Winning by default

Αν και η συγκυρία με βρίσκει με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και με περιορισμένη πρόβαση στο internet, προσπάθησα να διαβάσω όσο γίνεται τις απόψεις που αναπτύσσονται για την τρομοκρατική δολοφονία στο Λονδίνο. Τελικά μια επανάληψη όσων είχαν λεχθεί και στην περίπτωση της Μαδρίτης (με κάκως πιο έντονη χαιρεκακία αυτή τη φορά).

Ο αντίλογος βλέπω στηρίζεται ουσιαστικά στην απλοϊκή συλλογιστική ότι η τρομοκρατία είναι αντίδραση στον «ιμπεριαλισμό» και γενικά την εξωτερική πολιτική της Δύσης. Wishful thinking. Πρωτού πάρει κανείς στα σοβαρά τέτοια ιδεολογήματα πρέπει πρώτα να απαντήσει πειστικά:
->γιατί έχουμε εξίσου (μάλλον πολύ πιο άγρια) κρούσματα επιθετικού ισλαμισμού εναντίον ανθρώπων και λαών που δεν ασκούν καμία τέτοια πολιτική (πχ Αφρικανοί στο Νταρφούρ, ινδουϊστές στο Μπαλί, αθώοι υπήκοοι τρίτων χωρών στα χτυπήματα ΝΥ, Μαδρίτης, Λονδίνου κτλ) αλλά και
->γιατί χώρες που έχουν υποστεί απείρως χειρότερα από την εξωτερική πολιτική των δυτικών, ή πολύ φτωχότερες και εξαθλιωμένες χώρες δεν οδηγούνται στην τυφλή τρομοκρατία
->γιατί τα μέλη της Αλ Κάιντα είναι κυρίως Σαουδάραβες ή ευκατάστατοι Άραβες άλλων χωρών
->γιατί στους κόλπους μόνο του ισλαμικού φονταμενταλισμού κυριαρχεί η λογική τη εξόντωσης των αντίπαλων κοινωνιών

Κάποια στιγμή ας βγάλουμε τα παραμορφωτικά γυαλιά των ιδεοληψιών μας και ας δούμε την ισλαμοφασιστική βαχαμπιστική (και όχι μόνο) βαρβαρότητα για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα μας άρεσε να είναι.

Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες φέρουν ευθύνη για τις επιλογές της κυβέρνησής τους. Βασική όμως αρχή για όποιον έχει έστω και ψήγματα δημοκρατικότητας (πράγμα που δεν έχουν ούτε οι ισλαμιστές ούτε όσοι τους δικαιολογούν) είναι η αρχή της αναλογικότητας. Η ευθύνη που αντιστοιχεί σε κάθε μέλος χωριστά της αμερικανικής, της ισπανικής, της βρετανικής (και όχι μόνο) κοινωνίας, δεν δικαιολογεί την δολοφονία του. Για την ακρίβεια καμία πράξη ή ευθύνη του (όσο μεγάλη και αν είναι υποθετικά) δεν δικαιολογεί την αυθαίρετη δολοφονία του χωρίς δίκη στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου που έχει έστω και ελάχιστα μια φιλελεύθερη δημοκρατική οπτική. Οι μόνοι που δικαιολογούν τον θάνατο κάθε πολίτη χωριστά, είναι όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να εξολοθρευτούν πλήρως αυτές οι κοινωνίες (και από κοντά και η υπόλοιπη Δύση).

Οι τρομοκράτες έχουν καταδικάσει ερήμην, στο δικαστήριο του ισλαμικού φονταμενταλιστικού παραλογισμού, το σύνολο των κοινωνίων μας, όχι κάτι που έκαναν κάποιοι συγκεκριμένοι ανθρωποι αλλά γι’αυτό που είμαστε όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή), για το πώς ζούμε και για το πώς ορίζουμε τις κοινωνίες μας . Δεν χρειάζεται καμία άλλη δικαιολογία για αυτούς. Όλα τα άλλα είναι για να προσεταιρίζονται όσους επίσης μισούν τον πολιτιστικό και ιδεολογικό πυρήνα των ανοιχτών δημοκρατικών κοινωνιών και να εφαρμόζουν το «διαίρει και βασίλευε» στην δυτική σκέψη.

