Ο ρομαντικός ανορθολογισμός της εξιδανικευμένης νεότητας

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ένα σταθερό μοτίβο στον λόγο όσων επιδοκιμάζουν τις πρόσφατες ταραχές που ζήσαμε με πρόσχημα την θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ειδικά από όσους προσπάθησαν να καπηλευτούν πολιτικά μια αρχικά αυθόρμητη συναισθηματική αντίδραση. Έτσι φτάσαμε να ακούμε εβήφους να αναπαράγουν σαν κασετόφωνα συναισθηματικά συνθήματα, ξεπερασμένα ήδη από την εποχή που οι γονείς τους ήταν έφηβοι. Το πολιτικό μάρκετινγκ των καπηλευτών ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακό. Εξάγνισαν τον καταστροφικά οπισθοδρομικό πολιτικό τους λόγο, βαζοντάς τον στο στόμα μερικών μικρών παιδιών, με αποτέλεσμα να εκλαμβάνεται η απόλυτη οπισθοδρομικότητα της κομμουνιστογενούς αριστεράς ως πολιτικό αίτημα της νεολαίας (άσχετα αν τελικά εκφράζει μια ελάχιστη μειοψηφία) και ταυτόχρονα να εξιδανικεύεται λόγω της εξιδανικευμένης αντίληψης της κοινωνίας για τους νέους φορείς της. Πρόκειται με λίγα λόγια για μια συναισθηματικής ασπίδας απέναντι στην ορθολογική κριτική των ίδιων των προτάσεων της κομμουνιστογενούς αριστεράς.

Σχεδόν πάντα, τα επιχειρήματα για την ορθότητα της αμφισβήτησης, της εξέγερσης κτλ των νέων καταλήγουν στο ότι έχουν δίκιο επειδή είναι νέοι. Και αυτό μεταφράζεται σε αμόλυντοι, ασυμβίβαστοι, οι ιδέες τους θεωρούνται νέες μόνο και μόνο λόγω της ηλικίας των φορέων τους κτλ. Όλα αυτά έχουν την αφετηρία τους στην ψευδαίσθηση/πλάνη/μύθο του “ευγενή άγριου”, που ουσιαστικά αποκτά απήχηση από τον Ρουσσώ. Για τον Ρουσώ, ο "ευγενής άγριος" είναι ο άνθρωπος που δεν έχει υποστεί την φθοροποιό και ηθικά υποβαθμιστική επίδραση του πολιτισμού και της κοινωνίας μας. Είναι μια εξιδανικευμένη κατάσταση την οποία εκφράζουν οι πρωτόγονοι λαοί και τα παιδιά. Είτε ως απομονωμένοι σε μικρά νησιά του Ειρηνικού, σε δάση της Αφρικής και την Ν.Αμερικής, που δεν έχουν ακόμη "μολυνθεί" από τον πολιτισμό και ζουν ευτυχισμένοι κοντά στη φύση, σε έναν κόσμο απόλυτης αρμονίας. Είτε, μη έχοντας ακόμη προλάβει να αφομοιωθούν από την κοινωνία και να γίνουν φορείς των αρχών και αξιών της, παρουσιάζονται ως οι απόλυτοι ενσαρκωτές της καλοσύνης, της αθωότητας και της αγνότητας, σε αντίθεση με όσους έχουν "συμβιβαστεί" να ζουν στα πλαίσια που ορίζουν οι κοινωνικοί κανόνες. Η αντίληψη αυτή ενοχοποιεί την κοινωνία και τον πολιτισμό μόνο και μόνο για την ύπαρξή τους. Η έννοια του πολίτη, του συνειδητού μετέχοντα της πολιτικής, οικονομικής και οικονομικής ζωής καθυβρίζεται ως κατώτερη της αγνής και αμόλυντης φυσικής κατάστασης του "ευγενούς άγριου" (πρωτόγονου/παιδιού). Μια αντικοινωνική λογική που καταδικάζει τους θεσμούς της κοινωνικοποίησης, που αμφισβητεί την ανάγκη της συνύπαρξης και που υπονομεύει τα θεμέλια της αλληλοαποδοχής και του σεβασμού των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των υπολοίπων πολιτών. Η ρομαντική εξιδανίκευση της νεότητας αυτομάτως τοποθετεί τα επιτεύγματα της κοινωνικής μας οργάνωσης κάτω από την φυσική κατάσταση.

Αυτό τελικά επιτρέπει στους εξυμνητές του "ευγενούς άγριου", των παιδιών στην περίπτωσή μας, να ταυτίσουν την κριτική τους απέναντι στην κοινωνία με ένα ακαταμάχητο συναισθηματικό πρότυπο. Η ρομαντική αυτή αντίληψη είναι τόσο διαδεδομένη στην κοινωνία, που πολύ εύκολα παρακάμπτονται οι άμυνές της απέναντι στο περιεχόμενο του πολιτικού λόγου και των αιτημάτων των υποτιθέμενων πολιτικών εκφραστών των νέων, δηλαδή την αμφιβολία και την κριτική σκέψη. Αντί να κρίνουμε ορθολογικά, οι κραυγές των ΜΜΕ μας καλούν να "κατανοήσουμε" τους νέους, δηλαδή να αποδεχθούμε εκ των προτέρων το σύνολο των πλανών του πολιτικού λόγου των καπηλευτών. Ο δημόσιος διάλογος δεν επικεντρώνεται στην ορθολογική υπεράσπιση ή αποδόμηση του λόγου τους, αλλά στα εξιδανικευμένα και απρόσβλητα χαρακτηριστικά της νεότητας. Για να "αντιστέκεται" στον "νεοφιλελευθερισμό", με την γροθιά υψωμένη, μια νεαρή κοπελίτσα (εκφραστής της μη-αμφισβητήσιμης από κανέναν πλάνης του "ευγενούς άγριου"), σίγουρα πολεμάει κάτι έχει "μολύνει" την κοινωνία μας, αλλά όχι ακόμα την ίδια. Ένα δεκαπεντάχρονο μπροστά σε ένα οδόφραγμα με φλόγες είναι η καλύτερη συναισθηματική νομιμοποίηση της πολιτικής βίας.

Στην πραγματικότητα, η αλαζονική ημιμάθεια των νέων είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για την πολιτική τους εκμετάλλευση και την δικαιολόγηση της μεγαλύτερης πολιτικής βαρβαρότητας από μέρους τους. Νέοι ήταν και τα εκατομμύρια μέλη της Hitlerjugend, αλλά οι ιδέες τους οδήγησαν στο Ολοκαύτωμα. Νέοι ήταν και οι Ερυθροφορουροί του Μάο, αλλά οδήγησαν σε ένα προγκόμ μεγαλύτερης έκτασης από το Ολοκαύτωμα. Νέοι είναι και οι καταληψίες των σχολείων και των πανεπιστημιακών σχολών, αλλά υπερασπίζονται με παράνομο, βίαιο και ανήθικο τρόπο την διατήρηση μιας από τις πιο σάπιες και αποτυχημένες εκφράσεις του κρατισμού στη χώρα μας. Νέοι πετάνε μολότωφ σε μια έξαρση αντικοινωνικότητας και προσπάθειας αποσύνθεσης του κοινωνικού και οικονομικού ιστού. Νέοι είναι και οι αστυνομικοί, που κάνουν συστηματικές καταχρήσεις και υπερβάσεις της εξουσίας τους. Κανενός όμως η ηλικία δεν αποτελεί άλλοθι για τις πράξεις τους, ούτε δικαιώνει τις ιδέες τους.

Το ανοιχτό μυαλό και οι προοδευτικές απόψεις δεν έχουν ηλικία. Η ιδεολογικοποίηση και η εξιδανίκευση της ανωριμότητας, της έλλειψης εμπειριών της ζωής και της ημιμάθειας δεν είναι προοδευτικότητα. Η εκμετάλλευση του αυθόρμητου συναισθήματος ανήλικων παιδιών που ούτε την απαραίτητη πνευματική συγκρότηση, ούτε την κριτική ικανότητα έχουν να σταθούν ως αυτόνομες, αυτόφωτες, ανεξάρτητες, σκεπτόμενες προσωπικότητες, είναι πολιτικό έγκλημα.

Διαβάστε οπωσδήποτε:
Στην καρδιά του Σκότους