Τρίτη, Ιανουαρίου 09, 2007

Πόσο πάει μία θέση λέκτορα;

του Σχολιαστή.
Αναδημοσιεύται κατόπιν άδειας από την ιστοσελίδα της Προοδευτικής Πολιτικής

Είναι γνωστό πως οι επιλογές μελών «διδακτικού κι επιστημονικού προσωπικού» (ΔΕΠ) στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν διακρίνονταν ποτέ για την αντικειμενικότητά τους.
Αντί να κρίνονται για το επιστημονικό τους έργο και τις ικανότητές τους να σταδιοδρομήσουν ως ερευνητές κι εκπαιδευτικοί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οι υποψήφιοι κρίνονταν συχνά με αλλότρια κριτήρια.

Αρχικά τα «πολιτικά» (διάβαζε: κομματικά) κριτήρια υπήρξαν καταλυτικά: στις αρχές της δεκαετίας του '80 γνωρίζω πως τότε στέλεχος του υπουργείου παιδείας και αργότερα στέλεχος του ΔΗΚΚΙ ερώτησε υποψήφιο για εκλογή στην πολυτεχνική Θεσσαλονίκης «αν είναι υποστηρικτής της "αυτοδύναμης" ανάπτυξης της Ελλάδας» (ο υποψήφιος απάντησε «ναι» κι εξελέγη -βοηθούσε ίσως πως ήταν από τους πρώτους ειδικούς στην επεξεργασία απορριμμάτων).

Γνωρίζω κι άλλη μία τέτοια περίπτωση, σε παιδαγωγικό τμήμα του πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όπου εκεί ο πασοκατζής -και σχετικά νεότερος- υποψήφιος κατηγορήθηκε από κάποιον μπαρουτοκαπνισμένο (προφανώς) παλαίμαχο αριστερό καθηγητή πως «πολιτικοποιήθηκε αφού πήρε την εξουσία η άρχουσα τάξη» (sic).

Πολύ σύντομα όμως τα πολιτικά άλλοθι έπαψαν να χρησιμοποιούνται κι αναδείχτηκαν περίτρανα ως πρωτεύοντα τα «παρεϊκά» κριτήρια: οι εκλογές διακανονίζονταν μέσω «φυλών» (ομάδων) που το μόνο που τους ένωνε ήταν η συμπάθεια, η γειτνίαση των γραφείων κ.λπ.

Στη «βάση» αυτή καθόταν και το «εποικοδόμημα» (κοινές στρατηγικές ανέλιξης στα παίγνια εξουσίας των πανεπιστημίων κ.λπ) και το «γλυκό» (οι εκλογές) έδεναν μια χαρά.

Η «οικογενειοκρατία» θα πρέπει να θεωρηθεί υποσύνολο της «παρεοκρατίας»: σύζυγοι, μπατζανάκηδες, γιοι και θυγατέρες, βαφτισιμιοί και φιλενάδες, νύφες, ξαδέρφια κι ανιψιοί ισχυρών πανεπιστημιακών εκλέγονται κατά δεκάδες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πανεπιστημιακής επικράτειας, ελέω συγγενείας κι ανεξαρτήτως «έργου».

Ιδιαίτερα του γούστου μου είναι οι «εθνικοτοπικές» επιλογές: σε ένα τμήμα του πανεπιστημίου Αιγαίου στη Ρόδο στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε διαμορφωθεί σοβαρή ένταση μεταξύ των «καρπάθιων» (που κατάγονταν από την Κάρπαθο, όχι -ευτυχώς- από τα Καρπάθια) και όλων των άλλων, που είχαν συνάψει μία (ου μην επισημολογικώς, αλλά και φυλετικώς ανομοιογενή) συμμαχία (εντέλει, οι «Καρπάθιοι» υπέκυψαν ηρωικώς μαχόμενοι στον υπέρτερο αριθμό των αλλοφύλων)

Εδώ και λίγους μήνες όμως διαδίδεται κι ένα άλλο κριτήριο επιλογής υποψηφίων, πολύ λιγότερο ρομαντικό από τα παραπάνω, που αν δεν υπάρξει παρέμβαση τώρα, είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα κυριαρχήσει στο μέλλον: τα λεφτά.

Ο εγχρηματισμός της διαδικασίας της επιλογής μελών ΔΕΠ έχει -όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις- μία «λογική» βάση: το μέλος του εκλεκτορικού σώματος που υπηρετεί π.χ. στην Πάτρα και καλείται να «κατέβει» σε μία εκλογή στο πανεπιστήμιο της Κρήτης αργεί να αποζημιωθεί από την υπηρεσία του -και αποζημιώνεται ελλιπώς- για το χρόνο που χάνει και τα οδοιπορικά του έξοδα.

Διαμορφώνεται έτσι «εθιμικώ δικαίω» η υποχρέωση του ενδιαφερομένου υποψηφίου να αποζημιώσει το μέλος του εκλεκτορικού σώματος για τα «έξοδά» του.

Όπως γίνεται κατανοητό, οι τρόποι διεκδίκησης αυτής της αποζημίωσης γίνονται όλο και πιο άκομψοι -και το ύψος της όλο και πιο εξωφρενικό: πρόσφατα μου περιγράψανε την περίπτωση όπου κάποιος υποψήφιος διδάκτορας χρησιμοποιήθηκε ως «μεσάζων» για να ζητήσει από τον υποψήφιο προς εκλογήν: «κυρ-Γιάννη (sic), τριακόσια πενήντα!» (ευρώ).

'Aλλος μου περιέγραψε σκηνή όπου το μέλος του εκλεκτορικού απαίτησε... 700 ευρώ για να μεταβεί από μία επαρχιακή πόλη σε άλλη με... ταξί!

«Δύο τρεις εκλογές να μου τύχουν σε ένα μήνα κι έπεσα έξω!» δικαιολογούνται οι δωρολήπτες.

Βρισκόμαστε ήδη ένα μόνο βήμα πριν βγουν οι θέσεις ΔΕΠ στον πλειστηριασμό ή πριν διαμορφωθεί μία «τιμή-φιξ» για κάθε βαθμίδα (αντίστοιχα: «ξέρεις πως σ' αγαπώ και σ' εκτιμώ, αλλά ο ... κατάλαβε το πρόβλημά μου και μου 'δωσε ο άνθρωπος τέσσερις χήνες... κι έρχεσαι εσύ εδώ και μου μιλάς για πενταροδεκάρες» ή «α, για θέση αναπληρωτή εφτά χιλιαρούμπες! Α-κα-τέ-βα-τες!»).

Το αστείο είναι πως το γεγονός μπορεί να παίρνει διαστάσεις λόγω μίας «εξυγιαντικής» διάθεσης της νυν υπουργού: έως τώρα τα εκλεκτορικά «στήνονταν» άλλ' αντ' άλλων, χωρίς να τηρείται ούτε κατ' ελάχιστο ο νόμιμος τρόπος σύστασής τους -απλά μαζεύονταν η παλιοπαρέα κι εξέλεγε το νέο της μέλος.

Επί Γιαννάκου όμως τα πράγματα «έσφιξαν»: τηρείται απαρέγκλιτα η διάταξη του νόμου πλαισίου που θέλει τα εκλεκτορικά να αποτελούνται από πανεπιστημιακούς με συναφές (αν όχι ταυτόσημο) διδακτικό αντικείμενο με εκείνο της θέσης που καλείται να... πληρωθεί (με την παλιότερη έννοια του όρου).

Πράγμα που σημαίνει πως για να στηθεί ένα εκλεκτορικό χρειάζεται να βρεις εκλέκτορες από... όλη την Ελλάδα!

Εξ ου και η αύξηση των οδοιπορικών και ο προϊών εγχρηματισμός της εκλογής μελών ΔΕΠ...

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κράτος μαγευτικό παραθαλάσσιο. Πού να στήνουμε τώρα συστήματα για έκδοση προπληρωμένων εισητηρίων, κράτηση προπληρωμένων δωματίων ξενοδοχείων, προκαταβολή οδοιπορικών (per diem) κ.ά. Αυτά θέλουν υποδομή, ευσυνείδητους υπαλλήλους, οργάνωση.

Ε αστους, θα τα βρουν μεταξύ τους.

S G είπε...

εξηγειστε μου λιγο, οι εκλεκτορες μπορουν να αρνηθουν την συμμετοχη τους? και νταξει τελοσπαντων ποσο μεγαλη ειναι η Ελλαδα, δεν μπορουν να πληρωοντονται φιξ ενα ποσο εως το πολυ 300 ευρω και να πηγαινοερχονται αυθημερον στον τοπο της εκλογης?

"η διάταξη του νόμου πλαισίου που θέλει τα εκλεκτορικά να αποτελούνται από πανεπιστημιακούς με συναφές (αν όχι ταυτόσημο) διδακτικό αντικείμενο"

χμμ και τι προβλεπεται οταν σε ολη την Ελλαδα υπαρχουν αντε 2-3 ατομα με εστω συναφες αντικειμενο?

Ανώνυμος είπε...


χμμ και τι προβλεπεται οταν σε ολη την Ελλαδα υπαρχουν αντε 2-3 ατομα με εστω συναφες αντικειμενο?


Μα είσαι σοβαρός; Τόσους ειδικούς επί παντός επιστητού έχουμε. Δεν υπάρχει γνωστικό αντικείμενο για το οποίο να μην βρίσκονται τουλάχιστον 20 ειδήμονες να τρέχουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και να αναλύουν τα πάντα.

Πέρα από την πλάκα όμως μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει το εξής ... παράδοξο.

Εδώ στην κακιά Αμερική όπως ξέρετε κρατούμε σιδεροδέσμια μερικά από τα καλύτερα παν/μια στον κόσμο (αυτά θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα αλλά φοβούνται τον Αλαβάνο). Τέλος πάντων, αυτά τα σχολεία έχουν μερικά από τα καλύτερα τμήματα στο αντικείμενό τους. Τα τμήματα αυτά έχουν 20-30 καθηγητές οι οποίοι μεταξύ τους και δίχως την ανάγκη ειδικών στο "συναφές αντικείμενο" αποφασίζουν ποιον υποψήφιο θα εκλέξουν.

Πώς τα καταφέρνουν ρε παιδί μου δίχως εκλεκτορικά σώματα αυτοί οι άνθρωποι...

Kensai είπε...

εξηγειστε μου λιγο, οι εκλεκτορες μπορουν να αρνηθουν την συμμετοχη τους?

Εκτός κι αν υπάρχει νομικό ή άλλο σοβαρό κώλυμα, όχι. Η συμμετοχή στα εκλεκτορικά σώματα των ΑΕΙ εμπίπτει στις διοικητικές υποχρεώσεις του ΔΕΠ, στο ίδιο επίπεδο με τις διδακτικές και ερευνητικές. Το να αρνείται να πάρει μέρος στα εκλεκτορικά σώματα ισοδυναμεί με άρνηση για διδακτικό έργο ή ερευνητική δραστηριότητα.

και νταξει τελοσπαντων ποσο μεγαλη ειναι η Ελλαδα, δεν μπορουν να πληρωοντονται φιξ ενα ποσο εως το πολυ 300 ευρω και να πηγαινοερχονται αυθημερον στον τοπο της εκλογης?

Και γιατί να τους πληρώνουμε έξτρα;

Ήδη παίρνουν ειδικό μηνιαίο επίδομα «εξωπανεπιστημιακής απασχόλησης» που υποτίθεται θεσπίστηκε για να καλύπτει τέτοιου είδους δραστηριότητες (μεταξύ άλλων).

χμμ και τι προβλεπεται οταν σε ολη την Ελλαδα υπαρχουν αντε 2-3 ατομα με εστω συναφες αντικειμενο?

O νόμος είναι σαφής στο συγκεκριμένο σημείο. Αν δεν υπάρχουν αρκετά άτομα στο ίδιο γνωστικό αντικείμενο, η γενική συνέλευση πρέπει να βρει εκλέκτορες στο πλησιέστερο δυνατό.

Αν, λόγου χάρη, αύριο μεθαύριο αποφασιστεί η προκήρυξη μια θέσης «Νευροοικονομικών» τότε απ'τη στιγμή που το συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο είναι παρθένο θα γίνει- φαντάζομαι- επιλογή ανάμεσα από Οικονομολόγους και Νευροεπιστήμονες.

Φυσικά ισχύουν και τα ειρωνικά σχόλια του Λεωνίδα. ;)

Ανώνυμος είπε...

Αυτά που ως τώρα έχω ακούσει για την εκλογή μελών ΔΕΠ, αυτά που έχω δει, αλλά και αυτά που έζησα ξεπερνούν κάθε φαντασία. Το βασικό χαρακτηριστικό της διαδικασίας είναι με μεγάλη προσοχή να μη τολμήσει να μπει κάποιος που "χαλάει την πιάτσα",όπου πιάτσα βλέπε καθιερωμένη κατάσταση. Αυτό στις ανθρωπιστικές επιστήμες έχει ως συνέπεια η τελευταία πιάτσα να έχει σταματήσει ημερολογιακά στο Μάιο του 69,και να κουνά επιδεικτικά το δάχτυλο σε όσους τολμήσουν να πουν ή να γράψουν οτιδήποτε που να μιλά για το έτος 2006(νομίζω πρωτοχρονιά δεν έχουν κάνει ακόμα).

Αλλά δεν καθηλώνουν την επιστημονική έρευνα μονάχα ημερολογιακά.Την καθηλώνουν και οργανωτικά.Για παράδειγμα,για τη δημιουργία νέας έδρας(που ως τώρα δεν υπήρχε)πρέπει να υπάρχει ήδη διορισμένος καθηγητής που να αποφασίσει να αλλάξει αντικείμενο.Είναι αδύνατη η αυτοτελής προκύρηξη έδρας.Ας πούμε για παράδειγμα ότι στον χώρο των σκυροδεμάτων υπάρχει ένας αυτόνομος ακαδημαικός κλάδος που στο εξωτερικό έχει εξελιχθεί τα τελευταία δέκα χρόνια.Και ας πούμε ότι υπάρχει μια ομάδα Ελλήνων επιστημόνων που επιθυμούν να διοριστούν(έχοντας όλα τα τυπικά προσόντα)σε θέση ΔΕΠ,αλλά να διδάξουν αυτό το αντικείμενο.Αδύνατον.Διότι η προκύρηξη νέας έδρας είναι δυνατόν να γίνει μόνο σε προυπάρχον αντικείμενο.Άρα οι εν λόγω νέοι επιστήμονες θα αναγκαστούν να προσληφθούν σε μια θέση που θα τους καθηλώνει επιστημονικά ως την ημέρα που πλέον θα μπορέσουν να πείσουν επιτροπές και παράγκες ότι πρέπει πια να δημιουργηθεί μια νέα και αυτόνομη έδρα για τα σκυροδέματα τύπου τάδε.Ως εκείνη τη σωτήρια ημέρα η επιστήμη θα έχει κάνει άλλα έξι χιλιόμετρα μπροστά και οι κατάρχας καταρτησμένοι νέοι λέκτορες θα έχουν αναλώσει το δυναμικό τους σε πεπαλαιωμένες θεωρίες και δεν θα έχουν ενημερωθεί για τα νεώτερα.

Για να αλλάξει κάτι υπάρχει ένας τρόπος μονάχα:προσωπικός κόπος και θέληση.Αλλά ποιός την έχει;Αφού διοριστεί κανείς ως λέκτορας και τρέχει πλέον ο μισθός του,γιατί να σκάσει παλεύοντας με το κατεστημένο; Βολεύεται απλώς...

S G είπε...

ολα αυτα ειναι προφανες δειγμα οτι τα πανεπιστημια μας δεν ενδιαφερονται καθολου για την ερευνα. και γιατι δεν ενδιαφερονται?

γιατι τα λεφτα τους τα παιρνουν ουτως ή αλλως, οτι και να κανουν. ελπιδα για παραπανω δεν εχουν, οποτε κατσε σταυγα σου.

Οτι και να γινει με τα ιδιωτικα ΑΕΙ, η ουσιαστικη αυτονομια των δημοσιων και η αξιολογηση της ερευνας τους ειναι απαραιτητη κινηση για να δουμε ασπρη μερα καποτε...

Ανώνυμος είπε...

Όπερ έδει δείξαι, που λέγανε κάποτε όταν αποδείκνυαν ένα θεώρημα...

Α, ρε... %#@$. Aλλά άσε μην ολοκληρώσω και κάνουν καμμιά μήνυση στο rooster με την επιλεκτικής προσοχής "δημοκρατία" που έχουμε...

Kensai είπε...

Αλλά δεν καθηλώνουν την επιστημονική έρευνα μονάχα ημερολογιακά. Την καθηλώνουν και οργανωτικά. Για παράδειγμα,για τη δημιουργία νέας έδρας(που ως τώρα δεν υπήρχε)πρέπει να υπάρχει ήδη διορισμένος καθηγητής που να αποφασίσει να αλλάξει αντικείμενο. Είναι αδύνατη η αυτοτελής προκύρηξη έδρας.

Αυτό που λέει ο Ανδαλουσιανός Σκύλος δε γνωρίζω αν είναι η κατάσταση στην πράξη, αλλά στην θεωρία η αυτοτελής προκήρυξη «έδρας» προβλέπεται απ'το νόμο. Έχοντας διαβάσει τον 1268/82 και τις μεταρρυθμίσεις του δεν υπάρχει πουθενά κώλυμα στην προκήρυξη νέων «γνωστικών αντικειμένων».

Το θέμα είναι ότι αυτά τα νέα γνωστικά αντικείμενα θα πρέπει να κριθούν από εκλεκτορικό σώμα του πανεπιστημίου που εκ των πραγμάτων δεν θα είναι εξ ολοκλήρου του Τμήματος (ήτοι μιλημένοι...) οπότε δεν τους συμφέρει και πολύ να αποκλίνουν.

ολα αυτα ειναι προφανες δειγμα οτι τα πανεπιστημια μας δεν ενδιαφερονται καθολου για την ερευνα. και γιατι δεν ενδιαφερονται?

γιατι τα λεφτα τους τα παιρνουν ουτως ή αλλως, οτι και να κανουν. ελπιδα για παραπανω δεν εχουν, οποτε κατσε σταυγα σου.


Δεν είναι ότι τα πανεπιστήμια δεν ενδιαφέρονται. Είναι ότι στα πανεπιστήμια τις τελικές αποφάσεις δεν τις παίρνουν οι πιο άξιοι και αξιόλογοι (επιστημονικά!), αλλά οι πιο διαπλεκόμενοι...

Το θλιβερό είναι ότι κάποιοι είναι περήφανοι γι'αυτό...

«...Από το 1978 έως το 1983 ήμουν ΠΑΣΟΚ, ό,τι και αν αυτό σημαίνει. Είμαι ένας από αυτούς που έγραψαν το νόμο για τα Πανεπιστήμια, τον οποίο ακόμα δεν μπορούν να γκρεμίσουν όσο και να προσπαθούν...»

Εκ των έσω δε γκρεμίζεται... είναι αλήθεια, κύριε Πανούση!

Ανώνυμος είπε...

Αυτές οι ιστορίες δε μου κάνουν πλέον καμία εντύπωση. Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα παγκοσμίως. Είμαι στον Καναδά τα τελευταία 8 χρόνια και παρατηρώ την κατάσταση «εκ των έσω». Αν εξαιρέσει κανείς τα 2 μεγάλα πανεπιστήμια, τότε σε όλα τα υπόλοιπα επικρατεί αδιαφάνεια, και βόλεμα υμετέρων. Επιφανειακά και εδώ όλοι μιλάνε για «ίσες ευκαιρίες», «αντικειμενικότητα» κλπ αλλά στην πραγματικότητα αν δεν έχεις «δόντι» δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσεις. Φυσικά εάν ανήκεις σε μια «ευαίσθητη» μειονότητα (πχ Γάλλος, ή εν πάση περιπτώσι μη αγγλοποιημένος ξένος) καλύτερα να το ξεχάσεις. Μια ζωή θα είσαι sessional lecturer με $950 το μήνα.

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε,θα διαφωνήσω μαζί σου για τον Καναδά.Εξαρτάται από το αντικείμενο.Δεν ξέρω αν το πανεπιστήμιο στο οποίο είμαι εγώ κατατάσσεται στα δύο μεγάλα που ίσως εννοείς(μάλλον ναι...)αλλά δεν συμβαίνει καθόλου αυτό που περιγράφεις.Οι καλοί εξελίσσονται και μάλιστα γρήγορα.Τώρα,το γεγονός ότι πολλοί άλλοι τους στηρίζουν στην πορεία,δεν είναι επειδή λαδώθηκαν,αλλά στις περιπτώσεις που βλέπω,επειδή έχουν δουλέψει όλοι μαζί και ξέρουν ο ένας τη δουλειά του άλλου.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock