Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2007

Η αθεράπευτη νεκροφιλία του Φαιοκόκκινου Μετώπου

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το εξαιρετικό βιβλίο του Άκη Γαβριηλίδη «η αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού». Εκεί,ο συγγραφέας, αποδομεί με μοναδικό τρόπο την ουσιαστικά εθνικιστική πλευρά του νεώτερου αριστερού κινήματος,όπως αναπτύχτηκε από το τέλος του εμφυλίου πολέμου και μέχρι τις μέρες μας. Η ανάλυση του είναι πολύτιμη καθώς φωτίζει την ιδιαίτερη φύση του πολιτικού εκείνου κράματος που οι φιλελεύθεροι αποκαλούμε «φαιοκόκκινο μέτωπο». Είναι όμως και καινοτόμα καθώς πλουτίζει την πολιτική ανάλυση με εργαλεία παρμένα από «γειτονικές» επιστήμες, όπως την κοινωνιολογία και την ψυχολογία.Οι παρακάτω σημειώσεις κρατήθηκαν κατά την ανάγνωση του βιβλίου και έχουν έναν αναγκαστικά περιληπτικό χαρακτήρα. Χρησιμεύουν περισσότερο σαν ένα διάγραμμα για τη μεθοδολογία της μελέτης της φαιοκόκκινης «συμμαχίας» παρά σαν εξαντλητική ανάλυση του φαινομένου.

Το τέλος του εμφυλίου πολέμου αφήνει στην αριστερά μια βαριά κληρονομιά: να διαχειριστεί το δυσβάσταχτο φορτίο της στρατιωτικής ήττας του κομμουνιστικού κινήματος. Ταυτόχρονα, το νέο στάτους κβο γεννά μια ακόμα επείγουσα αναγκαιότητα: την προσπάθεια (τραγική κάποιες φορές) επανένταξης ενός τμήματος της κοινωνίας στο θριαμβεύον εθνικό κράτος. Η προσπάθεια αυτή σημαδεύεται από τις λυσσώδεις προσπάθειες του ίδιου του εθνικού κράτους να απομονώσει τη συγκεκριμένη ομάδα (τους «αναρχοκομμουνιστοσυμμορίτες») , να την τσακίσει ηθικά και υλικά, να την εκδιώξει από κάθε πλευρά της πολιτικής ζωής, με λίγα λόγια να την εκμηδενίσει.

Η όποια πολιτική στάση της Αριστεράς μετά τον εμφύλιο,ήταν λοιπόν μοιραίο να καθοριστεί σε τελική ανάλυση από τις τραγωδίες που έζησαν τα μέλη της τόσο σε πολιτικό επίπεδο (το κόμμα στην παρανομία) ,όσο και σε ατομικό (εξορίες,διώξεις κλπ). Αυτό το άχθος οδήγησε την αριστερή διανόηση σε συγκεκριμένες ,αρκετά παράδοξες ατραπούς. Οι συνέπειες μπορούν να αναγνωστούν τόσο με καθαρά πολιτικά όσο και με ψυχαναλυτικά «εργαλεία». Mια περιληπτική σύνοψη επιχειρείται παρακάτω:

1.Μυθοπλασία: η στρατιωτική ήττα απομονώνεται από το «στρατιωτικό» της σκέλος και ανάγεται στην προδοσία των συμμετεχόντων. Από τον Σιάντο ως το Ζαχαριάδη, όλοι σχεδόν οι ηγέτες βαπτίζονται προδότες του κινήματος, «βαλτοί»,υποκινούμενοι,μαριονέτες. Το αρχέτυπο του «προδότη ηγέτη» στοιχειώνει τη σκέψη της μετεμφυλιακής αριστεράς και δίνει στις ικανότητες της βάσης (ως αντίθεση στην σάπια ηγεσία) σχεδόν μυθολογικές διαστάσεις («το μεγαλείο του Λαού μας»). Αυτή η μυθοπλασία συνεχίζει να επιζεί και να καρπίζει τόσο στην περίοδο του Κυπριακού,όσο και πιο μετά με διαφορετικούς στόχους κάθε φορά (χούντα,Καραμανλής κλπ). Ταυτόχρονα αναπτύσσεται ως υποπροιόν και της επόμενης συνέπειας:

2. Άρνηση. Ο πόλεμος χάνει την ταυτότητα του «εμφυλίου» (απώθηση) και μετατρέπεται σε ελληνοαγγλική ή ελληνοαμερικανική σύρραξη. Η νόμιμη ελληνική κυβέρνηση υποβιβάζεται στο στάτους του υποχειρίου των ξένων και ως συγκρουόμενοι πόλοι ορίζονται ο «ελληνικός λαός» και ο ξενος ιμπεριαλισμός.

Αυτή η συνέπεια οδηγεί σε μια νέα ερμηνευτική: ο ελληνικός λαός ομογενοποιείται, επανενοποιείται, συλλαμβάνεται από τους αριστερούς ως «ενιαιος» ιστορικά και κοινωνικά,ως θύμα της ξένης εκμετάλλευσης (θυμίζει τη ρητορική περί «εθνικής ενοτητας»,ένα δάνειο από τον συντηρητικό εθνικισμό). Ο πάσχων αμνός, το αντικειμενο εκμετάλλευσης των ισχυρών αυτού του κόσμου. Η συγκεκριμένη θυματοποίηση, με τη συστηματική προβολή της από καλλιτεχνικά και ιστορικά έργα έχει διττό στόχο: αφ ενός να επουλώσει το εμφυλιακό τραύμα.Και αφ ετέρου να χρησιμεύσει ως δίοδος επανένταξης της αριστεράς στο σώμα της κρατικά ελεγχόμενης κοινωνίας.

Δεν είναι τυχαία η απόπειρα να ταυτιστεί η Εθνική Αντίσταση με τον ΕΛΑΣ. Αφού ο ΕΛΑΣ διατηρεί το μονοπώλιο της αντίστασης του έθνους, τότε μέσω μιας υποσυνείδητης αντιμετάθεσης ο αντιστασιακός ΕΛΑΣ «γίνεται» το έθνος στην ένοπλη μορφή του και το έθνος βαφτίζεται ως ανέκαθεν «αντιστασιακό». Η πρώτη μετάθεση έχει μια πολύ ξεκάθαρη (και πολιτικά περιορισμένη) συνέπεια: Ολες οι υπόλοιπες αντιστασιακές δυνάμεις πλην ΕΛΑΣ βαφτίζονται δοσιλογικές, υποταγμένες αποφύσεις, προσκολλημένες στο στρατό κατοχής: ανθέλληνες. Η δευτερη-και εδώ είναι το ενδιαφέρον- παράγει μια ολόκληρη ιστορική κοσμοθέαση που προβάλει το ελληνικό έθνος σαν τρισχιλιετή οντότητα με ξεκάθαρο πεπρωμένο να αντιστέκεται στους εισβολείς (από τον Ξέρξη ως τον...Μπους).

3.Η μετατροπή της εξουσίας σε καταπιεσμένη,ανικανοποίητη επιθυμία. Η εξουσία στην οποία βρέθηκε τόσο μα τόσο κοντά το ΚΚΕ καταλήγει ένα σιωπηλό,ανομολόγητο αντικείμενο πόθου. Στην πορεία της μετεμφυλιακής ιστορίας, μια διάχυτη μελαγχολία επικαλύπτει την αριστερά ως πολιτικό μηχανισμό.Χάθηκε, εξαιτίας των «ξένων», αυτό που έπρεπε να κερδιθεί . Μια υφέρπουσα μνησικακία έρχεται να συμπληρώσει την πολιτική θλίψη. Ακριβώς εδώ βρίσκεται η ρίζα του υστερικού αντιαμερικανισμού: οι Αμερικανοί εμπόδισαν το ΔΣΕ να κατακτήσει αυτό που δικαιωματικά του ανήκε. Το μίσος είναι σχεδόν ενστιχτώδες αν όχι θανατηφόρο. Ταυτόχρονα η εξουσία,πανταχού παρούσα ως χαμένο «αντικείμενο» , σε συμβολικό επιπεδο «κρέμεται» πάνω από την Ελλάδα και έξω από αυτήν, σε ξένα χέρια που κατά προτίμηση ανήκουν στους «νεοταξίτες εξουσιαστές»

Σ αυτά τα τρία στοιχεία υποθέτω πως βρίσκεται η ιστορική πηγή του φαιοκόκκινου μετώπου από τα αριστερά, ή αλλιώς του αριστερού εθνικισμού. Η έννοια της εθνικής ενότητας,του έθνους «σε κατάσταση πολιορκίας», ο διάχυτος αντιαμερικανισμός, η πρακτορολογία, ενώνουν τους αριστερούς με τους δεξιούς εθνικιστές και τους οδηγούν σε κοινό μπλοκ.

Και πού βρίσκεται η νεκροφιλία; Μα ακριβώς σε όλα αυτά. Τι κρυβεται άραγε κάτω από τον «καθαρό βράχο», όπως χαρακτηρίζει την ελληνική χώρα ο Σβορώνος; Πίσω από τους «νέους αγώνες» του Θεοδωράκη; Κάτω από τη πυρωμένη γη του Ρίτσου; Ας αφήσουμε τον τελευταίο να μας το πει μέσα από τη Ρωμιοσύνη του:

Στο χώμα η ρίζα του νεκρού ζητάει νερό για να τινάξει ελάτι


Είναι ο "άλιωτος νεκρός" που αναφέρει χαρακτηριστικά ο Θεοδωράκης. Ο νεκρός σαν "λίπασμα" λευτεριάς, η συστηματική εξύμνηση της θυσίας στη θέση του θύματος, η αναγκη που εκφράζεται στο στίχο του "Αξιον Εστί": "θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους".

Ο ριζοσπαστικός εθνικισμός, αριστεράς τε και δεξιάς κοπής, μπορεί να ανθίσει μόνο πάνω σε μαζικούς τάφους.

22 σχόλια:

ioannisk είπε...

Το βιβλίο του κ. Γαβριηλίδη είναι πράγματι πολύ καλό στη κριτική της εθνικιστικής "αριστεράς".

Δεν θυμάμαι όμως να είχε καταλήξει σε αυτά τα συμπεράσματα, μήπως είναι δικά σου; Φυσικά πάνε μερικοί μήνες που το διάβασα. Θα το ξεφυλλίσω όταν γυρίσω σπίτι για να φρεσκάρω τη μνήμη μου.

Harry Peitsinis είπε...

Ορισμένα βασικά πορίσματα του Γαβριηλίδη βρίσκονται στο κείμενο μου, αλλά φυσικά κάποια από τα συμπεράσματα μου ειναι καθαρά προσωπικές απόψεις και εμβαθυνσεις με τη χρήση των εργαλείων που προσφέρει το βιβλίο.

Ανώνυμος είπε...

Μια πρώτη παρατήρηση πάνω στο "Η νόμιμη ελληνική κυβέρνηση υποβιβάζεται στο στάτους του υποχειρίου των ξένων και ως συγκρουόμενοι πόλοι ορίζονται ο «ελληνικός λαός» και ο ξενος ιμπεριαλισμός.":

Από που ακριβώς άντλησε τη "νομιμοποίηση" της η εν λόγω κυβέρνηση?

Γιάννης Αρ είπε...

Μα το πρόβλημα αυτής της , σε μεγάλο βαθμό, υπαρκτής κατάστασης, δεν είναι ούτε το τι έγινε ούτε το πως εκλαμβάνεται από τους ανθρώπους. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο πως οι άνθρωποι βλέπουν το μέλλον τους.

Έχουν κάθε δίκιο οι αριστεροί να νοιώθουν ότι προδόθηκαν. Προδόθηκαν και από τους "δυτικούς-αγγλοαμερικάνους" και από ανατολικούς. Μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ αρνιόταν την ύπαρξη της συμφωνίας της Γιάλτας μέχρι πρόσφατα.

Δεν βρίσκω τίποτα κακό στο ότι "θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους"

Το πρόβλημα είναι πως βλέπουμε το μέλλον ....... Οι αριστεροί υποτίθεται ότι σκέπτονται ορθολογικά και προοδευτικά, αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με το τι κάνουν στην πραγματικότητα, είναι φανερό ότι αρνούνται να την δουν. Γιατί; μα σαφώς γιατί δεν κάνουν ουσιαστική αυτοκριτική, γαλουχήθηκαν από ηγεσίες που στόχευαν στο θυμικό τους για να μην χάσουν τα κουκιά. Αποτέλεσμα:ασυνάρτητες σοφιστείες που θρέφωντε από το παιδικό "δεν φταίω εγώ, φταίνε οι άλλοι", τι όνειρα να κάνουν και πως να βγούν από τον φαύλο κύκλο της μιζέριας που κουβαλούν; Που βρίσκουν ανταπόκριση; μα στους εθνικιστές και για αυτούς φταίνε οι άλλοι και αυτοί κοιτάνε πίσω και αυτοί ταΐζουν την μισαλλοδοξία τους ερμηνεύοντας τα πάντα με βάση τις "ευκαιρίες" που χάθηκαν και όχι αυτές που θα δημιουργήσουμε.

Και καταλήγω λέγοντας ότι δεν είναι απαραίτητο να ξεχάσουμε την ιστορία ή να την αλλάξουμε, χρειάζεται και είναι ο καλλίτερος δάσκαλος αλλά ο στόχος είναι το μέλλον.

Για να μην πω περισσότερα: αν είμαι πεντάρφανος και είμαι 10 χρονών είναι τραγικό.
Αν κλαίω για τους γονείς μου που έχασα και πέσω σε κατάθλιψη και είμαι 50 χρονών είναι για γέλια ........

Harry Peitsinis είπε...

"Για να μην πω περισσότερα: αν είμαι πεντάρφανος και είμαι 10 χρονών είναι τραγικό.
Αν κλαίω για τους γονείς μου που έχασα και πέσω σε κατάθλιψη και είμαι 50 χρονών είναι για γέλια ........ "

Μήπως όμως τελικά αυτή η συστηματική άρνηση της πραγματικότητας "αναστέλλει" το πένθος και κρατά μια μερίδα της αριστεράς σε κατάσταση πολιτικής ανωριμότητας; Όταν κάποιος αρνείται να αποδεχτεί ότι δεν έφταιγαν οι "άλλοι" (οι Ξένοι) αλλά και ο ίδιος του ο εαυτός για τα πάθη του παρελθόντος, δεν παγιώνει την καταστατική του θέση ως "μόνιμο θύμα";

Ταυτόχρονα τολμώ να κάνω ακόμα ένα βήμα σ αυτόν τον προβληματισμό: μήπως η συστηματοποιημένη θυματοποίηση δεν συνιστά έναν μηχανισμό διαιώνισης του μίσους και τελικά εμμονής σε ένα διαστρεβλωμένο παρελθόν, σε μία ιστορία αναδρομικά κατασκευασμένη;

Γιάννης Αρ είπε...

ζούμε σε ένα κόσμο των άκρων και υπό αυτό το πρίσμα, θεώρησα ότι, κατά κάποιο τρόπο αρνήσαι την ιστορία.

Δεν νομίζω να διαφωνούμε ακόμα και για το τελευταίο που αναφέρεις.

Ανώνυμος είπε...

Δίνεται η δυνατή εντύπωση της συντήρησης του μεταπολεμικού μύθου μη τυχόν και αποκαλυφθεί η κενή περιεχομένου νίκη των ανύπαρκτων νικητών και η υπεραξία τών θυσιών των ηττημένων.
Τι ακριβώς αμφισβητείται δεν καταλάβαίνω. ότι ο Ζαχαριάδης είναι δοτός; ότι ο εμφύλιος είναι άσκηση των γεωπολιτικων συσχετισμών; της κοινής σκοπιμότητος για εσωτερική μετανάστευση με σκοπό την εκβιομηχάνιση και το ισχυρό προλετεριάτο;
Το θέμα και το βιβλίο ισοδυναμούν με αρχαιολογική νεκροφιλία ιστορικού ζητήματος. Η ιστορία δεν μπορεί να εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, όπως επιχειρεί ο συγγραφέας. Πρώτα ο πλούσιος που τα ξέρει όλα πρέπει να απεκδυθεί των ισχυρισμών του, να αποεκπαιδευτεί απο τα στερεότυπα με τα οποία έχει ανατραφεί, μετά για να μην επαναλάμβάνει πρέπει να μάθει εξαρχής. Αν σε οτιδήποτε, δεν είναι φανερή η μεθοδολογία της "Σωκρατικής ειρωνίας και μαιευτικής", καταντάει ανιαρή αποστήθιση και οι καιροί ού μενετοί.
Αναρωτιέμαι άν διαθέτει βιβλιογραφία το βιβλίο.

Harry Peitsinis είπε...

Βιβλιογραφία διαθέτει τεράστια. Υπενθυμίζω ότι τα συμπεράσματα και οι παρατηρήσεις είναι δικές μου, αν και στο βιβλίο ο συγγραφέας φτάνει σε παρόμοια πορίσματα. Έτερον εκάτερον. Το θέμα ειναι ότι όλα όσα αναφέρεις με τον αέρα του αυτονόητου στην ουσία αποτελούν εικασίες. Ότι ο Σιάντος και κάποιοι ηγέτες του ΚΚΕ ήταν "πράχτορες της ιντέλλιτζενς σέρβις" ας πούμε. Ή ότι η νικη του εμφυλίου ήταν "κενή περιεχομένου" (ουσιαστικά επιβεβαιώνεις την "άρνηση του γεγονότος" που ανέφερα στο αρχικό κείμενο). Ότι στόχος του εμφυλίου δεν ήταν το ποιος θα κέρδιζε την εξουσία αλλά η δημιουργία ενός "προλεταριάτου" (εντελώς ανιστόρητος ισχυρισμός).

Ανώνυμος είπε...

Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, όμως αυτό δεν αποτελεί προϋπόθεση για να κρίνει κανείς τη σημερινή κατάσταση της αριστεράς, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Είναι σωστή η παρατήρηση ότι η Αριστερά πάσχει από έλλειψη αυτοκριτικής. Αλλά αυτό δεν αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό της. Τα μεθοδολογικά της εργαλεία προϋποθέτουν την κριτική ανάλυση των γεγονότων, αφού ο πυρήνας τους είναι κοινωνιολογικός, τουτέστιν, δυναμικός. Το πρόβλημα έχει δημιουργηθεί κατά τη γνώμη μου, από την κατίσχυση επί 80 και πλέον έτη του μονολιθικού χαρακτήρα του (μαρξισμο)λενινισμού και της αδιαμφισβήτητης ηγεμονίας του επί του κομμουνιστικού κινήματος. Η κατάρρευση αυτού του ιδεολογικοπολιτικού οικοδομήματος που σημάδευσε τον 20ο αιώνα έτσι απότομα και ξαφνικά έχει αφήσει ένα σημαντικό μέρος της αριστεράς "ορφανό", κυρίως σε επίπεδο πολιτικού λόγου και μέσων προπαγάνδας.

Πράγματι, ειτε κάποιος αριστερών προσανατολισμών απεχθανόταν την ΕΣΣΔ ειτε όχι, είχε πάντα την πολυτέλεια να "επαναπαυθεί" στην κολοσσιαία πολιτική και στρατιωτική της ισχύ, ώστε να αποκομίσει έστω και έμμεσα πολιτικά οφέλη και να κερδίσει πόντους ως προς το πολιτικό του κύρος. Με άλλα λόγια, τη δεκαετία του 70 δήλωνες αριστερός και είχες ασυνείδητα από πίσω σου μία ΕΣΣΔ, μία Κίνα και ένα Ανατολικό μπλοκ να στέκονται προς επίρρωσιν των ιδεολογικών σου πιστεύω, ανεξάρτητα αν επικροτούσες τον υπαρκτό σοσιαλισμό ή εξαπέλυες μύδρους εναντίον του για "σοσιαλιμπεριαλισμό" "ρεβιζιονισμό" κλπ. Τέτοια "ξύλινη" ορολογία όχι μόνο δεν αποτελούσε αντικείμενο χλεύης, αλλά αντίθετα ήταν η αιχμή δυναμικών και επιθετικών ιδεολογημάτων, τα οποία λαμβάνονταν πάντα σοβαρά υπόψην.

Μετά την κατάρρευση όλα άλλαξαν. Οι περισσότεροι αποδείχτηκαν απροετοίμαστοι να παράξουν νέο και δυναμικό πολιτικό λόγο, απαγκιστρωμένο από τη μονοσήμανση του παρελθόντος. Η Αριστερά έπρεπε να δώσει άμεσες απαντήσεις και να κάνει σκληρή αυτοκριτική, έτσι ώστε να απεμπλακεί από την αποτελμάτωση και την αποσύνθεση που χαρακτήριζαν την εποχή μετά την πτώση του σηπόμενου "υπαρκτού σοσιαλιασμού". Κάτι ούτως ή άλλως εξαιρετικά δύσκολο που δεν το κατάφερε, ακολουθώντας μία στάση εσωστρέφειας και απομονωτισμού. Ο νταβατζής πέθανε και οι ιερόδουλες, αν και επιτέλους ήταν ελεύθερες, δεν άντεξαν τους κινδύνους του πεζοδρομίου.

Αυτή όμως η περίοδος ήταν καθαρά μεταβατική. Νέα ρεύματα, επανδρωμένα από νέους ιδεολόγους, κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους, με σαφή τη διάθεση για αυτοκριτική και απαλλαγμένα από τις αγκυλώσεις των παραδοσιακών τίτλων, χειραφετημένα από το γραφειοκρατικό τους παρελθόν, απαλλαγμένα από τους Κολοζοφοπαπαρήγες και αποφασισμένα για νέες τομές.Ενάντια πάντα στον εγγενώς εκμεταλλευτικό κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής και στην ταξική πόλωση της κοινωνίας που αυτός επιφέρει και που αποτελεί την αφετηρία κάθε αυταρχισμού και αναλγησίας.

Υ.Γ. Φυσικά, τα ίδια ισχύουν και για τους δεξιών χρώσεων "in" (sic) (νεο)φιλελεύθερους, οι οποίοι στην πλειονότητά τους αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους για τις σαφέστατες στην πράξη αδυναμίες και διαψεύσεις των πάγιων αντιλήψεών τους, επιμένουν να αναπαράγουν γνήσιες ή ανασκευασμένες παρωχημένες απόψεις των Σμιθ, Ρικάρντο, Κέϋνς, Σαι κλπ και να παραμένουν παγιδευμένοι στο δυσώδες ταξικό τέλμα του οικονομισμού της αγοράς. Και αυτό επειδή ακόμη οι ΗΠΑ και ευρύτερα οι υπερεθνικές καπιταλιστικές ελίτ παρουσιάζονται ως κραταιές. Η αντίστοφη μέτρηση όμως έχει αρχίσει και σε λίγες δεκαετίες θα μιλάμε και για τη νεκροφιλία του νεοφιλελεύθερου μετώπου.

Ανώνυμος είπε...

Ο συγγραφεας εν γνωση του βλεπει τα παντα ,εκτος απο την πραγματικοτητα που θελει το Ελληνικο Εθνος να αναγενναται μεσα
απο οτι εχει απομεινει απο αρχαια κειμενα που διασωθηκαν απο την πυρα της ιερας εξετασης...
Ο στροθοκαμηλισμος του ,δεν ειναι ουτε τυχαιος ,ουτε ασχετος με την προστασια αυτων που επεβαλαν την ιστορικη εξεγερση του λαου μας κατα των ντοπιων συνεργατων του Σουλτανου και την εκαναν να μοιαζει με αγωνα ανεξαρτητοποιησης ενω στην ουσια ηταν περα για περα ταξικος και ειχε αντικειμενο την απελευθερωση του λαου απο την μποτα των αφενταδων του τσιφλικαδων
και ρουφιανων του Σουλτανου μοναρχη...
Εκρυψε επιμελως την ουσιαστικη δραση της ντοπιας ολιγραχιας που ελεγχει αιωνες πια, τα ΜΜΕ και κατ'ουσια την πληροφορηση , φερνοντας το λαο μας εκει που τους συμφερει...
Στην εξουσια του παρακρατους και της διαπλοκης, της πολιτικης του ξυλινου λογου κα των κοματαρχων που εκβιαζουν καθε πολιτικο ηγετη με τους ψηφους που ελεγχουν σε καθε περιοχη της Χωρας!
Αγνοησε σκοπιμα επισης την οικογενειοκρατια, την Ορθοδοξια και τη ρωμαικης εφευρεσης [ισως και Ελληνιστικης ακομα] τακτικης ,του διηρει και βασιλευε ,που κρατα μεχρι σημερα χιλιαδες χρονια τωρα , τους ανθρωπους μοιρασμενους σε δογματα, συνορα και παραδοσεις που μεσω της κοινης γλωσσας και της εκπαιδευσης που κρατουν σφιχτα στην αγκαλια της εξουσιας , καθοριζουν την ταξικη συνειδηση του λαου μας μεσα απο ενα πλεγμα αξιων που ενω φαινομενικα ολοι εχουν προσβαση , στην ουσια ,αποτελει διαχωριστικη κλιμακα...
Η δωρεαν Παιδεια εγινε κολαφος της αναπτυξης και του εκμοντερνισμου της ιδιας της αγορας ,την οποια σημερα ελεγχουν αυτοι που καποτε μαζευαν το χαρατσι του Σουλτανου...
Ενα κρατος τρυπιο και σαπιο, εγκαταλελειμενο σε πολιτικη κερδοσκοπια και παραγοντισμο ...

ioannisk είπε...

Ένα βιβλίο του Άκη Γαβριηλίδη σχετικό με το θέμα σου μάλλον είναι το "Η συνέχιση του Εμφυλίου με άλλα μέσα". Δεν το έχω διαβάσει (το αγόρασα χθες) αλλά κρίνω από τον τίτλο του.

Δεν είχα χρόνο να κοιτάξω το βιβλίο "η αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού" όπως είπα ότι θα κάνω στο πρώτο μου post :(

Harry Peitsinis είπε...

Διάβασα ένα άρθρο του στο περιοδικό Θέσεις με αυτόν τον τίτλο. Γενικά έχω την αίσθηση ότι συχνά το παρατραβάει με την ψυχανάλυση. Δηλαδή στο συγκεκριμένο άρθρο έγραφε ότι η σύλληψη Οτσαλάν συνειρμικά θύμισε στους αριστερούς την καταδίωξη του...Βελουχιώτη και ενεργοποίησε τις συλλογικές τους μνήμες :)


Πέρα βέβαια από αυτές τις (σπάνιες) υπερβολές στα βιβλία του προχωρά σε ευφιεστατες επισημάνσεις, ενώ πρωτοπορεί και στη χρήση των αναλυτικών εργαλείων. Τον θεωρώ γενικά μεγάλο κεφάλαιο για την αριστερή διανόηση, αν και δεν ανηκω στην αριστερά.

Harry Peitsinis είπε...

Sanctuary ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση σου. Ελπίζω όταν φτάσει η εποχή της νεκροφιλίας του φιλελευθερισμού,να βρουν οι τότε αντιπρόσωποι του τη δύναμη να αυτοκριθούν. Προς το παρόν πάντως ο φιλελευθερισμός είναι μια πάλλουσα,διαρκώς μεταβαλλόμενη ιδεολογία. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος φιλελεύθερος σήμερα που να στηρίζεται μόνο στην ανάγνωση των έργων του Σμιθ . Από την άλλη ξέρω (και προσωπικά) πολλούς μαρξιστές που ακόμα διαφημίζουν αυτάρεσκα την εμμονή στη μαρξική τους παιδεία (μτφρ: ότι δλδ διάβασαν το Κεφάλαιο).

J95 είπε...

"Από την άλλη ξέρω (και προσωπικά) πολλούς μαρξιστές που ακόμα διαφημίζουν αυτάρεσκα την εμμονή στη μαρξική τους παιδεία (μτφρ: ότι δλδ διάβασαν το Κεφάλαιο)."

ε καλά μη νομίζεις ότι είναι και μικρό πράγμα να κάτσεις να διαβάσεις ΟΟΟΛΟ το Κεφάλαιο. :)

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

«Ο ριζοσπαστικός εθνικισμός, αριστεράς τε και δεξιάς κοπής, μπορεί να ανθίσει μόνο πάνω σε μαζικούς τάφους.»
Για να καταλάβω :
Υπήρχε περίπτωση να απομακρυνθούν οι Οθωμανοί από τον χώρο όπου μετέπειτα ιδρύθηκε το ελλαδικό κρατίδιο χωρίς να ανοιχθούν μαζικοί τάφοι ;
Υπήρχε περίπτωση να απομακρυνθούν οι Ιταλοί φασίστες από το ως άνω ελλαδικό κρατίδιο χωρίς να ανοιχθούν μαζικοί τάφοι ;
Υπήρχε περίπτωση να κατανικηθεί ο Ναζισμός στην Ευρώπη χωρίς να ανοιχθούν μαζικοί τάφοι ;
Υπήρχε περίπτωση να κατανικηθεί η κομμουνιστική ανταρσία, αν δεν ανέβαινε πλημμύρα στρατού στα βουνά της Ελλάδος ;
Υποτίθεται ότι ο φιλελεύθερος είναι πρόθυμος να θυσιάσει την ζωή του χάριν της ελευθερίας του. Συνεπώς, και ο γνήσιος φιλελεύθερος είναι, κατά την γνώμη του αρχικού συγγραφέως του thread αυτού, ριζοσπάστης, εθνικιστής, αθεραπεύτως νεκρόφιλος και μέλος του φαιοκοκκίνου μετώπου.
Υπάρχουν, όμως, και μούφες φιλελεύθεροι που επιλέγουν την επιβίωση από τον κίνδυνο του αγώνα για την ελευθερία. Free to choose που θα έλεγε και ο Friedman !
Αυτοί που αγωνίσθηκαν για να μπορούμε να γράφουμε ελευθέρως την γνώμη μας είναι κορόιδα. Άπαξ και πέθαναν δεν τους θυμόμαστε, αλλιώς είμαστε νεκρόφιλοι. Εύγε ! Εύγε !

Harry Peitsinis είπε...

Ασφαλώς και ο εθνικισμός μπορεί να ανθίσει μονο πάνω σε μαζικούς τάφους. Φιλειρηνικό εθνικισμό δεν είδα ποτέ μου.Ούτε ανθρωπιστικό τοιούτο. Τα ρομαντικά και συγκινητικά που γράφετε περί αγώνος για ελευθερία δεν αναιρούν τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν. Οι τουφεκισμοί ας πούμε στη Μακρόνησο ή οι συνοπτικές δικες στα στρατοδικεια-σφαγεία της εποχής δεν αναιρούνται από το δίκαιο του αγώνα,ούτε και καθαγιάζονται εκ των υστέρων. Και φυσικά δεν "απωθούνται" πίσω από τα ευγενή ιδεώδη που κουτοπόνηρα μας προβάλλετε ως καρότο για να δεχτουμε το εθνικιστικό μαστίγιο.

Επί της αναγκαιότητας μιας σφαγής: ο ιταλικός φασισμός,δλδ η εκρηκτική μορφή του ιταλικού εθνικισμου ειναι υπεύθυνη για τη μαζική σφαγή,συνεπώς το αξίωμα επιβεβαιώνεται.

Το αυτό ισχύει και για το ναζισμό.Το αξίωμα επαναβεβαιώνεται.

Το αυτό ισχύει και για τον οθωμανικό επεκτατισμό που προκάλεσε την υποδουλωση (και τελικά την επανάσταση), όπως και για την εξοντωση του τουρκικου στοιχείου από Έλληνες επαναστάτες.

Συμπερασματικά: ο εθνικισμός αριστεράς τε και δεξιάς κοπής μπορεί να ανθισει μονο πάνω σε μαζικούς τάφους.

Ασφαλώς και η ελευθερία επιλογής μπορεί να μας οδηγήσει σε μουφα επιλογές. Αν και το πρόβλημα δεν ειναι οι μουφα φιλελευθεροι.Το πρόβλημα είναι οι κρυπτοσυντηρητικοί και οψιμοι μουφα-"σκεπτικιστές"

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Εάν μπορείτε να πείσετε με ειρηνικά μέσα τους εκασταχού διώκτες της ελευθερίας ότι είναι εθνικιστές νεκρόφιλοι, θα πρότεινα με σεβασμό να αρχίσετε αμέσως γιατί έχετε μπροστά σας πολλή δουλειά. Μην χάνετε χρόνο να πείσετε τους ήδη πεπεισμένους.
Αφού πείσετε τους διώκτες της ελευθερίας, σάς υπόσχομαι ότι και οι απανταχού λάτρεις της ελευθερίας δεν θα χρεάζεται πλέον να την προασπίζουν με την ζωή τους. Μέχρι τότε, όμως, καλόν είναι, εκτός από αγιασμούς, να έχουμε και γάτα.
Δηλαδή δεν φθάνει να καταδικάσουμε στο μπλογκ τον ιταλικό φασισμό ή τον ναζισμό, ή τον κομμουνισμό στα βουνά της Ελλάδος. Πρέπει ν' ανεβούμε και στο βουνό να τον πολεμήσουμε, αν χρειασθεί. Και, φυσικά, μερικοί ή και όλοι να σκοτωθούμε. Αλλιώς, οι τύραννοι με το δίκιο τους θα γελούν μαζί μας. Αυτοί βλέπετε προτιμούν να πεθάνουν παρά να μην μας τυραννούν.
Το χειρότερο, δε, δεν είναι ο θάνατος. Είναι ότι πρέπει να οργανωθούμε σε στρατό πειθαρχημένο, πράγμα που θα πλήξει την ελευθερία μας και μπορεί σε μιαν ατυχή συγκυρία να την καταργήσει κιόλας. Τι να κάνουμε, όμως; Η τεχνολογία του πολέμου ευνοεί τις οργανωμένες και πειθαρχημένες μάζες και όχι τα σκεπτόμενα πρόσωπα.

ΥΓ Για τον οθωμανικό επεκτατισμό δεν πρέπει να είμαστε τόσο σίγουροι. Έζησε πολύ περισσότερο από τους Ευρωπαϊκούς εθνικισμούς. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ειδική περίπτωση.

Harry Peitsinis είπε...

Μάλλον αγνοείτε τις θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα σε αυτό που αποκαλούμε νομιμη αυτοάμυνα και αυτό που αποκαλούμε επιθετικότητα, άννομη βία, μιλιταρισμό κλπ. Κατά δεύτερο εδώ μιλουμε για ένα πολύ συγκεκριμένο ιδεολογικό μοντέλο που προάγει την επιθετικότητα, την πολιτισμικη ομφαλοσκόπηση, την μανία καταδίωξης και τον απομονωτισμό ως πυρηνες συγκρότησης της πολιτικής συνειδησης. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι ,ενώ οι αγώνες για την ελευθερία δεν απαιτουν περιττές αιματοχυσίες,ο εθνικισμός προυποθέτει την καλλιέργεια του μισους και της διάχυτης βίας που ωθεί σε μαζικά εγκληματα και εθνοκαθάρσεις. Όταν ο εθνικισμός εξαπολύεται εναντιον μας πολεμούμε. Αλλά υπευθυνος για αυτον τον πόλεμο δεν ειναι ο αγώνας της ελευθερίας,αλλά ο επιτιθέμενος εθνικισμός. Αυτόν τον εθνικισμό που στηλιτεύω στο κειμενο μου.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Εμ δεν είπαμε ότι δεν αρκεί να τον στηλιτεύετε ούτε 'σεις ούτε άλλοι πολλοί και πολύ ευγλωττότεροι ;
Διαβάστε τι έπαθε ο Μπέρτραντ Ράσσελλ σε μια δημοκρατική χώρα στην απαράμιλλη νεκρολογία που έγραψε ο φίλος του Άρνολντ Τόϋνμπη εδώ :
http://users.drew.edu/~jlenz/br-toynbee.html

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί κύριοι
διάβασα εκ των υστέρων την ανταλλαγή σας, και θα ήθελα να κάνω μία παρατήρηση. Καθόσον αφορά τουλάχιστον εμένα, η σύνδεση του εθνικισμού με τους "τάφους" δεν συνίσταται (μόνο) στο ότι η αποδοχή και η προσπάθεια υλοποίησης της εθνικής ιδεολογίας προκαλεί θανάτους. Αυτό λίγο πολύ ισχύει για οποιαδήποτε ιδεολογία, και ιδίως για εκείνες που έχουν άμεση σχέση με την ανατροπή ή την εγκαθίδρυση σχέσεων εξουσίας. Η ιδιαιτερότητα (ή η "νεκροφιλία", όπως την χαρακτήρισα εγώ) του εθνικισμού, συνίσταται στο ότι χρησιμοποιεί και εργαλειοποιεί το πένθος γι' αυτούς τους θανάτους ακόμα και εν καιρώ ειρήνης, προκειμένου να εμπνεύσει πιο έντονα το αίσθημα του κοινού χρέους στα μέλη της "φαντασιακής του κοινότητας". Ακόμα περισσότερο, χρησιμοποιεί ένα πένθος που δεν αναφέρεται ατομικά σε κανέναν συγκεκριμένο θάνατο, αλλά στην απώλεια του "Άγνωστου Στρατιώτη". Εξ ου η σύνδεση του εθνικισμού με τα κενοτάφια, που επισημαίνει ο Μπένεντικτ Άντερσον. Και αυτό το πένθος είναι άπειρο, δεν υπάρχει ελπίδα να τελειώσει ποτέ.

Harry Peitsinis είπε...

αγαπητέ κε Γαβριηλίδη. Σας ευχαριστώ προσωπικά για την ενδιαφέρουσα παρέμβαση σας. Η συζήτηση πήρε μια παράδοξη τροχιά,καθώς φτάσαμε να συζητούμε το αυτονόητο, την εγκληματογόνο φύση του εθνικισμού. Νομίζω ότι η παρατήρηση σας μπορεί να ιδωθεί ως μέρος αυτής της ιδιαίτερης φύσης του εθνικιστικού φαινομένου. Η εξύμνηση άλλωστε της θυσίας στη θέση του θύματος, η λατρεία του Θανάτου ως συστατικού στοιχείου της ιδεολογίας δεν αποτελεί και αυτή ένα εναυσμα για περαιτέρω αιματοχυσίες?

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Σας ευχαριστώ κι εγώ κύριε Γαβριηλίδη για την παρέμβασή σας.
Πώς θα ερμηνεύατε το φαινόμενο των κοινών επιμνημοσύνων δεήσεων Γάλλων και Γερμανών στο Βερντέν ή το προσκύνημα του Βίλλυ Μπράντ στο Άουσβιτς; Είναι νεκροφιλία κι αυτό; Είναι εθνικισμός;
Τι λέτε για τις εκδηλώσεις μνήμης στην Χιροσίμα;

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock