Οι δικαιολογίες της τρομοκρατίας.

H ενδεκάτη Σεπτεμβρίου δεν ήταν απλά μια επίθεση εναντίων των ΗΠΑ. Δεν ήταν απλά το σύγχρονο Περλ Χάρμπορ, που έδωσε υπόσταση στην απειλή του τρίτου ολοκληρωτικού κινήματος που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι δυτικές κοινωνίες. Η τρομακτική ισχύς του ωστικού της κύματος σάρωσε τα κουκούλια δημοκρατικότητας, πίσω από τα οποία κρύφτηκαν οι εχθροί της ελευθερίας στις δυτικές κοινωνίες μετά το 1989-91. Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, εμφανίστηκαν και πάλι πρόθυμοι να καβαλήσουν οποιοδήποτε όχημα (ή αεροπλάνο) προκειμένου να πάρουν την ιδεολογική και πολιτική τους ρεβάνς.

Δεν αναφέρομαι σε όσους αυθόρμητα χάρηκαν με τον φόνο 3.500 αθώων ανθρώπων και την τρομοκράτηση μερικών εκατοντάδων εκατομυρίων. Αυτοί είναι διεστραμένοι καννίβαλοι που χρειάζονται ψυχιατρική βοήθεια. Αναφέρομαι σε όσους δικαιολογούν τον φόνο παρά την ίσως ειλικρινή τους συμπάθεια στα θύματα. Και η πρώτη δικαιολογία είναι ότι όλοι οι συμμετέχοντες στην αμερικανική κοινωνία, οι οποίοι αποκομίζουν οφέλη από τις πράξεις της αμερικανικής κυβέρνησης και των αμερικανικών εταιριών διεθνώς, είναι συνυπεύθυνοι για τα "εγκλήματα" απέναντι στις ισλαμικές χώρες.

Ας παραγνωρίσουμε το γεγονός αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν διακατατεχόταν από κανένα μονομερές μίσος απέναντι στους μουσουλμάνους ή του Άραβες αλλά εμφανίζε, όπως κάθε χώρας άλλωστε μικτά στοιχεία. Το χτύπημα ήρθε μετά από 8 χρόνια της πιο φιλομουσουλμανικής διακυβέρνησης των ΗΠΑ, που προσπάθησε με κάθε τρόπο να λύσει το Παλαιστινικό (Όσλο, Ντέιτον), που έσωσε χιλιάδες μουσουλμάνους της Βοσνίας το 1994 από εκκαθαρίσεις όπως της Σρεμπρένιτσα, που έσωσε τους μουσουλμάνους του Κοσόβου από εθνοκάθαρση, αλλά πριν από αυτήν πχ οι ΗΠΑ έσωσαν το Κουβέιτ από την ιρακινή κατοχή και βοήθησαν τους μουσουλμάνους του Αφγανιστάν απέναντι στην σοβιετική εισβολή.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι το αμερικανικό κράτος έχει φταίξει, πόση ευθύνη αναλογεί σε κάθε ένα από τα θύματα; Πώς μπορεί μπορεί να αξιολογηθεί αυτή η ευθύνη; Ποιός καθορίζει το ύψος του τιμήματος για την όποια μικρή ευθύνη του καθένα; Όποιος δέχεται ότι είναι δικαιολογημένο ένας πολίτης να πληρώσει με την ζωή του για το μικρό κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί για τις πράξεις τις κυβέρνησής του, έχει ήδη εγκαταλείψει και το τελευταίο φύλλο συκής δημοκρατικότητάς του. Έχει απαρνηθεί την αρχή της αναλογικότητας για χάρη του ναζιστικού και σταλινικού συλλογισμού της συλλογικής ευθύνης, έχει απαρνηθεί το δίκαιο για χάρη της αυτοδικίας, έχει τελικά αρνηθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα για χάρη της εκδίκησης. Καμία πράξη ή ευθύνη του (όσο μεγάλη και αν είναι υποθετικά) δεν δικαιολογεί την αυθαίρετη δολοφονία του χωρίς δίκη στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου που έχει έστω και ελάχιστα μια φιλελεύθερη δημοκρατική οπτική. Οι μόνοι που δικαιολογούν τον θάνατο κάθε πολίτη χωριστά, είναι όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να εξολοθρευτούν πλήρως αυτές οι κοινωνίες (και από κοντά και η υπόλοιπη Δύση). Η ίδια φασίζουσα λογική του θα νομιμοποιούσε μια απάντηση των ΗΠΑ με πυρηνικά από το Μαρόκο ως την Ινδονησία.

Πολύ συγγενική με αυτήν την λογική είναι ο εξίσου ολοκληρωτικός ισχυρισμός, ότι ο φόνος πολιτών έχει στόχο "να βάλουν μυαλό". Πέραν του προφανώς ηλίθιου ότι υπάρχει "συλλογικό μυαλό", ακόμα και στην εκδοχή του ότι θέλει να περάσει ένα μύνημα στην αμερικανική κυβέρνηση ότι οι πράξεις της στο εξωτερικό θα έχουν και τέτοιες εσωτερικές συνέπειες ή στον αμερικανικό λαό ότι διαλέγοντας κυβέρνηση θα πρέπει λαμβάνει υπόψη ότι η επιλογή του μπορεί να του κοστίσει τη ζωή του, δείχνει και πάλι την αντιδημοκρατικότητα των εκφραστών αυτού του ισχυρισμού. Νομιμοποιούν την χρήση βίας προκειμένου να νοθεύεται η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και νομιμοποιούν την τρομοκρατία ως μηχανισμού επιρροής στις πολιτικές αποφάσεις. Αυτή η νομιμοποίηση, μέσω της δικαιολόγησης, είναι που ενθάρρυνε την επέκταση της χρήσης της τρομοκρατίας και άλλα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, όπως της μαντήλας στα σχολεία στη Γαλλία ή την ελευθερία του λόγου στη Δανία.

Ακόμα εξωφρενικότερη είναι η δικαιολόγηση του χτυπήματος ως "μόνο μέσο αντίδρασης" στην "παγκόσμια υπερδύναμη". Ποιόν εκφράζουν οι τρομοκράτες; Ποιός τους εξουσιοδότησε να απαντήσουν για λογαρισμό του; Πώς νομιμοποιούνται να "αντιδρούν" για οποιονδήποτε πέρα του ισλαμοφασιστικού του κύκλου; Η αντιδημοκρατικότητα της αυθαίρετης εκπροσώπησης είναι παραπάνω από προφανής. Ταυτόχρονα όμως καταργεί και κάθε έννοια δικαίου (και στερεί από τους εκφραστές της κάθε επιχείρημα όταν πλέον ούτε οι εχθροί τους δεσμεύονται από αυτό) και μετατρέπει τις διεθνείς σχέσεις σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Απαξιώνουν την ελευθερία, τους δημοκρατικούς θεσμούς ή την ανθρώπινη ζωή και νομιμοποιούν την προσβολή τους στη λογική της πάλης πλαστών συλλογικοτήτων (που ο καθένας κιόλλας αντιλαμβάνεται διαφοτερικά). Πράγμα που επιδιώκουν οι εχθροί του συστήματος συνεργασίας και αλληλεπίδρασης των λαών που έχει αναπτυχθεί και που έχει προσφέρει πρωτοφανή ευημερία σε όσους λαούς το έχουν αγκαλιάσει.

Εύχομαι όλοι αυτοί που τότε δικαιολόγησαν τον θάνατο τόσων αθώων να μην χρειαστεί να έρθουν ποτέ στη θέση του θύματος (για όποιον νομίζει ότι η χώρα μας δεν δίνει αφορμές για την ισλαμική τρομοκρατία απλά αναφέρω την στηριξή μας στην γενοκτονία των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσόβου, την καταπίεση των Αλβανών και των άλλων μουσουλμάνων μεταναστών, την μη ύπαρξη τζαμιών στην Αττική, τις ακραίες αντιμουσουλμανικές θέσεις μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας λόγω ταύτισής του ισλαμισμού με την Τουρκία, την χρήση της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ κτλ κτλ).

Μερικά ερωτήματα για την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία που δεν έχουν πάριε ποτέ ικανοποιητική απάντηση: γιατί έχουμε εξίσου (μάλλον πολύ πιο άγρια) κρούσματα επιθετικού ισλαμισμού εναντίον ανθρώπων και λαών που δεν ασκούν καμία πολιτική ανάλογη των ΗΠΑ ή τηνς "Δύσης" (πχ Αφρικανοί στο Νταρφούρ, ινδουϊστές στο Μπαλί, αθώοι υπήκοοι τρίτων χωρών στα χτυπήματα ΝΥ, Μαδρίτης, Λονδίνου κτλ); Γιατί χώρες που έχουν υποστεί απείρως χειρότερα από την εξωτερική πολιτική των δυτικών, ή πολύ φτωχότερες και εξαθλιωμένες χώρες δεν οδηγούνται στην τυφλή τρομοκρατία; Γιατί τα μέλη της Αλ Κάιντα είναι κυρίως Σαουδάραβες ή ευκατάστατοι Άραβες άλλων χωρών; Γιατί στους κόλπους μόνο του ισλαμικού φονταμενταλισμού κυριαρχεί η λογική τη εξόντωσης των αντίπαλων κοινωνιών;

Οι τρομοκράτες έχουν καταδικάσει ερήμην, στο δικαστήριο του ισλαμικού φονταμενταλιστικού παραλογισμού, το σύνολο των κοινωνίων μας, όχι κάτι που έκαναν κάποιοι συγκεκριμένοι ανθρωποι αλλά γι’αυτό που είμαστε όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή), για το πώς ζούμε και για το πώς ορίζουμε τις κοινωνίες μας . Δεν χρειάζεται καμία άλλη δικαιολογία για αυτούς. Όλα τα άλλα είναι για να προσεταιρίζονται όσους επίσης μισούν τον πολιτιστικό και ιδεολογικό πυρήνα των ανοιχτών δημοκρατικών κοινωνιών και να εφαρμόζουν το «διαίρει και βασίλευε» στην δυτική σκέψη.

Κάποια στιγμή ας βγάλουμε τα παραμορφωτικά γυαλιά των ιδεοληψιών μας και ας δούμε την ισλαμοφασιστική βαχαμπιστική (και όχι μόνο) βαρβαρότητα για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα μας άρεσε να είναι. Για μια καλή συλλογή των πιο εμετικών κειμένων της ελληνικής "δημοσιογραφίας" μετά το χτύπημα, διαβάστε το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη "Καλά να πάθουν". Οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλάνε για ηθική, να εμφανίζονται ως υπερασπιστές της νομιμότητας, της ανθρωπίνης ζωής, της αδικίας είναι όλοι όσοι είναι έτοιμοι να καταδικάσουν έναν άνθρωπο σε θάνατο επειδή είναι πολίτης μιας χώρας που δεν του αρέσει η πολιτική της και μετά να διασκεδάσουν με την εκτέλεση της ποινής. Αν οι μισάνθρωποι δικηγόροι του δολοφονικού ισλαμοφασισμού είναι η έκφραση της σύγχρονης κοινωνίας μας, τότε πράγματι ο πολιτισμός μας δεν έχει καμία τύχη. Ο ισλαμικός μεσαίωνας και οι σκοταδιστές του έχουν ήδη κερδίσει.