Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006

Statistics World Cup: Ireland vs. Belgium


St-Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί μας φίλαθλοι αναγνώστες, καλωσήλθατε για να παρακολουθήσετε αυτόν τον πολύ ενδιαφέροντα αγώνα στο Μουντιάλ Στατιστικών μεταξύ Ιρλανδίας και Βελγίου. Ένα πρώτο σχόλιο Waldorf;
W-Ευχαριστώ Statler. Καλημέρα και από μένα κυρίες και κύριοι, πράγματι αναμένεται να να παρακολουθήσουμε πλούσιο θέαμα και πολλά γκολ αφού η Ιρλανδία είναι σε όλα τα πρακτορεία στοιχημάτων από τα φαβορί της διοργάνωσης.
St-Πιστεύεις το Βέλγιο μπορεί να κάνει την έκπληξη;
W-Στο ποδόσφαιρο όλα είναι δυνατά, στην οικονομία όχι! Νομίζω η Ιρλανδία θα νικήσει με καθαρό σκορ.
St-Πώς βλέπεις να παρατάσονται οι ομάδες;
W-Η Ιρλανδία παίζει με ένα μοντέρνο φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα με μεγάλη παραγωγικότητα και έφεση στις επενδύσεις και την ανάπτυξη. Ο προπονητής αφήνει του παίχτες ελεύθερους να αυτοσχεδιάζουν και να καινοτομούν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το Βέλγιο επιμένει παραδοσιακά, όπως και οι πολλές ακόμα ευρωπαϊκές χώρες, με συντηρητικό/σοσιαλδημοκρατικό σύστημα, αργή ανάπτυξη, υψηλή φορολογία και μεγάλο κρατικό τομέα ενώ ο προπονητής πιστεύει ότι δίνει βάρος στη συνοχή μεταξύ των γραμμών του.
St-Ας περάσουμε στο αγώνα:

St-To παιχνίδι ξεκίνησε ισορροπημένα τις πρώτες δεκαετίες, μέχρι τα μέσα του '80 όπου η Ιρλανδία άλλαξε σύστημα ανάπτυξης και η διαφορά στην απόδοση έγινε εμφανής. Από κει και πέρα το ματς γίνεται καταιγιστικό.
W-Πράγματι, είναι φανερό ότι αλλαγές που έκανε ο Ιρλανδός προπονητής στα μέσα του '80 έδωσαν τεράστιο αέρα στην Ιρλανδία που ανέλαβε την πλήρη επιχειρηματική πρωτοβουλία των κινήσεων, ενώ το Βέλγιο έχει ουσιαστικά πλέον κλειστεί στα καρέ του.

St-Προσέξτε τις αλλαγές του προπονητή. Κοιτάχτε πώς μειώνουν σε ποσοστό τις κρατικές δαπάνες και ελαφραίνουν την επιβάρυνση στην φορολογία και στο εργατικό δυναμικό και στις επιχειρήσεις.


St-Οι αλλαγές αυτές κυριολεκτικά αιφνιδιάζουν! Όλοι περιμένουν να έχουν ως αποτέλεσμα να ρίξουν τις κρατικές δαπάνες, όμως όχι! Χάρη στην αυξημένη ανάπτυξη που εξασφαλίζουν το αποτέλεσμα είναι ότι σε λίγα χρόνια το 35% αντιπροσωπεύει μεγαλύτερη αύξηση δαπανών από ότι το Βέλγιο που έμεινε στο 50%!
W-Έχουμε ένα φανταστικό στατιστικό γκολ! 1-0 για την φιλελεύθερη Ιρλανδία.

St-Ας δούμε λίγο την φάση πιο αναλυτικά.Φαίνεται νομίζω ξεκάθαρα πώς οι φιλελεύθερες πολιτικές της Ιρλανδίας κατήργησαν τις "κοινωνικές κατακτήσεις", χρηματοδοτώντας την αύξηση των δαπανών για κοινωνική πρόνοια, για οικογενειακά επιδόματα, για την καταπολέμηση της ανεργίας και την επέκταση του δημόσιου συστήματος υγείας!
W-Mάλλον τους συνδικαλΗστές κατήργησαν!




St-Δηλαδή λες ότι οι κρατικές δαπάνες δεν πρέπει να ξεπερνάνε ένα ποσοστό, διότι έτσι αναστέλουν την ανάπτυξη;
W-Ναι. Είναι είναι πασιφανές ότι είτε προέρχονται από φόρους, είτε από δανεισμό, οι μεγάλες κρατικές δαπάνες είναι αντιπαραγωγικές.
St-Κοίτα το χρέος της Ιρλανδίας και του Βελγίου και πόσα χρήματα πάνε χαμένα στο Βέλγιο μόνο και μόνο για εξυπηρέτηση των τόκων του χρέους του. Το 4,7% του ΑΕΠ!
W-Άλλο ένα καταπληκτικό στατιστικό γκολ για την Ιρλανδία!


St-Και αυτό δεν είναι τίποτα! Η Ιρλανδία πάλι στην επίθεση. Κοίτα πώς η αυξημένη ανάπτυξη και οι επενδύσεις οδηγούν την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
W-Είναι το 3-0! Η Ιρλανδία πραγματικά κεντάει στην αύξηση της απασχόλησης. Άμα παίζεις με σύγχρονο και ελκυστικό σύστημα...

St-Ας δούμε σε πιο αργή ανάλυση αυτό το τρίτο γκολ.


W-Χάρη στην αύξηση των θέωσεων εργασίας στις υπηρεσίες και την βιομηχανία, η Ιρλανδία μπόρεσε χωρίς κραδασμούς να μειώσει σε 20 χρόνια των αγροτικό της πληθυσμό στο μισό.

St-Δεν είναι καθόλου περίεργο πώς η Ιρλανδία έριξε τόσο δραματικά το ποσοστό ανεργίας της.

W-Οι προπονητές του Βελγίου τόσα χρόνια θα έπρεπε να δικαστούν ως εγκληματίες!
St-Τελικά ο φιλελευθερισμός απειλεί το μέλλον;
W-Σίγουρα! Το μέλλον των βολεμένων συνδικαληστών, των διαπλεκόμενων προμηθευτών και των ιδεολογικών εκφραστών των κρατικίστικων πολιτικών που τους συντηρούν!

St-Απολαυστικός αγώνας, δε νομίζεις;
W-Καλός ήταν αλλά αναμενόμενος. Η Ιρλανδία θα φτάσει σίγουρα πολύ ψηλά στην διοργάνωση.
St-Δεν πάμε να δούμε ποδόσφαιρο;
W-Πάμε, να δούμε και τίποτα απρόβλεπτο.

33 σχόλια:

Ecumene είπε...

....πολυ καλό!!!
Δεν κανεις και Statistics
ΑΕΚ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ...

Ποιος ειναι στην Ποδοσφαιρικη
Ελλαδα
το Βελγιο και Ποιος η Ιρλανδια;;

Roark είπε...

H ποδοσφαιρική Ελλάδα είναι ακόμα στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Ο Ολυμπιακός είναι η ΕΣΣΔ της στυγνής προεδρικής δικτατορίας και του τραμπουκισμού των υπόλοιπων(Τσεχοσλοβακία-ΑΕΚ, Ουγγαρία-ΠΑΟΚ κτλ) ο ΠΑΟ η αντίπαλη μαοϊκή Κίνα των αποτυχημένων πειραμάτων και η ΑΕΚ είναι κάτι σαν την Τσεχοσλοβακία. Και ο Ντέμης είναι κάτι σαν τον Ντούμπτσεκ!

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο και έξυπνα γραμμένο άρθρο...
Αλλά επειδή δεν βλέπω ιδιαίτερη αξία στο να αλληλοσυγχαιρόμαστε παραθέτω και αντίλογο

( Τα κείμενα είναι απο την ελευθεροτυπία. Δεν σημαίνει απαραίτητα οτι συμφωνώ ή διαφωνώ με οτι λένε . Τα θέτω σαν αφορμή διαλόγου . Ίσως ακούγεται αυτονόητο αλλά δυστυχώς απο άλλο ποστ που σχολίασα διαπίστωσα οτι ακόμα και οι ξεκάθαρες προθέσεις παρεξηγούνται πολύ εύκολα . )

Ρόαρκ συγνώμη για την αλεργία σου :-)
================================

Η υπερανάπτυξη δεν σημαίνει κατ' ανάγκην ευημερία του πληθυσμού

Η αθέατη πλευρά του ιρλανδικού... θαύματος

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Τι κοινό έχουν το «ιρλανδικό θαύμα» και η αναζητούσα μοντέλα οικονομικής ανάτασης Ελλάδα; Τα ράντζα!

Ενας Ιρλανδός νεόπτωχος ζητιανεύει έξω από ένα χρυσοχοείο
Σε πρόσφατο εκτενές του ρεπορτάζ το πρακτορείο Ρόιτερ (27/3/2006), για τα συν και τα πλην του «ιρλανδικού θαύματος» γράφει: «Τα μέσα ενημέρωσης (σ.σ.: της Ιρλανδίας) είναι γεμάτα ανταποκρίσεις για ασθενείς που είναι αναγκασμένοι να βρίσκονται ξαπλωμένοι για μέρες σε ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων, λόγω έλλειψης κρεβατιών, τις μεγάλες λίστες αναμονής και την ατέλειωτη γραφειοκρατία». Σκηνές που γνωρίζουμε πολύ καλά από την ελληνική πραγματικότητα.

Η Ιρλανδία από ημιαγροτική οικονομία μεταμορφώθηκε τη δεκαετία του '90 σε «κελτική τίγρη» και μοντέλο -πριν ανακαλυφθούν... η Σουηδία και εσχάτως η Δανία- οικονομικού θαύματος, ακολουθώντας την κλασική νεοφιλελεύθερη συνταγή (την οποία ζήλευαν ουκ ολίγοι σοσιαλιστές) της δραστικής μείωσης της φορολογίας προσελκύοντας επενδύσεις, κυρίως αμερικανικών πολυεθνικών του κλάδου της υψηλής τεχνολογίας.

Η φορολόγηση των επιχειρήσεων μειώθηκε από 50% σε 20%, ο φόρος εισοδήματος από 65% σε 42%, ενώ η φορολόγηση των κερδών από επενδυτικά προϊόντα (π.χ. μερίσματα) από 60% σε 20%. Η συνταγή φάνηκε να αποδίδει, καθώς η ανεργία από 15% στις αρχές του '90 μειώθηκε σε λιγότερο από 5%, ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης διπλασιάστηκαν από 5,4% μέσο όρο την περίοδο 1990-95, σε 9,66% την περίοδο 1996-2000.

Η ευημερία των αριθμών όμως δεν φέρνει και την ευημερία των ανθρώπων, ειδικά όταν το τίμημα είναι η περικοπή των κοινωνικών δαπανών, λόγω της μείωσης των φορολογικών εσόδων.

Οι δαπάνες για την Υγεία είναι το μεγαλύτερο έξοδο του ιρλανδικού προϋπολογισμού και απορροφά ένα στα 4 ευρώ. Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, ενοχλημένη από την αυξανόμενη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης για την κακή κατάσταση του συστήματος Υγείας, δημιούργησε το 2004 μια ειδική υπηρεσία για τη διαχείριση του συστήματος, ενισχύοντας τα ποσά που προορίζονται για τη δημόσια υγεία στον τελευταίο προϋπολογισμό.

Μία άλλη παράμετρος του «ιρλανδικού θαύματος» είναι η μεγάλη φτώχεια. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της χώρας, το ένα πέμπτο του πληθυσμού των τεσσάρων εκατομμυρίων βρίσκεται στα όρια της φτώχειας «με το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών να παραμένει στάσιμο τα 15 τελευταία χρόνια και σε ορισμένες περιπτώσεις να έχει διευρυνθεί», όπως επισημαίνει η προαναφερθείσα ανταπόκριση του πρακτορείου Ρόιτερ.

«Από την εποχή της "κελτικής τίγρης", τα εισοδήματα αυξήθηκαν σε γενικές γραμμές. Αλλά το εισόδημα όσον αφορά τις κοινωνικές πολιτικές δεν έχει αυξηθεί όσο τα επιχειρηματικά κέρδη», υποστηρίζει η Ελεν Τζόνστον, διευθύντρια της κρατικής υπηρεσίας «Καταπολεμήστε τη Φτώχεια (Combat Poverty)».

Σοβαρό πρόβλημα είναι και ο κίνδυνος κατάρρευσης της φούσκας ακινήτων. Οι τιμές των ακινήτων στην Ιρλανδία έχουν τριπλασιαστεί σε πραγματικές τιμές την τελευταία δεκαετία, καταγράφοντας τη μεγαλύτερη αύξηση από οποιαδήποτε άλλη χώρα του ΟΟΣΑ. Παρ' όλο που η κεντρική τράπεζα της χώρας και ο ΟΟΣΑ εκτιμούν ότι θα υπάρξει «ομαλή προσγείωση» των τιμών των ακινήτων, αν δεν ευοδωθεί η εκτίμησή τους θα υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις, τόσο λόγω του υπερβολικού δανεισμού όσο και λόγω της έντονης οικοδομικής δραστηριότητας.

Ο δανεισμός στον ιδιωτικό τομέα αυξήθηκε κατά 28,8% ετησίως τον περασμένο Ιανουάριο, σχεδόν τρεις φορές περισσότερο από το μέσο όρο της ευρωζώνης.
======================

Η υπερανάπτυξη δεν σημαίνει κατ' ανάγκην ευημερία του πληθυσμού

Η αθέατη πλευρά του ιρλανδικού... θαύματος

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Τι κοινό έχουν το «ιρλανδικό θαύμα» και η αναζητούσα μοντέλα οικονομικής ανάτασης Ελλάδα; Τα ράντζα!

Ενας Ιρλανδός νεόπτωχος ζητιανεύει έξω από ένα χρυσοχοείο
Σε πρόσφατο εκτενές του ρεπορτάζ το πρακτορείο Ρόιτερ (27/3/2006), για τα συν και τα πλην του «ιρλανδικού θαύματος» γράφει: «Τα μέσα ενημέρωσης (σ.σ.: της Ιρλανδίας) είναι γεμάτα ανταποκρίσεις για ασθενείς που είναι αναγκασμένοι να βρίσκονται ξαπλωμένοι για μέρες σε ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων, λόγω έλλειψης κρεβατιών, τις μεγάλες λίστες αναμονής και την ατέλειωτη γραφειοκρατία». Σκηνές που γνωρίζουμε πολύ καλά από την ελληνική πραγματικότητα.

Η Ιρλανδία από ημιαγροτική οικονομία μεταμορφώθηκε τη δεκαετία του '90 σε «κελτική τίγρη» και μοντέλο -πριν ανακαλυφθούν... η Σουηδία και εσχάτως η Δανία- οικονομικού θαύματος, ακολουθώντας την κλασική νεοφιλελεύθερη συνταγή (την οποία ζήλευαν ουκ ολίγοι σοσιαλιστές) της δραστικής μείωσης της φορολογίας προσελκύοντας επενδύσεις, κυρίως αμερικανικών πολυεθνικών του κλάδου της υψηλής τεχνολογίας.

Η φορολόγηση των επιχειρήσεων μειώθηκε από 50% σε 20%, ο φόρος εισοδήματος από 65% σε 42%, ενώ η φορολόγηση των κερδών από επενδυτικά προϊόντα (π.χ. μερίσματα) από 60% σε 20%. Η συνταγή φάνηκε να αποδίδει, καθώς η ανεργία από 15% στις αρχές του '90 μειώθηκε σε λιγότερο από 5%, ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης διπλασιάστηκαν από 5,4% μέσο όρο την περίοδο 1990-95, σε 9,66% την περίοδο 1996-2000.

Η ευημερία των αριθμών όμως δεν φέρνει και την ευημερία των ανθρώπων, ειδικά όταν το τίμημα είναι η περικοπή των κοινωνικών δαπανών, λόγω της μείωσης των φορολογικών εσόδων.

Οι δαπάνες για την Υγεία είναι το μεγαλύτερο έξοδο του ιρλανδικού προϋπολογισμού και απορροφά ένα στα 4 ευρώ. Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, ενοχλημένη από την αυξανόμενη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης για την κακή κατάσταση του συστήματος Υγείας, δημιούργησε το 2004 μια ειδική υπηρεσία για τη διαχείριση του συστήματος, ενισχύοντας τα ποσά που προορίζονται για τη δημόσια υγεία στον τελευταίο προϋπολογισμό.

Μία άλλη παράμετρος του «ιρλανδικού θαύματος» είναι η μεγάλη φτώχεια. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της χώρας, το ένα πέμπτο του πληθυσμού των τεσσάρων εκατομμυρίων βρίσκεται στα όρια της φτώχειας «με το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών να παραμένει στάσιμο τα 15 τελευταία χρόνια και σε ορισμένες περιπτώσεις να έχει διευρυνθεί», όπως επισημαίνει η προαναφερθείσα ανταπόκριση του πρακτορείου Ρόιτερ.

«Από την εποχή της "κελτικής τίγρης", τα εισοδήματα αυξήθηκαν σε γενικές γραμμές. Αλλά το εισόδημα όσον αφορά τις κοινωνικές πολιτικές δεν έχει αυξηθεί όσο τα επιχειρηματικά κέρδη», υποστηρίζει η Ελεν Τζόνστον, διευθύντρια της κρατικής υπηρεσίας «Καταπολεμήστε τη Φτώχεια (Combat Poverty)».

Σοβαρό πρόβλημα είναι και ο κίνδυνος κατάρρευσης της φούσκας ακινήτων. Οι τιμές των ακινήτων στην Ιρλανδία έχουν τριπλασιαστεί σε πραγματικές τιμές την τελευταία δεκαετία, καταγράφοντας τη μεγαλύτερη αύξηση από οποιαδήποτε άλλη χώρα του ΟΟΣΑ. Παρ' όλο που η κεντρική τράπεζα της χώρας και ο ΟΟΣΑ εκτιμούν ότι θα υπάρξει «ομαλή προσγείωση» των τιμών των ακινήτων, αν δεν ευοδωθεί η εκτίμησή τους θα υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις, τόσο λόγω του υπερβολικού δανεισμού όσο και λόγω της έντονης οικοδομικής δραστηριότητας.

Ο δανεισμός στον ιδιωτικό τομέα αυξήθηκε κατά 28,8% ετησίως τον περασμένο Ιανουάριο, σχεδόν τρεις φορές περισσότερο από το μέσο όρο της ευρωζώνης.

Ανώνυμος είπε...

και φυσικά ροαρκ ...

englang for ever

φέρτε μας τη Βραζιλία

Ανώνυμος είπε...

συγνώμη που το έβαλα δύο φορές ...

με το ένα μάτι γράφω με το άλλο βλέπω μπάλα

εδώ είναι το δεύτερο άρθρο

-=========================

Οταν η Ιρλανδία έγινε...Ελλάδα

Στην αθέατη πλευρά του ιρλανδικού... θαύματος, αναφερόμασταν σε ρεπορτάζ στις οικονομικές σελίδες της «Ε» στις 15/04/2006. «Ανησυχητικά σημάδια για την ακμάζουσα οικονομία της Ιρλανδίας» αρχίζουν να βλέπουν και οι «Φαινάνσιαλ Τάιμς» σε πρόσφατο ρεπορτάζ (03/05/2006).

«Η ανάπτυξη επιτεύχθηκε από τη μεγάλη αύξηση της απασχόλησης σε τομείς που δεν είχαν καθόλου ή είχαν πολύ μικρή αύξηση της παραγωγικότητας», σχολιάζει στο εν λόγω ρεπορτάζ ο Ντέιβιντ Κρούγκαν, οικονομολόγος στην Ιρλανδική Ομοσπονδία Επιχειρήσεων. Σχεδόν το 13% του εργατικού δυναμικού βρίσκεται στον κατασκευαστικό κλάδο, σε σύγκριση με 8% το 1997, αναφέρει το δημοσίευμα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η εξάρτηση της Ιρλανδίας από την αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας, την κάνει να μοιάζει περισσότερο με την Ελλάδα, την Ισπανία ή άλλη αναπτυσσόμενη οικονομία, παρά με μία οικονομία υψηλής παραγωγικότητας χάρη στην τεχνολογία, σαν αυτήν της Φινλανδίας». Ανάπτυξη δηλαδή χάρη στη «φούσκα» των ακινήτων, κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην προ Ολυμπιακών Αγώνων Ελλάδα, παρουσιάζει η Ιρλανδία, κατά το δημοσίευμα των «Φαινάνσιαλ Τάιμς». Αντί να ψάχνουμε λοιπόν «μοντέλα», όπως οι κομμουνιστές κάποτε στην ΕΣΣΔ, την Αλβανία ή την Κίνα, ας κοιτάξουμε τα του οίκου μας και πώς η οικονομική ανάπτυξη δεν θα αφορά μόνο τους αριθμούς, αλλά και τους ανθρώπους.

Ανώνυμος είπε...

Δείτε και αυτό ( περί κρατικών δαπανών)

================================

Τα μυστικά της επιτυχίας του σκανδιναβικού μοντέλου

Του ΠΑΥΛΟΥ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να νιώθει ήσυχος ότι, αναζητώντας ιδέες και πρότυπα στις σκανδιναβικές χώρες για το υπό διαμόρφωση πρόγραμμά του, κάθε άλλο παρά εξαίρεση αποτελεί στην Ευρώπη.

Η αποτυχία μέχρι τώρα της ατζέντας της Λισαβόνας και παράλληλα η απόρριψη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς έχουν φέρει στο προσκήνιο του διαλόγου στην Ε.Ε. την επιτυχία του σκανδιναβικού μοντέλου. Αυτό πλέον προβάλλεται όλο και πιο συχνά ως ο ιδανικός και κυρίως ο εφικτός «τρίτος δρόμος», ως μια μη ουτοπική πανάκεια για τις ευρωπαϊκές οικονομίες, αν θέλουν να συνδυάσουν και τον... Μαμωνά (ανταγωνιστικότητα) και το Θεό (κοινωνικό κράτος).

Το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πολιτικής (European Po-licy Center-EPC), μια από τις εγκυρότερες «δεξαμενές σκέψης» των Βρυξελλών, σε έκδοσή του το Σεπτέμβριο με τον εύγλωττο τίτλο «Το σκανδιναβικό μοντέλο: Συνταγή για την ευρωπαϊκή επιτυχία;», εξηγεί γιατί καλά θα κάνουν οι Ευρωπαίοι -αντί να ζηλεύουν τις ΗΠΑ- να στραφούν προς τα βόρεια για να εμπνευσθούν, αν θέλουν να συνδυάσουν πετυχημένα μια φιλελεύθερη στάση απέναντι στις αγορές (αγγλοσαξονικό μοντέλο) με έναν υψηλότατο βαθμό προστασίας του ατόμου από το κράτος (γαλλο-γερμανικό ή «ευρωπαϊκό ηπειρωτικό» μοντέλο).

Ολο και συχνότερα διεθνείς οργανισμοί (όπως ο ΟΟΣΑ), κυβερνήσεις και μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν το σκανδιναβικό μοντέλο ως σημείο αναφοράς και πρότυπο μίμησης. Και πώς να μην το κάνουν, αφού οι βορειοευρωπαϊκές χώρες έχουν σταθερή οικονομική ανάπτυξη, απελευθερωμένες αγορές, σχετικά χαμηλή ανεργία, υψηλή παραγωγικότητα εργασίας, υψηλούς μισθούς, γενναιόδωρες κοινωνικές παροχές, μικρά δημόσια ελλείμματα ή και πλεονάσματα, μικρά δημόσια χρέη, μεγάλες δαπάνες για έρευνα και τεχνολογία (τις υψηλότερες στην Ε.Ε.), άψογες υποδομές και πλεονάσματα στα ισοζύγιά τους χάρη στις μεγάλες εξαγωγές τους και στην εισροή ξένων επενδύσεων.

Το Economist Intellige-nce Unit παραδέχεται ότι η υψηλή φορολογία εταιρικών κερδών στη Σκανδιναβία δεν έχει μειώσει τις ξένες επενδύσεις, επειδή τελικά οι αποφάσεις των ξένων επενδυτών εξαρτώνται από πολλά άλλα πράγματα πέρα από τους συντελεστές φορολογίας -ένα σημαντικό μάθημα και για την Ελλάδα (αν αποκτήσει βέβαια αυτά τα «άλλα» πράγματα...).

Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι πολύ καλό γιατί δίνεται τεράστια έμφαση στο ανθρώπινο κεφάλαιο ως κρίσιμο παράγοντα στην οικονομική διαδικασία, γι' αυτό άλλωστε οι Σκανδιναβοί διακρίνονται για το καινοτομικό πνεύμα τους και την έφεσή τους στην υψηλή τεχνολογία (βλ. Nokia, Ericsson κ.λπ.).

Η δημόσια διοίκησή τους είναι αδιάφθορη, διαφανής, ποιοτική και ολοένα πιο ηλεκτρονική (e-Govern-ment). Οι ανισότητες είναι σχετικά μικρές, η κοινωνία δεν χαρακτηρίζεται από «αποστάσεις εξουσίας» αλλά από τη συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες και επιδεικνύει συνεπή αλληλεγγύη στους αδύναμους. Η προστασία του περιβάλλοντος και οι ρυθμίσεις υπέρ της βιώσιμης ανάπτυξης είναι ασύγκριτες διεθνώς.

Αντίθετα οι ηπειρωτικοί ευρωπαϊκοί γείτονες, μικροί και μεγάλοι, βασανίζονται από μικρότερη ανάπτυξη, υψηλότερη ανεργία, ογκούμενα ελλείμματα, βραδυκίνητες γραφειοκρατίες, μεγαλύτερη διαφθορά, σημαντικές ταξικές ανισότητες κ.λπ. Από την άλλη, οι αγγλοσαξονικές χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία κ.λπ.) τα πάνε καλύτερα σε μερικά «μέτωπα» (π.χ. ανάπτυξη και ανεργία), όμως κυρίως χάρη στην αδιάκοπη καταναλωτική δαπάνη που στηρίζεται σε αλόγιστη πιστωτική επέκταση και «φούσκες» δανείων, την ίδια στιγμή που η (νεο)φιλελεύθερη «αυτοκτονική» πολιτική τους για συνεχή μείωση των φόρων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά έχει βάλει θηλιά στο λαιμό των δημόσιων οικονομικών τους.

Καθώς οι σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Φιλανδία, Νορβηγία, Δανία) βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις τόσο των δεικτών διεθνούς ανταγωνιστικότητας όσο και των δεικτών ανθρώπινης ανάπτυξης του ΟΗΕ, φαίνονται οι καταλληλότερες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ώστε και ευελιξία να προσφέρουν (π.χ. στις αγορές εργασίας) και παροχή ασφάλειας και εμπιστοσύνης στους εργαζόμενους για το παρόν και το μέλλον τους, κάτι που δεν συμβαίνει στις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία).

Το μέγεθος του δημόσιου τομέα (δηλαδή οι συνολικές κρατικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ), σύμφωνα με την Eurostat βρίσκεται στην Ε.Ε. κατά μέσο όρο στο 50% (τόσο έχει περίπου και η Ελλάδα), ενώ τα μεγαλύτερα ποσοστά, κοντά στο 70%, καταγράφονται στη Σουηδία και τη Δανία, χωρίς καθόλου αυτό να τις «φρενάρει» οικονομικά.

Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία ότι η υψηλή κρατική φορολογία και οι μεγάλες δημόσιες δαπάνες σημαίνουν βάρη και στρεβλώσεις για την ιδιωτική οικονομία και καταβαραθρώνουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα, καταρρίπτονται πανηγυρικά από το σκανδιναβικό μοντέλο, αφού σε όλες τις εγκυρότερες διεθνείς ταξινομήσεις ανταγωνιστικότητας (για παράδειγμα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ) οι βορειοευρωπαϊκές χώρες πρωτεύουν.

Οπως επισημαίνει και το EPC, είναι τελικά η ποιότητα και όχι το μέγεθος του δημόσιου τομέα που μετράει. Το κράτος δεν είναι εχθρός της οικονομίας και η ανταγωνιστικότητα δεν είναι ανάγκη να κατεδαφίσει το κοινωνικό κράτος.

Αλλά, σε «αντάλλαγμα», απαιτείται να αποδεχθούν οι πολίτες υψηλή φορολογία και παράλληλα οι κοινωνικοί εταίροι να αποκτήσουν κουλτούρα συνεννόησης σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα (μισθοί, εργασιακές σχέσεις, ασφαλιστικό κ.λπ.).

Στις σκανδιναβικές χώρες οι υψηλοί φόροι σχεδόν ποτέ δεν αποτελούν ζήτημα πολιτικής ή τεχνοκρατικής διαμάχης, αντίθετα με χώρες όπως η Ελλάδα (ή ακόμη περισσότερο μια αγγλοσαξονική) όπου θεωρείται πολιτική αυτοκτονία αν μια κυβέρνηση ή ένας υπουργός αυξήσει αισθητά τους φόρους. Βεβαίως, γι' αυτό το λόγο οι Σκανδιναβοί δεν κινδυνεύουν να βουλιάξουν κάτω από βουνά χρεών όπως συμβαίνει στη χώρα μας.

Οι Σκανδιναβοί έχουν προχωρήσει πέρα από την κλασική διχοτόμηση «απελευθέρωση εναντίον προστατευτισμού» (που κυριαρχεί στην ηπειρωτική Ευρώπη) και για το λόγο αυτό άλλωστε αντιλαμβάνονται την παγκοσμιοποίηση ως ευκαιρία παρά ως απειλή. Αντί να τσακώνονται για τα υπέρ και τα κατά του γαλλογερμανικού και του αγγλοσαξονικού μοντέλου, έχουν εξ αρχής επιλέξει με συνέπεια μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο.

===================

Ανώνυμος είπε...

και για να μείνω και στο ποδοσφαιρικό κλίμα

ωραία η Ιρλανδία κέρδισε τους τεντέδες

θα αντέξει όμως να τη βγάλει τη σεζόν;;; ( ειδικά αμα κληρωθεί με καμμιά Δανία ;)

Roark είπε...

Βασικά τα άρθρα που μου παρέθεσες σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν απάντηση σε όσα έγραψα, αντίθετα οι πίνακες που έβαλα αποκαλύπτουν τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις των άρθρων αυτών. Ψέματα εντελώς συνειδητά και αναγκαία για να δυσφημιστεί η επιτυχία της Ιρλανδίας και να συντηρηθούν οι μύθοι περί "κοινωνικής αλληλεγγύης" του κρατικισμού, χρησιμεύουν για να νομιμοποιούν αυτό το σύστημα της απίστευτης σπατάλης, κακοδιαχείριστης, απάτης και λαμογιάς στα μάτια των ίδιων του των θυμάτων.

Το πρώτο άρθρο μας λέει ότι:
Η ευημερία των αριθμών όμως δεν φέρνει και την ευημερία των ανθρώπων, ειδικά όταν το τίμημα είναι η περικοπή των κοινωνικών δαπανών, λόγω της μείωσης των φορολογικών εσόδων.
Όμως η αλήθεια που έδειξα με πίνακες είναι ακριβώς η αντίθετη. Η αυξημένη ανάπτυξη προσφέρει την δυνατότητα μεγαλύτερων δαπανών κοινωνικής συνοχής σε απόλυτες τιμές παρά την μείωση των εσόδων ως ποσοστού.
Ούτε μας λέει ότι το όριο της φτώχειας είναι συνάρτηση του κατακεφαλήν εισοδήματος και όταν αυτό έχει εκτοξεύεται, είναι λογικό πολλοί να μην το πιάνουν παρά την επίσης eντυπωσιακή αύξηση των εισοδηmάτων τους.

Ή η απίστευτη ένεση βλακείας του τρίτου άρθρου που λέει ότι:
την ίδια στιγμή που η (νεο)φιλελεύθερη «αυτοκτονική» πολιτική τους για συνεχή μείωση των φόρων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά έχει βάλει θηλιά στο λαιμό των δημόσιων οικονομικών τους.
Mόνο που όπως είδαμε η αυξημένες κρατικές δαπάνες είναι αυτές που βάζουν την θηλιά στο λαιμό, όπως το σχεδόν 5% του ΑΕΠ του Βελγίου που πάει για εξυπηρέτηση μόνο των τόκων του χρέους του, όταν το αντίστοιχο της Ιρλανδίας είναι μόλις 0,1%!

Όσο για τους μύθους των Σκανδιναβών, σε επόμενο παιχνίδι. Btw, Δανίες και σια είναι καλές για συγκρίσεις με πάτους σαν την Γαλλία ή του λόγου μας, οι Ιρλανδοί τους έχουν για πρωϊνό.


Come on England!

Ανώνυμος είπε...

δεν τα παράθεσα ως απάντηση , αλλά ως οξύμωρο (πως οι πίνακες που παραθέτεις συμβιβάζονται με τα όσα λένε τα αρθρα )
Το οτι υποστηρίζεις οτι είναι ψέματα όσα λεγονται σε αυτά προκύπτει μόνο από τους πίνακες ( οι οποίοι παρεπιπτώντος από πού προέρχονται ) ή έχεις προσωπική άποψη και εμπειρία ;
Νομίζω οτι η ουσία και των τριών άρθρων είναι (εφόσον φυσικά δεν ψεύδονται ) είναι αν υπάρχει κάποιο σύστημα που μπορεί να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα από το Ιρλανδικό . Δεν υποστηρίζεται (άμεσα) οτι η Ιρλανδία είναι σε χειρότερη μοίρα σε σχέση με παλιότερα , αλλά μήπως υπάρχει τρόπος να τα πάει πολύ καλύτερα.(αλλά αυτά στα περί σκανδιναυών . Αναμένω)

Τα άρθρα πάντως βασίζονται στο Ροιτερς και τους Φαινανσιαλ Ταιμς ( για να μην τα χώνουμε μόνο στην ακατανόμαστη )

Ανώνυμος είπε...

"Νομίζω οτι η ουσία και των τριών άρθρων είναι (εφόσον φυσικά δεν ψεύδονται )"

διαγράφεται η παρένθεση :-)

Roark είπε...

Πρόσεξε τι κάνουν τα άρθρα που έβαλες. Σου δίνουν μεν κάποια στοιχεία που είναι αληθινά (από Reuters κτλ), αλλά βάζουν μέσα αυθαίρετα συμπεράσματα και προσωπικές κρίσεις (όπως τα αποσπάσματα που ανέφερα) για τα οποία δεν παρουσιάζεται κανένα στοιχείο και δεν προκύπτουν από πουθενά, τα οποία απλά περιμένουν οι συγγραφείς να τα καταπιούμε μαζί με τα υπόλοιπα! Έτσι σου περνάνε ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα από αυτό που προκύπτει από τα στοιχεία αυτά καθ'αυτά.

Για να μην σε τρώει η αγωνία μέχρι το επόμενο ματς, εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης η Ιρλανδία παίζει χωρίς αντίπαλο ΜΑΚΡΑΝ (με εξαίρεση το Λουξεμβούργο). Ρίξε εδώ μια ματιά, ειδικά στην ουρά της βαθμολογίας! Ο όποιος σοβαρός ανταγωνισμός έρχεται εκτός ΕΕ.

Ανώνυμος είπε...

Να γίνω πιο συγκεκριμένος ( έτσι και αλλιώς η Αγκόλα δεν με φτιάχνει...)

Οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν , άρα τα περί άθλιου συστήματος υγείας της Ιρλανδίας είναι υπερβολές ;


Για την ανεργία; Το άρθρο λέει οτι η μείωση είναι λίγο σικέ . Πάντως η μείωση της ανεργίας ως ποσοστού αφενός δεν είναι πλήρως ενδεικτικός της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου , αφετέρου είναι και εύκολα "μανιπουλαριζόμενος" (συγνώμη για το βαρβαρισμο).Μην ξεχνάτε για παράδειγμα οτι οι συμμετέχοντες στα στειτζ στην Ελλάδα δεν θεωρούνται άνεργοι . Χρειαζονται πιο πολλά στοιχεία. Τι είδους δουλειές δημιουργήθηκαν ; Με τι εισοδήματα ; Τι λοιπές παροχές ; Είναι πλήρους απασχόλησης κλπ κλπ .

Η εξυπρέτηση των τόκων είναι ένας μόνο από τους δείκτες υγείας των δημοσίων οικονομικών . Δεν χρειάζονται πιο πολλά στοιχεία ;

Για την "φούσκα των ακινήτων¨" (και την επίδρασή της στην ανεργία ) ;

Για τον ιδιωτικό δανεισμο ;

Ανώνυμος είπε...

΄Για το θέμα της φτώχειας , εύλογο το επιχείρημά σου ( αν καιθα ήθελα να δώ με αριθμούς που ήταν και που είναι τώρα το όριο φτώχειας ) εφόσον οι ανισότητες όμως δεν μειώθηκαν το θέμα άπτεται και της έννοιας της "σχετικής φτώχειας" πράγμα που είχε προκαλέσει διαμάχη σε κάποιο άλλο ποστ.
Νομίζω δε , οτι η αύξηση του κατα κεφαλήν εσοδήματος θα πρέπει να συγκριθεί και με την αύξηση του κόστους ζωής για να βγουν πιο σωστα συμπεράσματα (ή κανω λάθος και υπολογίζεται ούτως ή άλλως ;)

Ανώνυμος είπε...

είδα τα πινακάκια και έχω να παρατηρήσω τα εξής ( όπου πω βλακεία παρακαλώ διορθώστε με γιατί δεν καταλαβαίνω και κάποιους από τους δέικτες των πινάκων , συγκεκριμένα δεν είμαι απολύτως σίγουρος τι δείχνει ο Υ άξονας )

1.Ο πρώτος πίνακας αναφέρεται στην αυξηση του πλούτου. Μήπως συγκρίνει ανόμοια μεγέθη ; Για να το πω απλά.Αν είμαι άφραγκος και κερδίσω 1000 ευρώ , είμαι καλύτερος από κάποιον που είχε 10000 ευρώ και κέρδισε άλλα 500 ;

2.Ο δεύτερος πίνακας δείχνει το ποσοστό των δημοσίων δαπανών. Αυτό από μόνο του τι αποδεικνύει σε κάποιον που υποστηρίζει οτι πρέπει να υπάρχουν υψηλές δημόσιες δαπάνες ;

3. Παρομοίως και το 3. Δείχνει τη φορολογική επιβάρυνση . Αυτός καθαυτός σαν δείκτης δεν αποδεικνύει τίποτα για το αν κάποιος έχει καλύτερο ή χειρότερο βιοτικό επίπεδο.

4.Για το 4 σε παραπέμπω κατ αρχάς στο 1 ( αν μια χώρα έχει 50% ανεργία και δημιουργήσει 1000 θέσεις είναι συγκρίσιμη με μια χώρα με 5% ανεργία που θα δημιουργήσει 20 ;) και κατά δέυτερον στο προηγούμενο μήνυμά μου. (στο περί ανεργίας).

god save the queen :-)

Roark είπε...

Για το σύστημα υγείας. Δεν έχω προσωπική εμπειρία, πιθανόν να έχει τα χάλια του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει αυξηθεί τρομερά η χρηματοδότησή του (πράγμα που υπονοεί το άρθρο). Σημαίνει ότι το δημόσιο σύστημα είναι προβληματικό είτε έχει λίγα λεφτά είτε πολλά (προφανώς όσα λιγότερα έχει τόσο το χειρότερο) και ότι η χρηματοδότηση από το κράτος δεν φτάνει να για λύσει τα προβλήματα (επίσης το ελληνικό σύστημα υγείας έχει τα χάλια του παρ'ότι αυξήθηκε πολύ η χρηματοδότησή του την τελευταία δεκαετία. Το καναδικό δημόσιο σύστημα υγεία έχει τα χάλια του. Το σουηδικό σύστημα υγείας ταλαιπωρεί τους ασθενείς κτλ).

Με δυό λόγια, υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για να μην είναι αποτελεσματικό ένα δημόσιο σύστημα υγείας. Το να κατηγορείται όμως ο νεοφιλελευθερισμός γι'αυτό επειδή μείωσε την χρηματοδότηση είναι ΨΕΜΑ. Διότι η χρηματοδότηση αυξήθηκε, άρα ψάξτε για ενόχους στην κακοδιαχείρηση των αυξημένων κρατικών κονδυλίων, όχι σε ιδεολογικούς ανεμόμυλους.

Για το βιωτικό επίπεδο. Κοίτα εδώ την πραγματική μείωση της φτώχειας και την φαινομενική αύξησή της. Κοίτα πόσο πολύ ελαττώνεται το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν εισόδημα μικρότερο από το κριτήριο της φτώχειας το 1994. Το 2000 μόλις το 3,5% των Ιρλανδών είναι κάτω από αυτό το όριο (από 12% μόνο μέσα σε 6 χρόνια). Αυτή είναι η πραγματική αύξηση του βιωτικού επιπέδου όλων. Η φαινομενική αύξηση των ανισοτήτων προκύπτει από το ότι το όριο της φτώχειας δε εκφράζει ανάγκες, αλλά ορίζεται αυθαίρετα ως το μισό του μισού του μέσου εθνικού εισοδήματος. του οποίου η ταχύτατη αύξηση δημιουργεί την ψευδαίσθηση της φτώχειας.

Αν τα κονδύλια για την φτώχεια είχαν αυξηθεί όσο θα ήθελε η κυρία Τζόνστος, τότε θα είχαν αυξηθεί όπως του Βελγίου. Θα μπορούσε λέει ότι αυξήθηκαν όσο τα "επιχειρηματικά κέρδη" αλλά σε απόλυτες τιμές για είχε λιγότερα να διαχειριστεί. Πράγμα που είναι και ο κρυφός στόχος όλων αυτών των υποτιθέμενων "κοινωνικά ευαίσθητων" εξισωτιστών. Το μίσος τους για την επιχειρηματικότητα και την αγορά είναι μεγαλύτερο από το "ενδιαφέρον" τους για όσους τα συμφέροντα των οποίων κόπτονται ότι εξυπηρετούν.

Για τις δουλειές το έδειξα, δημιουργήθηκαν κατά συντρηπτικό ποσοστό στις υπηρεσίες, όχι στις κατασκευές.

Ορίστε και μια ανάλυση για το που οφείλεται η αύξηση του ΑΕΠ. Ας μας το εξηγήσει ο κ.Κρούγκαν που μιλάει για ελάχιστη αύξηση της πραγωγικότητας.

Δεν είναι μόνο η εξυπηρέτηση των τόκων. Έδειξα και την μείωση του χρέους. Σόρρυ, δεν χρειάζεται εγώ να φέρω κι άλλα στοιχεία για αυτά, αυτοί που δεν έχουν φέρει κανένα στοιχείο και πετάνε απλά φωτοβολίδες εντυπωσιαμού οφείλουν να δώσουν στοιχεία για τις θηλιές.

Για την αύξηση της τιμής των ακινήτων ή τον ιδιωτικό δανεισμό, δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό της Ιρλανδίας, είναι λογικό να αυξάνει σε μια ευημερούσα κοινωνία, και δεν αποτελεί ακόμα πρόβλημα. Και δεν βλέπω την κεντρική τους τράπεζα ή κάνα διεθνή οργανισμό να ανησυχεί.

Roark είπε...

Για τους πίνακες.

Ναι. Όταν βλέπεις για 20 χρόνια κάποιον να αυξάνει το εισόδημά του με ταχύτερο ρυθμό, και όταν το αρχικό χάσμα δεν είναι τόσο απόλυτο (0 με 10000 στο παραδειγμά σου) τότε ναι σημαίνει ότι κάτι κάνει ο άλλος καλύτερα. Οι πίνακες 2 και 3 δείχνουν μερικά από τα πράγματα που κάνει λάθος το Βέλγιο. Το ίδιο ισχύει και για το 4. Ξεκινάνε χωρίς τεράστιες αποκλίσεις, ακολουθούσαν πριν παρόμοια πολιτική, και μετά έχουμε μια τεράτια περίοδο 20 χρόνων για να τα κρίνουμε. Άρα το συμπέρασμά μας δεν προκύπτει ούτε από ακραία δείγματα, ούτε από μεμονομένες στιγμιαίες αλλαγές.

Αν γίνεται γράφε ότι θες να πεις σε ένα ποστ, δεν μπορώ να απαντάω στο πρώτο και μετά να βλέπω άλλα δυο-τρια κολλητά.

Ανώνυμος είπε...

" ευημερία των αριθμών όμως δεν φέρνει και την ευημερία των ανθρώπων, ειδικά όταν το τίμημα είναι η περικοπή των κοινωνικών δαπανών, λόγω της μείωσης των φορολογικών εσόδων.
Όμως η αλήθεια που έδειξα με πίνακες είναι ακριβώς η αντίθετη. Η αυξημένη ανάπτυξη προσφέρει την δυνατότητα μεγαλύτερων δαπανών κοινωνικής συνοχής σε απόλυτες τιμές παρά την μείωση των εσόδων ως ποσοστού.
"

Τεχνικό θέμα : Μιλάς για "απόλυτες τιμές" . Εφόσον στη σύγκριση , οι δυο χώρες ξεκινούν από την ίδια βάση (το 100 ) οι τιμές είναι απόλυτες ;

Ανώνυμος είπε...

για τις δουλειές στις υπηρεσιες:

Το οτι υπάρχουν δουλειές στις υπηρεσίες από μόνο του δεν είναι απαραίτητα είναι καλό ;Στις υπηρεσίες είναι και τα γκαρσόνια

Όσοι δουλευουν στο κατασκευαστικο κλάδο (αμμέσως ή εμμέσως ) κατατάσονται ντε φάκτο στο κατασκευασστικο τομέα ;
Πάντως , νομίζω οτι αυτό που έδειξες με τα πινακάκια είναι οτι αυξηθηκαν πολύ οι δουλειές σε υπηρεσίες σε σχέση με το παρελθόν ( που προφανώς ήταν ελάχιστες ) . δεν έδειξες ( άμεσα και σε συγκρίσιμα νουμερα ), πόσες από τις νέες δουλειές δημιουργήθηκαν στις υπηρεσίες και πόσες στους άλλους κλάδους.
Αν δηλαδή πριν είκοσι χρόνια οι υπηρεσίες ήταν 10 και τώρα είναι 50 υπάρχει αύξηση 500% . Αλλά αν οισυνολικές νέες δουλειές είναι 200
και μόνο οι 40 είναι στις υπηρεσίες τότε το 500% παρ οτι εντυπωσιακό δεν δίνει σωστό συμπέρασμα

Πάντως πιο πολύ με ενδιαφέρει η σύγκριση με τις σκανδιναβικές χώρες (και εκεί αναφερόμουν στις παρατηρήσεις για τα τέσσερα πινακάκια).Δεν νομίζω οτι Σκανδιναβία και Ιρλανδία ξεκίνησαν από κοντινές βάσεις.
Για το βέλγιο , προφανώς τα έχουν κάνει μαντάρα.Έχω φίλο που δυλεύει εκεί και μου τα λέει . Μάλιστα το γεγονός οτι το κράτος χρησιμοποιεί τόσο άσχημα τις κρατικές δαπάνες έχει οδηγησει και σε αύξηση του εθνικισμού( μεταξύ άλλων ) .

ΥΓ Συγνώμη για τα πολλά ποστ.Εδώ και μια ώρα λέω να φύγω να πάω να κοιμηθώ και όλο κάτι θυμάμαι.Ευτυχώς είναι αργία αυριο .Το ίδιο που παθαίνω με τα παιχνίδια στον υπολογιστή,Κάθομαι για 5 λεπτά , και καταλήγω να ξενυχτάω
.Τέλος όμως για σήμερα :-)

Σ ευχαριστώ για το διάλογο

S G είπε...

η χειροτερη ατακα που μπορω να διαβασω και συνεχως οι φυλλαδες την χρησιμοποιουν ειναι: "οι αριθμοι ευημερουν αλλα οι πολιτες οχι"

ο πιο φτηνος λαϊκισμος, επιχειρηματα εντυπωσιασμου της κακιας ωρας που χρησιμοποιηθηκαν ευρεως για να καλυψουν το ξεσκισμα του ελληνικου δημοσιου. Κλασικη νοοτροπια: τι μας νοιαζει αν το χρεος φτασει το 110% του ΑΕΠ και ο πληθωρισμος το 22%? Οι αριθμοι πανε ασχημα, αλλα ο κοσμος αισθανεται σημερα καλα (και αντε μεχρι τις εκλογες)!

Αν οι αριθμοι δεν φτανουν για να περιγραψουν την πραγματικοτητα, ψαχνουμε επιπλεον δεικτες, δεν ακυρωνουμε απλα την σημασια τους και χαραζουμε πορεια με οδηγο το ενστικτο του καθε λαϊκισταρου...

Τωρα εκτος απο αυτο τα αρθρα της Ε ειναι γεματα και με αλλες ανακριβειες ή απλα σαχλαμαρες. Ας πουμε τα στοιχεια για την φτωχεια: μα ποτε θα μαθουν πια σε αυτην την φυλλαδα οτι τα στοιχεια για την φτωχεια ειναι σχετικα, οχι απολυτα. Μπορει ο καθε Ιρλανδος να ειναι πιο πλουσιος απο τον μεσο Ελληνα και παλι να εχουν 20% δεικτη "φτωχειας". Η αληθεια ειναι οτι ανεβηκε τρομακτικα το εισοδημα του ΚΑΘΕ Ιρλανδου...

Τα περι φουσκας ακινητων ειναι επισης μαλλον δευτερευοντα θεματα. Ναι τα ακινητα εχουν ακριβυνει πολυ και ναι αυτο τεινει να ανεβαζει το ΑΕΠ κατα μη διατηρισιμο τροπο. Αλλα οπως ειεπ και ο Ροαρκ το ιρλανδικο θαυμα ουτε για αστειο δεν στηριζεται στις κατασκευες ή σε πυροτεχνηματα οπως η Ολυμπιαδα.

Η μονη σχετικα σοβαρη κριτικη ειναι αυτο που λεει ο ΓΓ και που εχει πει και ο Εκονομιστ: η Ιρλανιδα για πολλα χρονια εμενε πισω απο την υπολοιπη Ευρωπη παρολο που δεν ειχε δομικες διαφορες με αυτην. Ετσι το θαυμα της Ιρλανδιας σημερα μπορει να ειδωθει εν μερει ως απλα συγκλιση με παρομοιες οικονομιες. Η ερωτηση βεβαια ειναι ομως, γιατι εμεινε πισω τοσα χρονια και τι εσπρωξε την χωρα παλι στην αναπτυξη? Η συγκλιση οικονομιων σε μια ζωνη ελευθερου εμποριου δεν ειναι τοσο δεδομενη οσο θεωρουν μερικοι. Αν η χωρα συνεχισει να υποεπενδυει στην παιδεια, αν ειναι πηγμενη στην γραφειοκρατια και την διαφθορα, αν οι φοροι πνιγουν τον καθε υγιη επιχειρηματια, τοτε η χωρα δεν συγκλινει. Αυτο το απλο καταλαβαν με πονους οι Ιρλανδοι, το διορθωσαν και τωρα γινονται τρεχοντας το πλουσιοτερο μελος της ΕΕ.

talos είπε...

Κάτσε ρε συ γιατί εδώ μπλέκεις λίγο τα πράγματα:

1. Διαλέγεις έναν από τους χειρότερους δυνατούς αντιπάλους: το Βέλγιο μια χώρα με χειρότερη γραφειοκρατία από την Ελλάδα και υψηλά επίπεδα διαφθοράς και δημοσίου χρέους.

2. Οι πίνακές σου από πού προέρχονται; Έχουν την τάση την μια να είναι "μηδενισμένα στο κοινό εκατό" και την άλλη να έχουν απόλυτα μεγέθη - θα ήταν καλό να δούμε τα δεδομένα πίσω από την πηγή. Παραδείγματα: a.
ο δεύτερος πίνακας αποκρύπτει το γεγονός ότι το Βέλγιο έχει υψηλότερο GNP από την Ιρλανδία. Αυτό που μας λέει ας πούμε, είναι ότι ο Παναθηναϊκός πήρε περισσότερους βαθμούς στον Β' γύρο από τον Ολυμπιακό. Ναι, αλλά το πρωτάθλημα ο γάβρος το πήρε.
b. Ανάλογα για τις δημόσιες δαπάνες, τις δαπάνες στην υγεία π.χ. c. Πόσοι αγρότες υπήρχαν στην Ιρλανδία το 1980 και πόσοι στο Βέλγιο, λες;

3. Η ιδέα ότι η Ιρλανδία είναι μια κλασσική περίπτωση Αγγλοσαξωνικού τύπου φιλελεύθερου μοντέλου είναι λάθος. Το έχουν συζητήσει στο Crooked Timber παλιά, με αφορμή τους σχετικούς διθυράμβους του Πιο Ατάλαντου Χρονογράφου στο Σύμπαν...

4. Ακόμα πιο περίεργη είναι η εντύπωσή σου ότι στην Ιρλανδία καταργήθηκαν οι συνδικαλιστές. Το αντίθετο, ένα από τα βασικά στοιχεία της οικονομικής πολιτικής της Ιρλανδίας είναι το ότι βασίζεται στην συμφωνία εργοδοτών-συνδικάτων (δες τον σύνδεσμο στο 3 και π.χ. το προ πενταετίας που είναι μια μεγάλη και σκληρά εφαρμοζόμενη συλλογική σύμβαση.

4. Μου κάνει εντύπωση που δεν αναφέρεις τα κολοσσιαία ποσά που π[ήρεη Ιρλανδία ως επιδοτήσεις από την ΕΕ (από του Ολλανδούς, τους Γερμανούς και του Γάλλους π.χ.) επί 30 χρόνια τώρα - και συνεχίζει παρότι έχει ξεπεράσει τον μέσο όρο να λαμβάνει (net beneficiary). Παρότι από μόνες τους (όπως ξέρουμε εδώ στην Ελλάδα) δεν αρκούν, όσο και νάναι βοηθά κάποιος να σου ακουμπά περί το 3% του ΑΕΠ σου επί 30 χρόνια (3,5% το 1995-2000, βλ πίνακες εδώ).

5. Εικάζω ότι η θέση και η συγκυρία (δίπλα στην Βρετανία, μέσα στην ΕΕ, αγγλόφωνη, με τεράστια κοινότητα στις ΗΠΑ) ίσως να έχουν παίξει έναν συγκεκριμένο και μη επαναλαμβανόμενο ρόλο.

6. Κάτι πάει στραβά στην στατιστική του δημοσίου χρέους γιατί τα στατιστικά της CIA έχουν μη συμβατά με αυτή νούμερα.

talos είπε...

Και δείτε κι αυτό από έναν Ιρλανδό (και S_G αυτό από τον ίδιο για την φτώχεια στην Ιρλανδία και ιδού και κάποια στοιχεία)

Roark είπε...

1. Γιατί βρήκα τα στοιχεία σε μια βέλγικη έρευνα ενός βέλγικου ινστιτούτου, οπότε λογικό είναι οι άνθρωποι να ασχολούνται με τα χάλια της χώρας τους.

2.a. Το GNP (gross national product, ακαθάριστό εθνικό προϊόν) είναι παραπλανητικός δείκτης στην περίπτωση της Ιρλανδίας. Μετράει το σύνολο της αξίας των αγαθών και των υπηρεσιών που παράγουν οι ιρλανδικές επιχειρήσεις στην Ιρλανδία συν το σύνολο της αξίας των αγαθών και των υπηρεσιών που παράγουν οι ιρλανδικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Τί αφήνει απέξω; Τις ξένες επενδύσεις στην Ιρλανδία που συνεισφέρουν σε μεγάλο βαθμό στην οικονομία, και ένα από τα μεγάλα της πελονεκτήματα είναι η προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Γι'αυτό αν θέλουμε να κάνουμε σοβαρή σύγκριση πρέπει να μετρήσουμε το GDP (gross domestic product, ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) που είναι το σύνολο της αξίας των αγαθών και των υπηρεσιών των ιρλανδικών επιχειρήσεων στην Ιρλανδία συν το σύνολο της αξίας των αγαθών και των υπηρεσιών που παράγουν ξένες επιχειρήσεις πάλι στην Ιρλανδία. Κοίτα εδώ την διαφορά στο GDP (σταθμισμένο κατά PPP για να εκφράζει αγοραστική δύναμη), όπου η Ιρλανδία έχει αφήσει αρκετά πίσω το συμπαθές Βέλγιο ($40,087 σε σχέση με $31,131). Kαλό πάντως το στατιστικό τρικ. Είναι σαν να αλλάζεις το σύστημα βαθμολόγησης του πρωταθλήματος για να βγει πάλι ο γαύρος!
b.Προφανώς ξοδεύουν διφορετικά (και σε μερικούς τομείς, όπως στα επιδόματα ανεργίας η Ιρλανδία έχει πια φτάσει το Βέλγιο και το έχει ξεπεράσει σε απόλυτες τιμές). Αυτό που εγώ δείχνω είναι η αύξηση των δαπανών σε σχέση με αυτές που δίνονταν πριν. Αν δεν είχε αυξηθεί τόσο το ΑΕΠ δεν θα μπορούσαν να αυξηθούν τόσο και οι δαπάνες, και αν είχαν μείνει τόσο ψηλές όσο πριν το 1985, τότε σήμερα ούτε το ΑΕΠ ούτε οι δαπάνες θα ήταν τόσο ψηλά όσο σήμερα. Θα είχαν μείνει σε κάτι σαν την Ελλάδα, με την οποία ξεκίησαν μαζί (βέβαια έτσι οι Ιρλανδοί θα ήταν πιο φτωχοί όλοι, θα είχαν ακόμα χειρότερες δημόσιες υπηρεσίες και παροχές αλλά τουλάχιστον δεν θα τους κατηγορούσε κανένας γιατί δε θα ξεφτίλιζαν τους μύθους του σοσιαλιστικού/συντηρητικού κρατικισμού). Πέριμενε λίγα χρόνια και θα ξεπεράσουν το Βέλγιο και σε απόλυτα νούμερα.
c. Η Ιρλανδία είχε πολύ περισσότερους αγρότες από τον κοινοτικό μέσο όρο (παρόμοια δομή με την ελληνική οικονομία ήταν με σχεδόν 23% αγροτικό πληθυσμό)

3. H Ιρλανδία, συνυπολογίζοντας όλες τις σχετικές παραμέτρους, είναι η τρίτη χώρα παγκοσμίως με τον μεγαλύτερο βαθμό οικονομικής ελευθερίας. Αν κάποιος θέλει να βρει χαρακτηριστικά τις Ιρλανδία που δεν είναι απόλυτα φιλελεύθερα, θα βρει πολλά, όπως και σε κάθε χώρα του κόσμου. Δεν μπορεί όμως να το ανάγει αυτό σε σοβαρή πολιτική θέση.Μάλλον οι ΗΠΑ και η Βρετανία δεν είναι τόσο "πιστές" στο μοντέλο τους, παρά η Ιρλανδία.

4. Αυτό είναι εν μέρει σωστό. Όπως όμως μας δείχνει η περίπτωση της Ελλάδας (που είναι απόλυτα συγκρίσιμη με την Ιρλανδία γιατί το 1980 ξεκινάνε ακριβώς από το ίδιο σημείο εκκίνησης, το 60% του εισοδήματος του κοινοτικού μέσου όρου), ή του Πουέρτο Ρίκο, τα χρήματα από μόνα τους δεν εξασφαλίζουν ανάπτυξη. Οι Ιρλανδοί πέτυχαν 2,5 ευρώ αναπτυξιακό όφελος για κάθε ευρώ που πήραν, ενώ εμείς που μόλις 1,04. Επίσης η ραγδαία αυτή αύξηση της αποτελεσματικότητας των κονδυλίων έρχεται με την αλλαγή της πολιτικής, διότι η Ιρλανδία λάμβανε κοινοτικές ενισχύσεις πολύ πιο πριν με ελάχιστα αποτελέσματα.

5. Κάθε χώρα έχει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα θέσης. Το Βέλγιο είναι σε πολύ καλύτερη θέση αφού είναι στην καρδιά της Δυτικής Ευρώπης, με δίπλα του τις αγορές της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ολλανδίας κτλ. Επίσης η Ιρλανδία συγκέντρωνε να ίδια χαρακτητριστικά και πριν το 1985, αλλά μηδενικά αποτελέσματα. Αν το Βέλγιο εφάρμοζε τις ίδιες πολιτικές εικάζω ότι η επιτυχία του θα είχε αποδοθεί επίσης σε διάφορους τέτοιους παράγοντες.

6. Τα στατιστικά σου δεν πάνε καλά γιατί εγώ μιλάω για Δημόσιο χρέος, την συνολική επιβάρυνση του Βελγίου, ενώ εσύ μας φέρνεις στοιχεία μόνο για το Εξωτερικό χρέος.

Ανώνυμος είπε...

roark εξαιρετικά έξυπνο το άρθρο σου και thank you for the memories από Statler & Walfdorf αξέχαστες φιγούρες!!!!!!!!
Τι καλά που θα ήταν αν η οικονομία είχε ένα χαρακτηριστικό του ποδοσφαίρου: Στο ποδόσφαιρο τα γκολ μόνο γράφονται και δεν σβήνονται , δηλαδή κάθε γκολ προσθέτει στο σκορ σου και ότι και να κάνεις δεν μπορείς να πας προς τα πίσω.
Αντιθέτως στην οικονομία χωρών μία χώρα θα μπορούσε να κάνει ένα βήμα μπρος και 2 πίσω.
Επίσης στο ποδόσφαιρο έχεις 1 αντίπαλο στην οικονομία πρέπει να αποτρέψεις πρώτα τους δικούς σου παίκτες να κάνουν λάθη και ταυτόχρονα να προσέχεις και τους πολλούς αντιπάλους να μην κάνουν καλύτερη ομάδα από σένα. Κάτι σαν ένα αέναο πρωτάθλημα δηλαδή.

S G είπε...

Ταλω τα στοιχεια σου για την φτωχεια λενε

Consistent poverty levels reduced from 14.5% in 1994 to 5% in 2001

Αν αυτο δεν ειναι καταπληκτικο, τοτε τι ειναι. Για την ανοδο στις ανισοτητες εχω ξαναπει: δεν ειναι απαραιτητα κακη, ειδικα οταν ξεορυμε οτι καθενος το εισοδημα ανεβαινει κατα πολυ. Ο κορυφαιος εξισωτιστης, Τζων Ρωλς, θα το δεχοταν σιγουρα. Κατα δευτερον, οπως δειχνει και το παραδειγμα της Αγγλιας, μετα απο την εκρηξη της ελευθεριας, οπου οι πιο παραγωγικοι τεινουν να πλουτιζουν γρηγορορτερα, η κατασταση τεινει να ισορροπησει. Τοτε τα κερδη διαχεονται σε ολη την εισοδηματικη πυραμιδα.

Για το σημειο 4: οταν πηγα στις Βρυξελλες με Γερμανους φιλους, οι ανθρωποι ηταν τρομερα τσαντισμενοι με το τι εχει χτιστει με δικα τους λεφτα. Δεν ξερω αν φτανει το 3% του ΑΕΠ, αλλα τα εξοδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στο Βελγιο ειναι σιγουρα μια μεγαλη ενισχυση της χωρας.

Τα αλλα στα απαντησε ο Ροαρκ.

Εκτος απο το σημειο 2, οπου μαλλον θα συμφωνησω, τουλαχιστον οσον αφορα τις βραχυπροθεσμες συνεπειες, με τον ταλω και οχι με τον Ροαρκ. Το εγχωριο προϊον της Ιρλανδιας ειναι πολυ μεγαλυτερο απο το εθνικο, γιατι απειρες πολυεθνικες παραγουν εκει και μετα παιρνουν τα κερδη τους σπιτι. Το σωστο μετρο ειναι ομως το εισοδημα που καταληγει σε χερια Ιρλανδων, δηλαδη το εθνικο προϊον.

Ομως, αυτα τα δυο μετρα θα συγκλινουν. Και οσο συγκλινουν θα ανεβαινει ακομα περισσοτερο και το εθνικο προϊον των Ιρλανδων (το οποιο ηδη σημερα ειναι βεβαια αρκετα υψηλο). Ετσι η προσελκυση τοσων πολυεθνικων, ακομα και αν ακομα δεν αφηνουν ολα τα κερδη τους στην χωρα, πρεπει να θεωρειται μεγαλη επιτυχια των Ιρλανδων.

talos είπε...

1. Εντάξει αλλά επιμένω πως είναι στημένο ματς.
2. Ξέχασα να σε συγχαρώ που επέλεξες να δείξεις (χωρίς πλάκα) το GNP και όχι το GDP. Αφενός απάντησα στα στοιχεία του πίνακα, και αφετέρου, σε ότι αφορά τον Ιρλανδό, το GNP είναι αυτό που μετρά τον πλούτο του και όχι το GDP. Περιγράφεις πολύ σωστά την διαφορά, το εξηγεί και ο S_G, οπότε καταλαβαίνεις και τι εννοώ. Το GDP συμπεριλαμβάνει και τα εκπατριζόμενα από την Ιρλανδία κέρδη ξένων επιχειρήσεων.
3-4. Εγώ σου ανέφερα ένα πραγματικό γεγονός (σε απάντηση του μένους σου κατά των "συνδικαληστών" όπως τους λες):

Ireland is an especially poor fit with the Anglo-Saxon model in the area of labour market policy, a fact which rather undercuts the argument Friedman is trying to make. Again, Dr. Kenworthy:

beginning in the late 1980s and continuing throughout the 1990s, [Ireland] has had a highly coordinated system of wage setting (Baccaro and Simoni 2004). In addition, Ireland has higher levels of employment and unemployment protection than other liberal market economies and longer median job tenure (Estevez-Abe et al. 2001, pp. 165, 168, 170).


5. Δεν αμφιβάλλω ότι η Ιρλανδία χρησιμοποίσησε καλύτερα τα κονδύλια της ΕΕ (και ότι εμείς τα χρησιμοποιήσαμε αισχρά). Λέω ότι αν δεν υπήρχε και αυτή η αρχική συνθήκη δεν είναι σίγουρο ότι θα γνώριζε την μεγέθυνση που είχε.

6. Βέβαια κάθε χώρα έχει τα δικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα. Για να διαφημίσουμε ένα μοντέλο θα πρέπει να δούμε αν και κατά πόσο υπάρχουν αντίστοιχα στην συγκεκριμένη συγκυρία.

7. Δεν μου λύνεις το πρόβλημα: Δεν μπορεί να μηδενίζεται το συνολικό χρέος ενώ το (υποσύνολό του) εξωτερικό χρέος να μην μηδενίζεται.

S_G: Ορίζεις την φτώχεια με ένα τρόπο που ξέρεις ότι πάρα πολλοί τον αμφισβητούν. Δες και τα υπόλοιπα στοιχεία. Σημειώστε ότι η Ιρλανδική κυβέρνηση κάνει τουλάχιστον τον κόπο να επενδύσει χρήματα στην υγεία και την παιδεία - κάτι που δεν είναι ακριβώς φοβερά φιλελεύθερο (με την Ευρωπαϊκή έννοια, γιατί με την Αμερικάνικη είναι).

Roark είπε...

Διαφωνώ για το GDP. Οι ξένες εταιρίες προσθέτουν στο εισόδημα των Ιρλανδών (και των υπαλλήλων τους που τους πληρώνουν και του κράτους στο οποίο πληρώνουν φόρους) και αυτό δεν φαίνεται στο GNP. Τα όποια μετά φόρων κέρδη φεύγουν από τη χώρα είναι ένα μικρό τμήμα του παραγόμενου προϊόντος. Γι'αυτό και όλοι οι υπολογισμοί (χρέους, κρατικών δαπανών, εξαγωγών, επενδύσεων, αγοραστικής δύναμης, ποσοστού φτώχειας κτλ κτλ) γίνονται με βάση το GDP όχι το GNP.

Roark είπε...

1. Ο αντίπαλος ήταν λίγο της πλάκας, αλλά αν έβαζα καμιά Ελλάδα (που η σύγκριση είναι πολύ πιο συμβατή) τότε θα φωνάζατε για την μαφία που δεν θέλει τον Αλέφαντο και γιατί δεν βγαίνει ο Δούρος στο τηλέφωνο.
2. Το συνδικαληστών ήταν προσπάθεια αστείου μεταξύ των σχολιαστών, δεν κατήργησαν τον συνδικαλισμό (ακόμα).
5. Αυτό που πρέπει να μς απασχολεί είναι τί έκανε διαφορετικό μια χώρα σε παρόμοια κατάσταση με μας και με τις ίδιες ενισχύσεις με μας. Επίσης τί έκανε διαφορετικό η ίδια χώρα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν της. Υπάρχουν ξεκάθαροι λόγοι για την αυξημένη ανάπτυξη, πέρα συνθηκών και συγκυριών, και ένας από τους βασικότερους, που είναι το νόημα του άρθρου και έμεινε ασχολίαστο είναι ότι η μείωση των κρατικών δαπανών οδηγεί σε ταχύτερους ρυθμούς ανάπτυξης.
7. Δεν μηδενίζεται το συνολικό χρέος της Ιρλανδίας. Έδειξα ότι έπεσε το χρέος από 111% στο 30%. Αυτό που μηδενίστικε είναι η ανάγκη εξυπηρέτησης των τόκων (δηλαδή έχουν χαμηλό δανεισμό με χαμηλά επιτόκια ενώ το Βέλγιο δανείζεται περισσότερα για συντηρήσει το "κοινωνικό του κράτος").

Roark είπε...

Eπίσης η επένδυση στην παιδεία και την υγεία είναι αρκετά φιλελεύθερη σε όποια ακτή του Ατλαντικού και να το δεις. Αυτό που δεν είναι φιλελεύθερο είναι τα κρατικά μονοπώλια παιδείας και συστήματος υγείας.

talos είπε...

Roark δεν κατάλαβα το σχόλιό σου: ότι μένει στην Ιρλανδία συνυπολογίζεται στο GNP. Συνήθως οι διαφορές δεν είναι μεγάλες - η Ιρλανδία αποτελεί εξαίρεση. Δες και σχετικό σχόλιο περί οικονομικής ωριμότητας και λόγου GNI/GDP για την περίπτωση του Καναδά.

Τώρα στο 1, η σύγκριση με την Ελλάδα θα ήταν όντως πιο συμβατή. Άσχετα από το γεγονός ότι το Ελληνικό μοντέλο είναι η γενικευμένη διαφθορά και η μετατροπή των κοινοτικών κονδυλίων σε κατανάλωση. Απλώς θα παραβίαζες ανοικτές θύρες.

Για τους συνδικαλιστές κι εγώ απλώς σου επέστησα την προσοχή στο ότι η Ιρλανδία λειτουργεί με βάση την ουσιαστική παρουσία των συνδικαλιστών - για να το έχουμε υπόψη πριν διεκτραγωδηθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Για την συσχέτιση μείωσης δαπανών / ανάπτυξης, πρώτον δεν είμαι σίγουρος αν θα ήθελες να ζεις στις χώρες με τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης (π.χ. δες εδώ. Δεύτερον, όπως καλά ξέρεις η συσχέτιση δεν συνεπάγεται αιτιακή σχέση - κάθε άλλο στην περίπτωση αυτή. Δες δηλαδή ποιες είναι οι χώρες με χαμηλές δαπάνες στον πάτο της λίστας και ξαναπμιλάμε

Kensai είπε...

Το Βέλγιο όμως είναι και τρεις φορές μεγαλύτερο (σε πληθυσμό). Μεγάλες χώρες τείνουν να έχουν και μεγάλα προβλήματα.

Αν συγκρίνεις την Ιρλανδία με το Σαν Μαρίνο ή το Λίχτενσταϊν θα δεις εξίσου θεαματικές διαφορές.

Κανείς όμως δε μπορεί ν'αμφισβητήσει τα θετικά αποτελέσματα του Οικονομικού Φιλελευθερισμού στην Ιρλανδία.

talos είπε...

Για την μείωση των κρατικών δαπανών και την αγγλοσαξωνική οικονομική μυθολογία πάντως, ρίξε μια ματιά εδώ.

Μαύρο πρόβατο είπε...

Μερικά στοιχεία για
Ιρλανδία,
Βέλγιο,Ελλάδα, που δίνουν νόημα σε μια συζήτηση για το επίπεδο της χώρας (αντί να κρίνετε το πού βρίσκεται μια χώρα με βάση τη φορολογική πίεση και άλλες αρλούμπες)

Η γενική εικόνα που προκύπτει: σαφώς μεγαλύτερη η πρόοδος της Ιρλανδίας (εκτός από το προσδόκιμο επιβίωσης), παραμένει καλύτερο το Βέλγιο σε βασικά πράγματα (πάλι το προσδόκιμο επιβίωσης, αλλά και περίθαλψη, μόρφωση, διάδοση του ιντερνετ). στο σύνθετο δείκτη το σκορ είναι 0,01-0 υπέρ της Ιρλανδίας (πιό πολλά λεφτά).
Το μόνο άξιο σχολιασμού: η μείωση των αγαθών υψηλής τεχνολογίας στη σύνθεση των εξαγωγών της Ιρλανδίας, για την οποία θα ήθελα να μάθω περισσότερα.
Όσο για την Ελλάδα: προσδόκιμο επιβίωσης μερικά μηνάκια παραπάνω από τους φίλους μας τους Ιρλανδούς (τώρα αυτό οφείλεται στο τσιγάρο ή το λάδι :-)) ) - ακόμα. Από πρόοδο πάντως, πατώνουμε. Το 1975 η Ελλάδα ήταν αρκετά καλύτερα από την Ιρλανδία.

Ανώνυμος είπε...

Ασφαλώς το χιούμορ είναι ένα concept που ακουστά το έχεις.Παρά να γράφεις άρθρα με τέτοιες σαχλές εισαγωγές καλύτερα είναι απλώς να αραδιάζεις τους πίνακες σου και να μας γλυτώσεις απο την οδυνηρή αυτή εμπειρία.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock