Στο άρθρο Πνευματική Ιδιοκτησία vs Υλική Ιδιοκτησία είχα καταλήξει:
- Όπως και να έχει, με την εμφάνιση του Διαδικτύου ο θεσμός της πνευματικής ιδιοκτησίας εισέπραξε ένα γερό χτύπημα . Είναι φανερό ότι πλέον δεν μπορεί να λειτουργήσει. Μέσα από το Χάος του Δικτύου και την δράση εκατομμυρίων ατόμων θα αναδυθεί φυσικά, ένας νέος τρόπος ανταμοιβής της πνευματικής εργασίας δίχως να αναιρείται η υλική ιδιοκτησία, θα υπάρξει αυθόρμητα Τάξη.
ΥΓ: Γιατί το πιστεύω αυτό; Διότι υπάρχουν εκατομμύρια άτομα που ανταλλάσσουν τρισεκατομμύρια bytes πληροφοριών κάθε ημέρα. Ή θα υπάρξει μαζική καταστολή και παρακολούθηση όλων αυτών τον ατόμων για να εξασφαλιστεί η πνευματική ιδιοκτησία ή θα βρεθεί ένας άλλος τρόπος ώστε να βγάζουν χρήματα οι εταιρίες. Μάλλον το δεύτερο αν λάβουμε υπόψην τις τεχνικές κρυπτογραφίας και την ταχύτητα που φυτρώνουν νέα προγράμματα για την ανταλλαγή δεδομένων.
Πριν μερικούς μήνες είχα δει στον κινηματογράφο κάτι που με εξέπληξε. Αντί των συνηθισμένων μηνυμάτων με τις απειλές για πρόστιμα, φυλάκιση κτλ το σποτάκι πόνταρε στην εμπειρία που σου προσφέρει ο κινηματογράφος. Έδειχνε πόσο κακή εικόνα και ήχο έχουν οι περισσότερες νέες κινηματογραφικές ταινίες που είναι διαθέσιμες στο δίκτυο και αμέσως μετά προέβαλε έναν καταιγισμό εικόνων και ήχων με τέλεια ποιότητα από την διαφημιζόμενη ταινία. Η ιδέα ήταν να σε κάνουν να πας να δεις την ταινία επειδή το θέλεις και όχι επειδή φοβάσαι να την κατεβάσεις. Κάποιες εταιρίες έχουν καταλάβει ότι το παιχνίδι είναι δύσκολο να κερδηθεί και αλλάζουν σιγά σιγά στρατηγική.
- "Age of advanced observeillance
A world-wide, foolproof cage
Privacy and intimacy as we know it
Will be a memory
Living in the pupil of 1,000 eyes" - Death
και εγένετο το Pirate Party :-)
"copyright organizations are telling the government you have to invade the right to privacy if you want to defend copyright. That's really destructive for democracy because when you make lists of people that will be the end of privacy.
We are the new movement for this century,we have these views that copyright is hurting the economy and our right to be citizens and express yourself and get information." - Pirate Party
19 σχόλια:
Ίσως σας ενδιαφέρει να ακούσετε και μία σχετική συζήτηση εδώ. Νομίζω ότι έχει κάποιο ενδιαφέρον.
Φίλ e-Κοκορίκοι,
"άλλος τρόπος για να βγάζουν λεφτά οι εταιρίες"
Τραγούδι
Λογοτεχνία
Μουσική
Ταινίες
Χωρίζονται σε δυό κατηγορίες.
Τα "ΠΡΟΙΟΝΤΑ" που "ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ" σαν ντομάτες, πατάτες, αγγουράκια, κινητά τηλέφωνα, φηφιακές φωτογραφικές, τζην παντελόνια, μοδάτα ρούχα,
και ΠΡΕΠΕΙ να πουλήσουν, γιατί ΦΤΙΑΤΗΚΑΝ για το κέρδος,
και τα δεύτερα, που φτιάχνονται σαν απόπειρες επικοινωνίας, ή και απλά έκφρασης, ανθρώπων που ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΙ να πουν, και όχι για το κέρδος.
Οι δε'υτεροι συνήθως δεν έχουν αντίρρηση να διανέμονται τα πνευματικά τους δημιουργήματα ΔΩΡΕΑΝ. Οι πρώτοι φυσικά και έχουν.
Αν θέλεις να δεις τον "Κώδικα Νταβίντσι", ή το Brokeback Mountain, ή να ακούσεις τα νέα χιτάκια της Madonna, ή της Britney Spears, φυσικά και πρέπει να πληρώσεις.
Αν θέλεις να δεις thn Amelie, ή την "Πόλη των χαμένων παιδιών", ή το Brazil, ή την Frida, ή να ακούσεις τον Manu Chao,ή την Μαρία Κάλλας, ή ακόμα και τον James Blunt, φυσικά και δεν χρειάζεται.
Γιατί τα πρώτα είναι ΠΡΟΙΟΝΤΑ, ενώ τα δεύτερα είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ. Και ΟΛΟΙ θα έπρεπε να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά.
Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, Μαύρος Γάτος είμαι, έτσι το βλέπω.
Μαύρε Γάτε, θέτεις ένα ενδιαφέρον θέμα διαχωρισμού της καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά νομίζω τα κίνητρα δεν μπορεί να είναι το κριτήριο του διαχωρισμού.
Άλλωστε το τραγούδι που φτάνει σε σένα δεν είναι αποκλειστικό δημιούργημα ούτε της Madonna, ούτε του Manu Chao. Περιέχει την εργασία δεκάδων, μη σου πω εκατοντάδων ανθρώπων για να παραχθεί που μετασχηματίζουν την αρχική δημιουργία σε ένα προσιτό προϊόν, των οποίων τα κίνητρα παραγνωρίζεις.
Όταν ένας καλλιτέχνης πουλάει τα δικαιώματα ενός δημιουργήματός του σε μια εταιρία που θα το χρησιμοποιήσει ως προϊόν για να βγάλει κέρδος, τα κινητρά του μπορεί να είναι οποιαδήποτε. Συμφωνεί όμως να συνεργαστεί με μια ομάδα ανθρώπων, που μεσολαβούν μεταξύ αυτού και του τελικού χρήστη, και από κείνη τη στιγμή το δημιούργημά του μπαίνει στην λογική του προϊόντος. Το ότι δεν έχει αντίρρηση να διανέμεται δωρεάν είναι μια υποκριτική αντίφαση διότι δεν επωμίζεται αυτός την οικονομική επιβάρυνση της παραγωγής και της διανομής αλλά κάποιοι άλλοι.
