Σάββατο, Νοεμβρίου 08, 2008

Η ανάγκη για μια αντιεξουσιαστική «δεξιά»

Η ήττα των ρεπουμπλικάνων στις πρόσφατες εκλογές,ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. Αντίθετα όμως με το συνήθως συμβαίνον, η εκλογική ήττα δεν προκάλεσε μια κρίση ιδεολογίας, αλλά συμβάδισε με αυτήν.

Τα πρώτα έτη του 21ου αιώνα χρησίμευσαν σαν πειραματικό εργαστήριο στο οποίο η μοντέρνα δεξιά δοκιμάστηκε ιδεολογικά.Και απέτυχε. Μέσα στα πεδία της μάχης του Ιράκ ο ιδεαλιστικός δημοκρατικός επεκτατισμός έδωσε σκληρές και αιματοβαμμένες μάχες προσπαθώντας γελοιωδώς να διδάξει τη δημοκρατία με τις ξιφολόγχες. Ο αντιδραστικός νεοσυντηρητισμός μπήκε μετά από μια περίοδο υπερπροβολής σε φάση ενδοσκόπησης και ρεβιζιονισμού,καθώς οι δημοκόποι του «τέλους της ιστορίας» αναθεώρησαν μέχρι και τις στοιχειωδέστερες θεωρίες τους. Το αστυνομικό κράτος επέστρεψε θριαμβευτικά προσπαθώντας να επιβάλει την «εθνική ασφάλεια» και να γλιτώσει την «κοινωνία» από τους τρομοκράτες. Ο Πρόεδρος οπως διαδίδεται εθεάθη μέχρι και να ουρλιάζει κάτι του στυλ «μη μου πετάτε το Σύνταγμα στη μάπα» (sic) όταν οι σύμβουλοι του τόλμησαν να του επισημάνουν την ανάγκη προστασίας των Ατομικών Δικαιωμάτων . Το πρακτικό φιάσκο των ρεπουμπλικάνικων πολιτικών που πορεύτηκε παράλληλα μ αυτήν την κρίση ιδεολογίας οδήγησε –οπως ήταν αναμενόμενο-σε μια θορυβώδη εκλογική ήττα.

Φτάνουμε λοιπόν σε σημείο καμπής:Η λογική ενός εργαλειακού κράτους που χρησιμεύει ως όργανο καταπάτησης δικαιωμάτων εντός ή εκτός της κοινότητας αποδεικνύεται καθημερινά επικίνδυνα καταπιεστική,μη λειτουργική, και τραγικά κοστοβόρα.Καθώς λοιπόν η μπόρα του ολοκληρωτικού πολέμου, του επιδοτούμενου οψιγενούς "σοσιαλισμού των πλουσίων" και της απρόσωπης εξουσίας πέφτει πάνω στα κεφάλια εκατομμυρίων, η ανάγκη για ένα καθολικό ιδεολογικό πρόταγμα γίνεται φανερή.

Σήμερα, στην αυγή μιας παγκόσμιας κρίσης του δεξιού παρεμβατικού μοντέλου, είναι ίσως η καλύτερη εποχή για να ξανανθίσουν οι ιδέες του κλασσικού επαναστατικού φιλελευθερισμού. Ενός φιλελεύθερισμού «δύσκολου» και δύσκαμπτου που στη θέση της «αποτελεσματικότητας» τοποθετούσε την πολιτική αρχών. Που κόντρα στο δημόσιο υπερθέαμα του κράτους «αυτοκρατορικών διαστάσεων» τοποθετούσε την ατομική ελευθερία,την προσωπική ευθύνη, την αποκεντρωμένη (γι αυτό και περιορισμένη) τοπική εξουσία και τα αναπαλλοτρίωτα συνταγματικά δικαιώματα.

Ένας τέτοιος φιλελευθερισμός δεν είναι αποκύημα της φαντασίας. Αντιθέτως καθοδήγησε τις σκέψεις και τη δράση μερικών πολύ εκλεκτών και ιδιαιτέρως ευφυιών ανθρώπων στο πέρασμα των χρόνων. Ανθρώπων που έζησαν σε καιρούς δύσκολους , οπως στα χρόνια του μεσοπολέμου ή του μακαρθισμού. Που είχαν το θάρρος να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα,όταν η πλημμυρίδα σάρωνε ολόκληρες κοινωνίες κατευθύνοντας τες χειμαρρωδώς στο «όραμα» του κοινωνισμού.

Όπλο τους η σάτιρα, το πιο καυστικό οξύ κατά της εξουσίας. Ο Mencken φερ ειπείν φτύνοντας την κρατικοδίαιτη θεσιθηρία έγραφε με τη φαρμακερή του πένα: Είναι λάθος να κατηγορούμαι πως μισώ τα πάντα. Αγαπώ την κοινή λογική, την τιμιότητα και την αξιοπρέπεια.Κάτι που με κάνει οριστικά ακατάλληλο για οποιαδήποτε δημόσια θέση. Και ο Ο¨ rourke συμπληρώνει «το να δίνεις εξουσία και χρήμα στην κυβέρνηση είναι σα να δίνεις ουίσκι και κλειδιά αυτοκινήτου σε μια παρέα εφήβων» Ο Chodorov κατέληξε πως το κράτος είναι ένας "αντικοινωνικός οργανισμός που προήλθε από τον εξανδραποδισμό και ασχολείται μόνο με την κατάσχεση της παραγωγής"

Αυτά τα ελεύθερα πνεύματα της αμερικανικής δεξιάς, διακατεχονταν από ένα ενστικτώδες μίσος για το κράτος, τις επιλογές της κεντρικής κυβέρνησης και την γραφειοκρατική φύση της κεντρικής εξουσίας. Στόχος τους ήταν η αναχαίτιση της κρατικής κυριαρχίας σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Eχθροί του ιμπεριαλισμού και των πολεμόχαρων "γερακιών" της Ουάσινγκτον χαρακτηριζαν τον πόλεμο "το μεγαλύτερο εχθρό της ελευθερίας" (L.Read). Είναι γνωστή η φράση του Σόμπραν ότι «ο πόλεμος είναι ένα γιγάντιο κυβερνητικό πρόγραμμα» και το αντιπολεμικό μένος του John Flynn ενώ ο Μ.Φρίντμαν μιλώντας για τις ατομικές ελευθερίες έγραφε τα εξής:

Κάθε φίλος της ελευθερίας θα πρέπε να ξεσηκώνεται όσο εγώ με την προοπτική να μετατραπούν οι ΗΠΑ σε ένοπλο στρατόπεδο, με το όραμα φυλακών ξεχειλων από συνηθεις χρήστες ναρκωτικών, και με έναν αστυνομικό στρατό εξουσιοδοτημένο να καταπατά την ελευθερία των πολιτών με ελάχιστες αποδείξεις.

Ο κρατικά επιδοτούμενος ηθικισμός τρόμαζε αυτούς τους ανθρώπους.Χειρότερα: τους αηδίαζε. Ο Μencken κάπου γράφει : «οταν ο Α προσπαθεί να επιβάλει με νόμο τα ηθικά του στάνταρ στον Β τότε ο Α κατά πάσα πιθανότητα είναι κάθαρμα». Mεχρι και ο συντηρητικός Barry Goldwater, οργισμένος με τις πολιτικές παρεμβάσεις του τηλευαγγελιστή πάστορα James Falwell, δήλωσε «κάθε καλός χριστιανός οφείλει να κλωτσήσει τον αιδεσιμότατο Falwell στον κ...ο!»

Το διακύβευμα ήταν το ατομικό δικαίωμα στην ελευθερία.

