Έκκληση παράβασης καθήκοντος

"Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας, Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να τηρώ το Σύνταγμα και τους νόμους και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον του Eλληνικού Λαού".

Αυτά έλεγε ο νυν Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, και πριν 3 εβδομάδες Υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Χατζηγάκης, κατά την ορκωμοσία του ως Υπουργός.
Χτες, με μια άμεση και χοντροκομμένη παρέμβαση στα της δικαστικής εξουσίας σχετικά με την παρακώλυση της κυκλοφορίας και τις καταλήψεις εθνικών οδών από αγρότες ανέφερε τα εξής:
"...Στο πλαίσιο αυτό κάνω έκκληση να μην υπάρξουν διώξεις, όπως έγινε στο παρελθόν."

Ο κ. Χατζηγάκης ως Υπουργός Δικαιοσύνης μέχρι πριν 3 μόλις εβδομάδες είχε ως καθήκον να επιβλέπει την εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης και την τήρηση των νόμων, ενώ τώρα, από άλλο πόστο, καλεί στη μη τήρησή τους και μάλιστα προειδοποιεί ("κάνει έκκληση") στους δικαστικούς να μην ασκήσουν διώξεις (να μην κάνουν το καθήκον τους δηλαδή).
Δεν δικαιούται κανείς να σκεφτεί ότι υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση στην παλαιότερη και στην τωρινή συμπεριφορά του; Όχι, μάλλον, δεν πρέπει να το δικαιούται ...
Αντιθέτως, δικαιούται κανείς να πει ότι ο κ. Χατζηγάκης θα γινόταν ένας πολύ καλός υπουργός σε μια δια-βαλκανική κυβέρνηση με τη συνεργασία του ΚΚΕ και άλλων μετα-οθωμανικών δυνάμεων.

Σχέδιο σωτηρίας υπ'άριθμόν πόσο???

Υπ'αριθμόν 3.Νομίζω δηλαδή.Αν δε με απατά η μνήμη μου.

O M.Friedman είχε γράψει κάποτε ότι οι κρίσεις είναι τέλειες ευκαιρίες για πρακτική εφαρμογή ιδεών που αιωρούνταν στην πολιτική ατμόσφαιρα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή.

Το σχέδιο σωτηρίας του Μπαράκ Ομπάμα φαίνεται να αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο τρόπο την παραπάνω διαπίστωση. Πρόκειται καταρχάς για ένα οικονομικό πρόγραμμα-μαμούθ που στοχεύει στην ενίσχυση της αμερικανικής οικονομίας από τους δημόσιους πόρους.

Όπως είναι φυσιολογικό,οικονομολόγοι όπως ο Krugman και ο De Long αγκάλιασαν από την αρχή τη λογική του σχεδίου, σπεύδοντας μάλιστα να εξαπολύσουν unfair επιθέσεις κατά των συναδέλφων τους που τολμούσαν να εκφράσουν διαφορετική άποψη (ο De Long χαρακτήρισε κάποιους ως "ethic free republicans" ,o Krugman εβρισε τον Barro κ.ο.κ)


Στους λεγόμενους "συντηρητικούς",νεοφιλελεύθερους και/ή libertarian οικονομολόγους αναπτύχτηκαν σε γενικές γραμμές δυο διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα. Η πρώτη η πιο μετριοπαθής που υποστήριξε μεταξύ άλλων και ο διαπρεπής νομικός R.Posner δέχεται την ανάγκη του σχεδίου σωτηρίας επί της αρχής. Ο Posner γράφει χαρακτηριστικά:

"Aν η νομισματική πολιτική είναι ανίκανη να εξισώσει την ζήτηση με την προσφορά, να κλείσει δηλαδή το κενό ανάμεσα σε μια ζήτηση Χ-Υ και σε μια προσφορά Χ, τότε ίσως η κυβέρνηση να μπορεί να το καταφέρει. Η κυβέρνηση μπορεί να αγοράσει προιόντα και υπηρεσίες αντικαθιστώντας την ιδιωτική με τη δημόσια ζήτηση ή να μειώσει τους φόρους κατά Υ ώστε οι άνθρωποι να διαθέτουν περισσότερο χρήμα για να ξοδεύουν (...)"

Aπό την άλλη πλευρά υπάρχουν οικονομολόγοι που αποκρούουν την ιδέα του σχεδίου και πάλι επί της αρχής με τη λογική που περιγράφεται πάνω κάτω σε ποστ του marginal revolution:


Πρώτον, τα χρήματα για νέες δαπάνες ή περικοπές φόρων θα πρέπει να έρθουν από κάπου, σωστά? Υπάρχει λοιπόν συνήθως σημαντικός αποκλεισμός επενδύσεων (από τον ιδιωτικό τομέα) εξαιτίας κάθε δημοσιονομικού πακέτου στήριξης

Δεύτερο, μέχρι που να περάσουν από τις πολιτικές διαδικασίες οι νέες δαπάνες και οι περικοπές φόρων, η οικονομία θα έχει προχωρήσει παρακάτω, το πακέτο στήριξης δε θα είναι πια επίκαιρο παρά μόνο κατά τύχη.

Τρίτο (...) ακόμα και μια μεγάλη αυξηση στις δαπάνες,ας πούμε δεκάδες δις δολλάρια,είναι πολύ μικρή για να κάνει τη διαφορά σε μια οικονομία 13 τρις δολλαρίων.

Τέταρτο,στην απελπισία τους να "κάνουν κάτι" οι πολιτικοί συνήθως κάνουν κάτι ηλίθιο (...)


Προσοχή όμως!Δεν ήταν τυχαίο που αναφέρθηκα σε "επί της αρχής" απόρριψη ή αποδοχή δημοσιονομικών σχεδίων σωτηρίας. Γιατί,τo κοινό χαρακτηριστικό και των δύο αυτών ιδιότυπων "σχολών σκέψης" είναι ότι τελικά ανεξάρτητα από τις διαφωνίες τους,αποκρούουν το συγκεκριμένο δημοσιονομικό πακέτο Ομπάμα ως μη-αποδοτικό και εν δυνάμει βλαβερό για την οικονομία. Συνδετικός κρίκος μεταξύ τους η Public Choice Theory ένα αξεπέραστο όπλο ανάλυσης των πολιτικών αποφάσεων ικανό να ερμηνεύσει φαινομενικά ανεξήγητες κρατικές συμπεριφορές. Kαι για να γίνω πιο συγκεκριμένος παραθέτω το κείμενο από τους Austrian Economists:

Αυτό που διακυβεύεται σήμερα στην Ουάσινγκτον δεν έχει να κάνει σε τίποτα με σοβαρή οικονομική σκέψη. (...) Το διακύβευμα είναι η ενεργοποίηση προγραμμάτων και πολιτικών που άνθρωποι (σαν τον Krugman και τον De Long) τα στήριζαν εδώ και χρόνια για δικούς τους λόγους ανεξάρτητους από οποιοδήποτε "δημοσιονομικό πακέτο" (σωτηρίας). Η κρίση είναι απλά η αφορμή για να "αδράξουν την ευκαιρία".

Με λιγα λόγια λοιπόν για να το θέσω σχηματικά,ένα τεράστιο βουνό από χαρτονομίσματα συσσωρευμένο στην πρωτεύουσα περιμένει να μοιραστεί.Και γύρω του συνωστίζονται πολιτικοί και πολιτικάντηδες, παρατρεχάμενοι και γραφειοκράτες, προτεινοντας κατευθύνσεις χρηματοδότησης, κάνοντας "μικρο"προσθήκες στα δημοσιονομικά προγράμματα και χαράσσοντας στρατηγικές εντελώς άσχετες με το περιβόητο σχέδιο σωτηρίας.

Ένα παράδειγμα που επισημαίνεται από τον Αλαν Ρέυνολντς είναι ότι το 17% των 550 δις που θα δαπανηθούν θα κατευθυνθεί στους τομείς υγείας και εκπαίδευσης. Η ανεργία όμως εκεί φτάνει μόλις το 3,8% ,ελάχιστη συγκρινόμενη με το 8,3% στον τομέα των κατασκευών και το γιγάντιο 15,2% στην οικοδομική. Τελικά ενώ οι διατεινόμενες προθέσεις της κυβέρνησης είναι να γλιτώσει "3 με 4 εκατομμύρια θέσεις εργασίας", προκύπτει ότι από τα 550 δις μόνο το 1/5 "περισσεύει" για έργα υποδομής όπως πχ η επιδιόρθωση γεφυρών κλπ. Aλλα παραδείγματα είναι τα Digital TV Coupons ($650 Million), Gov’t Cars ($600 Million), Nat’l Endowment for the Arts ($50 Million), Repairs to National Mall ($200 Million κλπ.


Αν και ελευθεριακός παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όλες τις πλευρές στο διάλογο που κυριολεκτικά έχει πάρει φωτιά στην αμερικανική μπλογκόσφαιρα.Πρόκειται για "one of a kind" περίοδο οικονομικής και ιδεολογικής σύγκρουσης. Πιστεύω πως πολλά από τα κείμενα που δημοσιεύονται στα μπλογκς των αμερικανών οικονομολόγων θα συνιστούν πρώτης τάξεως υλικό για τους ερευνητές του μέλλοντος,σας συνιστώ να τα αρχειοθετήσετε για τη συλλογή σας.

Χτες με πρωτοβουλία του Cato Institute δημοσιεύθηκε έκκληση στον πρόεδρο Ομπάμα να εγκαταλείψει τις σκέψεις για κολοσσιαία προγράμματα χρηματοδότησης και να επιστρέψει στις αρχές των περικομμένων κρατικών δαπανών,και της χαμηλής φορολογίας. Εκατοντάδες οικονομολόγοι υπογράφουν,μεταξύ των οποίων και ο (αγαπημένος μου scholar ) James Buchanan,μαζί με τον επίσης εξαιρετικό Bryan Caplan. H έκκληση δημοσιεύτηκε σε κορυφαίες εφημερίδες όπως τους New York Times.


Στο μεταξύ κύριο θέμα συζήτησης στην Ελλάδα είναι πώς θα "έχουμε και μεις μερίδιο στην πίττα" (ατάκα εξεγερμένου αγρότη) όπως και το "αυτό το ρωτήσατε αν θέλει να σφαχτεί για 3 ευρώ?" (ουρλιαχτό αγανακτισμένου κτηνοτρόφου κραδαίνοντος αμνοερρίφιο,μπρρρρ)

edit: Tώρα που το σκέφτομαι το πολιτικό νόημα της ατάκας του εξεγερμένου αγρότη μπορεί να αποτελέσει από μόνο του αντικείμενο διδακτορικής διατριβής στη θεωρία της Δημόσιας Επιλογής με τίτλο: "πώς η προσοδοθηρία καταστρέφει μια κοινωνία"

Killer Chic: Hollywood's Sick Love Affair with Che Guevara

Η πολιτική διαχείριση της βίας

"Eμένα η ψυχή μου είναι στα μπλόκα"

Σ.Χατζηγάκης
2001,Μώλος Φθιώτιδος

Η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά εθισμένη στη βία. Και αυτός ο εθισμός δε φαίνεται πάντα στην καθημερινή συμπεριφορά, στις μεθόδους επίλυσης διαφορών,στην φυσική ευγένεια που άλλωστε διαφέρει ποσοτικά από άνθρωπο σε άνθρωπο.Φαίνεται κυριως στον τρόπο που οι θεσμοί της διαχειρίζονται την «αντισυμβατική» και ακραία συμπεριφορά. Στον τρόπο που την ερμηνεύουν,που την εκλογικεύουν,που την ανέχονται.Η ανοχή στη βία είναι πρωτόγνωρη και διαποτίζει μέχρι το μεδούλι τη λειτουργία των θεσμών. Το ερώτημα είναι ποιος ή τι θρέφει αυτή τη θεσμική αδιαφορία, και για ποιους σκοπούς.Και εξηγούμαι:Κανένα κράτος δικαίου δε μπορεί υπό φυσιολογικές συνθήκες να ανεχτεί ομάδες ανθρώπουν να κλείνουν για μέρες δρομους και να παρακωλύουν τη συγκοινωνία. Τα γεγονότα που βιώνουμε αυτές τις μέρες είναι δηλαδή παράλογα για μια έννομη τάξη. Ως συνήθως η ερμηνεία τους θα πρέπει να αναζητηθεί στην πολιτική.


Τα «μπλόκα» των αγροτών που συχνά καλύπτονται από ένα πέπλο δημοσιογραφικού ρομαντισμού , δεν είναι μια απλή διαμαρτυρία ενός δυσαρεστημένου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Αν οι αγρότες επιθυμούσαν να διαμαρτυρηθούν θα μπορούσαν να οργανώσουν παραστάσεις διαμαρτυρίας γύρω ή και μέσα στα αρμόδια υπουργεία και υπηρεσίες. Αντιθέτως,όταν ένας αγρότης ρωτήθηκε γιατί κατέλαβε το δρόμο αντί να να βρει απευθείας τον υπουργό,εκείνος απάντησε: «Εμείς δε θα πάμε στην Αθήνα!Να έρθει εδώ ο υπουργός!»

Όχι δεν πρόκειται για έναν «απλό» παροξυσμό.Μιλάμε για μια πολύ συγκεκριμένη σχέση του ατόμου με την κρατική εξουσία. Μια σχέση που στηρίζεται σε βάρβαρες μεθόδους εκβιασμού της κοινωνίας σε παραχωρήσεις με ενδιάμεσο το κράτος. Αλλά γι αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι αγρότες , ούτε και οι καταληψίες φοιτητές,ούτε και καμιά άλλη από τις κατά καιρούς «εξεγερμένες» μερίδες της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτή τη νοοτροπία, της βίας ως μεθόδου σκιώδους διακυβέρνησης την υπέθαλψαν και την δυνάμωσαν τα ίδια τα κόμματα εξουσίας με τις μικροκομματικές τους μεθοδεύσεις. Όταν το 2002 οι αγρότες είχαν ξαναστραγγαλίσει τις δημόσιες μεταφορές με τα μπλόκα τους, τότε ο νυν πρωθυπουργός και ο υπουργός αγροτικής ανάπτυξης τριγυρνούσαν ανάμεσα στα τρακτέρ δείχνοντας την «συμπαράσταση» τους στον αγροτικό κόσμο και υποσχόμενοι συγκλονιστικές μεταρρυθμίσεις.

Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος: να γίνουν κυβέρνηση. Και οι υποσχέσεις περιείχαν τα πάντα. Λίγη ευρωπαική ένωση (με τις επιδοτήσεις της), λίγη εθνική συσπείρωση (με την υπόσχεση «εθνικών επιδοτήσεων» ) και λίγη σοβιετική νοσταλγία (με το τάξιμο «εγγυημένης ελάχιστης τιμής» για τα αγροτικά προιόντα). Ναι, τα υποσχέθηκαν όλα δινοντας ταυτόχρονα το πολιτικό άλλοθι σε ένα κομμάτι του πληθυσμού να τυρρανά και να βασανίζει τους συμπολίτες του κόβωντας τη χώρα σε χίλια δυο κομμάτια.

Ο στόχος επετεύχθη: το 2004 η ΝΔ χρίστηκε κυβέρνηση. Όμως το «κακό» με τις ομάδες ειδικών συμφερόντων (interest groups) είναι ότι δε συνηθίζουν να αμελούν τα ειδικά τους συμφέροντα. Ούτε συνηθίζουν να ξεχνούν πως η πολιτική είναι γι αυτούς μια ειδική συναλλαγή. Χτες πούλησαν στη ΝΔ την ψήφο τους. Σήμερα περιμένουν να εισπράξουν το αντίτιμο.

Και στη μέση όλων αυτών των άθλιων σχεδιασμών,των βρωμερών υποσχέσεων,των αθετημένων λόγων, στη μέση στέκει η κοινωνία ως όμηρος και θύμα. Οι αγρότες τη βασανίζουν ώστε οι πολιτικοί να φοβηθούν πως θα στραφεί εναντίον τους. Και αν οι πολιτικοί υποκύψουν, η κοινωνία θα κληθεί έτσι ή αλλιώς να πληρώσει τα σπασμένα.. Παράλληλα τα υπόλοιπα κόμματα σπεύδουν να παραταχτούν πλάι στην «τιμημένη αγροτιά» για να εξασφαλίσουν μερικές χιλιάδες ψήφους παραπάνω.Λιγα μέτρα πιο πέρα εκατοντάδες άυπνοι οδηγοί περιμένουν στις τεράστιες φιδογυριστές ουρές πίσω απ τα σταματημένα τρακτέρ ενώ το πολιτικό παιχνίδι κορυφώνεται στις πλάτες τους. Και θα συνεχίσουν να περιμένουν. Ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι να χωριστεί μια και καλή το κράτος απ την αγορά, και η πραγματική οικονομία απ τη γεμάτη απατηλές υποσχέσεις πολιτική.

Ο Αριστερός μύθος περί διαφορετικότητας

Απόσπασμα από την συνέντευξη του frontman των Tiger Lillies στην Athensplus, που αυτόν τον καιρό δίνουν την παράσταση Freekshow στο θέατρο Badminton:

I'm afraid, as capitalism nourishes uniformity - a prerequisite for the moneymaking industries of fashion, music, television, advertising and so on. So the more developed, consumer-oriented and capitalist a society is, the more it marginalizes anything that escapes and challenges the norm - which, in a funny kind of way, is what the "Freakshow" is about.

Άρα σε αντιπαράθεση όσο λιγότερο ανεπτυγμένη, καταναλωτική και καπιταλιστική είναι μια κοινωνία τόσο πιο πολύ δεκτική είναι στο διαφορετικό και αγκαλιάζει ότι προκαλεί και ξεφεύγει από την νόρμα.

Δλδ αν είχαμε μια μηχανή του χρόνου και μεταφέραμε ένα χεβυμεταλά με μακριά μαλλιά και μπλούζα black metal συγκροτήματος και δύο emo αγόρια με βαμμένα νύχια και eyeliner που φασόνονται σε ένα ελληνικό χωριό του 1940 ή μια πόλη του Μεσαίωνα θα τους δεχόντουσαν με ανοικτές αγκάλες και δεν θα τους περιθωριοποιούσαν... για να μην μιλήσουμε για πιο πρωτόγονες κοινωνίες όπως αυτή των Αβοριγίνων πριν τον εποικισμό της Αυστραλίας.

Η ομοιομορφία είναι ο κανόνας στις υπανάπτυκτες κοινωνίες, προκαπιταλιστικές και σοσιαλιστικές. Οι Scorpions δημιουργήθηκαν στην καπιταλιστική Δυτική Γερμανία, όχι στην σοσιαλιστική Ανατολική Γερμανία. Η απόλυτη ομοιομορφία στα ρούχα εφαρμόστηκε στην Κίνα του Μάο, όχι στο καπιταλιστικό Hong Kong. Ποια είδη μουσικής και subcultures δημιουργήθηκαν στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης που κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής ελεγχόταν από το Κράτος; Στις Ηνωμένες Πολιτείες δημιουργήθηκαν το Rock 'n' Roll, το blues, το rap, το hip-hop, το Jazz και πολλά άλλα με τις αντίστοιχες subcultures.

Ο Fidel Castro το 1961 απαγόρευσε το Rock and Roll ως ιμπεριαλιστική επιρροή που διαφθείρει! Δεν μιλάμε για απλή περιθωριοποίηση αλλά για ban.

Ελεύθερο Εμπόριο: Connecting people ;-)

Ο άνθρωπος είναι από την φύση του ρατσιστής σε ένα βαθμό, το ξένο γενικώς φοβίζει ακριβώς γιατί είναι άγνωστο και δεν γνωρίζουμε αν είναι καλό ή κακό για εμάς. Εξελικτικά είναι καλύτερα να θεωρείς a priori κακό το άγνωστο και να το αποφεύγεις, πχ να φας μια άγνωστη ρίζα ή να πας να χαιρετήσεις μια ομάδα αγνώστων στο δάσος (μάλλον θα σου έσπαγαν το κρανίο βλ. σκηνή στην λίμνη με τις δύο ομάδες προανθρώπων στην Οδύσσεια 2001). Ο Καπιταλισμός είναι αυτός που μας έκανε να ξεπεράσουμε τον ρατσισμό σε επίπεδα που δεν έχει ξαναφτάσει ποτέ η ανθρωπότητα γιατί μας φέρνει σε επαφή και μας έκανε να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο. Ένας λευκός θαυμαστής του Jimmy Hendrix και του Michael Jordan δύσκολα είναι ρατσιστής.

Ο αριστερός ίσως δει την πραγματικότητα και να παραδεχθεί ότι τελικά στον Καπιταλισμό υπάρχει πλουραλισμός και ότι ο συντηρητισμός έχει κοντά πόδια εφόσον η μόδα και τα ήθη αλλάζουν διαρκώς (ενώ στην Ελλάδα του 1800 και αρχές 1900 η μόδα είχε κολλήσει στην φουστανέλα και το τσαρούχι :Ρ) αλλά θα επιμείνει ότι ο καπιταλισμός ενώ προωθεί την διαφορετικότητα στο εσωτερικό των χωρών προωθεί την ομοιομορφία μεταξύ των χωρών, η κακή Παγκοσμιοποίηση γαρ. Στην Ελλάδα πχ μπορούμε να φάμε pizza και στην Ιταλία αντίστοιχα σουβλάκι. Στην Ιαπωνία χάμπουργκερ και στις ΗΠΑ ρύζι με κοτόπουλο τεριγιάκι. Παντού μπορούμε να φάμε τα πάντα. Τι κρίμα θα έπρεπε να κλείσουμε τα σύνορα στα ξένα αγαθά και να κρατήσουμε τις χώρες μας σαν μουσεία για να κάνουν φολκλόρ διακοπούλες οι αριστεροί. Και στην τελική αν οι Παπούα της Νέας Γουινέας θελήσουν να υιοθετήσουν ως ποτό τους την coca-cola ποιοι είμαστε εμείς να τους το απαγορεύσουμε;

Ειρωνεία

δεν είναι μονάχα να έχεις ten thousand spoons when all you need is a knife αλλά και να δίνεις συνεντεύξεις σε εφημερίδες λέγοντας ότι το οικονομικό σύστημα της κοινωνίας σου περιθωριοποιεί αυτό που κάνεις ενώ διαφημίζεσαι στην Athens Voice, στην LiFo, στο Athinorama, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Παίζεις στο θέατρο Badminton και έχεις προταθεί για βραβείο Grammy.

Atheism as hedonism?

I recently saw some photos of the so-called "atheist buses" in London that carry the slogan: "There's probably no God. Now stop worrying and enjoy your life". I wonder what were the criteria for selecting this phrase as the slogan of atheism. Correct me if I am wrong, but the conveyed message here is that religious people do have philosophical concerns and philosophical worries, while atheists are a bunch of hedonists that they do not want to worry about philosophical uncertainties. Actually, the main reason to become an atheist according to that slogan is to have fun.

Gross. Sartre will turn in his grave.
Someone must remind to these gay dudes that atheism is closer to existentialism than hedonism. The realization that there is no god is a lonely brave act that leads to a personal existential crisis. The individual then gives a new meaning in his life by redefining his personal values and struggles to work for the well-being of the other lonely souls out there. If that's a bit too much to ask from the nihilists, how about just not hijacking atheism in the name of hedonism?

Γιατί ο George W. Bush θα έπρεπε να είναι ο αγαπημένος πρόεδρος των απανταχού "προοδευτικών"

Λίγες φιγούρες στη σύγχρονη ιστορία λοιδωρήθηκαν τόσο πολύ και μισήθηκαν με τέτοιο πάθος από τη διεθνή Αριστερά όσο ο απερχόμενος πρόεδρος των Η.Π.Α. George W.Bush. Καθώς όμως πλησιάζουν οι μέρες που ο Bush αποχωρεί από το αξίωμα του και η προεδρία του θα περάσει πια στις σελίδες της ιστορίας, ίσως ήρθε η ώρα για μια πρώτη αποτίμηση αυτής της περίεργης σχέσης. Είχε άραγε η Αριστερά επαρκείς λόγους για να ασκήσει τόσο έντονη κριτική στον George Bush ; Eίναι τόσο διαφορετική η κοσμοθεωρία της από αυτή του απερχόμενου προέδρου; Ή μήπως οι δυο πλευρές έχουν περισσότερες ομοιότητες απ'όσες θα τολμούσαν να παραδεχτούν ; Να σημειώσω πως όταν γράφω "Αριστερά", δεν εννοώ την "επαναστατική" Αριστερά που, εδώ και τώρα, θέλει να φέρει επί της γης τον κομμουνιστικό "παράδεισο" της απόλυτης ισότητας. Εννοώ τη ρεφορμιστική, κυβερνώσα Αριστερά που έχει αποδεχθεί τις βασικές συνιστώσες του κυριάρχου συστήματος του κορπορατισμού ή κρατικού καπιταλισμού και απλά θέλει να ενισχύσει ακόμη περισσότερο το ρόλο του κράτους, αφού έτσι πιστεύει πως θα επιτευχθεί περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.

Παρά την επιφανειακή κριτική πως επί Bush θριάμβευσε ένας δήθεν αχαλίνωτος φιλελευθερισμός, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Η ιδεολογία και πολιτική πρακτική του 43ου πρόεδρου των Η.Π.Α. , είτε τη χαρακτηρίσετε "συμπονετικό συντηρητισμό" είτε "συντηρητισμό της μεγάλου κράτους" είτε "νεοσυντηρητισμό" , είχε ως βασική συνιστώσα τον κρατισμό .Η αλήθεια είναι πως ο κρατισμός του Bush είχε κάτι για όλους. Και μπορεί μεν η Αριστερά να νιώθει άβολα με το δεξιόστροφο κρατισμό του ,όπως αυτός εκφράστηκε κυρίως μέσω του Patriot Act, του Γκουαντάναμο, την υποστήριξη στο "Federal Marriage Amendment" ή μέσω των κρατικών χρημάτων που δόθηκαν σε θρησκευτικές οργανώσεις για να ασκήσουν φιλανθρωπικό έργο, αλλά αν οι "προοδευτικοί" φίλοι εξετάσουν λίγο καλύτερα την κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο George W. Bush, θα διαπιστώσουν, προς μεγάλη τους έκπληξη , πως υπάρχουν πολλά επιτεύγματα που αξίζουν του θαυμασμού τους!

Οι ομοσπονδιακές δαπάνες αυξήθηκαν με το γρηγορότερο ρυθμό από την εποχή του προέδρου Franklin Roosevelt. Η ετήσια αύξηση τoυς αγγίζει το 5,3% σε σύγκριση με 4,6% επί προεδρίας Lyndon Johnson.Και αυτό δεν αφείλεται μόνο στην ιλιγγιώδη επέκταση των αμυντικών δαπάνων. Τα επιτεύγματα του Bush στον τομέα των μη αμυντικών, κοινωνικών δαπανών θα έκαναν κάθε Δημοκρατικό πρόεδρο να σκάσει από τη ζήλια του!

Ο νόμος με τη...λυρική επωνυμία "No Child Left Behind" ,που πρότεινε ο ίδιος ο πρόεδρος και είχε ενθουσιώδη εισηγητή το Δημοκρατικό Ted Kennedy, επέκτεινε τον ομοσπονδιακό έλεγχο στην εκπαίδευση και αύξησε τις κρατικές δαπάνες για την παιδεία, από 42,2 δις δολλάρια το 2001 στο ποσό των 56,6 δις το 2007. Έτσι σήμερα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ξοδεύει πολύ περισσότερα για την εκπαίδευση από κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας της. Η δημοσια υγειονομική περίθαλψη αποδείχθηκε ασφαλής στα χέρια του , κατά τ'άλλα, συντηρητικού George Bush. Mε σχετικό νομοσχέδιο του 2003 έγινε πράξη η μεγαλύτερη επέκταση του προγράμματος Medicare στα 40 χρόνια της λειτουργιας του, επέκταση που κόστισε συνολικά 534 δις δολλάρια! Επιπλέον, επεκτάθηκαν τα κρατικά επιδόματα προς τους βετεράνους του πολέμου , αυξήθηκε η διεθνής βοήθεια προς τις χώρες της Αφρικής, σε τέτοιο σημείο που ο Bush κέρδισε τους επαίνους του...Bob Geldof, δισεκατομμύρια δολλάρια ξοδεύτηκαν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ως απάντηση στον Τυφώνα Κατρίνα ενώ οι ομοσπονδιακές δαπάνες για τη γεωργία αυξήθηκαν κατά 76% σε σχέση με τη δεκαετία του '90! Ειδικά, τα χρόνια που το Κογκρέσσο ελέγχοταν από τους Ρεπουμπλικάνους, ο πρόεδρος Bush δεν έθεσε ούτε ένα βέτο σε νομοσχέδιο που αύξανε τις ομοσπονδιακές δαπάνες. Και βέβαια οι "ιερές αγελάδες" του κρατισμού, δηλαδή το εκπαιδευτικό και το ασφαλιστικό σύστημα, έμειναν ανέγγιχτες. Όσο για την περίφημη μείωση της φορολογίας, από τη στιγμή που δε συνοδεύτηκε με αναλογες περικοπές στις δαπάνες και οδήγησε στην αύξηση του ελλείματος, απλά μεταφράζεται σε μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση για τις μελλοντικές γενιές. Και όλα αυτά πριν την κευνσιανή καταιγίδα των bail outs...

Τέλος, στην εξωτερική πολιτική, ο George Bush ακολούθησε περισσότερο από κάθε άλλο αμερικανό πρόεδρο τη "νεοσυντηρητική" πολιτική φιλοσοφία. Μια φιλοσοφία που δίνει έμφαση στην παγκόσμια επέκταση της δημοκρατίας, στο "nation building" και στην πίστη πως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Η.Π.Α. μπορεί να αναμορφώσει ολόκληρο τον πλανήτη! Μια φιλοσοφία που ελάχιστα διαφέρει από τον "αριστερόστροφο" "ιδεαλιστικό ουϊλσονισμό" , και απέχει πολύ από τη ρεαλιστική προσέγγιση στις διεθνείς σχέσεις που υποστηρίζουν συνήθως οι Ρεπουμπλικάνοι ή την αρχή της μη επέμβασης που υιοθετούν συχνά οι libertarians.

Ίσως λοιπόν η Αριστερά θα πρέπει να επανεκτιμήσει το ρόλο του George W. Bush, ίσως πρέπει να κρατήσει την οργή της για κάποιον άλλον πολιτικό και να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως αυτός ο συντηρητικός Τεξανός έκανε ίσως πολύ περισσότερα από κάθε άλλον αμερικανό πρόεδρο τα τελευταία 40 χρόνια για να προωθήσει την ατζέντα της. Και ποιός ξέρει, ίσως σε μερικές δεκαετίες, όταν τα πάθη έχουν καταλαγιάσει και ο πολέμος στον Ιράκ δε θα είναι παρά μόνο μια μακρινή ανάμνηση, κάποιος ιστορικός της καθεστωτικής Αριστεράς, θα αναδείξει την ανεκτίμητη συμβολή του Bush στην επέκταση του "προοδευτικού" Λεβιάθαν, και τότε αυτός ο γεράκος με το καουμπόϊκο καπέλο, θα πάρει τη θέση που του αξίζει δίπλα στους άλλους γίγαντες του "προοδευτικού " Πάνθεου : Woodrow Wilson, Franklin Roosevelt, Lyndon Johnson και... George W. Bush .

Ατρωτο πρωθυπουργικό προφίλ και παραμορφωμένο κυβερνητικό αμφάς.

Οι τελευταίες βδομάδες ήταν πραγματικά σουρεαλιστικές για την ταπεινή αφεντιά μου καθότι έζησα στιγμές που ποτέ δεν περίμενα ότι θα αξιωνόμουν να βιώσω (πχ να δω το Σαμαρά υπουργό Πολιτισμού). Από το σύνολο της πολιτικής επικαιρότητας που συντάραξε,σόκαρε,εξόργισε και ροκάνισε την υπομονή μας κρατάω δυο γεγονότα,ένα ντόπιο και ένα ξένο. Το σημαντικότερο είναι φυσικά ότι ο κος Μπους διακήρυξε μεγαλόστομα πως «αναγκάστηκε να θυσιάσει τις ελεύθερες αγορές για να σώσει το σύστημα των ελεύθερων αγορών (!).Ταυτόχρονα στα καθημάς, και καθώς μέχρι κι ο τελευταίος πιτσιρικάς είχε πλήρη αντίληψη της σαπίλας που έλουσε τους εγγύτερους συνεργάτες του ημέτερου πρωθυπουργού,εκείνος δήλωσε πως «δεν είχα πλήρη εικόνα, όταν κλήθηκα για πρώτη φορά να τοποθετηθώ». Όταν ο πρωθυπουργός απέκτησε πλήρη εικόνα αντέδρασε αστραπιαίως με τον πιο άχρηστο ανασχηματισμό της δεκαετίας. Κατόπιν των ανωτέρω λοιπόν, μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως για μια ακόμα φορά -μετά τη βράβευση του Κίσσινγκερ με το Νόμπελ Ειρήνης - για μια ακόμα φορά λέγω , η πολιτική σάτιρα έχασε κάθε λόγο ύπαρξης. Η ίδια η ζωη την ξεπέρασε.

Παρεπιπτόντως,ένας παραλληλισμός μεταξύ των δυο πολιτικών ηγετών δεν είναι τόσο αυθαίρετος όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Ο Μπους και ο Καραμανλης δε διαφέρουν ιδιαίτερα στο βαθμό ανικανότητας. Μονάχα στον τρόπο διαχείρισης της: Ο πρώτος δεν ξέρει τι λέει, και ο δεύτερος ούτε ξέρει,ούτε λέει κάτι άξιο σοβαρού σχολιασμού. Κατά τα άλλα είναι κι οι δυο τέκνα ενός οψιγενούς αριστοκρατικού/οικογενειοκρατικού ή καλύτερα «ονοματοκρατικού» συστήματος διακυβέρνησης που παραδόξως γεννήθηκε σε καθόλα δημοκρατικές συνθήκες, επιβεβαιώνοντας τη βιτριόλικη περιφρόνηση που επιφύλασσε ο H.Mencken για τις εκλογικές επιλογές των μαζών. Γιατί ,για να το θέσω λαικιστί,αν το επίθετο των εν λόγω πολιτικών ήταν Papas και Παπαδόπουλος αντιστοίχως, θα τελείωναν τις μέρες τους ως συνταξιούχοι κάποιας ασήμαντης δημόσιας υπηρεσίας. Αντιθέτως, ο λαός τους επέλεξε για ηγέτες του. Το γιατί μην περιμένετε να σας το απαντήσουμε,απλά θα σας πρότεινα να διαβάσετε το βιβλίο the myth of the rational voter σαν γενική αποτίμηση του «ορθολογικού παραλογισμού» που επιδεικνύει ο μέσος ψηφοφόρος.

Ας είναι όμως.Αυτές ήταν οι επιλογές ,μ αυτό το υλικό οφείλαμε να δουλέψουμε. Το ίδιο και οι υπεύθυνοι της επικοινωνιακής πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος. Και τι δουλεια κάνανε μα την αλήθεια! Τι κύρος στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, συνοδευόμενου απο την ιατρό σύζυγο του, τι σοβαρότης,τι σεμνότης,τι ταπεινότης! Α! Τhose were the days!

Το πολιτικό «προφίλ» ενός ηγέτη θυμίζει λίγο το «μύθο» που περιβάλλει έναν celebrity. Στην κατάλληλη δόση προκαλεί το σεβασμό και το δέος του λαουτζίκου. Αν κάποιος το διαχειριστεί σωστά,τότε μπορούν να του συγχωρεθούν και διάφορα χαριτωμένα «λάθη» από την κοινή γνώμη, όπως μια αταξία της Πάρις Χίλτον ή το «σκανδαλάκι» ενός κολλητού καρεκλοκένταυρου συνεργάτη φερ ειπείν. Η στρατηγική είναι στην ουσία της του τύπου «το παιδί ήταν μικρό/αγνό και δε γνώριζε» ή κάπως έτσι. Μπορεί δηλαδή ,ποιος ξέρει, να πιστέψει κάποιος αφελής ότι η Πάρις δεν ήξερε πως απαγορεύεται να οδηγείς πιωμένος, ή ότι ο Ηγέτης δεν γνώριζε τις βρωμερές διεργασίες που λάβαιναν χώρα στο περιθώριο ή σε οπισθογωνία από το θρόνο, την ώρα που κοιμόταν ή που καταπιανόταν με τη σωτηρία του Λαού (το λ απαραιτήτως κεφαλαίο-μη ρωτήσετε γιατί).

Αλλά τα όρια της στρατηγικής αυτής συμπίπτουν με τα όρια της υπερβολής. Κανείς δε θα πιστέψει ότι η Πάρις πχ αγνοεί πως απαγορεύεται να κρεμάς τις καμαριέρες που σου σερβίρουν κρύο τον cappuccino. Και κανείς φυσικά δεν μπορεί να πιστέψει πως ένας πρωθυπουργός αγνοεί τόσα κολοσσιαία προβλήματα,πως τα μαθαίνει τελευταία στιγμή,πως σκοπεύει να τα λύσει «τώρα όπου να ναι» ,αρκεί να κάνουμε λίγη υπομονή και να τον φιλοδωρήσουμε με την ψήφο μας,ή έστω με μια καλή κουβέντα στα τηλέφωνα των δημοσκόπων.

Η τακτική φυσικά είναι γνωστή και παλιά. Την ακολουθούσε κι ο μέγας διδάσκαλος του λαικισμού, ο Α.Παπανδρέου. Συνοψίζεται στη φράση «κρατήστε αμόλυντη την εικόνα του ηγέτη». Το προφίλ δεν πρέπει να φθαρεί. Αν ξεσπάσει σκάνδαλο- αρνηθείτε το Στη χειρότερη περίπτωση-παραίτηση υπουργών. Στην ακόμα χειρότερη-ανασχηματισμός. Ακόμα και εκλογές δικαιολογούνται,αλλά προς Θεού,μην χαλάσει το αρχηγικό προφίλ,μην κλονιστεί η εμπιστοσύνη του κόσμου,μη χαθεί ο συμβολισμός στο Όνομα του Ηγέτη. Σ αυτό το βρώμικο παιχνίδι της εξουσίας ένα καθαρό κουστούμι είναι πάντα απαραίτητο.

Όλες οι παλιές καλές εξουσιαστικες τακτικές όπως καταλαβαίνετε έχουν βγει για μια ακόμα φορά απ το αραχνιασμένο χρονοντούλαπο της ιστορίας (αν μπήκαν ποτέ μέσα). Όμως κάπου την πάτησαν. 45 σκάνδαλα είναι αυτά σε 54 μήνες. Και ένας προυπολογισμός με λιγότερες πιθανότητες να εφαρμοστεί απ τα σχέδια σωτηρίας του Μπους. Και μια αναδυόμενη σαπίλα απ όλη την κρατική και διοικητική μηχανή,μια αποφορά ψοφιμιού, σήψης και αποσύνθεσης.

Σ αυτό το τρεμάμενο οικοδόμημα με τα ετοιμόρροπα θεμέλια, ο ανασχηματισμός έχει το ίδιο νόημα με με το σχέδιο Paulson: Μια απέλπιδα προσπάθεια διατήρησης των ισσοροπιών συνδυασμένη με τα κατάλληλα επικοινωνιακά τρικ,καθώς ολόκληρο το εξουσιαστικό σύμπαν φλέγεται. Εμείς απ την πλευρά μας ως φύσει αντι-προσωποκεντρικοί,αντι-ηγετικοί και αντι-μαζικοί ευχόμαστε σε αμφότερους τους ηγέτες Μπους και Καραμανλή, να μετανιώσουν συντόμως την ώρα και τη στιγμή που ασχολήθηκαν με τα κοινά, και να συμπεράνουν συνάμα πως καλύτερα θα ήταν να τέλειωναν τις μέρες τους ως συνταξιούχοι του δημοσιου παρά ως αρχηγοί κρατών.