Όποια και να είναι τα προσωπικά του κίνητρα του καλλιτέχνη (είτε το κέρδος αποκλεστικά, είτε το ψώνιο, είτε να πεί κάτι στο κοινό, είτε, είτε κλτ) δεν διαφοροποιούν τα δικαιώματα του χρήστη επί του προϊόντος.
Αν κάποιος καλλιτέχνης θέλει μόνο να επικοινωνεί και αδιαφορεί για τα κέρδη από την δουλεία του, τότε ας συμφωνήσει εξαρχής να διανέμεται δωρεάν (πχ να γράφει σε δωρεάν έντυπα, να βγάζει τα βιβλία του δωρεάν στο διαδίκτυο, να βγάζει τα τραγούδια του αποκλειστικά σε δωρεάν mp3, κτλ).
Περιέχει την εργασία δεκάδων, μη σου πω εκατοντάδων ανθρώπων για να παραχθεί που μετασχηματίζουν την αρχική δημιουργία σε ένα προσιτό προϊόν, των οποίων τα κίνητρα παραγνωρίζεις.
Και τυπικά μόλις ενός (αυτού που το έκανε upload) η οποία το μετασχηματίζει σε κάτι ακόμα προσιτότερο. Θέλω να πω, όλοι αυτοί που λες υπάρχουν μόνο και μόνο λόγω του καναλιού διανομής. Δηλαδή τους πληρώνεις επειδή τους πληρώνεις.
Εμένα πάντως, πέρα απ' όλα αυτά, με ενοχλεί περισσότερο η λογική "κάθε ακρόαση/θέαση (έστω και μιας σκηνής ή ενός jingle) που δεν πληρώνεται είναι κλοπή".
Όπως το πάνε, σε λίγο θα έχουμε τσιπάκια στον εγκέφαλο που θα μας χρεώνουν όταν περνάμε έξω από ένα σπίτι και ακούγεται μουσική.
Νομίζω πως το φασιστικό του πράγματος είναι προφανές. Επιτέλους πια, δεν είναι δυνατόν να μπορώ να δανείσω το αυτοκίνητό μου που κάνει 12.000 ευρώ και αντιστοιχεί σε κάτι εκατομμύρια εργατοώρες εξειδικευμένου προσωπικού, και να μη μπορώ να δανείσω ένα κωλοτράγουδο!
Δεν είναι μόνο το δίκτυο διανομής (είναι και αυτό διότι είναι αναγκαίο για να γίνει προσιτό αυτό που έχει ο άλλος στο κεφάλι του στα εκατομμύρια των πιθανών ληπτών) αλλά και η ίδια η παραγωγή του (πχ στούντιο ηχογράφησης στη μουσική, στούντιο κινηματογράφησης, έλεγχο και σελιδοποίηση στα βιβλία κτλ, όλα αυτά που αποκαλούμε παραγωγή και έχουν άπειρες μεγάλες και μικρές προεκτάσεις).
Το να αντιγράφεις και δανείζεις τραγούδια σου, δεν είναι ανάλογο με το να δανείσεις το αμάξι σου, διότι ξαφνικά εκεί που υπήρχε ένα αντίγραφο του τραγουδιού, τώρα υπάρχουν δύο. Αντίθετα το αυτοκίνητο παραμένει ένα και μοναδικό, οποιος και να το οδηγεί. Είναι σαν να μπορούσες από μόνος σου στο γκαράζ σου να φτιάξεις αντίγραφα του αυτοκινήτου σου και να τα μοιράζεις δωρεάν. Συμφωνώ όμως ότι προσωπική χρήση του τραγουδιού πρέπει να περιλαμβάνει την δυνατότητα να δανείζεις ελεύθερα τα CD που αγόρασες, όχι όμως αντιγραφά του.
Εγώ νομίζω πως με τον καλό τρόπο οι εταιρείες μουσικής ή λογισμικού έχουν πιο πολλά να κερδίσουν απ'ό,τι με τον κακό. Δηλαδή ό,τι και να κάνουν οι hacker θα είναι πάντα ένα βήμα μπροστά να σπάνε κωδικοποιήσεις (DRMs) και άλλα τερτίπια της RIAA.
Εγώ γενικώς μ'αρέσει να έχω λίγα αλλά καλά (και αυθεντικά!): είτε λέγονται ρούχα στην γκαρνταρόμπα μου, είτε παιχνίδια στον H/Υ μου, είτε μουσική και ταινίες σε CD/DVD από τους αγαπημένους καλλιτέχνες/ηθοποιούς/σκηνοθέτες μου.
Γιατί λέω το παραπάνω; Διότι δε σας κρύβω πόσες φορές έχω αγανακτήσει πχ αγοράζοντας ένα καλό game για το PC και αντί να βρω ένα χοντρό manual μέσα με 100 σελίδες και προσφορές για άλλα προϊόντα της ίδιας εταιρείας (purchase codes), παίρνω μια δυο φυλλάδες κακογραμμένες. Ε φτάνοντας σ'αυτό το σημείο ποιά η διαφορά απ'την κόπια;
Βέβαια εντάξει, μας κάνουν και χάρη θα πει κάποιος... εξάλλου αυτό που αγοράζεις εν τέλει είναι το digital περιεχόμενο και όχι τα παρελκόμενα (εγχειρίδιο, γιγαντοαφίσα, τα lyrics από τραγούδια και φωτογραφίες, προσφορές, κλπ) αλλά οι εταιρείες αν ήταν λίγο έξυπνες θα φρόντιζαν να συνδυάσουν το άυλο ψηφιακό προϊόν με υλικά συνοδευτικά έτσι ώστε να κάνουν το πακέτο στο σύνολό του πιο ελκυστικό από το αντίγραφο που θα πάρεις απ'τον μαύρο...
Δε λέω πως θα πετύχει, αλλά θα μπορούσε να είναι μια αρχή.
Εχει δικιο ο Κενσάι στο θέμα των κινητρων που θα πρεπει να δινουν οι εταιριες.
Για την ακριβεια οι καλτ σειρες και ταινιες που πουλιουνται περιλαμβανουν διαφορα εξτρα,απο την συσκευασια μεχρι συνεντευξεις,κομμενες σκηνες κλπ γι αυτο και βλεπω οτι γενικα υπαρχει μια ταση σe πολλους φαν να αγοραζουν τα πρωτοτυπα αντι να τα κατεβαζουν απο το ιντερνετ. Επισης υπαρχει και ο παραγοντας ηλεκτρονικο εμποριο που επεκτεινει τον ανταγωνισμο και ριχνει τις τιμες.
Απλα το θεμα ειναι οτι σε καποιο βαθμο ο χωρος των εταιριων θα πρεπει να προσαρμοστει στις πραγματικες συνθηκες,οτι δηλαδη πληρης αστυνομευση της πληροφοριας ειναι απλα αδυνατη...
Η λογική του ότι οι εταιρίες κι οι δημιουργοί θα πρέπει να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα, την οποία έχει δημιουργήσει η κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, διότι απλώς είναι αναπόφευκτη, είναι μεν πρακτική και ορθολογική, δεν είναι όμως δίκαιη, γιατί αναγνωρίζει την ανάγκη να υποκύπτει ο εκβιαζόμενος στον εκβιαστή. Με τον ίδιο τρόπο, αν υπήρχε ένας εξαιρετικά διαδεδομένος και αποτελεσματικός τρόπος να κλέβει ο κόσμος τράπεζες, χωρίς οι τράπεζες να μπορούν να το αντιμετωπίσουν σε ικανοποιητικό βαθμό, θα λέγαμε ότι οι τράπεζες απλώς πρέπει να προσαρμοστούν και να επιτρέψουν οι ίδιες οικειοθελώς την "προσφορά" του αποθέματός τους στο κοινό; Το ίδιο θα λέγαμε κι αν είχε ανακαλυφθεί τρόπος να κλέβεις αποτελεσματικά και σε ευρεία έκταση κοσμηματοπωλεία, μανάβικα, βενζινάδικα κλπ;
Όχι, το δίκαιο δεν μπορεί να υποχωρεί προ του αδίκου. Και είναι άδικο να κλέβεις την ιδιοκτησία του άλλου, ο οποίος δημιούργησε ή του ανήκει κάτι, απο το οποίο αποκομίζει κέρδος. Όπως είναι αυτονόητο το άδικο του να κλέβεις τις ντομάτες του μανάβη, γιατί τις αγόρασε/καλλιέργησε και του ανήκουν και απ'αυτές βγάζει το κέρδος του, έτσι είναι άδικο να κλέβεις και από έναν σκηνοθέτη/μία εταιρία την ταινία που δημιούργησε/αγόρασε και από την οποία βγάζει το κέρδος του. Ούτε η εργασία ούτε η ιδιοκτησία χάνουν την αξία τους απλώς από το γεγονός ότι είναι πνευματικές και όχι υλικές. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι είναι άξια να προστατεύεται από την κλοπή η ευτελής αξία του υλικού φορέα (cd) και να αρνηθούμε αυτήν την προστασία στην ενσωματωμένη στον υλικό αυτό φορέα πνευματική δημιουργία/ιδιοκτησία.
Το γεγονός ότι βρέθηκε αποτελεσματικός τρόπος να γίνεται η πνευματική ιδιοκτησία αντικείμενο κλοπής χωρίς να μπορούν οι δικαιούχοι να το ελέγξουν, δεν σημαίνει ότι οι εταιρίες/καλλιτέχνες πρέπει να υποκύψουν στον εκβιασμό και να συναινέσουν στην απώλεια των δικαιωμάτων και της ιδιοκτησίας τους. Αυτά σε θεωρητικό επίπεδο.
Σε πρακτικό επίπεδο, επειδή όντως δεν καταπολεμάται αυτου του είδους η κλοπή, συμφωνώ κι εγώ με την τακτική της προσφοράς κινήτρων για την αγορά του αυθεντικού. Ένα καλό κίνητρο είναι η εμφάνιση (άλλο να έχεις τα φυλλαδιάκια του cd, τα έξτρας κλπ κι άλλο να ψάχνεις το εξώφυλλο στο νετ), όπως επίσης η καλύτερη ποιότητα ήχου/εικόνας κλπ. Είδα κι εγώ αυτή τη διαφήμιση που λέει ο libertarian και συμφωνώ ότι είναι έξυπνη κίνηση.
Ως προς το κόστος που αναφέρουν μερικοί ως απαγορευτικό για την αγορά του αυθεντικού, έχω να πω το εξής: ο καθένας κοστολογεί την ιδιοκτησία του όσο θελει. Αν θέλεις το αγοράζεις, αν δε θέλεις όχι. Ας τον πιέσεις έτσι (μην αγοράζοντας το προϊόν του) μέχρι να ρίξει τις τιμές. Η κλοπή αυτού που δεν μπορείς να αγοράσεις δεν δικαιολογείται από το υψηλό κόστος. Να πάμε όλοι τότε να κλέψουμε τη Σανέλ, γιατί κοστολογεί σε παράλογα υψηλες τιμές αυτά που προσφέρει... Επίσης το ότι είναι υψηλές οι τιμές στην Ελλάδα, δε σημαίνει ότι είναι γενικά έτσι. Το cd που βρίσκεις στην Ελλάδα με 25 ευρώ, στη Γερμανία π.χ. θα το βρεις με 12 ευρώ. Και 12 ευρώ δεν είναι υψηλό κόστος για την πνευματική δημιουργία και την εργασία τόσων ανθρώπων, οι οποίοι συντέλεσαν στο τελικό αποτέλεσμα, τη στιγμή που 1 ευρώ περίπου θα κόστιζε ο υλικός φορέας (cd) σκέτος... Απλώς ο κόσμος προτιμά το δωρεάν ακόμα και μέσω της κλοπής. Είναι κι ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι αν έβρισκαν ανοιχτά και αφύλακτα τη Σανέλ, το Λαλαούνη, την Εθνική Τράπεζα, τον Γερμανό, το φούρνο της γειτονιάς, θα έκλεβαν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τώρα έχουν βρει ανοιχτά κι αφύλακτα τη Σόνυ/την Γουόρνερ/τον Πήτερ Τζάκσον/τους Πινκ Μαρτίνι και τους κλέβουν ασύστολα. Η κλοπή πάντως δεν δικαιολογείται από το γεγονός ότι είναι εφικτή.
Θα γίνω λίγο αντίθετος και θα πω κάτι άλλο.
Ναι κλοπή είναι αν αντιγράφεις παιχνίδια/mp3/ταινίες και ότι άλλο υπάρχει. Επειδή όμως η κλοπή γίνεται σε βάρος κάποιας μεγάλης εταιρείας δεν φαίνεται τόσο σαν κλοπή αλλά σαν απελευθέρωση!
