Τι αξια εχει μια ανθρωπινη ζωη?

οχι μονο μπορουμε να μετρησουμε την αξια που δινετε στην ζωη αλλα ειναι πολυ χαμηλοτερη απ'οτι νομιζετε!

Με την ασχημη αφορμη του αεροπορικου δυστυχηματος της Helios, γραφτηκαν τονοι αρλουμποκαταστροφολογιας στα ελληνικα ΜΜΕ, ηλεκτρονικα και μη. Πολλα μπλογκ, επισης δεν απεφυγαν την παγιδα να ορθωσουν το σκιαχτρο των αιμοβορων-καθικιων-που-δεν-διασφαλιζουν-την-ασφαλεια-μας και να αρχισουν να το πυροβολανε αδιακριτα.

Ασχετα τι πορισματα θα βγουν τελικα, η αληθεια ειναι οτι οι ανθρωποι γενικα (και ειδικα οι Ελληνες σαν θερμοκεφαλος λαος), αποτυγχανουν να δουν την πραγματικη φυση της ζωης. Η ζωη εχει κινδυνους και ποτε δεν καλυπτομαστε 100% απο αυτους, γιατι αυτο ειναι απλα αδυνατο! Μαλιστα η μειωση της πιθανοτητας ενος κακου ενδεχομενου γινεται ολο και πιο κοστοβορα με το επιπεδο ασφαλειας που βρισκομαστε. Δηλαδη το να μειωσεις την πιθανοτητα ατυχηματος απτο 66% στο 65% με συγκεκριμενα μετρα ασφαλειας κοστιζει Χ. Το να την μειωσεις απο το 10% στο 9% κοστιζει 15 φορες Χ. Το να την μειωσεις απο 1% στο 0% ειναι ΑΔΥΝΑΤΟ.

Γιαυτο επιλεγουμε σαν ανθρωποι και σαν κοινωνια τι ρισκο παιρνουμε και ποσο πληρωνουμε για να μειωσουμε την πιθανοτητα ενος κακου ενδεχομενου. Δινουμε λοιπον καθημερινα αξια στην ανρθωπινη ζωη! Και σαν ατομα και σαν κοινωνια! Οταν οδηγουμε χωρις ζωνη ή κρανος, νομιζουμε οτι χα, τον δουλεψαμε τον μπατσο και γλιτωσαμε το προστιμο αντι να καταλαβουμε οτι ρισκαρουμε την ζωη μας. Οταν διαλεγουμε ενα Hyundai σπορ αντι για ενα αργο και βαρετο Γκολφ, επιλεγουμε ρισκο. Οταν οδηγουμε ενα Cincuecento αντι για μια Μερτσέντες*, επιλεγουμε εντελως ελευθερα την εναλλακτικη "περισσοτερες μπυρες/ουσκια/ουζακια, περισσοτερη διασκεδαση, λιγοτερη δουλεια, επικινδυνο αυτοκινητο" και οχι την εναλλακτικη "αποταμιευση 5 χρονια, σκληροτερη δουλεια, λιγοτερα ουσικια/μπυρες/ουζακια, γερο ασφαλες αμαξι". Οταν πηγαινουμε σε αθλιους επαρχιακους δρομους με 120 επιλεγουμε μια γρηγορη διαδρομη, ισως καποια περισσοτερη οδηγικη ευχαριστηση (αν και προσωπικα ποτε δεν βρηκα ευχαριστηση παιζοντας ζαρια την ζωη μου σε ελληνικους δρομους), ΚΑΙ πολυ υψηλοτερο κινδυνο θανατου! Αν το σκεφτειτε λιγο θα δειτε οτι ο μεσος Ελληνας αποτιμα την ζωη του πολυυυυυ χαμηλα. Ο κινδυνος να παθετε ατυχημα καθε φορα που μπαινετε στο αμαξι σε επαρχιακο δρομο ειναι μη αμελητεος! Καθε Ελληνας εχει φιλο ή συγγενη που να επαθε σοβαρο τροχαιο. Και παρολαυτα συνεχιζετε να κυκλοφορειτε!

Η κοινωνια μας ειναι ακομα πιο φτηνη, δυστυχως. Καθε λεπτο που αφηνουμε εναν δρομο καρμανιολα στην τυχη του αντι να τον διορθωσουμε, καθε μερα που η Τροχαια αντι να επιβλεπει την αθλια οδηγηση στους ελληνικους δρομους ασχολειται με το να συνοδευει επισημους, καθε φορα που σαν κρατος προτιμουμε να ξοδευουμε σε μεγαλομανεις σπαταλες/υψηλοτερους μισθους/ βλαχομπαροκ μεγαλεια στυλ Γεφυρα Ριου-Αντιρριου, αντι να φτιαξουμε σωστους δρομους. Καθε Χριστουγεννα που η Αθηνα γεμιζει λαμπακια αντι να επισκευασει τα σαπια αθλια πεζοδρομια της, στα οποια ηλικιωμενοι και παιδια γρεμοτσακιζονται (δεν κανω πλακα, ξερω περιπτωση σοβαρου ατυχηματος)...

Που καταληγουμε? Απο την συζητηση προφανως προκυπτει οτι οταν κατι παει στραβα και γινει ενα ατυχημα, το ερωτημα δεν ειναι γιατι η κυβερνηση**, ο επιχειρηματιας, ο πιλοτος δεν εκαναν τα παντα να το αποτρεψουν. Η ερωτηση ειναι, πηραν τα καταλληλα λογικα μετρα για να το αποφυγουν?

Αν η κοινωνια μας αποφασισει οτι τα προτυπα ασφαλειας μας ειναι σημερα πολυ χαμηλα, μπορει να αποφασισει να ανεβουν. Πρεπει ομως να μας ειναι σαφες το κοστος της ανοδου. Που στην αεροπορια θα σημαινει ας πουμε αποκλεισμο των πιο αδυνατων οικονομικα στρωματων απο τα αεροπορικα ταξιδια... Προσωπικα πιστευω στην πληροφορηση. Τα προτυπα ασφαλειας καθε εταιρειας πρεπει να ελεγχονται απο ανεξαρτητη αρχη που να τα δημοσιευει τακτικα. Απο κει και περα οποιος θελει λιγο περισσοτερο ρισκο και φτηνοτερο εισιτηρειο ειναι ελευθερος να το κανει...

*Περιεργως κανεις δεν κατηγορει την απαραδεκτη ελληνικη κυβερνηση οτι παραμελει την ασφαλεια μας οταν φορτωνει με δυσαναλογη εως παρανοϊκη φορολογια τα αυτοκινητα υψηλοτερης ποιοτητας. Λες και ειναι για ολους μας δειγμα σπάταλης αχρειαστης πολυτελειας (η οποια αξιζει να κυνηγηθει!) και οχι αναζητησης ασφαλειας.
**η πιο ηλιθια ατακα στα ελληνικα ΜΜΕ επαναλαμβανεται καθε χρονο στην ΤιΒι: ΠΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ?? αποφευγει ο καθε πικραμενος βεβαια να πει την προταση σωστα: ΕΧΤΙΣΑ ΣΤΟ ΡΕΜΑ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ΚΑΙ Η ΒΡΟΧΗ (δεν το περιμενα, παρολο που γινεται καθε χρονο) ΜΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ! ΠΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΗΛΙΘΙΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΟΥ?

ΥΓ και ολα αυτα σας τα λεει ενα ατομο που ανατριχιασε με την ιστορια, καθως πεταει περιπου 12 φορες τον χρονο και οι μισες εξ αυτων με φτηνες αεροπορικες. Προσωπικη επιλογη, προσωπικη ευθυνη. Και στις αεροπορικες, ο,τι πληρωνεις παιρνεις...
ΥΓ2 μια αλλη εκδηλωση του φαινομενου των υπερβολικων απαιτησεων ειναι και στο θεμα της περιβαλλοντικης μολυνσης. Πολλες φορες ακουμε εφημεριδες ή οργανωσεις να απαιτουν μηδενικη μολυνση. Με την μολυνση ισχυει ομως ακριβως τα ιδιο. Οσο μειωνεται η μολυνση, τοσο μεγαλωνει το κοστος ελαττωσης της κατα μια μοναδα. Ετσι η μηδενικη μολυνση θα μας κοστιζε πιθανως ολη την πολιτισμενη ζωη στον πλανητη...