When I say liberty…I mean liberty of the individual to think his own thoughts and live his own life as he desires to think and live;
Robert Taft

There is only one basic human right, the right to do as you damn well please. And with it comes the only basic human duty, the duty to take the consequences

P.J.Ο Rourke

Ναι, χρειαζόμαστε αυτό το αντιεξουσιαστικό πνεύμα στην πολιτική μας ζωή. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι ο φιλελευθερισμός ζει ακόμα, όχι μονο ως αυθορμητο ένστικτο στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που βιώνουν την κρατική καταπίεση αλλά και ως ισχυρή ιδεολογική παρουσία. Είναι η καυτή λάβα που σιγοβράζει έτομη να χυθεί πάνω σε όλους τους επίδοξους μεσσίες, στους «κοσμοσωτήρες» , στους ιμπεριαλιστές του φασισμού,του κομμουνισμού ή του «δημοκρατικού καπιταλισμού», στους κονστρουκτιβιστές επίδοξους αρχιτέκτονες κοινωνιών,εθνών και πολιτευμάτων. Αυτή η γενιά της «Παλιάς Δεξιάς» είναι μια λύση όχι μόνο για τους ρεπουμπλικάνους αλλά για όλους τους φιλοκαπιταλιστές που πιστεύουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στον πυρήνα των θεμελιωδών ελευθεριών μας.

43 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σε μια εποχή που η αριστερά έχει την ιδεολογική ηγεμονία ακόμα και η πιο επαναστατική ιδέα, η ιδέα της ελευθερίας, είναι δύσκολο να προβληθεί ως επαναστατική αν έρχεται σε αντιπαράθεση με την πολιτική ατζέντα της αριστεράς.

Ένα παράδειγμα: Το φεμινιστικό κίνημα υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, σκοπούς που καταπατούν τις ατομικές ελευθερίες. Επίσης βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση διαφημίσεις και σειρές που παρουσιάζουν τους πατεράδες ανίκανους ή και επικίνδυνους για τα παιδιά. Πόσοι όμως θα θεωρούσαν την κριτική στο φεμινισμό και στη γελοιοποίηση της πατρότητας επαναστατικό λόγο? Πιό πιθανό να απαξίωναν τον αρθρογράφο ως σεξιστή, θρησκόληπτο, γραφικό ή μέλος της ΚΚΚ.

Dorotheos είπε...

Αυτό που ο νους σας αδυνατεί να συλλάβει, πόσο μάλλον κατανοήσει, είναι ότι η περίφημη "ατομική ελευθερία" του ανθρώπου που τσαμπουνάτε, εξαρτάται από και συσχετίζεται με τη θέση του στη διαδικασία και σχέσεις παραγωγής του καθεστώτος οικονομικού συστήματος. Με απλά λόγια, η "ελευθερία" έχει σχέση με τις οικονομικές του δυνανότητες, την εργασία του, και την οικονομική & κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει.

Γι αυτό το λόγο, λοιπόν, όταν από τη μια μεριά διακηρύσσετε την παραπέρα απελευθέρωση της καπιταλιστικής αγοράς, δηλ. του κεφαλαίου, του κέρδους και της εκμετάλλευσης της εργασίας, και από την άλλη αυτήν την κεντρική θέση την μπογιατίζετε με μιαν ιδεαλιστική (αντι- και εξω-ματεριαλιστική) "ελευθερία", όχι μόνον αντιφάσκεται, αλλά δεν πείθετε ούτε τον πλέον αφελή. Αυτός τουλάχιστον πιθανότατα γνωρίζει από πρώτο χέρι για την "ελευθερία" που απολαμβάνει.

Ανώνυμος είπε...

Αυτή είναι η γνωστή μαρξιστική θεωρία που στις υπαρκτές ελευθερίες προσθέτει και την "ελευθερία από την υλική καταπίεση του καπιταλισμού κλπ.κλπ." η οποία βέβαια στην πράξη χρησιμοποιείται για να αρνηθεί τα δικαίωματα ατομικής ιδιοκτησίας, αυτά δηλαδή που αποτελούν το θεμέλιο μιας πραγματικά φιλελεύθερης κοινωνίας.
Λογικό να μην τα καταλαβαίνεις αφού πέραν του μαρξισμού αδυνατείς να σκεφτείς, κουραστικό όμως να τα επαναλαμβάνεις κάθε τρεις και λίγο λες και δεν τα έχουμε ξαναδεί.

Dorotheos είπε...

Τελικά, πες μας, ποιος απολαμβάνει περισσότερες ελευθερίες στον κόσμο που ζούμε: ο πλουτοκράτης ή ο απλός εργαζόμενος; Απλά ο ερώτημα, που επιδέχεται απλή απάντηση. Όλα τα άλλα περί "μαρξιστικών αντιλήψεων" είνα τρίχες. [Αλίμονο, το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αμφισβητείται και αυτό είναι που κατά βάθος σας κόπτει!]

Ανώνυμος είπε...

@ rebel@work

Μπερδεύεις (όπως όλοι οι μαρξιστές, άλλοι ηθελημένα άλλοι όχι) την έννοια της ελευθερίας με την δυνατότητα πραγματοποίησης των επιθυμιών, όταν ρωτάς ποιός απολαμβάνει μεγαλύτερης ελευθερίας, ο πλουτοκράτης ή ο εργαζόμενος. Ο φιλελευθερισμός δεν ισχυρίζεται ότι όποιος είναι ελεύθερος μπορεί να πραγματοποιήσει όλες τις επιθυμίες του. Απλώς η ύπαρξη ελευθερίας είναι προαπαιτούμενο για την προσπάθεια πραγματοποίησης των επιθυμιών, μικρών ή μεγάλων, ταπεινών ή εξεζητημένων.

Πχ, σε ένα καθεστώς περιορισμού του δικαιώματος ιδιοκτησίας ούτε ο ένας ούτε ο άλλος μπορεί να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του.

pelerin

Dorotheos είπε...

Μιλάμε για το υπάρχον οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς, που όχι μονον ΔΕΝ περιορίζει, αλλά και προστατεύει ως ιερό και με όλα τα μέσα το δικαίωμα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής - και δεν μιλάω για το αυτοκινητάκι και το σπιτάκι του καθενός. Το ερώτημα μου υποβάλλεται για το εδώ και τώρα, για το δεδομένο σύστημα οικονομικών σχέσεων;

Τι εννοείς 'δυνατότητες'; Ισχυρίζεσαι ότι όλοι στον κόσμο που ζούμε έχουν ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες ή μήπως κάποιοι έχουν περισσότερες από άλλους;

cobden είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
cobden είπε...

Harry, με το που είδα τον τίτλο, κατάλαβα πως το πόστ ήταν δικό σου :)Συμφωνώ με τη θέση σου και καλό είναι που υπενθυμίζεις πως υπάρχει και μια διαφορετική αμερικάνικη Δεξιά.Προσωπικά, είμαι λίγο απαισιόδοξος κατά πόσο αυτή η αντιπολεμική, libertarian "Παλιά Δεξιά" μπορεί να αναβιώσει(ιδίως η αντιπολεμική συνιστώσα της).Ήδη από το 1955 το Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα έχει αποδεχτεί τις βάσεις της εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτές θεμελιώθηκαν από τους Δημοκρατικούς προέδρους Ρούσβελτ και Τρούμαν.Και free market conservatives όπως ο Ρηγκαν και ο Γκόλντγουώτερ,αποδεχόνταν πλήρως τον παρεμβατισμό στις διεθνείς υποθέσεις και με αυτό τον τρόπο ακύρωναν το μήνυμα τους υπέρ της ελεύθερης αγοράς, αφού αποδεχόταν τις υψηλές δαπάνες και το μη σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων που συνεπάγεται μια μιλιταριστική εξωτερική πολιτική. Δυστυχώς, και η πρόσφατη καμπάνια του Ρον Πολ, παρά τον ενθουσιασμό που προκάλεσε στους libertarians, έδειξε τα όρια της. Οι πιο πολλοί Ρεπουμπλικάνοι τον θεωρούσαν "προδότη", λόγω των θέσεων του στην εξωτερική πολιτική. Πιθανόν λοιπόν οι Ρεπουμπλικάνοι να εγκαταλείψουν τον big government conservatism του Bush, το θεωρώ όμως πολύ πιο δύσκολο να εγκαταλείψουν τον μιλιταρισμό. Μιλιταρισμός και ελεύθερη αγορά είναι ασύμβατες έννοιες, οπότε πάντα το μήνυμα τους θα αυτοϋπονομεύεται και εν τέλει θα ακυρώνεται.

Harry Peitsinis είπε...

Cobden :)

Να σου πω την αλήθεια,ούτε και γω τρέφω ιδιαίτερες ελπίδες για την αναβίωση ενός φιλελεύθερου "συντηρητισμού" στο ρεπουμπλικανικό κόμμα ειδικά όπως λες και συ στην εξωτερική πολιτική. Και αυτό όχι γιατί απουσιάζουν οι εκπρόσωποι ή η ιδεολογική βάση.Αλλά γιατί το κόμμα υποβιβάστηκε σε εργαλείο ένος πολύ συγκεκριμένου κατεστημένου (establishment) που διατηρεί στενούς οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς με το όραμα της αμερικανικής ηγεμονίας.Ένα όραμα που απλά δεν μπορεί να πραγματωθεί χωρίς το ηγεμονικό κράτος.

Ανώνυμος είπε...

Είναι γεγονός ότι τα όποια δικαιώματα υπερασπίζονται οι φιλελεύθεροι έχουν και αυτά αξιωματική μορφή.

Δηλαδή, είναι δικαιολογημένα ίσως εμπειρικά και λογικά, αλλά η εμπειρία και η λογικη αυτή περιορίζεται μόνο στους ίδιους τους φιλελεύθερους (σε αντίθετη περίπτωση - αν δηλαδή όλοι πίστευαν το ίδιο για τα παραπάνω δικαιώματα - δεν θα υπήρχε κάποιος μη φιλελεύθερος, θα απέμενε μόνο η ικανοποιητική εφαρμογή τους - δύσκολο έργο και αυτό ...).

Κατά πλήρη αντιστοιχία δικαιολογημένα και αιτιολογημένα είναι τα αντίστοιχα δικαιώματα των υπόλοιπων ιδεολογιών για τις ομάδες που τα εκφράζουν.


Είναι ένα πράγμα να μη θες το κράτος να επεμβαίνει σε τίποτα (άρα ουσιαστικά δεν επιθυμείς το κράτος) και είναι άλλο πράγμα να επιθυμείς την παρέμβαση του για να σε προστατεύσει στην ατομική ιδιοκτησία, στην ελευθερία του λόγου, στην προστασία από φόνο, εκβιασμό, καταπάτηση συμβολαίου κτλ.

Επειδή δεν συμφωνούν όλοι με ολα τα παραπάνω, δουλειά των φιλελεύθερων δεν είναι μόνο να μηρυκάζουν πόσο φοβερά και τρομερά είναι αυτά τα δικαιώματα. Αυτό που φαίνεται στους ίδιους προφανές για τους υπόλοιπους ίσως να μην είναι.


Επιπλέον προσθέστε ένα επιπλέον μέτρο δυσκολίας. Το γεγονός δηλαδή ότι κάθε ιδεολογική ομάδα έχει διαφορετικές προτεραιότητες από τις υπόλοιπες. Έτσι για τους φιλελεύθερους, η προστασία της ιδιοκτησίας είναι θεμελιώδης, αλλά για κάποιους άλλους η αποφυγή ανισοτήτων είναι το μέγιστο αγαθό, για κάποιους τρίτους η φυλετική καθαρότητα ο απόλυτος στόχος.

Στις προτεραιότητες αυτές είναι δύσκολο να βάλεις χέρι, γιατί φαίνεται ότι προέρχονται από κάτι βαθύ και διαφορετικό στον κάθε άνθρωπο.

Θα πρέπει να βρείτε τον τρόπο, να συγκεράσετε τα αποτελέσματα των ιδεολογιών σας με τα κριτήρια επιτυχίας των τρίτων και όχι μόνο τα δικά σας αν θέλετε την απόκτηση της εξουσίας.

Επιπλέον, η κατασπατάληση τρομακτικής ενέργειας στην προσπάθεια να πειστούν οι αριστεροί και ειδικά οι κομμουνιστές είναι αναποτελεσματική. Το ίδιο ισχύει και για τους δεύτερους. Υπό την έννοια ότι επιτυγχάνει ελάχιστα αποτελέσματα στην αύξηση της ισχύος σας σε σχέση με τον χρόνο και το δυναμικό που απασχολείται.

Το ζητούμενο είναι να βρεθεί η μεγαλύτερη ιδεολογική ομάδα. Εκείνη που έχει παρόμοιες και αλληλοεπικαλυπτόμενες προτεραιότητες και με τη μικρότερη σχετική απόσταση από τις αντίστοιχες των φιλελεύθερων.

Τότε, η απόδειξη μένει στο ποιά μέθοδος θα οδηγήσει στο κοινώς επιθυμητό αποτέλεσμα. Είναι δε επωφελής γιατί η δεύτερη ομάδα, ίσως έχει να προτείνει ιδέες που θα εξελίξουν τον ίδιο τον φιλελευθερισμό.

Η κατάκτηση της συντριπτικής αποδοχής και καολικής συμφωνίας είναι όχι μόνο αδύνατη αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνη για αυτόν που την επιδιώκει.

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ είπε...

Δείτε το We Blew It του P. J. Rourke

Ανώνυμος είπε...

"Τελικά, πες μας, ποιος απολαμβάνει περισσότερες ελευθερίες στον κόσμο που ζούμε: ο πλουτοκράτης ή ο απλός εργαζόμενος; Απλά ο ερώτημα, που επιδέχεται απλή απάντηση. Όλα τα άλλα περί "μαρξιστικών αντιλήψεων" είνα τρίχες. [Αλίμονο, το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αμφισβητείται και αυτό είναι που κατά βάθος σας κόπτει!]"

Τις ίδιες που ορίζουν τα φιλελεύθερα σύνταγματα εγώ βέβαια δεν απολαμβάνω την ελευθερία να έχω φεράρι, αλλά εντάξει συμβιβάζομαι και με κάτι λιγότερο.
Τρίχες είναι αλλά καλό είναι να ξέρουμε και από πού προέρχονται μην νομίσει κανείς δηλαδή ότι εσύ τα σκέφτηκες όλα αυτά δηλαδή.
Αμφισβητείται βέβαια γιατί αυτό κατά βάθος σε κόπτει. Δε θες την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αλλά τη θες στο κράτος, δηλ. στον κομματικό γραφειοκράτη.
Και γιατί όχι το σπιτάκι και το αυτοκινητάκι, δεν κατάλαβα. Το σπιτάκι και το αυτοκινητάκι σου θα το χρειαστούμε για το επόμενο πενταετές πρόγραμμα, εσύ θα μετακινείσαι με λεωφορείο και θα μένεις σε εργατική κατοικία που θα σου παρέχει το κράτος, δεν πιστεύω να έχεις αντίρρηση, άλλωστε είναι απαραίτητο για την πραγματική σου "ελευθερία".

Ανώνυμος είπε...

"Είναι ένα πράγμα να μη θες το κράτος να επεμβαίνει σε τίποτα (άρα ουσιαστικά δεν επιθυμείς το κράτος) και είναι άλλο πράγμα να επιθυμείς την παρέμβαση του για να σε προστατεύσει στην ατομική ιδιοκτησία, στην ελευθερία του λόγου, στην προστασία από φόνο, εκβιασμό, καταπάτηση συμβολαίου κτλ."

Αυτά αγαπητέ/ή, δεν είναι "παρέμβαση του κράτους", οι ελευθερίες ορίζονται αρνητικά, δηλαδή το τι δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει, είτε ιδιώτης είτε κράτος. Μην παίζουμε με τις λέξεις.
Οι συγκερασμοί είναι ωραίοι στη μαγειρική, η πολιτική έχει και το νόημα της αντιπαράθεσης διαφορετικών απόψεων.
Και μια που το θέτεις αξιωματικά, εσένα η εμπειρία και η λογική σου τι λέει, έχεις ή όχι δικαίωμα στην νόμιμη ιδιοκτησία σου;

Ανώνυμος είπε...

Στο takimag υπάρχει ένα πολύ ωραίο άρθρο του Justin Raimondo το οποίο κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στο κίνημα του φιλελευθερισμού, μιλάει για τους δύο αποκλίνοντες δρόμους που το διαιρούν σήμερα. Ο ένας δρόμος είναι ο πιο γνωστός στην Ελλάδα, αυτός που εκπροσωπούν οι "επώνυμοι" φιλελεύθεροι και απ' ότι έχω καταλάβει ο κορμός της Φ.Σ.

"...Lindsey’s book, The Age of Abundance, wherein he describes the supposedly “libertarian” utopia being ushered in by “the sexual revolution, environmentalism and feminism, the fitness and health care boom and the opening of the gay closet, the withering of censorship and the rise of a ‘creative class’ of ‘knowledge workers.’”

It sounds like a Georgetown cocktail party, rather than a political or ideological movement, but there you have it. Lindsey and his fellow creative geniuses are too good for the poor untutored hoi polloi who don’t go to the gym four days a week and are neither feminists nor gay. In Lindsey’s lexicon, “Forward-looking” means “people like me,” and “backward-looking” stands for non-feminist non-gay non-gym-going proles, who don’t count anyway."

Για μένα αυτός ο τύπος φιλελευθερισμού είναι απλά η γιάπικη εκδοχή του προοδευτισμού και της ελιτίστικης αριστεράς. Μου θυμίζει τους ανθρώπους που σατιρίζει το site stuffwhitepeoplelike, ανθρωπους που τα πιστεύω τους δεν βασίζονται σε συνεπείς ιδεολογικές αρχές, αλλά διαμορφώνονται από την ανάγκη τους να νιώσουν μοντέρνοι, κοσμοπολίτες, νεουρκέζοι, ευρωπαίοι, διανοούμενοι και γενικότερα ανώτεροι απ' την οπισθοδρομική μάζα των πολλών.

Τους ακούμε συχνά να μιλάνε για τη νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών όταν μπορεί να υποστηρίζουν ακόμα και την πλήρη απαγόρεση του καπνίσματος. Να ανάγουν τα πτυχία σε φετίχ αλλά να λένε λίγα ή τίποτα για την απόκτηση πραγματικής γνώσης. Να περιγράφουν την πολυχρωμία που φέρνουν οι μετανάστες στις γειτονιές της Αθήνας (λες και οι άνθρωποι είναι βάζα), και τα εξωτικά αρώματα που αναδύονται απ' τα έθνικ εστιατόρια, αλλά να εθελοτυφλούν μπροστά στα τραγικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν πρώτοι οι ίδιοι οι μετανάστες λόγω της μαζικής μετανάστευσης. Να επιτίθενται στον ελληνικό σοβινισμό αλλά κάνουν τα στραβά μάτια στο σοβινισμό των γειτόνων.

Η προσπάθεια ενός ανθρώπου να ενταχθεί σε έναν ανώτερο κοινωνικό κύκλο υιοθετώντας τυφλά τις αντιλήψείς του, τα chic και τα must, ούτε επαναστατική πράξη είναι, ούτε ιδεολογία. Και επιπλέον ενέχει τον κίνδυνο να βρεθεί ένας Παπαγιαννόπουλος χωριάτης, όπως στην αξέχαστη ελληνική ταινία, και να εκθέσει την υποκρισία των καλαϊτζήδων που παριστάνουν τους αριστοκράτες.

Ο άλλος δρόμος που περιγράφει ο Justin Raimondo στο άρθρο του, είναι ο δρόμος που χάραξε η Παλαιά Δεξιά και ο Ρόθμπαρντ, ο ίδιος δρόμος που συνεχίζει σήμερα ο Ron Paul. Ο μόνος τύπος φιλελευθερισμού που μπορεί να έχει απήχηση έξω και πέρα από τη γιάπικη ελίτ. Ο μόνος δρόμος στον οποίο, είμαι πεπεισμένος, μπορούν να βαδίσουν ασφαλείς η Ελευθερία και ο Ορθολογισμός.

"Rothbard, on the other hand, pursued the path of populism. He insisted that libertarian political action must be directed at the majority of the American people, and not tailored to suit the cultural prejudices and ideological idiosyncrasies of New York Times-reading white-wine-and brie liberals.

***

Surely, the Paul campaign has done more to popularize libertarianism than the combined efforts of the Koch-funded organizations have over the past two decades.

It’s no accident that the Paul campaign springs from the radical Rothbardian wing of the movement. Populism-an appeal to the great majority of the American people-on behalf of liberty is no vice. And if that is extremism, then let the denizens of the Beltway make the most of it."

Harry Peitsinis είπε...

Funpark ένα σχόλιο.


Πρώτα μια παράθεση από το Ροθμπαρντ για να καταλάβεις τη διαφορά φιλοσοφίας του από το μέσο δεξιό:

"The conservative would ban illicit sex, drugs, gambling, and impiety, and coerce everyone to act according to his version of moral and religious behavior. The liberal would ban films of violence, unesthetic advertising, football, and racial discrimination, and, at the extreme, place everyone in a "Skinner box" to be run by a supposedly benevolent liberal dictator. But the effect would be the same: to reduce everyone to a subhuman level and to deprive everyone of the most precious part of his or her humanity — the freedom to choose"

Ο Ρεημόντο τουλάχιστο σε παλιότερα κείμενα του στρεφόταν ενάντια στις "θετικές διακρίσεις",στα "θετικά δικαιώματα", όπως ας πούμε η διδασκαλία "εναλλακτικών σεξουαλικών προσανατολισμών" στα σχολεία κλπ. Θεωρεί -ορθώς ή λανθασμένα- ότι τα κινήματα απελευθέρωσης (φεμινισμός,γκέυ-κίνημα) όταν γίνονται εξουσία χρησιμοποιούν τις ίδιες τεχνικές με τους προκατόχους τους για να επιβληθούν στην κοινωνική συνείδηση (προπαγάνδα,χρηση των κρατικών μηχανισμών κλπ)

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η "παλιά δεξιά" , και ειδικά ο Ρόθμπαρντ ήταν ενάντια σε κινήσεις όπως η αποποινικοποίηση των ναρκωτικών ("όλων των ναρκωτικών" όπως έγραφε) ή ότι είχαν οτιδήποτε κοινό με το μέσο "εθνίκι"! Ισα ίσα που ο Ρόθμπαρντ θεωρούσε ότι η εισβολή του κράτους στην σφαίρα των προσωπικών επιλογών ήταν ο χειρότερος φασισμός


Απλά οι άνθρωποι αυτοί έχουν κατανοήσει πως είναι άλλο πράγμα να διεκδικείς την νομιμοποίηση κάποιων συμπεριφορών και εντελώς άλλο να επιδιώκεις να τις "επιβάλεις" όταν επαναστατήσεις μετατραπείς σε καθεστώς (πρακτική τύπου "άλλαξε ο μανωλιός")

Φυσικά τα παραπάνω δεν εχουν καμιά σχέση με τη συγχρονη νεοελληνική δεξιά που επιθυμεί να επιβάλει τις δικές της χριστιανοφασιστικές αντιλήψεις σε ολόκληρη την κοινωνία (και εν μέρει το έχει ήδη κάνει)

Dorotheos είπε...

"Τις ίδιες που ορίζουν τα φιλελεύθερα σύνταγματα εγώ βέβαια δεν απολαμβάνω την ελευθερία να έχω φεράρι, αλλά εντάξει συμβιβάζομαι και με κάτι λιγότερο."

Εσύ βέβαια εκεί κόλλησες: στην ιδιοκτησία μιας Ferrari ή του Fiat. Βέβαια ούτε σκέψη για τα δικαιώματα στους χώρους δουλιάς, για την ανεργία, για τις ανισότητες στην πρόσβαση σε παιδεία και υγεία, για τον περιορισμό της κοινωνικής κινητικότητας, κτλ.

Τι συζητάμε, καλέ, τώρα;

Ανώνυμος είπε...

Harry

Φυσικά και συμφωνώ με τον Rothbard. Και προσθέτω για να μην παρεξηγηθώ ότι είναι αυτονόητο δικαίωμα του καθενός να ακολουθεί τον πρώτο τύπο φιλελευθερισμού. Όμως δεν θεωρώ αυτόν τον φιλελευθερισμό ιδεολογικό κίνημα ούτε πιστεύω ότι μπορεί να προσελκύσει κανέναν πέρα από μια ισχνή και καθόλου επαναστατική μειοψηφία.

Φυσικά τα παραπάνω δεν εχουν καμιά σχέση με τη συγχρονη νεοελληνική δεξιά που επιθυμεί να επιβάλει τις δικές της χριστιανοφασιστικές αντιλήψεις σε ολόκληρη την κοινωνία

Η νεοελληνική λαϊκή δεξιά έχει τόση σχέση με τον φιλελευθερισμό, όση το ΚΚΕ. Η δε κεντροδεξιά μου μοιάζει προσπάθεια συγκερασμού της δεξιάς με την αριστερή αυταρχικότητα.

Ανώνυμος είπε...

Η δε κεντροδεξιά μου μοιάζει προσπάθεια συγκερασμού της δεξιάς με την αριστερή αυταρχικότητα.

Επειδή το τελευταίο ίσως ακούγεται περισσότερο υπερβολικό απ' ότι είναι, θα το αιτιολογήσω με ένα παράδειγμα.

Στην Ελλάδα έχουμε νόμο περί "καθύβρισης θρησκευμάτων διά του Τύπου" σύμφωνα με τον οποίο καταδικάστηκε ο Gerhard Haderer για το κόμικ του με πρωταγωνιστή το Χριστό.

Έχουμε επίσης το νόμο 927/1979 βάσει του οποίου παραπέμφθηκε σε δίκη ο Πλεύρης για το βιβλίο του με θέμα τους Εβραίους (δεν ξέρω αν καταδικάστηκε).

Και οι δύο νόμοι καταπατούν την ελευθερία του λόγου, συνεπώς η γνήσια φιλελεύθερη θέση είναι να καταργηθούν αμφότεροι.

Η αριστερά θέλει να καταργηθεί ο πρώτος νόμος ενώ ζητάει να διατηρηθεί και να επεκταθεί ο δεύτερος. Η αυταρχική δεξιά θέλει το αντίστροφο -- να διατηρηθεί ο πρώτος και να καταργηθεί ο δεύτερος. Ε, η κεντροδεξιά θέλει να διατηρηθούν και δύο!

Harry Peitsinis είπε...

Ωραιότατο παράδειγμα!!

Άλλο παράδειγμα: η αριστερά καταδικάζει το bailout των 700 δις θεωρώντας το "δωράκι στις τράπεζες". Δεν θα καταδίκαζε όμως ένα ανάλογο έκτακτο "δωράκι" στο "προλεταριάτο" υπό μορφή κοινωνικών παροχών με τη φορολόγηση των πλουσιότερων.

Οι φιλελεύθεροι θεωρούν και τις δύο πράξεις εξίσου εξουσιαστικές και επεμβατικές,γι αυτό και εξίσου καταδικαστέες.

cobden είπε...

"Rothbard, on the other hand, pursued the path of populism. He insisted that libertarian political action must be directed at the majority of the American people, and not tailored to suit the cultural prejudices and ideological idiosyncrasies of New York Times-reading white-wine-and brie liberals."

Μήπως τελικά αυτό είναι το πρόβλημα και με τον ελληνικό φιλελευθερισμό?Μήπως παρουσιάζεται στους πολίτες με υπερβολικά τεχνοκρατικό τρόπο?Μήπως μένει περιχαρακωμένος στον κύκλο λίγων διανοούμενων και μια χούφτας bloggers?Μήπως χρειαζόμαστε έναν φιλελεύθερο "λαϊκισμό"(δεν δίνω στον όρο αρνητική έννοια)που να απευθυνθεί στις μάζες?Μήπως χρειαζόμαστε έναν φιλελεύθερο Ανδρέα Παπανδρέου? Και αν συμβαίνει έτσι, τί πιθανότητες έχει να πετύχει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα?Στην Αμερική υπάρχει ενα grassroots κίνημα υπέρ του libertarianism, που βασίζεται στον ενστικτώδη αντικρατισμό του αμερικάνικου λαού. Στην Ελλάδα, που τα περιμένουμε όλα από το κράτος, μπορεί να ανθίσει ένα τέτοιο κίνημα?
Απλά σκέψεις, δεν έχω καταλήξει σε οριστικές απαντήσεις πάνω στο θέμα...Νομίζω όμως πως ο ελληνικός φιλελευθερισμός δεν έχει συζητησει αρκετά αυτά τα ζητήματα.

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ είπε...

@ funpark


Πολύ καλά τα σχόλια σου εδώ. Ειδικά όταν λές "Για μένα αυτός ο τύπος φιλελευθερισμού είναι απλά η γιάπικη εκδοχή του προοδευτισμού και της ελιτίστικης αριστεράς. Μου θυμίζει τους ανθρώπους που σατιρίζει το site stuffwhitepeoplelike, ανθρωπους που τα πιστεύω τους δεν βασίζονται σε συνεπείς ιδεολογικές αρχές, αλλά διαμορφώνονται από την ανάγκη τους να νιώσουν μοντέρνοι, κοσμοπολίτες, νεουρκέζοι, ευρωπαίοι, διανοούμενοι και γενικότερα ανώτεροι απ' την οπισθοδρομική μάζα των πολλών."

Η αριστερά σήμερα είναι μια άλλη καταναλωτική επιλογή. Όταν έθεσα το ερώτημα σε τούτο το ιστολόγιο αν μπορούν να προτείνουν έστω και μια πολιτική που να είναι καλύτερη από αυτά που προτείνουν φιλελεύθεροι ή δεξιοί, ουδείς θέλησε να υπερασπιστεί έστω και μια αριστερή κυβερνητική πολιτική.

@ cobden
"Μήπως τελικά αυτό είναι το πρόβλημα και με τον ελληνικό φιλελευθερισμό?Μήπως παρουσιάζεται στους πολίτες με υπερβολικά τεχνοκρατικό τρόπο?Μήπως μένει περιχαρακωμένος στον κύκλο λίγων διανοούμενων και μια χούφτας bloggers?Μήπως χρειαζόμαστε έναν φιλελεύθερο "λαϊκισμό"(δεν δίνω στον όρο αρνητική έννοια)που να απευθυνθεί στις μάζες?Μήπως χρειαζόμαστε έναν φιλελεύθερο Ανδρέα Παπανδρέου?"

Αυτό που έχω επανειλημμένα προσπαθήσει να επισημάνω είναι ότι ο φιλελευθερισμός τύπου Ανδριανόπουλου/Μάνου/ΦΣ είναι περιορισμένης εμβέλειας. Για να πετύχουμε πολιτικά θα πρέπει να εκφράζουμε κάτι περισσότερο από τις ιδέες και προτιμήσεις μια φιλελεύθερης ελίτ.
Μέσο των posts μας εγώ και ο konon υποστηρίζουμε την ιδέα μιας πατριωτικής/λαϊκής φιλελεύθερης παράταξης.

Βασικές αρχές:

1) Ελεύθερη οικονομία και αγορές
2) Μικρό, ισχυρό και ευέλικτο κράτος
3) Ισχυρή άμυνα και δυναμική διπλωματία
4) Διαιώνιση παραδόσεων, πνευματικής κληρονομιάς και οικογενειακών αξιών (χωρίς βέβαια να τις κάνουμε αρμοδιότητα του κράτους.)

Ανώνυμος είπε...

"...όχι μονο ως αυθορμητο ένστικτο στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που βιώνουν την κρατική καταπίεση."

Εγώ, ρε παιδιά, ο απλός ο άνθρωπος πιο πολύ βιώνω την καταπίεση από τους εργοδότες και τα αφεντικά μου. Για το κράτος δεν ξέρω... Είναι και πολλοί σαν και μένα. Τι μου συμνουλεύετε να κάνω; Να σκύψω το κεφάλι και να συνεχίσω να δουλεύω;

Harry Peitsinis είπε...

Nαπολέοντα πώς σκοπεύεις να διδάξεις στον μέσο Ελληνάρα δεξιό ότι η διαιώνιση της παράδοσης ΔΕΝ ειναι αρμοδιότητα του κράτους και ότι αυτή η απόλυτα φιλελεύθερη θέση ΔΕΝ είναι θολοκουλτουριάρικος ελιτισμός ;

Άλλωστε ο καθόλα φιλελεύθερος χωρισμός κράτους εκκλησίας που συνεπάγεται διαγραφή θρησκεύματος από τις ταύτοτητες και απομάκρυνση των εικόνων απ τα δικαστήρια, είναι για το μέσο Έλληνα "ακραία και ελιτίστικη συμπεριφορά"

Harry Peitsinis είπε...

Kαι για να απαντήσω στο φίλο Cobden:

Δεν πιστεύω ότι η πλατιά βάση του λαού μπορεί στην παρούσα φάση να στραφεί προς τον φιλελευθερισμό.Μιλάμε για ανθρώπους που:

1.Διδάχτηκαν να ανατριχιάζουν μπροστά στην κρατική ιδεολογία μέσα στις σχολικές αιθουσες των κρατικών σχολείων.

2. Θεωρούν όραμα ζωής να διορίσουν τον εαυτό τους ή το παιδί τους στο δημόσιο

3.Θεωρούν την επιβολή των ηθών και των εθίμων τους στους συμπολίτες τους "ηθική υποχρέωση"

4. Ζητούν απ το κράτος να τους σώσει σε κάθε δύσκολη στιγμή.


Στην Ελλάδα πιστεύω ότι ταιριάζει περισσότερο η νοοτροπία του Al.Nock , που πρότεινε να ασχοληθούν οι φιλελεύθεροι με το "Απομεινάρι", δηλαδή με τη διαμόρφωση μιας μειψηφίας αφυπνισμένων πολιτών που διαφωνούν με τα κυρίαρχα ρεύματα. Πολίτες που θα ανηκουν κυρίως στη νεολαία, στους νέους επαγγελματίες, σε ιδιωτικούς υπαλλήλους, αηδιασμένους απ το σάπιο γραφειοκρατικό κράτος κλπ.

Μετά από 10 χρόνια ,όταν τα ταμεία θα χουν καταρρεύσει, το κράτος θα προσλαμβάνει 5 υπαλλήλους το χρόνο λόγω έλλειψης πόρων και η κρίση θα έχει γονατίσει τους πάντες πλην των προνομιούχων γραφειοκρατών, ίσως να μπορούμε να συζητήσουμε για τη διαμόρφωση ενός πλατιού ρεύματος φιλελεύθερων ψηφοφόρων.

Αυτή φυσικά είναι η καθαρά προσωπική μου άποψη.

Ανώνυμος είπε...

Μήπως παρουσιάζεται στους πολίτες με υπερβολικά τεχνοκρατικό τρόπο?

Ο πολύς κόσμος συνδέει συνειρμικά τον καπιταλισμό με την πλουτοκρατία και την εκμετάλλευση του εργαζόμενου απ' τον εργοδότη και νομίζει ότι το κράτος μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στις ορέξεις των πλουτοκρατών που θέλουν να του ρουφήξουν το αίμα με το καλαμάκι. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταστήσουμε σαφές οι φιλελεύθεροι είναι ότι δεν θέλουμε να αφαιρέσουμε το ανάχωμα, αλλά ότι αντίθετα θεωρούμε το κράτος μέρος του προβλήματος και ότι έχουμε μια πολύ καλύτερη εναλλακτική λύση. Χρειάζεται λοιπόν ένας αντικαθεστωτικός λόγος που θα καταφέρεται ενάντια στη διαπλοκή big business - κράτους - ΜΜΕ και θα προτείνει σαν λύση την αυτενέργεια των πολιτών, την ιδιωτική πρωτοβουλία και τη συμμετοχική δημοκρατία. Να πείσουμε ότι δε μπορεί να μας προστατεύσει το κράτος αλλά ότι πρέπει να πάρουμε πίσω στα χέρια μας την εξουσία και να σώσουμε τους εαυτούς μας.

Nαπολέοντα πώς σκοπεύεις να διδάξεις στον μέσο Ελληνάρα δεξιό ότι η διαιώνιση της παράδοσης ΔΕΝ ειναι αρμοδιότητα του κράτους και ότι αυτή η απόλυτα φιλελεύθερη θέση ΔΕΝ είναι θολοκουλτουριάρικος ελιτισμός ;

Πόσοι Έλληνες θέλουν να επιβάλλουν τον τρόπο ζωής τους στους άλλους και πόσοι απλά φοβούνται ότι μπορεί να χαθούν οι παραδόσεις και ο πολιτισμός μας? Η παράδοση δεν έχει καμία αναγκη το κράτος για να διαιωνιστεί (και να εξελιχθεί). Τουναντίον, το σύμπλεγμα big business - κράτους - ΜΜΕ πολεμάει τις παραδόσεις για να προωθήσει τα συμφέροντα του. Ο φιλελευθερισμός ενός κινήματος που μιλάει θετικά για τον ελληνικό πολιτισμό και τις ελληνικές παραδόσεις δε νομίζω ότι δημιουργεί ανασφάλεια. Το πρόβλημα υπάρχει όταν ειρωνεύεται και εκφέρεται πολεμικά εναντίον τους.

Ανώνυμος είπε...

rebel@work, σωστά τι συζητάμε, εσύ θεωρείς ότι την ανεργία και τις ανισότητες θα τις λύσει το κράτος, ειδικά στην Ελλάδα ξέρουμε πώς τα έχει λύσει.
συμφωνώ και με τα σχόλια του funpark, αλλά καταλαβαίνω και τις επιφυλάξεις Πεϊτσίνη, δυστυχώς στην Ελλάδα και ο μέσος δεξιός δεν είναι και πολύ λιγότερο υπέρ του κράτους απ'ό,τι ο μέσος αριστερός, και οι δύο το θέλουν, ο καθένας για να προωθεί τη δική του ατζέντα σε όλους τους υπόλοιπους.

cobden είπε...

@Ναπολέων Λιναρδάτος
Δεν πιστεύεις πως το "ισχυρή άμυνα και δυναμική διπλωματία" αντιφάσκει με την ιδέα του μικρού κράτους??
Και για να καταλάβω τί εννοείς με το "ισχυρή άμυνα", θεωρείς πως οι σημερινές, πολύ υψηλές, στρατιωτικές δαπάνες,πρέπει να αυξηθούν κι άλλο?

Harry Peitsinis είπε...

Δεν το αντιλαμβάνομαι Φανπαρκ, εφόσον είσαι πολιτικός φορέας δεν μπορεί να διαφημίζεις "αξίες" χωρίς να προτείνεις την πολιτική τους προώθηση. Δηλαδή ένας "εθνίζων-συντηρητικός" φιλελεύθερος πολιτικός θα βγει να διαφημίσει τον ελληνοχριστιανισμό αλλά ταυτόχρονα θα φανει συνεπής με τις αρχές του και θα διαχωρίσει κράτος-εκκλησία, θα πετάξει τις εικόνες απ τα δικαστήρια, θα αποποινικοποιήσει τα ναρκωτικά;

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ είπε...

@ Harry Peitsinis
"Nαπολέοντα πώς σκοπεύεις να διδάξεις στον μέσο Ελληνάρα δεξιό ότι η διαιώνιση της παράδοσης ΔΕΝ ειναι αρμοδιότητα του κράτους και ότι αυτή η απόλυτα φιλελεύθερη θέση ΔΕΝ είναι θολοκουλτουριάρικος ελιτισμός;"


Θα σκόπευα να δείξω πως το μεγάλο κράτος υπονομεύει όλα όσα θεωρούμε ιερά, πατροπαράδοτα κτλ.
Αντικαθιστώντας τον πατέρα ή τη μητέρα με κοινωνικούς λειτουργούς καταστρέφει τον θεσμό της οικογένειας.
Θα μιλούσα για το πώς μια μη ανταγωνιστική και μη παραγωγική οικονομία υποσκάπτει την πολιτική και οικονομική μας ανεξαρτησία μας.
Θα μιλούσα διαρκώς για τις κοινωνικές αδικίες που δημιουργεί ο κρατισμός.
Θα έλεγα ότι η κρατικοποίηση της εκκλησίας, μετατρέπει ένα θεσμό που στήριξε τον ελληνισμό επί αιώνες, σε μια ακόμα διεφθαρμένη, παρακμιακή και ηθικά χρεοκοπημένη υπηρεσία.
Γενικά θα έλεγα: αν πραγματικά σας ενδιαφέρει ο θεσμός της οικογένειας, αν πραγματικά θέλετε η εκκλησία να έχει ηθική επιρροή και μέλλον, αν θέλετε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και υπερήφανη , τότε ο δρόμος είναι ένας: φιλελευθερισμός.

@ cobden
"Δεν πιστεύεις πως το "ισχυρή άμυνα και δυναμική διπλωματία" αντιφάσκει με την ιδέα του μικρού κράτους?"

Με το ισχυρή άμυνα εννοώ μια άμυνα που να μπορεί να μπορεί να προστατέψει τη χώρα από μια εισβολή. Σε αυτό πιστεύω όλοι συμφωνούμε.
Αν όχι όλοι, σχεδόν όλοι, οι φιλελεύθεροι φιλόσοφοι βλέπουν την στρατιωτική άμυνα της χώρας ως την πρώτη και κυρίαρχη αρμοδιότητα του κράτους.
Οι φιλελεύθεροι θα πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε οι συνεχιστές του Ελευθέριου Βενιζέλου ή τα μαθητουδιά των παιδιών των λουλουδιών.

Με το δυναμική διπλωματία εννοώ μια διπλωματία που βλέπει το εθνικό συμφέρον ως το μόνο στόχο/επιδίωξη της ελληνικής διπλωματίας. Ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα υπάρχει η σχολή σκέψης, που κερδίζει έδαφος στους ελληνικούς διπλωματικούς κύκλους, που βλέπει το εθνικό στο εθνικό συμφέρον ως κάτι ξεπερασμένο και παλιομοδίτικο. Μια άκρα επικίνδυνη άποψη.
Συχνά κάνουμε το λάθος να αντιλαμβανόμαστε το εξωτερικό περιβάλλον με τους όρους και ιδέες που αναλύουμε και αντιλαμβανόμαστε το εσωτερικό πολιτικό περιβάλλον. Απλά θα έλεγα ότι πέρα από από τα σύνορά μας υπάρχει μια χομπεσιανή πραγματικότητα.

Ανώνυμος είπε...

Δεν το αντιλαμβάνομαι Φανπαρκ, εφόσον είσαι πολιτικός φορέας δεν μπορεί να διαφημίζεις "αξίες" χωρίς να προτείνεις την πολιτική τους προώθηση. Δηλαδή ένας "εθνίζων-συντηρητικός" φιλελεύθερος πολιτικός θα βγει να διαφημίσει τον ελληνοχριστιανισμό αλλά ταυτόχρονα θα φανει συνεπής με τις αρχές του και θα διαχωρίσει κράτος-εκκλησία, θα πετάξει τις εικόνες απ τα δικαστήρια, θα αποποινικοποιήσει τα ναρκωτικά;

Αν βάλεις εισαγωγικά στο "διαφημίζει", κάτι τέτοιο δεν είναι και ο Ron Paul? Εγώ που είμαι άθεος και έχω να πατήσω σε εκκλησία απ' όταν πήγαινα σχολείο, θα είχα αρκετά θετικά να πω για το χριστιανισμό.

Unknown είπε...

Και όταν χαθεί το τελευταίο δράμι οργάνωσης και η κοινωνία καταλήξει πάλι στην ζωώδη κατάσταση απ' όπου ξεκίνησε, ίσως καταλάβεις πως η ελευθερία και οι θεωρίες σας είναι εντελώς αντίθετα πράγματα. Αν και τότε μάλλον θα πρέπει να ξανανακαλύψουμε το λόγο και να ξαναχτίσουμε την κοινωνία και δε θα έχουμε καιρό για αμπελοφιλοσοφίες του "φιλελευθερισμού" που μας κατάντησε ζώα, κτήνη που ενδιαφέρονται μόνο για το άτομό τους.

Harry Peitsinis είπε...

"Αν βάλεις εισαγωγικά στο "διαφημίζει", κάτι τέτοιο δεν είναι και ο Ron Paul?"

Δεν το καταλαβαίνω. Ακόμα κι αν ισχύει αυτό που λες, έχεις σκεφτεί ότι αυτός ακριβώς ειναι ο λόγος που ο Πωλ δεν είχε ούτε μια ελπίδα απέναντι σε στερεοτυπικά Γεράκια σαν τον Μακκέην;

Ανώνυμος είπε...

Προτεινω να ονομασετε τη προσπαθεια συγκερασμου παραδοσης-φιλελευθερισμου

ΦΙΛΟΣ.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΛΑΙΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ.
Νικος

Harry Peitsinis είπε...

xαχαχαχα καλο! Μετά θα χωριστούμε στα δύο: οι μεν θα είμεθα υπέρ του διαρκούς καπιταλισμού και οι δε υπέρ του καπιταλισμού "σε μια μόνο χώρα". Τελικά οι πρώτοι θα ηττηθούμε από τους δεύτερους και θα καταφύγουμε στο Μεξικό.

Χμ,μισό λεπτό, κάτι μου θυμίζει αυτό!

Ανώνυμος είπε...

@Λιναρδατος

Ωραια αυτα που λετε ενας εθνικος φιλελευθερισμος εχει προοπτικη. Απο την αλλη πως μπορουν να συγκεραστουν επιτρεπτικες αντιληψεις (οπως αποποινικοποιηση της πρεζας) με ενα προγραμμα για την οικογενεια (δεν εννοω κρατικο αλλα ιδεολογικο). Εν τελει αν το κρατος απολεσει τους ιδεολογικους του μηχανισμους πως οι παραδοσιακες αξιες θα παραμεινουν?

σα

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ είπε...

@ Ανώνυμος
"Εν τελει αν το κρατος απολεσει τους ιδεολογικους του μηχανισμους πως οι παραδοσιακες αξιες θα παραμεινουν?"


Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί για τις παραδοσιακές αξίες είναι να τις αναλάβει το κράτος. Θα έχει την ίδια επιτυχία που έχει στην εκπαίδευση και την υγεία.
Οι παραδοσιακές αξίες πάντα θα έχουν προκλήσεις και το λιγότερο που χρειάζονται είναι την 'βοήθεια' του κράτους.
Το λάθος που κάνουμε είναι να εξισώνουμε το κράτος με την κοινωνία. Μετά τα βλέπουμε όλα ως αρμοδιότητες και ευθύνες του κράτους, που αν δεν μεριμνήσει θα χαθούν
Είναι μέγα λάθος, και η μακρά ιστορία των παραδόσεών μας το αποδεικνύει. Το ότι οι παραδόσεις μας επιβίωσαν επί τουρκοκρατίας και τώρα βρίσκονται υπό εξαφάνιση αυτό θα πρέπει να λέει κάτι σε όλους μας.

Harry Peitsinis είπε...

Αυτά τα πράγματα απλά δεν γίνονται. Οι Έλληνες δεξιοί έχουν προσαρμοστεί σε ένα πλαίσιο δράσης με απόλυτο άξονα το κράτος. Αυτό είναι ιστορικά φυσιολογικότατο αν σκεφτεί κανείς ότι η εποχές δόξης της ελληνικής δεξιάς έχουν ταυτιστεί με το υπερμεγενθυμένο κράτος (Μεταξική δικτατορία- Μεταμφυλιακός καραμανλισμός, χουντα)

Λοιπόν: αυτή η νοοτροπία που ατσαλώθηκε μέσα σε πρακτικές δεκαετιών δεν αλλάζει. Και πώς να αλλάξει τη στιγμή που το διακύβευμα του δεξιού είναι πως θα επαναφέρει το κράτος στον αρχικό του ρόλο του θεματοφύλακα αξιών και παραδόσεων.

Εσύ Ναπολέοντα θέλεις να τον πείσεις να εγκαταλείψει αυτό το ρόλο και να δεχτεί ένα μη-χριστιανικό κράτος, νομιμοποίηση των ναρκωτικών, απόλυτη ελευθερία του λόγου κλπ. Και μάλιστα στο όνομα της σωτηρίας των παραδόσεων του! Αστεία πράματα.

Δεν ξέρω αν πιάνει στην Αμερική,εδώ πάντως δεν πρόκειται. Και να σου πω την αλήθεια ούτε στην Αμερική πιάνει,αν σκεφτείς ότι μέχρι και ο Ρήγκαν ξεπούλησε αρκετές από τις κλασικά φιλελεύθερες αρχές του για να κρατηθεί στην εξουσία.

Ανώνυμος είπε...

Ο αξίες και οι παραδόσεις δεν ενδιαφέρουν αποκλειστικά τους ταλιμπάν-δεξιούς. Ακόμα και οι εκπομπές του Λαζόπουλου έχουν πολλά πατριωτικά και μερικά συντηρητικά στοιχεία.

Ανώνυμος είπε...

Μέσω του Chrysotheras ανακάλυψα άλλο ένα διαμάντι του Rothbard: http://mises.org/story/3071

Egalitarianism as a Revolt Against Nature

...if, indeed, men have succeeded in dominating every culture, then this in itself is a demonstration of male "superiority"; for if all genders are equal, how is it that male domination emerged in every case? But apart from this question, biology itself is being angrily denied and cast aside. The cry is that there are no, can be no, must be no biological differences between the sexes; all historical or current differences must be due to cultural brainwashing.

Και οι φιλελεύθεροι που έχουν υιοθετήσει τέτοιες αντιλήψεις, αρνούνται την πραγματικότητα και είναι το ίδιο επικίνδυνοι με τους αριστερούς:

...for the power of ideas is such that the egalitarians have a fair chance of destroying the very universe that they wish to deny and transcend, and to bring that universe crashing around all of our ears. Since their methodology and their goals deny the very structure of humanity and of the universe, the egalitarians are profoundly antihuman; and, therefore, their ideology and their activities may be set down as profoundly evil as well.

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ είπε...

@ Harry Peitsinis
"Λοιπόν: αυτή η νοοτροπία που ατσαλώθηκε μέσα σε πρακτικές δεκαετιών δεν αλλάζει. Και πώς να αλλάξει τη στιγμή που το διακύβευμα του δεξιού είναι πως θα επαναφέρει το κράτος στον αρχικό του ρόλο του θεματοφύλακα αξιών και παραδόσεων."

Ότι έχουμε μπροστά μας έχουμε βουνά, για αυτό ούτε λόγος να γίνεται. Ότι είδος και φιλελεύθερου να είσαι στην Ελλάδα, είσαι τυχερός αν δεν σε ρίχνουν στα λιοντάρια.
Η επίσημη θρησκεία όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων στην Ελλάδα είναι ο κρατισμός. (και δεν μιλάω μεταφορικά εδώ)
Ο κρατισμός είναι πλέον θρησκεία με ιερατείο, ιερά εξέταση και φυσικά αιρετικούς σαν εσένα.
Έχει τις δοξασίες του, και τις καθημερινές δεήσεις του (βλέπε βραδινά δελτία ειδήσεων) και όλα τα σχετικά.
Δεν ξέρω αν ποτέ ο διαφωτισμός κερδίσει σημαντικό έδαφος, (το καλό τέλος είναι μόνο σίγουρο στις Αμερικάνικες ταινίες), από την άλλη όμως, το μόνο έχουμε να χάσουμε είναι οι ιδεολογικές μας αλυσίδες.

Ανώνυμος είπε...

Kατά καιρούς βγαίνουν δημοσκοπήσεις για εθνικά και κοινωνικά θέματα στα οποία αν δεν κάνω λάθος η πλειοψηφία των Ελλήνων, άρα και ο περίφημος μεσαίος χώρος, εμφανίζεται να έχει σαφείς συντηρητικές τάσεις. Επιθυμούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ένα αυταρχικό κράτος "τάξης και ηθικής" ή αντίθετα μια τέτοια προοπτική τους τρομάζει?

Νομίζω το δεύτερο, γι' αυτό η δεξιά του "μεσαίου χώρου" μη έχοντας απορρίψει την αρμοδιότητα του κράτους να ανακατεύεται στη ζωή των πολιτών, είναι αναγκασμένη, για να μη φοβίζει, να φτιάχνει μια ιδεολογική σαλάτα με δεξιά, αριστερά και τρέντυ στοιχεία που τελικά είναι αμφίβολο αν εκφράζει κανέναν.

Ένα παραδοσιακό-φιλελεύθερο κόμμα απ' την άλλη, ακριβώς επειδή απορρίπτει το κράτος, μπορεί να εκφράσει τις κοινωνικές πεποιθήσεις του μεσαίου χώρου χωρίς να θυμίζει την "επάρατο δεξιά".

Ανώνυμος είπε...

Κάτι ενδιαφέρον

Free Enterprise: The Antidote to Corporate Plutocracy

The implications of these insights for libertarian strategy are rather profound indeed. If libertarianism is to be identified in the public mind and among lay people as an apology for the corporation-dominated status quo, and if libertarians proceed as if “conservative” apologists for big business were their natural friends, and insist that a libertarian world would be one ruled by the likes of Boeing, Halliburton, ‘Tesco, Microsoft, or Dupont, then libertarianism will never be anything more than an appendage to the ideological superstructure modern intellectual classes use to legitimize plutocratic rule.15 However, if libertarianism asserts itself as a new radicalism, the polar opposite of plutocrat-friendly “conservatism”, and more radical than anything offered by the increasing moribund and archaic Left, then libertarianism may well indeed inspire new generations of militants to take aim at the statist status quo. Libertarianism may become the guiding system of thought for radicals and reformers everywhere as liberalism was in the eighteenth and nineteenth centuries and as socialism was for subsequent generations.16

As for the question of what an economy devoid of statist, corporatist and plutocratic rule would actually look like, it can be expected that removal of state-imposed barriers to obtainment of credit, entrepreneurship and economic self-sufficiency (as opposed to dependency on state and corporate bureaucracies for employment, insurance and social services) will be one where Colin Ward’s ideal of a “self-employed” society is largely realized.17 No longer will the average man be dependent on Chase Manhattan, Home Depot, General Motors, ‘Tesco or Texaco for his livelihood or his sustenance. Instead, he will have finally acquired the means of existing economically as a self-sufficient dignified individual in a community of peers where privilege is the result of merit and equal liberty is the unchallengeable prerogative of all.

Ανώνυμος είπε...

Το όνομα μου είναι : Karaba
Φίλες και φίλοι:Η αντιεξουσιαστική άποψη θέλει και δράση τέτοια που να μην μας οδηγεί στην φυλάκή.Ναί,ένα κομμα.Μια προσπάθεια απο υπέροχους ανθρώπους μπροστάρηδες ,με συμπαθητική όψη και πνεύμα,που έχουν ελεύθερη και προοδευτική σκέψη για το σύνολο που λέγεται κρατος.Δεν είναι αντιεξουσία το μπάχαλο αλλά η ουσία.Δεν είναι ουσία οι Μίζες,οι Μαστροπίες,Οι διασυνδέσεις των ολίογων σε στυλ μασονίας,οι ανεκπαίδευτοι άνθρωποι που τους ορίστικε η ζωή μας..όπως :αστυνομία ,εφορία,έλγχος,χαρτιά έναρξης ελεύθερου επαγγέλματος,υγειονομικό,πολεοδομία ...και όλα τους τα άλλα που είναι ίδια ακριβώς και άλλα χειρότερα.Αλλά για να φτιάξεις κόμμα θα σε κλωτσίσουν,θα σε ρουφιανέψουν ,θα σε ξεφτελισουν οικογενειακώς ,αυτά τα τομάρια του τίποτα που το παίζουν γαλαζοαίματοι.Αντε να πολεμίσουν τώρα μόνοι τους,αφου οι Τούρκοι εάν το θέλουν μπαίνουν σε 5 ώρες στην Αθήνα.Ποιός θα τους σταματίσει;; το παιδάκι της Θανάσαινας που υπηρετεί και περιμένει πως και όπως να απολυθεί;;;.Αντε στην υγεία μας παιδάκια και σοβαρευτείτε διότι σε λίγο οι μπάτσοι θα μπαίνουν στα σπιτια μας χωρις έγραφα.ΟΛΕ

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock