Τρίτη, Σεπτεμβρίου 30, 2008

Why Opting Out Is No "Third Way"

I read an interesting article criticising the "Libertarian Paternalism" of Richard Thaler and Cass Sunstein, by Will Wilkinson, a research fellow at the Cato Institute. Libertarian Paternalism is a proposed ideological and political method that stems from research in behavioral economics and basically offers ways to correct harmfull irrational behaviors of people without depriving them of a final choice (which is what makes this type of paternalism "libertarian").

One cannot deny, and Wilkinson does not, that the awareness of different sorts of irrationality in typical human behavior and of the impact that specific choice-preserving policies can have on peoples' behavior is a great contribution, by behavioral economics. But I have to agree with Wilkinson that this does not pave the way to a new "third way" between libertarianism and other typically paternalist ideologies. I think that "libertarian paternalism" once approved as a government policy method becomes almost indistinguishable from normal paternalism, of the kind that libertarians generally dislike.

When someone reserves the right to dictate when something should be "opt-out" then the distance from being allowed to "opt-out" to not being allowed is much smaller than you think. Given the expanse of today's governmental regulation over our lives it is, I believe, near certain that 'opting-out' of libertarian-paternalist measures will be like 'opting-out' from spammers selling viagra, just too much trouble and usually bound to get you into more trouble. Of course the spammers that use the 'opt-out' excuse for bombing you with pharmaceutical promotions are not correcting social problems, are they?

Sure, from a libertarian perspective, when the government, sets out to correct social ills it seems better if paternalistic policies are 'opt-out' instead of completely obligatory. But then again, the big question has been bypassed completely: if you believe that government is the right organization to identify and correct 'social problems' then, ideologically speaking, you might just forget about choice altogether. That wouldn't be called 'libertarian' though. So, personally I agree that the social technology behind 'libertarian-paternalism' is very interesting, and worthwhile studying/investigating/developing, ie. behavioral economics, but I disagree that it's use points to a new political paradigm. From a political perspective, libertarian paternalism is paternalism, plain and simple.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Episimi glwssa toy komatos ta agglika?

Ανώνυμος είπε...

Τελικά πού είναι πιο κοντά libertarian paternalism; Ας αναφέρω ένα υποθετικό παράδειγμα παραλλάσσοντας λίγο το παράδειγμα των συγγραφέων σχετικά με τα υγιεινά τρόφιμα:

α) ελεύθερη πώληση τσιγάρων στους ενήλικους έστω και ελεύθερη επιλογή να επιλέξουν αν θα αγοράσουν ή όχι: libertarianism
β) απαγόρευση πώλησης τσιγάρων ή heavy regulation της πώλησης τσιγάρων: paternalism
γ) ελεύθερη πώληση τσιγάρων στους ενήλικους (στα πακέτα των οποίων περιέχεται η πληροφορία ότι έχουν σοβαρές πιθανότητες να πάθουν καρκίνο και απεικονίζονται και αποκρουστικές φωτογραφίες καρικονοπαθών) και ελεύθερη επιλογή να επιλέξουν αν θα αγοράσουν ή όχι: libertarian paternalism

Τελικά η τρίτη περίπτωση πού είναι πιο κοντά: το κράτος δεν υπαγορεύει συμπεριφορά, απλώς "σκουντάει" ("nudges") λέγοντας στον αγοραστή "Ε, τί πας να αγοράσεις, μπορεί να πάθεις καρκίνο". Καμία κρατική επέμβαση δεν απαγορεύει στον αγοραστή να αγοράσει τα τσιγάρα και να πει στο κράτος "Έτσι γουστάρω".
Σίγουρα υφίσταται το στοιχείο του πατερναλισμού, γιατί το κράτος προσπαθεί να κατευθύνει τον πολίτη (με υποτίθεται περισσότερη ex auctoritate γνώση από μια απλή εκπομπή σε ιδιωτικό σταθμό της τηλεόρασης για τις επιπτώσεις του καπνού), αλλά η απόφαση τελικά παραμένει δική του.

