Ένας πρωτόγνωρος ενθουσιασμός έχει κυριεύσει την υφήλιο από άκρη σε άκρη ! Ο Μπάρακ Ομπάμα είναι ο νέος εκλεγμένος πρόεδρος των Η.Π.Α.!'Υστερα από 8 καταστροφικά χρόνια διακυβέρνησης από τον George W. Bush και τους Ρεπουμπλικάνους, οι Αμερικάνοι και ολόκληρος ο πλανήτης, βλέπουν στο πρόσωπο του Ομπάμα, τον φορέα της ελπίδας και της αλλαγής! Εκπροσωπεί όμως πράγματι ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος τη ρήξη με τις πολιτικές του Προέδρου Μπους; Ενσαρκώνει την πραγματική αλλαγή;
Στην εσωτερική και οικονομική πολιτική, η κυριότερη κληρονομιά που αφήνει η κυβέρνηση Μπους είναι ο νέος, εκτεταμένος ρόλος του κράτους . Οι κρατικές δαπάνες αυξήθηκαν με ιλλιγιώδεις ρυθμούς (και όχι μόνο λόγω του πολέμου στο Ιράκ), τα ελλείμματα εκτοξεύτηκαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα, ο εμπορικός προστατευτισμός έκανε μια δυναμική επιστροφή , η κρατική χρηματοδότηση των προγραμμάτων Medicare και Medicaid σημείωσε τη μεγαλύτερη αύξηση από την εποχή του Λύντον Τζόνσον! Και βέβαια το αποκορύφωμα ήταν τα γεγονότα των τελευταίων μηνών! Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, ο "σοσιαλισμός των πλουσίων" έγινε πραγματικότητα! Αποτυχημένες επιχειρήσεις κρατικοποιήθηκαν και το διαβόητο σχέδιο Πόλσον "χάρισε" 700 δισεκατομμύρια δολλάρια, από τα χρήματα των φορολογουμένων, στις Τράπεζες . Δυστυχώς η προεκλογική ρητορική του Μπάρακ Ομπάμα αλλά και το πολιτικό παρελθόν του , μας πείθει πως διακατέχεται από την πίστη ενός τυπικού Δημοκρατικού , στην ικανότητα του κράτους να αναμορφώσει την κοινωνία . Έτσι προτείνει ακόμη πιο πολυέξοδα κρατικά προγράμματα ενώ υποστήριξε θερμά την πιο ανήθικη αναδιανομή πλούτου στην αμερικάνικη ιστορία, το "Σχέδιο Πόλσον". Ανησυχητικές είναι επίσης και οι κορώνες του υπέρ του εμπορικού προστατευτισμού.
Στην εξωτερική πολιτική, η κυβέρνηση Μπους, προχώρησε σε εναν επιθετικό παρεμβατισμό, καθρέφτη του επεμβατισμού που επέδειξε στην εσωτερική του πολιτική.Ο Μπάρακ Ομπάμα, προς τιμήν του, από την πρώτη στιγμή τάχθηκε εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, και υποστηρίζει την επιστροφή των αμερικάνικων στρατευμάτων. Όμως την ίδια στιγμή, υποστηρίζει την ενίσχυση της αμερικάνικης παρουσίας στο Αφγανισταν, δεν απέκλεισε την επέμβαση στο Πακιστάν για να καταπολεμήσει την Αλ-Καϊντα, ακόμη και χωρίς την έγκριση της πακιστανικής κυβέρνησης, χρησιμοποίησε πολύ σκληρή γλώσσα κατά του Ιραν, ενώ στο επιτελείο του βρίσκονται άνθρωποι του Μπιλ Κλίντον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Δημοκρατικό Κόμμα είναι η κατεξοχήν παράταξη του "ιδεαλιστικού ουϊλσονισμού" και είναι υπεύθυνο για τις περισσότερες επεμβάσεις των Η.Π.Α στη διεθνή σκηνή τον 20ο αιώνα .Κάθε Δημοκρατικός πρόεδρος αυτόν τον αιώνα είχε τον πόλεμο του : o Ουϊλσον τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο,ο Ρούσβελτ τον Β' Παγκόσμιο ,ο Τρούμαν τον Πόλεμο της Κορέας, ο Κένεντυ την επέμβαση στον Κόλπο των Χοίρων, ο Τζόνσον το Βιετνάμ, ο Κλίντον την Αϊτη και το Κόσοβο.Στην πράξη o "ιδεαλιστικός ουϊλσονισμός" των Δημοκρατικών δεν απέχει και πολύ από το νεοσυντηρητισμό της κυβέρνησης Μπους. Μάλιστα, σαν δόγμα ταιρίαζει απόλυτα στη φιλοσοφία των Δημοκρατικών για την κυβέρνηση και το ρόλο του κράτους. Όπως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να αναμορφώσει τις Η.Π.Α. στο εσωτερικό τους , μέσω των φιλόδοξων κοινωνικών προγραμμάτων , το ίδιο πρέπει να κάνει και για ολόκληρο τον πλανήτη, μέσω του "nation-building" και των συνεχών πολέμων για την "επέκταση της δημοκρατίας"!
