Κλασσικοί φιλελεύθεροι, φονταμενταλιστές χριστιανοί και στη μέση μια παραδοσιακή πτέρυγα ελαφρώς υπέρ της ελεύθερης οικονομίας αλλά συντηρητική σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα. Αυτή η παράτονη συμμαχία αποτελούσε τον κορμό του ρεπουμπλικανικού κόμματος τα τελευταία 50 περίπου χρόνια. Μετά την επαναστατική της παρουσία τη δεκαετία του 1980 με την προεδρία Reagan και τον ριζοσπαστισμό του ‘Συμβολαίου με την Αμερική’ του Newt Gingrich τη δεκαετία του 1990, οδηγήθηκε στην παρακμή της τελευταίας οκταετίας με την κυριαρχία των νεοσυντηρητικών και των φονταμενταλιστών χριστιανών του Νότου.
Ο John McCain, από την αρχή της προεκλογικής του καμπάνιας, προσπάθησε (αναπόφευκτα ίσως) να προσεγγίσει τη χριστιανική βάση του κόμματός του. Είναι αλήθεια ότι χωρίς την υποστήριξή τους, ή έστω την ανοχή τους, δεν θα μπορούσε να βρεθεί στο Λευκό Οίκο. Η επιλογή της Sarah Palin ήταν ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση – ήρθε να καθησυχάσει τη Χριστιανική Δεξιά από τις εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει το μετριοπαθές παρελθόν του. Ακολουθώντας όμως αυτή την πορεία, αποξένωσε μέρος των κλασσικών φιλελεύθερων, καθώς και τη μεγάλη μερίδα των αναποφάσιστων που είδαν στο πρόσωπό του – ίσως αδικαιολόγητα – μια επανάληψη της τραγικής προεδρίας Bush.
Από την άλλη μεριά, ο Barack Obama δεν φόβισε το αμερικάνικο κέντρο με αριστερίστικες κορώνες. Ίσα-ίσα. Σε συνέντευξή του, για παράδειγμα, τον περασμένο Γενάρη, προτίμησε να τοποθετήσει τον εαυτό του στην παράδοση του αισιόδοξου δυναμισμού του Ronald Reagan, και κατάφερε (με τη βοήθεια φυσικά της Sarah Palin) να κερδίσει την υποστήριξη επιφανών συνεργατών του πιο ριζοσπάστη προέδρου της τελευταίας 50ετίας.
Οι κλασσικοί φιλελεύθεροι, καθώς και οι μετριοπαθείς συντηρητικοί ψηφοφόροι του ρεπουμπλικανικού κόμματος, βρέθηκαν μπροστά στο φυσικό δίλλημα. Από τη μία, η επιλογή της υποψηφιότητας McCain. Ενός υποψηφίου που ξεκίνησε ως οπαδός της ελεύθερης οικονομίας και ενός μετριοπαθούς πολιτικού φιλελευθερισμού, αλλά κατέληξε να θυμίζει έντονα τον κρατικισμό του Bush και – κυρίως με την επιλογή της συνυποψήφιου του – το συντηρητισμό του χριστιανικού Νότου. Από την άλλη, η επιλογή Obama. Αν και πολιτικά αρκετά πιο φιλελεύθερος από τον John McCain, στα οικονομικά ζητήματα βρίσκεται όντως αριστερότερά του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Obama είναι ο σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος που παρουσιάζουν τα ελληνικά media – η πίστη του στην ελεύθερη οικονομία και οι πολιτικές του δεσμεύσεις θα τον τοποθετούσαν εύκολα στη δεξιά πλευρά του Ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος.
Αν συνυπολογίσει κανείς και τη δυσαρέσκεια που δημιούργησε η νεοσυντηρητική εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Bush, με αποκορύφωμα τον ανόητο πόλεμο στο Ιράκ, το παραπάνω δίλλημα απαντήθηκε πολύ πιο εύκολα απ’ ότι θα περίμενε κανείς πριν από μερικούς μήνες.
Οι κλασσικοί φιλελεύθεροι δεν φοβήθηκαν την υποψηφιότητα Obama. Οι μετριοπαθείς αναποφάσιστοι στήριξαν την υποψηφιότητα Obama. Οι παραγκωνισμένες μειονότητες πίστεψαν στην υποψηφιότητα Obama. Και ο John McCain έγινε θύμα της αδυναμίας του να συγκρουστεί την ώρα της κρίσης με το κατεστημένο που πολεμούσε σε όλη τη διάρκεια της μέχρι σήμερα σταδιοδρομίας του.
Η εκλογική αυτή ήττα, δίνει σήμερα την ευκαιρία στο ρεπουμπλικανικό κόμμα να ξανασκεφτεί τις προτεραιότητές του και να ανασυντάξει τις συμμαχίες του. Αν παραμείνει στον έλεγχο των νεοσυντηρητικών και της Θρησκευτικής Δεξιάς, πολύ δύσκολα θα επιστρέψει ξανά στην εξουσία. Αν επιστρέψει στην παράδοση του ‘εξτρεμισμού υπέρ της ελευθερίας’ του Barry Goldwater και την αισιοδοξία του Ronald Reagan, ίσως τότε να καταφέρει να ξαναχτίσει τη συμμαχία που κατέστρεψε χτες η εκλογική νίκη του Barack Obama.
7 σχόλια:
Το ρεπουμπλικανικό κόμμα έχω την αίσθηση πως από τον Μπους τον νεότερο και μετά αποκόπηκε πλήρως από την τρέχουσα διεθνή πραγματικότητα. Μπήκε σε έναν παράλληλο "κόσμο" όπου στη θέση της ελευθερίας, προτεραιότητα δόθηκε στην εθνική ασφάλεια, στον πατριωτισμό, την στρατοκρατία, τον λαικιστικό προστατευτισμό και την ανοιχτή συνεργασία με το military-industrial complex.
Αυτή η τακτική ίσως να είναι αρκετή για να εξασφαλίσεις χορηγίες, και να κερδίσεις σε μερικά polls, αλλά μακροπρόθεσμα σε βγάζει χαμένο καθώς η ατζέντα δεν στηριζόταν σε σωστή ανάλυση της πραγματικότητας τόσο τοπικά όσο και διεθνώς. Μέσα οδηγεί σε οικονομικές φουσκες στο ονομα του "λαικού καπιταλισμού" ("κάθε Αμερικανός και ένα σπίτι"). Εξω οδηγεί σε φιάσκα και διεθνή ρεζιλίκια.
Δυστυχώς η προεκλογική εκστρατεία Μακκέην με έπεισε ότι οι ρεπουμπλικάνοι δεν πήραν το μάθημα τους. Ακόμα και στη μέση της μεγαλύτερης κρίσης των τελευταίων 30 ετων ο γεροπολεμιστής μας δήλωνε ότι το πρόβλημα της Αμερικής ήταν η "εθνική ασφάλεια".
Χρειάζονται πιστευω αρκετά χρόνια ζυμώσεων για να ξαναπούμε "its morning again in America" και να χαιρετήσουμε τον καινούργιο Rony
Σαρηγιαννιδη μια σημαντικη ερωτηση: Αναμεσα στον Ομπαμα και τον Ρον Πωλ ποιον θα προτιμουσες?
Yglesias:
If you hop over to the Cato blog, you can find a bunch of posts stating that the reason Republicans have lost ground in 2006 and 2008 is that they’ve permitted too much spending. What you don’t see is much evidence to support this argument, or any serious consideration of the possibility that the GOP became more spending-tolerant (approving, e.g., the 2003 Medicare bill) and the Democratic Party won elections for the same underlying cause — public opinion that demands more government services.
(...)
I see people worried about economic conditions and rising health care costs who felt that McCain’s campaign — which made a spending freeze and a porkbusting crusade the center of its efforts — wasn’t speaking to those problems.
@ανώνυμος
Αναμεσα στον Ομπαμα και τον Ρον Πωλ ποιον θα προτιμουσες?
Θα προτιμούσα φυσικά τον Ron Paul, με κλειστά μάτια - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω και διαφωνίες με πολιτικές που υποστηρίζει.
Θα συμφωνήσω με τα σχόλια του Harry.
Ο γερο-βετεράνος-βάτραχος στην διάρκεια της κρίσης δήλωνε συγκεκριμένα "i won't let you people down"...
Paraphrasing, this means i will keep you constantly high...?!?!
Κενός λόγος σε μία ύστατη προσπάθεια απόγνωσης να στρέψει ψήφους στο μέρος του.
Τον υπόλοιπο κόσμο εκτός Αμερικής δεν τον ενδιαφέρει νομίζω ο "εξτρεμισμός υπέρ της ελευθερίας" που πάλι πρόσφατα μετά το τέλος των εκλογών κόστισε σε αθώες ζωές στο Αφγανιστάν, δεν τον ενδιαφέρει ο νεο-συντηρητισμός, ο φονταμενταλισμός (τι τραγική ειρωνεία όταν η Δύση επικρίνει τον φονταμενταλισμό της Ανατολής...same shit different name...), γενικά δεν τον ενδιαφέρει η ανασύνταξη του απεχθούς ρεπουμπλικανικού κόμματος.
Θέλουμε μία Αμερική που θα προωθήσει έναν ανανεωμένο διεθνισμό επικυρωμένο στην βάση καλών σχέσων εξωτερικής πολιτικής ακόμα και με κράτη "εχθρούς".
Όχι, προσωπικά δεν αντέχω άλλο να βλέπω καθυστερημένους mentally ρεπουμπλικανούς πολιτικούς (βλέπε Bush, Mc Cain, Palin) να δηλητηριάζουν την συλλογική αμερικανική συνείδηση.
Αν επιστρέψει στην παράδοση του ‘εξτρεμισμού υπέρ της ελευθερίας’ του Barry Goldwater και την αισιοδοξία του Ronald Reagan, ίσως τότε να καταφέρει να ξαναχτίσει τη συμμαχία που κατέστρεψε χτες η εκλογική νίκη του Barack Obama.
Εγώ πάλι ελπίζω σε αναβίωση της Old Right.
Ο John McCain, από την αρχή της προεκλογικής του καμπάνιας, προσπάθησε (αναπόφευκτα ίσως) να προσεγγίσει τη χριστιανική βάση του κόμματός του. Είναι αλήθεια ότι χωρίς την υποστήριξή τους, ή έστω την ανοχή τους, δεν θα μπορούσε να βρεθεί στο Λευκό Οίκο. Η επιλογή της Sarah Palin ήταν ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση – ήρθε να καθησυχάσει τη Χριστιανική Δεξιά από τις εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει το μετριοπαθές παρελθόν του.
Η Palin ανήκει στους Western Conservatives και η επιλογή της από τον McCain είχε σκοπό να προσεγγίσει τις γυναίκες ψηφοφόρους, τους οικογενειάρχες και την εργατική τάξη. Αυτό φαίνεται και από τη σύνθεση του ακροατηρίου στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της.
Στους έγγαμους ψηφοφόρους ο McCain έλαβε 52% έναντι 46% του Ομπάμα, ενώ στους άγαμους 33% έναντι 65%. Η Palin μπορεί να μην είχε τα φόντα για τη θέση του αντιπροέδρου όμως ο MacCain ορθά κατάλαβε ότι είναι σημαντικό για το ρεπουμπλικανικό κόμμα να ταυτιστεί με τις οικογενειακές αξίες και ευαισθησίες του μέσου μετριοπαθή οικογενειάρχη.
Δημοσίευση σχολίου