Γιατί ο George W. Bush θα έπρεπε να είναι ο αγαπημένος πρόεδρος των απανταχού "προοδευτικών"

Λίγες φιγούρες στη σύγχρονη ιστορία λοιδωρήθηκαν τόσο πολύ και μισήθηκαν με τέτοιο πάθος από τη διεθνή Αριστερά όσο ο απερχόμενος πρόεδρος των Η.Π.Α. George W.Bush. Καθώς όμως πλησιάζουν οι μέρες που ο Bush αποχωρεί από το αξίωμα του και η προεδρία του θα περάσει πια στις σελίδες της ιστορίας, ίσως ήρθε η ώρα για μια πρώτη αποτίμηση αυτής της περίεργης σχέσης. Είχε άραγε η Αριστερά επαρκείς λόγους για να ασκήσει τόσο έντονη κριτική στον George Bush ; Eίναι τόσο διαφορετική η κοσμοθεωρία της από αυτή του απερχόμενου προέδρου; Ή μήπως οι δυο πλευρές έχουν περισσότερες ομοιότητες απ'όσες θα τολμούσαν να παραδεχτούν ; Να σημειώσω πως όταν γράφω "Αριστερά", δεν εννοώ την "επαναστατική" Αριστερά που, εδώ και τώρα, θέλει να φέρει επί της γης τον κομμουνιστικό "παράδεισο" της απόλυτης ισότητας. Εννοώ τη ρεφορμιστική, κυβερνώσα Αριστερά που έχει αποδεχθεί τις βασικές συνιστώσες του κυριάρχου συστήματος του κορπορατισμού ή κρατικού καπιταλισμού και απλά θέλει να ενισχύσει ακόμη περισσότερο το ρόλο του κράτους, αφού έτσι πιστεύει πως θα επιτευχθεί περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.

Παρά την επιφανειακή κριτική πως επί Bush θριάμβευσε ένας δήθεν αχαλίνωτος φιλελευθερισμός, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Η ιδεολογία και πολιτική πρακτική του 43ου πρόεδρου των Η.Π.Α. , είτε τη χαρακτηρίσετε "συμπονετικό συντηρητισμό" είτε "συντηρητισμό της μεγάλου κράτους" είτε "νεοσυντηρητισμό" , είχε ως βασική συνιστώσα τον κρατισμό .Η αλήθεια είναι πως ο κρατισμός του Bush είχε κάτι για όλους. Και μπορεί μεν η Αριστερά να νιώθει άβολα με το δεξιόστροφο κρατισμό του ,όπως αυτός εκφράστηκε κυρίως μέσω του Patriot Act, του Γκουαντάναμο, την υποστήριξη στο "Federal Marriage Amendment" ή μέσω των κρατικών χρημάτων που δόθηκαν σε θρησκευτικές οργανώσεις για να ασκήσουν φιλανθρωπικό έργο, αλλά αν οι "προοδευτικοί" φίλοι εξετάσουν λίγο καλύτερα την κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο George W. Bush, θα διαπιστώσουν, προς μεγάλη τους έκπληξη , πως υπάρχουν πολλά επιτεύγματα που αξίζουν του θαυμασμού τους!

Οι ομοσπονδιακές δαπάνες αυξήθηκαν με το γρηγορότερο ρυθμό από την εποχή του προέδρου Franklin Roosevelt. Η ετήσια αύξηση τoυς αγγίζει το 5,3% σε σύγκριση με 4,6% επί προεδρίας Lyndon Johnson.Και αυτό δεν αφείλεται μόνο στην ιλιγγιώδη επέκταση των αμυντικών δαπάνων. Τα επιτεύγματα του Bush στον τομέα των μη αμυντικών, κοινωνικών δαπανών θα έκαναν κάθε Δημοκρατικό πρόεδρο να σκάσει από τη ζήλια του!

Ο νόμος με τη...λυρική επωνυμία "No Child Left Behind" ,που πρότεινε ο ίδιος ο πρόεδρος και είχε ενθουσιώδη εισηγητή το Δημοκρατικό Ted Kennedy, επέκτεινε τον ομοσπονδιακό έλεγχο στην εκπαίδευση και αύξησε τις κρατικές δαπάνες για την παιδεία, από 42,2 δις δολλάρια το 2001 στο ποσό των 56,6 δις το 2007. Έτσι σήμερα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ξοδεύει πολύ περισσότερα για την εκπαίδευση από κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας της. Η δημοσια υγειονομική περίθαλψη αποδείχθηκε ασφαλής στα χέρια του , κατά τ'άλλα, συντηρητικού George Bush. Mε σχετικό νομοσχέδιο του 2003 έγινε πράξη η μεγαλύτερη επέκταση του προγράμματος Medicare στα 40 χρόνια της λειτουργιας του, επέκταση που κόστισε συνολικά 534 δις δολλάρια! Επιπλέον, επεκτάθηκαν τα κρατικά επιδόματα προς τους βετεράνους του πολέμου , αυξήθηκε η διεθνής βοήθεια προς τις χώρες της Αφρικής, σε τέτοιο σημείο που ο Bush κέρδισε τους επαίνους του...Bob Geldof, δισεκατομμύρια δολλάρια ξοδεύτηκαν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ως απάντηση στον Τυφώνα Κατρίνα ενώ οι ομοσπονδιακές δαπάνες για τη γεωργία αυξήθηκαν κατά 76% σε σχέση με τη δεκαετία του '90! Ειδικά, τα χρόνια που το Κογκρέσσο ελέγχοταν από τους Ρεπουμπλικάνους, ο πρόεδρος Bush δεν έθεσε ούτε ένα βέτο σε νομοσχέδιο που αύξανε τις ομοσπονδιακές δαπάνες. Και βέβαια οι "ιερές αγελάδες" του κρατισμού, δηλαδή το εκπαιδευτικό και το ασφαλιστικό σύστημα, έμειναν ανέγγιχτες. Όσο για την περίφημη μείωση της φορολογίας, από τη στιγμή που δε συνοδεύτηκε με αναλογες περικοπές στις δαπάνες και οδήγησε στην αύξηση του ελλείματος, απλά μεταφράζεται σε μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση για τις μελλοντικές γενιές. Και όλα αυτά πριν την κευνσιανή καταιγίδα των bail outs...

Τέλος, στην εξωτερική πολιτική, ο George Bush ακολούθησε περισσότερο από κάθε άλλο αμερικανό πρόεδρο τη "νεοσυντηρητική" πολιτική φιλοσοφία. Μια φιλοσοφία που δίνει έμφαση στην παγκόσμια επέκταση της δημοκρατίας, στο "nation building" και στην πίστη πως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Η.Π.Α. μπορεί να αναμορφώσει ολόκληρο τον πλανήτη! Μια φιλοσοφία που ελάχιστα διαφέρει από τον "αριστερόστροφο" "ιδεαλιστικό ουϊλσονισμό" , και απέχει πολύ από τη ρεαλιστική προσέγγιση στις διεθνείς σχέσεις που υποστηρίζουν συνήθως οι Ρεπουμπλικάνοι ή την αρχή της μη επέμβασης που υιοθετούν συχνά οι libertarians.

Ίσως λοιπόν η Αριστερά θα πρέπει να επανεκτιμήσει το ρόλο του George W. Bush, ίσως πρέπει να κρατήσει την οργή της για κάποιον άλλον πολιτικό και να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως αυτός ο συντηρητικός Τεξανός έκανε ίσως πολύ περισσότερα από κάθε άλλον αμερικανό πρόεδρο τα τελευταία 40 χρόνια για να προωθήσει την ατζέντα της. Και ποιός ξέρει, ίσως σε μερικές δεκαετίες, όταν τα πάθη έχουν καταλαγιάσει και ο πολέμος στον Ιράκ δε θα είναι παρά μόνο μια μακρινή ανάμνηση, κάποιος ιστορικός της καθεστωτικής Αριστεράς, θα αναδείξει την ανεκτίμητη συμβολή του Bush στην επέκταση του "προοδευτικού" Λεβιάθαν, και τότε αυτός ο γεράκος με το καουμπόϊκο καπέλο, θα πάρει τη θέση που του αξίζει δίπλα στους άλλους γίγαντες του "προοδευτικού " Πάνθεου : Woodrow Wilson, Franklin Roosevelt, Lyndon Johnson και... George W. Bush .