Πρέπει να υπάρχει η νομοθεσία να προβλέπει τι πρέπει να έχει copyright και τι όχι. Ο πιο εύκολος τρόπος είναι να ζητάς από τους κατόχους κάποιο αντικειμένου χρηματικά δικαιώματα σε ετήσια βάση για το δημιούργημα τους. Αν δεν επιθυμούν κάποια χρονιά να δώσουν (διότι πλέον το αντικείμενο δεν πωλείται) τότε το έργο να "απελευθερώνεται" σε μια μορφή Creative Commons. Αλλά το να πάρεις την τελευταία ταινία και το τελευταίο χιτ της Madonna είναι εκτός. Τα εμπορικά προϊόντα πρέπει να πληρώνονται με βάση τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης, ότι δεν αποτελεί πλέον εμπορικό προϊόν πρέπει να γίνει κτήμα όλων.
Υπάρχουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες πλέον που διανέμουν τη μουσική τους. Αυτοί που διαφωνούν σε μια τέτοια ρύθμιση είναι οι εταιρείες, οι οποίες λογικό είναι να θέλουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.
Υπάρχει από τη μία η άποψη που λέει:
‘Κύριοι, οτιδήποτε δεν έχει σαφή υλική υπόσταση δεν μπορεί να υπόκειται σε καμία έννοια ιδιοκτησίας, και επομένως σε καμία κλοπής, ληστείας, υπεξαίρεσης κλπ.’
Από την άλλη υπάρχει η άλλη που λέει:
‘Το να κατεβάζεις mp3 στον υπολογιστή σου, το να αντιγράφεις DVD με ταινίες, τραγούδια, το να παίζεις mp3 τραγούδια σε ένα ραδιόφωνο, να αντιγράφεις λειτουργικά συστήματα ή γενικά software σε CD/DVD αποτελεί παράνομη ενέργεια και πρέπει να διωχθεί’
Προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι πιστεύω – συμφωνώ με την πρώτη άποψη, γιατί οι διάδρομοι της υπέρ της επιχειρηματολογίας είναι δύσβατοι – ουσιαστικά πρέπει να βρεις ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΕΙ ΕΝΑ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΥΛΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ που είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο.
Και αν για τους αλγορίθμους μπορεί να γίνει μια επιχειρηματολογία (όπως στο εκπληκτικό κείμενο του καθηγητή παρακάτω), τι επιχειρηματολογία μπορεί να σταθεί για να υπερασπίσει και να συμπεριλάβει την περίπτωση των άυλων χρηματιστηριακών τίτλων? Το λεγόμενο αποθετήριο τίτλων δεν είναι παρά μια ψηφιακή αποτύπωση (γι’ αυτό και οι τίτλοι είναι ‘άυλοι’) πολύ συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων! Διαφωνεί κανείς ότι οι μετοχές αποτελούν περιουσιακό στοιχείο? Το οποίο και εννοείται ότι πρέπει να προστατεύεται. Σε λίγα χρόνια θα έχουμε ψηφιακή ταυτότητα. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι αυτή η υλική αποτύπωση της ταυτότητας σε μία ‘smart card’ είναι το ‘υλικό αντικείμενο’ της υπόθεσης (ή ότι οι χρηματιστηριακοί τίτλοι έχουν και έγγραφες αποδείξεις) αλλά αυτά είναι απλές προσποιήσεις της κατάστασης και της αλήθειας ότι ‘οι άυλες ψηφιακές οντότητες θα παίρνουν όλο και περισσότερα χαρακτηριστικά των παλιών υλικών αντικειμένων’.
Αν η αντιμετώπισή μου για την πρώτη άποψη είναι ότι ‘δε συμφωνώ’, για τη δεύτερη η αντίθεσή μου είναι κάθετη, παραθέτοντας μερικές σκέψεις - παραδείγματα:
Ποια είναι η κρίσιμη λεπτομέρεια που θα διαχωρίσει την ‘προστασία ενός αλγορίθμου (μαθηματικού / προγραμματιστικού κλπ.) σαν αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας’ από την ‘προστασία ενός τραγουδιού ως αντικειμένου πνευματικής ιδιοκτησίας’?
Ένα πολύ καλό άρθρο – γράμμα ενός καθηγητή (το είχε παλιότερα παραπομπή σε ποστ του κάποιος από το site – ίσως ο SG, αλλά δεν είμαι σίγουρος) σχετικά με το πόσο παράλογες είναι οι πατέντες που αφορούν αλγόριθμους υπάρχει εδώ:
http://lpf.ai.mit.edu/Patents/knuth-to-pto.txt
Ποιο είναι το σημείο λοιπόν που κάνει την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα σε έναν αλγόριθμο και σε μια καλλιτεχνική δημιουργία – είναι και τα δυο πνευματικά ‘παιδιά’ ενός ή πολλών ανθρώπων, αλλά είναι δυνατό να ανήκουν σ’ αυτούς?
Πρέπει να πληρώνουμε κάποιο αντίτιμο στους απόγονους του Μότσαρτ για τα αριστουργήματα που έγραψε?
Είναι λογικό να απαιτείς από την ανθρωπότητα ή την κοινωνία να πληρώνει διότι χρησιμοποιεί κάποιους αλγορίθμους? Είναι γνωστό ότι οι αλγόριθμοι βασίζονται με τη σειρά τους σε πιο απλούς αλγορίθμους και αυτοί με τη σειρά τους σε πιο απλές δομές κ.ο.κ. Πού θα θέσουμε το όριο? Το ‘από ‘δω και πέρα είναι πνευματική ιδιοκτησία δηλαδή και από κει και πίσω όχι’. Η θεωρία της σχετικότητας θα έπρεπε να κατοχυρωθεί στους απογόνους του Αϊνστάιν και για πόσο χρόνο? Τα τριγωνομετρικά θεωρήματα? Ο καθηγητής κ. Knuth επιχειρηματολογεί καλύτερα από ‘μένα εδώ.
Είναι παράλογο αυτό που είχα διαβάσει παλιότερα ότι σε μια πολιτεία των ΗΠΑ απαγορευόταν λέει να κοπιάρεις ένα CD που έχεις αγοράσει (από κανονικό κατάστημα και όχι ‘μαύρο’) για να το ακούσεις στο αυτοκίνητό σου. Αυτή η πράξη λέει ήταν παράνομη!!!!!
Είναι πέρα για πέρα μεσαιωνική όσο και αφελής η γνωστή παπαριά ‘Stop στην πειρατεία’ που λένε οι δισκογραφικές εταιρείες. Γιατί να μην επιτρέπεται (κατά τη γνώμη τους) σε ελεύθερους ανθρώπους να ανταλλάξουν μουσικά αρχεία? (φυσικά δημιουργώντας αντίτυπα – αυτό είναι το κρίσιμο σημείο) Μου θυμίζουν τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές που απαιτούν να τους πληρώνουμε επειδή και μόνο υπάρχουν.
Δηλαδή στην ελλάδα συγκεκριμένα, και για να δανειστώ μια παλιά ατάκα του Σεφερλή, ‘κλέβει’ κανείς τα συζητήσιμης αξίας καλλιτεχνικά δημιουργήματα του Ριφιφοίβου και του ΛήσταρχουΚαρβέλα? Κλόπυ πέιστ είναι τα περισσότερα απ’ τα δημιουργήματα της σύγχρονης εμπορικής μουσικής σκηνής. Και έχουν αυτοί επιχειρήματα για να μας πουν για κλοπή όταν ανταλλάσσουν οι άνθρωποι mp3 αρχεία? Και το φορμά mp3 ποιος το χει κατοχυρωμένο? Γιατί δεν πληρώνουμε και σ’ αυτόν κάτι?
Συμπέρασμα: η πρώτη άποψη είναι προβληματική – η δεύτερη όμως προσβάλει και τη νοημοσύνη και την ελευθερία μας.
Και το επιχείρημα που λέει: ‘τι συμβαίνει στην περίπτωση που ένας μεμονωμένος άνθρωπος γράφει ένα βιβλίο / τραγούδι και μια εταιρεία (εκδοτική / δισκογραφική) μετά το οικειοποιείται βγάζοντάς το η ίδια και κάνοντας επιτυχία και κέρδος απ’ αυτό το ‘κλεμμένο’ δημιούργημα?’ έχει το αντίστοιχο στην καθημερινή ζωή. Άνθρωποι που δουλεύουν σε συνηθισμένες εταιρείες, των οποίων οι ιδέες και οι προσπάθειές τους αξιοποιούνται εμπορικά / επιχειρηματικά από τις τελευταίες. Τόσο απλά. Είναι λογικό λοιπόν να ζητάει κάποιος από τους εργαζόμενους προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων του γιατί η εταιρεία βγάζει λεφτά πάνω στο κεφάλι του? Μα αυτό γίνεται και σε όποιον δεν αρέσει αλλάζει εργοδότη, αλλάζει δουλειά!!
Και είτε αυτούς τους ανθρώπους που φέρνουν ιδέες – δημιουργικότητα (ή καλά βιβλία - τραγούδια) τους κρατούν κοντά τους και βγάζουν πολλά κέρδη είτε τους πετάνε στα αζήτητα – ανάλογα με τους στόχους – κατευθύνσεις – κουλτούρα της επιχείρησης (ή της εκδοτικής / δισκογραφικής εταιρείας).
Συνεπώς, ειδικά για τους δημιουργούς μουσικής και τις εταιρείες τους δε βλέπω γιατί θα έπρεπε να ισχύει κάτι περισσότερο από τις εταιρείες που παράγουν καρφιά, προσφέρουν ασφαλιστικά προϊόντα ή κάνουν εμπόριο.
Μόνο οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και οι δισκογραφικές εταιρείες με βλακώδη και νηπιακής αντίληψης συνθήματα μας προτρέπουν – αν δε μας απειλούν – να τους πληρώνουμε ‘επειδή έτσι πρέπει’, ‘επειδή έχουν πνευματικά δικαιώματα’ ή ‘επειδή έτσι είναι το καλό της κοινωνίας’.
Όταν ακούω κάποιον ότι ζητάει – απαιτεί να τον πληρώνουμε γιατί έχει κάποια δικαιώματα (πνευματικά η άλλα) έχω πολλές δεύτερες σκέψεις. Και η μόνη απάντηση που του ταιριάζει αν θέλουν όλοι αυτοί οι περίεργοι να τους πληρώνουμε με το στανιό γι’ αυτά τους τα δικαιώματα είναι:
“Βρείτε μια δουλειά ή κάντε κάτι για να βγάλετε λεφτά – και πάντως δεν είναι δυνατό ελεύθεροι άνθρωποι να ανέχονται ούτε το νταβατζηλίκι σας, ούτε τα παιδαριώδη έως βλαμμένα επιχειρήματά σας.”
Επειδή με τους περισσότερους σε γενικές γραμμές συμφωνούμε, θα επικεντρωθώ λίγο στον space_navigating.
Το παράδειγμά σου με τις τράπεζες είναι κάπως αδύναμο, γιατί η "Τράπεζα" χτυπάει λίγο σε αντανακλαστικά Δον Κιχώτη, Ζορρό, και Ρομπέν των Δασών, και εγώ τουλάχιστον θα σού απαντούσα ότι πολύ ευχαρίστως θα έκλεβα μια τράπεζα αν αυτό ήταν ...νόμιμο. Ή σχεδόν. Και ότι ο κόσμος μας σίγουρα θα ήταν καλύτερος, αν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά αυτό είναι πολύ μεγάλη κουβέντα.
Τώρα, η "κλοπή της ιδιοκτησίας των δισκογραφικών". Ένα τραγούδι, ένας στίχος, αν είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣIA, προιόν προς κατανάλωση, πολύ σωστά πρέπει να προστατευτεί. Αλλά άλλο ένα αυτοκίνητο, όπως είπε και ο Oldskipper, και άλλο ένα τραγούδι. Οι δημιουργοί ( συνθέτης, στιχουργός, μουσικοί, ηχολήπτες, κατασκευαστές και ιδιοκτήτες του εξοπλισμού, κατασκευαστές του ΜΕΣΟΥ, φυσικά και πρέπει να αμοιφθούν. Όμως, ΜΙΑ φορά. ¨οταν αντιγράφεται ένα τραγούδι, ΤΙ κοστίζει; ΤΙΠΟΤΑ (σχεδόν). ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΑΜΕΙΦΘΟΥΝ ΑΠΟΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΕΝΩ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΛΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ;
ΑΥΤΟ *ΔΕΝ* ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟ;
That is my point.
Καλό σας βράδυ
@ μαύρος γάτος
Εκπλήσσομαι γιατί από άλλα σχόλιά σου που έχω διαβάσει δεν περίμενα τέτoια επιχειρηματολογία. Το τραγούδι λ.χ. που πληρώθηκε λες να έβγαλε τα έξοδά του πουλώντας ένα μόνο αντίτυπο; Και ποια αστυνομία ακολουθώντας τίνος κριτήρια είναι σε θέση να χωρίζει σε δύο κατηγορίες - "προϊόντα", "παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά" σύμφωνα με τους όρους σου; Σκέψου μόνο πόσα δημιουργήματα από τη δεύτερη κατηγορία κατασκευάστηκαν ως προϊόντα και το αντίθετο.
Βέβαια εντάξει, μας κάνουν και χάρη θα πει κάποιος... εξάλλου αυτό που αγοράζεις εν τέλει είναι το digital περιεχόμενο
Αυτό νομίζεις, γιατί είσαι φυσιολογικός άνθρωπος.
Στην πραγματικότητα αγοράζεις δικαιώματα χρήσης του περιεχομένου.
Με λίγα λόγια σου λένε ρητά τι ακριβώς μπορείς να κάνεις, με ένα πράγμα που (επίσης σου λένε ρητά ότι) δε σου ανήκει.
Και αυτά που μπορείς να κάνεις είναι βασικά πολύ λίγα.
Δε μπορείς π.χ. να το ακούσεις στον επαγγελματικό σου χώρο, γιατί θεωρείται ότι κερδίζεις λεφτά με αυτή τη χρήση από την αύξηση της παραγωγικότητάς σου.
Δε μπορείς (εσχάτως) να το ακούσεις στον υπολογιστή σου, λόγω copy protection.
Δε μπορείς ούτε καν να πάρεις αντίγραφο ασφαλείας,γιατί δεν έχεις αγοράσει το δικαίωμα να κάνεις αντίγραφα, ούτε καν για προσωπική χρήση. Αυτό βέβαια αντιφάσκει με το ότι υποτίθεται πως έχεις αγοράσει άδεια χρήσης του περιεχομένου (και σε αυτό το σημείο η βιομηχανία λογισμικού είναι πιο λογική από τη μουσική βιομηχανία).
Δε μπορείς να βάλεις ένα απόσπασμα στη σχολική σου εργασία, γιατί δεν έχεις αγοράσει το δικαίωμα για παράγωγα έργα. Φυσικά αυτό δε στέκει σε οποιοδήποτε δικαστήριο, γιατί στις κοινωνίες μας επιτρέπεται το fair use. Ωστόσο στους όρους πώλησης το παραβιάζουν.
Πρέπει να πληρώνεις πνευματικά δικαιώματα μέχρι και 70 χρόνια μετά το θάνατο του καλλιτέχνη (και λογικά όλων των άλλων που συμμετείχαν στην παραγωγή του υλικού)! Ο καλλιτέχνης μπορεί να έχει αποκτήσει ιστορική αξία και να είναι παγκόσμια κληρονομιά, αλλά τα έργα του να είναι ιδιωτική περιουσία!
Βλέπετε κύριοι, από τη στιγμή που θα δεχθείς την ιδιοκτησία σε κάτι άυλο και πανεύκολα αντιγράψιμο, δεν υπάρχουν όρια στο πόσο παράλογος μπορείς να γίνεις.
Και νομίζω ότι μερικοί-μερικοί το έχουν παρακάνει ελαφρώς. Η πνευματική ιδιοκτησία (που θεμελιωδώς είναι απλά το δικαίωμα να αναγνωρίζεσαι σαν γνήσιος δημιουργός του έργου και παρεμπιπτόντως υπάρχει πολύ καλή επιχειρηματολογία ότι αυτό δεν θίγεται με την απλή πράξη της παραγωγής ενός αντιτύπου), έχει γίνει ιδιοκτησία του δικαιώματος να ακούν οι άλλοι ένα κομμάτι εκεί κι εκεί και να το χρησιμοποιούν έτσι κι έτσι.
Συμφωνώ με το Pirate Party ότι δεν υπάρχει πλέον καμία ισορροπία ανάμεσα στα δικαιώματα του δημιουργού (ή μάλλον του κατόχου πνευματικής ιδιοκτησίας) και στα δικαιώματα του κοινού. Τα δεύτερα έχουν συντριβεί υπέρ των πρώτων, τα οποία έχουν με τη σειρά τους διαστρεβλωθεί σε κάτι που ποτέ δεν ήταν.
Και συμφωνώ ότι είναι τουλάχιστον γελοίο να έρχονται κάτι Καρβέλες και κάτι Φοίβοι, που κλέβουν τραγούδια με μια πολύ πιο ουσιαστική έννοια της κλοπής (=αλλάζω κάτι λίγο και το παρουσιάζω για δικό μου χωρίς να αποδώσω credits στο δημιουργό του) και να μου το παίζουν τα πληγωμένα ζουζουνάκια που τους κλέβει το Ιντερνετ.
ΧΩΡΙΑ που τόσα χρόνια ένα ποσοστό της τιμής κάθε ψηφιακού μηχανήματος που μπορεί έστω και με άπειρη φαντασία να χρησιμοποιηθεί για αντιγραφή μουσικής, πηγαίνει στις δισκογραφικές!
ενδιαφερουσα συζητηση
νομιζω οταν λετε οτι τα καναλια διανομης κτλ ειναι αχρηστα και οτι οι μουσικοι θα μπορουσαν να πουλανε κατευθειαν στο κοινο, κανετε ενα πολυ μεγαλο λαθος.
Τα καναλια διανομης, η διαφημιση κτλ, λειτουργουν σαν ενα φιλτρο που πετανε τα σκουπιδια και μαζευουν κατι που κατα κανονα θα αρεσει στον κοσμο.
Ο μηχανισμος ειναι χειραγωγησιμος, πολλες φορες υπερβαλλει, αλλα εχει τα καλα του.
Αν δεν υπηρχε επαγγελματικη προωθηση ισως ποτε δεν θα γνωριζαμε παρα πολλους εξαιρετικους καλλιτεχνες...
Τωρα, με το Ιντερνετ να ειναι ενα πολυ καλο μεσο διαδοσης πληροφοριας "απο στομα σε στομα", ισως θα μπορουσαν να αναπτυχθουν νεα μοντελα προωθησης καλλιτεχνων, σαν μια παραλληλη ας πουμε στους προγραμματιστες που προσφερουν shareware και δεχονται δωρεες.
Η πλακα βεβαια ειναι Μαυρε Γατε, οτι αυτο το μοντελο εχει ελπιδες να πιασει μονο σε χωρες σαν τις ΗΠΑ, οπου οι ανθρωποι κανουν τρομερες δωρεες. Υπαρχει ας πουμε μερα στα μουσεια που η εισοδος ειναι βασικα δωρεαν και δωριζεις οσο θες! Ε, τα χαζα "αμερικανακια" οντως δωριζουν και μαλιστα σοβαρα ποσά! Ημουν με ενα Γαλλο φιλο σε ενα τετοιο μουσειο και λεγαμε οτι στο Παρισι δεν υπαρχει ΚΑΜΜΙΑ περιπτωση να εδινε ενας Γαλλος εστω ενα λεπτο...
Κατα τα αλλα, το επιχειρημα οτι επειδη η αντιγραφη δεν κοστιζει τιποτα, δεν πρεπει ο καλλιτεχνης να πληρωνεται οταν αντιγραφονται οι δημιουργιες του, ειναι επιφανειακο εως απλα παρανοϊκο...
Φανταζομαι θα ελεγες το ιδιο αν προγραμματιζες 20 χρονια ενα τρομερο προγραμμα, το πουλουσες σε εναν μολις πελατη και αυτος το αντεγραφε μετα για ολους τους υπολοιπους?
ΥΓ οσο για τον Μανου Τσαο, θα ειχα παρα πολλα να πω για την "αφιλοκερδεια" του αλλα τελοσπαντων. Καλος μουσικος, αλλα τρομερος γλυφτης (τι εχεις να πεις για ενα ατομο που στην Μαδριτη μιλαει τελεια ισπανικα για να τον συμπαθουν, στην Γαλλια μιλα Ανδαλουσιανα, στην Λατινικη Αμερικη λατινοαμερικανικα και στην Βαρκελωνη βριζει την Μαδριτη!!?)
Διάβασα τις απόψεις σας και βλέπω ότι όλοι έχετε δίκιο από την σκοπιά σας αλλά το θέμα είναι ένα. Σε μια οικονομία (και σε μια κοινωνία) όταν 2 προιόντα προσφέρονται στην αγορά και έχουν σχεδόν την ίδια ποιότητα είναι αναπόφευκτο πολλοί να προτιμήσουν αυτό που είναι πιο φτηνό. Για μένα ο κυριότερος λόγος που μπορεί να με κάνει να διαλέξω την απομίμηση είναι η τιμή.
Όταν οι εταιρείες με τα τεράστια έσοδα,το οποίο ωφείλεται στο τεράστιο καθαρό κέρδος που έχουν από κάθε προιόν που πουλάνε, μου λένε ότι η πειρατεία είναι κλεψιά εμένα προσωπικά δεν με αγγίζει. Αν θέλουν να περιορίσουν την πειρατεία πρέπει να πάρουν δραστικά μέτρα και ένα από αυτά θα πρέπει να είναι η μείωση των τιμών.
Δεν λέω ότι δεν μπορούν να κοστολογούν τα προιόντα τους όσο θέλουν και από νομική πλευρά θα πρέπει να είναι ελεύθεροι.Αλλά η κοινωνία δεν λαμβάνει υπόψιν της τους ηθικούς και νομικούς κανόνες όταν δεν την συμφέρει.
Για αυτό πέρα από το αν αδικούνται ή όχι, αν θέλουν να λύσουν το πρόβλημα τους και να πάψουν να "κλαίγονται" για την πειρατεία, είναι καιρός να πάρουν ριζοσπαστικές αποφάσεις λαμβάνοντας υπόψιν τους τις πραγματικές συνισταμένες.
Ακούστηκαν πολύ ακραίες απόψεις.
Ας επαναπροσδιορίσουμε κάποιους όρους:
-Το download δεν είναι κλοπή με την ίδια έννοια του κλέβω μια τράπεζα. Με το download δημιουργώ ένα αντίγραφο ,το αυθεντικό προϊόν είναι ακόμα απείραχτο στη θέση του, όταν κλέβεις τράπεζα τα λεφτά λείπουν από κάποιον και μάλλον μόνο η ζωή του ληστή γίνεται καλύτερη.
-Όταν αντιγράφω ένα CD ουσιαστικά αγοράζω χωρίς λεφτά το δικαίωμα χρήσης στο προϊόν. Το κατέχω αλλά δεν πλήρωσα αντίτιμο.
-Επιστημονικά θεωρήματα δεν είναι το ίδιο με τα τραγούδια ενός δίσκου ,αφού ο επιστήμονας προσφέρει έργο με σκοπό να το αξιοποιήσουν όλοι ελεύθερα. Αντίθετα ένας λογοτέχνης προσφέρει το αποτέλεσμα της έμπνευσής του για να το χρησιμοποιήσουν όσοι θέλουν.
στο διαταύτα: Από τότε που άρχισε το downloading και η συστηματική αντιγραφή τα πράγματα γίναν καλύτερα για τον καταναλωτή. Οι τιμές έπεσαν , πλέον επιχειρήσεις ενοικιάζουν ας πούμε παιχνίδια για PC ,PS, ανθεί το ηλεκτρονικό εμπόριο, καλλιτέχνες αποφασίζουν να διαχειριστούν το υλικό τους (μουσική ,φωτογραφίες, ως και ολόκληρα βιβλία) στο internet, γενικότερα οι εταιρείες κάνουν μια προσπάθεια να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα μετά κάτι γελοιότητες όπως συναυλίες κατά του Napster. Γιατι και οι Metallica επαγγελματίες είναι και θα κάνουν αυτό που λέει η εταιρεία άσχετα αν και οι ίδιοι αντιγράφουν CD για να τα ακούσουν.
Εκτιμώ ότι η κατάσταση θα συνεχιστεί έτσι προς όφελος του καταναλωτή κατά κύριο λόγο. Όσο δε για τους μουσικούς ,σκηνοθέτες ,ηθοποιούς ,συγγραφείς ,δείξτε μου έναν που πεθαίνει της πείνας εξαιτείας της αντιγραφής και θα κάνω έρανο να σωθεί. Για τα παρελκόμενα επαγγέλματα (ηχολήπτες, φωτιστές, εκδότες) ε ανεργία έχουν όλοι οι κλάδοι για πολλούς λόγους δεν είναι οι μόνοι.
Όπως θα έλεγε και ο Neil Young
keep on copying in the free world
Φανταζομαι θα ελεγες το ιδιο αν προγραμματιζες 20 χρονια ενα τρομερο προγραμμα, το πουλουσες σε εναν μολις πελατη και αυτος το αντεγραφε μετα για ολους τους υπολοιπους?
Οι πελάτες μου με πληρώνουν για να τους φτιάξω το πρόγραμμα, όχι για να τους το πουλήσω. Μετά ας το κάνουν ό,τι θέλουν.
Είμαι λίγο πιο μέσα στα πράγματα από το μέσο στέλεχος δισκογραφικής και συνεπώς δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα πουλάω αντίτυπα εν έτει 2006.
Η εναλλακτική λύση (DRM για τα πάντα και rootkits να ελέγχουν τον καθένα) θεωρώ πως δε με συμφέρει.
οσο για τον Μανου Τσαο, θα ειχα παρα πολλα να πω για την "αφιλοκερδεια" του αλλα τελοσπαντων.
Ναι σωστό αυτό, το άτομο πουλάει επανάσταση κανονικότατα.
Η αφιλοκέρδειά του είναι η εξής: στο πάμπλουτο Μιλάνο, έπαιξε τζάμπα σε καταλήψεις. Υποθέτω πως γι' αυτό και μόνο το λόγο θα πούλησε καμιά σαρανταριά χιλιάδες CD.
Δυο μήνες μετά, ήρθε στην φτωχή Ελλάδα και τσέπωσε 14.000 εισιτήριο. Δεν έχουμε κανένα ζαπατίστα ή καμία κατάληψη βλέπεις για να φτιάξει image ο κύριος Μανού.
Και κατά τη γνώμη μου οι Mano Negra έπαιζαν επιεικώς 1000 φορές καλύτερη μουσική από αυτόν το σόλο μαλάκα.
Ένα σχόλιο μόνο, σχετικά με το αν είναι το ίδιο να κλέβεις ένα μαγαζί/μια τράπεζα κλπ με το να κλέβεις τα τραγούδια/την ταινία κάποιου:
Εχει γίνει μια ελαφριά παρανόηση, σχετικά με το τι σημαινει ιδιοκτησία. Η ιδιοκτησία δεν περιλαμβάνει μόνο το δικαίωμα να διατηρώ αυτό που μου ανήκει και να μην μου το παίρνουν οι άλλοι (οπότε, θα έπρεπε να δεχθεί κανείς ότι εφόσον το τραγούδι/η ταινία απλώς πολλαπλασιάζονται με τις αντιγραφές και ο δημιουργός/η εταιρία δεν τα χάνει, δεν θίγεται το δικαίωμα στην ιδιοκτησία). Αντίθετα, περιλαμβάνει και το δικαίωμα του ιδιοκτήτη να διαχειρίζεται την ιδιοκτησία του όπως ο ίδιος επιθυμεί, να το πουλά (και να το κοστολογεί όσο θέλει), να το δανείζει, να το χαρίζει, να το καταστρέφει, να το αλλάζει κλπ. Όταν λοιπόν αντιγράφεις το τραγούδι/την ταινία/το λογισμικό του άλλου χωρίς την άδειά του, προσβάλλεις το ιδιοκτησιακό του δικαίωμα, γιατί προσβάλλεις το δικαίωμά του στην κατά βούληση διαχείρηση και διάθεση της ιδιοκτησίας του.
Υ.Γ.: Το ότι μπορεί σε κάποιον να τη σπάνε οι Τράπεζες, δε σημαίνει ότι αν κάποιος τις κλέψει δεν διαπράττει κλοπη. Κι εγω δε θα στενοχωρηθώ αν κάποιος κλέψει το στερεοφωνικό του γείτονά μου που παίζει μουσική δυνατα στις 3 τη νύχτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η πράξη δεν θα συνιστά κλοπή.
Βασικά το πρόβλημα είναι κατα πόσο μπορεί μια ιδέα να είναι ιδιοκτησία. Αν θεωρήσουμε ότι μπορεί να υπάρξει πνευματική ιδιοκτησία πρέπει να δούμε αν μπορεί να έχει το ίδιο status με την υλική ιδιοκτησία.
Κάνω copy-paste από ένα παλιό σχόλιο μια σκέψη υπέρ της πνευματικής ιδιοκτησίας. (αν και τείνω να μην πιστεύω στην "νομιμότητα" της)
Τέλος, η έννοια της ιδιοκτησίας δημιουργήθηκε λόγο της σπανιότητας των αγαθών. Όταν κάποιος αποκτά μια πληροφορία δεν αφαιρεί τις πληροφορίες των άλλων, αντί να σπανίζει (όπως όταν τρώμε τα μήλα που έχουμε στην κατοχή μας) πολλαπλασιάζεται, άρα δεν τίθεται θέμα σπανιότητας. Το μονοπώλιο υλοποίησης μιας ιδέας που δίδεται σε ένα άτομο από το Κράτος ουσιαστικά είναι τεχνητή σπανιότητα.
Από την άλλη αν το δώ λίγο επικούρεια το θέμα η ιδιοκτησία δημιουργήθηκε λόγο του οφέλους που αντλούμε από αυτήν. Αν εσύ πάρεις το μήλο μου και το φας εγώ δεν μπορώ να αντλήσω όφελος (την ευχαρίστηση να το φάω). Το ίδιο και για την ιδέα, δεν είναι η σπανιότητα, αλλά το όφελος η πραγματική αιτία που δημιουργήθηκε ο θεσμός της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αν εσύ χρησιμοποιήσεις την ιδέα μου, μου στερείς το όφελος που θα μπορούσα να αντλήσω από αυτήν.
Ιδιοκτησία λοιπόν είναι το δικαίωμα χρήσης και διάθεσης. Μπορεί μια ιδέα να είναι ιδιοκτησία; Δεν είμαι σίγουρος γιατί αναιρεί την υλική ιδιοκτησία.
Ο SG είχε απαντήσει ως εξής: δεν εχω ιδιοκτησια στους νευρωνες σου, εχω ιδιοκτησια στην ιδεα.
Μα όπως είπαμε ιδιοκτησία είναι το δικαίωμα χρήσης και διάθεσης... η πληροφορία για να υπάρξει χρειάζεται να αποθηκευτεί/καταγραφεί σε ένα μέσο (ύλη), από την στιγμή που την μαθαίνω είναι πλέον μέρος του εγκεφάλου μου, ο οποίος είναι ιδιοκτησία μου. Hence το δικαίωμα μου χρήσης και διάθεσης της δίχως να σου δώσω λογαριασμό -από το δικαίωμα χρήσης και διάθεσης του εγκεφάλου μου- . (...ίσως :Ρ δεν έχω καταλήξει)
Δημοσίευση σχολίου