Ο Μπάρακ Ομπάμα είχε την ευκαιρία να κάνει τη διαφορά και να φέρει την πραγματική αλλαγή! Αρκεί να γυρνούσε στις ρίζες του Δημοκρατικού Κόμματος, στο Δημοκρατικό Κόμμα του Τζέφερσον, του Άντριου Τζάκσον και του Γκρόβερ Κλήβελαντ, όταν εκπροσωπούσε τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, του ελεύθερου εμπορίου και του αντι-ιμπεριαλισμού. Αντί γι αυτό προτίμησε έναν πιο συμβατικό δρόμο. Αν διακινδυνεύαμε μια πρόβλεψη, θα λέγαμε πως ο Ομπάμα θα αποτελέσει μια συνέχεια των πολιτικών Μπους, με αλλαγές περισσότερο στυλ παρά ουσίας. Θα βάλει ενα κοσμοπολιτικο και ιδεαλιστικό λούστρο στον αμερικάνικο επεμβατισμό, ενώ το διεθνές κλίμα θα τον διευκολύνει για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τον κρατισμό. Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και μια γερή δόση "πολιτικής ορθότητας" και πολιτικών "θετικής δράσης". Και όσο για το μέλλον της ελευθερίας, αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Στην εσωτερική και οικονομική πολιτική, η κυριότερη κληρονομιά που αφήνει η κυβέρνηση Μπους είναι ο νέος, εκτεταμένος ρόλος του κράτους . Οι κρατικές δαπάνες αυξήθηκαν με ιλλιγιώδεις ρυθμούς (και όχι μόνο λόγω του πολέμου στο Ιράκ), τα ελλείμματα εκτοξεύτηκαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα, ο εμπορικός προστατευτισμός έκανε μια δυναμική επιστροφή , η κρατική χρηματοδότηση των προγραμμάτων Medicare και Medicaid σημείωσε τη μεγαλύτερη αύξηση από την εποχή του Λύντον Τζόνσον! Και βέβαια το αποκορύφωμα ήταν τα γεγονότα των τελευταίων μηνών! Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, ο "σοσιαλισμός των πλουσίων" έγινε πραγματικότητα! Αποτυχημένες επιχειρήσεις κρατικοποιήθηκαν και το διαβόητο σχέδιο Πόλσον "χάρισε" 700 δισεκατομμύρια δολλάρια, από τα χρήματα των φορολογουμένων, στις Τράπεζες . Δυστυχώς η προεκλογική ρητορική του Μπάρακ Ομπάμα αλλά και το πολιτικό παρελθόν του , μας πείθει πως διακατέχεται από την πίστη ενός τυπικού Δημοκρατικού , στην ικανότητα του κράτους να αναμορφώσει την κοινωνία . Έτσι προτείνει ακόμη πιο πολυέξοδα κρατικά προγράμματα ενώ υποστήριξε θερμά την πιο ανήθικη αναδιανομή πλούτου στην αμερικάνικη ιστορία, το "Σχέδιο Πόλσον". Ανησυχητικές είναι επίσης και οι κορώνες του υπέρ του εμπορικού προστατευτισμού.
Στην εξωτερική πολιτική, η κυβέρνηση Μπους, προχώρησε σε εναν επιθετικό παρεμβατισμό, καθρέφτη του επεμβατισμού που επέδειξε στην εσωτερική του πολιτική.Ο Μπάρακ Ομπάμα, προς τιμήν του, από την πρώτη στιγμή τάχθηκε εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, και υποστηρίζει την επιστροφή των αμερικάνικων στρατευμάτων. Όμως την ίδια στιγμή, υποστηρίζει την ενίσχυση της αμερικάνικης παρουσίας στο Αφγανισταν, δεν απέκλεισε την επέμβαση στο Πακιστάν για να καταπολεμήσει την Αλ-Καϊντα, ακόμη και χωρίς την έγκριση της πακιστανικής κυβέρνησης, χρησιμοποίησε πολύ σκληρή γλώσσα κατά του Ιραν, ενώ στο επιτελείο του βρίσκονται άνθρωποι του Μπιλ Κλίντον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Δημοκρατικό Κόμμα είναι η κατεξοχήν παράταξη του "ιδεαλιστικού ουϊλσονισμού" και είναι υπεύθυνο για τις περισσότερες επεμβάσεις των Η.Π.Α στη διεθνή σκηνή τον 20ο αιώνα .Κάθε Δημοκρατικός πρόεδρος αυτόν τον αιώνα είχε τον πόλεμο του : o Ουϊλσον τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο,ο Ρούσβελτ τον Β' Παγκόσμιο ,ο Τρούμαν τον Πόλεμο της Κορέας, ο Κένεντυ την επέμβαση στον Κόλπο των Χοίρων, ο Τζόνσον το Βιετνάμ, ο Κλίντον την Αϊτη και το Κόσοβο.Στην πράξη o "ιδεαλιστικός ουϊλσονισμός" των Δημοκρατικών δεν απέχει και πολύ από το νεοσυντηρητισμό της κυβέρνησης Μπους. Μάλιστα, σαν δόγμα ταιρίαζει απόλυτα στη φιλοσοφία των Δημοκρατικών για την κυβέρνηση και το ρόλο του κράτους. Όπως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να αναμορφώσει τις Η.Π.Α. στο εσωτερικό τους , μέσω των φιλόδοξων κοινωνικών προγραμμάτων , το ίδιο πρέπει να κάνει και για ολόκληρο τον πλανήτη, μέσω του "nation-building" και των συνεχών πολέμων για την "επέκταση της δημοκρατίας"!
Ο Μπάρακ Ομπάμα είχε την ευκαιρία να κάνει τη διαφορά και να φέρει την πραγματική αλλαγή! Αρκεί να γυρνούσε στις ρίζες του Δημοκρατικού Κόμματος, στο Δημοκρατικό Κόμμα του Τζέφερσον, του Άντριου Τζάκσον και του Γκρόβερ Κλήβελαντ, όταν εκπροσωπούσε τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, του ελεύθερου εμπορίου και του αντι-ιμπεριαλισμού. Αντί γι αυτό προτίμησε έναν πιο συμβατικό δρόμο. Αν διακινδυνεύαμε μια πρόβλεψη, θα λέγαμε πως ο Ομπάμα θα αποτελέσει μια συνέχεια των πολιτικών Μπους, με αλλαγές περισσότερο στυλ παρά ουσίας. Θα βάλει ενα κοσμοπολιτικο και ιδεαλιστικό λούστρο στον αμερικάνικο επεμβατισμό, ενώ το διεθνές κλίμα θα τον διευκολύνει για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τον κρατισμό. Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και μια γερή δόση "πολιτικής ορθότητας" και πολιτικών "θετικής δράσης". Και όσο για το μέλλον της ελευθερίας, αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
44 σχόλια:
"in an election where limited government didn't stand a chance no matter who won, it's the best we can hope for."
σχολιο από εναν libertarian blogger.
To προσυπογράφω αν και συμφωνώ γενικά με το κειμενο σου.
"o Ουϊλσον τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο" και "ο Ρούσβελτ τον Β' Παγκόσμιο";
Συγγνώμη αλλά κάτι τέτοια έλεγε ο Bob Dole και γέλαγε όλη η Αμερική μαζί του...
Και ο Andrew Jackson (καταστροφέας των Ινδιάνων) εκπρόσωπος του αντι-ιμπεριαλισμού;!
Ως προς τα οικονομικά συμμερίζομαι τις ανησυχίες σου αλλά έχω την αίσθηση ότι ο άνθρωπος είναι πραγματιστής και δεν έχει καμία σχέση με κρατιστές τύπου Παπανδρέου / Αλογοσκούφη, που θέλει να εντάξει τις ελληνικές τράπεζες με το ζόρι στο "σχέδιό του"...
Έχει δώσει δείγματα (έστω νύξεις) στις ομιλίες του, ακόμα και σήμερα όταν είπε "ξέρουμε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα" (φράση διπλής ανάγνωσης). Απομένει βέβαια να φανεί στην πράξη...
Οι Αμερικανοί (και ακόμα περισσότερο οι υπόλοιποι) διακατέχονται προς το παρόν από μια Ομπαμανία. Αρκεί να δει κανείς τα πρόσωπά τους όταν μιλάει, λες και είναι πρόσωπα Γερμανών από ταινία της Riefenstahl, όταν αντικρύζουν το Φύρερ.
Βέβαια έχουν κάποιο δίκιο να ελπίζουν για αλλαγή, μετά το στραπάτσο που πάθανε την τελευταία οκταετία.
Η ουσία όμως είναι πως τα προβλήματά τους δεν οφείλονται στην πολιτική αλλά στο γεγονός πως έχουν καταντήσει να είναι PC-dominated φοβισμένα καταναλωτικά ανθρωπάρια που καμιά σχέση δεν εχουν με τους Αμερικανούς που δημιούργησαν τη χώρα.
@harry peitsinis
Αν είχε βγει ο ΜακΚεϊν το ποστ αυτό θα ήταν σίγουρα πολύ πιο αρνητικό!
@mantz
Από τον Ουϊλσον και μετά , οι Δημοκρατικοί ήταν ιστορικά το κόμματα που ταυτίστηκε με τον επεμβατισμό σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.Πού ακριβώς διαφωνείς?Οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν πάντα πιο επιφυλακτικοί. Βέβαια και οι τελευταίες τους επιφυλάξεις εξαφανίστηκαν με την κυριαρχία των νεοσυντηρητικών στο κόμμα. Μη ξεχνάμε πως οι νεοσυντηρητικοί προέρχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Τον 19ο αιώνα οι Δημοκρατικοί ήταν το κόμμα που υποστήριζε το ελεύθερο εμπόριο, τον κανόνα του χρυσού, το περιορισμένο κράτος και μια μη επεμβατική εξωτερική πολιτική. Οι Ρεπουμπλικάνοι υποστήριζαν τους υψηλούς δασμούς, ήθελαν πιο ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και έβλεπαν θετικά την προοπτική οι Η.Π.Α. να γίνουν αποικιακή δύναμη(Μακ Κίνλευ και Ισπανοαμερικανικος Πόλεμος).Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι Δημοκρατικοί Πρόεδροι έμεναν πάντα πιστοί σε αυτές τις αρχές.Και δυστυχώς ο "απομονωτισμός" δεν εμπόδισε την αμερικανική κυβέρνηση να διαπράξει εγκλήματα εναντίον των ιθαγενών.
@skeptomenos neos
Η προσωπολατρεία του Ομπάμα έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα για μια Δυτική δημοκρατία!Ο Κιμ Ιλ Σούνγκ και ο Στάλιν πολύ θα ζήλευαν!
Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και μια γερή δόση "πολιτικής ορθότητας" και πολιτικών "θετικής δράσης". Και όσο για το μέλλον της ελευθερίας, αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
+ επαναφορά του fairness doctrine (για να χτυπηθεί το συντηρητικό ραδιόφωνο) + υποχρεωτική κοινωνική θητεία για τους μαθητές.
Απ' την άλλη ο πρώτος σκοπός κάθε προέδρου την πρώτη τετραετία είναι να εκλεγεί την επόμενη, άρα ίσως φανεί μετριοπαθής.
Οι Αμερικανοί (και ακόμα περισσότερο οι υπόλοιποι) διακατέχονται προς το παρόν από μια Ομπαμανία. Αρκεί να δει κανείς τα πρόσωπά τους όταν μιλάει, λες και είναι πρόσωπα Γερμανών από ταινία της Riefenstahl, όταν αντικρύζουν το Φύρερ.
Πέστο ψέματα. Tα ελληνικά ΜΜΕ έχουν ήδη αναπτύξει μια παραφιλολογία για τον φιλελληνισμό των Obama - Biden που θυμίζει τη γνωστή παραφιλολογία των νεοναζί για το φιλελληνισμό του Χϊτλερ.
Καλά, αλλαγές δεν πρόκειται να φέρει - εγώ δηλαδή δεν περιμένω. Αλλά πραγματικά τόση ψώρα για την ελεύθερη αγορά... λες και η ζωή μας ξεκινά και τελειώνει εκεί, λες και δεν έχουμε τόσα σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούμε, και ο ανταγωνισμός και η αναζήτηση ευκαιριών αγοράς μας στερούν το χρόνο.
Μακάρι σε μια σταθερή, δίκαιη και ισότιμη αγορά όπου δεν θα χρειάζεται να ψάχνεις την ευκαιρία, αλλά παντού θα ήσουν σίγουρος πως αγοράζεις δίκαια και χωρίς μπαγαποντιές την ποιότητα που θες. Μακάρι σε μια αγορά που δε θα χρειαζόταν καν να ασχολείσαι μαζί της γιατί δεν είναι τίποτε παραπάνω από εργαλείο. Αυτό θα ήταν μια πολύ μεγάλη αλλαγή προς την βελτίωση της ποιότητας ζωής μας θα μας χάριζε το χρόνο να ζήσουμε και όχι να αγωνιζόμαστε να αναπνεύσουμε. Τέτοιες αλλαγές ποιός θα φέρει άραγε;
Μπαγαμπόντισσα δεν είναι οι αγορά,μπαγαμπόντιδες είναι οι άνθρωποι.Ουσιαστικά ψάχνεις για έναν κόσμο χωρίς απατεώνες,κλέφτες και καθάρματα. Τέτοιος κόσμος είναι αδύνατο να υπάρξει. Το περισσότερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι για μια κοινωνία όπου οι συνθηκες πληροφόρησης και συναλλαγής θα επιτρέπουν τη μέγιστη δυνατή κριτική σκέψη από πλευράς καταναλωτή.
Αλλά κανένας Ομπάμα δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό.Είναι μια μάχη που θα πρέπει να κερδίσει μονάχη της η ανοιχτή κοινωνία
Σε επικουρία του τελευταίου σχολίου του κ. Πεϊτσίνη, απλώς να αναφέρω ότι όποιος μιλήσει με πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ ας τους ρωτήσει για τους υπαλλήλους των καταστημάτων τροφίμων. Θα ακούσει πολλές ιστορίες για κλέψιμο στο ζύγι, για κρύψιμο προϊόντων για να τα διαθέσουν με μπαξίσι, για νόθευση προϊόντων.
Και να σκεφτεί κανείς ότι μεγάλο μέρος της ρητορικής της αριστεράς ήταν και είναι βασισμένο στην εικόνα του "γερολαδά". Του απατεώνα δηλαδή εμπόρου.
pelerin
Το να παρομοιάζει κανείς τους οπαδούς του Ομπάμα με τους οπαδούς του Φυρερ ή του Στάλιν είναι ότι πιο ρηχό διάβασα για τις αμερικανικές εκλογές...
Εξισου η λογική τι Παπαγος- τι Πλασήρας...
Το πως γίνεται να είναι κάποιος τόσο αναίσθητος, μονόχνωτος και αρνητικός...α,ναι και αδαής, μου κάνει μεγάλη εντύπωση...ελπίζω μόνο, όσοι τα γράψατε αυτά να μην είστε νέοι διότι τότε η απογοήτευση θα ήταν τραγική!!!
@darthiir the abban
Μόνο με ένα πρόγραμμα φιλελευθερισμού και δραστικού περιορισμού του κράτους, οι Η.Π.Α. θα εγκαταλείψουν τη μεσσιανική εξωτερική πολιτική τους.Μόνο όταν στερήσεις στην ομοσπονδιακή εξουσία τα χρηματικά μέσα , θα σταματήσει εκ των πραγμάτων να έχει φιλοδοξίες παγκόσμιας αυτοκρατορίας.Όλες οι υπόλοιπες αντι-ιμπεριαλιστικές ρητορείες τύπου Τσόμσκι είναι απλά ευχολόγια...
@wake up and smell the coffee
Έχω συναντήσει πολλούς αριστερούληδες οι οποίοι πιστεύουν ακράδαντα πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και θεωρούν αδιανόητο ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι , κατ'αυτούς, "προοδευτικοί"... Χώνεψε το, υπάρχει και διαφορετική άποψη και δεν είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να εκστασιάζομαστε μπροστά στη θέα του μεγάλου ηγέτη Μπάρακ Ομπάμα.Προσωπικά, είμαι πάντα επιφυλακτικός με όλους τους πολιτικούς,ακόμη και με αυτούς που είναι κοντά μου ιδεολογικά,πόσο μάλλον με έναν πολιτικό που το προεκλογικό του πρόγραμμα καθε άλλο παρά με γεμίζει με ενθουσιασμό .Προσπάθησα σε αυτό το ποστ, με επιχειρήματα και χρησιμοποιώντας αυτά που είπε ο ίδιος ο Ομπάμα, να αιτιολογήσω τις επιφυλάξεις μου προς το προσωπό του. Πολύ θα το εκτιμούσα να δω και τα δικά σου επιχειρήματα (αν υπάρχουν).Βέβαια, εσύ και οι όμοιοι σου, θεωρείτε πως το να γίνεστε cheerleaders του Ομπάμα και να πιστεύετε πως είναι ο επί γης Μεσσίας,φανερώνει πολιτική ωριμότητα και βαθιά πολιτική σκέψη.Μάλλον αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τα πράγματα ... Και για να σου λύσω την απορία, είμαι στα 30 (τί απογοήτευση,ε?)
Cobden,
είδες τι γρήγορα που βγάζεις συμπεράσματα; Λίγο ανώριμο...δεν νομίζεις;
Δεν είμαι ούτε "αριστερούλης"΄, ούτε cheerleader κανενός...και έχω και εγώ τις επιφυλάξεις μου για τον Ο. Το πρόβλημά μου δεν είναι εκεί...το πρόβλημα είναι πως τρέχετε κατευθείαν σε αναφορές τύπου Στάλιν και Χίτλερ,...για όνομα...πράγμα το οποίο δείχνει έλλειψη φαντασίας αν μη τι άλλο...και την ίδια στιγμη, εφόσον κολλημένοι στο παρελθόν, δεν μπορείτε να δειτε με καθαρή ματιά τι συμβαίνει σήμερα...
Συγνώμη αλλά δεν μπορώ ν'ασχοληθώ περισσότερο...
Good night and good luck!
εγω απορω που ακομα συζηταμε το ενδεχομενο να αλλαξει τοσο σοβαρα η πολιτικη των ΗΠΑ επειδη ο Ομπαμα ειναι εγχρωμος.Απο ποτε ενας ανθρωπος μονος του εκανε κατι τετοιο λογω φυλης.Δεν ειναι αλλωστε ο παραδοσιακος μαυρος των γκετο ουτε ο εγγονος δουλων και αυτο δεν ειναι χωρις σημασια.Η ιστορια ειναι αποτελεσμα οικονομικων-κοινωνικων συνθηκων και αυτο ειναι πλεον περα απο τον Μαρξ.
Το να παρομοιάζει κανείς τους οπαδούς του Ομπάμα με τους οπαδούς του Φυρερ ή του Στάλιν είναι ότι πιο ρηχό διάβασα για τις αμερικανικές εκλογές
Για να μην αναφέρουμε ότι πρόκειται για κλασική περίπτωση απαγωγής στον Χίτλερ.
Μάλλον διαβάζετε ότι θέλετε.Ούτε εγώ, ούτε κανένας από τους σχολιαστές έγραψε πως η πολιτική του Ομπάμα έχει ομοιότητες με αυτή του Στάλιν ή του Χίτλερ. Η άποψη που υποστηρίχθηκε είναι πως αυτού του είδους η προσωπολατρεία είναι ασυνήθιστη για μια ώριμη Δυτική δημοκρατία και παραπέμπει σε άλλες εποχές και άλλα καθεστώτα .Κατα τη γνώμη μου, είναι ένα επικίνδυνο φαινόμενο να βλέπεις έναν πολιτικό σαν Μεσσία . Διαφωνείτε πάνω σε αυτο?
Σας διασβεβαιωνω οτι κανεις δεν τον βλεπει σαν Μεσσια. Εχετε υπερβαλλει. Ο ενθουσιασμος που βλεπετε ειναι ενθουσιασμος απεναντι στην αναζοπυρωση του Αμερικανικου ονειρου. Αν προσπαθησεις, θα φτασεις εκει που θες. Η αξιοκρατια νικησε. Η διανοηση επικρατησε. Ο ρατσισμος ηττηθηκε.
Αυτα χειροκροτουσαμε και οχι καποιον Μεσσια που θα εσωζε τον κοσμο. Ο ιδιος το ειπε μαλιστα οτι η κυβερνηση δε θα μπορεσει να τα κανει ολα. Οτι πολλα πρεπει να τα κανουμε εμεις οι ιδιοι. Με ατομικη προσπαθεια και ιδιωτικη πρωτοβουλια. Εδωσε πολλα τετοια παραδειγματα ιδιως στον τομεα της εκπαιδευσης.
Προσωπικα με εμπνεει να προσπαθησω πιο πολυ, να καταφερω κατι καλυτερο, να μη παρατησω την προσπαθεια. Κι αν εγω, παραγω περισσοτερο, ποιος βγαινει κερδισμενος τελικα; Μονο εγω; Μηπως και σεις;
ΥΓ
Φανταζομαι τι θα γραφατε αν ζουσατε τη δεκαετια του 60 οταν ο Κεννεντυ ειχε πει "Θα στειλουμε ανθρωπο στο φεγγαρι."
Θα χλευαζατε φυσικα.
"Από τον Ουϊλσον και μετά , οι Δημοκρατικοί ήταν ιστορικά το κόμματα που ταυτίστηκε με τον επεμβατισμό σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.Πού ακριβώς διαφωνείς?"
Νομίζω ότι αυτές είναι "θεωρίες" πολιτικών επιστημόνων που προσπαθούν να χωρέσουν την πραγματικότητα σε εύκολα ερμηνευτικά καλούπια (με στατιστικό δείγμα απειροελάχιστο).
Οι στρατιωτικές κρίσεις λιγότερο "δημιουργούνται" από την Α΄ ή Β΄ θεωρητική προσέγγιση και περισσότερο "παρουσιάζονται" ή οφείλονται σε πιο πεζές αιτίες, όπως π.χ. οι υπαρκτές εναλλακτικές λύσεις, οι ισορροπίες ισχύος στο παγκόσμιο σκηνικό, η ύπαρξη σωστής και πλήρους πληροφόρησης, κτλ.
Επιπλέον, π.χ. ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος βρήκε την Αμερική, όχι το αντίθετο.
Αν συμπεριλάβουμε δε τη Κρίση στον Κόλπο των Χοίρων (Κennedy), γιατί όχι και τις επεμβάσεις σε Γρενάδα, Λίβανο (Reagan) και τον Α΄ πόλεμο του Κόλπου (Bush Sr.);
Και για να σχολιάσω και τον τελευταίο ανώνυμο, κανείς δεν είπε ότι θα αλλάξει πολιτική λόγω του χρώματός του. Αυτά είναι ανύπαρκτες θέσεις-"αχυράνθρωποι" που κατασκευάζονται από ορισμένους σοφιστές για να μπορούν μετά να τους επιτεθούν με την άνεσή τους. Εμμέσως δε υπονοεί το ότι όλοι αυτοί που βλέπουν θετικά την εκλογή του είναι ηλίθιοι...
@Athena Smith:
Το είπατε πιο καλά από μένα (προφανώς γιατί σας αφορά και αμεσότερα).
Θα έλεγα πως αυτό που βγήκε ήταν ένα παγκόσμιος αναστεναγμός ανακούφισης, για την υποχώρηση (προσωρινή ή μη, θα δούμε) του ανορθολογισμού και του σκοταδισμού ο οποίος δυστυχώς είχε γίνει η κυρίαρχη δύναμη στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων (ανεξαρτήτως του Μακέιν προσωπικά).
Μια μικρή αναφορά σε αυτούς που θα «μας» αδειάσουν την γωνιά με την νίκη του Obama. Οι ρεπουμπλικάνοι Cheney, Rumsfeld, Rove που βασάνισαν το κόμμα τους από την εποχή του Ford και του Reagan. Dominionists φανατικοί του corporative capitalism δεν υπήρξαν ποτέ Reagan republicans. Μαζί τους οι εξέχοντες σύμβουλοι του Bush : Ralph Reed, Michael Ledeen, o καλιφορνέζος πολυεκατομμυριούχος Howard Ahmanson jr. - όλοι γνωστοί Christian Reconstructionists.
Ακολουθούν στην έξοδο ο Elliott Abrams ,ο Joshua Muravchick (μέλος και πρόεδρος των Young People’s Socialist League ) και ο Michael Ledeen από το γνωστό American Enterprise Institiute και ακόμη οι μεταμελημένοι αριστεροί Norman Podhoretz και Irving Kristol.
Όλοι αυτοί είναι που καθόρισαν την ατζέντα της διακυβέρνησης Bush σε διεθνή και εσωτερικά θέματα. Οι απόψεις τους , απίστευτα εξωφρενικές, είναι δημοσιευμένες και η διασύνδεσή επίσημη τους με τον Λευκό Οίκο δημόσια διακηρυγμένη.
Ότι και να πρεσβεύει η νέα κυβέρνηση Obama οι παραπάνω αποχωρήσαντες δεν θα λείψουν από κανένα στην υφήλιο.
Aυτό που απουσίασε από το Λευκό Οίκο τις τελευταίες τετραετίες ήταν η κοινή λογική (παρούσα εν μέρει επί Κλίντον).
Γι αυτό δεν ευθύνονται μόνο τα άτομα αλλά και οι διεθνείς συγκυρίες.Δεν είναι εύκολο πράγμα να διαχειριστείς την κρίση των δίδυμων πύργων χωρίς να καταφύγεις ενδόμυχα σε έναν αμετροεπή εθνικισμό και σε έναν "δημοκρατικό" ιμπεριαλισμό
Το ζήτημα είναι τώρα να επανέλθει η ψυχραιμία και η ορθή πολιτική κρίση.
Με φόβισε η φράση μιας νεαρής ψηφοφόρου του Ομπάμα "τώρα θα αλλάξουμε τον κόσμο".
Πρόκειται για την ίδια νοοτροπία που χαρακτήρισε και τον ιδεαλιστικό ουιλσονισμό όπως ορθότατα παρατήρησε ο Κόμπντεν.
Είτε αντιμετωπίζεις τον κόσμο ως δυνάστης,είτε ως νταντά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο:
ο κρατικογενής ολοκληρωτισμός
Συμφωνω με Πειτσινη, υπαρχει μια Ομπαμανια οτι θα αλλαξουν ολα. Ο κυριος Ομπαμα και στο AIPAC πηγε, και τον Ζμπιγκνιου Μπρεζινσκι συμβουλο ειχε κλπ κλπ. Πολιτικη δεν προκειται να αλλαξει
@mantz
Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι επεμβάσεις των Ρεπουμπλικάνων που αναφέρεις, έγιναν από τη δεκαετία του '80 και μετά, όταν η ομάδα των νεοσυντηρητικών (πρώην τροτσκιστές, απογοητεύμενοι Δημοκρατικοί) είχε πια κυριαρχήσει στο κόμμα. Η παραδοσιακή libertarian-minded συντηρητική φιλοσοφία είναι ενάντια στον πόλεμο επειδή θεωρει πως οδηγεί στην αύξηση της συμμετοχής του κράτους σε κάθε πλευρά της οικονομικής και κοινωνικής ζωής και είναι δύσπιστη απέναντι σε μεγαλεπήβολα πολυέξοδα σχέδια nation buiding στην καρδιά της ερήμου. Αντίθετα οι Δημοκρατικοί,ειδικά οι κεντρώοι που είναι πιο κοντά στο κατεστημένο, νιώθουν πολύ πιο άνετα με αυτές τις συνέπειες του πολέμου στο εσωτερικό μέτωπο, και έτσι βλέπουν τον πόλεμο σαν ευκαιρία για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της χώρας.Οι επεμβάσεις των Δημοκρατικών προέδρων είναι τόσες πολλές, που δεν νομίζω πως είναι τυχαίο!
Όσο για τον καήμενο τον πρόεδρο Ρούσβελτ που ήθελε να μείνει ουδέτερος αλλά οι "κακοί" Ιάπωνες τον έσυραν στον πόλεμο, δεν νομίζω πως αυτή η άποψη ανταποκρίνεται και τόσο στην πραγματικότητα. Ο Ρούσβελτ , πριν την επίσημη είσοδο των Η.Π.Α. στον πόλεμο, ακολουθησε μια ιδιαίτερα επιθετική πολιτική έναντι των δυνάμεων του Άξονα.Οπότε, οι περισσότεροι ιστορικοί, δέχονται σήμερα, πως έλεγε ψέματα στους πολίτες πριν τις εκλογές του 1940 πως είχε σκοπό να κρατήσει την χώρα έξω από τον πόλεμο. Απλά οι ιστορικοί διαφωνούν για το αν έπρεπε να μπουν οι Η.Π.Α. στον πόλεμο ή όχι (δηλαδή αν καλώς ή κακώς είπε ψέματα ο Ρούσβελτ).Παρεπιπτόντως η ραχοκοκκαλιά της αντίθεσης στην είσοδο της χώρας στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο,στην ίδρυση του ΝΑΤΟ, στο σχέδιο Μάρσαλ και στον πόλεμο της Κορέας, ήταν οι συντηρητικοί Ρεπουμπλικάνοι..
Γράφει ο Rothbard:
By the 1960 GOP convention, Barry Goldwater had become the political leader of the transformed New Right. By 1960, too, the embarrassing extremists like the John Birch Society had been purged from the ranks, and the modern conservative movement was in place. It combined a traditionalist and theocratic approach to "moral values," occasional lip service to free-market economics, and an imperialist and global interventionist foreign policy dedicated to the glorification of the American state and the extirpation of world Communism. Classical liberalism remained only as rhetoric, useful in attracting business support, and most of all as a fig leaf for the grotesque realities of the New Right. (This entity is not to be confused with the fundamentalist factions now on the warpath against abortion and ERA.)
In a few brief years the character of the right wing had been totally transformed: Once basically classical liberal, it had become a global theocratic crusade.
"Με φόβισε η φράση μιας νεαρής ψηφοφόρου του Ομπάμα "τώρα θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Πρόκειται για την ίδια νοοτροπία που χαρακτήρισε και τον ιδεαλιστικό ουιλσονισμό όπως ορθότατα παρατήρησε ο Κόμπντεν."
Αυτό που εγώ ακούω:
Paralysis by analysis...
Ναι ρε παιδιά αλλάζουμε τον κόσμο...έτσι απλά...
Φοβηθήκατε;
Γιατί;;;
Α...ναι...
"Το ζήτημα είναι τώρα να επανέλθει η ψυχραιμία και η ορθή πολιτική κρίση¨"
Τι σημαίνει αυτό δηλαδη...
Ω, ναι την ορθή πολιτικη κρίση..εσείς την γνωρίζετε...δεν μας την λέτε και εμάς...
"Ναι ρε παιδιά αλλάζουμε τον κόσμο...έτσι απλά...
Φοβηθήκατε;
Γιατί;;;"
Γιατί θα έκανε καλό στον κόσμο για μια -έστω- φορά τα τελευταία 100 χρόνια να αφεθεί στην ησυχία του.
Μας κούρασαν οι μεσσίες,οι λυτρωτές,οι αναμορφωτές,οι βελτιωτές και οι λοιποί γελωτοποιοί
Ο Ομπάμα-"μεσσίας" κυκλοφορεί κυρίως στα ελληνικά...α, ναι και στους hardcore new-born christians...ειρωνικοί σαν και εσάς βεβαίως βεβαίως....
Ο Ομπάμα αντιπροσωπέυει εκατομύρια ανθρώπων που ξαφνικά τα πήραν στο κρανίο και είπαν αντε στο διάολο....στο κατεστημένο!
Και αν εσείς είστε αναίσθητοι μπροστά σε αυτό, και περιμένετε την οικονομία να σας ανεβασει, προβλημά σας...μία επανάσταση έγινε, και δεν θέλετε να το πάρετε χαμπάρι... η οικονομία είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι μπροστά σε ότι συμβαίνέι τώρα...
Οποιο και αν είναι το πρόσωπο, αυτό αντιπροσωπέυει τον λαό...ο.κ. την εκάστοτε κοινωνία...όπως και για όλα τα πρόσωπα της ιστορίας.
Αλλά ξέρω...οι έλληνες είναι...too cool for school...
είτε μιλάμε για Κωδικό Ντα Βίντσι, Χάρρυ Πόττερ, Ομπάμα...εμείς είμαστε πολύ κουλ για να συγκινηθούμε....
Να δώ πότε στην Ελλάδα θα βγάλετε υπουργό έγχωμο και μετά να μου πουλήσετε την ανωτεροτητά σας...
Η πλάκα είναι ότι ο ίδιος ανώνυμος που μας σαρκάζει επειδή ειρωνευόμαστε το μεσσιανισμό της Ομπαμανίας , θεωρεί την εκλογή Ομπάμα "επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο" που θα "αλλάξει τον κόσμο"!
Θα ήταν σπαρταριστά αστείο αν, έστω αν, ο γραφεύς των παραπάνω αντιλαμβανόταν το μέγεθος της αντιφασης. Επειδή δεν το αντιλαμβάνεται , είναι απλά θλιβερό.
O "ανώνυμος" προσπαθεί να μπεί στα μονοπάτια χαμένου εσωτερικού σας μονολόγου και να βγάλει άκρη...Θλιβερό είναι το οτι χάνω τον χρόνο μου μαζί σας...
Καλά μη χάνεις το χρόνο σου, απλά πρόσεχε λίγο αυτήν την περίοδο:
http://www.youtube.com/watch?v=c3_95F5e-Ac
@πρώτε ανώνυμε
Ωραίο απόσπασμα!Ο Ρόθμπαρντ με έχει επηρεάσει όσο κανένας άλλος στο πως βλέπω την ιστορία της αμερικάνικης δεξιάς!Η μετάλλαξη της Αμερικάνικης Δεξιάς άρχισε ήδη από τις αρχές τις δεκαετίας του '50 με την ίδρυση του National Review από τον Buckley και την άνοδο της "Νέας Δεξιάς". Η νέα Δεξιά παρότι εξακολουθούσε να υποστηρίζει την ελεύθερη οικονομια,διέφερε από την "Παλαιά Δεξιά" στο ότι αποδέχτηκε πλήρως τον Ψυχρό Πόλεμο και την επεμβατική εξωτερική πολιτική. Με αυτόν τον τρόπο όμως, υπονόμευε το αντικρατικιστικό μήνυμα της, αφού αποδέχοταν τις υψηλές δαπανές και την περιστολή των ατομικών ελευθεριών που συνεπάγοταν ο Ψυχρός Πόλεμος. Ο Γκόλντγουότερ και ο Ρεϊγκαν ήταν χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι αυτής της νέας Δεξιάς. Βέβαια από τη δεκαετία του '80 και μετά, στο κόμμα κυριάρχησαν οι νεοσυντηρητικοί, που αποδέχονταν το Νιου Ντιλ και όψεις της Μεγάλης Κοινωνίας του Τζονσον και υποστήριζαν μια ακόμη πιο επεμβατική εξωτερική πολιτική.Μπροστά στους νεοσυντηρητικούς, ο Γκολντγούωτερ και ο Ρεϊγκαν φαντάζουν libertarian εξτρεμιστές!(Τα γράφει πολύ ωραία όλα αυτά ο Ρόθμπαρντ στο "The betrayal of the American Right"!Στο προτείνω!)
@δεύτερε ανώνυμε
Αν διαβάσεις πιο προσεκτικά το ποστ, θα δεις πως δεν περιοριζόμαστε μονο στην οικονομία!Δε μας αναλύεις όμως καλύτερα ποιές ακριβώς πολιτικές του Ομπάμα είναι εναντίον του...κατεστημένου, ώστε να συμμεριστούμε κι εμείς τον ενθουσιασμό σου?
Αυτό με τις παρεμβάσεις των δημοκρατικών προέδρων μην το παίρνουμε και τοις μετρητοίς. Οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε νέους πολέμους κατά μέσο όρο κάθε δυο χρόνια, οπότε αν απομονώσουμε τους δημοκρατικούς προέδρους θα βρούμε παρεμβάσεις. Αλλά αυτό μόνο αν ξεχάσουμε τις παρεμβάσεις των άλλων. Λ.χ στον προηγούμενο πρόεδρο των ΗΠΑ Ιράκ - με 700,000 νεκρούς μέχρι τώρα! - και Αφγανιστάν, στήριξη δυο πολέμων σε Λίβανο και Σομαλία και πρόθεση για επέμβαση εναντίον του Ιράν, πιο πριν ο πατήρ Μπους σε Παναμά και Ιράκ, πιο πριν ο Ρήγκαν σε πόλεμο με την ...Γρανάδα, το Ελ Σαλβαντόρ και την Νικαράγουα - που την βομβάρδισε γιατί αγόρασε μαχητικά αεροσκάφη για να υπερασπιστεί τον...εναέριό της χώρο - το Αφγανιστάν - όπου οι αμερικανοί εκπαίδευσαν την αλ Κάιντα, την Λιβύη, τον Λίβανο, παρέμβαση στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, αύξηση του πυρηνικού οπλοστασίου και πυρηνικός ανταγωνισμός με την Σοβιετική Ένωση και άλλες ανωμαλίες - όπως στήριξη σε γενοκτονικά καθεστώτα όπως της Γουατεμάλας - που δεν μας παίρνει ο χρόνος, πιο πριν είχαμε τον Νίξον με τον πόλεμο στο Λάος και αν συνεχίσουμε θα δούμε να ξετυλίσσεται ένα κουβάρι αδιαλείπτων παρεμβάσεων στα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη με τις πιο απίθανες δικαιολογίες. Είναι η δουλειά του πλανητάρχη να παρεμβαίνει. Για καλό ή για κακό. Δεν έχει να κάνει με την ιδεολογία - νομίζω δεν έχει βγει ποτέ πλανητάρχης στην κοψιά της Πέιλιν λ.χ. Η Πέιλιν δεν θα παρενέβαινε γιατί απλά δεν την ενιδαφέρει. Όλους τους άλλους όμως τους ενδιαφέρει.
Συγχαρητήρια για την λογική, ψύχραιμη και κριτική αντιμετώπιση του φαινομένου Ομπάμα. Βρίσκεστε στο ίδιο μήκος κύματος με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που μειώνουν τη σημασία της εκλογής του αφού "οι Αμρικάνοι είναο φονιάδες των λαών" και "Όλοι ίδιοι είναι". Αφήστε εμας τους αφελείς να χαιρόμαστε και να ελπίζουμε, και ετοιμαστείτε στο κρυστάλλινο κάστρο της σοφίας σας να μας σώσετε όταν έρθει η ώρα που έτσι κι αλλιώς η ελεύθερη αγορά θα κυριαρχήσει νομοτελειακά στον κόσμο. Εκτός κι αν προλάβει η γη να γίνει κόκκινη. Πως μου αρέσουν οι άνθρωποι με απόλυτες βεβαιότητες...
cobden said...
«…Μπροστά στους νεοσυντηρητικούς, ο Γκολντγούωτερ και ο Ρεϊγκαν φαντάζουν libertarian εξτρεμιστές!…»
Μα να χαρακτηρίζονται οι λιμπερταριανοί ως «εξτρεμιστές» (;;!!) Από πού κι ως πού (;;!!). Για πολιτικές κότες πρόκειται μαζί με τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες!! Πώς το είπε παλαιότερα ο Robert Kagan στο «Power and Weakness»; Americans are from Mars and Europeans are from Venus
"Συγχαρητήρια για την λογική, ψύχραιμη και κριτική αντιμετώπιση του φαινομένου Ομπάμα. "
Αυτό είναι αλλά εσύ τον θεωρείς "φαινόμενο" άρα δεν είσαι και τόσο λογικός, ψύχραιμος και κριτικός.
Υπάρχουν κι οι σοφοί κι οι αφελείς, τι να κάνουμε, fact of life. Τώρα το ποιος είναι τι είναι εν πολλοίς υποκειμενικό βέβαια, αλλά αφού το παραδέχεσαι.
Αναφέροντας ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ υποβιβάζεις τη συζήτηση περί τα 47 επίπεδα, απαράδεκτος.
Χαρείτε όσο θέλετε, μπορείτε μήπως να αφήσετε και τον άλλο κόσμο ήσυχο ;
Και οι φιλελεύθεροι δεν είναι χιλιαστές σαν τους κομμουνιστές, δεν πιστεύουν ότι αυτά που υποστηρίζουν θα γίνουν "νομοτελειακά, μέσα από τις αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος" κλπ.μπούρδες.
Ο Ted Galen Carpenter του Cato Institute εκφράζει την ανησυχία του μήπως ο Ομπάμα αποδειχτεί χειρότερος από τον Μπους. Ο λόγος?Η πίστη του Ομπάμα στις λεγόμενες "ανθρωπιστικές επεμβάσεις" στην παράδοση του ιδεαλισμού των Δημοκρατικών και επισημαίνει :
"...this country would embark on expensive and potentially dangerous humanitarian crusades that would bleed America’s armed forces and drain the treasury.
It will not be an improvement if an Obama administration withdraws American forces from Iraq only to launch new interventions in such strategically and economically irrelevant snake pits as Darfur and Burma. That is not the kind of foreign-policy change the American people want or need."(http://www.nationalinterest.org/Article.aspx?id=20202)
Πάντως και η επιλογή του νέου προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, δεν είναι και το καλύτερο ξεκίνημα (http://www.antiwar.com/justin/?articleid=13728)
Θα ηθελα να δω τι θα κανετε εσεις οι φανατικοι νεοφιλελευθεροι αν ο Ομπαμα φερει την "πραγματικη αλλαγη". Θα το δεχτειτε ή μηπως θα αρχισετε παλι την δημοσιευση αρθρων σαν εκεινο το ανεκδιηγητο στο οποιο το new deal του Ρουζβελτ τελικα ειχε αρνητικες επιπτωσεις? Υποψιαζομαι οτι θα ειναι το δευτερο. Αλλωστε, οπως ειναι ο Τσωρτσιλ, ο φανατικος ειναι αυτος που δεν αλλαζει αποψη και δεν αλλαζει το θεμα.
ειπε ο Τσωρτσιλ*
@παναγιωτης
1. Προσωπικά ούτε γνωρίζω κανέναν, ούτε έχω διαβάσει κείμενα κάποιου «φανατικού νεοφιλελεύθερου» στο παρόν site. Αν και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να αποφύγω συζητήσεις περί ορισμών, καλό είναι – που και που – να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε.
2. Αν η «πραγματική αλλαγή» που θα φέρει ο Obama θυμίζει την αλλαγή του Ρούζβελτ τότε, ετούτη τη φορά οι συνέπειες θα είναι ακόμη χειρότερες. Ελπίζω ο Obama να λειτουργήσει τελικά συνετότερα από όσο ελπίζουν οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες/σοσιαλιστές οπαδοί του.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα παραδίδουν άνθρωποι την ελευθερία τους με αντάλλαγμα την ψευδαίσθηση μιας δήθεν οικονομικής ασφάλειας.
Δείτε το We Blew It του P. J. Rourke
Μάλλον διαβάζετε ότι θέλετε.Ούτε εγώ, ούτε κανένας από τους σχολιαστές έγραψε πως η πολιτική του Ομπάμα έχει ομοιότητες με αυτή του Στάλιν ή του Χίτλερ. Η άποψη που υποστηρίχθηκε είναι πως αυτού του είδους η προσωπολατρεία είναι ασυνήθιστη για μια ώριμη Δυτική δημοκρατία και παραπέμπει σε άλλες εποχές και άλλα καθεστώτα .
------
Αυτό από το στόμα ανθρώπων που τραβάνε μαλακεία με την Θάτσερ, τον ακτινοπίστολο και τον Μιλτιάδη τον Φρίντμαν.
Έγραφα ότι ο Ομπάμα μου μοιάζει για πραγματιστής και νομίζω πως δικαιώνομαι:
Barack Obama, Supply-Sider? (Kevin A. Hassett).
Δημοσίευση σχολίου