Αναμένεται να γίνει της κακομοίρας στο Παρίσι την ερχόμενη Τρίτη 28 του μηνός από τις διαδηλώσεις ενάντια στο νόμο Βιλπέν. Και μάλιστα μετά από τη στάση που κράτησαν τόσο οι γάλλοι όσο και πολλοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι υπέρ τέτοιων μέτρων (κάποιοι τα λένε και μεταρρυθμίσεις). Ποιες είναι οι απόψεις που ακούγονται? Καλά κάνουν και τα σπάνε? Κακά κάνουν? Και τα δύο από λίγο? Πού θα οδηγήσει αυτό?
Ας σημειωθεί εδώ ότι οι απόψεις τόσο του γράφοντος (και πολλών άλλων υποθέτω) λίγο ενδιαφέρουν τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα.
Εννοώ ότι οι απόψεις μας (π.χ. στο ελληνικό internet) είναι περίπου ‘μια πορδή στην καταιγίδα’ (όπως είχε πει και ο μεγάλος Laurence Olivier σε μια ταινία) και τα πράγματα θα εξελιχτούν ανεξάρτητα με το αν εμείς από ένα ποστ ή μια συζήτηση τα θεωρούμε άδικα, δικαιολογημένα ή οτιδήποτε.
Απειροελάχιστο ρόλο στην κοινωνική – πολιτική συζήτηση στη χώρα μας έχουν οι απόψεις σε διάφορα site (δεδομένης και της εξάπλωσης και εμβάθυνσης του internet, πόσο μάλλον των blogs) αφού αυτό που επικρατεί είναι βλακώδεις συζητήσεις περί τιμής της ντομάτας και ‘πούν’ το κράτος’ κλπ κλπ.
Κάποιοι λένε (μαζί και εκείνοι που διαμαρτύρονται στη Γαλλία) ότι δεν είναι δυνατό να ‘πηδάς’ με πολιτικο-οικονομικά μέτρα εκείνο ακριβώς το κομμάτι του πληθυσμού που πλήττεται από την ανεργία λέγοντάς του απλά ότι ‘κάτι καλύτερο θα γίνει στο μέλλον – και υπομείνετε τώρα για να δρέψετε τους καρπούς στο μέλλον’. Μια απόλυτα λογική αντίδραση για ‘μένα.
Κάποιοι άλλοι λένε ότι κάποια μέτρα είναι αναγκαία για να βρουν έστω δουλειά κάποιοι από τους λιγότερο ωφελημένους νέους. Λένε επίσης ότι επιβάλλονται τέτοια μέτρα ‘ελαστικοποίησης της εργασίας’ αν είναι να προσαρμοστούμε στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Και ετούτοι έχουν λογικά επιχειρήματα αφού οι κοινωνίες που είναι κλεισμένες στο κλουβί μοιραία ή θα τους κατασπαράξουν τα θηρία ή θα παρακμάσουν μόνες τους βλέποντας τα τρένα της εξέλιξης να περνάνε.
Το ξεκαθάρισμα έχει πιστεύω ως εξής:
Είναι αντιδημοκρατικό μέτρο αυτό του Βιλπέν? Σαφέστατα ναι πιστεύω. Και αυτό διότι δεν είναι δυνατό να δημιουργείς διαχωρισμό στον ενεργό πληθυσμό και να λες ‘εσείς κυρίες και κύριοι (άνω των 26) θα αποζημιώνεστε μετά την απόλυσή σας, ενώ εσείς (κάτω των 26) δε θα αποζημιώνεστε’. Αυτός ο διαχωρισμός (ανεξαρτήτως του αν η αποζημίωση είναι καλό ή κακό πράγμα) είναι απαράδεκτο για μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της.
Ας βρούμε σαν κοινωνία κάποιους κανόνες αποδεκτούς που θα ισχύουν για όλους – και για τους πάνω από 26 και για τους κάτω των 26. Είναι απίστευτα κραυγαλέο να γίνονται τέτοιοι διαχωρισμοί σε ένα πολιτισμένο υποτίθεται κράτος. Άρα το πρώτο θέμα είναι το να έχουμε κοινούς κανόνες, αλλιώς δεν είμαστε μία κοινωνία αλλά υπάρχουν ‘αυτοί’ και οι ‘άλλοι’ (και ενδεχομένως και οι ‘άλλοι άλλοι’).
Ας έλεγε ο κύριος Βιλπέν ότι ‘ΟΛΟΙ όσοι απολύονται, θα παίρνουν αυτομάτως σπίτι στις Κάνες και ένα γερό εφάπαξ για να χαρούν τη ζωή τους’. Αυτό είναι παράλογο για άλλους προφανείς λόγους – ωστόσο θα ήταν μια εξαγγελία που θα αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο όλους τους απολυόμενους. Αντίθετο ακραίο παράδειγμα ήταν να πει ότι ‘όσοι απολύονται θα τρώνε 100 βουρδουλιές στη λεωφόρο Champs Elizees και θα έχουν πρόστιμο 50.000€ έκαστος’. Ανεφάρμοστο και αυτό αλλά δε θα παράβαινε καμιά αρχή ισότητας – για όλους οι ίδιες βουρδουλιές όπως ίδιας αξίας εξοχικά στην άλλη περίπτωση.
Για ‘μένα το πιο ανησυχητικό στην όλη περίπτωση είναι το ότι στα άτομα που ασκούν πολιτική, όπως ο Βιλπέν αλλα κυρίως οι ευρω-γραφειοκράτες, δεν τους φαίνεται αντιδημοκρατικός και παράλογος ένας τέτοιος διαχωρισμός. Αυτό άλλωστε εκδήλωσαν στην τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδο για την απασχόληση. Αλλά, για τη σάπια καρδιά της ευρώπης τα έχω πει σε παλιότερα ποστ.
Τώρα έρχεται το δεύτερο θέμα της ίδιας της εργασίας (ανεργίας). Ο κύριος Rifkin μιλούσε για το τέλος της εργασίας πριν δέκα τουλάχιστο χρόνια τη στιγμή που σήμερα συζητούν σχετικά με το λεγόμενο ‘jobless recovery’ ή ακόμα και το ‘wageless recovery’ (άλλες συνώνυμες λέξεις είναι και οι: αναδιάρθρωση, επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων, μεταρρυθμίσεις κλπ.). Η ‘παλιά ευρώπη’ (από τη γνωστή φράση…) και οι πολιτικοί της δε φαίνεται να βλέπουν σοβαρά τις εξελίξεις – για να ξέρουν τουλάχιστο πού πηγαίνουν το καράβι το οποίο κόβει βόλτες γύρω από ξέρες.
Ας σημειωθεί εδώ ότι οι απόψεις τόσο του γράφοντος (και πολλών άλλων υποθέτω) λίγο ενδιαφέρουν τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα.
Εννοώ ότι οι απόψεις μας (π.χ. στο ελληνικό internet) είναι περίπου ‘μια πορδή στην καταιγίδα’ (όπως είχε πει και ο μεγάλος Laurence Olivier σε μια ταινία) και τα πράγματα θα εξελιχτούν ανεξάρτητα με το αν εμείς από ένα ποστ ή μια συζήτηση τα θεωρούμε άδικα, δικαιολογημένα ή οτιδήποτε.
Απειροελάχιστο ρόλο στην κοινωνική – πολιτική συζήτηση στη χώρα μας έχουν οι απόψεις σε διάφορα site (δεδομένης και της εξάπλωσης και εμβάθυνσης του internet, πόσο μάλλον των blogs) αφού αυτό που επικρατεί είναι βλακώδεις συζητήσεις περί τιμής της ντομάτας και ‘πούν’ το κράτος’ κλπ κλπ.
Κάποιοι λένε (μαζί και εκείνοι που διαμαρτύρονται στη Γαλλία) ότι δεν είναι δυνατό να ‘πηδάς’ με πολιτικο-οικονομικά μέτρα εκείνο ακριβώς το κομμάτι του πληθυσμού που πλήττεται από την ανεργία λέγοντάς του απλά ότι ‘κάτι καλύτερο θα γίνει στο μέλλον – και υπομείνετε τώρα για να δρέψετε τους καρπούς στο μέλλον’. Μια απόλυτα λογική αντίδραση για ‘μένα.
Κάποιοι άλλοι λένε ότι κάποια μέτρα είναι αναγκαία για να βρουν έστω δουλειά κάποιοι από τους λιγότερο ωφελημένους νέους. Λένε επίσης ότι επιβάλλονται τέτοια μέτρα ‘ελαστικοποίησης της εργασίας’ αν είναι να προσαρμοστούμε στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Και ετούτοι έχουν λογικά επιχειρήματα αφού οι κοινωνίες που είναι κλεισμένες στο κλουβί μοιραία ή θα τους κατασπαράξουν τα θηρία ή θα παρακμάσουν μόνες τους βλέποντας τα τρένα της εξέλιξης να περνάνε.
Το ξεκαθάρισμα έχει πιστεύω ως εξής:
Είναι αντιδημοκρατικό μέτρο αυτό του Βιλπέν? Σαφέστατα ναι πιστεύω. Και αυτό διότι δεν είναι δυνατό να δημιουργείς διαχωρισμό στον ενεργό πληθυσμό και να λες ‘εσείς κυρίες και κύριοι (άνω των 26) θα αποζημιώνεστε μετά την απόλυσή σας, ενώ εσείς (κάτω των 26) δε θα αποζημιώνεστε’. Αυτός ο διαχωρισμός (ανεξαρτήτως του αν η αποζημίωση είναι καλό ή κακό πράγμα) είναι απαράδεκτο για μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της.
Ας βρούμε σαν κοινωνία κάποιους κανόνες αποδεκτούς που θα ισχύουν για όλους – και για τους πάνω από 26 και για τους κάτω των 26. Είναι απίστευτα κραυγαλέο να γίνονται τέτοιοι διαχωρισμοί σε ένα πολιτισμένο υποτίθεται κράτος. Άρα το πρώτο θέμα είναι το να έχουμε κοινούς κανόνες, αλλιώς δεν είμαστε μία κοινωνία αλλά υπάρχουν ‘αυτοί’ και οι ‘άλλοι’ (και ενδεχομένως και οι ‘άλλοι άλλοι’).
Ας έλεγε ο κύριος Βιλπέν ότι ‘ΟΛΟΙ όσοι απολύονται, θα παίρνουν αυτομάτως σπίτι στις Κάνες και ένα γερό εφάπαξ για να χαρούν τη ζωή τους’. Αυτό είναι παράλογο για άλλους προφανείς λόγους – ωστόσο θα ήταν μια εξαγγελία που θα αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο όλους τους απολυόμενους. Αντίθετο ακραίο παράδειγμα ήταν να πει ότι ‘όσοι απολύονται θα τρώνε 100 βουρδουλιές στη λεωφόρο Champs Elizees και θα έχουν πρόστιμο 50.000€ έκαστος’. Ανεφάρμοστο και αυτό αλλά δε θα παράβαινε καμιά αρχή ισότητας – για όλους οι ίδιες βουρδουλιές όπως ίδιας αξίας εξοχικά στην άλλη περίπτωση.
Για ‘μένα το πιο ανησυχητικό στην όλη περίπτωση είναι το ότι στα άτομα που ασκούν πολιτική, όπως ο Βιλπέν αλλα κυρίως οι ευρω-γραφειοκράτες, δεν τους φαίνεται αντιδημοκρατικός και παράλογος ένας τέτοιος διαχωρισμός. Αυτό άλλωστε εκδήλωσαν στην τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδο για την απασχόληση. Αλλά, για τη σάπια καρδιά της ευρώπης τα έχω πει σε παλιότερα ποστ.
Τώρα έρχεται το δεύτερο θέμα της ίδιας της εργασίας (ανεργίας). Ο κύριος Rifkin μιλούσε για το τέλος της εργασίας πριν δέκα τουλάχιστο χρόνια τη στιγμή που σήμερα συζητούν σχετικά με το λεγόμενο ‘jobless recovery’ ή ακόμα και το ‘wageless recovery’ (άλλες συνώνυμες λέξεις είναι και οι: αναδιάρθρωση, επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων, μεταρρυθμίσεις κλπ.). Η ‘παλιά ευρώπη’ (από τη γνωστή φράση…) και οι πολιτικοί της δε φαίνεται να βλέπουν σοβαρά τις εξελίξεις – για να ξέρουν τουλάχιστο πού πηγαίνουν το καράβι το οποίο κόβει βόλτες γύρω από ξέρες.
Το δεύτερο ζήτημα λοιπόν είναι αν θα πρέπει να δίνεται αποζημίωση σε εκείνον που απολύεται. Η ερώτηση είναι πιστεύω παρόμοια με το ‘πότε θα πρέπει να βγαίνουμε στη σύνταξη’
Ο μόνος που μπορεί να την απαντήσει είναι οι ψυχροί αριθμοί και όχι τα θερμά κεφάλια. Αν αντέχει η οικονομία, ας δίνεται σύνταξη στα 37 και αποζημίωση σαν αυτή του παραπάνω παραδείγματος με το σπίτι στις Κάνες. Αν δεν αντέχει όμως? Εκεί έρχονται τα πιο κρίσιμα ερωτήματα (και όχι απλοϊκά όπως αυτά περί αποζημιώσεων ή συντάξεων):
Και μέχρι ποιο σημείο θα τις αντέχει? Και μπορεί να αντέχει για 30-40 χρόνια? Και μετά θα θα είναι εφικτές τέτοιες αποζημιώσεις και συντάξεις για την οικονομία (είτε λόγω του ότι θα αυξάνεται υπέρμετρα η ανεργία ή γιατί απλά δε θα φτάνουν τα λεφτά) ή όχι? Ενδιαφερόμαστε για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές ή μόνο για να τα φάμε όλα και να τους παραδώσουμε λιγότερα απ’ αυτά που πήραμε εμείς? Αλλιώς, από πού θα βγουν τα λεφτά για τέτοιες παροχές? Ή είμαστε απλά σαν τους χαρούμενους τους αριστερούς που ζώντας στον πλανήτη τους (“Στον πλανήτη happy – Κανεις δεν κλείνει μάτι", που λένε και οι Μίκρο σε ένα κομμάτι τους) κραυγάζουν ‘σύνταξη’ στα 45 ‘κατώτερος μισθός 1.500€’ (λες και το μισθό τον κόβει καμιά μηχανή του κιμά - η ίδια που κόβει το νόμισμα…) και ‘μεγαλύτερη αποζημίωση σε όλους τους απολυμένους’?
Άρα, η απάντηση στο δεύτερο απλοϊκό ερώτημα δεν είναι απλή. Κρύβει προβλήματα και απαιτεί να χαράξει κανείς προτεραιότητες. Δεν είμαστε όλοι Δανία και Σουηδία να μπορούμε να δώσουμε για το ‘κοινωνικό κράτος’ ένα κάρο λεφτά.
Η άποψή μου στο 2ο αυτό θέμα (με ότι γνώσεις και απόψεις για τα επιμέρους ερωτήματα που εγείρει) είναι ότι μαζί τις αποζημιώσεις (που είναι το κερασάκι στην κορυφή του παγόβουνου) θα έπρεπε να εξεταστούν και άλλα πολύ πιο ουσιώδη ζητήματα που δεν τα αγγίζει κανείς. Τι έκταση αρμοδιοτήτων πρέπει να έχει το κράτος? Ποιοι είναι οι στόχοι του στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας? Τι προτεραιότητες πρέπει να έχει? Να προστατεύει ‘τους δικούς του’ και να ρίχνει στον καιάδα τους άλλους αδιαφορώντας για την ανάπτυξη? Ποιοι το πληρώνουν και ποιοι (και πόσο) ωφελούνται απ’ αυτό? Υπάρχει κατοχυρωμένη η ελευθερία της βούλησης και της επιλογής?
Οι πολιτικοί, επειδή δε διανοούνται να αγγίξουν τέτοια ζητήματα (ή στην ελλάδα ίσως δεν τα διανοούνται καν) πιάνουν μεμονωμένα θέματα ανταγωνιστικότητας (όπως οι αποζημιώσεις) και κάνουν ό,τι συμβιβαστικό απαιτήσουν οι περιστάσεις. Αλλά σε τέτοιο κοινό απευθύνονται, τέτοια κάνουν.
Δε λειτουργούν με αρχές αλλά με τη λογική του ‘όποιος με πιέζει, τον ικανοποιώ – όποιος δεν πιέζει (ακόμα και αν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτό που αιτείται) να πάει στο διάολο και στάχτη και μπούρμπερη να γίνει’. Όποιος έχει ισχύ και επιρροή τα καταφέρνει και επιβάλλει τα θέλω του.
Το θέμα είναι ότι οι ευρω-γραφειοκράτες πολιτικοί δεν έχουν στοιχειώδεις αρχές ίσης αντιμετώπισης των πολιτών τους και σίγουρα δεν έχουν τα άντερα να εφαρμόσουν πολιτικές που απευθύνονται σε πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους. Εφαρμόζουν πολιτικές a la carte – κατά περίπτωση, και όποιον πάρει ο χάρος.
15 σχόλια:
αυτο πρεπει να ειναι απο τα πιο περιεργα πραγματα που εχω ακουσει για την Γαλλια!
αντιδημοκρατικο να διαχωριζεις νεους (κατα τεκμηριο χωρις επαγγελματικη εμπειρια) απο μεγαλυτερους? η αρχη λεει να αντιμετωπιζεις ομοια τα ομοια και ανομοια τα ανομοια.
Ατομα διαφορετικης ηλικιας δεν ειναι ομοια, οπως δεχεται ας πουμε η κοινωνια μας δινοντας συνταξεις στους 65ηδες αλλα οχι σε 20χρονους!
Ο σκοπος του νομοσχεδιου ειναι να δωσει επαγγελματικη εμπειρια σε νεους χωρις ιδιαιτερες σπουδες, που σημερα δεν εχουν στον ηλιο μοιρα, χαμηλωνοντας τα εμποδια στην προσληψη τους. Αυτο δεν εχει νοημα να εφαρμοστει για 45ηδες που εχουν σιγουρα επαγγελματικη εμπειρια!
Για ‘μένα το πιο ανησυχητικό στην όλη περίπτωση είναι το ότι στα άτομα που ασκούν πολιτική, όπως ο Βιλπέν αλλα κυρίως οι ευρω-γραφειοκράτες, δεν τους φαίνεται αντιδημοκρατικός και παράλογος ένας τέτοιος διαχωρισμός.
Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς εννοείς με το "αντιδημοκρατικός", αλλά ομολογώ ότι μέχρι στιγμής δεν έχω καταλάβει. :-(
Ίσως, βέβαια, φταίει και το γεγονός ότι οι λέξεις "δημοκρατία", "αντιδημοκρατικός" και τα συναφή είναι, σε τελική ανάλυση, λέξεις που ενέχουν πολύ ευρύτερα νοήματα από ό,τι φαίνεται εξαρχής. Ok, μπορεί όλοι μας να ανήκουμε στον "δήμο" αλλά αυτό δεν λέει και πολλά από πρακτικής άποψης. Υπό αυτήν την έννοια, θα συμφωνήσω, καταρχήν, με το σχόλιο του sg.
Από την άλλη, αν με το "αντιδημοκρατικό" εννοείς ότι θα έπρεπε οι εργασιακοί νόμοι να είναι κοινοί για όλους, το ζήτημα που εγείρεται είναι τι σημαίνει αυτό, στην πράξη, δεδομένου ότι ο "δήμος" αποτελείται από πολλούς και διαφορετικούς σε πολλά επίπεδα (π.χ. μόρφωση, ηλικία, οικονομική κατάσταση κ.λπ.) ανθρώπους.
Είναι ο νόμος Villepin "αντιδημοκρατικός"; Υπό την έννοια ότι διαχωρίζει την αγορά εργασίας σε τμήματα, ίσως ναι. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, τι θα έπρεπε να γίνει;
Να παραμείνει το status quo ως έχει, δηλαδή να παραμείνει η "σκληρωτική" αγορά εργασίας (υφιστάμενοι εργασιακοί νόμοι κοινοί για όλους) που ευνοεί τους ήδη έχοντες εργασία, αλλά δεν βοηθάει τους ανέργους να βρουν δουλειά ή να "ελαστικοποιηθεί" η αγορά εργασίας στο σύνολό της (νέοι εργασιακοί νόμοι, τύπου Villepin, κοινοί για όλους); Εάν το πρώτο είναι "δημοκρατικό", πόσο δημοκρατικό είναι για τους ανέργους; Εάν το δεύτερο είναι δημοκρατικό, πόσο επιθυμητό είναι από τον "δήμο" και άρα "δημο-κρατικό";
Όσον αφορά στον συγκεκριμένο νόμο του Villepin, η προσωπική μου γνώμη είναι πως είναι στην σωστή κατεύθυνση (χε,χε σαν δήλωση πολιτικού ακούστηκε αυτό!). Μήπως, όμως, το καλύτερο θα ήταν να υπάρξει μεταρρύθμιση στο σύνολο της αγοράς εργασίας; Βλ., π.χ., The Perverse Effects of Partial Labor Market Reform: Fixed Duration Contracts in France
Εγώ απλά εύχομαι να κρατήσει γερά η κυβέρνηση Βιλπέν, γιατί αν ενδώσει θα δημιουργηθεί προηγούμενο που θα δυσχαιρένει σοβαρά το έργο σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή κυβέρνηση προσπαθήσει να κάνει κάτι αντίστοιχο.
Και ορισμένες χώρες (πχ Γερμανία, Ιταλία, Ελλάδα) χρειάζονται γερές μεταρρυθμίσεις...
Συμφωνώ με τον ultra και παραθέτω παράδειγμα:
-Ένας υδραυλικός που δε σπούδασε εργάζεται από τα 18 του σαν μαστοράκι σε μία επιχείρηση. Στα 24 του με 6 χρόνια εμπειρίας σε ένα επάγγελμα που δεν υπάρχει ούτε μεγάλο γνωστικό αντικείμενο ,ούτε περιθώρια προαγωγής ,απολύεται λόγω περικοπών στο προωσπικό και δε λαμβάνει αποζημίωση.
-Ένας απόφοιτος του τμήματος λογιστικής προσλαμβάνεται μετά το πέρας των σπουδών του στο λογιστήριο εταιρείας στην ηλικία των 25 με μικρή έως καθόλου προϋπηρεσία. Απολύεται στα 28 του λόγω περικοπών προσωπικού. Λαμβάνει την ανάλογη αποζημίωση:
Ερώτημα: Είναι αυτό δίκαιο;
Δηλαδή τι νόημα έχουν τα 2 μέτρα και 2 σταθμά;
Πολύ πιο δίκαιο είναι κατά τη γνώμη μου να έχεις κάρτα ανεργίας στον ΟΑΕΔ για να έχει ο εργοδότης ένα επιπλέον κίνητρο να προσλάβει άτομα χωρίς προϋπηρεσία. Βέβαια είναι ένα κόστος που επωμίζεται ο φορολογούμενος απλά και μόνο επειδή οι Έλληνες εργοδότες δε θέλουν να ρισκάρουν με πρωτόπειρους υπαλλήλους.
Η δίκαιη λύση είναι κάπου στη μέση. Ναι στο να δίνονται κίνητρα στους εργοδότες να προσλαμβάνουν νέους ,όχι σε υπερβολές.
Για τις δε συντάξεις πιστεύω ότι το όριο συνταξιοδότησης έχει να κάνει και με το μέσο όρο ζωής του ανθρώπου.
Προσπάθησα να φέρω κάποια παραδείγματα του γιατί είναι παράλογος και αντιδημοκρατικός ο διαχωρισμός σε 26+ και 26-. Δηλαδή, πόσο δημοκρατικό είναι να αντιμετωπίζεις με διαφορετικό τρόπο ανθρώπους ηλικίας 27 χρονών από ανθρώπους 24-25? Και γιατί 26 και όχι 34? Ή 22 (τα λέει και το ναυάγιο με παραδείγματα)? Και ακόμα καλύτερα (μια και πολλοί από ‘μας ποντάρουν – συμπεριλαμβάνουν τη συμμετοχή διαδικασιών ελεύθερης αγοράς στις σκέψεις τους):
Είναι αυτό ένα μέτρο απελευθέρωσης από τους τους κανόνες που θέτει το κράτος? Είναι ρε παιδί μου μεγαλύτερος παρεμβατισμός το να κάνει το κράτος ένα τέτοιο διαχωρισμό (από το να μην κάνει κανένα διαχωρισμό) ή όχι? Προφανέστατα είναι. Και οι ελεύθερες αγορές και η ευρύτερη – πλουσιότερη δημοκρατία δε γίνονται με τέτοιες παρεμβάσεις, με τέτοιους διαχωρισμούς – παρεμβάσεις.
Βάζει δηλαδή το χεράκι του το κράτος και λέει: ‘έπ, εσύ από ‘δω, εσύ από ‘κει’
Από πού κι ως πού? Γιατί δεν είναι προφανές ότι είναι ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ?
Αντίθετα, μόνο παρεμβατικά συστήματα και πολιτικές-οί όπως οι γάλλοι και οι ευρω-γραφειοκράτες παρουσιάζουν σα φιλελεύθερες πολιτικές που είναι εντελώς μα εντελώς παρεμβατικές και ελεγχόμενες από το κράτος.
Ήμαρτον, οι άνθρωποι (περισσότεροι ευρωπαίοι πολιτικοί) απέχουν πολύ απ’ το να βάζουν λιγότερο κράτος στους κανόνες του παιχνιδιού. Ο νόμος Βιλπέν είναι άλλος ένας κανόνας των κρατικίστικα σκεπτόμενων ευρω-γραφειοκρατών (και όχι φιλελεύθερων με την κυριολεκτική έννοια όπως τους χαρακτηρίζουν οι – στον κόσμο τους – αριστεροί στην ελλάδα).
Αν αυτό δεν είναι αντιληπτό (το ότι ο διαχωρισμός που βάζουν τα μέτρα στυλ Βιλπέν είναι μη φίλο προς τη δημοκρατία και την ελευθερία) με την πρώτη ματιά πιστεύω ότι δεν έχει πολύ νόημα να επιχειρηματολογήσω παραπάνω.
Επέτρεψέ μου να παρατηρήσω ΣΓ ότι το αντιπαράδειγμα με τις συντάξεις δεν είναι ό,τι καλύτερο σαν επιχείρημα. Και από πού κι ως πού είναι σωστό – αποδεκτό – λογικό – προφανές ότι πρέπει όόόλοι να παίρνουν σύνταξη στα 65, στα 25 ή στα 95. Και από πού κι ως πού θα πρέπει το κράτος να θέτει όρια και να λέει:
‘Τόση σύνταξη θα πάρεις εσύ και τότε θα την πάρεις’
Ερώτηση: ‘Μα εγώ που έχω κρατήσεις από τα 25 θα πάρω ίδια σύνταξη στα 65 ίδια μ’ αυτόν που δουλεύει (και άρχισε τις εισφορές του στο σύστημα) απ’ τα 35?’
Απάντηση: ‘Ναι, τόσα είπα εγώ, τόσα θα πάρεις!’
Θέλω να πω ότι από πού κι ως πού είναι αποδεκτό έτσι απλά ότι πρέπει να βγαίνουμε στη σύνταξη τότε ΟΛΟΙ?
Η ζωή είναι ό,τι έδωσες θα πάρεις. Απλά πράγματα. Τώρα, το τι δυνατότητες έχει το κράτος – η κοινωνία να υποστηρίξει τους μη έχοντες αυτό προφανώς είναι κάτι το επιδιωκόμενο – και που πρέπει να γίνονται ΟΣΟ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ – όσα λεφτά έχουμε να δώσουμε δηλαδή. Και καμία σχέση δεν έχει ο μέσος όρος ζωής του ανθρώπου για το θέμα των συντάξεων.
Το αναδιανεμητικό σύστημα συνταξιοδότησης είναι ένας παραλογισμός – ένα αδιέξοδο. Ο κόσμος δεν το έχει συνειδητοποιήσει αυτό και γι’ αυτό θα γίνει της κακομοίρας όταν (που δεν πιστεύω ότι θα γίνει στη χώρα των στρουθοκαμήλων και θα μετρήσουμε πραγματικά το τι περιθώρια έχουμε…) βρεθεί αντιμέτωπος με αδυναμία πληρωμής (ποσών που οι στρουθοκάμηλοι νομίζουν ότι θα τα κόβει κάποια μηχανή – θα έχουμε μια μηχανή στο Χολαργό, στο νομισματοκοπείο, ή στη Φρανκφούρτη και θα μας κόβει ευρώ?)
Τη γνώμη μου συνοπτικά την έχω πει εδώ για το θέμα:
http://e-roosters.blogspot.com/2006/01/blog-post_18.html
Απλά να παρατηρήσω ότι και αυτό το επιχείρημα που δίνεις ΣΓ βασίζεται σε κρατικίστικες και σίγουρα παρεμβατικές βάσεις. Με λίγα λόγια τα επιχειρήματά μου ενάντια στο έκτρωμα αυτό του διαχωρισμού βασίζονται στο ότι είναι κανόνες που διαπνέονται από ολοφάνερο κλασικό γαλλικό – ευρωπαϊκό παρεμβατισμό. Ο οποίος (το ξαναλέω και γίνομαι σπαστικός) είναι προφανέστατος.
Και όπως λέει και ο bizwriter:
“Είναι ο νόμος Villepin "αντιδημοκρατικός"; Υπό την έννοια ότι διαχωρίζει την αγορά εργασίας σε τμήματα, ίσως ναι. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, τι θα έπρεπε να γίνει;”
Αυτό είπα και ‘γω αγαπητέ bizwriter! Τι να γίνει? Ό,τι λένε τα νούμερα και ό,τι θα μας πει το κοινωνικό συμβόλαιο που θα κάνουμε για τις γενιές που έρχονται:
Έχουμε πολλά πολλά λεφτά? Σπίτι εξοχικό στις Κάνες (βλέπε αρχικό ποστ).
Αλλά επειδή προφανώς δεν είμαστε σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να βρούμε τη λύση που μας υποδεικνύει η πραγματική οικονομία και η ευθύνη μας για τις επόμενες γενιές. Το πιο πιθανό (τι πιθανό) είναι ότι με τη σημερινή κατάσταση το σύστημα – οικονομία – ανεργία κλπ δε σηκώνει ούτε καν τις αποζημιώσεις! (ή στο άλλο παράδειγμα τις πλουσιοπάροχες συντάξεις) Αυτό είναι το δεδομένο – αυτή την ανταγωνιστικότητα έχουμε – αυτά τα λεφτά βγάζουμε – αυτά μπορούμε να κάνουμε.
Είπα εγώ πουθενά να μείνει το ίδιο status quo?
Καθόλου αποζημιώσεις? (γιατί οι περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες – πόσο μάλλον η ελληνική) Καθόλου. Καθόλου προστασία στην εργασία? Αν γίνει έτσι τότε θα είναι για όλους. Γι’ αυτό είπα ότι πρέπει να απαντήσουμε σε πιο στοιχειώδη – απλά - ουσιώδη ερωτήματα: Προστασία στους εργαζόμενους στο κράτος? Όχι – καμία (για είναι δημοκρατικό να έχουν κάποιοι εξασφαλισμένη εργασία και κάποιοι άλλοι όχι?). Ναι, αλλά ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ. Και να μην κλαιγονται οι γαλλο-λουξεμβούργοι όταν θα πάει ο κ. Mittal να τους εξαγοράσει μια μεγάλη επιχείρηση.
Με λίγα λόγια:
Ό,τι ισχύει πρέπει να ισχύει για όλους. Απλά πράγματα. Λιγότερος – καθόλου ει δυνατόν παρεμβατισμός και περισσότερη ελεύθερη κατάσταση των πραγμάτων.
Το ίδιο λάθος με ‘σένα bizwriter κάνει και ο Ανδριανόπουλος εδώ:
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4670&subid=2&pubid=228951
“H εικόνα νέων ανθρώπων να υπεραμύνονται του αρτηριοσκληρωτισμού ενός συστήματος που παράγει όλο και περισσότερη ανεργία, χαμηλή παραγωγικότητα και υπανάπτυξη είναι θλιβερή. Eλπίζω πως δεν προδικάζει και το γενικότερο μέλλον της Eυρώπης.”
Ενώ έχει δίκιο στη θέση του ότι με την ‘αντίστασή’ τους αυτή αμύνονται σε ένα αρτηριοσκληρωτικό σύστημα, δε μας λέει όμως πόσο εφικτό – δημοκρατικό – φιλελεύθερο – δημοκρατικό είναι αυτό που προτείνει ο κ. Βιλπέν
Βέβαια οι διαμαρτυρόμενοι στη γαλλία και στην ευρώπη δεν είναι οι ‘πολιτικά φιλελεύθεροι’ (ίσως θα έπρεπε και να ήταν…), αλλά οι αριστεροί για τους δικούς τους λόγους (αυτοί είπαμε: θέλουνε κατώτερο μισθό 1.500€ που θα τον κόβει η μηχανή νομίσματος που θα έχει το κράτος–κόμμα και άλλα τέτοια σουρεαλιστικά…) αλλά και οι νέοι γενικότερα γιατί βλέπουν περισσότερα προβλήματα στο ΤΩΡΑ – το τι θα αποδώσει (ακόμα και αν ήταν αλήθεια αυτό που λέει το ευρω-ιερατείο για τα αμφίβολης αποτελεσματικότητας μέτρα του) στο μέλλον δεν τους νοιάζει αν είναι να έχει βραχυπρόθεσμα άσχημες επιδράσεις σ’ αυτούς.
Ουσιαστικά, μια ψυχρή θεώρηση των πραγμάτων πιστεύω ότι λέει: ΣΩΣΤΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ ο κόσμος για τέτοια απαράδεκτα νομοθετήματα ΑΛΛΑ οι περισσότεροι στη γαλλία το κάνουν ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΘΟΣ ΛΟΓΟΥΣ.
Είναι δυνατό να λέγονται μεταρρυθμίσεις πολιτικές που αυξάνουν τον κρατικό παρεμβατισμό? Ο bizwriter το είδε και ‘κεινος ξεκάθαρα πως διαχωρίζει την εργασία σε τμήματα. Είναι πολύ απλός ο κανόνας – ο μόνος κανόνας: Η αγορά εργασίας είναι μία. Η καλύτερα: Η ΑΓΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Τα άλλα είναι ύποπτες – αναποτελεσματικές πολιτικές των ευρω-γραφειοκρατών.
Και επί του πρακτικού (και όχι θεωρητικής θεώρησης με κανόνες ελεύθερης αγοράς) του θέματος. Το πού θα οδηγήσουν κατά πάσα πιθανότητα τα βλακώδη μέτρα των enarques στυλ Βιλπέν αναφέρει πολύ περιγραφικά η γαλλική Monde (αντιγράφω από αναφορά στο τελευταίο φύλλο του Κόσμου του Επενδυτή):
"Ό,τι και να κάνει τώρα ο Γάλλος πρωθυπουργός - είτε αποσύρει το νόμο είτε τον βελτιώσει - το κακό έχει γίνει. Όχι μόνο δε θα δοκιμάσει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση στους 13 μήνες που απομένουν μέχρι τις προεδρικές εκλογές, αλλά νομιμοποίησε τη Γαλλία του 'όχι' και της ακινησίας"
Όση σχέση έχουν τα μέτρα του κ. Βιλπέν με το φιλελευθερισμό και τις ελεύθερες αγορές έχει και το τας κεμπάπ με τη λαπαροτομή
Να σου πω, έχεις δίκιο ότι τα μέτρα του Βιλπέν δεν είναι εντελώς φιλελεύθερα. Μακάρι να ήταν. Δεν είναι όμως και η εφραμογή κάποιας νέας παρεμβατικής πολιτικής. Είναι η συνέχιση της ίδιας παρεμβατικής πολιτικής δεκαετιών, απλά λίγο λιγότερο. Δεν επικροτούμε τα μέτρα ως πανάκεια, είναι όμως μια καλή αρχή και έτσι νομίζω πρέπει να τα δούμε. Αν όμως ούτε ένα τέτοιο δειλό αρχικό βήμα δεν μπορεί να εφαρμοστεί, πιστεύεις ότι υπάρχουν προοπτικες για πραγματικά ριζοσπαστικότερες λύσεις;
νταξει καταλαβα τωρα που το πας αλλα δεν ειμαι σιγουρος οτι συμφωνω.
Για τις μεν συνταξεις πρωτος εχω πει οτι το θεωρω κλοπη ο πατερας μου να πληρωνει εισφορες εδω και 3 χρονια κυριολεκτικα χωρις λογο (καθως η δυναμει συνταξη του δεν ανεβαινει καθολου μετα τα 65!)
Αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν μπορει να υπαρχει καμμια πολιτικη με βαση την ηλικια. Παντα ειναι βεβαια καλυτερα να χτυπας το προβλημα στην ριζα, ας πουμε αν ηθελαν να βοηθησουν τους νεους χωρις επαγγελματικη εμπειρια, θα επρεπε να βοηθουν αυτους, οχι γενικα ολους κατω των 26. Αλλα συχνα στην πραξη ειναι πολυ δυσκολο να απομονωσεις μια συγκεκριμενη ομαδα, οποτε στοχευεις στο πλησιεστερο δυνατον.
κατα τα αλλα συμφωνω με τον Ροαρκ. Προφανως τα μετρα του Βιλπεν δεν ειναι και φιλελευθερα. Σιγουρα θα προτιμουσα να ξαλαφρωνε απο τα περιττα βαρη και αλλες κατηγοριες εργαζομενων και ειναι πιθανο να κανει τετοιες μισες δουλειες (μερικη απορρυθμιση της αγορας εργασιας) γιατι ελπιζει να γλιτωσει τις ολοκληρωμενες (ολικη απορρυθμιση), αλλα ειναι τελοσπαντων μια αρχη.
Δεν είναι η αρχή ΣΓ. Είναι σα να δίνεις ασπιρίνη και αντιβιοτικά σε καρκινοπαθή ή ηπατίτιδα Γ.
Καταστρατηγείται μια απλή (έτσι υποθέτω...) αρχή της ιατρικής ότι ανάλογα με την αρρώστια κάνουμε και την ανάλογη θεραπεία και δίνουμε τα ανάλογα φάρμακα. Γιατί αν δώσουμε λάθος φάρμακα, δε θα έχουμε απλά μηδέν αποτέλεσμα (τότε δε θα υπήρχε πρόβλημα). Αντίθετα εξασθενεί επικίδυνα το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς με πιθανώς ολέθριες συνέπειες.
Έτσι κι εδώ δεν πρέπει παραβαίνονται απλές αρχές ίσης - αντίστοιχης μεταχείρισης μεταξύ νέων - μεγαλύτερων σε ηλικία, γιατί ότι μόνο δε θα έχουμε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στη βαθιά αρρώστια (βλέπε: δεν απαντούμε στα πραγματικά βαθιά ερωτήματα: τι ρόλο έχει το κράτος, γιατί να προστατεύουμε τους εθνικούς πρωταθλητές, τι ελευθερίες επιλογής έχει ο σύγχρονος πολίτης, τι ατομική ευθύνη έχει κλπ) αλλά θα εξασθενίσουμε τα αντανακλαστικά του. Και θα γίνει αυτό που γράφει η 'Monde' και το αποτέλεσμα θα είναι να κάνεις πιο δυνατό τον καρκίνο (με αυτές τις πολιτικές επιλογές νομιμοποίησε τη Γαλλία του 'όχι' και της ακινησίας για άλλους 13 μήνες).
Η εξέλιξη λοιπόν φαίνεται να είναι η εξής (σε γαλλία και πολύ περισσότερο σε ελλάδα): ο καρκίνος να προσωρήσει τόσο πολύ που όταν τον πάρουμε χαμπάρι θα είναι πολύ αργά για ανώδυνες θεραπείες. Τότε μόνο ισχυρές ακτινολογικές και χημικές θεραπείες θα μπορούν να αναστρέψουν την άσχημη πορεία. Μόνο επώδυνες πολιτικές. Και αυτό γιατί είχαμε γιατρούς - πολιτικούς που αντί να λένε την αλήθεια χαϊδεύανε τ' αυτιά - τις κάστες των ψηφοφόρων τους τάζοντάς τους λαγούς με πετραχήλια.
Είναι γεγονός ότι τα αριστερόστροφα αντανακλαστικά έχουν εκπαιδεύσει γενιές και γενιές ασθενών που αντί για σύγχρονες (επώδυνες ίσως κατά τη θεραπεία) μεθόδους δέχονται να χρησιμοποιούν μόνο ασπιρινούλα.,
Και αντί να δουν οι στρουθοκάμηλοι ότι έχουν ηπατίτιδα, κατηγορούν και τους ψευτογιατρούς του τοπικού ιερατείο μάγων (ευρωγραφειοκράτες) ότι αντί για την καθιερωμένη ασπιρίνη τους αναγκάζουν να πάρουν αντιβιοτικό. Ενώ χρειάζονται ριζοσπαστική θεραπεία γιατί έχουν κομμάτια ολόκληρα του συκωτιού τους σάπια.
Παρόμοια πράγματα λέει και ο (σοβαρότατος για 'μένα) κ. Κύρτσος στα άρθρα του:
Η Ελλάδα σε τέλμα
http://www.cpress.gr/article.php?art=17313
Πιο δύσκολη η επόμενη τετραετία
http://www.cpress.gr/article.php?art=17125
Πώς όμως περιμένεις από τόσο εθισμένες κοινωνίες, όπως περιγράφεις, να δεχτούν ριζικές θεραπείες όταν δεν δέχονται ούτε την ασπιρίνη;
Για μένα οι λύσεις είναι δύο. Είτε τους αφήνεις στην τύχη τους να βουλιάξουν, όπως βούλιαξε η Ανατολική Ευρώπη, και τότε θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την καταστροφικότητα των επιλογών τους, είτε προσπαθείς σιγά σιγά, με μικρές αλλαγές στο τιμόνι κάθε φορά, να αλλάξεις ρότα. Στην πρώτη περίπτωση θα αποκτήσεις την αναγκαία συμφωνία για αλλαγές αλλά η λογική θα έχει έρθει με τίμημα την οικονομική καταστροφή. Σήμερα πχ οι χώρες της Βαλτικής τρέχουν με απίστευτους ρυθμούς, αλλά πλήρωσαν τον ορθολογισμό τους με το να ξεκινήσουν πάλι από το μηδέν. Η δεύτερη είναι πολύ πιο δύσκολη γιατί πρέπει να κάνεις μικρά βήματα και ταυτόχρονα να πείθεις για αυτά κοινωνίες με έντονα αντίθετα αντανακλαστικά, αξίζει όμως την προσπάθεια γιατί αλλιώς το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο.
Οι μικρές αλλαγές που λες roark είναι κάτι που έχει ως μόνο αποτέλεσμα την καταστροφή του ανοσοποιητικού συστήματος.
Καλύτερα από εμένα τα λένε άλλοι εδώ:
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4670&subid=2&pubid=229341
Είμαι ο πρώτος που θα ήθελα να δω την Ελλάδα να γίνεται Ιρλανδία. Τόσο καιρό εδώ μέσα έχουμε μιλήσει για ένα σωρό αλλαγές που θα πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα. Το θέμα είναι ότι από τα να το λέμε εμείς (άντε και άλλο 1,5% των Ελλήνων) μέχρι να αποκτήσουν ευρύτερη κοινωνική αποδοχή απέχει ένας ωκεανός αντίδρασης, φανατισμού, κατεστημένων νοοτροπιών, συμφερόντων, απλής βλακείας κτλ. Συμφωνώ μαζί σου, εμείς κοιτάμε τα τρένα τους άλλων να περνούν τρώγοντας πασατέμπο και πίνοντας φραπέ.
Δεν υποτιμώ την ανάγκη των αλλαγών, τον τρόπο εφαρμογής τους δεν βλέπω. Δεν μου προτείνεις έναν μηχανισμό, μια ρεαλιστική προοπτική για να αλλάξουν όλα αυτά άμεσα και δραστικά. Ούτε εγώ έχω να σου προτείνω.
Δεν υποτιμώ την ανάγκη των αλλαγών, τον τρόπο εφαρμογής τους δεν βλέπω. Δεν μου προτείνεις έναν μηχανισμό, μια ρεαλιστική προοπτική για να αλλάξουν όλα αυτά άμεσα και δραστικά. Ούτε εγώ έχω να σου προτείνω.
Ακριβώς. Αυτή είναι η ουσία.
Η τελευταία αυτή σου παράγραφος δείχνει αν μη τι άλλο roark ότι είσαι τίμιος στην έκφρασή σου.
Εδώ πάντως δεν προτείνουν ρεαλιστικές τακτικές - πολιτικές οι ίδιοι 'που κινούν τα νήματα' (τρελαίνομαι για κάτι τέτοιες κλισέ εκφράσεις...) θα το κάνουμε εμείς (το είπα στην αρχή ότι αυτά που ακολουθούν, από μένα τουλάχιστο, είναι περίπου 'πορδή στην καταιγίδα')? Γι' αυτό και έκανα το σχόλιο αρχικά ότι αυτά που λέω (λέμε ενδεχομένως) είναι απλά κάποιες σκέψεις - προβληματισμοί και έχουν σχεδόν μηδενική πραγματική επίδραση στον προβληματισμό έστω αυτού που αποκαλείται πολιτικός/κοινωνικός διάλογος εν έτει 2006.
Δημοσίευση σχολίου