Μερικές παρατηρήσεις / σκέψεις με αφορμή τη χθεσινή συζήτηση της Φ.Σ.
Όπως ανέφεραν και δύο άλλοι από τους παρευρισκόμενους, η χρήση όρων που έχουν πλασαριστεί από την "αριστερά" και οι οποίοι έχουν φορτιστεί ιδεολογικά κατά συγκεκριμένο τρόπο (π.χ. "κοινωνική προστασία") γέρνει εξ' αρχής την πλάστιγγα σε βάρος των φιλελεύθερων ιδεών. Και θέτει τους φιλελεύθερους σε θέση άμυνας.
Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο οι 2 βασικοί ομιλητές όσο και ο συντονιστής ξεκίνησαν τις εισηγήσεις / σκέψεις τους, εξηγώντας πως οι φιλελεύθεροι δεν είναι "κοινωνικά ανάλγητοι" ή αναίσθητοι, όπως κατηγορούνται. Δηλαδή ξεκίνησαν αμυνόμενοι! (και φανταστείτε ότι επρόκειτο για ένα κατά τεκμήριο φιλικό ακροατήριο...).
Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο οι 2 βασικοί ομιλητές όσο και ο συντονιστής ξεκίνησαν τις εισηγήσεις / σκέψεις τους, εξηγώντας πως οι φιλελεύθεροι δεν είναι "κοινωνικά ανάλγητοι" ή αναίσθητοι, όπως κατηγορούνται. Δηλαδή ξεκίνησαν αμυνόμενοι! (και φανταστείτε ότι επρόκειτο για ένα κατά τεκμήριο φιλικό ακροατήριο...).
Όταν όμως αμύνεσαι, αυτομάτως χάνεις το πλεονέκτημα. Αναγκάζεσαι να επαναλάβεις τις κατηγορίες των αντιπάλων σου (για να τις διαψεύσεις). Και άρα γίνεσαι και εσύ, ακούσια, προπαγανδιστής των "θέσεών" τους.
Θέτεις τον εαυτό σου υπό τη σκιά της καχυποψίας και της αμφιβολίας. Και άρα, σε έναν ανυποψίαστο / ουδέτερο ακροατή δημιουργείς εσύ ο ίδιος αμφιβολίες για τις προθέσεις σου. Ταυτόχρονα δε, αναγνωρίζεις στον "αντίπαλό" σου κάποια ηθική ανωτερότητα, τέτοια μάλιστα που να σε υποχρεώνει να του απολογηθείς!
Επί του συγκεκριμένου θέματος, της "κοινωνικής προστασίας", τώρα, η συζήτηση (ακριβώς επειδή ο όρος φέρει συγκεκριμένο φορτίο) τείνει να κινηθεί πάντα στην κατεύθυνση των λεγόμενων "ενεργητικών πολιτικών" κοινωνικής προστασίας.
Εγώ, όταν με ρωτάνε περί του θέματος, και επειδή ήμουν 3 χρόνια στις ΗΠΑ, λέω το εξής: Η μεγαλύτερη "κοινωνική προστασία" ή "αίσθηση ασφάλειας", ή "έλλειψη άγχους" που έχω νιώσει ήταν εκεί, και οφειλόταν πρωτίστως στη χαμηλή ανεργία. Το ότι υπήρχε 5% ανεργία γύρω μου ήταν η καλύτερη αίσθηση κοινωνικής προστασίας. Μάλιστα, το ποσοστό ήταν πολύ μικρότερο στους πτυχιούχους, η όποια ανεργία δεν ήταν "δομική" (δηλ. μακροχρόνια) και ξέρεις ότι αν χάσεις τη δουλειά σου σε 2 /3 /6 μήνες θα έχεις ξαναβρεί, και στο αντικείμενό σου. Και όλα αυτά με πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απασχόλησης του πληθυσμού. Αν ήταν και καλύτερο το ασφαλιστικό τους σύστημα (δηλ. πιο έντονα κεφαλαιοποιητικό) δεν νομίζω ότι θα ήθελα τίποτε παραπάνω.
Η άλλη μεγάλη αίσθηση ασφάλειας, για την οποία πρέπει να μιλήσουν οι φιλελεύθεροι, είναι η ελευθερία του να δραστηριοποιείσαι επαγγελματικά όπου θέλεις και όσο θέλεις, χωρίς κρατικούς περιορισμούς που έχουν προκύψει ως αποτέλεσμα συνδιαλλαγής διαφόρων συντεχνιών ή ομάδων πίεσης με τον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί οι περιορισμοί είναι που σε μεγάλο βαθμό γεμίζουν το άτομο με άγχος και δημιουργούν την ανάγκη - ή ψευδαίσθηση ανάγκης - της κοινωνικής προστασίας. Το κράτος δηλ. βάζει φραγμούς στην επαγγελματική εξέλιξη των ανθρώπων - ακόμη και μέσα στον ίδιο τον δημόσιο τομέα - και εν συνεχεία έρχεται, εκμεταλλευόμενο το κλίμα ανασφάλειας που το ίδιο έχει δημιουργήσει, να ... προστατεύσει το άτομο. Ή, πιο σωστά, να πουλήσει προστασία. Και το άτομο, υποχρεωτικά, να την αγοράσει. Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός για το νταβατζιλίκι τότε ποιος είναι;
Τέλος, όλη η συζήτηση περί "κοινωνικής προστασίας" (με τον τρόπο που έχει φορτιστεί) έχει ως αποτέλεσμα -αν όχι και σκοπό - να γεννά στο άτομο μια αίσθηση ανημποριάς και να δημιουργεί ένα κλίμα φόβου. Και να εμφανίζει ως αναγκαία τη βοήθεια του ισχυρού... προστάτη.
Διευκρινιστικά, δεν αρνούμαι την ανάγκη ρόλου του κράτους σε τομείς όπως η εκπαίδευση ή η υγεία. Απλά, θεωρώ ότι μια φιλελεύθερη οπτική στο ζήτημα αυτό πρέπει να είναι πρωτίστως "επιθετική", έχουσα ως κύριο σκοπό να ελαχιστοποιήσει την ανάγκη "κοινωνικής προστασίας". Να έχει ως πρώτο σκοπό δηλ. την ενδυνάμωση του ίδιου του ατόμου και όχι να αναπαράγει ένα κλίμα εκφοβισμού και τρομοκράτησής του απέναντι στον... άγριο κόσμο που παραμονεύει έξω από τη στοργική αγκάλη του κράτους.
Θέτεις τον εαυτό σου υπό τη σκιά της καχυποψίας και της αμφιβολίας. Και άρα, σε έναν ανυποψίαστο / ουδέτερο ακροατή δημιουργείς εσύ ο ίδιος αμφιβολίες για τις προθέσεις σου. Ταυτόχρονα δε, αναγνωρίζεις στον "αντίπαλό" σου κάποια ηθική ανωτερότητα, τέτοια μάλιστα που να σε υποχρεώνει να του απολογηθείς!
Επί του συγκεκριμένου θέματος, της "κοινωνικής προστασίας", τώρα, η συζήτηση (ακριβώς επειδή ο όρος φέρει συγκεκριμένο φορτίο) τείνει να κινηθεί πάντα στην κατεύθυνση των λεγόμενων "ενεργητικών πολιτικών" κοινωνικής προστασίας.
Εγώ, όταν με ρωτάνε περί του θέματος, και επειδή ήμουν 3 χρόνια στις ΗΠΑ, λέω το εξής: Η μεγαλύτερη "κοινωνική προστασία" ή "αίσθηση ασφάλειας", ή "έλλειψη άγχους" που έχω νιώσει ήταν εκεί, και οφειλόταν πρωτίστως στη χαμηλή ανεργία. Το ότι υπήρχε 5% ανεργία γύρω μου ήταν η καλύτερη αίσθηση κοινωνικής προστασίας. Μάλιστα, το ποσοστό ήταν πολύ μικρότερο στους πτυχιούχους, η όποια ανεργία δεν ήταν "δομική" (δηλ. μακροχρόνια) και ξέρεις ότι αν χάσεις τη δουλειά σου σε 2 /3 /6 μήνες θα έχεις ξαναβρεί, και στο αντικείμενό σου. Και όλα αυτά με πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απασχόλησης του πληθυσμού. Αν ήταν και καλύτερο το ασφαλιστικό τους σύστημα (δηλ. πιο έντονα κεφαλαιοποιητικό) δεν νομίζω ότι θα ήθελα τίποτε παραπάνω.
Η άλλη μεγάλη αίσθηση ασφάλειας, για την οποία πρέπει να μιλήσουν οι φιλελεύθεροι, είναι η ελευθερία του να δραστηριοποιείσαι επαγγελματικά όπου θέλεις και όσο θέλεις, χωρίς κρατικούς περιορισμούς που έχουν προκύψει ως αποτέλεσμα συνδιαλλαγής διαφόρων συντεχνιών ή ομάδων πίεσης με τον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί οι περιορισμοί είναι που σε μεγάλο βαθμό γεμίζουν το άτομο με άγχος και δημιουργούν την ανάγκη - ή ψευδαίσθηση ανάγκης - της κοινωνικής προστασίας. Το κράτος δηλ. βάζει φραγμούς στην επαγγελματική εξέλιξη των ανθρώπων - ακόμη και μέσα στον ίδιο τον δημόσιο τομέα - και εν συνεχεία έρχεται, εκμεταλλευόμενο το κλίμα ανασφάλειας που το ίδιο έχει δημιουργήσει, να ... προστατεύσει το άτομο. Ή, πιο σωστά, να πουλήσει προστασία. Και το άτομο, υποχρεωτικά, να την αγοράσει. Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός για το νταβατζιλίκι τότε ποιος είναι;
Τέλος, όλη η συζήτηση περί "κοινωνικής προστασίας" (με τον τρόπο που έχει φορτιστεί) έχει ως αποτέλεσμα -αν όχι και σκοπό - να γεννά στο άτομο μια αίσθηση ανημποριάς και να δημιουργεί ένα κλίμα φόβου. Και να εμφανίζει ως αναγκαία τη βοήθεια του ισχυρού... προστάτη.
Διευκρινιστικά, δεν αρνούμαι την ανάγκη ρόλου του κράτους σε τομείς όπως η εκπαίδευση ή η υγεία. Απλά, θεωρώ ότι μια φιλελεύθερη οπτική στο ζήτημα αυτό πρέπει να είναι πρωτίστως "επιθετική", έχουσα ως κύριο σκοπό να ελαχιστοποιήσει την ανάγκη "κοινωνικής προστασίας". Να έχει ως πρώτο σκοπό δηλ. την ενδυνάμωση του ίδιου του ατόμου και όχι να αναπαράγει ένα κλίμα εκφοβισμού και τρομοκράτησής του απέναντι στον... άγριο κόσμο που παραμονεύει έξω από τη στοργική αγκάλη του κράτους.
11 σχόλια:
Πολύ καλό ποστ!Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Η χτεσινή συζήτηση είχε πολύ ενδιαφέρον και ειπώθηκαν σημαντικά πράγματα, αλλά φοβάμαι πώς παίξαμε πάλι στο γήπεδο του αντιπάλου!Πολλές παρεμβάσεις επικεντρώθηκαν στο πώς θα χρησιμοποιηθεί πιο αποτελεσματικά το ΚΡΑΤΟΣ ώστε να παρέχει καλύτερη κοινωνική προστασία.Σαν να δεχτήκαμε πως μόνο η κρατική παρέμβαση μπορεί να δημιουργήσει το απαραίτητο δίκτυ ασφαλείας.Θα ήθελα να ακούσω περισσότερα για το κοινωνικό πρόσωπο που έχει η ίδια αγορά όταν αφεθεί ανενόχλητη να παράγει πλούτο. Για το ρόλο που μπορούν να παίξουν θεσμοί, πέρα από το κράτος,όπως η οικογένεια, η ιδιωτική φιλανθρωπία, η Εκκλησία, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις (οι πραγματικά μη κυβερνητικές οργανώσεις, και όχι αυτες που χρηματοδοτούνται από το κράτος). Για το πόσο μπορούν να ωφελήθούν τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα, από τη μείωση της φορολογίας και την υιοθέτηση μιας πολιτικής πραγματικού ελεύθερου εμπόριου...Αν φιλελευθερισμός είναι απλά ο τρόπος για να χρησιμοποιηθεί πιο αποτελεσματικά η κρατική μηχανή, γιατί να μην ψηφίσω σοσιαλδημοκράτες???
Mantz,, δεν ζητάς πολλά, αλλά για να μάθει κανένας να ψαρεύει μετά από ταξίδι 1000 μιλίων, πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα, πού είναι; πότε;
ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ.
ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΞΕΝΙΣΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ Ο ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΤΑΡΑΧΕΣ!
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΑΝ ΜΑΣ ΑΚΟΥΓΕ Ο MILTON FRIEDMAN ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΤΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ! ΕΓΩ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟ "FREE TO CHOOSE" ,ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ "GRADLE TO GRAVE". ΔΕΝ ΒΡΗΚΑ ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΔΩΡΕΑΝ" ΠΑΙΔΕΙΑ Η "ΔΩΡΕΑΝ" ΥΓΕΙΑ. Κ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΕΙ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ Κ ΟΧΙ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ.
ΕΠΙΣΗΣ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΕΙΜΑ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ. ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Κ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙ ΕΙΠΕ Ο FRIEDMAN Η Ο HAYEK ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ...
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΝΟΙΖΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΙΠΕ Ο MILTON FRIEDMAN
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ, ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ VIDEO ΣΤΟ GOOGLE ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥ Κ ΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΒΑΣΗ.
ΑΛΛΙΩΣ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΣΟΣΙΑΛΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ...
Εμένα πάλι θα μου επιτρέψετε να πω πως χάρηκα για την θεματολογία της συνάντησης (αν και δεν ξέρω πόσο πολύ έπαιξε στην «άμυνα» και πόσο πέρασε στην «αντεπίθεση», καθώς δεν ήμουν παρόν).
Ίσα ίσα, θα προχωρήσω λέγοντας πως χρειάζονται και περισσότερες τέτοιες παρεμβάσεις σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, ακόμα και δημοσιεύσεις σε εφημερίδες.
Γιατί; Διότι κύριοι είναι όντως κλασικό φαινόμενο να κατηγορούν τους Φιλελεύθερους ως κοινωνικά ανάλγητους που ενδιαφέρονται μονάχα για τους ωφελιμιστικούς μηχανισμούς της αγοράς.
Αυτό είναι λάθος και υπάρχει ιστορική τεκμηρίωση πως στην πορεία του Φιλελευθερισμού δεν ήταν καθόλου όλοι αδιάφοροι σχετικά με το θέμα της κοινωνικής προστασίας. Για περισσότερα δεν έχετε παρά απλά να διαβάσετε το πρώτο κεφάλαιο του Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία που διαφημίστηκε σ'αυτόν τον χώρο.
Μπορεί κάποιοι από σας να διαφωνείτε με τις μεθόδους και τη συγχώνευση ιδεών Φιλελευθερισμού και Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά νομίζω στο βιβλίο των κυρίων Μίχα και Σκάλκου γίνεται μια καλή ανάλυση πως μπορούν να υιοθετηθούν οι καλύτερες ιδέες χωρίς να «προδοθεί» η ιδεολογία στη βάση.
Και όχι δεν πρόκειται για ξύλινο σίδερο.
Mantz
Εγώ, όταν με ρωτάνε περί του θέματος, και επειδή ήμουν 3 χρόνια στις ΗΠΑ, λέω το εξής: Η μεγαλύτερη "κοινωνική προστασία" ή "αίσθηση ασφάλειας", ή "έλλειψη άγχους" που έχω νιώσει ήταν εκεί, και οφειλόταν πρωτίστως στη χαμηλή ανεργία. Το ότι υπήρχε 5% ανεργία γύρω μου ήταν η καλύτερη αίσθηση κοινωνικής προστασίας.
Mantz, εδώ κάνεις για μένα μια παράλειψη. Υπάρχει αίσθηση ασφάλειας εφόσον όλα πάνε καλά στη ζωή σου κι έχεις και κάποιο κεφάλαιο από πίσω. Τι γίνεται στις ΗΠΑ όμως αν είσαι άτυχος κι έχεις ένα ατύχημα ή κάποια χρόνια αρρώστια είναι άλλο θέμα. Τα υψηλά νοσήλεια και η έλλειψη ενός ικανού συστήματος υγείας στις ΗΠΑ για τους πτωχούς και ανήμπορους είναι καταστροφικά.
Συμφωνώ μαζί σου πως το υψηλό turn-over της αγοράς εργασίας είναι σημαντικό. Πιστεύω πως μια ιδανική κοινωνία πρέπει να προσφέρει στους πολίτες της τις περισσότερες δυνατότητες για να πετύχουν αυτοδύναμα: Γνώση, Κεφάλαιο, Εργασία.
Αυτοί είναι οι 3 πυλώνες μιας σύγχρονης φιλελεύθερης κοινωνίας κατά τη γνώμη μου, αλλά μην ξεχνάμε πως απ'τη στιγμή που δε ζούμε σ'ένα τέλειο κόσμο υπάρχει ανάγκη και για μέτρα μιας περιορισμένης αλλά υπαρκτής κοινωνικής προστασίας.
Υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν ακούστηκαν επαρκώς (2 ώρες βέβαια δεν καλύπτουν τόσο γενικά θέματα). Και η συζήτηση νομίζω βοήθησε αρκετά.
Και διαφωνώ με την αντιμετώπιση της κοινωνικής προστασίας, ως ένα είδος "λύτρων" που πληρώνουν οι επιτυχημένοι της κοινωνίας στους λιγότερο επιτυχημένους, προκειμένου οι τελευταίοι να δέχονται να περιορίζονται εντός της νομιμότητας. Δεν μου φαίνεται σοσιαλφιλεύθερη λογική αυτή, συντηρητική μου φαίνεται.
Μερικά πράγματα που θα ήθελα να τονιστούν περισσότερο είναι η διαφορά στην ισότητα των ευκαιριών και στην ισότητα του αποτελέσματος, των ιδιαίτερα αυξημένο ρόλο που παίζουν στην φιλελεύθερη οπτική οι μηχανισμοί της κοινωνίας των πολιτών και η ανάγκη ανάδειξης εξωκρατικών μηχανισμών και στη χώρα μας και βέβαια μια εκτενέστερη αναφορά στην αγορά ως μηχανισμό παραγωγής πλούτου ως παλίρροιας που "ανεβάζει όλες τις βάρκες".
Εγώ από τα παραπάνω διαπιστώνω μια βασική διαφορά στο τι εννοούμε με τον ορό Φιλελεύθερος. Αν πάρουμε την Αμερικανική εκδοχή, κάποιο από εμάς είναι libertarians και κάποιοι liberals. Αυτό μοιραία μας οδηγεί στο να έχουμε διαφορετικές απόψεις σε «κοινωνικά» θέματα. Αν καταλαβαίνω καλά, (αν όχι παρακαλώ να με διορθώσετε) ο κ. Σκάλκος κ αυτοί που υποστηρίζουν τον Σοσιαλφιλελευθερισμο έχουνε μια liberal προσέγγιση του φιλελευθερισμού. Αυτή την κατεύθυνση θέλουνε να δώσουνε και στην Φ.Σ.
Σε αυτούς απαντά ο μεγαλύτερος φιλελεύθερος οικονομολόγος του 20ου αιώνα, ο Miltοn Friedman σε ερώτηση που του έγινε από το e-rooster.gr:
Στην Ευρώπη, και στην Ελλάδα ειδικά, υπάρχει μεγάλη συζήτηση για μια πιθανή «σύντηξη» μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας. Πιστεύετε ότι υπάρχει κοινό έδαφος μεταξύ των αντίθετων θεμελιωδών αρχών και αξιών αυτών των ιδεολογιών;
Α. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει καθαρή σύντηξη. Το φιλελεύθερο ιδανικό στηρίζεται στην ατομική ελευθερία και την ατομική ευθύνη. Το ιδανικό της σοσιαλδημοκρατίας στηρίζεται στην συλλογική ευθύνη. Όπως το λάδι με το νερό δεν αναμειγνύονται έτσι δεν μπορούν και ο κολεκτιβισμός με την ελευθερία. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μια φιλελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί, και μάλιστα να έχει ανάγκη από μπαλώματα σοσιαλδημοκρατίας.
Εγώ, επειδή τον Φιλελευθερισμό τον έμαθα από τον Miltοn Friedman έτσι το καταλαβαίνω. Είναι άλλο αν πρέπει να κάνουμε συμμαχίες σε μια προσπάθεια για να αλλάξουμε κάποια πράγματα στην Ελλάδα κ άλλο να φτιάξουμε κάτι που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Αλλιώς ας πάει καθένας όπου νιώθει πιο κοντά (ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ) και ας προσπαθήσει να αλλάξει την Ελλάδα από «τα έσω» που λένε κ οι αριστεροί.
Επίσης, αν δεν καλύψουμε το κενό στη Φιλελεύθερη βιβλιογραφία, δεν θα πετύχουμε ποτέ τίποτα. Πώς θα μιλήσουμε και θα πείσουμε τον κόσμο για την ανάγκη Φιλελεύθερης στροφής όταν υπάρχει αγνοία βασικών διανοητών του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα? Όταν υπάρχει αγνοία βασικών παραδειγμάτων ακόμα και σε μας τους ίδιους? Κάτι πρέπει να κάνουμε γι’αυτό . . .
το αρχικο κειμενο με βρισκει αρκετα συμφωνο.
καλυτερη κοινωνικη προστασια ειναι να εχουμε ολοι τις ιδιες ελαχιστες ευκαιριες (εκπαιδευση ας πουμε) και απο κει και περα να μπορουμε ευκολα να βρισκουμε μια θεση στον κοσμο, δηλαδη χαμηλη ανεργια, ανεπτυγμενο και ελευθερο τραπεζικο συστημα που να δινει την δυνατοτητα να κανει ο καθενας νεες επιχειρησεις, αποτελεσματικη και περιορισμενη στα απαραιτητα γραφειοκρατια.
pt εχω καποιες παρατηρησεις: οι θεωρητικοι του φιλελευθερισμου δεν ειναι ο Φριντμαν, ουτε καν τοσο ο φον Χαγεκ. Ειναι φιλοσοφοι οπως ο Μιλλ, ο Νοζικ, ο Ρωλς και αλλοι.
Ο Φριντμαν δεν ηταν φιλελευθερος οικονομολογος, γιατι δεν υπαρχει κατι τετοιο οπως δεν υπαρχει φιλελευθερος φυσικος. Ηταν ενας οικονομολογος αρκετα καλος αλλα οχι ο καλυτερος του 20ου αιωνα, ηταν ενας αξιολογος στοχαστης και βεβαια και ηταν ενας μεγαλος εκλαϊκευτης του φιλελευθερισμου.
"Επίσης, αν δεν καλύψουμε το κενό στη Φιλελεύθερη βιβλιογραφία, δεν θα πετύχουμε ποτέ τίποτα."
ααακριβως. αλλα το κενο δεν καλυπτεται ετσι ευκολα διαβαζοντας ενα εκλαϊκευμενο βιβλιου του Φριντμαν φοβαμαι. Εγω προσωπικα οσο συζητω με φιλοσοφους, τοσο βλεπω ποσο δυσκολα και περιπλοκα θεματα διαπραγματευομαστε και τοσο σκεφτομαι οτι χωρις ειδικες γνωσεις πρεπει να περιοριζομαστε να μιλαμε με σιγουρια για ελαχιστα πραγματα για να μην λεμε χοντραδες...
Αντιγράφω από το wikipedia για τον Nozick:
His Anarchy, State, and Utopia (1974) was a libertarian answer to John Rawls' A Theory of Justice, published in 1971.
Προφανώς για να είναι απάντηση στον Ρώλς, δεν είχανε τις ίδιες απόψεις!
Μπορεί όπως λες σε φιλοσοφικό επίπεδο οι φιλελεύθεροι διανοητές να μην ήταν ο Φρίντμαν και ο Χάγιεκ.
ΟΚ, αλλά ήταν unquestionably οι δυο με την μεγαλύτερη απήχηση στον κόσμο (ειδικά ο Φρίντμαν).
Ας αρχίσουμε λοιπόν από αυτούς. Η αν δεν θέλεις, ας αρχίσουμε από τους πρώτους φιλελευθέρους. You name them. Ας κάνουμε όμως κάτι. Αλλιώς νομίζω πως βαδίζουμε στα τυφλά.
Χτες το απόγευμα, βρήκα μια συνέντευξη του Φρίντμαν στο περιοδικό Reason τον Ιούνιο του 1995. Λέει πολλά κ ενδιαφέροντα. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά. Αναφέρεται κ στο γιατί πρότεινε τα κουπόνια στην εκπαίδευση. Ειδικά αυτό είναι πολύ διαφωτιστικό ! ! !
http://www.reason.com/news/show/29691.html
ενδιαφερουσα η συνεντευξη και πλακα ειχε αυτο εδω:
So I am a Republican with a capital "r" and a libertarian with a small "l." I have a party membership as a Republican, not because they have any principles, but because that's the way I am the most useful and have most influence. My philosophy is clearly libertarian.
However, libertarian is not a self-defining term. There are many varieties of libertarians. There's a zero-government libertarian, an anarchist. There's a limited-government libertarianism. They share a lot in terms of their fundamental values. If you trace them to their ultimate roots, they are different.
[...]
Being very specific, I have not wanted to join the Libertarian Party simply because I have accumulated good working relationships with people in the Republican Party, and I think I can be more effective by being a Republican.
δεν ηξερα οτι ηταν εγγεγραμμενο μελος των Ρεπουμπλικανων!
οσο για τον Νοζικ, μια απαντηση υπαρχει στο ιδιο κειμενο: υπαρχουν πολλες πλευρες του φιλελευθερισμου, Νοζικ και Ρωλς δεν συμφωνουν αλλα ερχονται απο την ιδια φιλελευθερη παραδοση.
Μαλιστα διαβαζα οτι ο Νοζικ προσφατα ειχε αλλαξει σχετικα τις αποψεις του σε σχεση με το Anarchy State and Utopia, ισως αυτο τον εφερε πιο κοντα στον Ρωλς.
@Kensai:
"... αλλά μην ξεχνάμε πως απ'τη στιγμή που δε ζούμε σ'ένα τέλειο κόσμο υπάρχει ανάγκη και για μέτρα μιας περιορισμένης αλλά υπαρκτής κοινωνικής προστασίας."
Δεν διαφωνώ μαζί σου. Το γράφω άλλωστε κι εγώ. Απλά είναι θέμα έμφασης. Εγώ θα ήθελα να εμφανίζεται μαζί το δίπολο "ατομική ενδυνάμωση* (1η) και κοινωνική προστασία (2η)".
*Συγγνώμη για τον τυχόν νεολογισμό.
Άμα δεν υπάρχουνε λεφτά, όλα είναι μπούρδες για πιθήκους.
Άμα μια χώρα έχει λεφτά, τότε και κοινωνική προστασία παρέχει. Άμα δεν έχει αρκετά λεφτά, κάθονται όλοι και αναλύουν...
Είναι σαν το σεξ: άμα είσαι 20 χρονών, παίρνεις τη γκόμενα στο κρεβάτι. Άμα είσαι 50, την πας στο σινεμά να αναλύσετε καμιά ταινία.
Δημοσίευση σχολίου