And now for something entirely different.

Περιμένοντας την ανακοίνωση για το "σχέδιο σωτηρίας" υπ αρ.3!


To σχέδιο υπ.αρ.1 ήταν το γνωστό σε όλους πακέτο Πώλσον, που υποτίθεται ότι θα αποδεικνυόταν σωτήριο για τις χρηματαγορές και την οικονομία γενικότερα. Το σχέδιο γνώρισε μια κάποια αντίσταση στη διαδικασία της ψηφοφορίας. Η βασική αιτιολογία ήταν ότι από σκοπιάς αποτελεσματικότητας το σχέδιο θύμιζε σκηνή της ταινίας Predator οπου νεαρός κομμάντο πολυβολει με μινιγκαν ολοκληρο δάσος ελπίζοντας πως θα πετύχει εναν και μόνο κρυμμένο «αόρατο» εχθρό. Ετσι και εδω:Ουδείς γνώριζε την εκταση του προβλήματος. Ουδείς γνώριζε το μέγεθος της κρίσης.

Το μόνο που γνώριζαν οι ιθύνοντες ήταν ότι θα πρεπε να μπουκώσουν την αγορά με ρευστό μήπως και γεμίσει η «τρύπα» που έχασκε κάπου στα σκοτάδια της παγκοσμιας χρηματαγοράς.Τελικά το σχέδιο πέρασε χάρη στα 100 δις φοροαπαλλαγών, που περιλήφθηκαν στο νομο. Η σωτηρία έστεκε προ των πυλών και ο κόσμος εκράτησε την ανάσα του: Το σχέδιο εγκρίθηκε. Οι χρηματαγορές κατέρρευσαν.


Το ζήτημα που προέκυψε –κατοπιν εορτης βεβαίως- ήταν ότι η αγορά των τοξικών «χαρτιών» από το κράτος τελικά (surprise!) δεν επαρκούσε για να ενισχυθεί η ρευστότητα του συστήματος. Λοιπόν, μετά προχωρήσαμε στο σχέδιο υπ' αρ.2 . Ο Πώλσον το σχεδίασε την προηγούμενη βδομάδα: η κυβέρνηση θα δώσει 250 δις δολλάρια για να αγοράσει preferred shares στις τράπεζες. Κοινώς,ελαφρά κρατικοποίηση με την ευρεία έννοια. Έτσι υποτίθεται ότι θα βρεθεί οριστική λύση στο ζήτημα της ρευστότητας. Αφού το πε κι ο Κρούγκμαν.


Η Washington Post όμως αναφέρει τα παρακάτω: "υπάρχει κινδυνος οι τράπεζες να λάβουν το κυβερνητικό κεφάλαιο και να το χρησιμοποιήσουν για να τονώσουν τους ισολογισμούς τους,δίχως να ξαναξεκινήσουν τις δανειοδοτήσει» αφού άλλωστε οι τραπεζίτες δεν ανέλαβαν κάποιου είδους συμβατική ευθύνη απέναντι στις κυβερνήσεις να επανεκκινήσουν τη λειτουργία του δανεισμού αμέσως μετά την οικονομική ενίσχυση.


Περιμένουμε λοιπόν με ιδιαίτερη αγωνία αγαπητέ αναγνώστη, να δούμε ποιο άλλο σχέδιο θα εφεύρουν οι μαθητευομενοι μάγοι μας για να αποφύγουν την αναπόφευκτη διόρθωση. Και για όσους γκρινιάζουν ότι η «διόρθωση» θα είναι υπερβολικά καταστροφική,υπενθυμίζουμε την φράση του Μπιλ Μπόνερ:

«Κάθε διόρθωση είναι ανάλογη της παραπλάνησης που προηγήθηκε».


Α ναι. Να και ένα μικρό tip από τον καθηγητή του Χάρβαρντ κο Jeffrey Miron για το λόγο της αποτυχίας κάθε bailout που σχεδιάστηκε ως τώρα:

" (...) lack of transparency is a crucial impediment to new investment, and therefore to new lending.Government injection of cash, however, does little to improve transparency. A bank with complicated, depreciated assets is in much the same position after the government gives it cash as it was before, since outside investors will still have limited information about the solvency of any individual bank."


ps credit goes to daily reckoning desidooru salloon για το εξαιρετικό ποστ που στάθηκε η έμπνευση των παραπάνω