Γιατί, ποιος ξέρει? Στην πολιτική «αγορά» για μεγάλους ηγέτες ο μόνος τρόπος να μειωθεί η ζήτηση, ίσως να είναι η συντριπτική μείωση της προσφοράς. Όταν οι υποψήφιοι για τη θέση του αρχηγού των κομμάτων εξουσίας εκλείψουν τότε μπορεί να βρεθεί και καμιά ψυχή να αναφωνήσει «καλύτερα μια ώρα (φιλ)ελεύθερης ζωής παρά σαράντα χρόνια χειροκροτητής»

Το διαρκές 1974

Όταν ένας φίλος μου έστειλε email λέγοντας μου ότι το Πρώτο Θέμα φιλοξενούσε άρθρο του Δημήτρη Κουφοντίνα, τρομοκράτη της 17Ν, νόμιζα ότι έκανε κάποιο λάθος. Συνωνυμία ίσως και δεν κατάλαβε. Αργότερα κατέβασα την εφημερίδα από το διαδίκτυο και κατάλαβα γρήγορα ότι ο φίλος μου δεν είχε κάνει λάθος.
Σελίδα 26, στην αριστερή πλευρά, "άρθρο-παρέμβαση" από τον γνωστό τρομοκράτη για την κρίση στην Γάζα.

Σκέφτηκα το πως η όλη αυτή εικόνα αμέσως ζωγράφιζε την μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ένας τρομοκράτης, αποκτά μεγάλο ακροατήριο για να εκφράζει τις ιδέες του, μόνο και μόνο επειδή επί σειρά ετών δολοφονούσε ανενόχλητος όποιον του γούσταρε. Σε μια εφημερίδα που εκδίδεται από έναν εμπλεκόμενο σε ένα μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο - που θα πάει στο αρχείο - η οποία εφημερίδα πουλήθηκε αργότερα σε μεγαλοεργολάβο του δημοσίου.

Η νεότερη Ελλάδα σε μια παράγραφο.

Την ίδια ημέρα που βγήκε η συγκεκριμένη εφημερίδα με το συγκεκριμένο άρθρο γίνεται απόπειρα δολοφονίας εναντίων τριών αστυνομικών στα Εξάρχεια. Ο ένας χαροπαλεύει στο νοσοκομείο. Μάλλον θα υπάρχουν αρθρογράφοι εν αναμονή που τώρα αποκτούν τα εφόδια για να ασκήσουν το λειτούργημα.

Ο 21χρονος αστυνομικός, Διαμαντής Ματζούνης, ανήκει στην άλλη Ελλάδα. Στην Ελλάδα που πρέπει να βολεύεται με τους μισθούς των 700 ευρώ. Στην Ελλάδα που πρέπει να ικετεύει το σύστημα και να θεωρεί τύχη μια μικρή θέση, μικρών απαιτήσεων και προσδοκιών. Στην Ελλάδα που ρόλο έχει να παίζει τον σάκο του μποξ και στόχο σκοποβολής ώστε οι κουκουλοφόροι να αποκτήσουν τα απαραίτητα ένσημα επαναστατικότητας.

Σε αυτή την μικρή Ελλάδα της μεταπολίτευσης θα πρέπει όλοι να ζούμε και με αυτή την μικρή Ελλάδα θα πρέπει όλοι να συμβιβαστούμε.

Όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία το 74 δεν είχα καν γεννηθεί. Δύο χρόνια μετά γίνομαι και εγώ μέρος του συνόλου. Από τότε μέχρι τώρα, μου λένε να σκέφτομαι όπως σκέφτονται αυτοί, να φοβάμαι ότι αυτοί φοβούνται και να ονειρεύομαι τα δικά τους όνειρα. Τριάντα δύο χρόνια μετά μπορεί να κυκλοφορώ με ipod αλλά όλα τα ουσιαστικά και τα μεγάλα έχουν κολλήσει σαν δίσκος σε πικ απ.

Είχαμε πρωτοχρονιά πριν από λίγες μέρες και γιορτάσαμε το ερχομό του διαρκούς έτους 1974. Μέτα θα έρθει και η επέτειος της 24ης Ιουλίου που θα γιορτάσουμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Η 24η Ιουλίου είναι πράγματι μια ιστορική επέτειος. Το θέμα όμως είναι ότι κάποτε θα πρέπει να έλθει και η 25η Ιουλίου. Είναι καιρός να ξεκολλήσουμε από το 1974. Και τα προβλήματα θέλουν τον εκσυχρονισμό τους. Πριν από 34 χρόνια κάναμε ένα άλμα μπροστά και αφήσαμε δεκαετίες πολιτειακών προβλημάτων στον παρελθόν. Η 24η Ιουλίου ήταν πρόοδος, αλλά της μιας ημέρας πρόοδος.


ΥΓ.: Πριν από μερικούς μήνες ο άτυπος σύμβουλος του πρωθυπουργού, Γιάννης Κεφαλογιάννης, καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή. Γεγονός πρωτοφανές για την Ελλάδα. Οι μάρτυρες που είχαν το θάρρος να καταθέσουν ενάντια στον ισχυρό πρωθυπουργικό σύμβουλο: δυο αστυνομικοί.

http://www.meticslexicon.blogspot.com

«Εβραίοι, έξω από την Παλαιστίνη»

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις στο Παλαιστινιακό ζήτημα - παρά μόνο για τους φανατικούς και τους παράφρονες.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η όποια λύση θα πρέπει να περιλαμβάνει τη συνύπαρξη δύο κρατών – ενός Ισραηλινού κι ενός Παλαιστινιακού, καθώς και την έμπρακτη αφοσίωση και των δύο πλευρών στις ιδέες της ειρήνης και της συνύπαρξης. Κι ενώ όλος ο πλανήτης αντιλαμβάνεται την περιπλοκότητα του ζητήματος, η κυρίαρχη αντίληψη στη χώρα μας φαίνεται να περιορίζεται στο – στα όρια του ανόητου – απλοϊκό κλισέ: «οι αιμοδιψείς Ισραηλινοί σφάζουν πάλι χιλιάδες Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας».

Στο Σουδάν, το Κονγκό, τη Σομαλία, οι νεκροί μετριούνται στις εκατοντάδες χιλιάδες. Σχεδόν σε όλο τον Αραβικό κόσμο οι γυναίκες βιώνουν καθημερινά τη σκλαβιά και την εξαθλίωση. Η ανελευθερία, η φτώχεια και η βαρβαρότητα κυριαρχούν σε πολύ περισσότερες περιοχές του κόσμου μας απ’ ότι η συνείδησή μας θα έπρεπε να επιτρέπει. Κι όμως. Οι δήθεν ειρηνιστές συμπολίτες μας, που με μεγάλη ευκολία υποστηρίζουν τον κάθε Ισλαμιστή ρουκετοφόρο, παραμένουν σιωπηλά αδιάφοροι. Υποπτεύομαι ότι πίσω από αυτό το φαινομενικά παράδοξο κρύβεται δυστυχώς η πραγματική εξήγηση του τόσο μεγάλου ενθουσιασμού του δήθεν φιλοπαλαιστινιακού κινήματος στη χώρα μας.

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι «τοκογλύφοι» Εβραίοι έπιναν το αίμα μικρών παιδιών και συνωμοτούσαν ενάντια σε κάθε τι Καλό. Σήμερα, οι Εβραίοι - που ελέγχουν το τραπεζικό σύστημα, κινούν τα νήματα του καπιταλισμού και ελέγχουν την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. – δεν έχουν άλλο στόχο παρά την ανεξέλεγκτη σφαγή αθώων Παλαιστινίων. Ανάμεσα στους Εβραίους και τον οποιονδήποτε άλλο, η επιλογή είναι απλή - δε χρειάζεται καν μελέτη των γεγονότων ή προβληματισμός.

Ο δήθεν φιλοπαλαιστινιακός ειρηνισμός των πολιτικών άκρων της χώρας μας αποτελεί απλά τη μασκαρεμένη αναβίωση του αντισημιτισμού των πολιτικών άκρων του προηγούμενου αιώνα. Τότε, Χίτλερ και Στάλιν εξοντώσανε εκατομμύρια Εβραίων από το πρόσωπο της γης με την ανοχή των υποστηρικτών τους. Σήμερα, οι διάδοχοί τους υποστηρίζουν όσους επιδιώκουν τη συνέχιση αυτού του εφιαλτικού εγκλήματος.

Ο Εβραίος νομπελίστας Άμος Οζ σημειώνει (Άμος Οζ, Κατά του Φανατισμού, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2005) πολύ εύστοχα:

Όταν ο πατέρας μου ήταν μικρός στην Πολωνία, οι δρόμοι της Ευρώπης ήσαν γεμάτοι από συνθήματα στους τοίχους: «Εβραίοι, πηγαίνετε πίσω στην Παλαιστίνη». Ή, μερικές φορές με ακόμη χειρότερα, του τύπου: «Βρομεροί Εβραίοι, πηγαίνετε στα τσακίδια, στην Παλαιστίνη». Όταν ο πατέρας μου επισκέφτηκε ξανά την Ευρώπη ύστερα από πενήντα χρόνια, οι τοίχοι ήσαν καλυμμένοι από νέα συνθήματα: «Εβραίοι, έξω από την Παλαιστίνη».

Το ''Ακαδημαϊκό Παπαδαριό''

του Δευκαλίωνα Τσαγκαράκη

''Βραβείο Πριγκοζίν 2008''
Διεθνής διάκριση σε καθηγητή του ΑΠΘ για τη συμβολή του στη θεωρία του χάους

Για τη συμβολή του στη μαθηματική θεωρία των πολύπλοκων ανοικτών συστημάτων και του χάους, έναν τομέα όπου πρωτοστάτησε ο δάσκαλός του και νομπελίστας Ιλία Προγκοζίν, ο πρόεδρος του Τμήματος Μαθηματικών του ΑΠΘ Γιάννης Αντωνίου τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Πριγκοζίν 2008.

Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις στα Ελληνικά πανεπιστήμια που όμως δεν είναι άσχετες με τις παθογένειες του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το εν λόγω βραβείο δόθηκε σε ένα καθαρά θεωρητικό αντικείμενο όπως είναι η ΄΄μαθηματική θεωρία των πολύπλοκων ανοικτών συστημάτων και του χάους΄΄ δηλαδή σε βασική και όχι σε εφηρμοσμένη έρευνα. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ενώ παγκοσμίως έχουμε -ως χώρα- σχετικά καλά ποσοστά δημοσιεύσεων/κάτοικο είμαστε από τις τελευταίες χώρες στην εφηρμοσμένη έρευνα και στην καινοτομία, για Spin off εταιρίες ούτε λόγος. Για το ακαδημαϊκό κατεστημένο η εφηρμοσμένη έρευνα είναι η απειλή.

Γιατί η εφηρμοσμένη έρευνα αντίθετα με την βασική μπορεί να αξιολογηθεί άμεσα και να ξεμπροστιάσει όλους αυτούς τους ερευνητές της πλάκας που ταΐζονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Βραβεία σαν το προαναφερθέν παρέχουν το άλλοθι σε όλο αυτό το κρατικοδίαιτο ΄΄ακαδημαϊκό παπαδαριό΄΄ που υπόσχεται -σε φοιτητες και λαό- την ''σωτηρία του πνεύματος'' ότι τάχατες κάνουν βασική έρευνα και δεν υποκύπτουν στον ''Βελζεβούλ'' της εφηρμοσμένης έρευνας που είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες της ''τρισκατάρατης'' αγοράς.

Η βασική έρευνα είναι πράγματι σημαντική κυρίως όμως γιατί αποτελεί τα θεμέλια για την εφηρμοσμένη έρευνα που με την σειρά της θα οδηγήσει στην οικονομική ανάπτυξη. Όμως για το ακαδημαϊκό όπως και το θρησκευτικό παπαδαριό κάθε οικονομική ανάπτυξη κάθε υλισμός είναι απαγορευμένος...όταν αφορά το ''ποιμνίο'' τους αλλά όχι τους ίδιους. Συμμάχους αν όχι συνεργάτες σε αυτό έχουν τα καθε λογής αριστεριζοντα ταγματα εφόδου που αλαλάζουν ΄΄έξω οι εταιρίες από τα πανεπιστήμια'' και για ''Κρατική παιδεία''.

Όλο αυτό το ''ακαδημαϊκό παπαδαριό'' βέβαια χρηματοδοτείται από το ''ποιμνίο'' (τους Έλληνες φορολογούμενους) το οποίο γράφει στα παλαιότερα τον υποδημάτων του και αντί να παράγει γνώση για ανάπτυξη της χώρας παράγει γνώση για ιδιοκατανάλωση. Παρότι πάσχει από προφανή Ιδρυματισμό και κόμπλεξ το παρασιτικό αυτό ''ακαδημαικο παπαδαριο'' αυτοϊκανοποιείται με το να θεωρεί ότι ανήκει σε κάποια ελίτ της κοινωνίας η οποία θεωρούν ότι έχει την υποχρέωση να τους ταΐζει. Ως πότε;...