Όλοι πιστεύουν στον Άη-Βασίλη

Αν όχι όλοι, τουλάχιστον δυο βασικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας: παιδιά κάτω των 9 ετών και οι πολιτικοί μας. Πως αλλιώς να εξηγήσει κάποιος αυτά που λένε και αυτά που προτείνουν για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Γενικά θα έλεγα ότι αν οι διορισμοί, τα επιδόματα και τα δημόσια έργα ήταν "μοχλός ανάπτυξης," όπως διακηρύσσουν η λαϊκή δεξιά και η πάσης φύσεως αριστερά, τότε η Ελλάδα θα ήταν μια Ελβετία της μεσογείου.

Αυτή την εβδομάδα θα έρθουν στην Ελλάδα τραπεζίτες με σκοπό να βρεθούν τα 45 δις ευρώ που λείπουν στο ελληνικό κράτος. Έρχεται νωρίτερα ο Άη-Βασιλής φέτος. Η λαϊκή δεξιά και η αριστερά δαιμονοποιούν τις διεθνείς χρηματαγορές την ίδια στιγμή που γίνονται οι πιο εξαρτημένοι πελάτες αυτών των αγορών. Είναι μια από τις μεγάλες αντιφάσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος που έχουμε μάθει επιμελώς να αγνοούμε.

Καλές οι αντιφάσεις αλλά κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή της αλήθειας. Σύμφωνα με την Καθημερινή "Πολύ ακριβό κινδυνεύει να αποδειχθεί για την Ελλάδα το πακέτο στήριξης της οικονομίας αν η κυβέρνηση επιχειρήσει να εξέλθει της κρίσης διά του δανεισμού, προειδοποιούν με δηλώσεις τους στην «Καθημερινή» αναλυτές των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης. Και μπορεί το spread των ομολόγων, το οποίο αντανακλά το κόστος δανεισμού της χώρας, να ανήλθε την Παρασκευή κοντά σε επίπεδα ρεκόρ, ωστόσο οι αναλυτές των οίκων προειδοποιούν ότι αυτό θα μπορούσε να αυξηθεί ακόμη περισσότερο αν το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερβεί εκ νέου το 3% του ΑΕΠ."

Και που να ήξεραν οι αναλυτές των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης όλα τα τρέχοντα ελλείμματα που αποκρύπτονται απο το υπουργείο Οικονομίας. Ή για τις πραγματικές διαστάσεις των χρεών του συνταξιοδοτικού συστήματος (κάπου στο 300% του ΑΕΠ).

Ας υποθέσουμε όμως ότι δεν είχαμε ένα μεγάλο χρέος. Θα ήταν μια πολιτική παροχών και τσιμεντοποιησής ο καταληλότερος τρόπος για να βρούμε από την υπάρχουσα κρίση;

Ο George Will γράφει στην Washington Post τοSame Old New Deal?

"The assumption is that the New Deal vanquished the Depression. Intelligent, informed people differ about why the Depression lasted so long. But people whose recipe for recovery today is another New Deal should remember that America's biggest industrial collapse occurred in 1937, eight years after the 1929 stock market crash and nearly five years into the New Deal. In 1939, after a decade of frantic federal spending — President Herbert Hoover increased it more than 50 percent between 1929 and the inauguration of Franklin Roosevelt — unemployment was 17.2 percent."

Για μια πρόσφατη εμπειρία δείτε τη σύντομη μελέτη του John H. Makin για την χαμένη δεκαετία της Ιαπώνίας όπου μεταξύ άλλων λέει:

"Japan's large fiscal stimulus packages, which became legendary during the 1990s, were ineffective for several reasons. First of all, the packages were not as large as advertised, often inflated by double counting as stimulus government programs that were already slated to be undertaken. More importantly, the packages were poorly directed--largely toward unproductive public works projects and credits to small businesses that were no longer economically viable. It would have been far better to have reduced tax rates and allowed households to employ the increase in disposable incomes as they saw fit. Investment incentives would have helped as well, since part of the aftermath of the stock market boom was a collapse in private investment following the excessive buildup that occurred in the 1980s."

Είμαστε μια οικονομία που δανείζεται ασυστόλως, πάντοτε και με οποιανδήποτε συνθήκες, για να καλύψουμε τις τρέχουσες πελατειακές ανάγκες του πολιτικού συστήματος. Έστω και αν είχαμε τα χρήματα ποτέ δεν θα τα χρησιμοποιούσαμε για να μειώσουμε αισθητά του φόρους, να πατάξουμε την γραφειοκρατία και να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις. Απλά θα ήταν άλλη μια ευκαιρία για να επιδωθεί το κράτος σε κάποιου είδους shop therapy.