Μια κοινωνία σε ομηρεία

Όπως αναφέρει το BBC, περίπου 25.000 Ιρακινοί πολίτες έχασαν τη ζωή τους στα δύο χρόνια που ακολούθησαν την εισβολή αμερικανικών δυνάμεων και των συμμάχων τους στη χώρα το Μάρτιο του 2003, σμφωνα με έκθεση που δίνεται τώρα στη δημοσιότητα. Όπως αναφέρουν στην έκθεσή τους η Ερευνητική Ομάδα της Οξφόρδης και η οργάνωση με την ονομασία Καταμέτρηση Νεκρών στο Ιράκ (το γνωστό Iraq Body Count), πάνω από το ένα τρίτο των θανάτων αυτών προκλήθηκαν από τις συμμαχικές δυνάμεις. Συμπεριαλαμβανομένων και των νεκρών του πολέμου (που ήταν γύρω στις 3.000-3.500) μέχρι σήμερα οι Αμερικάνοι και οι λοιποί ξένοι στρατοί ευθύνονται για περίπου 8.300 θάνατους.

8.300 άμαχοι νεκροί με ευθύνη των Αμεριακανών είναι ένας άσχημος απολογισμός. Ικανός να δημιουργήσει αμφιβολίες για την σκοπιμότητα ή την επιτυχία του όλου εγχειρήματος. Παρ'ότι είναι ένα μικρό κλάσμα των θυμάτων του προηγούμενου αδίστακτου καθεστώτος (μπορεί να μην βρέθηκαν όπλα μαζικής καταστροφής,βρέθηκαν όμως μαζικοί τάφοι χιλιάδων αγνοούμενων που θα γίνονται όλο και περισσότεροι αν δεν υπήρχε επέμβαση), είναι δεδομένο ότι κάθε νεκρός από αμερικανικό όπλο αντιμετωπίζεται με εκατονταπλάσια (ίσως και μεγαλύτερη) βαρύτητα από ένα νεκρό από κάθε άλλο όπλο.

Ο συνολικός αριθμός στον οποίο καταλήγει η σημερινή έκθεση είναι, πάντως, σημαντικά μικρότερος από εκείνον που είχε δημοσιευθεί στην ιατρική επιθεώρηση Λάνσετ το περασμένο φθινόπωρο (αν και ψηλότερος από αντίστοιχες ανακοινώσεις της ιρακινής κυβέρνησης). Τότε γινόταν λόγος για περίπου 100.000 νεκρούς αμάχους. Βέβαια το 100.000 ήταν ένα νούμερο που προσέλκυσε τα ΜΜΕ και όσους θέλουν εντυπώσεις αντί για αποδείξεις. To Lancet δεν έψαξε να βρει πόσοι, ποιοί και πού ήταν οι νεκροί. Έκανε απλώς μόνο μια στατιστική έρευνα βασισμένη σε υποθέσεις με καμία αναφορά στα πραγματικά γεγονότα. Το 100.000 είναι απλά ο μέσος όρος μιας εργασίας που έχει εύρος τιμών από 8.000 νεκρούς μέχρι 192.000 (η τεράστια απόκλιση οφείλεται ακριβώς στο αυθαίρετο των υπολογισμών).

Τα τελευταία δύο χρόνια έχει επίσης αυξηθεί ο αριθμός των θυμάτων στο Ιράκ εξαιτίας των συνεχιζόμενων επιθέσεων από ομάδες που μάχονται κατά των συμμαχικών δυνάμεων και από συμμορίες εγκληματιών. Η επονομαζόμενη ιρακινή αντίσταση λέγεται ότι ευθύνεται για το 9% των θανάτων, ενώ η άνοδος της εγκληματικότητας στο μεταπολεμικό Ιράκ ευθύνεται για το 36% των θανάτων στο Ιράκ. Το 9% του 25.000 είναι μόλις 2.250 νεκροί. Νούμερο υπερβολικά χαμηλό αν δούμε ότι μόνο τις τελευταίες μέρες οι φονταμεταλιστές έχουν σκοτώσει με βομβιστικές επιθέσεις πάνα από 200 άτομα.

Σχεδόν το ένα πέμπτο των θυμάτων ήταν γυναίκες και παιδιά και σχεδόν το 50% των αμάχων έχει σκοτωθεί στη Βαγδάτη. «Κατά μέσο όριο 34 αθώοι Ιρακινοί βρίσκουν βίαιο θάνατο σε καθημερινή βάση από την εισβολή του 2003 έως σήμερα», δήλωσε ο επικεφαλής της συντακτικής ομάδος της έκθεσης, Τζον Σλόμποντα. Και πρόσθεσε: «είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι εδώ και δυόμισι χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία δεν έχουν ξεκινήσει μια συστηματική έρευνα για τον αντίκτυπο των πράξεων τους στους απλούς πολίτες του Ιράκ».

Να σημειωθεί ότι τουλάχιστον 42.500 Ιρακινοί έχουν τραυματιστεί και ότι το 50% και πλέον των θανάτων προκλήθηκε από εκρηκτικούς μηχανισμούς. Πώς ακριβώς γίνεται οι μόνοι που βάζουν βόμβες ή που κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας με βόμβες να είναι οι τρομοκατικές/αντιστασιακές ομάδες, οι θάνατοι από τους μηχανισμούς αυτούς να ευθύνονται για τον θάνατο του 50% των νεκρών και πιο πάνω να λένε ότι οι αντιστασιακοί έχουν σκοτώσει μόνο το 9% (χώρια οι νεκροί από εκτελέσεις, απαγωγές κτλ);

Η πλειοψηφία των δύστυχων Ιρακινών χάνουν σήμερα την ζωή τους στο Ιράκ ως αποτέλεσμα ενεργειών αδίστακτων φανατισμένων τρομοκρατών από το εξωτερικό(πχ ο Ιορδανός Αλ-Ζαρκάουι), θρησκόληπτων εξτρεμιστών κυρίως σουνιτών(κάτι σαν να έβγαινε ο Καλλίνικος και ο Χριστόδουλος στο βουνό και οι οπαδοί τους να έβαζαν βόμβες που σκοτώνουν αδιακρίτως αθώους πολίτες και πολιτικούς τους αντιπάλους) και νοσταλγών του Σαντάμ (και των "καλών ημερών" όπου μπορούσαν να εξοντώνουν τους αντιπάλους τους με χημικά και βομβαρδισμούς).

Μια "αντίσταση" πολύ ανομοιόμορφα κατανεμημένη γεωγραφικά. Περισσότερο από τα 2/3 των ξένων στρατιωτών (28 χωρών) έχουν σκοτωθεί σε 3 μόνο (από της 18 συνολικά) επαρχίες, εκεί όπου πλειοψηφεί το σουνιτικό στοιχείο. Πολλοί Σουνίτες βλέπουν την ανατροπή του σανταμικού καθεστώτος ως απώλεια της εξουσίας τους, αφού στην ουσία αυτό ήταν μια στυγνή δικτατορία στηριζόμενη στο σουνιτικό ένα πέμπτο του ιρακινού λαού. Αυτό που βγήκε στην επιφάνεια ήταν πολιτικές, θρησκευτικές και κοινωνικές αντιθέσεις που καταπιέζονταν για δεκαετίες από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Οποιαδήποτε προσπάθεια μετάβασης από τον απόλυτο φασισμό σε μαι αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση θα ερχόνταν αργά ή γρήγορα στην θέση να τις αντιμετωπίσει.

Αν δεν είχε γίνει η επέμβαση τον Μάρτη του 2003, περίπου 25.000 Ιρακινοί περισσότεροι θα ζούσαν σήμερα. Μέχρι βέβαια την επόμενη προσπάθεια ανατροπής του Σαντάμ οπότε τους νεκρούς αυτών των δύο χρόνων θα τους είχαμε σε λίγες μέρες...