Ο Περίανδρος και ο Πέτρος Τατούλης

Πριν καλά-καλά προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της διαγραφής του Πέτρου Τατούλη από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, ας θυμηθούμε μια συναφή ιστορία από τον πατέρα της Ιστορίας Ηρόδοτο. Ο Περίανδρος ήταν ένας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας. Αν και τύραννος ο ίδιος, έλεγε ότι «όποιοι θέλουν να κυβερνούν με ασφάλεια, πρέπει να φρουρούνται από την αγάπη του λαού, όχι από όπλα» και ότι «η δημοκρατία είναι καλύτερη από την τυραννία» (απόδοση Ηλ.Σπυρόπουλου όπως την μεταφέρει ο Μ.Πλωρίτης). Καθώς περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο βίαιος και τυραννικός και στην προσπάθειά του να διατηρήσει την εξουσία έστειλε αγγελιαφόρους στον τύραννο της Μιλήτου Θρασύβουλο για την συμβουλή του. Εκείνος, αντί άλλης συμβουλής «πήρε τον κήρυκα έξω απ' την πόλη, και μπήκαν σ' ένα χωράφι με σπαρτά. Και, έτσι κι έβλεπε κάποιο στάχυ να υψώνεται πάνω απ' τ' άλλα, το τσάκιζε ("εκόλουε τα υπερέχοντα των ασταχύων") και, τσακίζοντάς το, το έριχνε καταγής. Στο τέλος, μ' αυτό τον τρόπο, τα πιο καμαρωτά και ψηλά στάχυα τα ρήμαξε». Λέξη άλλη δεν είπε ο Θρασύβουλος κι έστειλε τον κήρυκα πίσω στην Κόρινθο. Ετούτος διηγήθηκε τη σκηνή στον Περίανδρο, λέγοντας πως δεν κατάλαβε τίποτα «απ' τα καμώματα ενός ανθρώπου με σαλεμένο μυαλό, που ρήμαζε την ίδια τη σοδειά του». Ο Περίανδρος, όμως, έπιασε το νόημα: ο Μιλήσιος ομόλογός του τον συμβούλευε «να σκοτώνει τους πολίτες που ξεχωρίζουν απ' τους άλλους ("τους υπερόχους των αστών φονεύειν")», επειδή αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι για τη μονοκρατορία του.

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Πέτρο Τατούλη. Αλλά αν τον γνώριζα θα ήθελα να του σφίξω το χέρι σήμερα. Γιατί η συνέντευξή του στο ΕΘΝΟΣ που προκάλεσε την διαγραφή του είναι μια συνέντευξη που είναι γεμάτη πόνο και αγωνία για την κατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Είχα συνηθίσει στις σύντομες παρεμβάσεις του, όπως τις παρουσιάζαν τα ΜΜΕ, που κρατούσαν λίγα εντυπωσιοθηρικά στοιχεία, μετάφέροντάς τις εκτός πλαισίου. Μεγάλη έκπληξη λοιπόν μου προκάλεσε όχι μόνο ο τόνος της συνέντευξης, αλλά και η διαγραφή του γι'αυτήν.

Σε αυτήν την συνέντευξη ο Π.Τατούλης δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Ο Π.Τατούλης λέει ότι αυτή τη στιγμή «μια χώρα με ένα κλειστό οικογενειακό πολιτικό σύστημα που δεν ονειρεύεται και δεν πιστεύει σε τίποτα δεν έχει μέλλον». Τραγικά εύστοχη είναι η διαπίστωσή του, που δεν έκανε κανένα ΜΜΕ για τις εκλογές στις ΗΠΑ: «δείτε το πάθος και το όραμα που προβάλλει ο Ομπάμα και συγκρίνετέ το με το τι νιώθουν οι περισσότεροι Ελληνες πολίτες απέναντι στα κόμματα». Κι ακόμα πόσο μεγάλο λάθος ήταν ο υποβιβασμός της πολιτικής σε επίπεδο ηθικολογίας πριν 5 χρόνια από την Νέα Δημοκρατία: «αν δεν είχαμε μιλήσει εμείς για κάθαρση, αν ήμασταν λίγο πιο ρεαλιστές και λέγαμε με ειλικρίνεια στον Ελληνα ότι όπως και στην κοινωνία έτσι και στα κόμματα υπάρχουν οι ιδιοτελείς, οι αδίστακτοι και οι επικίνδυνοι, αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε να δυναμώσουμε τόσο τους θεσμούς ώστε αυτά τα στοιχεία να μη βρίσκουν εύφορο έδαφος για τις ανομίες τους, τότε οι πολίτες δεν θα είχαν το δικαίωμα να μας κρίνουν τόσο αυστηρά». Βλέπει και το πρόβλημα, αλλά δεν ξεφεύγει από τα μάτια του η λύση: «να θωρακίσουμε τους θεσμούς προκειμένου οι επιτήδειοι ένθεν κακείθεν να μη βρίσκουν έδαφος» και προειδοποιεί και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ότι ο δρόμος που ακολούθησε η ΝΔ και ετοιμάζεται να ακολουθήσει και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ολισθηρός και δεν οδηγεί πουθενά.

Αυτό όμως που, όπως καταλαβαίνω προκάλεσε την διαγραφή του ήταν το ότι έθεσε τον πρόεδρο του κόμματος του προ των ευθυνών του. Ο πρωθυπουργός, που ακκιζόταν με το να φορά το τζάκετ του αεροπόρου, ενώ 80 άτομα αποτεφρώνονταν ζωντανά και καιγόταν το 1,5% της έκτασης της ελληνικής επικράτειας, εκτός από κακή απομίμηση του G.W.Bush που διακήρυσσε με στολή αεροπόρου "the end of major combat operations in Iraq" στο κατάστρωμα του USS Abraham Lincoln, αντιδρά ακριβώς σε αυτό: να αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν στην διακυβέρνηση της χώρας. Και για καλό και για κακό. Λέει ο Π.Τατούλης: «ο πρωθυπουργός είναι απόλυτα και πρωταρχικά υπεύθυνος για όλες τις κυβερνητικές επιλογές, πολιτικών και προσώπων. Αυτό δεν το λέγω εγώ. Είναι έτσι επειδή το σύστημά μας είναι αυτό. Οσοι τώρα εμφανίζουν τον κ. πρωθυπουργό ως έρμαιο συμβουλατόρων και επίδοξων υπονομευτών, προφανώς δεν τον γνωρίζουν καθόλου καλά και ασφαλώς τον υποτιμούν. Εχει άποψη και γνώση από την πρώτη κιόλας στιγμή».

Αλλά ο Π.Τατούλης οριοθετεί και τι σημαίνει, τελικά, πολιτική ευθύνη: «τι σημαίνει κριτήριο πολιτικής ενοχής για εμένα; Οτι κάποιος πρέπει να παραιτείται ή να απομακρύνεται μέχρι ο λαός να ξεχάσει και στην πρώτη ευκαιρία να επανακάμψει σαν να μην έχει τίποτα συμβεί ή να απομακρυνθεί και ανενόχλητος να απολαμβάνει την κοινωνική καταξίωση και τα αμύθητα πλούτη της θητείας του; Ας είμαστε λίγο σοβαροί». Εδώ ο Π.Τατούλης προειδοποιεί να μην επαναληφθούν τα φαινόμενα των ευκαιριών που χάρισε η διακυβέρνηση Καραμανλή σε υπουργούς της που εκπαραθυρώθηκαν στην συνέχεια και για δεύτερη φορά!

Ο Π.Τατούλης αναφέρεται και στο φαινόμενο της παραπομπής των σκανδάλων, που βγαίνουν στην επικαιρότητα, στην δικαιοσύνη, δίκην λύσης: «εμείς λοιδορούσαμε το ΠΑΣΟΚ και τον Κώστα Σημίτη (και καλώς πράτταμε), όταν έλεγε "όποιος έχει στοιχεία στον εισαγγελέα". Οπότε, εμείς δεν μπορούμε να ακολουθούμε αυτήν την τακτική» και στο αν τελικά αυτή η τακτική συμβάλλει πραγματικά στην διαλεύκανση σημαντικών θεμάτων δημοσίου ενδιαφέροντος: «πείτε μου εσείς σε ποιες από τις φοβερές υποθέσεις που έχουν συγκλονίσει τον τόπο απέδωσε τελικά ποινικές ευθύνες ή αν δεν εξευρέθησαν, στη συνέχεια αποδόθηκαν πολιτικές ευθύνες έστω. Σε καμία υπόθεση. Ούτε στο Χρηματιστήριο, ούτε στα δομημένα ομόλογα, ούτε για την ώρα στη Siemens (πού βρίσκεται η υπόθεση Τσουκάτου και οι άλλες μικρές παραφυάδες του σκανδάλου που δημοσιοποιήθηκαν), ούτε στις υποκλοπές».

Ας μην φρεναπατώμαστε: ο Τατούλης διαγράφηκε από την Νέα Δημοκρατία γιατί ήταν το στάχυ που ξεχώριζε πάνω από τ'άλλα. Ξεχώριζε από τον καιρό που, όντας υφυπουργός πολιτισμού, είχε έρθει σε ρήξη με τον πρωθυπουργό, και τότε υπουργό πολιτισμού, για τον ρόλο στο υπουργείο του, συμπαθούς κατά τα λοιπά, πρώην γενικού γραμματέα του υπουργείου, Χρήστου Ζαχόπουλου. Ενός παλιού φίλου του πρωθυπουργού, που όταν βρέθηκε στην ανάγκη για προστασία από τους εκβιαστές του, βρήκε τις πόρτες κλειστές. Είναι θλιβερό που ο πρωθυπουργός της χώρας, που οικοδόμησε για τον εαυτό του το προφίλ του «λαϊκού» και «άτεγκτου» τύπου «άντρα» που «δεν σηκώνει πολλά» σε ζητήματα ηθικής, να μην τολμά να κάνει αυτό που του επιβάλλει το προφίλ που ο ίδιος έχει καλλιεργήσει: να αναλάβει για μια φορά την ευθύνη για την διακυβέρνηση της χώρας. Όχι μόνο για τις επιτυχίες, αλλά και για τις αποτυχίες. Με την διαγραφή του Πέτρου Τατούλη έχασε ο πρωθυπουργός - αν είχε ποτέ - αυτήν την ευκαιρία. Ο Κ.Καραμανλής προτίμησε τον ψεύτικο έπαινο των δήθεν φίλων από τον δίκαιο ψόγο των «εχθρών». Άλλος κοντά του, να ξέρει, που να του πει ποιο είναι το καλό του δεν θα ξαναϋπάρξει. Αν δεν το έκαναν μέχρι τώρα, δεν θα το κάνουν ποτέ.