Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007

Να γίνει ΤΩΡΑ αλλαγή αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία

του Θέμη Λαζαρίδη

Με το τελευταίο σκάνδαλο των ομολόγων πολλοί ζητούν ανασχηματισμό της κυβέρνησης (δείτε π.χ. το γκάλοπ του press-gr). Όντως, το αίτημα για παραίτηση του κ. Τσιτουρίδη είναι προφανές. Αλλά και άλλα μέλη της κυβέρνησης είναι επιεικώς απαράδεκτα. Ο κ. Πολύδωρας π.χ. θα έπρεπε να είχε αποπεμθεί προ πολλού. Όμως, αν το σκεφτούμε λίγο βαθύτερα θα καταλάβουμε ότι η παραίτηση που πραγματικά επιβάλλεται είναι η παραίτηση του πρωθυπουργού. Θα μου πείτε, μα είσαι τρελλός; Ο Καραμανλής είναι το μεγάλο ατού της ΝΔ! Υπερτερεί κατά 25 ποσοστιαίες μονάδες του κ. Παπανδρέου, είναι ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Προσέξτε όμως την ερώτηση στις δημοσκοπήσεις: 50% του λαού πιστεύει ότι ο κ. Καραμανλής είναι καταλληλ-ότερος του κ. Παπανδρέου. Και λοιπόν; Πόσοι από αυτούς πιστεύουν ότι είναι κατ-άλληλος και, ακόμα παραπέρα, ικανοποιητικός ως πρωθυπουργός; Ας ρωτήσουν αυτό οι κύριοι δημοσκόποι.

Τις προηγούμενες εκλογές ψήφισα ΝΔ γιατί ήλπισα ότι θα κάνουν έστω ένα μέρος από αυτά που επαγγέλλονταν. Όμως έχω απογοητευτεί και απελπιστεί. Σε συντριπτικό βαθμό η κυβέρνηση αυτή διόρισε μέτρια ή ανάξια άτομα, από «ημέτερους» έως τυχάρπαστους που πιθανόν είχαν προσφέρει υπηρεσίες στο κόμμα κατά το παρελθόν. Ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε «επανίδρυση του κράτους», και το μόνο που έκανε ήταν να βάψει το κράτος γαλάζιο. Κανένα μέτρο δεν ελήφθη για την πάταξη της γραφειοκρατίας και τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του δημοσίου. Εξάγεται το συμπέρασμα ότι η ΝΔ ήρθε στην εξουσία όχι για να λύσει τα προβλήματα του τόπου αλλά για να λύσει το προσωπικό πρόβλημα των στελεχών της, που έχοντας μείνει μακριά από την εξουσία για μεγάλο διάστημα όρμηξαν πεινασμένοι στα λάφυρα. Η «νέα διακυβέρνηση» εξελέγη με σημαία την καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς. Τι έγινε τα τελευταία τρία χρόνια; Τι νομοθετικές πρωτοβουλίες αναλήφθηκαν; Τι μέτρα εφαρμογής των νόμων λήφθηκαν; ΤΙΠΟΤΑ, ΚΑΜΙΑ, και ΚΑΝΕΝΑ, πέρα από την αυτονόητη παραπομπή στον εισαγγελέα των περιπτώσεων διαφθοράς που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Η παραίτηση και οι καταγγελίες του κ. Παλαιοκρασσά, το σκάνδαλο των «κουμπάρων», τώρα των ομολόγων, μαρτυρούν ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη βούληση να χτυπήσει τη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Η μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ παρουσιάστηκε ως η «ναυαρχίδα» της μεταρρυθμιστικής πολιτικής της κυβέρνησης. Ο κ. Παπαχελάς έγραψε στην Καθημερινή ότι ο πρωθυπουργός θέλει να μείνει στην ιστορία ως αυτός που μεταρρύθμισε τα πανεπιστήμια. Πριν από ενάμισυ χρόνο 170 επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και πολύ διακεκριμένοι καθηγητές, στείλαμε στην κ. Γιαννάκου και στον πρωθυπουργό μιά επιστολή με σκέψεις και προτάσεις (βλ. GreekUniversityReform.org). Όχι μόνο ουδέποτε λάβαμε απάντηση, αλλά ούτε και έκανε ποτέ η κυβέρνηση κάποια μνεία της κίνησης αυτής ή υιοθέτησε κάποιες ιδέες της, κάτι που είναι περίεργο γιατί η επιστολή υποστήριζε την κυβερνητική πρωτοβουλία για μεταρρυθμίσεις. Είναι αυτή στάση ανθρώπου που θέλει ειλικρινά να μεταρρυθμίσει τα πανεπιστήμια; Η «μεταρρύθμιση» αποδείχθηκε τελικά φιάσκο. Τα πανεπιστήμια έμειναν ουσιαστικά ένα χρόνο κλειστά για το τίποτα, για ένα νομοσχέδιο που δεν αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα αλλά κάνει μπαλώματα ελάχιστης αποτελεσματικότητας στον υπάρχοντα νόμο πλαίσιο.

Τα ΜΜΕ επί το πλείστον στοχεύουν τα βέλη τους στους υπουργούς και αφήνουν τον κ. Καραμανλή στο απυρόβλητο. Π.χ. στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής ο Αλέξης Παπαχελάς γράφει: «Ο μέσος σκεπτόμενος πολίτης νιώθει όμως θυμό όταν καλείται να επιλέξει ανάμεσα σ’ ένα σοβαρό πρωθυπουργό που διακρίνεται από αξιοπρέπεια και αυτοτέλεια, αλλά περιστοιχίζεται από πολλούς υπουργούς, που είτε κρύβονται είτε κυνηγούν με αγωνία ένα μονόστηλο παραπολιτικό ...». Σε λίγο θα μας πουν ότι ο Καραμανλής είναι θύμα των υπουργών του. Μα καλά, ποιός τους επέλεξε αυτούς τους υπουργούς; Ποιός εμπόδισε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιήσει πιό αξιόλογους βουλευτές ή και εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες; Ο σκεπτόμενος πολίτης καταλαβαίνει ότι η τεράστιας κλίμακας εγκαθίδρυση «ανίδεων» κομματικών εγκαθέτων, που έγινε σε όλα τα υπουργεία και όχι μόνο σε ένα, δεν μπορεί να έλαβε χώρα εν αγνοία του κ. Καραμανλή. Μόνο ο εθελοτυφλών πολίτης, ή ο κατευθυνόμενος δημοσιογράφος, μπορεί να απαλάσσει τον κ. Καραμανλή από κάθε ευθύνη.

Στο ίδιο τεύχος της Καθημερινής ο κ. Νίκος Νικολάου γράφει: «Ο Κώστας Καραμανλής έχει τη γενναιότητα αλλά και την αποφασιστικότητα να πάρει τις σκληρές αποφάσεις που απαιτεί ο λαός.... Αλλωστε είναι ένας πρωθυπουργός που δεν έχει καμιά δέσμευση από συμφέροντα και δεν χρωστά σε κανέναν την εξουσία που κατέκτησε με τις ικανότητές του». Δεν ξέρω σε ποιές ικανότητες αναφέρεται ο κ. Νικολάου. Η μόνη ικανότητα που του αναγνωρίζω είναι η ρητορική (αν και διαβάζει πάντα προετοιμασμένο κείμενο). Α, και την ικανότητα να βγάζει την ουρά του απ' έξω. Δεν θα λέγατε ότι η σημαντικότερη ικανότητα ενός πρωθυπουργού είναι η επιλογή άξιων συνεργατών; Κακά τα ψέμματα, ο «αρχιερέας» της αναξιοκρατίας και του κομματισμού είναι ο ίδιος ο Καραμανλής. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Οι δεύτερες τετραετίες είναι σχεδόν πάντα χειρότερες από τις πρώτες. Πάρτε την επταετία του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου, την οκταετία Α. Παπανδρέου, ή την οκταετία Σημίτη. Αν στην πρώτη τετραετία του σημερινού πρωθυπουργού δεν έχει γίνει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ουσιαστική μεταρρύθμιση, πιστεύετε ότι θα γίνει στη δεύτερη; Τρία χρόνια είναι υπεραρκετά για να καταλάβουμε ότι ένας ηγέτης έχει αποτύχει. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε οκτώ. Να φύγει και να περάσει ο επόμενος/η επόμενη ΤΩΡΑ! Η χώρα έχει ήδη μείνει απελπιστικά πίσω. Η ΝΔ διαθέτει στελέχη που είναι πολύ καταλληλότερα για την θέση του πρωθυπουργού. Δεν είναι πολλά, αλλά υπάρχουν. Η ανάδειξη του νέου αρχηγού να γίνει όχι από την κομματική νομενκλατούρα αλλά από όλα τα μέλη της ΝΔ και, γιατί όχι, από τον ευρύτερο λαό. Δεν πρέπει όλοι να έχουμε λόγο στην επιλογή των αρχηγών των μεγάλων κομμάτων, έστω κι αν δεν είμαστε μέλη τους; Οι επίδοξοι αρχηγοί να καταθέσουν συγκεκριμένο πρόγραμμα, να αναλάβουν δεσμεύσεις, και να κριθούν με βάση αυτά και όχι το όνομά τους.

Το Σύνταγμα ορίζει ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους». Ο λαός αυτός θα πρέπει κάποτε να μάθει να απαιτεί και όχι να υπομένει καρτερικά τη μοίρα του. Οι πολιτικοί δεν είναι αφέντες μας, είναι υπηρέτες μας. Και όταν δεν μας κάνουν, τους αλλάζουμε. Αγνοήστε λοιπόν τις «πολιτικές πραγματικότητες» και απαιτήστε ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ και αλλαγή αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία ΤΩΡΑ!

Νέα Υόρκη
17 Απριλίου 2007

13 σχόλια:

Roark είπε...

Όπως συζήτησα και κατ'ιδίαν με τον Θέμη πριν την ανάρτηση του άρθρου, διαφωνώ με το πνεύμα του. Φυσικά η διαφωνία μου δεν αποτρέπει στο ελάχιστο την δημοσίευση του κειμενου του Θέμη.

Διαφωνώ με τον εστιασμό σε πρόσωπα και τώρα του Καραμανλή και παλαιότερα του Πολύδωρα. Όχι γιατί δεν έχουν ευθύνες. Έχουν και μάλιστα προσωπικές και βαρύτατες.

Άλλα το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι οι προβληματικοί θεσμοί και ένα ισχυρότατο πλέγμα σχέσεων που εμποδίζει την άσκηση πολιτικής. Το είπα και άλλη φορά. Εστιάζοντας στα πρόσωπα βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Το θέμα δεν είναι να φύγει ο Καραμανλής τώρα. Όποιος και να έρθει τα ίδια θα έχει αν αντιμετωπίσει. Και ο Θέμης να γίνει πρωθυπουργός σε λίγο καιρό κάποιοι άλλοι bloggers θα ζητάνε την παραίτησή του.

Εφόσον ο Θέμης ενοχλείται από την κακή διακυβέρνηση (και γω ενοχλούμαι), θα προτιμούσα να δω προτάσεις θεσμικής θωράκισης της χώρας που να αποτρέπει τέτοιες εξελίξεις. Όχι φωνές για παραιτήσεις προσώπων.

Θέμης Λαζαρίδης είπε...

Πολύ καίρια τα σχόλια του Roark. Πρόσωπα vs θεσμοί. Έχει πολύ ζουμί αυτή η συζήτηση. Ξεκινώ λέγοντας ότι η κριτική προσώπων (το κράξιμο αν θέλετε) είναι ένας άτυπος θεσμός της δημοκρατίας που δεν πρέπει να αφήνεται αχρησιμοποίητος με το σκεπτικό «δε βαριέσαι». Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο ενεργός πολίτης είναι να δηλώνει δημόσια και υπεύθυνα την αποδοκιμασία του. Η έντονη κριτική στα πρόσωπα της εξουσίας δημιουργεί πίεση σε αυτά να ενεργούν δεοντολογικά. Διαφορετικά αποθρασύνονται.

Είναι απόλυτα σωστό ότι δεν αρκεί απλώς να αλλάξουν τα πρόσωπα, πρέπει να γίνουν και θεσμικές αλλαγές που να υποχρεώνουν τα εκάστοτε πρόσωπα να φέρονται δεοντολογικά. Όμως για να γίνουν αυτές οι αλλαγές πρέπει πρώτα να αλλάξουν τα πρόσωπα. Είναι catch 22. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία πολιτική δύναμη που να προτείνει συγκεκριμένες θεσμικές πρωτοβουλίες προς αυτήν την κατεύθυνση, ούτε και από την Φιλελεύθερη Συμμαχία έχω δει κάτι τέτοιο. Σας προτρέπω να το κάνετε. Θα είναι μιά μεγάλη υπηρεσία στον τόπο ακόμη κι αν αποτύχετε εκλογικά.

Δεν συμφωνώ με την «ιδεολογικοποίηση» αυτού του ζητήματος. Οι roosters μπορεί να πουν δηλαδή ότι όλα αυτά οφείλονται στην απόρριψη των φιλελεύθερων ιδεών, ή στο μεγάλο μέγεθος του κράτους. Διαφωνώ. Δεν είναι θέμα μεγέθους του κράτους, είναι θέμα ποιότητας του κράτους και ποιότητας των ατόμων στην κορυφή του κράτους. Αλήθεια, η έννοια του ΗΘΟΥΣ και του ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ δεν έχει θέση στην πολιτική;

Είναι πολύ σημαντικό φυσικά να αναλύσουμε τι οδηγεί στα πρόσωπα να πράττουν όπως πράττουν και πώς μπορούν να αλλάξουν οι θεσμοί (οι νόμοι ή και το Σύνταγμα) ώστε να ενθαρρύνουν τις επιθυμητές συμπεριφορές (π.χ. αξιοκρατία). Ας κοιτάξουμε τον τρόπο με τον οποίο αναδεικνύονται πολιτικές προσωπικότητες σήμερα. Η μεγάλη πλειοψηφία μπαίνουν από μικροί σε ένα κόμμα (ΟΝΝΕΔ, ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΚΝΕ, κτλ) και το υπηρετούν για χρόνια. Σε κάποια στιγμή το κόμμα τους ανταμοίβει, στην καλύτερη των περιπτώσεων (αν περισσέψει τίποτα από τους γόνους των τζακιών) με μιά βουλευτική θέση, στη χειρότερη με κάποια θέση σε ΔΕΚΟ κτλ. Όλοι πρέπει να βολευτούν κάπου. Θα έλεγα ότι οι περισσότεροι μπαίνουν σήμερα σε ένα κόμμα όχι από ιδεολογικό ενθουσιασμό αλλά από την προσδοκία προσωπικού οφέλους. Οι κομματικά ενταγμένοι απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση όταν το κόμμα τους ανέλθει στην εξουσία σε σχέση με τους κομματικά ανένταχτους. Είναι μιά κατάφωρη παραβίαση της συνταγματικής επιταγής για ισονομία των πολιτών. Είναι ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ. Δεν βλέπω να τονίζεται αυτό όσο θα έπρεπε.

Η δεύτερη δίοδος για είσοδο στην πολιτική είναι να κερδίσεις την εύνοια κάποιου κομματικού αρχηγού. Αρκετοί μπήκαν στην πολιτική έτσι, κάποιοι αξιόλογοι και κάποιοι όχι. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, στην πολιτική μπαίνεις με γλείψιμο. Αυτό και μόνο φιλτράρει πολλούς αξιόλογους ανθρώπους και οδηγεί σε έναν υπέρμετρο κομφορμισμό. Το αποτέλεσμα είναι η σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού δυναμικού. Σήμερα βουλευτές κατεβαίνουν όχι άτομα με ρηξικέλευθες ιδέες όπως θα έπρεπε, αλλά οποιοσδήποτε αναγνωρίσιμος, από αθλητές, ως δημοσιογράφους, ως ηθοποιούς στα σήριαλ του Φώσκολου. Κυρίως άνθρωποι που δεν θα είναι απειλή στον αρχηγό και τους επίδοξους δελφίνους. Πρόσφατα διάβασα ότι και ο μετεωρολόγος που λέει τον καιρό σε ένα κανάλι θα κατεβεί υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία. Μιλάμε για πλήρη ευτελισμό της πολιτικής.

Υπάρχουν θεσμικές λύσεις σε αυτό το πρόβλημα; Εδώ μπορούμε να συζητάμε για μήνες. Στο anatheorisi.org έγινε μεγάλη συζήτηση, και εδώ έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα. Η παντοδυναμία των κομματικών αρχηγών πρέπει να περιοριστεί. Η εσωκομματική δημοκρατία ίσως πρέπει κατοχυρωθεί συνταγματικά. Οι βουλευτές να είναι πιό ανεξάρτητοι. Να γίνει ουσιαστικός διαχωρισμός της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία. Να θεσμοθετηθεί η δυνατότητα δημοψηφισμάτων. Εγώ προσωπικά θα προτιμούσα την προεδρική δημοκρατία από την προεδρευόμενη. Αλλά θα γίνουν όλα αυτά όταν το πολιτικό σύστημα είναι εξαθλιωμένο; Catch 22 δηλαδή.

Συγκεκριμένα για την αξιοκρατία στον κρατικό μηχανισμό υπάρχουν πολλές θεσμικές αλλαγές που θα μπορούσαν να γίνουν:

1. Το πρώτο και εύκολο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να κατοχυρωθεί δια νόμου η διαφάνεια σε όλους τους διορισμούς. Πλήρης λίστα των διορισμένων από υπουργούς με βιογραφικά στο διαδύκτιο. Όλοι, σύμβουλοι, μέλη επιτροπών, κτλ.

2. Αν θέλουμε να πάμε παραπέρα, μπορούμε να περιορίσουμε τη δυνατότητα του κάθε υπουργού να διορίζει κατά βούληση. Π.χ., για πολλές θέσεις μπορεί να θεσπιστεί ένας μηχανισμός προκήρυξης, συλλογής αιτήσεων, και επιλογής από επιτροπή. Δείτε ένα άρθρο του καθ. του Παν. Πατρών κ. Σταύρου Αναγνωστόπουλου στην Ελευθεροτυπία της 5/7/2005 με τίτλο «Επιλογή διοικήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα: μιά καλή αρχή για την επανίδρυση του κράτους». Καλές ιδέες. Αγνοήθηκε.

3. Γενικότερα, πρέπει να υπάρξει σαφής διαχωρισμός μεταξύ κράτους και κόμματος. Δεν είμαι ειδικός. Αυτοί που είναι ας κάτσουν να σχεδιάσουν ένα πλέγμα μέτρων πέρα από τα αναφερθέντα παραπάνω. Και κάθε φορά που κάποιοι ζητάνε την ψήφο μας, να τους ρωτάμε: δεσμεύεστε να εφαρμόσετε αυτά τα μέτρα αν εκλεγείτε;

Στρατηγός είπε...

Μπορεί η επικέντρωση σε ένα πρόσωπο να μην είναι η ενδεδειγμένη στρατηγική αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση χρειάζεται, τουλάχιστον ως αντίβαρο στην ασυλία που μοιάζει να έχει επιτύχει για τον εαυτό του ο κ. Καραμανλής.

Το επικοινωνιακό του επιτελείο είναι ικανότατο σε αυτό το θέμα. Εκτός από τις αναπόφευκτες εμφανίσεις ο πρωθυπουργός εμφανίζεται μόνο σε προσεκτικά επιλεγμένες στιγμές. Έχει καταφέρει έτσι να θεωρείτε ανώτερος του μέσου όρου της κυβέρνησης του που δυστυχώς είναι πολύ κατώτερος των προσδοκιών.

Σε αυτό το πλαίσιο, το άρθρο είναι χρήσιμο στην επικέντρωση του στις ευθύνες του κ. Καραμανλή. Ενός πρωθυπουργού που κρύβεται για να αποφύγει τη φθορά.

Όμως ο αίτημα της αλλαγής του αρχηγού είναι εντελώς μη ρεαλιστικό και μαξιμαλιστικό. Και ως τέτοιο αφαιρεί από την αποτελεσματικότητα των υπόλοιπων επιχειρημάτων.

Τι βλέπουμε τα τελευταία 20-30 χρόνια; Την κυριαρχία δύο κομμάτων που νέμονται την εξουσία και έχουν εξελιχθεί σε μηχανισμούς κατάκτησης και διανομής της εξουσίας αυτής. Στην προσπάθεια τους αυτή έχουν επηρεάσει και το περιβάλλον μέσα στο οποίο δρουν με τρόπο τέτοιο που κάνει την διατήρηση τους στην εξουσία ευκολότερη.

Και εν μέρη όλα αυτά είναι "φυσιολογικά". Είναι πολύ λογικό τα κόμματα αυτά να επιζητούν την κατάκτηση της εξουσίας και στη συνέχεια την διατήρηση της. Αν δεν το έκαναν θα υποσκελιζόντουσαν από άλλα κόμματα που ήταν διατεθειμένα να παίξουν καλύτερα με τους υφιστάμενους κανόνες του παιχνιδιού.

Το πρόβλημα είναι ότι τα κόμματα, εξορισμού είναι αυτά που έχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν τους κανόνες αυτούς και το έχουν κάνει ήδη, σε μεγάλο βαθμό, προς ίδιον όφελος.

Καταλήγω λοιπόν πως το ζητούμενο είναι πρώτον να συνειδητοποιήσουμε πως είναι το υφιστάμενο πλαίσιο που επιτρέπει την συνέχιση της κατάστασης και δεύτερον να αναζητήσουμε τρόπους αλλαγής του πλαισίου αυτού.

Ανώνυμος είπε...

Πέρα από την υποψία δονκιχωτισμού η οποία περιέχεται στο post του κ. Λαζαρίδη, θέλω να επισημάνω ότι ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αποσύρεται ο Καραμανλής από την προεδρία της ΝΔ και από την πρωθυπουργία ποιος -τουλάχιστον όχι χειρότερος- θα τον αντικαταστήσει;

Η χώρα πάσχει από οξεία έλλειψη πολιτικού δυναμικού βαρέων βαρών. Στις παρατάξεις που κάποτε δρούσαν οι Χαιδελβεργιανοί Κανελλόπουλος και Τσάτσος, ο Ράλλης, ο Αυγερινός, ο Φαράκος, ο Κύρκος και ο τώρα κάνουνε κουμάντο ο έχω-κομματοσυμφεροντολιγικό-σκεπτικό-και το-λέω Μεϊμαράκης, ο γάμησε-τον-πούστη-τον-Γιωργάκη Βουλγαράκης, οι τσοχατζοπουλικοί, ο Αλέκος και η Αλέκα...

Πλέον με την πολιτική, ασχολούνται μόνο οι προοριζόμενοι για κατ' επάγγελμα πολιτικοί, γόνοι ισχυρών οικογενειών (με την εξαίρεση της ΦιΣ). Αν δεν ανανεωθεί το στελεχιακό δυναμικό των κομμάτων ποιος θα κάνει τις αλλαγές στους θεσμούς που ζητάει ο Roark;

Θλιβερή κατάσταση.

S G είπε...

θα συμφωνησω με τον Ρορκ νομιζω. Οπως και στην εκστρατεια της "απαξιωσης", ειμαι πολυ επιφυλακτικος στις επιθεσεις εναντιον προσωπων.

δεν λεω οτι ο κ.Καραμανλης κανει ικανοποιητικο εργο. Αλλα δε ξερω γιατι πρεπει να κανουμε επιθεση προσωπικα σε αυτον, οταν δεν βλεπω αμεσα καλυτερη εναλλακτικη. Φυσικα πρεπει να κρινεται και να λογοδοτει, αλλα προτιμω κριτικη με αντιπροτασεις πως μπορει να βελτιωθει το θεσμικο πλαισιο οχι πως μπορουμε να αλλαζουμε τους πρωθυπουργους σαν τα πουκαμισα.

Προσοχη σημειωνω εδω οτι καλυτεροι πολιτικοι υπαρχουν, αλλα δεν ξερω ποσο εφικτο ειναι να γινουν πρωθυπουργοι. Οπως η Βοννη εγινε πρωτευουσα της Γερμανιας ενω υπηρχαν πολυ καλυτερες πολεις (Φρα, Μοναχο, Αμβουργο) και αυτο τελικα οδηγησε στο γερμανικο θαυμα, ετσι μερικες φορες ενας μετριος πρωθυπουργος κραταει καλυτερες ισορροπιες και οδηγει σε μια καλυτερη κυβερνηση (προς θεου μην νομισει κανεις οτι θεωρω τον κ.Καραμανλη αντιστοιχο της αγαπημενης μου Βοννης. Απλα ενα παραδειγμα φερνω...)

οσο για το θεμα με τα ομολογα, δεν ξερω αν ειναι ο πρωθυπουργος υπευθυνος. Ποιος ειπε οτι η διαχειριση των ταμειων ηταν ποτε εστω επαρκης? Αυτα ειναι προβληματα που απορρεουν απο την ιδια την φυση του συστηματος. Αν δεν αυτονομηθουν τα ταμεια απο το κρατος, δεν προκειται να λυθουν.

Roark είπε...

Ασμοδαίος: Αν δεν ανανεωθεί το στελεχιακό δυναμικό των κομμάτων ποιος θα κάνει τις αλλαγές στους θεσμούς που ζητάει ο Roark;

Σόρρυ για την προβοκατόρικη απάντησή μου (αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ): Ας ψηφίσει ο κόσμος ΦΣ!

Ο πολίτης έχει ευθύνη που δίνει την ψήφο του. Αν τον ενοχλεί η οικογενειοκρατία και οι επαγγελματίες πολιτικοί στα υπάρχοντα κόμματα ας ψηφίσει κόμματα χωρίς τέτοιους (σοβαρά, πέραν της ΦΣ υπάρχουν τέτοια κόμματα που καλύπτουν κάθε σχεδόν διαφορετική ιδεολογία). Αντί να επιδιώξει αλλαγές προσώπων εντός μηχανισμών, όπως είναι τα υπάρχοντα κόμματα που είναι δύσκαμτα και έχουν δημιουργηθεί αδιαπέραστα στεγανά, ας επιδιώξη την ανανέωση μέσω της αλλαγής των μηχανσιμών. Η ευθύνη ανήκει στον πολίτη.

Ανώνυμος είπε...

Δεν διαφωνώ με την αυστηρή κριτική στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Ωστόσο σε κάποιο βαθμό η κυβέρνηση κάνει λίγο πολύ αυτό που υποσχέθηκε: ήπια προσαρμογή.

Σε ορισμένα θέματα η προσαρμογή είναι τόσο ήπια που είναι κλινικά νεκρή βέβαια αλλα κατα βάση είναι στην σωστή κατεύθυνση.

Σε ορισμένα θέματα η ήπια προσαρμογή πηγαίνει σχετικά καλά: η οικονομία συνεχίζει να αναπτύσεται με ικανοποιητικούς ρυθμούς ακόμα και μετά τους Ολυμπιακούς και αποφύγαμε την κατάρρευση της οικονομίας που πχ. αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει η πορτογαλική οικονομία που επέλεξε μια πιο αυστηρή "λιτότητα". Επίσης η κυβέρνηση απέφυγε σε γενικές γραμμές μεγάλες απεργίες και κοινωνικές αναταράξεις, οι οποίες τραυματίζουν πολλαπλά μια οικονομία.

Σε άλλα θέματα, δεν τα πάει τόσο καλά. Πχ. στο θέμα της Ολυμπιακής που συνεχίζει να αιμοραγεί ή στο θέμα της Παιδείας όπου, παρά την προσωπική συμπάθεια που έχω στην κα. Γιαννάκου (εν μέρη και για την σιωπηλή αλλά σταθερή αποστασιοποίηση της από τον Χριστόδουλο), η κυβέρνηση κατάφερε το χειρότερο συνδιασμό: και τα πανεπιστήμια παρέλυσαν και οι μεταρρυθμίσεις ήταν τελικά πολύ άτολμες.

Όσο για τα ομόλογα, δεν έχω παρακολουθήσει όλο το σήριαλ αλλά δεν είναι ξεκάθαρο ότι φταίει ο Τσιτουρίδης. Το τι βλακείες έχω διαβάσει στα ΜΜΕ από εντελώς ανίδεους δημοσιογράφους για ένα σωρό συνηθισμένα χρηματοοικονομικά instruments όπως τα λεγόμενα δομημένα ομόλογα είναι το κάτι άλλο.

Προφανώς δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να αποδεχθούμε όλα τα κακά κείμενα και να λέμε συνέχεια, τόσο μπορούν, τόσο κάνουν. Αλλά άπό την άλλη, η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Και όσο και να προσπαθεί ένας πρωθυπουργός ή ορισμένοι υπουργοί, συχνά η πραγματικότητα, η δημόσια διοίκηση κτλ δεν επιτρέπουν δραστικές αλλαγές μέσα σε μια μέρα... Καλά κάνουμε εμείς και γκρινιάζουμε και πιέζουμε αλλά ας είμαστε και ρεαλιστές.

(προς αποφυγή παρεξηγήσεως, δεν θα ψηφίσω ΝΔ στις επόμενες εκλογές)!

ion είπε...

Έγω, έτσι για την παλλαπλότητα των απόψεων, θα προτείνω στον κ. Καραμανλή εκτός απο το να μη παραιτηθεί, να μείνει και για τρίτη τετραετία στο τιμόνι της Ν.Δ.

Δόξα τω Θεώ νέος είναι.

Θέμης Λαζαρίδης είπε...

Η πολιτική είναι ένας ακόμη χώρος όπου η «ελεύθερη αγορά» που υπονοεί ο Roark δεν λειτουργεί ικανοποιητικά. Πρώτα από όλα είναι ένα «ολιγοπώλιο». Θεωρητικά, ο «πελάτης» πολίτης ψηφίζει το καλύτερο κόμμα. Τα κόμματα ανταγωνίζονται στο ποιός θα τον ικανοποιήσει καλύτερα. Έτσι, θεωρητικά, το πολιτικό σύστημα σταδιακά βελτιώνεται. Όμως μπορεί να συμβεί και το άλλο: τα μεγάλα κόμματα να σχηματίσουν ένα άτυπο «καρτέλ» ώστε να αποφύγουν τον ανταγωνισμό σε κάποια πράγματα και να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους δικαιώματα σε βάρος του πολίτη. Κι έτσι ο πολίτης παγιδεύεται. Θεωρητικά, άλλα κόμματα (π.χ. ΦΣ) μπορούν να σχηματιστούν και να του δώσουν αυτό που ζητάει. Όμως στην πράξη, αυτό είναι πολύ δύσκολο, ιδίως όταν ο «πελάτης» εκφράζεται κάθε 4 χρόνια.

