Παρασκευή, Δεκεμβρίου 12, 2008

Οι εχθροί του κράτους δικαίου

Αν υπάρχει μια έννοια, της οποίας το περιεχόμενο να έχει παρερμηνευτεί περισσότερο στον δημόσιο λόγο αυτών των ημερών, είναι με διαφορά η έννοια του κράτους δικαίου. Τί είναι όμως το κράτος δικαίου (Rule of Law)Εντελώς απλοϊκά, είναι η κατάσταση εκείνη όπου όλοι ανεξαιρέτως υπάγονται ισότιμα στη δικαιοδοσία του νόμου. Είναι ουσιαστικά η απάντηση που έδωσε ο Δημάρατος στον Ξέρξη, ότι οι Έλληνες είναι ελεύθερος λαός και τον μόνο τύρρανο που έχουν πάνω από τα κεφάλια τους είναι ο Νόμος. Είναι η ίδια διατύπωση του Thomas Paine στο Common Sense, "For as in absolute governments the king is law, so in free countries the law ought to be king; and there ought to be no other."

To κράτος δικαίου έρχεται λοιπόν αντιπαρατεθεί εννοιολογικά με την "ελέω θεού" αυθαίρετη εξουσία. Όμως το να κυβερνάται ένα κράτος δια του νόμου, δεν λέει τίποτα για τον νόμο αυτό καθ'αυτό, γιατί και ένα αντιδημοκρατικό ή ολοκληρωτικό κράτος μπορεί να κυβερνάται με βάση το νόμο. Γι'αυτό πρέπει να διαχωρίσουμε το κράτος δικαίου (rule of law) από το κράτος του νόμου (rule by law). Είναι σύνηθες πολλοί να επικαλούνται το πρώτο εννοώντας ουσιαστικά το δεύτερο. Το δεύτερο είναι αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη του πρώτου, δεν είναι όμως αυτόματα και ικανή. Το κράτος δικαίου είναι θεμελιώδες αίτημα του πολιτικού φιλελευθερισμού και θέτει κάποια σαφή χαρακτηριστικά στο είδος των νόμων που μπορούν να θεωρούνται αποδεκτοί.

Επιγραμματικά μπορούμε να διατυπώσουμε τα εξής θεμελιώδη χαρακτηριστικά του κράτους δικαίου:
- Διαχωρισμός των εξουσίων. Νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής. Σαφής και απόλυτος. Οι λειτουργοί αυτών των εξουσιών μπορούν να ασκούν τις εξουσίες τους μέχρι εκεί που σαφώς και ξεκάθαρα ορίζει ο νόμος.
- Ισότητα όλων μπροστά στο νόμο. Όλοι υπόκεινται στο ίδιο νόμο, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, πεποιθήσεων, θρησκείας (εκτός αν αντικειμενικές δυσκολίες δεν το επιτρέπουν). Όπως έλεγε ο Montesquieu "law should be like death, which spares no one." Αυτό συνεπάγεται ότι ο νόμος ισχύει παντού και πάντα και εφαρμόζεται σε όλους, και δεν είναι στην διακριτική ευχέρεια κανενός να αποφασίσει πότε ισχύει και πότε όχι.
- Σαφές νομικό περιβάλλον όπου να είναι ξεκάθαρο ποιός νόμος εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση, σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή (δεν μπορεί να υπάρχει αναδρομικότητα). Δηλαδή κάθε δεδομένη στιγμή ο πολίτης να ξέρει τις έννομες συνέπειες της κάθε πράξης του με την σιγουριά ότι αυτές δεν θα ανατραπούν από μελλοντική νομοθετική ρύθμιση. Ο νόμος πρέπει να είναι απλός, προσβάσιμος και κατανοητός από τον πολίτη, χωρίς ασάφειες, γκρίζες ζώνες και επικαλύψεις.
- Να παρέχεται από τον νόμο επαρκής προστασία των θεμελιωδών ατομικών ελευθεριών.


H ισχύς του Rule of Law παγκοσμίως. Θα έλεγα η χώρα μας βρίσκεται σε κολακευτικά πλασματική θέση.

Θεωρητικά, στα λόγια, όλοι είμαστε υπέρ του κράτος δικαίου, που προστατεύει τον πολίτη από την αυθαιρεσία και του συνανθρώπου του και του κράτους. Μόνο που στην χώρα μας πολλοί αποδεικνύουν με την συμπεριφορά τους ότι δεν υποστηρίζουν στην πράξη την κούφια ρητορική τους, ενώ δεν λείπουν και αυτοί που ούτε καν στα λόγια δεν το υποστηρίζουν. Χάσαμε το μέτρημα πόσες φορές το ακούσαμε στον δημόσιο διάλογο.

Αν κάτσει κανείς να καταμετρήσει, πέρα από ιδεολογικές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, όλους αυτούς που αντιστρατεύονται το κράτος δικαίου και την εφαρμογή του νόμου, με αφορμή την δολοφονία του 15χρόνου παιδιού, θα δει την έκταση της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας, που τελικά εκδηλώνεται με εκρηκτικές καταστάσεις, όπως αυτές που ζουμε. Θα δει την γύμνια μιας ολόκληρης προβληματικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που όχι κράτος δικαίου δεν διαθέτει αλλά ούτε καν κράτος το νόμου. Αντίθετα πορεύεται μέσα σε μια γενικευμένη ανομία. Που ακριβώς λόγω της έκτασης της προβληματικότητας, ο καθένας μπορεί μεροληπτικά να διαλέξει τις όψεις εκείνες της πραγματικότητας που είναι συμβατές με το προσωπικό θεωρητικό ιδεολογικό οικοδόμημα. Και τελικά να εντάξει την αντίδρασή του στα υπαρκτά προβλήματα σε ένα φαύλο κύκλο που στην πράξη τα ανατροδοφοτεί αντί να τα λύνει.

Αν και η λίστα είναι ατελείωτη, ας πιάσουμε λοιπόν μία μία τις καταστρατηγήσεις της εφαρμογής του κράτους δικαίου και του νόμου στη χώρα μας να δούμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Υπάρχει στη χώρα μας σοβαρός χωρισμός των εξουσιών; Η πραγματικότητα των τελευταίων ετών έχει αναδείξει σε όλο της το μεγαλείο την προβληματικότητα στις σχέσεις των εξουσιών μεταξύ τους. Ό διαχωρισμός της εκτελεστικής με την νομοθετική δεν είναι απλά θολός, είναι ανύπαρκτος. Πιο πρόσφατη απόδειξη η συμπεριφορά της ΝΔ με τον ευτελισμό του θεσμού του βουλευτή με την αποχώρηση από την συζήτηση της προανακριτικής. Το ακόμα χειρότερο είναι η υποβάθμιση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, και η αδυναμία της τελευταίας να πραγματοποιήσει τον παραμικρό ουσιαστικό έλεγχο. Αυτά φυσικά δεν είναι νέα φαινόμενα, η δημοκρατία μας ποτέ δεν ωρίμασε επαρκώς ώστε να πραγματώσει αυτά τα φιλελεύθερα αιτήματα που έχουν διατυπωθεί εδώ και αιώνες στη Δύση (Αγγλία 17ος αιώνας, Γαλλία 18ος αιώνας). Οι υπερβάσεις όμως εξουσίας των δημόσιων λειτουργών είναι ένα φαινόμενο που διαρκώς μεγαλώνει όπως δείχνουν και οι τραγικές επιδόσεις της χώρας μας στον τομέα της διαφθοράς. Υπερβάσεις που ξεκινούν από το χαμηλότερο επίπεδο των υπαλλήλων που συναλλάσονται με τον πολίτη (είτε αφορά αστυνομικούς που πουλάνε τσαμπουκά ή προστασία, είτε γιατρούς που ζητάνε φακελάκι, είτε εφοριακούς, υπαλλήλους πολεοδομίας, κτλ) και φτάνουν μέχρι την κορυφή της πυραμίδας της δημόσιας εξουσίας (με τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου, της Ζίμενς, του Ζαχόπουλου και των ομολόγων να αποτελούν απλά τα τελευταία μιας μακράς και συνεχούς σειράς προκλητικών σκανδάλων εδώ και δεκαετίες).

Η υπερβαση της εξουσιας ερχεται διπλα διπλα στην διαχυτη αισθηση που εχει εμπεδοθει στους πολιτες οτι οι διαχειριστες της εξουσιας ειναι υπερανω των συνεπειων του νομου. Τα περιστατικα προκλητικης ατιμωρισιας των παρανομων ενεργειων των φορεων της εξουσιας καταλυουν το κρατος δικαιου, μηδενιζουν την αξιοπιστια της εξουσιας στα ματια των πολιτων και υπονομευουν την διαθεση των πολιτων να πειθαρχουν και να συμμορφωνονται με τους νομους. Η ανομια ξεκινα απο την μη τηρηση του νομου απο τους φορεις της εξουσιας, ειτε αφορα προκλητικα περιστατικα αστυνομικης βιας, ειτε προφανεις περιπτωσεις χρηματισμου πολιτικων (δεν μπορει να υπαρχουν καταθεσεις στη γερμανικη δικαιοσυνη οπου στελεχη της Ζιμενς να παραδεχονται οτι εχουν χρηματισει Ελληνες πολιτικους με πανω απο 100εκ. ευρω και το ελληνικο κρατος να μην εχει μπορεσει να καταλογισει τις αντιστοιχες ποινικες ευθυνες ουτε σε εναν!). Το ερωτημα ειναι ευλογο, πως γινεται να κυκλοφορει ελευθερος ο κ.Χριστοφορακος και να υπαρχει απαιτηση παταξης της μικροπαραβατικοτητας;

Η ατιμωρισια ομως δεν αφορα μονο τους φορεις της εξουσιας. Αφορα και την καθημερινη ελαστικη εφαρμογη των νομων που εχει εμπεδωσει στην συνειδηση του πολιτη την αντιληψη οτι οι νομοι υπαρχουν για να παραβιαζονται. Η γενικευμενη ανοχη του κρατους στην παραβατικοτητα ειτε αφορα την αυθαιρετη δομηση, ειτε αφορα τον κωδικα οδικης κυκλοφοριας, ειτε αφορα την φοροδιαφυγη, ειτε αφορα την παρανομη βια συνδικαλιστικων διεκδικησεων, ειτε αφορα τις καταληψεις σχολειων κτλ. Ακριβως λογω της γενικευμενης ανοχης η οποια εφαρμογη του νομου εχει τελικα επιλεκτικο χαρακτηρα και αντιμετωπιζεται ως αδικη μεταχειριση που κρυβει σκοπιμοτητες. Αν δεν υπαρχει καθολικη εφαρμογη του νομου το κρατος στερειται της απαραιτητης ουδετεροτητας, αντικειμενικοτητας και νομιμοποιησης για να λειτουργει ως κριτης μεταξυ των σχεσεων των πολιτων.

Αυτη η απαραδεκτη κατασταση ειναι αιτια αλλα και αποτελεσμα (στα πλαισια ενος φαυλου κυκλου) του ασαφους, πολυπλοκου και αλληλοσυγκρουομενου νομικου πλαισιου. Φωτογραφικοι νομοι που καταργουν την ισονομια, νομοι γενικοι που επιδεχονται αντιθετων ερμηνειων που καταργουν την αντικειμενικοτητα και την προβλεπτικοτητα του νομου και τον αφηνουν στην ερμηνευτικη διαθεση της εξουσιας. Αν υπαρχει ενα χαρακτηριστικο του νομικου πλαισιου που οδηγει στην ελαστικοτητα και τελικα στην ανομια ειναι η υπερβολικη αυστηροτητα και οι υπερβολικες απαγορευσεις. Οταν ολα απαγορευονται τελικα ολα επιτρεπονται.

Χαρακτηριστικο παραδειγμα οι δρακοντειοι νομοι περι βιας και χουλιγκανισμου στα γηπεδα. Ειναι τοσο παραλογα αυστηροι και δυσαναλογοι των παραπτωματων που οδηγουν στην ανοχη απεναντι τους και τελικα στην ανομια.

Πάμε λίγο στην αναδρομικότητα των νόμων. Με το Άρθρο 25 του ν.2721/1999 απαλλάχθηκαν όσοι αγρότες εκκρεμούσαν ποινικές διώξεις εναντίον τους για τα τις παράνομες ενέργειες που διέπραξαν κατά την διάρκεια των αγροτικών κινητοποιήσεων του 1997. Με παρόμοια νομοθετική παρέμβαση απαλλάχθηκαν επί ΠΑΣΟΚ οι συνδικαλιστές των λεωφορείων (οι γνωστοί Σταμουλοκολλάδες) από τις παράνομες πράξεις τους κατά την διαρκεία των διαμαρτυριών τους μετά την κατάργηση της ΕΑΣ. Ακόμα χειρότερα, με νομοθετική ήρθη επί ΠΑΣΟΚ η καταδίκη Τσοβόλα από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Χάνεις το μέτρημα στις παραβιάσεις των χαρακτηριστικών του κράτους δικαίου. Αυτή την αντίληψη περί κράτους δικαίου υπόσχεται να επαναφέρει ο ΓΑΠ!

Αυτες οι παραβιασεις μας αφορουν ολους, πολιτες, πολιτικους, φορεις εξουσιας, δημοσιους υπαλληλους. Πριν αρχισουμε τις κατηγοριες και τις διαδηλωσεις για τους αλλους ας ριξουμε ολοι μια καλη ματια στον καθρεφτη. Για τους ιδεολογικους εχθρους του κρατους δικαιου θα ακολουθησει αλλο ποστ.

19 σχόλια:

Unknown είπε...

Αν το "κράτος του νόμου" όπως χαρακτηρίζεις είναι προϋπόθεση του "κράτους δικαίου", τότε σίγουρα μου είναι αδιάφορο το κράτος δικαίου γιατί ακριβώς το κράτος του νόμου είναι όπως αναφέρεις η βάση του ολοκληρωτισμού (εξ ου και έχω χαρακτηρίσει πολλάκις φασιστικές τις αντιλήψεις περί επιβολής του νόμου που διαδίδονται εδώ μέσα – και αλλού).

Ευτυχώς όμως έχεις άδικο, γιατί το κράτος δικαίου απαρτίζεται από ευσυνείδητους πολίτες που αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του νόμου και δεν χρειάζονται επιβολή. Όταν όμως ένα κράτος αναγκάζεται να καταφύγει σε επιβολή, τότε καλά θα κάνει να εξετάσει και αν παραμένει δίκαιο ή απλά κάπου έχασε την νομιμοποίησή του μέσα από τη νομολατρεία. Σε κάθε περίπτωση, η επιβολή του νόμου είναι το τελευταίο καταφύγιο αυτού που στάθηκε ανίκανος είτε στη νομοθέτηση, είτε στην ενέπνευση του νόμου στους πολίτες. Καλό είναι λοιπόν να εξετάζουμε τους νόμους πριν καταφύγουμε σε επιβολή και καλό είναι να εντρυφήσεις λίγο παραπάνω στα λόγια των αρχαίων και στο τι εννοούν με τις φράσεις τους.

inthesweetshop είπε...

Θα σας ημουν ευγνωμων αν μπορουσατε να μου πειτε ποια ειναι -αν υπαρχει- η αποδοση στα Αγγλικα της εννοιας του "κοινου περι δικαιου αισθηματος".
Σας ευχαριστω για τον χρονο σας.
Την καλημερα μου απο το Λονδινο,

Νινα

Nievskii είπε...

Νομίζω καπάκι στο παραπάνω άρθρο πρέπει να διαβαστεί και το άρθρο του j95 που είναι στο ίδιο κλίμα. Δυστυχώς, η επόμενη μέρα - δεν έχει έρθει ακόμα - μας βρίσκει χωρίς τα αναλυτικά εργαλεία που χρειάζονται για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αν όλα που υπάρχουν αυτήν την στιγμή είναι αυτά τα άρθρα του Roark, του j95 και του e-lawyer σημαίνει ότι το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι πολύ χαμηλό, αφού οι περισσότεροι προτιμούν να κρατηθούν από τις αντιλήψεις τους για να σώσουν ό,τι πιστεύουν και δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική πλέον.

Dienekes είπε...

Ο Δημάρατος δεν αναφερόταν στους Έλληνες αλλά στους Σπαρτιάτες, το καθεστώς των οποίων ήταν αντιδημοκρατικό. H δημοκρατία λοιπόν δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρχει κράτος δικαίου (rule of law).

DennisV είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
DennisV είπε...

Άγαπητε Darthiir the Abban
Άναμεσα στα δέκαδες σχόλια που κατά καίρους στείλατε στο παρών blog καταγορήσατε τους συντελέστες ότι δεν θέλουν να χρησιμόποιησουν το κράτος για την επιβόλη "κοινωνικής" (κρατικής) "δικαιόσυνης" (κλοπής).
Τώρα αντιτίθεστε στην κρατική επιβόλη της "τάξης". Δεν βλέπετε καμία ασυνέπεια στις θεσείς σας?
Θα ημούν μάζι σας στο θεμά αυτό τουλάχιστον, αν η κοινώνια είχε μάθει να αυτόαμυνεται ενάντια σε παθογόνα στοιχεία. Όμως από ότι είδα σε σχόλιο στο τιτανείο thread (ξερέτε ποίο) αρνείστε στην κοινώνια το δικαίωμα αυτό. Το λογικό συμπέρασμα που βγαίνει από την θεσή σας είναι ...να προσευχηθούμε να μας σώσει ο Θεός από τους φασίστες (οποίος πιστεύει ότι αναρχίκοι κρυβονταί πισώ από τις καταστρόφες ξερέτε τι είναι).

"γιατί το κράτος (σDv. κοινωνία) δικαίου απαρτίζεται από ευσυνείδητους πολίτες που αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του νόμου και δεν χρειάζονται επιβολή"
δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω
περισσότερο με την θεσή σας. Άλλα αν παρούμε την σκέψη σας και την οδήγησουμε σ'ενα λογίκο ακρό, θα δουμέ ότι το κράτος δεν έχει κάμια χρήση ούτε ως κράτος "πρόνοιας" ουτέ φυσίκα ως κράτος "δικαίου". Σε μια κοινώνια έυσυνειδητών πολίτων το κρατός θα εξαφανίζοταν όπως η χρήση καπνού ως τρόπος επικοίνωνιας όταν εμφανιστήκε η γράφη. Και όντως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ευσυνείδητοι πολίτες που μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν κοινώνικα όντα χώρις το κράτος με ουσιαστίκη κοινώνικη δικαίοσυνη χώρις κρατίκη κλόπη (βλ. παράπανω). Και μπορούμε να υπεράσπιστουμε τον εαυτό μας και την κοινοτητά μας χώρις τον (οποιοδήποτε) δημοσίο υπαλλήλο πάνω από την κέφαλη μας. Τα πιστεύω όλα αυτά. Αλλα ΕΑΝ εννοείτε όσα λέτε γίατι τα κειμένα σας απότελουν απολόγητικη του κρατισμού όχι τοσό ως εφαρμογή όσο ως ιδεόλογια σε ΣΙΧΑΜΕΡΟ βαθμό. Φοβάστε μην σας πουν "αναρχοκομμούνι"? Ή απλά το κράτος για εσάς χρησίμευει για να ληστεύει τους πολίτες του.

Roark είπε...

Διηνέκη, το κράτος δικαίου (είτε με στενή είτε με ευρεία ερμηνεία) είναι προϋπόθεση της δημοκρατίας, όχι όμως υποχρεωτικά και το αντίστροφο.

Νίνα, το θα μπορούσε να αποδωθεί ως common sense of justice.

Averell είπε...

@ roark

Συγχαρητήρια - πολύ καλή ανάρτηση! Απαντάτε εκ προοιμίου και στα περισσότερα σχόλια. Καίριος είναι και ο διαχωρισμός του κράτους δικαίου από το κράτος του νόμου που κάνετε, όπως και η διαπίστωση ότι στην Ελλάδα δεν ισχύει κανένα από τα δύο.

Ανώνυμος είπε...

Roark μιας και ανεφερες το διαχωρισμο των εξουσιων δεν μπορουμε να μην αναφερουμε τον πληρη διαχωρισμο εξουσιων που υπαρχει στις ΗΠΑ. τα μελη της νομοθετικης εξουσιας απαγορευεται να ειναι μελη της εκτελεστικης.για αυτο π.χ τωρα που ο μπαρακ ομπαμα εγινε προεδρος χανει την εδρα στην γερουσια.παρομοια και ο μπαιντεν,παρομοια και η κλιντον!για αυτο οι εκλογες για εκετελεστικη και νομοθετικη εξουσια γινονται σε διαφορετικες χρονικες περιοδους και ειναι ανεξαρτητες(δηλαδη η εκτελεστικη εξουσια δεν πηγαζει απο το κογκρεσο)επισης για αυτο οι υπουργοι στις ΗΠΑ ειναι συνηθως ατομα εκτος πολιτικης και δεν εχουν σχεση με κομματα (τουλαχιστον οπως το εννοουμε ευρωπαικα).επισης το ανωτατο δικαστηριο ειναι τελειως ανεξαρτητο.τα μελη τους εχουν ισοβια θητεια οποτε δεν επηρεαζονται απο αλλαγες στους πολιτικους συσχετισμους!και οταν βλεπω μια χωρα στην οποια τιμωρουνται μεγαλοεπιχειρηματιες τυπου Enron αλλα και αρκετα συχνα γερουσιαστες,βουλευτες,κυβερνητες και ακομα και ο ιδιος ο προεδρος τοτε ναι μπορω να πω οτι εχουν κρατος δικαιου(για να μην μιλησω για το ισραηλ που η αστυνομια πριν κανα δυο χρονια ειχε εισβαλλει στο σπιτι του προεδρου της δημοκρατιας που τον κατηγορησαν για βιασμο)!


αθανασιος

Ιωάν/ν\νης είπε...

To caption στο figure είναι απαράδεκτο:

H ισχύς του Rule of Law παγκοσμίως. Θα έλεγα η χώρα μας βρίσκεται σε κολακευτικά πλασματική θέση.

Τα πιστεύεις τα στατιστικά ή όχι? Πώς γνωρίζεις ότι αντίστοιχα ή χειρότερα bias και ανακρίβειες δεν ισχύουν και για τις υπόλοιπες χώρες? Φέρνεις τα στοιχεία για να αποκαλύψεις κάτι ή για να ενισχύσεις τη γνώμη σου? Όταν τα στοιχεία δεν συμφωνούν με τη γνώμη σου συνηθίζεις να τα υποβαθμίζεις ή να προσαρμόζεις και να ανανεώνεις τη γνώμη σου?

Dorotheos είπε...

Μπούρδες. Σε μια ταξική κοινωνία δεν υπάρχει 'Κράτος Δικαίου'. Αυτό είναι μια φαντασιοπληξία των σοσιαλδημοκρατών.

DennisV είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
DennisV είπε...

@ rebel@work
Aπίστευτο, συμφωνούμε σε κάτι! Τρία χρόνια σας διαβάζω και δεν το πίστευα αυτό! Μία μίκρη διώρθωση όμως. Το κράτος "δικαίου" είναι φιλελευθέρη μπούρδα. (Τι να κάνουμε δεν είμαστε τέλειοι!). Το κράτος "πρόνοιας" είναι σοσιαλδημοκράτικη μπούρδα (αν και αυτό από τους σοσιαλφιλελευθέρους το κληρονόμησαν - να πάρει!).
Όσο για τον όρο ταξίκο κράτος θα συμφώνουσα αλλά στην Ελλάδαρα μας βλέπετε όλοι μπόρουν να γινούν υπήρετες του αστικού(????) κράτους ...με το αζημίωτο φυσικά (από κρατικόδιαιτους επιχειρημάτιες εώς κρατικόδιαιτους συνδικάλιστες και από μικρόγραφείοκρατες εώς κράτικα επιδοτούμενους διανοούμενους). Θα μου πείτε βέβαια πάντα οι μέγαλοι παίρνουν την λεόντιο μερίδα. Δεκτόν. Όμως δεν αλλάζει ότι ούτε το κράτος είναι "a committee for managing the common affairs of the whole bourgeoisie" ούτε ο πατρώνας άγιος του προλετάριου. Όχι πια τουλάχιστον (Στην Ελλάδα ποτέ δεν ήταν τιπότα από τα δύο). Στην τελίκη το πρόβλημα είναι περισσότερο στο "κράτος" πάρα στο "ταξίκο" Το "ταξικό" προβλήμα αν δεν είναι φαντάσιωση των σοσιάλιστων οι κοίνοτητες μπόρουν το λύσουν μόνες τους (βλ. πάραπάνω ποστ 12/12/08 13:46). Το κράτος όμως είτε "τάξικο" είτε "αταξίκο" κράτος είναι. Και αυτό δεν αλλάξε πότε κάτα την υπάρξη του. (Κράτος=Βία)

Nievskii είπε...

Σε μια κοινώνια έυσυνειδητών πολίτων...

Σε ποια;!;;! Ελεύθερη κοινωνία δεν είναι αυτή που μεσσιανικά έχει ισοπεδώσει τα χαρακτηριστικά των πολιτών, τις τάσεις τους και τις ροπές τους. Τα πολιτικά συστήματα είναι υπαρκτές δομές, με τα καλά τους και τα κακά τους, και όχι μεταφυσικά κατασκευάσματα που κατεβαίνουν από τον ουρανό ή πετάγονται όπως η Αθηνά από την κεφαλή του Δία πάνοπλη.

DennisV είπε...

@ Nievskii
Προφάνως στην κοινώνια των ευσυνείδητων πόλιτων για τον Darthiir the Abban (με τον όποιο συμφώνω μόνο στο ότι έχει το πιο cool nickname από τους σχολίαστες) και τους ομοιδεάτες του ευσυνείδητος πολίτης είναι μόνο αυτός που σκύβει δουλίκα την κέφαλη στον εκάστοτε Μάφιοζο-δήμοσιο υπάλληλο που συλλέγει χρήμα "για το κοινώνικο κάλο". Βλέπετε το κράτος είναι κάλο μόνο όταν υποστήριζει κολλέκτιβιστικους σκόπους για το συνάφι τους.
Να στε κάλα αγάπες μου που θα μας σώσετε από τον ατομίκισμο μας.
Δεν θα είχα κάνενα προβλήμα αν τον Σταλίν ή τον Χίτλερ στον όποιο οδηγεί αναποφευκτά η φιλοσοφία σας τον θελάτε για την πάρτη σας μόνο. Στο κάτω-κάτω το δικαίωμα του να είσαι σκλάβος είναι κατωχύρωμενο. Άλλα δεν σας φτάνει αυτό. Νοιωθετε υποχρεώση σας να """σωσετε""" και έμας. Εξού και τα τσιτάτα "Το μόνο που σας νοίαζει είναι η ιδιοκτήσια σας". Υπόθετω ότι έσεις οι αντι-καπίταλιστες αμά τυχεί να με πετάξει ο "καπιταλίσμος" στον δρόμο, μπόρω να σας ζητήσω να μείνω στο δίκο σας σπίτι (αφού δεν σας ανήκει αλλώστε).
Εκτός αν θελέτε "κοινωνική" "δικαίοσυνη" για τους αλλούς και "νεοφιλελευθέρισμο" για σας. Φαρίσαιοι

Dorotheos είπε...

@DennisV

Κάνεις το εννοιολογικό σφάλμα να συγχέεις το κράτος με την κοινωνία. Η κοινωνία είναι ταξική και διαμορφώνεται ως τέτοια, χάριν των οικονομικών σχέσεων. Το κράτος δεν είναι "ταξικό" αλλά, τουλάχιστον θεωρητικά, αποτελεί μια οντότητα "υπεράνω" της κοινωνίας, που ωστόσο προέρχεται από και διαπλέκεται με αυτήν.

Παρά τη σχετική αυτονομία του, το κράτος είναι πολωμένο προς όφελος των αρχουσών τάξεων. Πιο ζωντανό παράδειγμα από το ρόλο του κράτους στις ΗΠΑ και αλλού, σε περιόδους κρίσης, δεν υπάρχει.

spyridon44 είπε...

Πράγματι, υπάρχει κάποια σύγχυσις στον (μη-) διαχωρισμό Κοινωνίας και Κράτους.
- Η Κοινωνία δεν χρειαζέται γραπτούς Νόμους, το Κράτος χρειάζεται Νόμους για να αυτοπεριορίζεται.
- Και εδώ, μπορούμε να διαχωρίσουμε τους Νόμους σε 4 κατηγορίες,
-1- Τους φυσικούς Νόμους, οι οποίοι υπάρχουν, (μεταξύ αυτών και «ο θάνατος σου, η ζωή μου), και εν πολλοίς εφαρμόζονται,
- 2- Τους Νόμους που υπάρχουν για να εφαρμόζονται και εφαρμόζονται, κυρίως για περιορισμό των ακραίων φυσικών Νόμων,
-3- Τους Νόμους που ψηφίζονται αλλά είναι πρακτικώς ανεφάρμοστοι, και,
-4- Τους «χαριστικούς» Νόμους,

Οι τελευταίοι είναι και το αγκάθι στο πέλμα της Κοινωνίας.
Διότι, βάσει κάποιας ιδεολογικής ή ανθρωπιστικής δικαιολογίας, ευνοούν μια ομάδα της Κοινωνίας, πάντα , φυσικά, εις βάρος της υπολοίπου Κοινωνίας.
Το πλέγμα Ομάδων/Προνομίων δημιουργεί σύγχυσι και οργή.

- Η Πολιτική και οι Πολιτικοί δεν είναι πανάκεια, εκτός βέβαια των Χίτλερ, Στάλιν, Μάο, που είχαν βρεί λύσι για όλα.

Η Πολιτική είναι εμπειρική Επιστήμη, και θα έπρεπε πάντα να πειραματίζεται.
Οι Πολιτικοί, θα έπρεπε να ξέρουν Ιστορία και να ψηφίζουν Νόμους εφαρμόσιμους, σύμφωνα με την χρονική συγκυρία.

Π.Χ. (αν και Μετά Χριστόν...)
- Δεν έχει νόημα να μάχεσαι το αυτοκίνητο,
- Δεν έχει νόημα να μάχεσαι την Γονική επιθυμία για μόρφωσι (= φροντιστήρια),
- Δεν έχει νόημα, οταν όλοι οι πεζόδρομοι της Αμερικής (απο το ’70), έχουν γίνει στέκια κακοποιών, εσύ να φτιάχνεις νέους (... για παρκάρεις το αυτοκίνητό σου....)
- Δεν έχει νόημα να ζητάς φόρους όταν ο ίδιος αναγκάζεσαι να φτιάχνεις off-shore εταιρείες,
κ.λ.π, κ.λ.π.

Ας μην επικαλεσθώ την «κοινή» λογική, διότι θα ήταν πολύ πιό ειλικρινής αν πράγματι φερόταν ως «κοινή» (και –δυστυχώς - παρεξηγημένη.....)

DennisV είπε...

@rebel@work
Αν πιστεύα ότι state=society θα ημούν σταλινικός, νεονάζι, εθνικίστης ή σοσιαλδημοκράτης να εισάστε σιγουρός. 'Ομως και εσείς και εγώ ειμάστε μελή του. Κοιτάξτε την ταυτοτήτα σας "Ελλήν ΥΠΗΚΟΟΣ" γράφει.
"Η κοινώνια είναι ταξίκη και διαμορφώνεται ετσί από τις οικόνομικες σχέσεις"
Δεν θα ελέγα ότι διαφώνω αν εννοήσουμε τις ταξείς με βάση την κατανόμη πλουτου. Δεν είμαι κάτα αυτού που λέτε οικονομίκη ανισοτητα αν το εννοήσουμε έτσι: Μinimum income: 100.000 $, Maximum income: 1.000.000.000 $ (φαντάζομαι κατάνοείτε τι υπονοώ).
Αυτό που με καίει είναι η συγκεντρώση κρατίκης ή ιδιωτικής δυναμής που θα μπορουσε να απείλησει τα ατόμα ή τις κοινότητες.
"Το κράτος δεν είναι "ταξικό" αλλά, τουλάχιστον θεωρητικά, αποτελεί μια οντότητα "υπεράνω" της κοινωνίας, που ωστόσο προέρχεται από και διαπλέκεται με αυτήν."
Διαφώνω καθέτα ότι η οργάνωση του κράτους δεν είναι οιώνει έστω ταξίκη (ιεράρχικη). Αν και συμφώνω ότι οποίοδηποτε μελός του, όσο ψήλα στην ιεράρχια και αν είναι, από μόνο του είναι ασήμαντο και disposable που λένε οι άγγλοι. Το παν είναι η επιβίωση του κρατικου μηχανίσμου ως συνόλο. Πάραδειγμα οι αστοί Εβραίοι που ήταν πολύ σημάντικο μερός της Γερμάνικης κοινώνιας. Το ναζιστίκο κράτος ομώς, τους εσφάξε όταν θεώρησε ότι ήταν απαραίτητο για να αυξήθει η δυνάμη του. Και επίσης αναμφιβόλα προερχέται από έμας και διαπλεκεται με έμας.
"Παρά τη σχετική αυτονομία του, το κράτος είναι πολωμένο προς όφελος των αρχουσών τάξεων"
Ναι αλλά για έσας αρχούσα τάξη είναι μόνο οι μεγαλόεπιχειρηματίες? Αρχούσα τάξη μπόρει να γίνει και ο γιος ένος ασήμαντου αγροτάκου, αν γίνει μικρό- ή μεγαλό-γραφειοκράτης που μπορεί να μου κάνει την ζώη δυσκόλη
με οποίονδηποτε τρόπο αν το θελεί. Και αυτά επείδη το κράτος του έδωσε την δύναμη. Δεν είναι το Χρήμα (ο Μαμμωνας) το παν. Όσο και αν είναι δυσκόλο να το κατάλαβουμε με την οικονομίστικη σκέψη μας η δύναμη του Λεβιάθαν (ή ένα μέρος της) είναι και αυτή θελγήτρο μεγαλύτερο και από το χρήμα. Δείτε τους ήγετες που κάθορισαν την ιστόρια μας τον 20ο αίωνα. (Ζαχάριαδης, Παπάδοπουλος,κτλ.) Πόσοι από αυτούς ταίριαζουν με το πρότυπο του ψυχρου εμπόρα? Μάλλον με το πρότυπο του τρέλλου μεγαλόμανη ταιριαζούν.
"Πιο ζωντανό παράδειγμα από το ρόλο του κράτους στις ΗΠΑ και αλλού, σε περιόδους κρίσης, δεν υπάρχει."
Ο καθείς αγάπα τους χρημάτοδοτες του. Το ίδιο και οι Αμερικάνοι Γερούσιαστες. Γιατι μιλάτε ομώς για νεοφιλελευθέρα δογμάτα, αφού φαίνεται ότι δεν ήταν πάρα μια διευκόλυνση προς τους "ομοιούς" τους, μια προσώρινη μόδα που θα αλλάζει και θα επανέρχεται κάθε φόρα που το κράτος και οι ...ευεγερτούμενοι του θελούν χρήμα να ρέει προς αρπάγη.

DennisV είπε...

Όταν λέω κρατικός μηχανίσμος εννόω όχι μόνο τους δημόσιους υπάλληλους αλλά και τους προστατεύομενους του κράτους (από τους κρατικοδιαίτους επιχειρημάτιες, των οποίων οι προστατευόμενες φίρμες δρουν ως εθνικόποιημενες φιρμες de facto μέχρι και τους επιδότουμενους καλλίτεχνες που μετά δρουν ως κρατίκοι προπαγανδιστές).

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock