Συνεχιζει η ξεροκεφαλια στην Κυπρο

Παρολο που στην Ελλαδα φαινεται να μην το προσεχουν πολλοι, το Κυπριακο δεν εχει λυθει ακομα. Ναι μεν η Κυπρος μπηκε στην ΕΕ, αλλα ενα κομματι της συνεχιζεται να ειναι κατεχομενο. Υπαρχει ομως κατω απο την επιφανεια αρκετη κινητικοτητα.

Ο Τουρκος πρωθυπουργος, κ. Ερντογαν φαινεται να ενδιαφερεται ιδιαιτερως για μια λυση του θεματος, για να βγαλει απο τις πλατες της Τουρκιας ενα βαρος που θα την εμποδιζει στον ευρωπαικο της δρομο. Ο κ. Αναν επισης φαινεται να ενδιαφερεται για μια λυση, αφηνοντας να κυκλοφορει οτι ειναι ετοιμος για μια ακομα διαμεσολαβηση αν του ζητηθει. Οι Τουρκοκυπριοι επιθυμουν διακαως μια λυση, ωστε να μπουν και αυτοι στην ευρωπαικη οικογενεια. Ποιος αντιστεκεται λοιπον?

Ο μονος που ακομα δεν φαινεται να θελει λυση ειναι ο προεδρος Παπαδοπουλος. Δεν θελει να υποβαλλει γραπτα τις αλλαγες που επιθυμει στο Σχεδιο Αναν, δεν θελει συναντηση με τους Τουρκοκυπριους... Μα τελικα τι θελει αυτος ο ανθρωπος και για ποσο θα υποφερει πολλαπλα η Ελλαδα λογω ενος προβληματος, που τα "θυματα" του δεν ξερουν τι λυση θελουν (και αν την θελουν!)?

ΥΓ Ο διεθνης τυπος συνεχιζει να κατακρινει την υποκριτικη σταση των Κυπριων που το επαιζαν διαλλακτικα θυματα μεχρι να μπουν στην ΕΕ και τωρα ουτε να ακουν δεν θελουν την λεξη παραχωρηση ή συνεννοηση.

Φυλάκιση Ιρανών bloggers

Για μια άλλη φορά η ελευθερία του λόγου βρίσκεται στο στόχαστρο του θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν.

"«Επιβάλλοντας αυτή την αυστηρή ποινή εναντίον ενός blogger, ο στόχος τους [των ιρανικών Αρχών] είναι να αποτρέψουν τους δημοσιογράφους και τους χρήστες του Διαδικτύου από το να εκφράσουν τους εαυτούς τους ή να έλθουν σε επαφή με ξένα μέσα» δήλωσε εκπρόσωπος των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα.

...
Τον τελευταίο καιρό η ιρανική κυβέρνηση επιδίδεται σε μια εκστρατεία κατά των διαδικτυακών ημερολογίων, εμποδίζοντας την πρόσβαση σε ξένους δικτυακούς τόπους που φιλοξενούν blog και συλλαμβάνοντας περίπου 20 δημοσιογράφους του Διαδικτύου.

..
Περίπου 10.000 άτομα επισκέφθηκαν τη σχετική ιστοσελίδα της οργάνωσης. «Τα μάτια οκτώ εκατομμυρίων blogger θα είναι περισσότερο εστιασμένα στο Ιράν μετά τη σύλληψη Σιγκάρτσι, όχι λιγότερο» αναφέρει ο διευθυντής της Επιτροπής.

...
«Οι μουλάδες δεν θα μπορούν να κάνουν βήμα χωρίς αυτό να μαθευτεί σε όλη την κοινότητα των bloggers» " Πηγή: in.gr

Διαδώστε στα blog σας την είδηση και επισκεφτείτε την σελίδα της Επιτροπής για την Προστασία των Bloggers, η ελληνική blogόσφαιρα πρέπει να δείξει την συμπαράσταση της στους ιρανούς bloggers που δυστυχώς στην χώρα τους δεν έχουν αυτό που εμείς θεωρούμε αυτονόητο, την ελευθερία του λόγου.

Συλλογή υπογραφών για την πολιτική ορκωμοσία του προέδρου της Δημοκρατίας

Κάντε κλικ εδώ για να υπογράψετε στην συλλογή υπογραφών για την πολιτική ορκωμοσία του προέδρου της Δημοκρατίας που ξεκίνησε το ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ. Σε μια ελεύθερη κοινωνία το θρησκευτικό φρόνημα είναι υπόθεση ιδιωτική και η συνείδηση των πολιτών δεν μπορεί να ταυτίζεται εκ του νόμου με ορισμένο θρήσκευμα, έστω και αν αυτό υπερτερεί αριθμητικώς συντριπτικά. Ο θρησκευτικός όρκος ενθαρρύνει τις πολιτειακο-εκκλησιαστικές εμπλοκές. Η εκκλησία είναι σώμα πνευματικό κι όχι δεκανίκι του κράτους.

Προς την Βουλή των Ελλήνων

Ενόψει της επικείμενης ορκωμοσίας του νέου προέδρου της δημοκρατίας, εμείς οι κάτωθι Έλληνες πολίτες, με δεδομένο το συνταγματικό πρόσταγμα της ανεξιθρησκίας, συνυπογράφουμε την πρόταση του εκδότη της εφημερίδας Ελευθεροτυπία Θ. Τεγόπουλου, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας της 20ης Φεβρουαρίου 2005 (και βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.enet.gr/online/online_text?dt=20/02/2005&c=110&id=57481032 ), το σχετικό σκεπτικό της οποίας παραθέτουμε εδώ καθ' ολοκληρίαν:

"...Η ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ του εκλεγέντος προέδρου της Δημοκρατίας σε 20 μέρες είναι μια καλή ευκαιρία για να δοκιμαστεί η δημοκρατική συνείδηση όλων των βουλευτών. Και αυτών του κυβερνώντος κόμματος. Η πρότασή μας είναι να ορκίσει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας η πρόεδρος της Βουλής και όχι ο αρχιεπίσκοπος, όπως συνηθιζόταν ώς τώρα.

ΤΡΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ, μεταξύ άλλων, είναι αποφασιστικά:

* Η ανεξιθρησκεία, δηλαδή η ισότιμη θρησκευτική ελευθερία, είναι θεμελιώδης και μη υποκείμενη σε αναθεώρηση διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 13). Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πρόεδρος όλων των Ελλήνων. Ορθοδόξων, καθολικών, διαμαρτυρομένων, εβραίων, μωαμεθανών ή αθέων.

*Η αναφορά στην «επικρατούσα» θρησκεία στην Ελλάδα, που είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, κατά το άρθρο 3 του Συντάγματος, δεν έχει την έννοια της κανονιστικά επιβαλλόμενης ρύθμισης αλλά της στατιστικής διαπίστωσης.

*Η πίστη στο ορθόδοξο δόγμα και στον χριστιανισμό γενικότερα δεν αποτελεί προϋπόθεση εκλογιμότητας για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αντιθέτως προς το Σύνταγμα του '52. Εκεί προβλεπόταν για τον βασιλιά η υποχρεωτική πίστη του στην ορθοδοξία. Η ορκωμοσία του γινόταν ενώπιον και της Ιεράς Συνόδου. Ο όρκος του αναφερόταν και στην υπεράσπιση της ορθοδοξίας. Καταργήθηκαν όλα ήδη με το Σύνταγμα του '75.

Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ του Συντάγματος και ως προς τον θρησκευτικό όρκο που είχαν προτείνει 52 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (μεταξύ των οποίων και ο Κάρολος Παπούλιας) είναι, αν έλθει, για αργότερα. Τώρα επείγει ο εξοβελισμός των εξωσυνταγματικών θεοκρατικών πρακτικών. Αιτία δεν είναι ούτε η ανιστόρητη άρνηση των ιδιαίτερων ιστορικών δεσμών του έθνους με την ορθοδοξία, ούτε ο εκσυγχρονισμός, ούτε ο εξευρωπαϊσμός. Αιτία είναι η ανάγκη συμμόρφωσης προς τις επιταγές της συνταγματικής Δημοκρατίας.

ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ τους μάρτυρες που ορκίζονται ενώπιον του δικαστηρίου, τους ορκίζει ο πρόεδρος. Τον πρόεδρο της Δημοκρατίας πρέπει, συνεπώς, να τον ορκίσει η πρόεδρος της Βουλής. Διότι, κατά το Σύνταγμα (άρθρο 33) ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται απλώς και μόνον «ενώπιον της Βουλής»..."

Εμείς, ως Έλληνες πολίτες, συμφωνούμε με το παραπάνω σκεπτικό και ζητάμε από την βουλή των Ελλήνων να πράξει τα απαραίτητα ώστε ο Κάρολος Παπούλιας να ορκιστεί από την πρόεδρο της Βουλής.

Μετά τιμής, οι υπογράφοντες

Οι Παγίδες της Σκέψης, ή τα Συμπεράσματά μας Εξαρτώνται από τον Τρόπο της Σκέψης μας

Ο Κώστας είναι κοντός και ντροπαλός. Το πάθος του είναι η ποίηση και τα μουσεία τέχνης. Όταν ήταν μικρός τον πειράζανε οι συμμαθητές του στο σχολείο. Πιστεύετε ότι ο Κώστας είναι (1) πωλητής ή (2) πανεπιστημιακός καθηγητής φιλολογίας;

1. Αντιπροσωπευτικότητα
Διαβάζοντας το παραπάνω η απάντηση που έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι ότι ο Κώστας είναι πανεπιστημιακός καθηγητής φιλολογίας. Αυτό συμβαίνει διότι η εικόνα που μας δίνεται για τον Κώστα αντιπροσωπεύει την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για τους καθηγητές μάλλον παρά για τους πωλητές.

Αυτό, όμως, είναι λάθος διότι δεν λαμβάνονται υπόψη οι συχνότητες (frequencies) με τις οποίες απαντώνται αυτά τα δύο επαγγέλματα στον πληθυσμό. Με άλλα λόγια, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι πωλητές στη χώρα μας παρά πανεπιστημιακοί καθηγητές φιλολογίας. Επομένως είναι κατά πολύ πιθανότερο, στατιστικώς, ο Κώστας να είναι πωλητής παρά καθηγητής. Αυτή είναι η παγίδα της αντιπροσωπευτικότητας (representativeness).

2. Υπεραισιοδοξία
Η υπεραισιοδοξία (overconfidence phenomenon) είναι, όπως φανερώνει και η ονομασία, η τάση των ανθρώπων να είναι υπέρ το δέον αισιόδοξοι στις σκέψεις και τα πιστεύω τους.

Η υπεραισιοδοξία δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Κάποιες φορές μάλιστα μετατρέπεται σε αυτό-εκπληρούμενη προφητεία (self-fulfilling prophesy: το φαινόμενο κατά το οποίο οι προσδοκίες ενός ατόμου προκαλούν συμπεριφορά που επιβεβαιώνει τις προσδοκίες αυτές). Τις περισσότερες, όμως, φορές η υπεραισιοδοξία προκαλεί σπατάλη πόρων (π.χ. προσπάθεια, χρόνος, χρήμα) και οδηγεί στην απογοήτευση.

Έρευνες έχουν δείξει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υπεραισιόδοξοι. Η υπεραισιοδοξία μπορεί να αναφέρεται στις ικανότητες του ατόμου (στις έρευνες λιγότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες απαντούν ότι οι ικανότητές τους είναι κάτω του μέσου όρου σε θέματα όπως είναι το σεξ και η οδήγηση), στον βαθμό ελέγχου που νομίζει το άτομο ότι έχει όσον αφορά στο μέλλον ξεχνώντας την παράμετρο τύχη και, τέλος, σε ανταγωνιστικές καταστάσεις όπως είναι, π.χ., το χρηματιστήριο.

Σχετικά με το τελευταίο, ας ξεχάσουμε για λίγο το ανώριμον του ελληνικού χρηματιστηρίου, τη μηδαμινή έως ανύπαρκτη προστασία του επενδυτή, τη μάλλον θεμιτή προσπάθεια όλων αυτών των επενδυτικών συμβούλων και χρηματιστηριακών εταιρειών να προωθήσουν τις υπηρεσίες τους και ας δούμε τα γεγονότα.

Όλοι αυτοί οι σύμβουλοι προωθούν τις υπηρεσίες τους υπό την παραδοχή ότι μπορούν, χάρη στις υψηλές ικανότητές τους, να ξεπεράσουν σε απόδοση την απόδοση του Γενικού Δείκτη (ξεχνώντας βέβαια ότι για κάθε έναν που λεει «πούλησε» κάποιος άλλος λεει «αγόρασε»). Η τιμή μιας μετοχής είναι το σημείο ισορροπίας μεταξύ αυτών των δύο αντίθετων εντολών –που δίνονται όμως με την ίδια σιγουριά (υπεραισιοδοξία) από τους ειδικούς. Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι χαρτοφυλάκια μετοχών που επιλέγονται από τους ειδικούς δεν καταφέρνουν να έχουν απόδοση μεγαλύτερη από τυχαίως (randomly) επιλεγείσες μετοχές. Caveat emptor!

3. Διαθεσιμότητα
Ο όρος διαθεσιμότητα (availability) αναφέρεται στην τάση των ατόμων να κρίνουν την πιθανότητα εκδήλωσης μιας κατάστασης βάσει της διαθεσιμότητας αυτών των καταστάσεων στη μνήμη τους. Με άλλα λόγια, αν κάποιες καταστάσεις έρχονται αμέσως στο μυαλό μας θεωρούμε ότι είναι και συχνές.

Επί παραδείγματι, ας υποθέσουμε ότι τα media αρχίζουν αύριο να καλύπτουν με (ακόμη!) μεγαλύτερη ένταση (σοκαριστικές εικόνες, δραματική μουσική υπόκρουση, απαισιόδοξες αναλύσεις ειδικών) τις διάφορες ανθρωποκτονίες ενώ δεν δίνουν την ίδια σημασία στα αυτοκινητικά δυστυχήματα.

Το αποτέλεσμα θα είναι οι άνθρωποι να θεωρούν την πιθανότητα εκδήλωσης ανθρωποκτονιών μεγαλύτερη από ό,τι πραγματικά είναι ενώ το αντίθετο θα συμβεί για τα αυτοκινητικά δυστυχήματα. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει.

4. Αγκίστρωση
Η αγκίστρωση (anchoring) συμβαίνει όταν τα άτομα δίνουν μεγαλύτερη σημασία από ό,τι πρέπει στην αρχική πληροφορία που δέχονται.

Ας επιλέξουμε έναν τυχαίο αριθμό όπως είναι, π.χ., η ηλικία μου τουτέστιν 32. Τώρα, πιστεύετε ότι ο αριθμός των αφρικανικών χωρών που ανήκουν στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος από 32; Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο αριθμός τους;

Προφανώς η ηλικία μου δεν έχει καμία σχέση με την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Κατά πάσα πιθανότητα, όμως, η ηλικία μου είχε κάποια επίδραση στην απάντησή σας. Όταν τέθηκε αυτό το ερώτημα σε έρευνες, οι ερωτώμενοι στους οποίους είχε δοθεί μεγάλος αριθμός απάντησαν ότι οι αφρικανικές χώρες που ανήκουν στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ανέρχονται σε 45+. Αντίστοιχα, οι ερωτώμενοι στους οποίους είχε δοθεί μικρός αριθμός απάντησαν ότι ανέρχονται σε 25-.

Το φαινόμενο της αγκίστρωσης δεν έχει να κάνει μόνο με αριθμούς. Σε μια άλλη, κλασική πλέον στην κοινωνική ψυχολογία, έρευνα οι συμμετέχοντες έβλεπαν τον υπεύθυνο της έρευνας καθώς ζητούσε από ένα άτομο να γράψει ένα δοκίμιο υπέρ του Φιντέλ Κάστρο, ενώ άλλοι συμμετέχοντες τον έβλεπαν καθώς ζητούσε από ένα άλλο άτομο να γράψει ένα δοκίμιο κατά του Φιντέλ Κάστρο.

Αφότου διάβασαν το δοκίμιο υπέρ και το δοκίμιο κατά, ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να μαντέψουν την πραγματική γνώμη του γράφοντος για τον Κάστρο. Το αποτέλεσμα ήταν οι συμμετέχοντες που διάβασαν το δοκίμιο υπέρ να θεωρήσουν ότι ο συγγραφέας ήταν μάλλον υπέρ του Κάστρο και στην πραγματικότητα, ενώ αυτοί που διάβασαν το δοκίμιο κατά να θεωρήσουν το αντίθετο. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες γνώριζαν ότι οι συγγραφείς δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσουν τις εντολές του υπεύθυνου της έρευνας.


5. Προκατάληψη
Η προκατάληψη (motivational bias) συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δίνουν μεγαλύτερη σημασία από ό,τι πρέπει στην προσωπική τους εμπειρία.

Για παράδειγμα, κάποιος που χάνει ένα συγγενικό του πρόσωπο σε αυτοκινητικό δυστύχημα γίνεται μετά περισσότερο προσεκτικός όταν οδηγάει. Ωστόσο, θα έπρεπε να είναι προσεκτικός εξ αρχής εφόσον γνωρίζουμε ότι χιλιάδες άτομα χάνουν τη ζωή τους ετησίως στην άσφαλτο.

Το παραπάνω είναι ένα παράδειγμα «θετικής» προκατάληψης. Υπάρχει, όμως, και η «αρνητική» προκατάληψη. Επί παραδείγματι, κάποιος καπνιστής προέρχεται από οικογένεια καπνιστών κανείς από τους οποίους δεν έχει εμφανίσει πάθηση που συνδέεται με το κάπνισμα (λ.χ. καρκίνο, καρδιακά και αναπνευστικά προβλήματα) παρά το προχωρημένο της ηλικίας τους. Σε αυτήν την περίπτωση, ο καπνιστής θεωρεί ότι, εφόσον οι δικοί του δεν έπαθαν ποτέ τίποτα, δεν θα πάθει ούτε αυτός. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με τις στατιστικές πιθανότητες να εμφανίσει κάποια τέτοια πάθηση εφόσον καπνίζει.

6. Διαιώνιση των ζημιών
Η διαιώνιση των ζημιών (sunk-cost trap) συμβαίνει όταν το άτομο έχει επενδύσει πόρους (χρήματα, χρόνο, ενέργεια) προσπαθώντας να πετύχει κάποιο σκοπό όπως είναι, π.χ., να κερδίσει στο καζίνο, να σώσει μια ερωτική σχέση που παραπαίει ή, για να δώσουμε ένα επιχειρηματικό παράδειγμα, να συνεχίζει να επενδύει σε κάποιο ζημιογόνο project το οποίο προφανώς δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας.

Η παγίδα αυτή οφείλεται στην τάση των ανθρώπων να αποστρέφονται τις ζημίες και να προσπαθούν να έχουν κέρδη. Ωστόσο, κάποιες φορές είναι καλύτερο να σταματάμε τις ζημίες μας παρά να συνεχίζουμε να κυνηγάμε τα κέρδη χάνοντας έτι περισσότερους πόρους.

7. Επιβεβαίωση
Η επιβεβαίωση (confirmation bias) είναι η τάση να ψάχνουμε πληροφορίες που επιβεβαιώνουν την αρχική μας άποψη για κάποιο θέμα και να αποφεύγουμε πληροφορίες που δεν την επιβεβαιώνουν. Αυτό, όμως, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να μην ανακαλύψουμε σημαντικά λάθη στην άποψή μας ή να παραβλέψουμε άλλες εναλλακτικές απόψεις που μπορεί να είναι ορθότερες.

Κλασικό παράδειγμα αποτελεί το «δίλημμα του σερβιτόρου». Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν σερβιτόρο σε ένα εστιατόριο σε ώρα αιχμής. Λόγω της πολλής δουλειάς δεν μπορεί να εξυπηρετήσει άριστα όλους τους πελάτες οπότε εξυπηρετεί καλύτερα αυτούς που πιστεύει ότι θα του δώσουν καλό φιλοδώρημα. Και έτσι φαίνεται να γίνεται. Μόνο οι πελάτες που πρόβλεψε ότι θα του δώσουν καλό φιλοδώρημα το κάνουν.

Ωστόσο, ο σερβιτόρος δεν συνειδητοποιεί ότι το φιλοδώρημα μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της καλύτερης εξυπηρέτησης που προσφέρει στους συγκεκριμένους πελάτες και άρα η έλλειψη φιλοδωρήματος από τους πελάτες που δεν εξυπηρέτησε καλά οφείλεται στην κακή εξυπηρέτηση.

Λογικά, ο μόνος τρόπος για να εξακριβώσει αν είχε δίκιο εξ αρχής είναι να μην εξυπηρετήσει καλά αυτούς που του φαίνονται ότι θα αφήσουν φιλοδώρημα και να εξυπηρετήσει άριστα αυτούς που του φαίνονται ότι δεν θα δώσουν φιλοδώρημα.


Cogito ergo sum

Πρωτοδημοσιεύθηκε εδώ

Θα Χρησιμοποιούσε ο Adam Smith το Linux;

Αντί lead: υποθέτω ότι λόγω του τίτλου, που είναι εσκεμμένα «παραπλανητικός» :), κάποιοι αναγνώστες θεώρησαν ότι το post θα αναφέρεται στην τεχνική υπεροχή ή μη του Linux. Σόρρυ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου –άλλωστε, δεν είμαι ειδικός. Επομένως, εάν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία αναγνωστών, μη χάνετε άδικα τον χρόνο σας εδώ. Από την άλλη πλευρά όμως,...


...εάν σας ενδιαφέρει η σχέση που υπάρχει μεταξύ του Adam Smith, της ελεύθερης αγοράς (ναι, ναι, αναφέρομαι σε εκείνο το κακό που ακούει στο όνομα καπιταλισμός! ) και του open source εν γένει, τότε, νομίζω, θα βρείτε αυτό το post ενδιαφέρον. Πάμε λοιπόν;

Πρώτα, μερικές παραδοχές
Πώς μου ήρθε η ιδέα γι’ αυτό το post; Περιδιαβαίνοντας σε κάποια ελληνικά blogs, συζητώντας με φίλους προγραμματιστές που είναι ένθερμοι υποστηρικτές του open source, παρατηρώντας γενικά τη διαμάχη μεταξύ open source και proprietary source (το λεω σωστά;) κατέληξα σε μία βασική παραδοχή επί της οποίας θα στηρίξω τα λεγόμενά μου.

Η παραδοχή μου είναι: από τη μια έχουμε τους υποστηρικτές του open source τους οποίους, για την ευκολία της συζήτησης, επιτρέψτε μου να τους κατατάξω στους «καλούς», και από την άλλη έχουμε τους υποστηρικτές του proprietary source τους οποίους, για τον ίδιο λόγο, επιτρέψτε μου να τους κατατάξω στους «κακούς».

Ο βασιλιάς των κακών είναι η Microsoft, σωστά; Το σκεπτικό των καλών παει, αν το αντιλαμβάνομαι καλά, κάπως έτσι: Η Microsoft κρατάει το source code κλειστό, αποτελεί μονοπώλιο, εξοντώνει έτσι τις υπόλοιπες software εταιρείες, δεν προάγει την καινοτομία στο software industry, κρατάει αιχμάλωτους τους πελάτες της και, τέλος, τα προϊόντα της είναι κακής ποιότητας. Εδώ συμφωνώ με τους καλούς.

Το σκεπτικό των καλών συνεχίζει κάπως έτσι: η Microsoft, μια γιγαντιαία πολυεθνική εταιρεία, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του καπιταλισμού και των δεινών του, ο Bill Gates είναι ο αρχέτυπος καπιταλιστής, έπεται λοιπόν ότι ο καπιταλισμός είναι κακός, καταδυναστεύει τους καταναλωτές και, φυσικά, τους πολίτες. Εδώ διαφωνώ με τους καλούς.

Γιατί διαφωνώ
Η Microsoft είναι πολυεθνική εταιρεία. Ο Bill Gates είναι ο αρχέτυπος καπιταλιστής. Ο καπιταλισμός, όμως, δεν είναι ο Gates. Ο καπιταλισμός –ως οικονομικοπολιτική έννοια- δεν συνάδει με τις πρακτικές του Gates και του κάθε Gates. Με άλλα λόγια, διαφωνώ διότι ο καπιταλισμός (ή, καλύτερα, η ελεύθερη αγορά) είναι υπέρ του ελεύθερου –αλλά όχι ασύδοτου- ανταγωνισμού, είναι κατά των μονοπωλίων, είναι υπέρ του καταναλωτή. (Αν ενδιαφέρεται κανείς, έχω αναφερθεί σε άλλο post στον καπιταλισμό και ειδικότερα σε μία από τις εκφάνσεις του που είναι τα brands).

Εδώ θα κάνω μόνο μερικές γενικές σκέψεις. Πρώτον, η Microsoft αναπτύχθηκε στις Η.Π.Α., μια καπιταλιστική χώρα, αλλά, επίσης, σε αυτήν τη χώρα ήταν που πήγε στα δικαστήρια κατηγορούμενη για μονοπωλιακές τακτικές –να το «πολιτική» στο «οικονομικοπολιτική έννοια». Και μάλιστα η πρωτοβάθμια απόφαση ήταν κατά της.

Ας υποθέσουμε, όμως, ότι η x Microsoft ήταν ελληνική εταιρεία. Πόσες πιστεύετε ότι θα ήταν οι πιθανότητες να βρεθεί ενώπιον του ελληνικού συστήματος δικαιοσύνης; Και, φυσικά, δεν νομίζω να θεωρεί κανείς τη χώρα μας περισσότερο καπιταλιστική από τις Η.Π.Α. (και ας μην ξεχνάμε ότι εδώ, σε αυτήν την σοσιαλιστική (μέχρι πρότινος τουλάχιστον) και προοδευτική κατά τα άλλα χώρα, ευδοκιμούν τακτικές ελέγχου της αγοράς από διάφορες εταιρείες, αλλά τα media, οι πολιτικοί μας, η δήθεν Επιτροπή Ανταγωνισμού και λοιποί εθνοσωτήρες ασχολούνται με το πόσο έχει το μαρούλι...)...

Δεύτερον, ο καπιταλισμός (εννοώ μόνο το «οικονομική» του «οικονομικοπολιτική έννοια») ανέθρεψε τη Microsoft, αλλά είναι η εγγενής «δημιουργική καταστροφή» (τη φράση πρώτος εισήγαγε ο αυστριακός οικονομολόγος Joseph Schumpeter) του καπιταλισμού που τώρα στρέφεται εναντίον της. Είναι ο υγιής ανταγωνισμός, είναι η ελεύθερη αγορά, είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός που τώρα την στριμώχνει. IBM, Sun Microsystems κ.ά. είναι, αν θυμάμαι καλά,...καπιταλιστές! Ιδού, λοιπόν, η έννοια του ελεύθερου ανταγωνισμού. Πρόσφατα, π.χ., η IBM απελευθέρωσε 500 πατέντες. Γιατί το έκανε; Από την καλή της την ψυχή; Όχι, βέβαια, το έκανε για να προωθήσει το open source ως αντίβαρο στην Microsoft. Να, λοιπόν, που η επιδίωξη του ιδιοτελούς συμφέροντος οδηγεί στο γενικό καλό...

Τρίτον, ας δούμε ποιος ήταν ο λόγος που ξεκίνησε το open source. Προφανώς η επικυριαρχία της Microsoft. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποιος είχε την ιδέα να ανταγωνιστεί με αυτόν τον τρόπο τη Microsoft. Το έκανε από την καλή του την καρδιά; Γιατί ήθελε απλώς να νικήσει το «κακό»; Δεν νομίζω. Απλά, είχε την ευφυία να δημιουργήσει ένα διαφορετικό business model ώστε να ανταγωνιστεί. Άλλωστε σήμερα το Linux, π.χ., δεν είναι ουσιαστικά μια πολυεθνική καπιταλιστική εταιρεία; Δεν είναι ένα ισχυρό brand; Δεν έχει κέρδη; Αυτό είναι ο καπιταλισμός.

Ας δούμε ένα άλλο διεθνές brand τώρα –το Firefox. Ποιο είναι το business model του; Δημιουργώ έναν not-for-profit οργανισμό και επιτίθεμαι έτσι στη Microsoft. Επί τη ευκαιρία, από πού είχε την αρχική του χρηματοδότηση; Από την AOL, την IBM, την Sun Microsystems και την Nokia –και αυτές οι εταιρείες δεν είναι σίγουρα μαγαζάκια της γειτονιάς, είναι (νάτες πάλι οι κακές λέξεις) καπιταλιστικές, πολυεθνικές εταιρείες...

Ας δούμε όμως μερικές από τις σκέψεις του πατέρα της Οικονομικής επιστήμης, του πιονέρου της ελεύθερης αγοράς και του φιλελευθερισμού, του Adam Smith (Έρευνα για τη φύση και τις αιτίες του Πλούτου των Εθνών, 1776).

«Δεν περιμένουμε το φαγητό μας να προέλθει από την καλοσύνη του χασάπη, του ζυθοποιού, ή του φούρναρη, αλλά από μέριμνα για το προσωπικό τους συμφέρον».

«Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ευημερεί και να ευτυχεί ενόσω το κατά πολύ μεγαλύτερο μέρος πένεται και δυστυχεί».

«Η κατανάλωση είναι ο μοναδικός σκοπός και λόγος ύπαρξης ολόκληρης της παραγωγής».

«Το μονοπώλιο είναι ένας μεγάλος εχθρός της καλής διαχείρισης, που δεν είναι δυνατόν να καθιερωθεί σε μια χώρα, παρά μόνο μέσω του ελεύθερου και γενικού ανταγωνισμού, ο οποίος αναγκάζει κάθε άτομο να καταφύγει σε αυτόν, για την υπεράσπιση των ιδίων του συμφερόντων, με αποτέλεσμα να προκύπτει έτσι το γενικότερο καλό της κοινωνίας».

«Η πολιτική της Ευρώπης, με το να μην αφήνει τα πράγματα ελεύθερα, προκαλεί άλλες ανισότητες, πολύ μεγαλύτερης σημασίας».

«Το συμφέρον των επιχειρηματιών είναι πάντα η διεύρυνση της αγοράς και ο περιορισμός του ανταγωνισμού. Η διεύρυνση της αγοράς ενδέχεται συχνά να συμβαδίζει σε σημαντικό βαθμό με τα συμφέροντα της κοινωνίας. Αλλά ο περιορισμός του ανταγωνισμού είναι πάντα αντίθετος με αυτά, και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δώσει στους επιχειρηματίες τη δυνατότητα να επιβάλουν, για δικό τους λογαριασμό, ένα αυθαίρετο φόρο επί των άλλων συμπολιτών τους, μέσω της αύξησης των κερδών τους πάνω από τα φυσικά τους επίπεδα».

Όπως καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ο μεγάλος εχθρός του Adam Smith, αντίθετα από ό,τι πιστεύεται, δεν είναι τόσο το ίδιο το κράτος όσο τα κάθε είδους μονοπώλια. Και κάτι ακόμη: Αυτά που λεει ο Adam Smith δεν είναι απλά φιλοσοφίες, αλλά τις τεκμηριώνει στο βιβλίο του. Είναι αλάθητος; Όχι. Αλλά η ουσία της θεωρίας του είναι ορθή...

Συμπερασματικά
Η ελεύθερη αγορά, ο καπιταλισμός αν θέλετε, ως οικονομικοπολιτική έννοια, είναι κατά των μονοπωλίων, κατά του αθέμιτου και ασύδοτου ανταγωνισμού, αλλά υπέρ του καταναλωτή και υπέρ της κοινωνίας. Και το ότι είναι υπέρ όλων αυτών δεν είναι αποτέλεσμα της καλοσύνης του, δεν είναι αποτέλεσμα της «ηθικής των προθέσεων», αλλά της ιδιοτέλειας του ατόμου που, στην προσπάθεια για την επιδίωξη του προσωπικού του συμφέροντος, οδηγεί στο γενικότερο καλό. Το γεγονός ότι πολλές φορές γίνεται το αντίθετο δεν έχει να κάνει με τη δήθεν εγγενή κακία του καπιταλισμού, αλλά με τις εσφαλμένες και συνήθως ταπεινών ελατηρίων πράξεις ή παραλείψεις του κράτους.


Πρωτοδημοσιεύθηκε εδώ

Τι έκανε η κυβέρνηση στα χρήματά μας;

Το Δίκτυο Ελευθερίας σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου "Τι έκανε η κυβέρνηση στα χρήματα μας" του Murray Rothbard που εξέδωσε σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ελάτη

Η παρουσίαση θα λάβει χώρα στο βιβλιοπωλείο Πατάκη, Ακαδημίας 65, στην Αθήνα, την Τρίτη 22 Φεβρουαρίου στις 6 το απόγευμα. Ομιλητές θα είναι ο Πάσχος Μανδραβέλης, ο Πάνος Ευαγγελόπουλος και ο Δημήτρης Σκάλκος. Το βιβλίο προλογίζει ο επιχειρηματίας και μαθητής των James Buchanan (Nobel Prize 1986)και Gordon Tullock, Ιάσων Ζαφόλιας.

Το "Αόρατο Χέρι", τα PC, κι η Ανακύκλωση

Πώς μπορεί να εφαρμοστεί η ανακύκλωση ώστε να είναι όλοι –περιβάλλον, επιχειρήσεις, καταναλωτές- κερδισμένοι; Η λύση: η εφευρετικότητα του «αόρατου χεριού»΄ η εφευρετικότητα της ελεύθερης αγοράς.

Καταρχάς, ένα word-association test: «Περιβάλλον;», «Ανακύκλωση;», «Ελεύθερη αγορά;». «Καλό», «Καλή», «Κακή». Αυτές είναι, υποθέτω, οι λέξεις που έρχονται στο μυαλό των περισσοτέρων όταν ακούν τις παραπάνω λέξεις. Το περιβάλλον, η προστασία του δηλαδή, είναι κάτι καλό, η ανακύκλωση είναι κάτι καλό, η ελεύθερη αγορά είναι κάτι κακό. Είναι, όμως, έτσι ακριβώς;

Αναμφίβολα η προστασία του περιβάλλοντος είναι κάτι καλό όπως είναι και η ανακύκλωση. Ωστόσο η ανακύκλωση, για παράδειγμα, επιφέρει κόστος. Επομένως, στις περισσότερες περιπτώσεις, η απόφαση για την εφαρμογή προγράμματος ανακύκλωσης πρέπει να λαμβάνεται κατόπιν αξιολόγησης του κόστους και του οφέλους της (cost-benefit analysis).

Πολύ συχνά το κράτος παρεμβαίνει με διάφορες κανονιστικές ρυθμίσεις και νόμους οι οποίες έχουν ως σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά το σύνηθες αποτέλεσμα είναι απλώς να επιβαρύνει με κόστος τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές. Στην καλύτερη περίπτωση, η προστασία του περιβάλλοντος επιτυγχάνεται με σημαντικό, όμως, κόστος. Κόστος, δηλαδή, που υπερβαίνει το όφελος. Στη χειρότερη περίπτωση, η προστασία του περιβάλλοντος δεν επιτυγχάνεται αλλά το κόστος παρόλα αυτά πρέπει να επωμισθεί από τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές. Με άλλα λόγια, σε αυτές τις περιπτώσεις, η ανακύκλωση αφενός μειώνει τα κέρδη των επιχειρήσεων και αφετέρου επιβαρύνει τις τσέπες των καταναλωτών.

Υπάρχει, όμως, κι άλλη λύση. Το «αόρατο χέρι» του Adam Smith. Η προστασία, δηλαδή, του περιβάλλοντος με βασισμένες στην αγορά μεθόδους οι οποίες έχουν θετικά αποτελέσματα για όλους: περιβάλλον, επιχειρήσεις, καταναλωτές. Ένα τέτοιο παράδειγμα του «αόρατου χεριού» εν δράσει αποτελεί και η πρόσφατη κίνηση της εταιρείας online δημοπρασιών eBay με το πρόγραμμά της Rethink.

Κάθε μέρα στις Η.Π.Α. αντικαθίστανται περίπου 130.000 ηλεκτρονικοί υπολογιστές από τους οποίους μόνο το 1/10 περίπου ανακυκλώνεται. Ως γνωστόν, όμως, οι υπολογιστές περιέχουν τοξικά στοιχεία όπως είναι ο μόλυβδος και ο υδράργυρος τα οποία είναι πολύ επιβλαβή για το περιβάλλον και τον άνθρωπο.

Αυτού του είδους τα απορρίμματα, το λεγόμενο e-waste, αποτελεί το ταχύτερα αυξανόμενο είδος απορρίμματος και στην Ευρώπη. Ως εκ τούτου, η Ευρωπαϊκή Ένωση θέσπισε μία ντιρεκτίβα το 2003 η οποία υποχρεώνει του κατασκευαστές στην ανακύκλωση των προϊόντων τους και η οποία λίγο-πολύ δεν εφαρμόζεται καθότι δεν έχει γίνει νόμος στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. Στις Η.Π.Α. και συγκεκριμένα στην Καλιφόρνια από 1/1/2005 τέθηκε σε ισχύ νόμος σύμφωνα με τον οποίο επιβάλλεται ένα επιπλέον ποσοστό στην τιμή πώλησης υπολογιστών κ.λπ. ώστε να καλυφθεί έτσι το κόστος της ανακύκλωσής τους.

Η αντίδραση των εταιρειών, όπως είναι η IBM, η Hewlett-Packard και η Dell, ήταν να εφαρμόσουν τα δικά τους προγράμματα ανακύκλωσης ώστε να αποτρέψουν έτσι την περαιτέρω θέσπιση (κοστοβόρων) νόμων και ρυθμίσεων σχετικά με την ανακύκλωση. Ωστόσο, τα περισσότερα από αυτά τα προγράμματα δεν έχουν επιδείξει ιδιαίτερη επιτυχία και ο κυριότερος λόγος γι’ αυτό είναι ότι επιβαρύνουν τον καταναλωτή με κάποιο κόστος. Για παράδειγμα, για να πάρει η Apple πίσω έναν παλιό Mac για ανακύκλωση θα πρέπει ο κάτοχός του να πληρώσει τριάντα δολάρια.

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι: πώς μπορεί να εφαρμοστεί η ανακύκλωση ώστε να είναι όλοι –περιβάλλον, επιχειρήσεις, καταναλωτές- κερδισμένοι; Η λύση: η εφευρετικότητα του «αόρατου χεριού»΄ η εφευρετικότητα της αγοράς.

Ας δούμε τι έκανε η eBay. Ο Patrick Jabal είναι υπεύθυνος της κατηγορίας Computer and Networking στην eBay. Οι ετήσιες συναλλαγές αυτής της κατηγορίας ανέρχονται στα 2.5 δισ δολάρια. Ο Jabal παρατήρησε ότι υπήρχε ζήτηση για μεταχειρισμένους, φθηνούς υπολογιστές αλλά δεν υπήρχε η ανάλογη προσφορά. Μολονότι πολλοί χρήστες του eBay είχαν στην κατοχή τους παλιούς υπολογιστές που δεν τους χρησιμοποιούσαν πλέον αυτοί έμεναν πεταμένοι σε μια γωνιά του σπιτιού τους διότι το να τους προσφέρουν για πώληση μέσω της eBay ήταν δύσκολο. Ο Jabal, θέλοντας να αυξήσει την προσφορά, ανέλυσε το πρόβλημα και το συμπέρασμά του ήταν ότι η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους κατόχους των παλιών υπολογιστών δεν γνώριζαν τα τεχνικά χαρακτηριστικά αυτών και επομένως τους ήταν δύσκολο να τους «ανεβάσουν» στο site της eBay.

Η λύση του Jabal ήταν να δημιουργήσει ένα web-based πρόγραμμα το οποίο σκανάρει τους παλιούς υπολογιστές και βλέπει έτσι τα εξαρτήματά τους. Έτσι γίνεται εύκολο για τον κάτοχο να αξιολογήσει την αξία του υπολογιστή του και να τον προσφέρει προς πώληση μέσω της eBay. Ο Jabal, λοιπόν, διέγνωσε μια ανισορροπία μεταξύ της προσφοράς και της ζήτησης και τη διόρθωσε με αυτόν τον απλό και έξυπνο τρόπο.

Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Γνωρίζοντας το πρόβλημα του e-waste και την αυξανόμενη νομοθεσία περί ανακύκλωσης σκέφτηκε τι θα μπορούσε να κάνει γι’ αυτό το πρόβλημα. Το αποτέλεσμα ήταν η eBay να διευκολύνει τους χρήστες της στη δωρεά του παλιού τους υπολογιστή σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα ή στην προώθησή του σε κάποιο κέντρο ανακύκλωσης της περιοχής τους. Δεν νομίζω, πραγματικά, ότι θα μπορούσε η eBay να έχει διαλέξει καλύτερο όνομα για αυτό το πρόγραμμα. Το Rethink έπεσε διάνα.

Εν κατακλείδι, η εφευρετικότητα της eBay, πρώτον, δημιούργησε αξία (value) τόσο γι’ αυτούς που ήθελαν να αγοράσουν ένα μεταχειρισμένο pc όσο και γι’ αυτούς που ήθελαν να το πουλήσουν, δεύτερον, αύξησε έτσι και η ίδια τα έσοδά της και, τρίτον, βοήθησε στην εφαρμογή της ανακύκλωσης και την προστασία του περιβάλλοντος. Το «αόρατο χέρι» εν δράσει.

Πρωτοδημοσιεύθηκε εδώ

Ο ανθρωπος πανω απο τα κερδη?

Για μια ακομη φορα η αξιοποιηση των ολυμπιακων εγκαταστασεων προσκρουει στις αντιδρασεις των κατοικων της περιοχης, οι οποιοι με την βοηθεια πολλων ΜΜΕ ελπιζουν να φωναξουν αρκετα ωστε να περασει η θεση τους. Και το αστειο ειναι το συνθημα τους: Ο ανθρωπος πανω απο τα κερδη!

Μηπως εννοουν ο εαυτουλης μας πανω απο ολα? Γιατι αλλιως δεν εξηγειται η επιμονη τους σε νεοπλουτιστικα σχεδια μεγαλειου για τον καθε τοπικο δημαρχο. Παρκο θελουν ολο το Ελληνικο, παρκο και στον ιπποδρομο. Πολλοι απο μας εχουν δει την πλανη αυτων των επιχειρηματων, εχουν επιχειρηματολογησει υπερ μιας αξιοποιησης των χωρων που θα χρησιμοποιει την ιδιωτικη πρωτοβουλια. Εγω αναρωτιεμαι για μια ακομη φορα. Ποιος ειπε στον καθε δημαρχισκο οτι του ανηκουν αυτοι οι χωροι? Ποιος τους εδωσε το δικαιωμα να απαιτουν να οφεληθουν τοσο ανισα απο μια Ολυμπιαδα που κοστισε τοοοσο πολυ σε ολους τους Ελληνες? Νομιζει ο δημαρχος Ελληνικου πχ οτι πληρωσαμε ολοι τετοια ποσα για το νεο αεροδρομιο ωστε ο χωρος του παλιου να γινει παρκο για την παρεα του? Υπαρχουν σιγουρα πολυ καλυτεροι τροποι αξιοποιησης και ειναι καθηκον της κυβερνησης να βαλει αυτους τους ΝΙΜΒΥιστες στην θεση τους!

Οι αυξησεις των μισθων στο δημοσιο το 2005

Μετρημενες αυξησεις λιγο πανω απο τον προυπολογισμο για το 2005 σχεδιαζει η κυβερνηση. Και ενω δεδομενης της κακιστης καταστασης των ελληνικων δημοσιονομικων (υψηλοτατο ελλειμα και σχετικα χαμηλη αναπτυξη) αυτη η κινηση ηταν αναμενομενη οι αντιδρασεις ποικιλουν.
Αλλες εφημεριδες οπως η Καθημερινη βλεπουν ενα αναγκαιο κακο και αλλες βλεπουν μια απαραδεκτη πολιτικη λιτοτητας.
Το βραβειο ασυναρτητης λογικης ομως παει παλι στην Ελευθεροτυπια ! Με τυπικα κακη δημοσιογραφια ονομαζει τις αυξησεις μειωσεις (ο τιτλος αρθρου "700 εκατ. ευρώ λιγότερα από πέρυσι" ειτε ειναι απλη χοντροκομμενη απατη ειτε οφειλεται στα προβληματα μαθηματικης σκεψης της "Ε" που εχω επισημανει και πιο παλια) και ωρυεται κατα της κυβερνησης χωρις βεβαια να προτεινει καποια εναλλακτικη.

Εγω αναρωτιεμαι γιατι η λεξη λιτοτητα στην Ελλαδα ειναι αναθεμα για οποιον την χρησιμοποιει. Αναρωτιεμαι απο που και ως που οι ηδη υπερβολικα προστατευμενοι δημοσιοι υπαλληλοι ζητουν μεγαλες αυξησεις ενω στην πραγματικοτητα το μονο που δικαιουνται ειναι μια απολυση?
Δικαιωμα να απαιτει εχει μονο οποιος προσφερει. Δεν ειδα το ελληνικο δημοσιο να καλυτερευει απο περυσι, ουτε τους υπαλληλους να δουλευουν περισσοτερο, ουτε η παραγωγικοτητα τους αυξηθηλε. Οποτε αυξησεις ζητανε απο τους φορολογουμενους, ΓΙΑΤΙ? Ειμαστε νομιζουν πιο βλακες ή πιο κοροιδα απο περυσι?

Pro Logo: Don’t shoot the brand!®

Πολλοί υποστηρίζουν: «Κάτω τα brands, κάτω οι πολυεθνικές, κάτω το ελεύθερο εμπόριο, κάτω η παγκοσμιοποίηση, κάτω ο καπιταλισμός!». Έχουν άδικο.

No Logo
Η βίβλος των ανθρώπων που εναντιώνονται στα brands, τις πολυεθνικές και την παγκοσμιοποίηση είναι το βιβλίο της Naomi Klein με τίτλο «No Logo: Taking Aim at the Brand Bullies».

Η κεντρική ιδέα της Klein είναι ότι τα brands αντιπροσωπεύουν «a fascist state where we all salute the logo and have little opportunity for criticism because our newspapers, television stations, Internet servers, streets and retail spaces are all controlled by multinational corporate interests» (σελ. 187). Η συγγραφέας θεωρεί ότι οι καταναλωτές είναι έρμαια των πολυεθνικών εταιρειών και των brands και ότι η παγκοσμιοποίηση είναι κάτι κακό ιδίως για τις φτωχές χώρες.

Η συλλογιστική της είναι, συνοπτικά, η εξής: στη νέα παγκόσμια οικονομία τα brands αντιπροσωπεύουν ένα τεράστιο μερίδιο της αξίας των εταιρειών και αποτελούν τη μεγαλύτερη πηγή των κερδών τους. Ως εκ τούτου οι εταιρείες, αντί να παράγουν προϊόντα, επικεντρώνονται στο μάρκετινγκ εικόνων (images) και τρόπου ζωής (lifestyle) και μεταφέρουν την παραγωγή τους σε χώρες του τρίτου κόσμου. Οι εταιρείες εκμεταλλεύονται τους καταναλωτές όπου κι αν αυτοί βρίσκονται, αλλά και τους εργαζόμενους σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους όπως είναι οι χώρες της Ασίας.

Pro Logo
Η Naomi Klein κάνει λάθος. Το ερώτημα, φυσικά, είναι γιατί κάνει λάθος. Μπορεί να θεωρήσετε ότι επειδή έχω σπουδάσει μάρκετινγκ είμαι προκατειλημμένος υπέρ των brands. Είναι κι αυτό. Άλλωστε, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει! Ωστόσο, πιστεύω ότι αυτά που υποστηρίζει η Naomi Klein είναι αντικειμενικά περισσότερο λανθασμένα παρά σωστά. Σε αυτό το post θα υποστηρίξω με όσο πιο λογικά επιχειρήματα μπορώ ότι τα brands κάνουν περισσότερο καλό παρά κακό και ειδικότερα ότι:

1. Ωφελούν τον καταναλωτή.

2. Συνεισφέρουν στη δημιουργία πλούτου

3. Υποκινούν την εταιρική κοινωνική ευθύνη


1. Ωφελούν τον καταναλωτή
Η λέξη brand (μάρκα, σήμα) προέρχεται από το αρχαίο ρήμα brandr που σήμαινε «καίω». Ως γνωστόν, παλαιότερα οι αγρότες σημάδευαν με καυτό σίδερο τα ζώα τους ώστε να τα ξεχωρίζουν.

Με ποιο τρόπο τα brands ωφελούν τον καταναλωτή; Το κάθε brand αντιπροσωπεύει τον κατασκευαστή του οπότε ο καταναλωτής ξέρει ποιος είναι υπεύθυνος σε περίπτωση που δεν μείνει ικανοποιημένος από το brand για οποιονδήποτε λόγο. Στον No Logo κόσμο, όμως, που πρεσβεύει η Klein πώς μπορεί να ξέρει ο καταναλωτής ποιος είναι υπεύθυνος αν δεν μείνει ικανοποιημένος από ένα προϊόν;

Μέσω της χρήσης διάφορων brands ο καταναλωτής μαθαίνει ποιο brand ικανοποιεί τις ανάγκες του και ποιο όχι. Επομένως, τα brands απλοποιούν την απόφαση για την αγορά ενός προϊόντος. Τα brands επιτρέπουν στους καταναλωτές να μειώσουν τα λεγόμενα, σύμφωνα με τους οικονομολόγους, search costs. Τα search costs διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: τα internal search costs και τα external search costs. Τα πρώτα αναφέρονται στο πόσο χρειάζεται να σκεφθεί ο καταναλωτής πριν επιλέξει κάποιο προϊόν, ενώ τα δεύτερα αναφέρονται στο πόσο πρέπει να ψάξει. Στον No Logo κόσμο, όμως, τα search costs αυξάνονται.

Η σχέση μεταξύ των brands και των καταναλωτών είναι ένα είδος συμβολαίου. Οι καταναλωτές εμπιστεύονται ένα brand υπό την προϋπόθεση ότι αυτό θα τους προσφέρει συγκεκριμένα οφέλη μέσω της ποιότητάς του, της τιμολόγησης, της προώθησης και της διανομής του. Έτσι, η ανάγκη των brands να προσελκύσουν και να διατηρήσουν αγοραστές αποτελεί δυνατό κίνητρο ώστε να προσφέρουν ποιότητα, αξιοπιστία κ.λπ. Η Klein ξεχνάει το «υπό την προϋπόθεση». Ότι, δηλαδή, αν ένας καταναλωτής δεν μείνει ικανοποιημένος από ένα brand –όσο «ισχυρό» κι αν είναι αυτό- δεν θα το ξαναγοράσει.

Τα brands είναι δημοκρατικές οντότητες. Δεν επιβάλλονται στους καταναλωτές. Ζητούν την ψήφο τους, τουτέστιν τα χρήματά τους. Ο καθένας ψηφίζει δίνοντας τα χρήματά του όπου αυτός θέλει. Από μια πιο «φιλοσοφική» σκοπιά, αυτά που ισχυρίζεται η Klein μειώνουν το άτομο αυτό καθαυτό αφού θεωρεί λίγο-πολύ ότι είναι άνευ βούλησης και κριτικής σκέψης.

Τα οφέλη των brands δεν είναι απαραίτητα μόνο λειτουργικής φύσης. Ο μεγάλος εφιάλτης των marketers ονομάζεται ισότητα των μαρκών (brand parity). Τα brands είναι πλέον λίγο-πολύ τα ίδια μεταξύ τους και επομένως οι marketers στην απέλπιδα προσπάθειά τους να διαφοροποιήσουν τα brands τους από τον ανταγωνισμό προσδίδουν συχνά συμβολική σημασία σε αυτά. Τα brands επιτρέπουν έτσι στον καταναλωτή να προβάλλει προς τα έξω (ή και προς τον εαυτό του ακόμη) το self-image που έχει ή που θα ήθελε να έχει.

Η Klein θεωρεί ότι αυτό είναι κάτι κακό μολονότι δεν μας εξηγεί το γιατί. Απλά ισχυρίζεται ότι αυτή η κατάσταση δείχνει ότι τα brands χειραγωγούν τους καταναλωτές. Δεν είναι έτσι όμως. Το να θέλει ο χ καταναλωτής να φοράει, π.χ., Gucci σημαίνει ότι η συμβολική σημασία του brand «Gucci» συνάδει με το self-image που θέλει να προβάλλει. Από πότε, όμως, αυτό είναι κακό και αποτελεί χειραγώγηση;

Για να το ξαναρίξω λίγο στη «φιλοσοφία»: πριν από 50, 100, 150 χρόνια εάν ο μπαμπάς σου ήταν αγρότης το σχεδόν σίγουρο ήταν ότι θα γίνεις αγρότης. Με άλλα λόγια, ήξερες ποιος ήσουν και ποια ήταν η θέση σου στην κοινωνία. Από την στιγμή, όμως, που οι κοινωνίες αναπτύχθηκαν και ο άνθρωπος μπορούσε να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον, στην κοινωνική και οικονομική του πρόοδο, άρχισε να αναδύεται η ανάγκη του να προβάλλει το self-image που είχε ή που θα ήθελε να έχει.

Επομένως, τα brands μέσω των συμβολισμών τους δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να ικανοποιούν την εγγενή ανάγκη του ανθρώπου να προβάλλει το self-image του. Όταν το χ brand προσπαθεί να συνδεθεί με κάποιο συγκεκριμένο lifestyle (π.χ. περιπετειώδες, σοφιστικέ, σνομπ, αρρενωπό κ.λπ.) δεν σημαίνει ότι εφευρίσκει το συγκεκριμένο lifestyle, αλλά απλά το ανακαλύπτει μεταξύ των καταναλωτών. Ανακαλύπτει, για παράδειγμα, ότι η macho εικόνα είναι βασική ανάγκη για κάποιους καταναλωτές και προσπαθεί να συνδεθεί με αυτήν (π.χ. Marlboro).

2. Συνεισφέρουν στη δημιουργία πλούτου
Ο καταναλωτισμός (όχι η σπατάλη) χαρακτηρίζεται από πολλούς (τίποτα δεν είναι πιο κομφορμιστικό από τον αντικομφορμισμό σήμερα) ως η πηγή μύριων όσων δεινών, αλλά σπάνια γίνεται μνεία για την κύρια θετική του συνέπεια: τη δημιουργία πλούτου που επιτρέπει και διατηρεί την πρόοδο.

Πώς επέρχεται η πρόοδος (π.χ. υγεία, παιδεία, ποιότητα ζωής) μακροπρόθεσμα; Σίγουρα όχι με ευχολόγια, ουτοπικές οικονομικές θεωρίες, πακτωλούς χρημάτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δάνεια... Η πρόοδος εξαρτάται από τη διαδικασία δημιουργίας πλούτου. Η διαδικασία αυτή έχει κι άλλο, αποτρόπαιο για πολλούς, όνομα: καπιταλισμός. Μεταξύ του καπιταλισμού, των καταναλωτών και των brands υπάρχει η εξής σχέση: ο καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την καταναλωτική κοινωνία και η καταναλωτική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα brands.

Το branding ήταν το βασικό στοιχείο της οικονομικής ανάπτυξης κατά τη βιομηχανική επανάσταση διότι κατέστησε εφικτές τις οικονομίες κλίμακας (scale economies). Αν δεν υπήρχαν τα brands τότε οι παραγωγοί θα πωλούσαν τα προϊόντα τους σε περιορισμένο αριθμό καταναλωτών –διότι το no logo προϊόν δεν θα αποτελούσε εγγύηση ποιότητας για τον καταναλωτή και επομένως θα το αγόραζαν μόνο αυτοί που λόγω, π.χ., γνώσης από πρώτο χέρι του παραγωγού θα τον εμπιστεύονταν.

Χάρη στα brands υπήρχαν περισσότεροι πελάτες και περισσότερες πωλήσεις πράγμα που οδήγησε στην ανάγκη για επενδύσεις σε νέες υποδομές ώστε να καλυφθεί η αυξημένη ζήτηση. Η παραγωγικότητα αυξήθηκε και, δεδομένου ότι η ζήτηση υπερίσχυε της προσφοράς, οι εργαζόμενοι έγιναν πιο πολύτιμοι και έτσι αυξήθηκε και ο μισθός τους. Αυξημένος μισθός σήμαινε, φυσικά, περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα που θα μπορούσε να απορροφήσει την αυξανόμενη προσφορά κ.ο.κ. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την εισροή τεράστιων φορολογικών εσόδων τα οποία μπορούσαν να διοχετευθούν στη βελτίωση, λ.χ., της υγείας, της παιδείας, των συνθηκών ζωής, του πολυθρύλητου κοινωνικού κράτους (υπέρ του οποίου πολλοί κόπτονται –και καλά κάνουν- χωρίς όμως να μας λένε πώς θα χρηματοδοτηθεί βιώσιμα).

Με άλλα λόγια, χωρίς τα brands δεν υπάρχει μαζική κατανάλωση. Χωρίς μαζική κατανάλωση δεν υπάρχουν κέρδη. Χωρίς κέρδη δεν υπάρχουν επενδύσεις και αυξάνεται η ανεργία. Χωρίς επενδύσεις και με ανεργία δεν υπάρχει δημιουργία πλούτου. Χωρίς δημιουργία πλούτου δεν υπάρχουν φόροι. Χωρίς φόρους δεν υπάρχουν χρήματα για να επενδυθούν σε κοινωνικά αγαθά.

3. Υποκινούν την εταιρική κοινωνική ευθύνη
Η Klein κατηγορεί τις γιγαντιαίες, πολυεθνικές εταιρείες (από τις οποίες προέρχονται τα γνωστότερα brands) ως μη ηθικές οντότητες που σκέφτονται μόνο το συμφέρον τους και, άρα, όχι το γενικότερο καλό. Το σφάλμα της είναι το εξής: δεν είναι απαραίτητο μια εταιρεία να είναι καλή για να κάνει καλό. Οι εταιρείες δεν είναι ούτε καλές ούτε κακές. Είναι απλά οντότητες σχεδιασμένες να προφυλάσσουν τα χρήματα άλλων ανθρώπων, είτε των ιδιοκτητών τους είτε των μετόχων τους, και μέσω των διάφορων επενδυτικών σχημάτων (π.χ. αμοιβαία κεφάλαια) όλοι σχεδόν είμαστε πλέον μέτοχοι. Επομένως, οι εταιρείες επιδιώκοντας το κέρδος, μέσα στα πλαίσια των νόμων βέβαια, συνεισφέρουν στο γενικότερο καλό μέσω της δημιουργίας πλούτου.

Το ότι οι επικριτές των brands, της ελεύθερης αγοράς, του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης (ας τα ονομάσουμε όλα αυτά «καπιταλισμός») ξεχνάνε τα θετικά του καπιταλισμού αντανακλά ουσιαστικά την ευχέρειά τους να το κάνουνε –χάρη στον καπιταλισμό!

Τι εννοώ; Στον δυτικό κόσμο η ποιότητα ζωής εκλαμβάνεται ως δεδομένη. Τεχνολογικές καινοτομίες όπως είναι τα computers, τα κινητά, τα φάρμακα και πάρα πολλές άλλες θεωρούνται δεδομένες. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι. Όλα αυτά είναι απόρροια του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης. Είναι απόρροια του καπιταλισμού. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όμως, δεν κάθονται να σκεφτούν τους λόγους της ευμάρειάς τους (και γι’ αυτό μερίδιο ευθύνης έχουν οι πολιτικοί και τα media...), αλλά νοσταλγούν το παρελθόν «που ο κόσμος ήταν καλύτερος και ο άνθρωπος νοιαζόταν για τον άνθρωπο».

Στην πραγματικότητα, το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, το περιβάλλον και οτιδήποτε άλλο είναι χαρακτηριστικό των οικονομικά εύρωστων κοινωνιών. Οι άνθρωποι που έχουν αρκετό φαγητό στο στόμα τους έχουν και τη δυνατότητα να σκεφτούν τους άλλους, να δώσουν το χρόνο τους για κάποιο καλό σκοπό και τα λεφτά τους για κάποια φιλανθρωπία (βλ. tsunami). Έτσι, λοιπόν, ο καπιταλισμός οδηγεί στο γενικότερο καλό χωρίς καν να είναι αυτός ο αρχικός του στόχος.

Ας επανέλθω τώρα στο πώς τα brands υποκινούν την εταιρική κοινωνική ευθύνη. Η ­ εταιρική κοινωνική ευθύνη (corporate social responsibility –CSR) είναι το νέο business buzzword. Ένα ισχυρό brand δεν σημαίνει ένα όμορφο logo και πολλή διαφήμιση. Σημαίνει πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στην ποιότητα του προϊόντος, στις πρακτικές της εταιρείας σχετικά με τους εργαζόμενούς της, τους συνεργάτες της, το περιβάλλον.

Τη μεγαλύτερη πίεση, όμως, για την εφαρμογή του CSR δεν την νιώθει ο κύριος Γιάννης που έχει κατάστημα στη γειτονιά μου και πουλάει ρούχα που παραγγέλνει από την Κίνα, αλλά τα μεγάλα brands που για να επιβιώσουν πρέπει να υπερασπισθούν τη φήμη τους. Στα nineties το «αγαπημένο» brand των πολέμιων της παγκοσμιοποίησης ήταν η Nike και τα θεωρούμενα sweatshops στην Ασία. Η ουσία του θέματος, όμως, είναι ότι τα sweatshops δεν τα δημιούργησε η Nike και αν δεν υπήρχε το brand «Nike» τότε πολύ λίγα θα γνωρίζαμε για τα sweatshops σήμερα. Η Nike έσπευσε άμεσα να προστατεύσει το brand της πιέζοντας τους προμηθευτές της για καλύτερες συνθήκες εργασίας και για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σήμερα, η εργασία σε κάποιο ασιατικό εργοστάσιο που κατασκευάζει πολυεθνικά brands είναι από τις καλύτερες δουλειές που μπορεί να ελπίζει ότι θα βρει ένας πολίτης αυτών των χωρών. Η αλήθεια είναι η εξής: no logo, καμία ενημέρωση για το τι γίνεται στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

The big picture
Τα brands δεν είναι –ούτε θα έπρεπε- «άγιοι». Κάνουν όμως πολύ περισσότερο καλό παρά κακό. Επιπλέον, όλη αυτή η, κατά κανόνα, άκριτη πολεμική εναντίον των brands, των εταιρειών, του ελεύθερου εμπορίου, της παγκοσμιοποίησης μπορεί να καταστεί επικίνδυνη. Μια αναστροφή της παγκοσμιοποίησης θα σήμαινε οικονομική και κοινωνική χειροτέρευση του «παγκόσμιου χωριού». Και αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο για όλους μας.

Πρωτοδημοσιεύθηκε εδώ

Εθνικο Ομοφοβικο Συμβουλιο

Το Εθνικο Συμβουλιο Ραδιοτηλεορασης ξαναχτυπα! Μετα την απαραδεκτη επιβολη προστιμου σε καναλι επειδη εδειξε φιλι ομοφυλοφιλων στην τηλεοραση, αυτην την φορα επεβαλε προστιμο σε ραδιοφωνικο σταθμο για την εκπομπη Athens Gay Lesbian Show.

Δικαια το ονομασε καποιος Εθνικο Ομοφοβικο Συμβουλιο. Το Συμβουλιο προφανως δεν εχει ακουσει ποτε για τα ανθρωπινα δικαιωματα ή για την ελευθερια της εκφρασης ή για την προστασια των μειονοτητων. Το ερωτημα ειναι, τι κανουν οι φιλελευθεροι για αυτο το θεμα? Ή στην Ελλαδα τα δικαιωματα των ομοφυλοφιλων ειναι ενα θεμα ταμπου, ακομα και για αυτους που δηλωνουν υπερμαχοι της ελευθεριας?

Διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας

«Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, έκανε λόγο για "ασύστολα ψεύδη", έριξε την ευθύνη για την επίθεση που δέχεται η Εκκλησία στα Μέσα Ενημέρωσης και κάλεσε τους πιστούς να κλείσουν τις τηλεοράσεις τους.» link


"Hear no evil, speak no evil, see no evil" (γι' αυτό και δεν τίθεται θέμα για την κυβέρνηση.)

Η παρακάτω παράθεση είναι από ένα κείμενο της εποχής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, όμως δεν φαίνεται να άλλαξαν και πολλά από τότε....
«Μισούσι οι Ιεροί του Γένους τον φωτισμόν διότι πειράζει τα παράνομα αυτών εισοδήματα και τα άδικα δικαιώματα» link

Ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας που εξασφαλίζει την απουσία Εκκλησιαστικής παρέμβασης σε θέματα της Κυβέρνησης (και αντιστρόφως) είναι ένας από τους βασικούς θεσμούς της φιλελεύθερης Δημοκρατίας. Δηλαδή όπως είπεν και ο Κύριος: «τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Θεού στον Θεό». Το Κράτος οφείλει να είναι αμερόληπτο ώστε να διασφαλίζεται η θρησκευτική ελευθερία όλων των πολιτών του. Οι θρησκευτικές ομάδες πρέπει να ενισχύονται με τις οικειοθελείς συνεισφορές των πιστών τους. Οι διάφορες Εκκλησίες πρέπει να είναι ελεύθερες να διαδώσουν τα θρησκευτικά τους μηνύματα όμως με δικά τους μέσα και πόρους. Το Κράτος δεν μπορεί εξαναγκάζει κανέναν πολίτη του να παίρνει μέρος σε θρησκευτικές λατρείες ή προσευχές. Οι πολίτες πρέπει να είναι ελεύθεροι να λαμβάβουν μέρος σε θρησκευτικές ομάδες της αρεσκείας τους ή και να μην λαμβάνουν μέρος σε καμία. Κανένας δεν πρέπει να εξαναγκάζεται να υποστηρίζει ή να χρηματοδοτεί θρησκευτικές ομάδες.

Δυστυχώς στην χώρα μας ακόμα δεν έχει επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Ο χώρος του Σχολείου έχει μετατραπεί σε χώρο προπαγάνδας μιας συγκεκριμένης θρησκείας, ενώ υπάρχουν χώροι ειδικά για αυτόν τον λόγο όπως τα κατηχητικά, όπου οι πολίτες μπορούν να πηγαίνουν οικειοθελώς. Οι λειτουργοί αυτής της θρησκείας έχουν την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου (δίχως τiς υποχρεώσεις του όμως) που σημαίνει ότι το Κράτος μας εξαναγκάζει να τους μισθοδοτούμε μέσω των φόρων που πληρώνουμε, είτε είμαστε οπαδοί αυτής της θρησκείας είτε όχι. (και ας διαθέτει η Εκκλησία τους την μεγαλύτερη ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα και μια μεγάλη δεξαμενή πιστών απ' όπου μπορεί να αντλεί πόρους.). Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, της έχει δοθεί τέτοια εξουσία ώστε οι άλλες Εκκλησίες των άλλων δογμάτων για να ανεγείρουν ναούς ή για να αναγνωριστούν πρέπει να πάρουν και την δική της έγκριση! Αυτό θα πεί θρησκευτική ελευθερία...

ΥΓ: Εδώ(*) θα βρείτε ένα ενδιαφέρoν άρθρο του Νίκου Δήμου για τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας όπως έχουν σήμερα.

(*) google cached

Οικονομική σύγκριση Ε.Ε-Η.Π.Α.

Αν η Ε.Ε. ανήκε στις πολιτείες των Η.Π.Α. θα ήταν μάλλον μία από τις φτωχότερες. Η Γαλλία, η Ιταλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Γερμανία έχουν όλες χαμηλότερο ΑΕΠ κατά κεφαλή από όλες εκτός τεσσάρων από τις πενήντα συνολικά πολιτείες των Η.Π.Α. Το επίπεδο ευημερίας των Ευρωπαίων προσεγγίζει μόνο αυτό των κατοίκων του Αρκάνσας, του Μισισίπι και της Δυτικής Βιρτζίνια. Μονάχα το κρατίδιο του Λουξεμβούργου εμφανίζει μεγαλύτερο κατά κεφαλή ΑΕΠ από μία μέση πολιτεία των Η.Π.Α. Ομοίως οι ρυθμοί ανάπτυξης των χωρών της Ε.Ε. βρίσκονται αρκετά πίσω αυτών των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα ανησυχητικά αυτά αποτελέσματα καταδεικνύουν σαφώς την ανεπάρκεια της σημερινής Ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής και την ανάγκη για γενναίες μεταρρυθμίσεις.

Κάντε κλικ εδώ για να κατεβάσετε την σχετική μελέτη.

Μια αχτίδα λογικής!

Eίναι θετικό ότι το γραφειοκρατικό δυσκίνητο μόρφωμα της ΕΕ αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη ριζικών αλλαγών με την υιοθέτηση μια εντελώς διαφορετικής, ανοιχτής και φιλελεύθερης, νοοτροπίας στην προσέγγιση της οικονομίας και της ανάπτυξης. Βέβαια από τα λόγια μέχρι την πράξη μεσολαβούν άπειρα εμπόδια, που οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν φροντίσει να τσιμεντώσουν εδώ και δεκαετίες. Ας ελπίσουμε ότι είμαστε μάρτυρες μιας ιστορικής καμπής (αναγκαίας για οποιαδήποτε προοπτική επιβίωσης της Ευρώπης) και όχι κούφιων ανεφάρμοστων προθέσεων.

Ευρω-θατσερικό μοντέλο

Σε θατσερικά πρότυπα στρέφει την Ευρώπη η Κομισιόν
Η αναθεωρημένη «Στρατηγική της Λισσαβόνας», όπως την παρουσίασε ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, την Τετάρτη, θέτει τρεις στόχους: καινοτομία, δημιουργία θέσεων εργασίας και ανταγωνιστικότητα.

Η Κομισιόν φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τους στόχους της περιβαλλοντικής και κοινωνικής ανάπτυξης που είχαν διατυπωθεί ως προτεραιότητες το 2000 από τον τότε πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι.
Αναλυτές εκτιμούν ότι η νέα στάση της Κομισιόν προμηνύει την έναρξη σφοδρών πολιτικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα στον πρόεδρο της Κομισιόν, τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις και τα εργατικά συνδικάτα.

Ελεύθερη αγορά

Ο πρόεδρος του «Κέντρου για τη Νέα Ευρώπη», ενός οργανισμού που εδρεύει στις Βρυξέλλες και προωθεί την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, Τιμ Έβανς, δηλώνει πεπεισμένος πως ο Μπαρόζο οδηγεί την Ευρώπη στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς
«Το Κέντρο για τη Νέα Ευρώπη ως οργανισμός είναι πεπεισμένος ότι ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο θέλει να στρέψει την Ευρώπη στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς και να την κάνει πιο ανταγωνιστική. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι σκοπεύει να επιβαρύνει την Ευρώπη με επιπλέον γραφειοκρατία και κανονισμούς σε τομείς όπως οι κοινωνικές παροχές, η φορολογία ή οι περιβαλλοντικές ρυθμίσεις, οι οποίοι πολλές φορές είναι από μόνοι τους αντιπαραγωγικοί.
»Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα επίπεδα της ανεργίας στην Ευρώπη είναι πολύ υψηλά και ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι πολύ χαμηλοί και όσο προχωρούμε προς τον 21ο αιώνα αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ως εκ τούτου θεωρώ ότι κάθε σώφρων Ευρωπαίος πρέπει να δεχτεί με ικανοποίηση αυτή τη στροφή προς το νεοφιλελευθερισμό, διότι θα φέρει μεγαλύτερη ευημερία στην Ευρώπη» είπε ο Έβανς.

Θατσερικό μοντέλο

Πρόκειται λοιπόν για επιστροφή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που εφήρμοσε παλαιότερα η σιδηρά πρωθυπουργός της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, όπως λένε πολλοί οικονομικοί αναλυτές;
«Υπό πολλές έννοιες πρόκειται για μια προέκταση των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που σάρωσαν την ανατολική Ευρώπη, μια συνέχεια της πολιτικής της Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία, το είδος των μεταρρυθμίσεων που επιχειρήθηκαν στην Κίνα και στη νοτιοανατολική Ασία. Στην ουσία οι Βρυξέλλες δεν είχαν άλλη επιλογή.
»Ο 21ος αιώνας της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας και επικοινωνίας, με την υψηλή ανεργία και τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης κάνει επιτακτική την ανάγκη υιοθέτησης ενός πιο θατσερικού οικονομικού μοντέλου. Ο κ. Μπαρόζο το γνωρίζει αυτό και πιστεύω ότι το όραμά του θα αποδώσει καρπούς. Αυτή η στροφή, επιπροσθέτως θα βοηθήσει ιδιαίτερα τον αναπτυσσόμενο κόσμο.
»Ο κόσμος στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική έμεινε αποκομμένος για πάρα πολλά χρόνια εξαιτίας των φραγμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο κ. Μπαρόζο γνωρίζει ότι έχει το ηθικό χρέος να άρει τους εμπορικούς φραγμούς και να κάνει την Ευρώπη πιο ανταγωνιστική» είπε ο πρόεδρος του «Κέντρου για τη Νέα Ευρώπη».

Κοινωνική συνοχή

Ο Τιμ Έβανς δεν πιστεύει πως θα δημιουργηθούν προβλήματα από την εγκατάλειψη των προτεραιοτήτων που είχε θέσει το 2000 ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι, δηλαδή την αειφόρο ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
«Ξέρουμε ότι σε μια οικονομία ελεύθερης αγοράς με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης, η κοινωνική συνοχή θα είναι το φυσικό επακόλουθο. Υπάρχουν δύο μορφές κοινωνικής συνοχής. Η παλιομοδίτικη που βασίζεται στο σοσιαλιστικό μοντέλο, το οποίο συνήθως οδηγεί σε άνοδο της ανεργίας, πτώση των ρυθμών ανάπτυξης και μεγαλύτερη φτώχεια. Η πραγματική κοινωνική συνοχή σημαίνει περισσότερο πλούτο και ευημερία για όλους. Η πραγματική κοινωνική συνοχή πιστεύω θα έρθει από τη στρατηγική που χαράζει ο κ. Μπαρόζο» είπε ο Έβανς.

Σύμφωνο Σταθερότητας

Ο πρόεδρος της οργάνωσης Κέντρο για μια Ελεύθερη Ευρώπη, Τιμ Έβανς είπε ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης θα πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή.
«Το Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας παρέχει στην Ευρώπη το πλαίσιο για λελογισμένες οικονομικές προσεγγίσεις. Οι πολιτικοί στην Ευρώπη για πολλά χρόνια δανείζονταν υπερβολικά και επένδυαν πολύ στο κράτος κοινωνικής πρόνοιας. Το Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας κατάφερε να επιβάλει κάποιους περιορισμούς στους πολιτικούς.
»Το Σύμφωνο είναι υψίστης σημασίας για μια οικονομικά πετυχημένη Ευρώπη. Επίσης, μια Ευρώπη με νοικοκυρεμένα και υγιή οικονομικά θα αποτελέσει καλό παράδειγμα για τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Πολλά αφρικανικά κράτη ακολούθησαν το ευρωπαϊκό μοντέλο του δανεισμού τις δεκαετίες του 60, του 70 και του 80 και τώρα είναι υπερχρεωμένα. Το Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή και να ακολουθηθούν πιο φιλελεύθερες προσεγγίσεις στην οικονομία», κατέληξε ο Τιμ Έβανς του Κέντρου για μια Ελεύθερη Ευρώπη, το οποίο εδρεύει στις Βρυξέλλες.

Πηγή:
BBCGreek

Κάστρο προς Ευρωπαϊκή Ένωση: "Δεν σας έχουμε ανάγκη"

Οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν να άρουν προσωρινά το διπλωματικό εμπάργκο που είχαν θέσει από τον Ιούνιο του 2003, όταν το καθεστώς εξαπέλυσε κύμα διώξεων και φυλάκισε 75 διαφωνούντες.

Ο Φιντέλ Κάστρο, αντέδρασε στην απόφαση των Ευρωπαίων να θέσουν υπό επιτήρηση μέχρι τον Ιούνιο το Κομμουνιστικό Καθεστώς της Αβάνας ως προς το θέμα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για την άρση του διπλωματικού εμπάργκο, αντέδρασε έντονα η Τσεχία.

Καταλαβαίνω το θυμό των Τσέχων που έζησαν στο πετσί τους τον υπαρκτό Σοσιαλισμό αλλά κατά την γνώμη μου το εμπάργκο δεν είναι λύση, έτσι βλάπτουμε αυτούς που θέλουμε να βοηθήσουμε και δίνουμε δικαιολογία στον δικτάτορα για την παρακμή που φέρνει η οικονομική πολιτική που ακολουθεί.



Με κάθε μέσο, Ντραμπουϊ... (Κουβανοί που το σκάνε από τον σοσιαλιστικό παράδεισο για να πάνε στην Florida)

Πηγή:
pathfinder news

100 χρόνια Ayn Rand

Ayn Rand, φιλόσοφος και συγγραφέας, ένα από τα άτομα που σημάδεψαν με τα γραπτά τους τον 20 αιώνα. Από τους υπερασπιστές της ατομικότητας σε μια εποχή όπου ο κολεκτιβισμός και οι ολοκληρωτικές θεωρίες έκαναν θραύση.

Εδώ θα βρείτε online ένα από τα μυθιστορήματα της, το Anthem, από το οποίο έχει επιρροές o δίσκος 2112 των Rush.

Anthem has long been hailed as one of Ayn Rand's classic novels, and a clear predecessor to her later masterpieces, The Fountainhead and Atlas Shrugged. In Anthem, Rand examines a frightening, dystopian future in which individuals have no name, no independence, and no values. Equality 7-2521 lives in the dark ages of the future where all decisions are made by committee, all people live in collectives, and all traces of individualism have been wiped out. Despite such a restrictive environment, the spark of individual thought and freedom still burns in him--a passion which he has been taught to call sinful. In a purely egalitarian world, Equality 7-2521 dares to stand apart from the herd--to think and choose for himself, to discover electricity, and to love the woman of his choice. Now he has been marked for death for committing the ultimate sin. In a world where the great "we" reign supreme, he has rediscovered the lost and holy word--"I."
- Anthem

"The massive grey walls of the Temples rise from the heart of every Federation city. I have always been awed by them, to think that every single facet of every life is regulated and directed from within! Our books, our music, our work and play are all looked after by the benevolent wisdom of the priests..." Rush - Temples of Syrinx

"Socialism is the doctrine that man has no right to exist for his own sake, that his life and his work do not belong to him, but belong to society, that the only justification of his existence is his service to society, and that society may dispose of him in any way it pleases for the sake of whatever it deems to be its own tribal, collective good." - Ayn Rand

Ενδιαφέροντα links:
Η ζωή και η φιλοσοφία της Ayn Rand: Οι βασικές αρχές του αντικειμενισμού. - Φ. Περλικός
Ayn Rand Institude

Φαινόμενο του θερμοκηπίου: Η τελευταία έρευνα

Ολοκληρώθηκε η τελευταία έρευνα για το πιθανό (καλύτερα πιθανά) μέλλον του κλίματος με τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων του climateprediction.net στο τεύχος της 27ης Ιανουαρίου του επιστημονικού περιοδικού Nature. Η έρευνα αυτή εκμεταλλεύτηκε την ισχύ περισσοτέρων των 90000 ηλ. υπολογιστών δια μέσω του διαδικτύου και κατα αυτό τον τρόπο πραγματοποίησε άνω των 2000 εξομοιώσεων σε αντίθεση με τις περισσότερες έρευνες οι οποίες πραγματοποιούσαν μέχρι και μερικές δεκάδες.
Σύμφωνα με την έρευνα ο διπλασιασμός των επιπέδων του CO2 σε σχέση με τις τιμές του στην προ-βιομηχανική εποχή μπορεί να οδηγήσει σε μια αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη από 1.9 C μέχρι 11.5 C. Αυτό το τονίζω για να διορθώσω ορισμένους δημοσιογράφους οι οποίοι με περισσή άγνοια δήλωσαν ότι η έρευνα αποδεικνύει ότι η θερμοκρασία θα ανέβει κατά 11.5 C στις επόμενες δεκαετίες. Αυτό αποτελεί απλά το χειρότερο σενάριο σύμφωνα με τις προβλέψεις και σίγουρα όχι το πιο πιθανό. Οι περισσότερες εξομοιώσεις έσειξαν μια αύξηση της τάξης των 3.4 C. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλες οι εξομοιώσεις έδειξαν αύξηση της θερμοκρασίας.
Προβληματικό επίσης είναι το γεγονός ότι οι επιστήμονες που πραγματοποίησαν την έρευνα δεν είναι σε θέση να πλαισιώσουν τις αλλαγές χρονικά. Οι αλλαγές μπορεί να εμφανιστούν στα μισά αυτού του αιώνα εώς και αρκετούς αιώνες αργότερα. Το κύριο ζήτημα που ανέδειξαν είναι η αβεβαιότητα για τις επερχόμενες κλιματικές αλλαγές (εξάλλου ο τίτλος της επιστημονικής εργασίας ήταν: "Uncertainty in predictions of the climate response to rising levels of greenhouse gases").
Δεν πρέπει επίσης να αμελούμε ότι ενώ συμπεριελήφθησαν πολλές νέες μεταβλητές σε σχέση με παλαιότερες έρευνες, δε συμπεριελήφθησαν κρίσιμα στοιχεία για ωκεάνια ρεύματα και άλλους παράγοντες. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να εφησυχάσουμε. Αδιαμφισβήτητα η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει επηρεάσει σημαντικά τον πλανήτη και η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας φαντάζει ολοένα και πιο πιθανή. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κλίμα δεν είναι κάτι σταθερό και αμετάβλητο στο διηνεκές του χρόνου αλλά αντίθετα είναι ένα πολυπαραγοντικό εξαρτώμενο σύστημα, πολύπλοκο και συχνά χαοτικό. Αλλαγές στο κλίμα συνέβησαν πολύ πριν τη βιομηχανική εποχή και ήταν και αυτές εντυπωσιακές. Η πιο πρόσφατη σημαντική κλιματολογική αλλαγή της τελευταίας χιλιετίας ήταν ο "μίνι" παγετώνας που έπληξε κυρίως το βόρειο ημισφαίριο το 17ο αιώνα. Δε νομίζω ότι μπορούμε να κατηγορήσουμε τη βαριά βιομηχανία των περασμένων αιώνων για τη ραγδαία αυτή αλλαγή του κλίματος.
Το κλίμα αλλάζει είτε μακροπρόθεσμα, είτε βραχυπρόθεσμα και αυτό που έχει σημασία είναι να γνωρίζουμε πόσο έτοιμοι είμαστε να υποδεχτούμε τις πιο πιθανές αλλαγές. Η στάση αυτή δεν υποδηλώνει ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε με κυνισμό και αδιαφορία τις επιπτώσεις που έχει η ανθρώπινη δραστηριότητα στη φυσιογνωμία του πλανήτη. Μέτρα για τον περιορισμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου λαμβάνονται συνεχώς και η τεχνολογία σταδιακά μας προσφέρει οικονομικά βιώσιμες εναλλακτικές προτάσεις παραγωγής ενέργειας. Αλλά η τρομολαγνία με την οποία παρουσιάζεται το θέμα του φαινομένου του θερμοκηπίου είναι τελείως αποπροσανατολιστική.

Το μέλλον της Ευρώπης μπροστά στα μάτια μας;

Υπάρχει ένα όριο για πόσο καιρό μπορεί μια κοινωνία να κωφεύει απέναντι στην αμείλικτη πραγματικότητα της λειτουργίας της οικονομίας. Όταν κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να έχουν και το σκύλο χωρτάτο και την πίτα ολόκληρη, αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό (της αναγκαστικά δανεισμένης επιπλέον πίτας). Για την Γερμανία έρχεται σιγά-σιγά η ώρα να πληρώσει για όλες τις καταστροφικές της πολιτικές. Το κόστους του κράτους "πρόνοιας", αρχίζει να γίνεται μετρήσιμο. Η χίμαιρα της "προστασίας" των "αδυνάτων" μέσω ενός εκτεταμένου παρεμβατικού κράτους γίνεται όλο και πιο εμφανής, με πρώτα θύματα ακριβώς τους αδύνατους τους οποιούς είχε σχεδιαστεί να προαστατέψει.

Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εργασίας είπε ότι ο συνολικός αριθμός των ανέργων έφτασε τον Ιανουάριο τα 5.037.000 ανθρώπους, ανεβάζοντας το ποσοστό ανεργίας στο 12,1%. Η Der Tagesspiegel λέει ότι πρόκειται για μια κακή μέρα «όχι για τον υπουργό Οικονομίας, τον υπουργό Οικονομικών, αλλά πάνω από όλα για τη χώρα». Και σημειώνει πως την τελευταία φορά που ο αριθμός των ανέργων ήταν υψηλότερος ήταν τον Ιανουάριο του 1933, όταν την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Αδόλφος Χίτλερ. Η Die Welt λέει πως πρόκειται για το τέλος του «ψέματος της κοινωνικής πρόνοιας» εκτιμώντας πως «ποτέ πια δεν θα υπάρξει ξανά επαρκής αριθμός εξειδικευμένων και καλοπληρωμένων δουλειών στη Γερμανία ώστε η ανεργία να πέσει σε αποδεκτά επίπεδα».

Η σημερινή γερμανική κοινωνία της μηδενικής ανάπτυξης, του πληθυσμού που γερνάει και της αυξανόμενης ανεργίας είναι μια εικόνα του μέλλοντος για κάθε χώρα που επιμένει στις ίδιες λογικές. Αν αναλογιστούμε και την βαρύτητά της στην συνολική ευρωπαϊκή οικονομία, το μέλλον όλης της ΕΕ δείχνει αρκετά ζοφερό.

Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι όλη η Ευρώπη ζει πάνω σε ένα "Τιτανικό". Έχουμε προ πολλού χτυπήσει στο παγόβουνο της οικονομικής στασιμότητας και ενώ βουλίαζουμε σταθερά, πάνω στο πλοίο συνεχίζουν να παίζουν βιολία και να χορεύουν σα να μη τρέχει τίποτα. Όμως οι πρώτοι πνιγμένοι (τα εκατομμύρια θύματα της αυξανόμενης ανεργίας) είναι γεγονός.

Memory Hole

Μαζική λογοκρισία επέβαλε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας για τον θάνατο του πρώην γενικού γραμματέα Zhao Ziyang, ο οποίος ήταν κατά της βίαιης καταστολής των διαδηλωτών υπέρ της Δημοκρατίας στην πλατεία Tiananmen το 1989. Λόγο αυτής της στάσης του, το καθεστώς του αφαίρεσε όλα τα αξιώματα, τον έθεσε σε κατ’ οίκον περιορισμό (μέχρι το τέλος της ζωής του) και προσπάθησε να αφαιρέσει αναφορές στο όνομα του από τα βιβλία ιστορίας.

Το υπουργείο προπαγάνδας απαγόρευσε την αναφορά του θανάτου του, στους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και επέτρεψε στις εφημερίδες να γράψουν (αλλά όχι ως κυρίως θέμα) απλά μια γραμμή «ο σύντροφος Zhao Ziyang πέθανε».

Ξένοι δορυφορικοί σταθμοί όπως το CNN, BBC και άλλοι λογοκρίθηκαν αμέσως μόλις ανάφεραν τον θάνατο του. Το Κομμουνιστικό Κόμμα κατάφερε επίσης να έχει έναν πολύ αποτελεσματικό έλεγχο του διαδικτύου μέσα στην Κίνα. Διεγράφησαν όλα τα μηνύματα σε online-forums που μιλούσαν για τον θάνατο του και δόθηκαν αυστηρές εντολές στους διαχειριστές τους. Από τότε καμία αναφορά δεν εμφανίστηκε στο Δίκτυο πέρα από τις επίσημες. Επίσης η αστυνομία διέταξε τους ISPs των blog που είχαν αναφέρει το γεγονός, να αφαιρέσουν το υλικό που αφορούσε το όνομα του και να κλείσουν τα blogs. Το όνομα του Zhao Ziyang δεν μπορεί να βρεθεί μέσα στην μηχανή αναζήτησης της κινεζικής έκδοσης του Google.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα φοβάται ότι μπορεί να γίνει σύμβολο του αγώνα για την Δημοκρατία και γι' αυτό κινητοποίησε όλη την Κρατική μηχανή ώστε να ελέγξει τις πληροφορίες γύρω από το όνομα του.

ΥΓ: Σαν το Υπουργείο Αλήθειας στο 1984 :-)

Πηγές:
News black-out on death of former top leader Zhao Ziyang - Reporters sans frontieres
Wikipedia

The "Right" That Should Not Be

Όταν καταπατούνται τα ατομικά δικαιώματα αισθάνομαι πάντα την ανάγκη να διαμαρτυρηθώ (1,2) αλλά το ίδιο συμβαίνεί και όταν κάποιοι διεκδικούν «δικαιώματα» που στην ουσία είναι καταπάτηση των δικαιωμάτων των αλλων ατόμων. Δεν είναι δικαίωμα των αγροτών να αγοράσουμε με το ζόρι τα αδιάθετα τους αγαθά, δεν είναι δικαίωμα των μη-καπνιστών (είμαι ένας από αυτούς) να τους διαθέσουν τα άλλα άτομα την ιδιωτική τους περιουσία.

Λοιπόν διαβάζοντας αυτό το άρθρο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων βλέπω άλλη μια περίπτωση «δικαιωμάτων» που δεν είναι δικαιώματα. Μιλάει για μια περίπτωση όπου "η εταιρεία είχε εγκαταστήσει λογισμικό σύστημα επιτρέποντας στους εργοδότες να έχουν πρόσβαση στην οθόνη, στους αποθηκευτικούς χώρους των υπολογιστών, αλλά και να χειρίζονται τους υπολογιστές των εργαζομένων μέσω δικτύου (remote control)."

Βγήκε λοιπόν η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και απαγόρευσε:

- Τον έλεγχο του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου των υπαλλήλων
- Την καταγραφή των ιστοσελίδων που επισκέπτονται οι υπάλληλοι
- Την συλλογή και η επεξεργασία δεδομένων σχετικά με τις κλήσεις και την ηλεκτρονική επικοινωνία των εργαζομένων.

Ωραία και καλά ακούγονται αυτά, το πρόβλημα είναι όμως ότι η εργοδοσία είχε πρόσβαση στους υπολογιστές της εταιρίας όχι στους προσωπικούς υπολογιστές των υπαλλήλων. Δηλαδή είχε πρόσβαση στην ιδιοκτησία της. Ο υπολογιστής στον χώρο εργασίας είναι ένα εργαλείο και οι υπάλληλοι πληρώνονται για να κάνουν μια συγκεκριμένη εργασία με αυτόν, όχι να χαζολογούν στο δίκτυο. Είναι σαν να λέμε ότι δεν έχει δικαίωμα ο αρχιξυλουργός να ελέγχει τι κάνει το πριόνι ή κάποιο άλλο εργαλείο ο βοηθός του. Δεν έχουν δικαίωμα να surfάρουν στο δίκτυο, ούτε να χρησιμοποιούν τους ηλ. υπολογιστές της εταιρίας λοιπόν πέρα από την εργασία που τους έχουν αναθέσει. Είναι ξένη ιδιοκτησία και δεν έχουν κανένα δικαίωμα πάνω σε αυτήν. Δεν είναι σε net-café όπου στην ουσία συνάπτουν συμβόλαιο με τον μαγαζάτορα να τους παρέχει έναν ηλ. υπολογιστή με την εγγύηση της προστασίας των προσωπικών τους δεδομένων.

Μια γνωστή μου εκεί που εργαζόταν δεν είχαν και πολύ δουλειά και αγόραζε κάρτες πρόσβασης internet γιατί δεν ήθελε να χρεώνει την εταιρία και καθόταν με τις ώρες να surfάρει. Όμως δεν ήξερε ότι αυτές οι κάρτες σου δίνουν μονάχα την πρόσβαση 10 ωρών και ότι τα 8 ευρώ που κόστιζαν δεν περιλάμβαναν και τις τηλεφωνικές μονάδες όπως πίστευε! Ο πατέρας μιας φίλης μου που δουλεύει στο δημαρχείο της Νέας Φιλαδέλφειας μας είχε διηγηθεί ότι κάθονται και παίζουν πασιέντζα (των windows) με τις ώρες στο γραφείο... Μια άλλη φίλη μου δούλευε σε τηλεφωνικό κέντρο και με έπαιρνε τηλέφωνο από την δουλειά της.... στην Ιταλία! Και αυτές είναι μονάχα μερικές από τις περιπτώσεις που ξέρω από πρώτο χέρι. Στην Αγγλία η χρήση του διαδικτύου και των e-mail υπηρεσιών για προσωπικούς λόγους στον χώρο εργασίας στοιχίζει πάνω από 10 δισεκατομμύρια στερλίνες κάθε χρόνο και έχει υπολογιστεί ότι οι μισοί σχεδόν εργαζόμενοι χάνουν πάνω από τις 3 ώρες* στο Δίκτυο.
Ο σκληρός ενός υπολογιστή μιας εταιρίας πρέπει να περιέχει εταιρικά δεδομένα, σχετικά με την δουλειά, είναι ιδιοκτησία της εταιρίας και βάση αυτού του γεγονότος ο ιδιοκτήτης πρέπει να έχει πρόσβαση, δεν έχει δικαίωμα ο υπάλληλος να βάζει προσωπικά του δεδομένα μέσα. Ο εργοδότης έχει δικαίωμα να ελέγξει αν ο υπάλληλος σερφάρει σε τσοντοσελίδες ή σε οτιδήποτε άλλο άσχετο με την δουλειά. Με αυτήν την απόφαση καταπατούμε ένα νόμιμο ιδιοκτησιακό δικαίωμα υπέρ ενός «δικαιώματος» που δεν έπρεπε να ήταν.

*σύμφωνα με την μελέτη web@work από όπου πήρε τα στατιστικά το BBC για το άρθρο με τις 3 ώρες.
Εδώ θα βρείτε συνοπτικά μερικά συνοπτικά στατιστικά και εδώ ολόκληρο το paper της μελέτης για το 2004.