Νέο άρθρο
Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) εισέβαλλαν στην δημόσια ζωή τη δεκαετία του ’80. Η πρώτη γενιά τους, είχε έντονο το στοιχείο του «αντί». Έμεναν πέρα από τα κόμματα και τα κράτη και πρόβαλαν έντονα ένα μεγάλο αριθμό διαφορετικών, από τις κρατούσες, απόψεων. Στεκόταν στη γωνία και «χτυπούσαν».
Η δεύτερη γενιά τους, εμφανίστηκε τη δεκαετία του ’90. Ωρίμασαν, πολλαπλασιάστηκαν, δικτυώθηκαν διεθνώς, απόκτησαν πολιτική ισχύ και άρχισαν να «βάζουν πόδι» στον «δημόσιο χώρο». Αναλαμβάνοντας δημόσιες ευθύνες. «Ποιος σας διόρισε;», ρωτούσαν οι αφελείς. Και αδυνατούσαν να αντιληφθούν πως τα ερωτήματα του 1789, δεν είχαν νόημα λίγο πριν τον 21ο αιώνα. Το χαρακτηριστικό των οργανώσεων δεύτερης γενιάς, ήταν το προσπέρασμα του «αντί». Τη θέση του πήρε η «παράλληλη με το κράτος και τα κόμματα ανάληψη δημόσιας ευθύνης».
Η εισβολή της τρίτης γενιάς, δεν έγινε αντιληπτή. Πέρασε αθορύβως, αν και ανατρέπει πλήρως τους κανόνες της τρέχουσας πολιτικής...
*Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου*
7 σχόλια:
3ης γενιάς? Κάτι σαν το UMTS ας πούμε δηλαδή, των κινητών τηλεφώνων?
Ξέχωρα από γενιές και γενεαλογικά δέντρα, και εδώ το νόμισμα έχει δύο όψεις.
Η μία είναι όλα τα θετικά των μη κυβερνητικών οργανώσεων, τα οποία βαριέμαι να παραθέσω: ναι, είναι πολλά.
Από την άλλη θα ήταν ενδιαφέρον να μάθει κανείς τι ακριβώς εννοεί ο συγγραφέας του άρθρου με τις φράσεις:
1. "Δημιουργούνται ειδικώς και αναλαμβάνουν δημόσιες ευθύνες «κατ’ ανάθεση», με θεσμοθετημένη χρηματοδότηση εκ μέρους του κράτους."
Ωραία, πόσες οργανώσεις λοιπόν είναι οργανώσεις των κολλητών διαφόρων στελεχών του διεφθαρμένου κρατικού μηχανισμού, οι οποίες 'κατ' ανάθεση' αναλαμβάνουν μεγάλα ποσά για να κάνουν πράξη τις όποιες δράσεις τους? Ποιος τις ελέγχει για την αποτελεσματικότητά τους? Καλά για την αδιαφάνεια δεν ελέγχονται με τίποτα…
2. "Λειτουργούν αυτόνομα, χαράζουν πολιτικές μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και δεν υπάγονται στη διοίκηση!"
Με τα λεφτά των άλλων, που 'λεγε και ο Ντε Βίτο, θα ήθελα πάρα πολύ να συστήσω και 'γω μια τέτοια οργάνωση, η οποία να χρηματοδοτείται… από ποιον? Μα από το κράτος!
Τι σκατά μη κυβερνητικές οργανώσεις είναι αυτές που έχουν μεγάλες χρηματοδοτήσεις από το κράτος? Εεε?
Και αυτόνομα και με λεφτά του κράτους? Και χωρίς διοικητικό – λειτουργικό ή όποιο έλεγχο και αυτόνομα – χωρίς να δίνουν δηλ. λόγο σε κανένα (με κρατικές επιχορηγήσεις πάλι)?
Και shampoo και conditionair? Αυτά μπορεί να ισχύουν όπως έλεγε και η παλιά διαφήμιση για το wash&go αλλά δεν όχι και για την κοινή λογική.
Πριν κάνα δυο χρόνια είχε σκάσει ένα ψιλοσκάνδαλο για τις 'οργανώσεις' που χρηματοδοτεί το Υπ. Εξωτερικών - εταιρείες σφραγίδες, εταιρείες κολλητών, συγγενών και φίλων, και ενέργειες των οργανώσεων τελικά που οι δράσεις τους δεν μπορούσαν να αξιολογηθούν επαρκώς (δηλαδή: αν αξίζουν τα λεφτά τους ή όχι), αφού αυτές "δεν υπάγονται στη διοίκηση". Κάτι εκατ. ευρώ μόνο από ένα και μόνο υπουργείο. Τι λέτε ωρέ καλόπαιδα?
Άμα γνωρίζω λοιπόν κάποιο παπαρογραμματέα ή φαρισαίο ενός υπουργείου και μου περάσει το κόλπο μπορώ με ένα σμπάρο να έχω και μπίζνα έτοιμη από το πουθενά με κάτι εκατοντάδες χιλιάδες € και να φαίνομαι ότι βοηθώ το κράτος και άρα άξιος κάθε επιδοκιμασίας.
Ελπίζω ότι ο οποιοσδήποτε έχει νοημοσύνη μεγαλύτερη από ένα ρακούν να καταλαβαίνει ότι αυτά δεν τα γράφω επειδή είμαι “κατά των μη κυβερν. οργανώσεων” έτσι απλά σα ταμπέλα. Αλλά οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα – στη χώρα μας τουλάχιστο.
Μη κυβερνητικές οργανώσεις ή μη κερδοσκοπικές (γίνεται και σύγχυση στους όρους, σκόπιμα) κάνουν μεγάλες διαφημιστικές επενδύσεις και προσκαλούν χορηγούς. Άρα γιατί αποκηρύσσουν το χρήμα σα λειτουργία? Δεν είναι καθόλου κακές αυτές οι λειτουργίες – αλλά προσπαθούν να διαμορφώσουν στον κόσμο μια αντίληψη ότι “εμεις? με το χρήμα? παπαπα, καμία σχέση μ’ αυτό το διάβολο..” Εγώ σίγουρα δεν το αποκηρύσσω. Και ακόμα πιο σίγουρα δε μου αρέσει να με περνάνε για μαλάκα.
Η υπεραπλούστευση της εξίσωσης κρατική επιχορήγηση=κρατική εξάρτηση έχει προ πολλού αναλυθεί και παρουσιαστεί. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η κρατική επιχορήγηση δεν ισοδυναμεί με την "μίσωθση υπηρεσιών", ειδικά όταν προβλέπεται και δημοσιονομική ανεξαρτησία. Δηλαδή, όταν το κράτος δίνει μεν τα χρήματα (προβλεπόμενα σε ειδικό φορέα του προϋπολογισμού) σε κάποιον φορέα, χωρίς να του λέει πως να τα διαθέσει.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ανεξάρτητες αρχές. Τους διατίθενται ιδιαίτερα κονδύλια, ενώ η διαχείριση αυτών των κονδυλίων ανατίθεται στον Πρόεδρο τους (ο οποίος συνήθως είναι ο υπόλογος). Οι ανεξάρτητες αρχές στην Ελλάδα έχουν κατ΄ επανάληψη αποδείξει ότι δεν χαρίζονται στο κράτος (που τις χρηματοδοτεί), με οποιαδήποτε μορφή κι αν αυτό εμφανίζεται. Είτε επιβάλλοντας πρόστιμα σε Υπουργεία (Αρχή Προστασίας Δεδομένων), είτε απευθύνοντας συστάσεις στην ΕΡΤ (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης), είτε εντοπίζοντας την κακοδιοίκηση και υποδεικνύοντας την ορθή διοικητική συμπεριφορά (Συνήγορος του Πολίτη), είτε επιβάλλοντας πρόστιμα στον ΟΤΕ (Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων).
Επομένως, αυτο το κεφάλαιο σχετικά με τη χρηματοδότηση θεωρείται μια παλιά, ξεπερασμένη από τα πράγματα συζήτηση. Τα ερωτήματα όσον αφορά τους ΜΚΟ είναι άλλα, όπως: οι οριζόντιες μεταξύ τους σχέσεις (σύμπλευση ή ξεκάθαρη διάκριση "αρμοδιοτήτων" και με ποια κριτήρια) και βέβαια το ως που θα φτάνει η "καθ' ύλην" αρμοδιότητά τους. Στην ουσία δηλαδή η συζήτηση αφορά έναν επαναπροσδιορισμό της έννοιας του "σκληρού πυρήνα" του κράτους.
Η πρώτη γενιά ΜΚΟ (άτυπων, σε σχέση με τα κριτήρια που καθορίζονται αυτές σήμερα, αλλά πολλές από αυτές είναι σήμερα εγγεγραμμένες στο Μητρώο) είναι οι κάθε μορφής σύλλογοι(πολιτιστικοί ή μάλλον εκπολιτιστικοί, αθλητικοί, εξωραϊστικοί, κτλπ του είδους) που άνθισαν σε κέντρο και περιφέρεια. Αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως εφαλτήριο για την ανάδειξη πολλών προσώπων στο κόσμο της πολιτικής και μικροπολιτικής κοινωνίας. Επίσης απετέλεσαν εργαλείο για να μπορεί ο εκάστοτε βουλευτής-υπουργός να εγκρίνει μια χρηματοδότηση στη περιφέρεια του. Δεν αντιλέγω ότι ανάμεσα σε αυτές υπήρξαν και υπάρχουν αξιόλογες ομάδες με ουσιαστική δράση, που όμως μπορεί να μη τυγχάνουν ανάλογων χρηματοδοτήσεων. Πολλές από αυτές λοιπόν δημιουργούνταν σε μια νύχτα με μέλη που δε γνώριζαν ότι συμμετείχαν σε αυτές(όπως κι εγώ η ίδια) και όταν το ανακάλυπταν υπήρχε η δικαιολογία του θεάρεστου έργου στο όνομα του οποίου προέβηκαν στη μιαρή πράξη. Και φυσικά δεν υπήρχε ποτέ ένας διαφανής απολογισμός που να δηλώνει «βρε γυναίκα που πήγαν τα λεφτά?». Έλεγχοι δεν υπήρχαν τότε ούτε υπήρχε υποχρέωση τήρησης βιβλίων.
Για τη γενιά των αντιστασιακών ΜΚΟ δεν έχω εμπειρία και λυπάμαι γι αυτό γιατί έτσι θα είχα μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη για το θέμα.
Περνάμε στη γενιά των ΜΚΟ του εθελοντισμού ή εθελοτυφλωτισμού (Παπανδρεικος Γ. διαφωτισμός) όπου ανθούν πάσης φύσεως ανθρωπιστικές βοήθειες και αρχίζουν να διαφαίνονται και οι περιβαλλοντολογικές ομάδες δράσης(εξαιρώ τη GREENPEACE με σιγουριά γιατί συμμετείχα αυτήν πριν δημιουργηθεί στην Ελλάδα το ανάλογο μαγαζί και φυσικά συνέδραμα ως ον με περιβαλλοντικές ανησυχίες). Σε αυτή τη γενιά ΜΚΟ «φτιάχτηκαν» πολλοί φίλοι συνεργάτες (ευτυχώς πρόλαβαν και έφτιαξαν ένα καλυβάκι ). Με μια από αυτές ήμουν έτοιμη για ανθρωπιστική βοήθεια στην Ημισέληνο στο Ιράν λόγω Αφγανιστάν, αλλά κόλλησα στη μπούρκα και στον γλαστροειδες ρόλο που θα πρωταγωνιστούσα με απόκρυψη όμως της διοικητικής μου ταυτότητας, καθώς εκεί οι Άνδρες συναλλάσσονται με Άνδρες. Οπότε σεβάστηκα τα ήθη και έθιμα του τόπου και την έκανα.
Με το 3ο ΚΠΣ ξεπηδούν σωρηδόν ΜΚΟ με δράσεις περιβαλλοντικές(μεγάλη έξαρση), άλλες πάλι φιλικές στους καταναλωτές (5- 6 σε κάθε μικρό νομό), άλλες στα δικαιώματα των πολιτών(όρα Κίνηση Πολιτών σχεδόν σε κάθε νομό), άλλες φιλορατσιστικες δηλαδή υπέρ των μειονοτήτων, μεταναστών και τα συναφή του κλάδου και προφανώς όσο πιο ευφάνταστος είναι κανείς τόσο παράγονται νέες ΜΚΟ με ευφάνταστους τομείς δράσης. (Θυμήθηκα τώρα μια που λειτουργούσε ως Σύλλογος Αδιόριστων από τη πρώτη γενιά ΜΚΟ. )Ο λόγος γέννησης τους απόρρεε από την επιλογή τους ως δικαιούχοι χρηματοδοτήσεων από το εν λόγω πλαίσιο.
Το 3Ο ΚΠΣ συνάδει με διαχειριστικές αρχές είτε τομεακα (υπουργεία), είτε περιφερειακά(ΠΕΠ) και αυτές των κοινοτικών πρωτοβουλιών. Η συνταγή που προέκυψε ήταν η δημιουργία μαγαζιών ΜΚΟ από τους ίδιους φορείς (νόμιμα) είτε όμως και από υπαλληλίσκους που ανακάλυψαν ένα καλό τρόπο αυτοχρηματοδότησης. (νόμιμα και αυτά).
Αυτή η περίοδος του ΚΠΣ –ΜΚΟ χωρίζεται στη παπανδρεικη φάση και στη καραμανλικη φάση. Η πρώτη είχε όραμα (της το αναγνωρίζω, τουλάχιστον στην αρχή) η δεύτερη έχει το Θεό όμως, ποιος μπορεί να της αντισταθεί. Έτσι πλέον τα μαγαζιά ΜΚΟ της Εκκλησίας παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Παράδειγμα στη Κοινοτική Πρωτοβουλία EQUAL όπου συμμετείχε ανάλογο μαγαζί της εκκλησίας ήταν σίγουρη η έγκριση σχήματος- σχεδίου. Εγώ αργά το έμαθα, οπότε τζάμπα κόπος.
Σταματώ εδώ αν και το θέμα το άφησα ακάλυπτο σε πολλά σημεία.(καταρτίσεις, αξιολόγηση περιβαλλοντικών, τοπικές πρωτοβουλίες και ομάδες δράσης LEADER και σχέσεις με το ρόλο κράτους). Ξέροντας όλο αυτό το παρελθόν τους δεν αναρωτιέμαι για το μέλλον τους. «Στη Πυρά που θάλεγαν και οι Χριστιανοί!»
Δεν θα σχολιάσω, μια και προβλέπω καταιγισμό! Ήδη καλύφθηκαν πολλές από τις αντιδράσεις, που ανακλαστικά μου δημιούργησε το άρθρο!
Μόνο μια παρατήρηση προς κ. Σωτηρόπουλο. Λέτε ότι
"Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η κρατική επιχορήγηση δεν ισοδυναμεί με την "μίσωθση υπηρεσιών", ειδικά όταν προβλέπεται και δημοσιονομική ανεξαρτησία. Δηλαδή, όταν το κράτος δίνει μεν τα χρήματα (προβλεπόμενα σε ειδικό φορέα του προϋπολογισμού) σε κάποιον φορέα, χωρίς να του λέει πως να τα διαθέσει."
Προφανώς ζούμε σε διαφορετικές χώρες αγαπητέ...
Αγαπητέ Greg, αυτά τα "αυτονόητα" οδήγησαν σε συνταγματική κατοχύρωση απαράδεκτων εξισώσεων όπως μέτοχος μ.μ.ε.+εργολάβος δημοσίου=μπερλουσκόνι...
Δεν είμαστε όλοι εν δυνάμει ύποπτοι...
Και εν πάσει περιπτώσει, υπάρχει πάντα η αρχή της διαφάνειας. Όχι πάντα "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι".
και γω ειμαι γενικα υπερ της διαφανειας. Εννοειται οτι η σωστη ΜΚΟ τηρει λογιστικα βιβλια, τα οποια τα εχει υποχρεωτικα ανοιχτα στον οποιονδηποτε. Τι εχει να κρυψει? (παρομοιως θα ηθελα τα βιβλια των Δημων να βγαινουν υποχρεωτικα στο Ιντερνετ. που στο διαολο πανε τα "ανταποδοτικα" μας τελη? σιγουρα οχι στους καλοστρωμενους δρομους, στα ομορφα πεζοδρομια και στις λοιπες υποδομες).
τωρα, αν μια ΜΚΟ λειτουργει σωστα, υποκαθιστα το κρατος κανοντας την δουλεια πιο αθορυβα, αποτελεσματικα και φτηνα. Ας πουμε εδω στην Βαρκελωνη υπαρχουν ΜΚΟ που ασχολουνται με την εκπαιδευση μεταναστων σε βασικα πραγματα: γλωσσα, πως να ανοιγεις τραπεζικο λογαριασμο, πως να κανεις εμβασματα, πως να ψαχνεις για δουλεια (μεσω ιντερνετ φανταζομαι) κτλ Δουλευουν κυριως με εθελοντες και χρηματοδοτηση απο ιδιωτικες εισφορες, την τοπικη αυτοδιοικηση και την καταλανικη κυβερνηση.
το να δινει το κρατος σε τετοιες οργανωσεις λεφτα, ειναι εξυπνος τροπος μειωσης του κοστους για καλυψη παγιων αναγκων, οχι αχρειαστη σπαταλη. Φτανει προφανως να υπαρχει διαφανεια στην επιλογη των χρηματοδοτουμενων προγραμματων και στην αξιολογηση του εργου τους.
Ως αποτελεσματικότητα οι ΜΚΟ έχουν να προσφέρουν στο κρατικό έργο αφού μειώνουν την γραφειοκρατία, έχουν μικρότερο λειτουργικό κόστος κτλ. Όμως όταν χρηματοδοτούνται από το κράτος παύουν να είναι μη κυβερνητικές, και το ζήτημα της εξάρτησης αναγκαστικά τίθεται. Συμφωνώ με τις ενστάσεις του ultrasonic. Ποιός αποφασίζει ποιές από αυτές θα πάρουν κονδύλια και πόσα; Ποιός ελέγχει την αποδοτικότητά τους; Με ποιά κριτήρια; Πώς αποτρέπονται οι σχέσεις εξάρτησεις όταν η μόνη προϋπόθεση για τα πάρει κανείς λεφτά είναι η κρατική εύνοια;
Οι ΜΚΟ έχουν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο, ως ΜΚΟ και όχι επιχορηγούμενες. Τότε είναι ανεξάρτητες από το κράτος και ελέγχονται για την προσφορά τους από τους ίδιους τους πολίτες, που με την αύξηση ή μείωση των εισφορών τους επιβραβεύουν ή τιμωρούν αντίστοιχα τα πεπραγμένα τους.
Δημοσίευση σχολίου