Το να εξισώνεται το μοντέλο αυτό με τον πατερναλισμό "απλά και ξεκάθαρα" είναι αν μη τί άλλο υπερβολικό.
Το επιχείρημα ότι αυτό θα είναι η αρχή για να δικαιολογεί και βαρύτερες κρατικές επεμβάσεις είναι κλασικό slippery slope επιχείρημα/λογικό σφάλμα.

Averell είπε...

@ kouk

This is my understanding of the core principles of "libertarian paternalism": some wise people, committee or anything determine things that are good for us. They legislate accordingly (or forward related proposals to the legislature at any level or to the appropriate agency), the main difference from typical paternalistic legislation or regulation being that the "wise" choices are not coerced by threat of penalty upon us, but rather "suggested".

Kouk wonders whether the basic tenets of paternalism exist in this new concept and he concludes that they do; I am inclined to agree. The notion of committees existing for the sole (or main) purpose of deciding what is good for the rest of us I find extremely appalling and potentially very dangerous - the acceptance, in itself, of the notion that our own choices are inferior to those that an enlightened committee or other person would make on our behalf is, perhaps, the most powerful argument for those who would claim that merely "suggesting" the optimal solutions is not enough, and that more decided intervention is required.

Ανώνυμος είπε...

I would also like to point out some philosophical conflicts and discrepancies such a move would lead to.


The all known committee, that helps people behave in a rational way, implies that there is indeed a right choice and furthermore we have the analytical tools to find it. If this is true, even in few cases, the road to true paternalism is open. One, would argue: if you say this choice is for sure right for all the people to follow why don't you impose it. Every other individual choice would be suboptimal. On the other hand if you are not sure about it, why bother suggesting it, spend money researching, diverting people from the original choices and so on...

Libertarian paternalism, implies also that there exists one solution that fits all. While classical libertarianism would accept as many solutions as people.

Moreover, if indeed there are right choices to make, why shouldn't you be allowed to make the wrong choice and learn from it. One would argue that depriving people from their mistakes is actually bad for them and not good. Either because it artificially makes them better people(and when the system cannot support them they well collapse) or because it doesn't make them better but herds them to the solution the committee believes to be right (but is actually wrong). The second would imply an extreme loss of diversity and subsequently reduced robustness to external threats that don't follow these societal rules.

On a final note, there are so many entities, organizations, friends, moral codes, writers, movies, making suggestions. Why does the state need to interfere. What does it bring in addition in order to justify its budget for such operations?

kouk είπε...

@gazaki, το post αυτό είναι δικό μου και όχι κάποιου κόμματος, ενώ το blog αυτό επίσης δεν σχετίζεται με κάποιο κόμμα. Το έγραψα στα αγγλικά επειδή ήταν πιο εύκολο για μένα, ως δίγλωσσος. Αν για σένα είναι πιο εύκολο να απαντήσεις στα ελληνικά κανένα πρόβλημα, αλλά ειλικρινά δεν βλέπω που κολλάει το σχόλιο σου.

@ανώνυμος, την απάντηση νομίζω στην έδωσαν οι προλαλήσαντες. Ο averell σωστά είπε ότι η επίσημη αποδοχή της ιδέας ότι μία πεφωτισμένη επιτροπή μπορεί να σκαρφίζεται εκ μέρους μας καλύτερες επιλογές από τις δικές μας είναι σχεδόν άμεση αποδοχή της ιδέας ότι θα πρέπει να τις επιβάλει κιόλας. Εξάλλου, αν το κράτος μπορεί να επιβάλει το μήνυμα ότι κανείς μα κανείς δεν θα έπρεπε να καπνίζει τότε ποιά λογική θα του απαγόρευε να να επιβάλει ότι κανείς δεν θα καπνίζει ούτως ή άλλως.

Συμφωνώ και με τον JL από πάνω για τον προβληματικό χαρακτήρα του πατερναλισμού, φιλελεύθερου ή μη.

Πάντως, για να μη λες ότι είμαι υπερβολικός, εγώ δεν είπα ότι το να επιβάλεις ενημερωτικά μηνύματα στα πακέτα των τσιγάρων είναι το ίδιο με το να απαγορεύεις την πώληση (σαφώς προτιμώ το πρώτο), απλώς λέω ότι τα δύο μοντέλα κρατικής επέμβασης από τα οποία προέρχονται οι αντίστοιχες προτάσεις δεν διαφέρουν στον πατερναλισμό τους αλλά στο μέσο με το οποίο θέλουν να τον υλοποιήσουν. Ο φιλελεύθερος πατερναλιστής δεν είναι λιγότερο πατερναλιστής από τον σκέτο πατερναλιστή, απλώς πιστεύει/ελπίζει ότι μπορεί να καταφέρει τους πατερναλιστικούς στόχους του χωρίς να θίξει τις πιό βασικές φιλελεύθερες αρχές. Ο φιλελεύθερος πατερναλιστής θέλει να κάνει όλους τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που εκείνος θεωρεί σωστό, ακριβώς όπως ο σκέτος πατερναλιστής. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν θέλει/δεν μπορεί να επιβάλλει στυγνή απαγόρευση της συμπεριφοράς που κατακρίνει. Ο φιλελευθερισμός όμως δεν μπορεί να βασίζεται στη καλή θέληση ή στην αδυναμία των επίδοξων πατερναλιστών στο να επιβάλλουν τα "αγαθά" τους πρότυπα.

Ανώνυμος είπε...

@kouk

Διαβάζοντας και τις αγγλόφωνες απαντήσεις στο ιστoλόγημα, αφού πρώτα σιγουρεύτηκα αν το "φ" είναι ακόμα εκεί αριστερά στη στήλη, το ερώτημά μου παραμένει χωρίς αναγκαστικά να περιμένει και απάντηση. Ήταν ρητορικό...

Averell είπε...

@ gazaki

We post in English (not Liberal Alliance, but myself and, apparently, a couple of others), because it is our generation's lingua franca and communication is our generation's raison d'être - if some deus ex machina allows us to reach the same audience by posting in Greek, we shall not hesitate to do so. Judging by your modus operandi, as far as deducing this blog's party affiliation is concerned, you must have come to the conclusion that some of us, at least, are more involved with Ron Paul's Campaign for Liberty, rather than petty, domestic disputes in the new melting pot that is Greece.Scripsi.

Ανώνυμος είπε...

@averell

lingua franca!

Noted and filed for further use...

Ανώνυμος είπε...

"Ο φιλελεύθερος πατερναλιστής θέλει να κάνει όλους τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που εκείνος θεωρεί σωστό, ακριβώς όπως ο σκέτος πατερναλιστής."

Ο φιλελεύθερος πατερναλιστής θέλει να κάνει τους ανθρώπους να λάβουν ελεύθερα τις αποφάσεις τους, αφού λάβουν υπόψιν τους όλα τα δεδομένα, δεδομένα τα οποία πολλές φορές δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν.
Θα αναφέρω άλλο παράδειγμα για να γίνω κατανοητός, αυτό της χρήσης αμιάντου και το αν είναι σωστή η απαγόρευση της χρήσης του λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που δημιουργεί, όπως υποστηρίζουν οι πατερναλιστές. Οι φιλελεύθεροι από την άλλη υποστηρίζουν ότι οι εργάτες πρέπει να είναι ελεύθεροι να αποφασίσουν αν θα θελήσουν να εργαστούν με υψηλότερη αμοιβή σε εργοστάσιο που χρησιμοποιεί αμίαντο παρά τον υψηλότερο κίνδυνο για την υγεία τους.

Το ζήτημα είναι το εξής: Δεν πρέπει να γνωρίζει ο εργάτης τους κινδύνους πριν λάβει την απόφασή του; Είναι ένας εργάτης ας πούμε απόφοιτος δημοτικού στην ίδια θέση να γνωρίζει τους κινδύνους από ό,τι μια επιτροπή αποκαλούμενη υποτιμητικά από φιλελεύθερους ως σοφή και αποτελούμενη από καθηγητές ιατρικής;
Εάν δεν υπάρξει καμία παρέμβαση του κράτους θεωρείτε ότι είναι εφικτό ο εργάτης να λάβει μια ορθή και ελεύθερη απόφαση;
Ναι, θα λάβει μια απόφαση ελεύθερος από οποιαδήποτε παρέμβαση του κράτους, αλλά θα είναι πραγματικά ελεύθερη η απόφασή του, αφού θα αγνοεί και -δεν θα μπορεί να κάνει και αλλιώς!- τα δεδομένα που χρειάζεται για να λάβει μια ορθολογική απόφαση;

kouk είπε...

Το παράδειγμα με τον αμίαντο δεν είναι σχετικό, διότι η ενημέρωση των εργατών αποσκοπεί στο να γνωρίζουν τους κινδύνους ώστε να πάρουν μια ορθολογική απόφαση αν υποτιθέμενα δεν γνωρίζουν όλες τις παραμέτρους. Κανείς δεν αμφισβητεί την δυνατότητα των εργαζομένων να παίρνουν σωστές αποφάσεις, όταν γνωρίζουν τα δεδομένα. Απλώς αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει έλλειμα πληροφόρησης, όχι ορθολογισμού, και το κράτος παράγει υπηρεσίες πληροφόρησης, ακριβώς όπως οποιοδήποτε άλλο κρατικά παραγόμενο αγαθό. Αλλά και πάλι, η ιδέα ότι μόνο το κράτος μπορεί να παράγει αξιοπρεπή ενημέρωση είναι απλώς πατερναλιστική και όχι φιλελεύθερη.

Ο φιλελεύθερος πατερναλισμός των Sunstein και Wilkinson επιχειρεί να παράγει "ορθολογικές" αποφάσεις, εκεί που αυτές λείπουν για κάποιο λόγο. Για παράδειγμα φιλελεύθερος πατερναλισμός θα ήταν να υποχρεώσει το κράτος τα σουπερμάρκετ να μην έχουν σε κοινή θέα το βούτυρο, γιατί παχαίνει, αλλά να το δίνουν μόνο σε όσους το ζητάνε. Έτσι θα διορθωνόταν πιθανώς η "παράλογη" συμπεριφορά όσων γουστάρουν να μαγειρεύουν με βούτυρο παρ'ότι το ελαιόλαδο είναι καλύτερο από όλες, και καλά, τις απόψεις. Άλλο λιγότερο αστέιο παράδειγμα είναι να άλλαζαν τον κανόνα ώστε να θεωρείται κανείς δωρητής οργάνων εκτός εάν έχει ρητά ζητήσει το αντίθετο.

Οπότε καταλαβαίνεις ο φιλελεύθερος πατερναλισμός που συζητάμε είναι κάτι πιο ισχυρό και γενικό από απλώς η παροχή ενημέρωσης από το κράτος στους πολίτες για σοβαρά ζητήματα.

Averell είπε...

@ gazaki

Χαίρομαι πάρα πολύ που προσλάβατε το σχόλιό μου με τη δέουσα περιπαικτική διάθεση.

@ kouk

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τη διάκριση που κάνετε: είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η ενημέρωση, ακόμη και η νομοθετική επιβολή, σε ορισμένες περιπτώσεις, καθήκοντος πληροφόρησης, από τον καθορισμό, εκ μέρους κάποιου κρατικού φορέα, του "σωστού". Το πρώτο επιχειρεί να υποκαταστήσει ένα έλλειμμα ή μια ασυμμετρία στην πληροφόρηση,
η οποία προϋπάρχει μιας συναλλαγής (εν ευρεία εννοία) και είναι ανεξάρτητη και από την επιμέλεια που θα μπορούσαν να επιδείξουν οι συναλλασσόμενοι. Το δεύτερο σημαίνει υποκατάσταση της κρίσης, της ίδιας της απόφασης εκ μέρους του "σοφού" φορέα - ανεξαρτήτως του τρόπου, διά του οποίου είτε επιβάλλεται, είτε "κοινοποιείται" προς τον ενδιαφερόμενο (ο οποίος, κατά τεκμήριο, δεν μπορεί να αποφασίζει για το καλό του και, ακόμη περισσότερο, δεν πρέπει να είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις του) - και συνιστά πολύ μεγάλη υποτίμηση του προσώπου, προς το οποίο απευθύνεται.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock