμένη πλευρά μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και οι άλλοι να το δέχονται σαν ανόητοι; Πάντως ο Ρούσβελτ αποφάσισε την είσοδο στον πόλεμο, αφού δέχθηκε η χώρα επίθεση, όχι πριν.
Αν όμως εννοείτε ότι δεν έπρεπε να δίνει βοήθεια στους συμμάχους, τότε γιατί θα έπρεπε να δίνουν βοήθεια στους ναζί οι επιχειρήσεις σε βάρος όλου του κόσμου και των ίδιων των ΗΠΑ; Δεν μοιάζει αυτό με έγκλημα πολέμου; Άποψη επ’ αυτού (δηλ. αν η φιλελεύθερη οικονομία πρέπει νάχει όρια);
5)Αν δεν έμπαιναν όλες οι δυνάμεις των ακόμη ελεύθερων εθνών στον πόλεμο του ’40, η Ευρώπη και η Ρωσσία θα είχαν πέσει και μετά θα ερχόταν η σειρά της Αμερικής. Οι ΗΠΑ έδωσαν σημαντική βοήθεια στην Ευρώπη και στην Ρωσσία (που δυστυχώς ήταν ανέτοιμες για μια τέτοια επίθεση!), που αν δεν δινόταν δεν επρόκειτο να κερδηθεί ο πόλεμος αυτός. Επιπλέον όπως και νάχει η Γερμανία θα είχε βρει πρώτη την ατομική βόμβα, εξάλλου ήταν κοντά στην επιτυχία. Επειδή όμως η Αμερική είχε μπει στον πόλεμο, εξαντλήθηκαν πιο γρήγορα οι οικονομικοί πόροι της και επιταχύνθηκαν οι πολεμικές εξελίξεις. Έγινε στην κυριολεξία αγώνας δρόμου. Αυτά τα λέει η ιστορία όχι η φαντασία μου. Και γι’ αυτό μπράβο στον Ρούσβελτ για την διορατικότητά του και την προσήλωσή του στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη δημοκρατία.
6)Βέβαια οικονομικές επιχειρήσεις μπορούν να λειτουργήσουν με οποιοδήποτε καθεστώς (ναζιστικό, φασιστικό, δημοκρατικό, κομμουνιστικό (Κίνα) ή άλλο) και αν αυτό είναι το ζητούμενο, τότε μπορείτε να το πείτε καθαρά ότι το άπαν της κοινωνίας είναι να λειτουργεί η οικονομία, έστω και αν οι πολλοί πεθαίνουν από πείνα, πολέμους και δικτατορίες κάθε είδους. Αυτό εννοείτε;
Για την ψυχολογία: Μα καλά, δεν σας φαίνεται ότι η ελεύθερη οικονομία, και μάλιστα η χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, είναι τελείως βουτηγμένη σε μια ανόητη ψυχολογία, τη μια μέρα να φοβούνται κατάρρευση και να πέφτει ο δείκτης στα Τάρταρα και την άλλη (αλήθεια τι άλλαξε την επόμενη ημέρα;) να ανεβαίνει θυμίζοντας υστερικές αντιδράσεις; Αυτό δεν δείχνει «ψυχολογία» των φιλελεύθερων οικονομικών παραγόντων, εκτός και αν μου πείτε ότι είναι τίποτε κρυπτοκομμουνιστές.; 23/10/08 15:12
Ανώνυμος είπε...: splogo

Προς cobden:

Μιλάς σοβαρά τώρα , για το ότι o Roosevelt αποκάλεσε ton Stalin "blood brother" λόγω της οικονομικής πολιτικής??; 1/11/08 00:04

Δημοσίευση σχολίου

Τρίτη, Οκτωβρίου 14, 2008

Ενα νέο New Deal; Όχι,ευχαριστώ!

23 σχόλια:

Blog Archive

Contributors

Ελληνικοι Συνδεσμοι

Διεθνεις Συνδεσμοι

Referrers