Σε τέτοια κρίσιμα γεγονότα φαίνεται τελικά αυτό που πολλοί προσπαθούν να κρύψουν πίσω από ψεύτικη μάσκα ανθρωπισμού. Την ανελεύθερη, αντιδημοκρατική, ολοκληρωτική φύση της σκέψης τους. Όλοι όσοι με τόση ευκολία δέχονται την ναζιστική και σταλινική αρχή της συλλογικής ευθύνης (για όλους τους άλλους εκτός των ιδίων φυσικά) για τα «εγκλήματα» της Δύσης είναι φορείς της ίδιας βαρβαρότητας της σκέψης με τους σκοταδιστές τρομοκράτες. Ειδικά ο συμψηφισμός των νεκρών είναι ενδεικτικός της λογικής του παραλόγου.Οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλάνε για ηθική, να εμφανίζονται ως υπερασπιστές της νομιμότητας, της ανθρωπίνης ζωής, της αδικίας είναι όλοι όσοι είναι έτοιμοι να καταδικάσουν έναν άνθρωπο σε θάνατο επειδή είναι πολίτης μιας χώρας που δεν του αρέσει η πολιτική της και μετά να διασκεδάσουν με την εκτέλεση της ποινής.

Εύχομαι όλοι αυτοί που σήμερα χαίρονται με τον θάνατο τόσων αθώων (όπως έκαναν και την 9/11 και μάλιστα πολύ πιο εκδηλωτικά, βλ. το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη «Καλά να πάθουν») να μην χρειαστεί να έρθουν ποτέ στη θέση του θύματος (για όποιον νομίζει ότι η χώρα μας δεν δίνει αφορμές για την ισλαμική τρομοκρατία απλά αναφέρω την στηριξή μας στην γενοκτονία των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσόβου, την καταπίεση των Αλβανών και των άλλων μουσουλμάνων μεταναστών, την μη ύπαρξη τζαμιών στην Αττική, τις ακραίες αντιμουσουλμανικές θέσεις μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας λόγω ταύτισής του ισλαμισμού με την Τουρκία, την χρήση της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ κτλ κτλ). Την θέση δηλαδή που ευχήθηκαν για τους νεκρούς των τρομοκρατών και τις οικογένειές τους, και που ήδη εύχονται για τα επόμενα θύματα.

Αν αυτοί οι μισάνθρωποι δικηγόροι του δολοφονικού ισλαμοφασισμού είναι η έκφραση της σύγχρονης κοινωνίας μας, τότε πράγματι ο πολιτισμός μας δεν έχει καμία τύχη. Ο ισλαμικός μεσαίωνας και οι σκοταδιστές του κερδίζουν εξ ορισμού...


ΥΓ1. Για όποιον θέλει να διαβάσει κάτι παραπέρα από τυφλές κραυγές, προτείνω το πολύ καλό βιβλίο «Η Μεγάλη Διαμάχη» των εκδόσεων Ελάτη. Μέσα από την αντιπαράθεση άρθρων του Νόαμ Τσόμσκυ και του Κρις Χίτσενς αναπτύσσεται ο διάλογος στους κόλπους της αμερικανικής αριστεράς για την τρομοκρατία και τον ισλαμοφασισμό μετά την 9/11. Οι θεωρίες της αντίδρασης των λαών στην ιμπεριαλιστική πολιτική (που εκφράζει ο Τσόμσκυ) ξεγυμνώνονται με πειστικότητα και σαφήνεια από τον Χίτσενς, που εκφράζει το σύγχρονο τμήμα των αμερικανών αριστερών που αρνείται να δεχτεί την βαρβαρότητα της τρομοκρατίας ως δικαιολογημένη πολιτική έκφραση.