Η «ελευθερία» του λόγου στο ελληνικό σύνταγμα

Το άρθρο 14 παρ. 2 του ελληνικού συντάγματος για την ελευθερία του τύπου προβλέπει ότι: «Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται». Αλλά όπως πολύ εύστοχα επισήμανε και ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης, "...αυτή είναι για το θεαθήναι. Από εκεί και κάτω ξεκινούν οι εκπτώσεις", άρθρο 14 παρ. 3: «Κατ’ εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση, με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία: α) για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας, β) για προσβολή του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, γ) για δημοσίευμα που αποκαλύπτει πληροφορίες για τη σύνθεση, τον εξοπλισμό και τη διάταξη των ενόπλων δυνάμεων ή την οχύρωση της Χώρας ή που έχει σκοπό τη βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος ή στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του Κράτους, δ) για άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος.»
Παράγραφος 6: «Το δικαστήριο, ύστερα από τρεις τουλάχιστον καταδίκες μέσα σε μία πενταετία για διάπραξη των εγκλημάτων που προβλέπονται στην παράγραφο 3, διατάσσει την οριστική ή προσωρινή παύση της έκδοσης του εντύπου και, σε βαριές περιπτώσεις, την απαγόρευση της άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από το πρόσωπο που καταδικάστηκε, όπως νόμος ορίζει Η παύση ή η απαγόρευση αρχίζουν αφότου η καταδικαστική απόφαση γίνει αμετάκλητη.»
Παράγραφος 8: «Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.».

Για λόγους σύγκρισης ας δούμε τι προβλέπεται όλο κι όλο στην Πρώτη Τροπολογία του αμερικανικού συντάγματος: «Το Κογκρέσο δεν θα θεσπίσει κανένα νόμο που να περιορίζει την ελευθερία του λόγου και του Τύπου». Και με αυτές τις 17 λέξεις και μόνο (συγκρίνετε με τις δικές μας 739), η συνταγματικά πιο προηγμένη χώρα του πλανήτη κατοχυρώνει την ελευθερία του τύπου στο θεμελιώδες κείμενο του πολιτεύματός της. Ομοίως και σε όλον τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο τα συνταγματικά άρθρα προστασίας της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών έχουν το πολύ 20 λέξεις.

Από όλα τα παραπάνω διακοσμητικά του συντάγματός μας πρέπει να παραμείνει μόνο η παράγραφος 2. Κάθε μια από τις υπόλοιπες κόβει -συνταγματικά- και κάτι από την αρχική πρόβλεψη περί ελευθεροτύπίας. Στο ιερότερο κείμενο της δημοκρατίας μας πρέπει να ορίζονται οι βασικές αρχές του Πολιτεύματός μας και να δίνεται η ευχέρεια στον νομοθέτη να ρυθμίζει τις λεπτομέρειες. Εμείς έχουμε φτάσει στο σημείο στην παράγραφο 5 να ορίζεται ακόμη και πώς θα γίνεται η αποκατάσταση θιγέντων από δημοσίευμα!