Ναι, το άρθρο είναι μαξιμαλιστικό. (Αλήθεια, μαξιμαλιστικές δεν είναι και οι διακηρύξεις της ΦΣ;) Για δύο λόγους: α) προσωπικά δεν συμβιβάζομαι με τη λογική της «ψωροκώσταινας». Οφείλουμε να παλεύουμε για το άριστο β) ζήτα 10 να πάρεις 5. Αν ζητήσεις 1 θα πάρεις μηδέν. Ναι, η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά εδώ έχουμε καταντήσει να θεωρούμε εφικτό μόνο το να μην κάνεις τίποτα. Μήπως έχουμε ρίξει πολύ τον πήχυ για το τι είναι εφικτό;

S G είπε...

θεμη δεν εχουν κανει καρτελ τα κομματα, ειναι απλα ετσι το εκλογικο συστημα που τεινει προς τα ολιγοπωλια (δυοπωλια για την ακριβεια).

Προφανως γιαυτον και αλλους λογους δεν λειτουργει αριστα η δημοκρατια μας. Ομως δεν νομιζω οτι η παραιτηση του πρωθυπουργου θα ειναι η λυση, θα ηθελα λοιπον να κανουμε πιο σαφεις και πρακτικες προτασεις.

Ναυάγιο είπε...

Όταν μιλάς για αντικατάσταση προσώπων πρέπει να σκέφτεσαι τους εν δυνάμει αντικαταστάτες που έχεις.
Έστω ότι φεύγει ο Καραμανλής. Να έρθει ποιος; Η Ντόρα; Ο Κυριάκος; Ο Μεϊμαράκης; Να φύγει ο ΓΑΠ να έρθει ο Βενινζέλος; Νομίζεις ότι έτσι θα αλλάξει κάτι; Το πρόβλημα δεν είναι στο ποιος είναι στο πως. Δυστυχώς τα μικροκομματικά συμφέροντα των μικρών στελεχών μέχρι των λοχαγών και λοιπών βαθμοφόρων δεν αφήνουν ούτε τον πιο καλοπροαίρετο ηγέτη να ολοκληρώσει κάποιο όραμα.
Δυτυχώς θα συμφωνήσω με τον Καρατζαφέρη: Αφού διορίσουμε τα δικά μας παιδιά ,μετά θα μιλήσουμε για αξιοκρατία.
Έτσι είναι , τα κόμματα δε ρισκάρουν την εξουσία και για αυτό δεν κάνουν απότομες μεταρρυθμίσεις (βλ χωρισμός κράτους από εκκλησία , που να ρισκάρεις τους ψήφους των φανατικών χριστιανών);
Για τη στρατιωτική θητεία μας τάξαν ότι θα πήγαινε 6 μήνες για να μας πουν μετά ότι δε βγαίνουμε αριθμητικά. Πού να συγκρουστείς με τους εθνικούς προμηθευτές;

Ο Καραμανλής ουσιαστικά αντιγράφει το Σημίτη. Θέλει να περάσει ένα προφίλ του μορφωμένου και σοβαρού πολιτικού μακριά από διαφθορά μόνο που το παράκανε. Ήταν μετριοπαθής ο Σημίτης αλλά έκανε και δυο τρεις αλλαγές -ή προσπάθησε.

Θέμης Λαζαρίδης είπε...

Κατά τη γνώμη μου, ο ιδανικός πρωθυπουργός για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι ο Στέφανος Μάνος. Ιδανική ηλικία, εμπειρίες, ευφυία, ήθος, τόλμη, ιδέες, τα πάντα. Υπάρχουν βέβαια δύο προβληματάκια: α) δεν είναι καν μέλος της ΝΔ, και β) δεν είναι δημοφιλής. Αυτά τα δύο αν λύσουμε, μετά κανένα πρόβλημα ... :=)

Ανώνυμος είπε...

νομιζω οτι οι φιλελευθεροι ειναι αιθεροβαμονες και ισως και γραφικοι.Η αναλυση που κανουν δεν λαμβανει υποψη της ιστορικα και κοινωνιολογικα δεδομενα της Ελλαδας.Ζητουν μια κοινωνια και οικονομια που μονο σε προτεσταντικες κοινωνιες μπορει να λειτουργησουν.Εδω ειναι ανατολη.Κοινωνια των πολιτων δεν υπαρχει.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock