Με αφορμή το ταξίδι των μπλόγκερ στις Βρυξέλλες
Πριν από λίγες εβδομάδες, ο αναγνώστης του μπλογκ μου κ.Γ.Αλμπανούδης, είχε την καλοσύνη να μου στείλει μια είδηση από το BBC που είχε διαφύγει της προσοχής μου. Διαπιστώθηκε, λέει, πως οι περισσότερες ανθρωποκτονίες μέσα στο χώρο της οικίας γίνονται με τα μαχαίρια της κουζίνας γιαυτό και εξετάζονται τρόποι ν’απαγορευθούν τα μαχαίρια με αυτή τους τη μορφή ώστε όσοι φτάνουν στο σημείο να θέλουν να δολοφονήσουν κάποιο μέλος της οικογένειάς τους να μην μπορούν να το κάνουν…
Θα ήταν πολύ αστεία η είδηση αν δεν ήταν εξαιρετικά τραγική και αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του τραγικού όταν αναλογιζόμαστε ότι ενώ θα περιμέναμε, ως Φιλελεύθεροι που πιστεύουμε στην πρόοδο και τη βελτίωση των κοινωνιών, στις αρχές του 21ου αι. η λογική των απαγορεύσεων να περιορίζεται, και τη θέση της απαγόρευσης να την παίρνει η ενημέρωση και η κοινωνική εγρήγορση, τελικά η λογική των απαγορεύσεων να καταφέρνει να εξαπλώνεται ως επιδημία και να ξεφυτρώνει σε όλες τις εκδηλώσεις του βίου.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς άνθρωπος της γαστρονομίας όπως εγώ για να καταλάβει ότι τα μαχαίρια δεν θα αντικατασταθούν ποτέ γιατί δεν εφευρέθηκαν για να σκοτώνουν αλλά για να διαμελίζουν ό,τι δεν μπορεί να διαμελίσει το ανθρώπινο χέρι. Αυτό που μπορούμε να φανταστούμε όλοι, είναι το τί θα προκύψει στην όχι τόσο απίθανη περίπτωση που απαγορευθεί η χρήση των κλασικών μαχαιριών από στις οικίες. Τότε θ’αρχίσει η συζήτηση για τις ρυθμίσεις και τις εξαιρέσεις…
Το ίδιο εξωφρενικές, φαντάζουν στα μάτια μου όλες οι προσπάθειες για τη ρύθμιση και τον έλεγχο του διαδικτύου. Όπως τα μαχαίρια εφευρέθηκαν για να κόβουν και όχι για να δολοφονεί ο καθένας την αγαπούλα του, έτσι και το διαδίκτυο χτίστηκε έτσι ώστε να μην μπορεί να ελεγχθεί και για να διακινούνται ελεύθερα οι πληροφορίες κυρίως σε καιρό πολέμου. Το γεγονός ότι κάποιοι χρησιμοποιούν την ελευθερία που παρέχει για να περιορίσουν την ελευθερία των άλλων αυτό είναι κάτι που δεν αφορά το διαδίκτυο. Η παλαιότερη ίσως ανθρώπινη συμπεριφορά, δλδ η επιθυμία της κυριαρχίας επί του άλλου, αντιμετωπίζεται κάθε φορά ως κάτι πρωτόγνωρο, πρωτοφανές και μοναδικό που απαιτεί να το ρυθμίσουμε από την αρχή. Αυτή η προσέγγιση, δεν στέκει λογικά και όμως είναι η κυρίαρχη.
